สำหรับทุกคนความรักคืออะไร?....

"ก็เพราะเรารักแกมาไง ฮึก! เราไม่อยากเสียแกไปอะ แกกลับมาได้ไหม...."

คำร้องขอวินวอนอย่างไร้ความหวังของหญิงสาวได้ดังขึ้น พร้อมกับน้ำตาที่ไหลพลากจากใบหน้าสูพื้น

"เรารักแกมากนะเว่ย แต่...แกกลับทำแบบนี้กับเราหรอ แกได้ยินไหม!? เรารักแก!!! แกช่วยกลับมาได้ไหม.... "

หญิงสาวได้ร้องอยู่แบบนั้น แต่กับไม่มีสิ่งใดขานตอบเธอเลย

ความรักของทุกคนเป็นแบบนี้รึป่าว บางคนก็ได้เจอกับรักที่สวยงาม ต่างจากฉันที่ทำได้แค่ร้องขอให้มันกลับมา

ความรักที่สวยงามของพวกเราจบด้วยคำพูดเพียงประโยคเดียว คำพูดนั้นติดหูฉันและมันก็คงจะเป็นแบบนั้นตลอดไป

...

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่ฉันก็คงคำนึงหาคน ๆ นั้นอย่างสิ้นหวัง แต่ก็ไม่มีวี่แววที่เขากลับมา แหงสิเขาจะกลับมาได้ยังไง ในเมื่อคนที่เขารักไม่ใช่ฉันอีกแล้ว

"นี้มึงยังไม่เลิกคิดถึงคนเลว ๆ แบบนั้นอีกหรอวะ"

"ก็กูรักมันนิ กูรักมันมากด้วย"

"มันทำอะไรไว้กับมึงบ้าง มึงลืมมันไปเถอะ คนดีๆมีอีกเยอะ"

มันจะมีสักกี่คนกันละ ที่รักเราจริง

"นี้มันก็ผ่านมานานแล้วนะ ผ่านมานานเป็นปีมึงก็ยังลืมมันไม่ได้อยู่ดี"

"ก็กูบอกมึงไปแล้วไงว่ากูรักมัน และ จะรักตลอดไป"

"เออ ๆ "

ใช่แล้ว มันผ่านมาเป็นปีแล้วจริง ๆ ที่ฉันยังลืมมันไม่ได้ เพราะนี่คือรักแรกและจะเป็นรักสุดท้ายของฉัน ถึงแม้จะรอมันแบบสิ้นหวังก็ตามที

ในวันนั้นเป็นวันที่ท้องฟ้ามืดครึ้ม ผู้คนต่างพากันหาที่หลบฝน ภายในเวลาเดียวกันนั้นเอง ที่โรงจอดรถ มีผู้หญิงสองคนกำลังยืนสนทนา ใช่แล้วผู้หญิงสองคนนั้นคือฉันและเขา เขาพูดเพียงประโยดสั้น ๆ ว่า

"ดรีมเราเลิกกันเถอะ"

คำพูดนั้นทำฉันหยุดครุ่นคิดไปชั่วคณะ

"ทำไหมละ ทำไหม ทำไหมถึงบอกเลิกดรีม พวกเราสามารถจับมือเดินไปพร้อมกันได้นะ...จูน"

จูนไม่ได้พูดตอบเธอเพียงมองหน้าอีกฝ่าย แล้วขับรถจากไป ปล่อยให้ฉันได้นั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น

หลังจากนั้นฉันก็กลายเป็นคนที่ปิดกลั้นความรัก เพียงเพราะฉันมูฟออนจากเขาไม่ได้

การที่เรารักใครสักคนมันทำให้เราเป็นได้ขนาดนี้เลยจริง ๆ หรอ

...ฉันควรทำยังไงดีละ ให้เขาคนนั้นกลับมา ฉันยังไงคงคิดถึงช่วงเวลาที่มีเขาฉันไม่สามารถหนีจากความรู้สึกนี้ได้ ได้แต่เพียงภาวนาให้เขากลับมา...

" เห้ย! นี้มันจะเข้าปีที่สองแล้วนะเว้ย มึงลืมมันเถอะดรีม "

" กูคิดถึงช่วงเวลานั้นที่เคยได้อยู่กับเขา "

" เห้ยๆ อย่าพึ่งเศร้าไปหาไอติมกินกัน เพื่อมึงจะอารมณ์ดีขึ้น "

" ขอบคุณมากนะมึง "

...ในช่วงเวลาแย่ ๆ แบบนี้ก็ยังคงมีแต่พลอยที่คอยอยู่ข้างๆ เราเสมอมา ตั้งแต่ที่เราได้รู้จักกันพลอยก็เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่เรามีอยู่...

โอ้ย!

" ขอโทษค่ะ ดิฉันไม่ได้ตั้งใจ "

" ไม่เป็นไรค่ะ "

...หญิงสาวทั้งสองคนได้เริ่มมองหน้ากัน แววตาที่ทั้งคู่เคยมองกันก็ได้วนกลับมาอีกครั้ง ความรู้สึกรัก ความทรงจำดีๆที่เคยมีร่วมกันได้วนกลับเข้ามาในหัวของทั้งสองอีกครั้ง...

...คนตรงหน้าของฉันตอนนี้ก็คือ จูนคนที่ฉันเคยรักมากที่สุดจนถึงตอนนี้ ถ้าจะให้ฉันพูดความรู้สึกตอนนี้ก็คงเป็น ความรู้สึกที่เย็นวูบวาบ หัวใจที่เต้นเร็วกว่าปกติ สีหน้าเริ่มแดงกล่ำ...

" ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ "

...ฉันพูดจบก็ได้รีบวิ่งหนีออกมาจากร้านไอศกรีมเจ้าโปรด...

" อ่าว! ไอดรีมแล้วของที่มึงสั่งไว้ละ เห้อ กูต้องกินคนเดียวอีกละ "

...ทำไมฉันถึงเจอเขาที่นี้ มันเป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอจะมาที่นี้ ฉันได้เจอเธออีกครั้งทำให้ความทรงจำทุกอย่างผุดขึ้นมาอีดครั้ง เมื่อก่อนเรามีความสุขทุกครั้งที่เราได้มานั่งพูดคุยด้วยกัน ทำกิจกรรมหลายๆอย่างด้วยกัน แต่ตอนนี้มันคงไม่เป็นแบบนั้นแล้ว จูนคงเจอคนที่ดีกว่าดราไปแล้ว เราควรมูฟออนได้แล้วเหมือนที่พลอยบอก...

เช้าวันถัดมา

" ไอดรีมทำไมมึงถึงวิ่งออกจากร้านวะ ปล่อยให้กูนั่งกินไอติมคนเดียว "

" พอดีกูเห็นจูนวะ "

" ห๊ะ จูนอะนะ ไม่ใช่ว่ามันไปเรียนต่างประเทศหรอวะ "

" มันคงกลับมาแล้วแหละ "

...หลังจากวันที่จูนบอกเลิกฉัน ต่อให้ฉันตามหาจูนมากแค่ไหนฉันก็ไม่สามารถตามหาจนเจอได้ ฉันได้ไปรู้จากปากเพื่อนในห้องของจูนว่า จูนไปเรียนที่ต่างประเทศ หลังจากนั้นฉันเริ่มรู้สึกแย่ลงเรื่อยๆ แต่แผลใจของฉันนะถูกเยียวยาด้วยความเอาใจใส่ของเพื่อนสนิทของฉันที่ชื่อว่าพลอย...

" ทำไมเขาต้องโผล่มาตอนที่กูกำลังจะมูฟออนวะ "

" กูก็ไม่รู้ "

" ต่อจากนี้กูจะต้องมูฟออนจากจูนให้ได้ "

" กูจะรอดู "