...ฉันเเละเธอ เราเดินจับมือ...

...ฉันฟังเพลง เต้นตามเสียงที่ล่องลอย...

...โลกเปรียบเสมือนสีชมพู...

...รักที่ฉันขอเเค่เฝ่ามองดูเเล...

...ไม่ไช่ครอบครองเธอ ข้าผู้นี้เเต่งงานกับหัวใจของเจ้า มิไช่ร่างกายที่ได้เพียงเเค่ครอบครอง ข้าขอเป็นน้ำเเละเเสงสว่างที่มอบต้นไม้ต้นเล็กๆต้นนี้...

.........

...มีการปรับเปลี่ยนรูป..

พระเอก

ชื่อ เเกรส

นิสัย อ่อนโยน รักสัตว์ ขยัน

บุคลิก สุภาพ อ่อนหวาน เเต่ชัดเจน

อาชีพ เกษตรกร ทำฟาร์มเลี้ยงสัตว์

เด็กกำพร้า พ่อเเม่ตายเพราะโรคระบาด

ชอบเเต่งกลอน

นางเอก

ชื่อ เอมมีลี่

นิสัย รักเด็ก ชอบดอกไม้ มีสไตล์

บุคลิก นอบน้อม จิตใจดี

อาชีพ นางพยาบาล

ชอบความโรแมนติก ชอบเต้น

เจ้าหนี้

ชื่อ ดรอยอั้น(ดรอยส์)

นิสัย โหด ลามก ขี้งก

บุคลิก ดูดีเเต่นิสัยไม่ดี เจ้าชู้

อาชีพ นายทุน

ชอบเข้าซ่อง กินเหล้า เเต่งงานเเล้ว

ป้าร้านขนมปัง

ชื่อ แอน(ป้าแอน)

นิสัย ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ

บุคลิค ดูอ่อนโยน พูดเพราะ

อาชีพ เเม่ค้าขนมปัง

ชอบทำขนม ตัดเย็บเสื้อ

เเละอื่น.. จะโผล่มาในเรื่องอีก

เรื่องราวของชายคนหนึ่งที่กับมาอยู่บ้านเกิดด้วยเหตุผลบางอย่างเเต่กลับกันภรรยาของเขาต้องเค้าไปทำงานในเมือง เเตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่ได้เเค่อยู่บ้านคอยปรนนิบัติสามีของตัวเองกับงานบ้านที่ต้องรับผิดชอบ ชีวิตของเขาในชนบทจะเป็นไปด้วยดี หรือไม่ดีคงต้องรอดูกันต่อไป จะสนุกหรือเราม่ากัน

ณ ปี1940

สถานีรถไฟ

ฉันรักเธอนะเอมมีลี่ เเกรสได้พูดขึ้น ฉันรู้ค่ะ

คุณต้องไปจริงๆหรอ เสียงที่อ้อนวอนปนไปด้วยความเศร้า เอมมีลี่เธออย่าลืมฉันนะ

เเกรสทำไมคุณพูดเเบบนี้ล่ะคะ ฉันไปเเค่เเปปเดียวเองค่ะ ฉันจะกลับมา กลับมาอยู่กับคุณ

กับฟาร์ม กับสัตเหล่านี้ เธอยิ้มเเละเข้ามากอดผม ผมได้อบกอดเรือนร่างที่เบาะบางของเธอด้วยความอ่อนโยน ผมเชื่อที่คุณพูดเอมมีลี่ เเกรสเอ่ยขึ้น ฉันต้องไปเเล้วนะคะ

เธอจับหัวผม เเล้วเอาปากที่เเดงฉ่ำของเทอจูบลงไปที่ปากของผม ก่อนที่เธอจะรีบขึ้นรถไฟไป

ในรอบหลายปีที่เธอทำกีบผมเเบบนี้ เกษตรกรอย่างผม มันคู่ควรกับเธอมั้ย

ดูยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้หรอกไช่มั้ย นางพยาบาล กับ ชาวไล่อย่างผม เรารักกัน

เรื่องราวความรักมันเริ่มเเละดับลงไป

นี่พ่อหนุ่มไม่ซื้อขนมปังเเล้วหรอ ป้าเเอนทัก

ไม่ดีกว่าครับ เสียงที่เบาเเละสายตาที่เศร้าได้กล่าวขึ้น เอมมีลี่เธอไปเพราะหน้าที่นะเเกรส เราควรภูมิใจ ไม่ไช่เศร้านะ เธอช่วยเหลือคน ครับป้า งั้นผมขอตัวนะครับ

เดินผ่านคนในตลาดมากมายที่วุ่นวายเเละสกปรก ย่านชนบทที่เข้าถึงอะไรยาก

เเม้กระทั่งการศึกษา คนที่นี่ได้เรียนถึงม.ต้น ก็สูงมากเเล้ว

ผมจมอยู่กับที่นี่มาตั้งเเต่เด็กจนผมเข้าไปเรียนในเมืองหลวงเมื่อ8ปีที่เเล้ว พอจบผมก็มาจมปลักอยู่ที่หมู่บ้านเดิม ที่มีภูเขานับไม่ถ้วน ทะเลสาบเอ่ย ถ้ำเอ่ย อีกมากมาย สัตป่าก็เช่นกัน

ก็ย่านชนบทน่ะนะ เรื่องปกติ ฮ่าฮ่าฮ่า

ฉันหัวเราะได้ด้วย นึกว่าสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันหัวเราะได้ก็คือเธอสะอีกเอมมีลี่ เราทั้งเเต่งงานกันเเล้ว เราทั้งสองมีอะไรที่เหมือนๆกันหลายอย่าง หลายๆอย่าง ผมชอบปลูกผัก เเต่เธอชอบปลูกดอกไม้ เอิ่ม นี่เรียกว่าเราเหมือนกันได้มั้ย

เเต่ก่อนที่ผมจะมาเป็นชาวไล่ผมมีอาชีพเป็นผนักงานในธนาคาร ไช่วันที่เธอมาใช้บริการในวันนั้น ก็เหมือนเเสงสว่างในทางเดินของรถไฟใต้ดินมันสว่างขึ้นตั้งเเต่วันนั้น เธอเปลี่ยนชีวิตผม จากการทำงานที่น่าเบื่อเจอเเต่ลูกค้าที่น่าเบื่อเจ้าหนายที่น่าเบื่อ ผมคิดว่าชีวิตผมน่าเบื่อไม่มีอะไรเลย เเต่พอเธอเข้ามา ทุกอย่างมันสดใสเธอทำให้ผมอยากมีชีวิตอยู่ต่อ อยู่ต่อไปเพื่อจะเฝ้ามองเธอ ทุกช่วงเวลาของชีวิต

ผมเคยทำอะไรบ้าเพื่อไปหาเธอด้วยคุณอยากรู้มั้ย มันบ้ามาก ผมเคยเอาฆ้อนมากทุบที่เเขนให้เเขนมันหัก ฟังดูมันบ้าไช่มั้ยล่ะ

นั่นเเหละผมขอยอมเจ็บตัวหนังเพื่อจะได้ไปโรงพยาบาลเพื่อจะได้เจอเธอ เเต่มันกับไม่ไช่ ผมกับเจอกระทิงควายที่ไหนไม่รู้ มารักษาผมเเทน เเหละดูเเลผมตอนที่ยังอยู่ในโรงพยาบาล โครตเย่ เเต่นั่น ผมก็ได้เจอเธอนะ ถึงจะเเค่แปปเดียวก็เถอะ ตอนที่ผมจะออกจากโรงพยาบาลเพื่อจะกลับบ้านผมเจอเธอ ไช่เจอเธอ เธอกำลังคุยกับเด็กสาวคนหนึ่ง เธอนั่งคุกเข่ากำลังคุยกับเด็กสาวคนนั้นโดยที่ไม่ห่วงกระโปนงสีขาวของเธอจะเลอะ เธอไม่สนทันเลยสักนิด นางพยาบาลที่เเสนอ่อนโยน

...**เป็นเเค่เรื่องในจินตนาการที่คนๆหนึ่งได้สร้างมันขึ้น ขออนุญาตสำหรับรูปภาพทุกรูปนะคะ...

คุณอ่านเเล้วมีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้ามั้ย?

...เจ้าลืมตาขึ้นมาด้วยความรักที่ผู้ให้กำเนิดให้เจ้า เเละสิ้นด้วยความขอบคุณ เหนื่อยล้าเพียงใดเเต่หัวใจของเจ้ามันยังเต้นต่อไป จงเป็นอย่างตุ้กตาล้มลุก ที่ล้มเพียงใด มันก็ยังลุกขึ้นมาเฉิดฉายได้ เต้นรำเสียเถิดสหาย ปล่อยให้ร่างกายเเละจิตใจได้เคลื่อนไหว เเทนคำพูดของเจ้าเถิดหนา....

...

.........

...ณ ปี 1940...

...วันธรรมดา ในบ้านหลังหนึ่ง...

...วันเวลาผ่านไป ฉันที่ได้เเค่มานั่งรอ บนเก้าอี้เก่าๆ นั่งรอเธอ เธอผู้เบิกบาน เหมือนดอกไม้ในยามเช้าที่งดงาม ผึ้งหลายตัวอยากจะดูดเกษร ฉันคงห้ามมันไม่ได้...

..."เฮ้ เเกรส อยู่มั้ย ได้ยินที่ฉันพูดมั้ย" เสียงของชายวัยกลางคนได้เอ่ยขึ้น พร้อมปากที่คาบบุหรี่ ...

..."ถ้านายไม่ตอบฉันจะเข้าไปเเล้วนะ"...

..."อยู่ๆ ฉันกำลังจะออกไปเเล้ว" เเกรสได้ตอบกลับ ...

...ไช่นั่นเจ้าหนี้ของผมเอง เขาปล่อยเช่าที่ดินให้พ่อของผมเเต่เขาได้ตายจากผมไปเเล้ว เหรือเเต่หนี้สินที่ผมต้องเเบกรับ...

...นั่นคืออย่างเดียวที่เขาเหรือให้ผม...

...เขายืนอยู่หน้ารั้วบ้านของเรา ...

... "ดรอส์ย นายมาเร็วเกินไปมั้ย เห็นใจคนอื่นบ้างสิ " เสียงของชายหนุ่มได้บอกเจ้าหนี้พร้อมกับความเร่งรีบ...

..."นั่นขึ้นคำพูดของฉันตั้งหาก...

...ถ้าไม่มีเงินจ่ายเนี่ยนะ ก็เองเมียนายมาขัดดอกก็ได้ " ...

... "ดรอส์ย มันมากไปเเล้วนะ นายพูดไม่ให้เกียตเธอเลย " ...

..." ฮ่าฮ่าฮ่า " เสียงของชายวัยกลางคนได้หัวเราะอย่างชอบใจ ...

..."ฉันแค่หยอกเล่น เอาเถอะฉันไม่อยากมาเสียเวลาอันมีค่ากับเเค่ต้องมาทวงเงินหรอกนะ งั้นเเล้วรีบเอาเงินมาสะ " ...

..." นี่เงินของนาย " เขาต้องจ่ายเงินที่พ่อของเขายังจ่ายไม่หมด ให้กับเจ้าหนี้หน้าเลือด ...

..." ก็ครบดีนิ ก็ดีจะได้ไม่ต้องใช้กำลัง ไปล่ะเเกรส เอมมีลี่กลับมาบอกฉันด้วยนะ " ฮ่าฮ่าฮ่า เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่สมเพศในตัวของผม...

...ชายวัยกลางคนเขาได้เดินจากไปพร้อมกับถุงเงินที่เเกรสให้เขา สายตาของชายหนุ่มได้เเค่เฝ้ามองเขาจากไป ...

...อากาศที่เย็นเเละเมฆครึ้ม กับหญ้าที่พัดไปตามสายรม นกที่บินกลับรัง ย่านชนบทที่เเสนเงียบ คงต่างจากในเมือง ที่เต็มไปด้วยเเสงสีสินะ ชายหนุ่มได้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่เขาได้มานั่งไม่นาน เเละเดินเข้าบ้านไป เเละสายรมที่พัดผ่านตัวเขา ชายหนุ่มได้เดินมาจุดไฟหน้าเตาผิง มือที่หยาบกร้านจากการทำงานของเขา ได้หยิบกิ่งไม้เพื่อมาเป็นฟืนให้เเก่ตัวเขาได้อบอุ่น เหมือนวันวานที่เอมมีลี่ยังอยู่ เเละเดินไปชงชาอุ่นๆ เขาวางเเก้วชา...

...เเละนั่งลงบนโซฟา ที่เคยเป็นที่นั่งประจำของพ่อเขา ...

... " ฉันคงต้องหาสัตว์เลี้ยงสักตัวเเล้วล่ะ เวลาที่เอมมีลี่ไม่อยู่ฉันจะได้ไม่ต้องรู้สึกโดดเดียว " ...

...หมาสักตัว ที่ซื่อสัตย์ เหมือนฉันที่ซื่อสัตย์ต่อเอมมีลี่ ไม่มีวันจางหาย เเละคงอยู่ต่อไป ถ้าเรามีลูกเเล้วเธอต้องเดินทางไปทำงานในเมือง ลูกของเราจะคิดถึงเเม่มั้ยนะ เเต่ก็มีพ่ออยู่นี่ ฉันจะเป็นพ่อที่ดี ดีที่สุด ถ้าเรามีลูกด้วยกันคงดี รอยยิ้มได้ปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่ม รอยยิ้มที่เเสนอ่อนโน เธอจะรู้มั้ยนะเอมมีลี่ ว่าฉันรักเธอขนาดไหน...

...ถ้าสิ่งที่เราต้องการสำคัญจริงๆ เราคงตั้งใจหามัน เเต่ถ้าเพียงต้องการความสุขชั่วคราวมันคงหาได้ไม่ยากไช่มั้ย เห็นด้วยมั้ยเพื่อนของข้า....

...คุณอ่านเเล้วมีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้ามั้ย?...

...พระอาทิตย์เเละดวงจันทร์ ต้องเฝ้ารอวันที่ทั้งสองได้โคจรมาพบกัน ข้าถึงจะได้เห็นสิ่งแปลกตาที่ก่อเกิด ในรอบหลายล้านปี จงเป็นดั่งเทพอพอลโลที่นำพาเเสงสว่างเเละเสียงเพลง ให้ข้าเเละเจ้าได้เคริบเคริ้กับสิ่งเหล่านี้ เจ้าจะเป็นดั่งเทพีเซเลน่า ที่คอยให้สาดส่งเเสงจันทราในใจผู้คนเสียเถิด....

เช้าเเสนสงบสุข กับเสียงนกร้องมนยามเช้า

ถนนที่เงียบ ไม่มีใครสันจร ความรู้สึกนี้ไม่มีจางหาย

ณ ปี1940

ย่านชนบทในเมืองหนึ่ง

โอ้ นางพยาบาลของข้า อ่อนโยนเเละงดงามดุดดั่งเเสงในยามเช้า ที่ข้าได้เชยชมทุกวันวาน ที่มีโอกาส ความรักดั่งจักรวาลที่ไม่มีที่สิ้นสุด ครอบครองเเละครายมันออก

คำพูดนี้ถึงเเม้จะจางหายไปในอากาศเเต่มันอยู่ในใจผม หนึ่งอาทิตย์ที่เธอไป วันนี้คงเป็นวันที่ผมไม่ต้องเฝ้ารอเเล้วสินะ เธอไปหนึ่งอาทิตย์ วันข้างหน้า เธอคงต้องนานกว่านี้ มั้ยนะ เสียงของชายหนุ่มที่พูดกับตัวเอง

เขาลุกจากเตียงเเละเดินไปที่ห้องน้ำ ทุกวันมันรู้สึกอ่อนล้า เขาเดินไปที่หน้ากระจก ชายหนุ่มได้มองหน้าตัวเอง เเละค่อยๆลูบมัน ความรู้สึกที่ไม่มีที่สิ้นสุดมันก่อขึ้นตั้งเเต่เธอเข้ามา นางพยาบาลของข้า หมาวัดกับดอกฟ้าชัดๆ เขาได้เปิดก๊อกน้ำ ล้างหน้าเเละเเปลงฟัน เเละเเต่งตัว

ชายหนุ่มเดินไปเปิดประตู เเสงยามเช้าที่อบอุ่น เขาเดินไปที่โรงนา เเละให้อาหารสัตว์ต่างๆที่เขาเลี้ยงมันเอาใว้ กินเยอะจังนะเจ้าไก่ เเต่เเกคงอยู่ได้ถึงเเค่วันขอบคุณพระเจ้าเเหละนะ คำพูดที่เอ่ยขึ้นมากับใบหน้าที่เรียบเฉยของเขา วันนี้ฉันคงต้องเข้าเมืองไปซื้อสิ่งที่หมดในบ้านเเล้วล่ะ กับจักรยานคู่ใจ รอยยิ้มเล็กๆที่ปรากฏ

เเกรสอยู่มั้ย เสียงของป้าเเอนได้เรียกชายหนุ่ม อยู่ครับ คุณป้ามีอะไรหรอครับ อ่อ ที่บ้านป้าน่ะโต๊ะมันพุน่ะสิ ป้ากลัวมันพังเป็นอันนี้รักมากด้วย ช่วยไปซ่อมให้หน่อยนะ นี่ขนมปังป้าเอามาให้ ไม่ไช่ซ่อมฟรีนะ ป้าเเอนพูดกับเขาด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน ได้เลยครับ เเกรสได้ยิ้มตอบกลับคุณป้าไป นี่ดีใจด้วยนะเเกร์ส จะได้ไม่ต้องเศร้าเเล้ว ฮ่าฮ่า เอมมีลี่เธอจะกลับมาเย็นนี้ไช่มั้ย ป้าน่ะได้ยินมาจากลุงขายปลา ครับคุณป้า เธอจะกลับมาเเล้ว พอพูดถึงเรื่องนี้ยิ้มเลยนะป้าเเอนได้พูขึ้น

นี่ครับคุณป้าผมซ่อมให้เเล้ว ถ้าที่หลังมีอะไรบอกผมนะ จ้า เเสนดีจังเลยพ่อคุณณ ไช่นั่นเเหละความสามารถผมอีกอย่าง ผมสามารถซ่อมของใช้ต่างๆได้ บางทีคนในเมืองนี้ก็เรียกไปซ่อมโน่นซ่อมนี่ ผมไม่ได้ทำเเต่ฟาร์มอย่างเดียว งานช่างผมก็ทำเป็น

อดิตพนักงานมาเป็นชาวไล่ มันก็ไม่ได้มีเเต่เรื่องเเย่ๆ ได้สัมผัสกับบรรยากาศย่านชนบทบางครั้งก็ดี ที่นี่เมื่อก่อนเเทบไม่มีอะไรเลย ปัจจุบันมีไฟเเละน้ำประปามีเเล้ว สมัยผมเด็กๆ เย็นๆเเม่ที่เเสนอ่อนโยนของผมท่านจะจุดตะเกียงในบ้านทุกที่เลย เเละบางครั้งผมก็ช่วยท่าน เธอไม่ต่างจากเอมมีลี่เลยสักนิด ไม่ต่างเลย ร่าเริงอ่อนโยนเเสนดี

เเต่เสียดายท่านต้องมาเเต่งงานกับคนอย่างพ่อ ที่สนใจเเต่งานเเละเงิน ไม่สนใจลูกเมีย ผมไม่เคยเล่นกับพ่อเลยท่านไม่เคยว่าง ตอนเด็กๆผมคิดว่าโรงนาคือบ้านหลังที่สองของเขาเเล้วนะ เขาอยู่ในนั้นทั้งวัน กิจกรรมอย่างเดียวที่ได้ทำกับท่าน ก็เเค่ช่วยงานช่าง กับช่วยเก็บผัก เพื่อไปขาย ส่วนเเม่ของผมท่านทำงานบ้าน ว่างๆท่านจะทักโคเช ท่านเป็นหญิงสาวที่ถึงเเม้จะดูมอมเเมม เเต่ผมว่าท่านสวยที่สุดเเละงดงามที่สุด ท่านสอนผมเเต่งบทกลอน ท่านบอกผมว่ามันคือชีวิตของท่านเลย เเต่เสียดายปีที่เเล้วท่านเสียไป ท่านทิ้งผม กับบทกลอนที่ท่านได้เคยเเต่งในวันวาน ดังกึกก้องในใจ เสียงที่คุ้นเคย สายตาที่เหม่อลอย ของเขา

...**ในเวลาย่ำรุ่งข้าผู้นี้จะเผยตัวให้เเสงเเดดเเก่ผู้คน ในเวลามืดมีด...

...เจ้าจะคอยทำหน้าที่เเทนข้า ผู้นี้**....

...คุณอ่านเเล้วมีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้ามั้ย?...