บทที่1

"อีลูกเมียน้อย มึงออกจากบ้านกูไม่เลยนะ!! ไม่งั้นก็ตายตามพ่อแม่มึงไปซะ!!!"

หญิงสาววัยกลางคนพูดจาว่าร้ายเด็กชายที่เพิ่งจะเสียพ่อแม่ไปเมื่อสามวันที่แล้วเพราะเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์

"ฮึก.. ฮืออ.. ไม่เอานะครับ ยะ..อย่าทิ้งปันเลยนะ ปันไม่มีที่ไปแล้ว"

ปันได้แต่คุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตาจากดาแม่เลี้ยงลูกหนึ่ง ปันร้องไห้ด้วยความน่าเวทนา เพราะเขาไม่มีบ้านให้อยู่ถ้าไม่ได้อยู่ที่นี่ มีเงินติดตัวแค่หนึ่งร้อยที่แม่ให้ไว้ก่อนเสีย ส่วนทรัพย์สินทั้งหมดก็ถูกแม่เลี้ยงยึดไปจนหมด ไม่เหลืออะไรเลยเว้นแต่แหวนเงินของแม่ที่ให้ไว้เมื่อตอนเด็กแค่นั้น

"มึงจะไปไหนก็ไป ไม่ต้องมาร้องไห้กูไม่สงสารมึงหลอก เลี้ยงไปก็เสียข้าวสุก! ถ้ายังไม่ไปกูจะฆ่ามึงตรงนี้แหละ!"

ดาพูดด้วยน้ำเสียที่ดุร้ายแลดูเหมือนอยากจะฆ่าปันให้รู้แล้วรู้รอดมันตรงนี้

ปันได้แต่ลุงขึ้นและวิ่งหนีทันทีเมื่อได้ยินดังนั้น เขารู้ดีว่าแม่เลี้ยงพูดจริงทำจริง ถ้าเขาไม่หนีเขาได้ตายตามพ่อแม่ไปแน่ๆ

ปันได้แต่วิ่งออกไปอย่างไร้จุดหมาย เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีญาติที่ไหนรึเปล่า เมื่อวิ่งมาได้สักพัก ร่างกายก็เริ่มจะเหนื่อยล้า ปันจึงหาที่นั่งพักแถวๆหน้าร้านขายของชำ ที่ตอนนี้กำลังติดป้ายประกาศให้เช่า

ปันมองผู้คนที่เดินผ่านไปมาด้วยความน้อยใจในชีวิต เขาไม่รู้เลยว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง จะลำบากยากเย็นแค่ไหน

เฮ้ออ ~~

เขาได้แต่ถอนหายใจพร้อมกับหลับตาลงเอาหัวพิงประตูด้วยความเหนื่อยแล้วก็ผลอยหลับไปในที่สุด

.

.

.

เช้าวันใหม่ของการเป็นคนเร่ร่อน ปันซื้อข้าวไข่เจียวเป็นมื้อเช้าราคา 20 บาท กับน้ำเปล่าอีกหนึ่งขวด 10 บาท เพราะฉะนั้นปันเหลือเงินแค่ 70บาทเท่านั้น ที่จริงเขาไม่อยากจะใช้เงินด้วยช้ำถ้าไม่จำเป็น แต่เขาก็ไม่สามารถทนกับความหิวได้ เพราะเมื่อวานก็ไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน เพราะเอาแต่ช่วยงานเผ่าศพพ่อแม่ทั้งวัน จนไม่มีเวลาหาข้าวกิน นั้นจึงทำให้ปันหิวโซจนต้องซื้อข้าวแถวนั้นมากินก่อน

ตอนนี้เขารู้สึกอยากอาบน้ำมากๆเพราะมีแต่กลิ่นเหงื่อเต็มไปหมด แต่ก็น่าเสียดายที่ไปถามใครก็ไม่มีใครให้ใช้ห้องน้ำเลย เพราะการแต่งตัวดูสกปรก เสื้อขาวบางมอซอที่เป็นรูเล็กน้อย กางเกงขาสั้นลุ่ยๆสีดำ ลองเท้าก็ไม่ใส่เพราะรีบวิ่งออกมา บวกกับกลิ่นตัวที่ค่อนข้างเหม็นอีก จึงทำให้ใครหลายคนค่อยข้างที่จะรังเกียจเขา

ปันจึงตัดสินใจกลับมานั่งที่เดิมพร้อมกับล้มเลิกที่ว่าจะไปขอใช้ห้องน้ำใครสักคนเพื่ออาบน้ำ แต่ก็รู้ดีว่ามันยากที่จะมีใครที่จะช่วยในสภาพแบบนี้

.

.

.

ปันใช้ชีวิตวนอยู่อย่างนี้เกือบหนึ่งอาทิตย์ได้ ตอนนี้เงินสักบาทก็ไม่มี เหลือแค่น้ำเปล่าสองสามอึกเท่านั้นที่ยังพอประทั่งชีวิตได้ หลายวันมานี้เขาออกไปของานทำตามที่ต่างๆแต่ก็โดนปฏิเสธกลับมาทุกครั้ง

นั้นทำให้ปันเกิดอาการท้อที่จะหางานทำประทังชีวิต ตอนนี้ร่างกายอ่อนแอเกินกว่าจะต้านทาน เขาได้แต่คิดว่าเขาจะตายตอนไหน เขาจะได้ไปอยู่กับพ่อแม่แล้วใช่ไหม วนๆอยู่อย่างนี้ทุกวันทุกคืน จนตอนนี้ร่างกายเริ่มผอมแห้งลงไปทุกวัน

"คืนนี้ต้องตายแน่ๆ"

นั้นคือคำพูดสุดท้ายก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงของใครบางคนพูดด้วยน้ำเสียงหื่นกาม ก่อนที่จะรู้สึกว่ามีบางอย่างมาลูบไล้ตรงขาอ่อนของเขา

พรึ่บ!

"อ๊ะ! ปล่อยนะ!! " เมื่อรู้สึกตัว ปันรีบปัดป่ายสิ่งนั้นทันที พร้อมกับขัดขืนสุดชีวิตถึงแม้ว่าร่างกายจะอ่อนแอแค่ไหนก็ตาม

"อยู่นิ่งๆสิว่ะ! มานอนอ่อยแบบนี้ใครจะอดใจไหว กูรอโอกาสนี้มานานล่ะ มาเป็นของกูซะดีๆ!! "

ชายเร่ร่อนพูดอย่างหื่นกระหายพร้อมกับจับมือของปันไว้แน่น จนปันที่ร่างกายอ่อนแออยู่แล้วจึงสู้ร่างกายของผู้ชายคนนี้ไม่ไหว เขาไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดอะไรกับเขาบ้าง

ด้วยความเหนื่อยและตื่นกลัว จึงทำให้เขาสลบไปในทันที

++++++++++++++++++++++++++

ปัน

อายุ 19 ปี

ไม่มีเพื่อน

ไม่ได้เรียนต่อ

มาร์ค

อายุ 27 ปี

เจ้าของบ่อนคาสิโน JJ

โรส

อายุ 24 ปี

คู่หมั้นมาร์ค

เจมส์

อายุ 27 ปี

เพื่อนมาร์ค

แฟนนาย

เจ้าของผับ NN

นาย

อายุ 20 ปี

แฟนเจมส์

ช่วยงานเจมส์ที่ผับ

นาน่า

อายุ 40 ปี

แม่มาร์ค

นาธาน

อายุ 42 ปี

พ่อมาร์ค

ดา

อายุ 43 ปี

แม่ลูกหนึ่ง

เจ

อายุ 24 ปี

บริหารงานต่อจากพ่อที่เสียไป

***************************

See u next episode 🌷🤍

นามปากกา: Lín Xuě Bèi