ในคืนหนึ่งมีหญิงสาวคนหนึ่งชื่อโร่มาจิเป็นหญิงสาวอายุ11ปีถูกฆาตกรรมเหตุเกิดขึ้นในปี2564เวลา17:54 น สถานที่เกิดเหตุในโรงเรียนวันที่21กันยายนในเมืองการุมะซึ่งประวัติของฆาตกรที่เรารู้มาคือฆาตกรจะฆ่าเด็กอายุ7-11ปีแล้วฆาตกรจะออกล่าเวลา17:00ถึง19:00 น ซึ่งขอให้ทุกท่านระวังตัวให้มากขึ้นและเด็กควรอยู่ในการดูแลของผู้ปกครองเป็นอย่างดีและรีบล็อกประตูหน้าต่างให้หมดเพื่อป้องกันอันตรายที่สามารถเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อและทุกวันนี้ยังไม่สามารถหาตัวฆาตกรได้ในขณะนี้ซึ่งตำรวจกำลังตามหาตัวผู้ร้ายและเจอกันใหม่ในวันหน้าครับ.. หลังจากเด็กหญิงคนหนึ่งที่ชื่อโคโรมะฟังข่าวจบเธอรู้สึกกลัวเป็นอย่างมากเพราะเหตุเกิดในเมืองที่เธออาศัยอยู่และเธอพึ่งจะอายุ11ปีพอดีหลังจากนั้นเธอพยายามที่จะลืมเรื่องนั้นและรีบไปอาบน้ำกินข้าวให้ไวที่สุดและบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่ของเธอพ่อแม่ของเธอตกใจเป็นอย่างมากและบอกให้เธอระมัดระวังตัวให้ดีและพ่อกับแม่จะดูแลเธอให้ดีที่สุดเธอร้องไห้ด้วยความกลัวสุดขิตและบอกพ่อกับแม่ว่า"หนูจะไม่ตายใช่ไหมค่ะ"ฉันพูดออกมาด้วยเสียงที่ตะกุกตะกระพ่อกับแม่ของฉันพูดปลอบใจฉันว่า"มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นแน่นอนลูก"หลังจากนั้นพ่อกับแม่ของฉันก็รีบพาขึ้นไปบนห้องของท่านให้ไวที่สุดและรีบล็อกประตูหน้าต่างปิดผ้าม่านหลังจากที่ทำอะไรเสร็จหมดแล้วพ่อแม่ของฉันกับบอกให้ฉันรีบนอนและบอกกับฉันว่าถ้าได้ยินเสียงอะไรอย่าไปสนใจและถ้าใครเรียกชื่อหรือพูดว่าเปิดประตูให้พ่อกับแม่หน่อยห้ามขานรับและห้ามเปิดเด็ดขาดเพราะพ่อกับแม่ไม่มีวันออกไปจากห้องนี้และอย่าส่งเสียงดังให้มันรู้เด็ดขาดไม่งั้นพวกเราพ่อแม่ลูกดับอนาถกันทั้งหมดแน่!!!!หลังจากพูดจบฉันก็กลัวอย่างมากและนอนกอดพ่อกับแม่ทั้งคืนจนรุ่งเช้าซึ่งพ่อกับแม่ก็ปลุกให้ไปโรงเรียนซึ่งฉันยังกลัวเหมือนในคืนนั้นอยู่พ่อกับแม่เห็นว่าฉันยังกลัวอยู่ก็พูดปลอบใจฉันว่า"ไม่ต้องกลัวเพราะพ่อกับแม่จะอยู่ดูแลหนูให้ดีที่สุดเอง"หลังจากนั้นฉัรก็เดินเข้าไปในโรงเรียนด้วยสีหน้าที่หายกลัวเล็กน้อย...

หลังจากที่ฉันเดินเข้าไปในโรงเรียนแล้วอยู่ดีๆก็ได้เสียงหนึ่งข้างๆหูพูดว่า"อย่าเชื่อใจเพื่อนสนิคนักละขอโชคดี"หลังจากนั้นฉันก็สลบไป..09:43 น โคโรมะ..โคโรมะ!!!อึ้ก!!ฉันสะดุ้งตื่นด้วยเสียงที่คุ้นเคยเสียงนั้นคือเพื่อนสนิคของฉันที่ชื่อโซสิจิพอเพื่อนคนอื่นๆเห็นว่าฉันฟื้นแล้วก็วิ่งมาถามว่าโอเคไหมฉันก็งงๆนิดหน่อยแล้วก็บอกเพื่อนไปว่าฉันจำอะไรไม่ได้เลยพอโซสิจิได้ยินแบบนั้นก็ทำหน้ายิ้มใส่ฉันโดยที่ฉันไม่รู้ตัวแล้วก็เดินจากไปในหมู่เพื่อนๆโคโรมะพอเห็นก็รู้สึกงงๆแต่ก็ไม่ได้ถามออกไปหลังจากนั้นฉันก็เข้าเรียนตามปกติจนถึงเที่ยงตอนนั้นฉันก็เดินอยู่กับโซสิจิเพื่อนสนิคของฉันพอเดินด้วยกันได้สักแป๊ปฉันก็รู้สึกหนาวๆเลยบอกโซสิจิว่าขอกลับห้องก่อนโซสิจิก็พูดว่า"ได้สิเดี๋ยวตามไป"พร้อมใบหน้าที่ยิ้มชวนสยองฉันเลยรีบเดินกลับไปที่ห้องด้วยอาการที่กลัวมากๆหลังจากที่ฉันนั่งอยู่ที่เก้าอี้ได้ไม่นานโซสิจิก็เดินมานั่งด้วยสีหน้าแปลกๆโซสิจิทำท่าเหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่คุณครูดันมาพอดีเลยไม่ได้พูดแต่กลับทำสีหน้าหลอนๆให้แทนหลังจากนั้นก็เรียนตามปกติจนถึงเย็นระหว่างที่ฉันกำลังนั่งรอพ่อกับแม่มารับอยู่ที่หน้าโรงเรียนสักพักโซสิจิก็เดินมานั่งพร้อมพูดว่า"ไว้ใจแค่พ่อแม่ของเธอเท่านั้นและอย่าไว้ใจฉันให้มากฉันเตือนแล้วนะ"หลังจากนั้นโซสิจิก็เดินจากไปฉันพอได้ยินสิ่งที่โซสิจิพูดออกมาทำให้ฉันรู้สึกงงๆและในใจก็เริ่มรู้สึกกังวลว่าสิ่งที่โซสิจิพูดออกมานั้นน่าจะหมายถึง ค..ค..คดีฆาตกรรมในข่าวหรือเปล่าไม่ทันได้คิดอะไรไปมากว่านั้นพ่อกับแม่ของฉันก็มารับพอดีฉันเลยรีบขึ้นรถหลังจากถึงบ้านฉันก็ไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่เพราะกลัวว่าจะต้องเลิกเป็นเพื่อนกับโซสิจิเลยไม่บอกพ่อแม่ไปแต่ก็มัวนึกถึงคำที่เข้ามาในหูเมื่อตอนเช้ากับตอนที่โซสิจิพูดฉันก็คิดว่าไม่น่าจะมีอะไรเลยลองตัดสินใจเชื่อสิ่งที่ได้ยินมา:)

หลังจากนั้นฉันไม่รู้สึกอะไรเลยนอกซะจากความหวาดกลัวสุดขิตเพราะหลังจากที่ฉันเข้าบ้านและอาบน้ำกินข้าวเสร็จฉันเห็นบ้างสิ่งที่อยู่ข้างหน้าของฉันคือร่างที่เสื้อเต็มไปด้วยเลือดพร้อมกับห้องของฉันที่เลือดกระจัดกระจายไปทั่วห้องหลังจากนั้นร่างนั้นก็เดินมาบอกกับฉันว่า"ฝันดี"หลังจากนั้นฉันก็รู้สึกง่วงแล้วฉันก็ได้กระพริบตาไปทีหนึ่งหลังจากนั้นห้องของฉันก็กลับมาเป็นปกติทุกอย่างแต่ก่อนที่ฉันจะกระพริบตาร่างนั้นพูดกับฉันขึ้นมาว่า"ถ้าเพื่อนโทรมาหลัง4ทุ่มห้ามรับละแล้วแม้จะได้ยินเสียงอะไรห้ามตอบรับไม่งั้นเธอคงจะเป็นแบบฉัน"หลังจากตอนที่ฉันกระพริบตาความหวาดกลัวก็ยังอยู่เพียงแค่มันมากขึ้นหลังจากนั้นก็เหมือนมีอะไรบ้างอย่างสะกดจิตของฉันให้ไปนอนพอฉันลงไปอยู่บนเตียงฉันก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว ณเวลา 25:54 น ฉันได้ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์มันขึ้นชื่อว่าโซสิจิเพื่อนรักที่ฉันตั้งไว้ก่อนที่ฉันจะรับอยู่ๆก็มีเสียงหนึ่งพูดขึ้นข้างๆหูฉันว่า"ลืมที่ฉันเตือนแล้วหรอ"หลังจากนั้นฉันก็จำได้ว่าฉันไม่ควรที่จะรับมันเวลานี้เพราะนี้มันเลยเวลาที่จะรับได้ไปนานแล้วหลังจากนั้นฉันก็นอนลง....ณ เวลา 01:23 น มีเสียงเรียกชื่อฉันจากข้างนอก"โคโรมะฉันเอาขนมมาให้เธอหน่ะ"พอฉันฟังเสียงนั้นเสร็จฉันก็นึกถึงคำเตือนของร่างนั้นขึ้นมาได้ฉันเลยไม่ได้ขานรับแต่พอสักพักที่ฉันไม่ได้ขานรับก็มีเสียงหัวเราะขึ้นมาแทนมันเป็นเสียงหัวเราะที่น่ากลัวผ่านไปสักพักใหญ่เสียงนั้นก็เงียบลงหลังจากนั้นฉันก็สามารถนอนหลับได้อย่างสบายใจมากขึ้นและฉันก็ได้หลับตาลง..... ณ เวลา 06:12 น ฉันตื่นมาด้วยความสดใสหลังจากนั้นฉันก็รู้สีกว่าวันนี้มันหนาวกว่าทุกวันแต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากมายแต่ฉันกลับคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นแค่ฝันแต่อาจจะไม่ใช่แต่แม่ฉันก็เข้ามาบอกให้ฉันรีบไปโรงเรียนจะสายแล้วพอฉันดูเวลาตอนนี้ก็ 07:20 น แล้วฉันเลยรีบแต่งตัวไปโรงเรียนแต่ฉันกลับลืมเรื่องนั้นไม่ได้เลย:)