"สดชื่น~"

"ลมหายใจเข้า~"

"ลมหายใจออก~"

"ดั่งดอกไม้บานนนนนนน"

"มึงจะลากยาวจนไปถึงเชียงใหม่เลยมั้ย?"

"ข้าเจ้า เป็นสาวเชียงใหม่ แหมบ่เต้าใด ก็จะเป็นสาวแล้ววววว"

"ไอ้สัส หยุดแหกปากก่อน"

วันนี้ก็เป็นวันธรรมดาอีกวัน ที่ผมและเพื่อนนัดกันมาเที่ยว ถึงแม้จะไม่ใช่วันหยุดเรียนก็ตาม

พวกมันต่างก็ดีใจที่ได้มาเที่ยว ทั้งๆที่มากันออกจะบ่อย 

"ไอ้ปอนด์ มึงดูไอ้สองตัวนั้นดิ มันรุมกันด่ากู" 

"มึงร้องเสียงควายออกลูกก่อนมั้ย คนฟังหูจะหนวก" ไนท์ตอบกลับคำพูดของพี คงเพราะเจ้าเพื่อนตัวดีคนนี้ชอบร้องเพลงเสียงเพี้ยนจนคนที่ฟังรับไม่ได้ ซึ่งผมและเจก็เห็นด้วยกับคำพูดของไอ้ไนท์

"มึงอย่ามาเวอร์ เสียงกูไพเราะที่สุด มึงดูอย่างไอ้ปอนด์ มันยังไม่เห็นบ่นเหมือนพวกมึง จริงมั้ยไอ้ปอนด์" พีตอบกลับทันควันและเอานิ้วชี้มาสกิดไหล่ผมหยิกๆ

"อืม" ผมพยักหน้าตอบ

"นี่ไงมึงเห็นมั้ย ได้ปอนด์มันบอกว่ากูเสียงเพราะ" พีที่เห็นผมพยักหน้าตอบก็โมเมไปเอง

"ก็เหี้ยล่ะ มันตอบเพราะรำคาญ ก็มึงไปเซ้าซี้มัน" เจที่เห็นไอ้พีโมเมไปเองก็ร่วมสมทบด้วย

"พวกมึงบูลลี่กู ไอ้พวกเชี่ย!!" พีที่เห็นผมไม่พูดอะไรช่วยมัน ก็หันไปด่าไอ้เจกับไอ้ไนท์จนพวกมันทำหน้าเหวอ 

"จะกลับกันยัง ยุงเริ่มเยอะล่ะ" ผมถามพวกมัน เพราะตอนนี้ฟ้ากำลังมืดและเริ่มมียุงแล้วด้วย

"กว่าจะพูดแต่ล่ะคำ และคำพูดที่เริ่มคือให้กลับบ้าน ถามจริงมึงเป็นไรว่ะไอ้ปอนด์" ไนท์ที่เห็นถึงความผิดปกติของผมก็ถาม ทำให้เพื่อนทั้งสองที่ฟังอยู่เริ่มสนใจบทสนทนา

"จริงอย่างที่ไอ้ไนท์พูด ก่อนมาทะเลมึงดูแปลกไปนะเว้ย" พีเข้ามาสมบทกับไอ้ไนท์จนทำให้ลืมไปว่าก่อนหน้านี้พวกมันทะเลาะกัน

"ถ้ามึงไม่สบายใจตรงไหนก็บอกพวกกูนะ อย่าเก็บไว้คนเดียว" เจที่เห็นเพื่อนที่บ้าที่สุดในกลุ่มอย่างพีจริงจังก็เริ่มถามถึงผมบ้าง

"กูแค่.." ผมพูดแค่นั้นและปล่อยให้ความเงียบครอบงำบทสนทนา จนไอ้พีมันทนไม่ไหวบอกว่าไม่ต้องมาตื้อเอาคำตอบผม 'ถ้ามันอยากบอกเดี๋ยวมันก็บอก' มันพูดไว้แบบนั้นพวกเราจึงนั้งรถไอ้ไนท์กลับหอ

ความจริงแล้วผมไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับ เพียงแต่ก่อนที่จะมาทะเล ผมรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี มันเหมือนว่าผม กำลังจะเจอเข้ากับปัญหาที่ไม่สามารถเลี่ยงได้

และมันเหมือนจะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่เกิดขึ้นด้วย แต่ผมก็ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นอีก เพราะต้องรีบนอนเตรียมตัวไปเรียนในวันถัดไป

โดยไม่ได้คิดเลยว่า ตนเองนั้นสังหรณ์ใจได้ถูกต้องแล้ว

...........................................................

ผมตื่นขึ้นพร้อมกับเสียงนาฬิกาปลุกในโทรศัพท์ที่ตอนนี้แสดงเวลา 9 โมงกว่าๆ แต่เพราะความง่วงทำให้ผมลืมไปว่า

ผมไม่เคยตั้งนาฬิกาปลุก!!

[อรุณสวัสดิ์ครับคุณปอนด์ เมื่อคืนนอนหลับสบายดีมั้ยครับ]

ผมหันมองซ้ายมองขวาเพื่อหาต้นกำเนิดของเสียง แต่กลับไม่พบสิ่งที่เรียกว่าลำโพงหรือวิทยุอยู่รอบข้าง

เสียงมาจากไหนกัน

[มาจากในหัวของคุณปอนด์ครับ]

ผมต้องบ้าไปแล้วจริงๆ สงสัยผมติดนิสัยบ้ามาจากไอ้พีแน่เลย ตอนนี้ผมต้องไปพบจิตแพทย์โดยด่วน

[คุณปอนด์ไม่ได้เป็นบ้าหรอกครับ แต่ถ้าคุณปอนด์เป็นบ้าจริงๆระบบAIอย่างผมคงต้องตาย พร้อมกับลูกน้องอีกหลายคน]

ระบบAIหรอ? และอะไรคือลูกน้อง?

[ผมชื่อ ลีฟ ครับ จากนี้ไปผมจะมาเป็นระบบทายาทเศรษฐีให้กับคุณปอนด์เองครับ ในส่วนของลูกน้องคุณปอนด์คงได้รู้จักเองครับ]

"นี่คือ..เรื่องจริงหรอ" ผมถามอย่างไม่แน่ใจ ผมอาจจะติดเชื้อบ้าจากไอ้พีจริงๆก็ได้นะ

[เรื่องจริงแน่นอนครับ]

"แล้วฉันต้องทำยังไง ถึงจะเอานายออกไปจากหัวฉันได้" 

[ยังไม่ทันเริ่มภารกิจคุณปอนด์ก็อยากเอาผมออกจากหัวซะแล้ว]

"ภารกิจหรอ ทำไมต้องทำล่ะ" ผมถามพลางขมวดคิ้วไปด้วย

[ถ้าคุณปอนด์ไม่ทำภารกิจก็จะไม่ได้ของรางวัลนะครับ เพราะฉะนั้นคุณปอนด์ต้องเชื่อฟังและปฏิบัติตามผม]

"ไหนลองบอกภารกิจแรกมา" ผมถาม

[ภารกิจที่1 คุณปอนด์ต้องไปหาคนชื่อเลียมที่โรงแรม วอคก์ไลฟ์ และบอกกับเขาว่าคุณชื่ออะไร ของรางวัลภารกิจ : เงินสด5ล้านดอล]

"แค่บอกว่าชื่ออะไรก็ได้เงินแล้วหรอ ดูไม่น่าเชื่อถือเลยนะว่ามั้ยลีฟ" 

[ระบบอย่างผมเชื่อถือได้ครับ ขอแค่คุณปอนด์เชื่อใจ]

"ฉันไม่ทำ" ผมตอบเสียงแข็ง

[ไม่ได้นะครับ ถ้าคุณปอนด์ไม่ทำแล้วจะได้ของรางวัลได้ไงล่ะครับ]

"เพราะฉันไม่เชื่อใจไง" ผมเดินไปหยิบผ้าขนหนูทำการเตรียมตัวอาบน้ำทันที

[มีอะไรที่คุณปอนด์ไม่เชื่อใจหรอครับ]

"ทุกอย่าง หยุดพูดได้แล้วฉันจะอาบน้ำอย่างเงียบๆ" หลังจากผมพูดจบ ผมก็ไม่ได้ยินเสียงของระบบAIในหัวอีก

นี่สินะสังหรณ์ทีผมว่า ผมก็คิดไปต่างๆนาๆว่าอาจจะเกิดอุบัติเหตุระหว่างทางกลับหอกับเพื่อน แต่ที่ไหนได้ ดันได้ระบบAIงี่เง่ามาซะได้ ถือว่าสังหรณ์ใจไม่ได้แย่ขนาดนั้นล่ะนะ 

___________________________________

เลม่อน : จบไปแล้วกับต้นเรื่องที่มาสั้นมาก เรื่องนี้น้องปอนด์ค่อนข้างที่จะไม่สนโลก หากใครรับไม่ได้ให้กลับไปอ่านที่ 3 ข้อยกเว้นในหน้าแนะนำเรื่องได้นะคะ

"มึงจะบอกพวกกูว่า มีระบบอยู่ในหัวมึงแบบนั้นหรอว่ะ" ไนท์ถามผมหลังจากที่ผมเล่าเรื่องที่เกิดกับผมในช่วงเช้าขึ้น 

หลังจากที่ผมอาบน้ำในหอเสร็จผมก็ออกมาที่มหาวิทยาลัยทันที เพราะขี้เกียจฟังระบบที่อยู่ในหัวผมพูด แต่เหมือนผมจะลืมไปว่าระบบมันติดอยู่ที่หัวผม ไม่ว่าจะทำอย่างไรผมก็ยังคงได้ยินอยู่ดี

[คุณปอนด์จะไม่ทำภารกิจจริงๆหรอครับ ได้เงิน5ล้านดอลล่าเลยนะครับ] 

'ทำแค่1ภารกิจได้เงินเป็นร้อยล้านเลยหรอ มันแปลกเกินไปสำหรับฉัน'

[ก็นี่คือระบบเศรษฐีนี่ครับ]

'ไม่ล่ะ ฉันไม่ทำ'

"มึงติดเชื้อบ้ามาจากไอ้พีป่าว" ไอ้เจที่ได้ยินไอ้ไนท์ถามผมก็เอยแซวไอ้พีทันที

"เอ้า! ไอ้เชี้ยเจ อย่ามาลามปามกูนะ" ไอ้พีไม่ยอม รีบโต้กลับไอ้เจ

"ก็มึงบ้า ใครจะรู้บางทีมึงอาจจะเอาเชื้อบ้ามาติดไอ้ปอนด์ก็ได้" 

"กูไม่ได้บ้า เขาเรียกคนเฟรนลี่ที่ร่าเริงตลอดเวลา"

เฮ้อ ผมปวดหัวกับพวกมันจริงๆนะ

ผมยกมือขึ้นกุมขมับ

"พวกมึงหยุดก่อนได้มั้ย สนใจไอ้ปอนด์หน่อย กูว่าที่ไอ้ปอนด์พูดอาจจะเป็นเรื่องจริง" ไนท์ที่เห็นผมยกมือขึ้นกุมขมับก็รีบห้ามทัพไอ้เจกับไอ้พีทันที 

"ไอ้ไนท์มึงก็ไปบ้าจี้ตามมัน ระบบเหี้ยไรมีจริงที่ไหน ไอ้ปอนด์มึงก็หยุดแกล้งพวกกูได้ล่ะ พวกกูรู้ว่ามึงแกล้ง มึงอินระบบเศรษฐีมาจากนิยายรึไง" 

"ทำไมกูเห็นหน้าไอ้ปอนด์กับไอ้ไนท์จริงจังขนาดนี้ แล้วกูเชื่อว่ามันมีจริงว่ะ" ไอ้เจพูดหลังจากที่ไอ้พีพูดจบ ที่เขาเชื่อเพราะไอ้ปอนด์มันไม่ใช่พวกชอบแกล้ง มันเป็นพวกพูดตรงๆ และบวกกับไอ้ไนท์ที่เป็นคนพึ่งพาได้เป็นคนที่2ของกลุ่มทำหน้าจริงจัง

"มึงเชื่อหรอ" ไอ้พีถามหน้าสงสัย

"ไอ้ไนท์และไอ้เจพยักหน้าพร้อมกัน หลังจากที่พีเห็นแบบนั้นเขาก็เริ่มจริงจังบ้าง

"ไอ้ปอนด์ จริงหรอว่ะ มึงได้ไม่เพ้อใช่มั้ย" ไอ้พีถามผมพลางทำสีหน้าเป็นห่วง

"อืม ตอนแรกกูก็คิดว่ากูคงหลอนๆไปช่วงนี้ แต่ว่ามันไม่ใช่ว่ะ" ผมตอบและมองหน้าไอ้พี

"ตอนนี้ระบบยังอยู่ในหัวมึงใช่มั้ย" ไนท์ถาม

"ใช่"

"งั้นมึงลองถามมันดิ ว่ามีอะไรมาพิสูจน์มั้ยว่ามันคือเรื่อจริง" ไนท์ถามต่อ

'ได้ยินแล้วใช่มั้ย'

[จะให้พิสูจน์อย่างไรดีครับ]

'นั่นมันหน้าที่นายไม่ใช่หรอ'

[งั้นถ้าผมทำไป จะไม่โกรธนะครับ]

'ก็ต้องดูก่อน'

หลังจากนั้นไม่กี่นาทีเสียงการแจ้งเตือนโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พร้อมกับข้อความที่ทำให้ไอ้พี ไอ้ไนท์และไอ้เจอึ้ง

-มีเงินเข้าบัญชีคุณ 1,000,000.00 บาท ยอดคงเหลือ 1,270,400.25 บาท-

"เชี้ย!" พวกมันอุทานออกมาพร้อมกันหลังอ่านข้อความจบ และมองหน้าผมแบบตกใจ

'นี่อะไร'

[เชื่อรึยังครับว่าผมเป็นAIจริงๆ]

'ฉันคิดว่าคนที่โอนเงินเข้าบัญชีฉันไม่ใช่นาย มีคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ใช่มั้ย'

[จะมีได้ไงครับ ผมเป็นเพียงAIที่กำลังตามหาคนที่จะมาสืบทอดมรดกต่อ]

'อย่ามาโกหกฉัน แค่ตัวนายที่เป็นAIไม่สามารถดูแลมรดกได้หรอก ต้องมีคนอยู่เบื้องหลังนายแน่ๆ ตอบมา'

[ไม่มีจริงๆครับ]

'งั้นหรอ นายคงเป็นแค่AIไร้ครอบครัวสินะ ไม่มีเพื่อน,พี่น้อง น่าสงสารจริงๆ'

[ผมมีครอบครัวครับ! เขาชื่อซีซ่าร์ ฟาร์โรว์เป็นเจ้านายของผม และเป็นคนเลือกคุณเป็นผู้สืบทอดด้วยครับ!!]

'มีคนอยู่เบื้องหลังจริงๆด้วยสินะ'

[นี่ผม...หลุดพูดไปหรอ]

'ใช่ ทั้งชื่อจริงและนามสกุลเลยล่ะ'

[คุณปอนด์กลั่นแกล้งผม]

'นายหลุดพูดเองต่างหาก'

"ไอ้ปอนด์มึงคุยกับระบบที่ชื่อลีฟอยู่ใช่ป่ะ" พีถามและเดินมาสกิดตัวผม

"อืม ทีนี้พวกมึงเชื่อกันรึยัง"

"เชื่อดิ"

"นี่กูกำลังเจอเรื่องเชี้ยไรว่ะเนี่ย กูกำลังมีเพื่อนเป็นเศรษฐีหรอว่ะ แม่เจ้า!!" 

"กูว่าไอ้พีอาการหนักกว่าไอ้ปอนด์ที่มีระบบอยู่ในหัวอีก" ไอ้เจพูด

"ปล่อยมัน ไอ้ปอนด์มึงไม่คิดว่ามันแปลกๆหรอว่ะ ว่าทำไมต้องเป็นมึงที่เป็นผู้สืบทอด" ไอ้ไนท์กล่าวพลางทำสีหน้าจริงจัง

"กูก็คิดแบบนั้น" ไอ้เจเสริมต่อ

"กูเคยอ่านเจอในนิยายนะเว้ย ไอ้เรื่องระบบแบบนี้มันจะมีภารกิจให้ทำด้วยนี่ และได้รับของรางวัลจากการทำภารกิจเสร็จ" ไอ้พีกลับมาทำหน้าจริงจังหลังจากที่ได้ยินไอ้ไนท์พูด

แต่ไอ้ไนท์และไอ้เจหันไปมองหน้าไอ้พีแบบอึ้งๆ และพูดประโยคที่ทำให้คนฟังอย่างพีหัวร้อน

"เหลือจะเชื่อ"

"ทำไมมึงพูดแล้วมันดูมีสาระขึ้นมาว่ะ"

"ไอ้สัส!"

"อย่างที่ไอ้พีพูด มันมีภารกิจให้กูทำและถ้ากูทำภารกิจสำเร็จมันจะมีของรางวัลให้" ผมตอบเพื่อนตัวเองที่ดูเหมือนกำลังจะกลับมาตีกันอีกครั้ง

"ระบบมันให้มึงทำอะไร" ไอ้พีถามอย่างสนใจ

"คงไม่ได้ให้ทำอะไรแปลกๆใช่มั้ย" ไอ้ไนท์ถามทีหน้าเป็นห่วง

"ลีฟมันให้กูไปหาคนชื่อเลียมที่โรงแรมวอคก์ไลฟ์และบอกว่ากูคือผู้สืบทอด" ผมตอบหน้านิ่ง

"วอคก์ไลฟ์นี่ใช่โรงแรมคนรวยป่ะ"

"ใช่ ราคาห้องคืนล่ะ 30,000 ถ้าไม่รวยจริงอยู่ไม่ได้หรอก" 

"แล้วแบบนี้ไอ้ปอนด์จะปลอดภัยหรอว่ะ กูว่ามันดูอันตรายยังไงก็ไม่รู้" ไอ้พีถาม

"กูคิดว่าบางทีมันอาจจะโดนเรียกไปกระถืบรึเปล่า" ไอ้เจตอบสีหน้ากังวล

"แล้วระบบมันจะส่งเงินมาให้ไอ้ปอนด์เพื่อยืนยันทำไมว่ะ" ไอ้พีทำสีหน้ากังวลหนักขึ้น

"อาจจะสร้างความเชื่อใจ บางทีระบบนี้อาจจะเป็นระบบค้ามนุษย์ก็ได้นะ" ไอ้ไนท์ตอบบ้าง

[ผมดูชั่วร้ายขนาดนั้นเลยหรอครับ]

'คงงั้นมั้ง'

[แล้วคุณปอนด์คิดอย่างไรกับที่เพื่อนคุณพูดหรอครับ เชื่อที่เพื่อนคุณปอนด์พูดรึเปล่า]

'อาจจะเชื่อ เพราะไม่น่าไว้ใจจริงๆ'

[ทั้งที่ซีซ่าร์โอนเงินให้ไปแล้ว...]

'ก็นายอาจจะค้ามนุษย์อะไรพวกนั้น'

[ไม่ครับ! พวกเราทำแต่ธุรกิจใสสะอาด ถึงจะมีฆ่าคน- อุ๊บ!]

'หึ'

"พวกมึงไม่ต้องห่วง กูไม่ทำภารกิจหรอก ถ้ากูจะรวยจริงกูขอรวยด้วยตัวเองดีกว่า" ผมตอบและหันไปมองพวกมัน

"แล้วมึงจะทำยังไงกับระบบที่อยู่ในหัวมึง" ไอ้ไนท์ถามพลางทำหน้าสงสัย

"ถ้ากูไม่ทำภารกิจ ระบบมันคงไปหาคนอื่นเองแหละ" ผมตอบหน้านิ่ง

"นั่นสินะ"

"เป็นไปได้ๆ"

ด้านของระบบ

[นี่ผมหลุดพูดออกไปเยอะเลยหรอ ทำไมคุณปอนด์ถึงใจร้าย~]

___________________________________

เลม่อน : น้องลีฟโดนพี่ปอนด์รังแกสินะ มาโอ๋ๆมาลูกกก _ขอให้ทุกท่านอ่านอย่างมีความสุขนะคะ_

"พวกมึงมีที่ฝึกงานกันรึยัง" ไอ้ไนท์ถามหลังจากที่เดินออกมาจากห้องอังกฤษ

"กูกำลังหา" ไอ้เจตอบ

"กูเหมือนไอ้เจ" 

"ไอ้สัส ลอกคำตอบกู" ไอ้เจว่าพีทันทีที่ได้ยินไอ้พีตอบ

"พอๆ อย่าพึงกัดกัน ไอ้ปอนด์อ่ะ" ไอ้ไนท์รีบห้ามทัพเพื่อน อยู่ด้วยกันที่ไรกัดกันทุกที

"กูมีแล้ว" ผมตอบพลทำหน้าสบายๆ

"หาไวจังว่ะ" ไอ้พีพูด

"อาจารย์เห็นกูเกรดดี เขาก็เลยช่วยกูหาที่ฝึกงาน" ผมตอมัน

"ไอ้เหี้ยนี่มันเด็กเส้น" ไอ้เจที่เห็นผมหาที่ฝึกงานไวก็ร่วมวงด้วย

"ไอ้ลูกรักอาจารย์" ไอ้พีไม่ยอม

"ฉลาดให้ได้เท่ากูสิ" ผมตอบและยิ้ม

"ฉลาดให้ได้แบบมึงกูยอมดีกว่า" ไอ้พีพูดพลางทำหน้าเซง

"อย่างมันเรียกฉลาดไม่ได้หรอก ต้องเรียกว่าอัจฉริยะ คนเหี้ยไรพูดได้ 8 ภาษา" ไอ้ไนท์รีบแซะผมทันที

"พวกกูยังพูดได้กันคนล่ะ 4 ภาษาเลย มึงไปเอามาจากไหนอีก 4 ว่ะ" ไอ้เจรีบพูดซ้อน

"อาทิตย์ก่อนกูเห็นมันกำลังเรียนภาษาอินโดอยู่" ไอ้ไนท์พูดเสริม

"ไอ้ปอนด์มึงจะเอาให้ครบ 10 ภาษาเลยมั้ย" ไอ้พีพูดเสียงประชดประชัน

"ก็ดีนะ" ผมตอบและยิ้มให้มัน

"กูประชด!" ไอ้พีพูด

"สรุปแดกไรเนี่ย กูขับวนหน้ามอ 2 รอบล่ะ" ไอ้ไนท์ถาม

"จะแดกอะไรก็จอดดิ" ไอ้เจตอบ

"งั้นก๋วยเตี๋ยว" ไนท์พูด

"แดกทุกวันไม่เบื่อหรอว่ะ" ไอ้พีหันหน้าไปหาไอ้เจแล้วยักคิ้วส่ง

"ข้าวมันไก่" ไอ้ไนท์พูดต่อ

"มันเลี่ยน" คราวนี้ไอ้เจตอบและยักคิ้วให้ไอ้พี

"กะเพรา" ไอ้ไนท์ถามอีก

"สิ้นคิดสัสๆ" ไอ้พีตอบและยิ้มกวนตีนใส่ไอ้ไนท์ 

"กูหมดมุขแล้วนะ" ไอไนท์ที่รู้ตัวว่าโดนแกล้งก็พูด

"นี่ไงๆ ร้านเด็ดซอย9อาหารตามสั่ง ไอ้ไนท์ขับออกนอกมอเลย เดี๋ยวกูบอกทางต่อ" ไอ้เจเปิดโทรศัพท์และเซิร์ตหาข้อมูล

"ไกลป่ะ ถ้าไกลไม่ไปนะเดี๋ยวกลับมาเรียนตอนบ่ายไม่ทัน" ไนท์ถามและมองไอ้เจผ่านกระจกหลัง

"ไม่ไกลๆ" ไอ้เจตอบ

หลังจากนั้นพวกมันก็คุยกันในรถมาตลอดทาง

[คุณปอนด์จะไม่ทำภารกิจจริงๆหรอครับ]

'ถามทำไมนักหนา ฉันตอบไปหลายรอบแล้วนะ'

[ก็คุณปอนด์เป็นคนที่ซีซ่าร์เลือกเองนี่ครับ]

'แล้ว?'

[ก็หมายความว่าคุณซีซ่าร์ถูกใจคุณยังไงล่ะครับ ปกติผู้สืบทอดผมจะเป็นคนเลือก แต่คุณปอนด์ต่างออกไปครับ ซีซ่าร์เลือกคุณด้วยตัวเองเลย]

'แล้วทำไมต้องฉัน'

[ผมไม่ทราบครับ]

'รีบๆออกไปจะหัวฉันสักที'

[ไล่ผมอีกแล้วนะครับ คุณปอนด์ไม่อยากรวยหรอครับ]

'อยากสิ มีเงินเยอะๆดีออก'

[งั้นทำไมไม่ทำภารกิจล่ะครับ]

'ก็บอกแล้วว่ารู้สึกแปลกๆ หยุดพูดได้แล้วฉันรำคาญ'

[ไม่ได้นะครับ ผมอยากให้คุณทำภารกิจ]

"หุบปากสักที!!"

"น้องพีจะนั้งเงียบๆไม่ปริปากครับ" ไอ้พีทำท่าสงบเสงี่ยม

"กูไม่ได้บอกมึง" ผมบอกมัน

"อ่อ มึงพูดกับลีฟใช่ม่ะ งั้นกูพูดกันต่อนะ" ไอ้พีถามและยิ้ม

"ถึงแล้ว ร้านเปลี่ยวสัส" ไอ้ไนท์พูดหลังจากที่ขับมาจอดหน้าร้านอาหารตามสั่ง

[ผมมีเรื่องจะบอกหนึ่งอย่างครับ]

'ฉันบอกให้หุบปากไม่ใช่หรอ'

[แต่เรื่องนี้สำคัญกับคุณและเพื่อนๆ ของคุณนะครับ]

"..."

"แต่คนรีวิวว่าอร่อยนี่หว่า กูอยากลอง" ไอ้เจพูดพลางตื่นเต้น

[มีคนคิดปองร้ายกับคุณครับ]

'ใคร'

"เปลี่ยนร้านดีป่ะว่ะ" ไอ้พีพูดและทำสีหน้ากังวล

"เปลี่ยนทำเหี้ยไร รีบๆ มาสั่งป้าขาเลยเสียเวลา ของผมเอาราดหน้านะครับ" ไอ้เจที่เห็นไอ้พีทำหน้ายึกยักก็รีบสั่งอาหารดักทาง

[นายรองฤทธ์ ปัญญาผล ชื่อเล่นชื่อเฟรม]

'ไอ้เฟรม'

[ไม่ได้มาแค่คนเดียวด้วยนะครับ]

'มีคนอื่นอีกหรอ'

"ไอ้เจมึงไม่กลัวหรอว่ะ นี่ถิ่นพวกไอ้เฟรมนะเว้ย" ไอ้พียังคงกลัวไม่หยุด

"จะกลัวทำไมว่ะ พวกเราแค่มาแดกข้าว" ไอ้เจที่เริ่มทนไม่ไหวก็รีบดึงไอ้พีออกมาจากรถ

[มาพร้อมอาวุธด้วยครับทั้งมีดและปืน]

'...'

"ผมเอาข้าวผัดรวมล่ะกัน สรุปจะแดกมั้ยไอ้พี"

"เออๆ แดกก็แดก ผมเอาเหมือนไอ้เจครับ"

[ผมมีข้อแลกเปลี่ยนครับ]

'ข้อแลกเปลี่ยน?'

[ผมจะพวกช่วยคุณปอนด์และเพื่อนของคุณแลกกับที่คุณต้องทำภารกิจให้สำเร็จ]

'ตกลง'

[ทำไมตกลงง่ายจัง ผมเริ่มรู้สึกไม่ดีแล้วสิ]

'ฉันตกลงแล้วเพราะงั้นอย่าลืมที่บอก ถ้าเพื่อนหรือฉันเป็นอะไรไป ภารกิจที่1ไม่มีทางผ่านแน่'

"ไอ้ปอนด์อ่ะ แดกไร" ไอ้ไนท์

"ผัดเผ็ดหมูป่า" ไอ้ไนท์ไอ้ยินคำตอบของผมก็หันไปสั่งกับป้าเจ้าของร้าน

ตึ่ง!

เสียงดังขึ้นจากโต๊ะของผม แต่เพื่อนผมไม่ได้เป็นคนตบโต๊ะ คนที่ทำคือชายร่างสูงสมส่วน ซึ่งผมรู้จักดี มันชื่อเฟรม และมีเพื่อนอีกหลายคนเดินตามหลังมันมาอีก

จริงอย่างที่ลีฟว่าพวกมันมากันเยอะ และยังมีอาวุธอีกต่างหาก

"นี่ใช่ไอ้ปอนด์ ที่เป็นท็อปคณะอักษรป่ะว่ะ"

[ถ้าคุณปอนด์ไม่อยากทนก็หยิบปืนที่อยู่ในกระเป๋าเรียนของคุณมาก่อนก็ได้นะครับ]

'ใส่เข้ามาตอนไหน'

[ตอนคุณนอนครับ]

'ฉันเริ่มจะเชื่อที่เพื่อนฉันบอกแล้วนะ ว่านายอาจจะเป็นระบบค้ามนุษย์ ให้ฉันพกปืนเนี่ยนะ'

"พวกมึงกล้ามากนะ ที่มานั้งแดกข้าวในถิ่นกู อยากโดนรึไง" ไอ้เฟรมพูดหาเรื่องแต่สายตามองมาที่ผม

"พวกกูแค่มากินข้าว ไม่ได้อยากมีเรื่อง" ไนท์ตอบอย่างใจเย็น ผมรู้ว่าไอ้ไนท์ก็คงไม่อยากมีเรื่อง

"แต่นี่มันถิ่นพวกกูไง" ไอ้เฟรมเถียงไอ้ไนท์กลับ

"นี่มันร้านอาหารพวกกูจะมากินก็ไม่แปลกปะว่ะ" ไอ้เจที่ดูจะหัวร้อนก็พูดขึ้น

"กูไม่ได้พูดกับมึง หุบปาก!!" ไอ้เฟรมที่เห็นไอ้เจตอบก็ด่ากลับ

"เอ้า! ไอ้เหี้ยมึงด่ากูก่อนนะ ไอ้สัส!" ไอ้เจไม่ทนด่ากลับเหมือนกัน

[หยิบปืนยิงเลยครับ เป็นผมคงยิงไปแล้วนะครับ]

'อยากเห็นฉันฆ่าคนรึไง มันผิดกฏหมาย'

[แต่กับพวกเรา เรื่องฆ่าคนไม่ผิดกฏหมายนะครับ]

'สรุปเป็นระบบค้ามนุษย์จริงๆสินะ'

[ไม่ใช่นะครับ!!]

"แล้วมึงจะทำไม ต่อยเลยมั้ยล่ะ!!" ไอ้เฟรมที่มั่นใจว่ายังตัวเองก็ชนะจึงท้าต่อย

"มาดิไอ้เหี้ย พวกกูไม่กลัวหรอก!" ไอ้เจที่ไอ้ยินมันพูดก็ไม่ยอม

"ไอ้สัสเจ กูกลัว" ไอ้พีที่กลัวก็รีบตอบ ซึ่งมันขัดกับบรรยากาศตอนนี้สุดๆ

"มึงอยู่เงียบๆดิ จะชนะต้องเอาให้สุด" ไอ้เจกระซิบบอกไอ้พี

"สุดพ่อสุดแม่มึงอ่ะ พวกมันมากันเป็นสิบ เอาเหี้ยไรมาสุด" ไอ้ไนท์ที่เห็นไอ้เจตอบรับคำท้าก็ดุไอ้เจ

"คุยอะไรกันหนักหนาว่ะ ป๊อดไง!" ไอ้เฟรมที่เห็นพวกมันสามคนกระซิบกันก็โพรงขึ้น

"ป๊อดก็เหี้ยล่ะ มึงต่างหากที่ป๊อดเรียนเก่งไม่ได้เท่าไอ้ปอนด์จนต้องมาหาเรื่องมัน" ไอ้เจรีบด่าทันที

"ไอ้เจพอ" ผมพูดกับไอ้เจ ผมเป็นคนนึงที่ไม่อยากมีเรื่องเพราะฉะนั้นต้องรีบห้ามมัน

"แต่ ไอ้เฟรม.." ไอ้เจที่รู้ตัวเองเริ่มผิดก็ยอมถอย

"หึ ทำไมอยากต่อยกับกูหรอ แต่กูบอกไว้ก่อนนะ คราวก่อนกูแค่ประมาทมึงก็เลยชนะ แต่วันนี้กูพาเพื่อนกูมาเยอะ มึงตายแน่ไอ้เหี้ยปอนด์" ไอ้เฟรมพูดและยิ้มสยองมาให้ผม

"ใครกันแน่ที่จะตาย" ผมตอบกลับเสียงนิ่ง

"อะไรว่ะ!?" ไอ้เฟรมทำหน้าสงสัย

เพียงเสี้ยววิ ไอ้เฟรมกับเพื่อนของมันก็ถูกชายชุดสูทสีดำจับมือไขว้หลัง จนพวกมันแต่ล่ะคนร้องอวดครวญ พาให้อาวุธที่อยู่ในมือหล่นลงพื้น 

ไอ้ไนท์ ไอ้เจ ไอ้พี ที่เห็นปืนและมีดก็ตกใจ ถ้าพวกเขามีเรื่องกับพวกมันคงได้ตายจริงๆแน่

"คุณชายจะให้ผมเอาพวกมันไปไว้ที่ไหนดีครับ" ชายชุดสูทคนนึงถามขึ้น

"ตามใจเถอะ มันไม่ใช่เรื่องของฉัน" จากนั้นผมก็เดินขึ้นมาบนรถ

"ไม่ไปเรียนคาบบ่ายกันหรอ" ผมถามพวกมัน

"อะ ไอ้ปอนด์ นี่มึง" ไอ้เจทำหน้าอึ้ง

"ขึ้นรถ เดี๋ยวบอก" ผมพูด

พวกมันรีบขึ้นรถ ไอ้ไนท์ขับรถ ไอ้เจนั้งข้างคนขับ ไอ้พีนั้งเบาะหลังข้างผม หาที่นั้งกับเสร็จก็ถามทันที

"มึงคงไม่ได้ขอความช่วยเหลือจากระบบในหัวหรอกใช่มั้ย" ไอ้ไนท์ที่ดูจะเงียบที่สุดถามขึ้น

ผมเงียบตอบมัน

"มึงไม่ได้ทำจริงๆใช่ป่ะ ไอ้ปอนด์ตอบกูดิ" ไอ้เจทนไม่ไหวถามต่อ

"ลีฟบอกกูว่าพวกไอ้เฟรมมีปืน บางคนถือมีด ถ้าลีฟไม่บอก กูว่าพวกเราคงตายกันจริงๆอย่างที่มันพูด" ผมตอบพวกมันกลับ

"เชี้ย" ไอ้พี

"พวกมันคิดจะมาฆ่าเราจริงๆ" ไอ้ไนท์

"ทำไมว่ะ แค่มึงเรียนเก่ง ทำไมมันต้องโกรธขนาดนั้นด้วยว่ะ!" ไอ้เจ

"ก็คราวก่อนที่ต่อยกัน ไอ้ปอนด์ซัดหน้าไอ้เฟรมจนเละ กูว่ามันต้องเคืองเรื่องนี้แน่ๆ" ไอ้พีเริ่มวิเคราะห์ถึงเหตุผล

"แล้วมึงได้ทำข้อตกลงกับลีฟรึเปล่า" ไนท์ถามและมองหน้าผมผ่านกระจกหลัง

ผมพยักหน้าตอบ

"เอาจริงหรอว่ะ" ไอ้พีพูด

"กูเครียดแทนว่ะ" ไอ้เจบอก

"ถ้ามึงตกลงไปแล้ว ถ้างั้นมึงก็ต้องไปโรงแรม วอคก์ไลฟ์อ่ะดิ" ไอ้ไนท์ถาม

"ใช่" ผมตอบมัน

และรถบนก็เงียบทันที ไม่มีใครพูดอะไรต่อ 

[คุณปอนด์อย่าลืมทำภารกิจนะครับ ผมให้เลียมรอที่โรงแรมตอน 3 ทุ่มแล้วนะครับ]

'ทำไมต้อง 3 ทุ่ม'

[ไม่รู้ครับ]

'ไม่รู้หรอ'

[ไม่รู้ครับ]

'นายรู้อะไรบ้าง'

[ไม่รู้ครับ]

'กวนสินะ'

___________________________________

เลม่อน : น้องโดนล่อลวงให้ทำภารกิจแล้วค่ะ!!!