มิ้ว : ฮัลโหลลล ป๊าคะตอนนี้มิ้วถึงสนามบินแล้วนะคะ

เสียงใสๆของหญิงสาวร่างเล็กคนหนึ่งได้พูดขึ้น ขณะที่คุยโทรศัพท์กับใครคนหนึ่งที่ปลายสาย เธอคนนี้ก็คือมิ้วนั้นเอง เธอเป็นลูกสาวของประธานบริษัทใหญ่แห่งหนึ่งในประเทศ เมื่อ3ปีก่อนเธอได้ไปเรียนต่อที่อเมริกา ตอนนี้จึงถึงเวลาที่จะไดกลับไทยแล้ว

วิน : อ้าวถึงแล้วหรอยัยหนูงั้นเดี๋ยวป๊าให้คนไปรับนะ

เสียงปลายสายได้พูดตอบกลับมาทันทีอย่างดีใจเขาคนนี้ก็คือวิน พ่อของมิ้วนั้นเอง วินคือประธานบริษัทใหญ่แห่งหนึ่งของประเทศแต่ตอนนี้กำลังเกิดวิกฤตหนัก และกำลังจะล้มละลายในไม่ช้า แต่เขาไม่สามารถบอกลูก หรือภรรยาของเขาได้เลย

มิ้ว : โอเค คะป๊ามิ้วคิดถึงป๊ากับม๊ามากๆเลยคะ

เสียงใสๆได้ตอบกลับพ่อของเธอไปด้วยความดีใจที่จะได้อยู่กันพร้อมหน้าสักที แต่เธอไม่รู้เลยว่าตอนนี้พ่อของเธอ กำลังเจอกับปัญหาใหญ่ที่หาทางแก้ไม่ได้อยู่

วิน : ป๊าก็คิดถึงลูกเหมือนกันงั้นไว้เจอกันที่บ้านนะ

มิ้ว : โอเคคะ แล้วเจอกันนะคะป๊า

สิ้นสุดการสนทนาของพ่อลูก ตัดภาพมาที่วินได้สั่งคนขับรถคนสนิทที่สุดไปรับลูกสาวตัวเองอย่างเร่งรีบ

วิน : ใอ้เชฟ!!

เชฟ : ครับท่าน

เชฟคือคนขับรถคนสนิทของวินที่รู้ใจนายโดยตลอด สั่งให้ทำอะไรทำได้หมดทุกอย่างไม่มีบ่น เเละเรียบร้อยทุกครั้ง จึงเป็นที่รัก และไว้ใจ ที่สุดของบ้านนี้

วิน : ไปรับมิ้วที่สนามบินด่วนเลย

เชฟ : ได้เลยครับท่าน

พูดเสร็จเชฟก็ได้ขับรถออกไปทันที โดยไม่รอช้า ตัดภาพมาที่ด้านมิ้ว ที่ยืนรอรถพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบโปรดของเธอ

มิ้ว : รอนานแล้วนะ เมื่อไหร่จะมาสักทีน้า

เธอได้บ่นพึมพัมกับตัวเอง พร้อมกับทำหน้ามุ้ย เพราะอากศที่ร้อนอบอ้าวอยู่นั้น ในเวลาไม่นานนัก ในขณะเดียวกันเชฟก็ได้มาถึงพอดี

เชฟ : คุณหนูครับทางนี้ครับ

เชฟพูดพร้อมเปิดประตูรถรอ  พร้อมกับเดินไปช่วยยกกระเป๋าเดินทางของมิ้วมาขึ้นรถ

เชฟ : เชิญครับคุณหนู

เชฟพูดพร้อมเปิดประตูให้

มิ้ว : ขอบคุณคะพี่เชฟ

มิ้วพูดพร้อมยิ้มให้โดยไม่ถือตัว เชฟก็ยิ้มกับพร้อมกับเดินไปยกกระเป๋าเก็บหลังรถเสร็จก็ขับรถออกไปทันที ผ่านไปไม่นานนัก รถก็มาจอดที่หน้าบ้าน ทาวเฮ้าสองชั้นทันที เอี๊ยด~ เสียงรถจอดพอรถจอนสนิท เชฟก็เปิดประตูให้มิ้วทันที

เชฟ : เชิญครับคุณหนู

มิ้ว : ขอบคุณคะ

มิ้วพูดขอบคุณให้อย่างคุ้นเคย ไม่นานนักเธอก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงวัยกลางคน กับผู้ชายวัยกลางคนยืนรอรับเธออยู่ที่หน้าบ้าน

มิ้ว : ป๊าม๊าคะ มิ้วกลับมาแล้วค่าาาา

ริน : กลับมาแล้วหรอลูก คิดถึงจังเลยมาให้ม๊ากอดหน่อยมา

เสียงของผู้หญิงวัยกลางคนคนนั้นได้พูดขึ้น เธอคนนั้นก็คือริน แม่ของมิ้วภรรยาของวินนั่นเอง เธอดีใจมากที่ลูกสาวของเธอกลับมาสู่อ้อมกอดของเธออีกครั้งหนึ่ง

มิ้ว : อื้มม.....มิ้วคิดถึ๊งงง คิดถึง คิดถึง ที่สุดเลยคะ

วิน : ป๊าก็คิดถึงลูกเหมือนกัน เอ้อ ป๊ามีธุระต่อเดี๋ยวผมไปทำธุระก่อนนะคุณค่ำๆถึงจะกลับ

ริน : แล้วจะให้ฉันเตรียมอาหารไว้ให้ไหมคะ

วิน : อ๋อ ไม่ต้องหรอกคุณ กินกันก่อนเลยไม่ต้องรอผม

วิน : งั้นผมไปก่อนนะ ป๊าไปก่อนนะยัยหนู

ริน : คะคุณขับรถดีๆนะคะ

มิ้ว : คะป๊า บ๊ายบายคะ

(เฮ้อ....ได้กลับมาทั้งทีนึกว่าจะได้อยู่พร้อมหน้า ป๊าหนีไปทำธุระอีกแล้ว) มิ้วได้แต่คิดในใจพร้อมกับสีหน้าที่น้อยใจ

ริน : อย่าน้อยใจไปเลยลูกกลับมาเหนื่อยๆ ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สบายตัวไป เดี๋ยวม๊าจะทำอาหารอร่อยๆไว้รอนะ

รินผู้เป็นแม่พูดปลอบใจลูกพร้อมกับยิ้มอย่างเอ็นดู พร้อมกับเตรียมวัตถุดิบรอทำอาหารที่ลูกสาวของเธอชอบ

มิ้ว : ได้คะม๊างั้นมิ้วขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะคะ

มิ้วพูดพร้อมกับหิ้วกระเป๋าใบโปรดของเธอเดินขึ้นบันใดเข้าห้องไปทันที

มิ้ว : อื้ม.....เมื่อยจังงง เอางี้ดีกว่าเก็บกระเป๋าก่อนแล้วค่อยไปอาบน้ำดีกว่า

มิ้วพูดพร้องบิดขี้เกียดไปด้วย ในขณะที่เธอจัดสัมภาระของเธออยู่นั้น จู่เรื่องราวหล่านั้นก็ผุดขึ้นมาในหัวของเธออีกครั้ง เธอก็ได้แต่ขอโทษในใจว่ว

(ป่านนี้นายจะเป็นยังไงบ้างนะ ฉันขอโทษจริงๆที่ทิ้งนายไปตอนนั้น ฉันมีเหตุผลของฉันจริง ฉันขอโทษนายจริง)

คิดไปสักพักน้ำตาของเธอก็ค่อยๆไหลออกมาแบบที่เธอก็ไม่รู้ตัว

ณ. ที่คฤหาสน์แห่งหนึ่ง มีชายฉกรรจ์คนหนึ่งสูงราวๆร้อยเแปดสิบ ถึง ร้อยเก้าสิบ นั่งดูดบุหรี่

พร้อมกับคุยโทรศัพท์อยู่ที่หน้าระเบียงของคฤหาสน์หลังนั้น

แทน : ทำอะไรกันอยู่ว่ะ ใอ้พวกเหี้ยทั้งหลาย

เสียงเข้มๆได้พูดขึ้น ขณะที่คุยโทรศัพท์อยู่กับพวกเพื่อนๆของเขา นั่นก็คือแทนนั่นเอง แทนคือมาเฟียที่โหดที่สุดในตอนนี้ พร้อมกับความเจ้าชู้ในตอนนี้ทำให้สาวๆเข้ามากันแบบไม่ขาดสายกันเลยทีเดียว

เค : อารมณ์เสียเชี้ยไรมาอีกล่ะ

เสียงปลายสายได้พูดขึ้น ขณะที่แทนได้สบดคำหยาบไปเมื่อสักครู่ เสียงปลายสายนั้นก็คือเคมาเฟียอันดับที่สอง รองลงมาจากแทน แต่ความเจ้าชู้ ก็ไม่แพ้แทนเลยทีเดียว

คิว : เออ นั้นดิแม่งปล่อยเหี้ยเต็มโทรศัพท์ไปหมดเลย

สักครู่หนึ่งก็มีอีกหนึ่งเสียงพูดแทรกขึ้นมา นั่นก็คือคิว มาเฟียอันดับที่สาม แต่ความเจ้าชู้นั้นก็ไม่แพ้สองหนุ่มที่กล่าวมาข้างต้นเลยแม้แต่น้อย

แวน : นั่นปากมึงใช่ไหม ใอ้แทน

สักพักหนึ่ง ก็มีเสียงอีกหนึ่งเสียงพูดแทรกเข้ามา นั่นก็คือแวน หนุ่มหล่อหน้าหวาน ที่สาวที่ไหนเห็นก็ต้องหลงกันเป็นแถว เพราะความปากหวานบวกกับหน้าตาที่ละมุนของเขา จึงทำให้สาวๆอดที่จะหลงไหลในตัวเขาไม่ได้เลย

แทน : ไม่มีอะไรหรอก กูแค่เบื่อๆว่ะ

เค : เบื่อเชี้ยอะไรอีกล่ะ มึงอ่ะ

แทน : กูว่าจะชวนพวกมึงไปผับแก้เบื่ออ่ะ พวกมึงไปม่ะ

คิว : เอาอีกแหละ กินเหล้าย้อมใจอีกแหละกูว่า

แวน : แม่งก็หลายปีแล้วนะเว้ยใอ้แทน มึงก็ควรลืมเขาได้แล้วป่าวว่ะ

แทน : หุบปากไปเลยใอ้สัสแวน ตกลงพวกมึงจะไปไหมกูเลี้ยงเอง

เค : ที่ไหน

แทน : ก็ผับกูไง

เค : ใอ้สัส ผับมึงมีตั้งหลายผับไหมอ่ะ

แทน : ผับxxx จบม่ะ

เค : โอเค งั้น 20:30 เจอกันโอเคม่ะ

แทน : แล้วมึงสองตัวล่ะ ว่าไง

คิว : เรียกเป็นหมาเลยนะมึง สัส

แทน : แล้วตกลง จะไปม่ะ

คิว : ของฟรี มีหรือที่คิวจะพลาด 5555

แทน : มึงล่ะใอ้เวร

แวน : กูชื่อแวนโว้ยยยย ไม่ได้ชื่อเวร กรุณาเรียกชื่อกระผมให้ถูกด้วยครับคุณแทน

แทน : เออ แล้วตกลงมึงจะไปม่ะห้ะ

แวน : ไม่ว่ะ

แทน : ไม่ไป

แวน : ไม่ ปฏิเสธครับโผมมม

แทน : กวนตีนกันจริงๆเลยนะพวกมึงเนี่ย เคงั้นแค่นี้แหละแล้วเจอกัน

แวน : บาย

คิว : โอเค บายยย

เค : บ๊าย บาย

พอสิ้นสุดการสนทนา แทนก็ได้พึมพัมกับตัวเองออกมาว่า

" เฮ้อ.....เมื่อก่อนผมก็ไม่ใช่คนแบบนี้หรอกครับ ผมเคยมีแฟนที่ผมรักมากอยู่คนหนึ่ง แล้วอยู่ๆ

วันหนึ่งเธอก็ทิ้งผมไปแบบไม่ใยดีผมเลยสักนิด เธอพูดแค่ว่าเธอมีเหตุผลของเธอ ซึ่งเหตุผลอะไรผมก็ไม่รู้เหมือนครับ แต่ถ้าครั้งนี้เธอกลับมาอีกครั้ง ผมจะไม่มีทางปล่อยเธอเป็นอิสระแน่"

ตัดมาในด้านของมิ้ว หลังจากที่เธอเก็บเสื้อผ้า สัมภาระต่างๆของเธอเรียบร้อยแล้ว เธอก็รีบเดินไปอาบน้ำเพื่อให้สบายตัว ร่างเล็กๆบวกกับผิวที่ขาวอมชมพู พร้อมกับสัดส่วนที่สมดุลของเธอนั้น เมื่อกระทบกับน้ำบนฝักบัว มันทำให้รู้สึกละมุนยิ่งนัก ผ่านมาไม่นานเธอก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เธอจึงรีบลงไปด้านล่างทันที

มิ้ว : ม๊าคะ มีอะไรทานบ้างคะ

เสียงใสๆของมิ้ว รีบถามผู้เป็นแม่ทันทีเพราะเธอยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า

ริน : อ้าว เสร็จแล้วหรอลูก นี่ม๊าทำอาหารที่หนูชอบทั้งนั้นเลย พึ่งทำเสร็จไหม่ๆเลย กำลังร้อนๆหนูลองชิมดูสิจ้ะ

เสียงของผู้เป็นแม่ได้พูดตอบกลับมา พร้อมกับยกอาหารที่พึ่งทำเสร็จมาไว้บนโต๊ะทันที

มิ้ว : หู้วววว....น่าทานมากเลยคะม๊าาขอบคุณมากนะคะ

หลังจากพูดจบมิ้วก็นั่งลงรีบรับประทานอาหาร อย่างเอร็ดอร่อยทันที เพราะเธอไม่ได้ทานอาหารฝีมือของแม่เธอมานานมากแล้ว หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ได้ทานอาหารที่แม่ของเธอทำจนหมดเกลี้ยง เมื่อช่วยแม่ของเก็บจานเสร็จหมดทุกอย่างแล้ว เธอจึงเดินขึ้นห้องไปพักผ่อนทันที

มิ้ว : โทรกลุ่มหายัยสามสาวสักหน่อยดีกว่า พวกนางต้องดีใจมากแน่ๆที่ฉันกลับมา

เธอพูดพึมพัมกับตัวเองพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรหาเพื่อนของเธอ

มิ้ว : เซฮายยยย สาวๆทำอะไรกันอยู่จ้ะ

เสียงของมิ้วได้ทักทายเพื่อนของเธอทันทีเมื่อปลายสายรับสาย

มินนี่ : ว่ายังไงคะ คุณหญิงมิ้ว

เสียงปลายสายเสียงที่หนึ่งได้พูดตอบกลับมาทันที เสียงนั้นก็คือมินนี่ เพื่อนสาวที่สนิทที่สุดของมิ้วนั่นเอง

มายมิ้น : เซฮายยยคะ คุณนายมิ้ว

หลังจากที่มินนี่พูดจบก็มีเสียงที่สองพูดแทรกขึ้นมา นั่นก็คือมายมิ้น เพื่อนสาวสุดสวย ของมิ้วนั่นเอง

สมาย : ฉันได้ข่าวว่าแกกลับมาแล้วใช่ม่ะ

หลังจากนั้นไม่นานนักก็มีเสียงเสียงที่สามที่ออกแนวห้าวๆหน่อยได้พูดขึ้น นั่นก็คือสมาย สาวเท่ ประจำกลุ่มนั่นเอง และสาวๆกลุ่มนี้เธอมีแก๊งชื่อว่า แก๊งนางฟ้านั่นเอง

มิ้ว : ช่ายแย้ว ฉันกำลังจะบอกพวกเธอเลย คิดถึงฉันใช่ไหมล่ะ

มินนี่ : คิดถึงสิ คิดถึงมากๆด้วย

มิ้ว : งื้อออ....ซึ้ง

มายมิ้น : แกจะเอามานึ่งปลาหรอ

มิ้ว : คืออะไรอ่ะ

สมาย : เอ้า ก็ซึ้งไง5555

มิ้ว : ชิ ตลกหรอแหละ

มินนี่ : ไหนแก๊งเราก็อยู่กันครบแล้ว เราไปตื๊ดกันหน่อยม่ะ คืนนี้

มิ้ว : คืนนี้คงไม่ไหวอ่ะพวกแก ฉันพึ่งมาถึงอ่ะขอนอนพักก่อน เอาไว้เป็นคืนพรุ่งนี้ได้ไหมง่า

สมาย : โอเค ได้คะคุณหญิงมิ้ว งั้นคืนพรุ่งนี้20:30เจอกันแล้วกันนะ

มิ้ว : โอเคแล้วเจอกัน

มินนี่ : เค บาย

มายมิ้น :บาย

สมาย : บายยย

จบการสนทนากลุ่มแล้วเธอก็วางสายแล้วก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทาง