ผมที่เพิ่งเลิกงานเสร็จ ด้วยความเหนื่อยจากการทำงาน ผมเลยตัดสินใจขับรถกลับบ้านโดยไม่ซื้อของมากิน ความเหนื่อยล้าทำให้ผมถึงบ้านเร็ว เมื่อมาถึงผมเปิดประตูเข้าไปกลับไม่พบใครเลย ปกติแล้วบ้านของผม จะมีแม่กับพี่สาวอยู่บ้าน

พี่สาวของผมลางานมา อยู่ดูแลแม่ที่กำลังป่วย เลยเป็นหน้าที่ผมที่ต้องทำงานหาเงินมาจ่ายค่ารักษาของแม่ แต่ทำไมผมเปิดประตูมาไม่เจอใครทั้งๆที่ ควรมีแม่กับพี่สาวอยู่

ผมเลยตัดสินใจเดินไปที่ห้องนอนเมื่อเปิดประตู ผมต้องตกใจอีกครั้ง เมื่อห้องของผมมีชายปริศนาคนหนึ่ง นั่งอยู่บนเตียงของผม

แต่ผมยังไม่ทันเอยอะไรออกไป

จู่ๆผมก็สลบไป

...----------------...

"ไอ้อินเอ้ย!"

เสียงชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบแปดเรียกชื่อของใครบ้างคน ที่อยู่ในกระท่อม ชายหนุ่มในกระท่อม ลืมตาตื่นขึ้นก่อนจะพูดพรึมพำอะไรบ้างอย่าง

"เฮ้ย!"

มึงใครเนื้ย เสียงของอินถามขึ้นเมื่อพบว่า ชายหนุ่มที่เรียกตนเมื่อกี้เดินเข้ามาหาชายหนุ่ม ก่อนจะดึงแขนชายหนุ่มอีกคนขึ้น

"ไม่ต้องมาจับ"

อินเอ่ยบอกชายหนุ่มอีกคน ชายหนุ่มจึงเอามือเกาหัวเบาๆ ก่อนเอ่ยปากถามชายหนุ่ม ที่นั่งอยู่ตรงหน้า

"มึงเป็นกะไร" ชายหนุ่มร่างใหญ่ถาม อินตกใจในภาษาที่ชายหนุ่มสื่อออกมา อินคิดทบทวนเรื่องที่เขากำลังเจอ ก่อนที่อินจะคิดได้

ชายหนุ่มเอ่ยบ้างอย่างออกมา

"สมองมึง ไปหมดแล้วรึ"

ชายหนุ่มถาม ชายร่างบางที่นั่งอยู่ตรงหน้า เพราะกำลังทำท่าทางพิลึก อินไม่ได้ตอบแต่อินรู้สาเหตุแล้ว ว่าเขามาอยู่ที่นี้ได้ไง

ก่อนอินจะถามชายหนุ่มอีกคน

อย่างไม่เกรงกลัว

"แล้วมึงมาทำกะไร"

เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าหนุ่มน้อยข้างหน้าตอบกลับจึงบอกว่า คุณกรกันต์ให้มาตาม เมื่ออินได้ยินอย่างนั้น จึงถามต่อว่า

"แล้วคุณกรกันต์ คือใครกันรึ?"

ชายหนุ่มทำหน้าสงสัย เมื่อได้ยินคำถามจากปากชายหนุ่มตรงหน้า "ก็คุณกรไง มึงจำไม่ได้รึ" ชายหนุ่มไม่ตอบว่าคุณกรคือใครแต่ถามอินว่าจำไม่ได้หรือ

อินทำหน้างงก่อนเอ่ยออกไป

"ข้าจำมิได้ ผู้นั้นคือใครรึ"

เจ้าตอบข้าได้รึไม่ อินถามชายหนุ่มอีกรอบ ชายหนุ่มเห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้าดูจำอะไรไม่ได้ เขาจึงตอบกลับไป

"คุณกรกันต์เป็นนายของมึงกับกูไง" ชายหนุ่มบอก อินจึงพอได้รู้อะไรบ้าง อินจึงเอ่ยถามคนตรงหน้า

"แล้วเจ้า ชื่อกะไร"

"ข้าชื่อพิมล.."

"เจ้าจำไม่ได้กระทั่งชื่อข้าเลยรึ"

พิมลเอ่ยถาม

"แล้วข้ากับเจ้าเป็นกะไรกันรึ"

อินเอ่ยถามคนผู้มีชื่อว่าพิมล

"เอ็งกับข้าก็เป็นมิตรกันไง"

เมื่ออินรู้อย่างอย่างนั้น จึงไม่ทำอะไรมาก ก่อนจะบอกให้พิมล นำตนไปหา คุณกรกันต์ที่ว่าถึง

"งั้นเจ้า พาข้าไปหาคุณกรได้รึไม่"

"ได้.."

เมื่อพิมลตอบเสร็จจึงเดินนำอินไปหาคุณกรกันต์ที่พูดถึงกัน

...----------------...

อินเดินหน้าละห้อยมากับพิมล

ก่อนจะมองไปที่รอบๆ อินมองเห็นบ่าวไพร่ตนอื่น กำลังทำงานของตนทั้ง หญิงชรากำลังทำสำรับอาหาร ก่อนอินจะเอ่ยถามพิมลที่เดิมมาคู่

"นั้นคือกะไรรึ ไอ้พิมล"

"นั้นน่ะหรือ ก็คือสวนหย่อมของคุณกรน่ะ.."

"สวยยิ่งนัก.."

อินพูดพร้อมมองไปที่สวนหย่อม

สายตาละเห็นดอกมณฑาขาว ที่ตนนั้นชอบ พิมลที่ค่อยดูอยู่ทำให้เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย

...----------------...

เมื่อเดินเท้าใกล้เรือนเข้าทุกที

อินมองไปเรื่อยๆ เห็นตนผู้หนึ่งนั่งอยู่ตรงหน้าต่าง ตนผู้นั้นมีหน้าตา

งดงาม ผู้คนในสมัยนี้ทำไมถึงหน้าตาดีเหลือเกิน อินได้แต่พลางคิดในใจ แต่มิกล้าเอ่ยออกไป

เพราะกลัวคนข้างๆ จะหาว่าตนนั้น ทำตัววิปราศ อินเดินคิดจนลืมดูว่าตนนั้นมาถึงหน้าเรือนแล้ว

ขณะที่อินกำลังจะก้าวขาขึ้นเรือน

เสียง อะหึ้ม ในลำคอก็ดังขึ้นทำให้สติของอิน กลับมาอีกครั้ง

อินมองไปยังจุดเริ่มเสียง เห็นใบหน้าของพิมล ทำหน้าไม่ค่อยก่อนพิมลจะเอ่ยขึ้นก่อนพิมลจะเอ่ยขึ้น

"เอ็งมิล้างเท้ารึ?"

คำพูดนั้นทำให้อินรู้ทันที่ว่าเขาจะต้องล้างเท้าทุกครั้งที่ขึ้นเรือน

"ข้าลืมน่ะ.."

"เรื่องเช่นนี้ คงมิมีผู้ใดลืม"

อินเงียบเมื่อได้ยินคำตอบจากพิมล แล้วค่อยหันมาหยิบขันมาตักน้ำในตุ่ม พิมลมองสิ่งที่อินทำ

ต้องจะยิ้มมุมปากเพราะ ใบหน้าของอิน โกรธเล็กน้อย

"เช่นนี้...ก็ขึ้นเรือนได้"

"ข้ารู้..ชิ!"

พิมลอมยิ้มเบาไปกับกิริยาของคนผู้น้อยตรงหน้าเขา ก่อนจะพาพิมลขึ้นเรือน เมื่อขึ้นมาถึง ยังไม่ต้องเข้าไปหาคุณกรก็ออกมารอก่อนแล้ว

"พวกมึงมาแล้วรึ.."

"ใช่ขอรับ.."

พิมลตอบก่อนจะเรียกให้อินเดินมานั่ง อินเดินมานั่งด้วยท่าที่ไม่มั้นใจ ในใจของอินนั้น ปั่นป่วนไปหมด

ชายผู้ที่เขาเห็นก่อนจะมาถึงนั้นคือใบหน้าของคุณกร อินคาดไม่ถึง ทำให้ใบหน้าของอินแสดงอาการเขินอายออกมาชัดเจน

"อะไรกัน เพิ่งหายป่วยมึงจะป่วยอีกแล้วรึ.."

อินตอบไม่ถูกกับคำถามนั้นก่อนจะทำหน้าตามีพิรุจขึ้นมา คุณกรก็ยิ่งสงสัย พิมลก็เช่นกัน

"เอ็งไหวมั้ย..ไอ้อิน"

เสียงของพิมลเอ่ยเพราะเห็นว่าท่าทางของอินดูไม่ปกติเท่าไหร่

อินยังคงไม่ตอบ เพราะตนมิกล้าพูดหรือเอ่ยอะไรออกไป

"...."

"มึงเป็นกะไร ไหนบอกกูสิ"

อินไม่ตอบพิมลเห็นท่าไม่ค่อยดีเลยจะขอพาอินกลับไปนอนพัก

"ไม่ต้อง...ข้าไหว"

เสียงของอินเอ่ย แต่เมื่อพิมลกับคุณกรได้ฟังก็ มีความคิดพิลึกๆ

ขึ้นมาเพราะเสียงของอิน มีความยั่วยวนไปในตัว

"มึงไหวแน่นะ.."

"ไหวขอรับ.."

อินตอบกลับคำถาม จากคุณกร

"กะผมว่..."

พิมลกำลังจะเอ่ยบ้างอย่างออกไปแต่ถูกคุณกรขัดไว้ก่อน

"ไม่ต้อง"

"วันนี้ไอ้อินไม่ต้องทำงาน ให้มันกลับไปเถอะเสียเถิด"

"ขอรับ"

เมื่อพิมลได้ยินอย่างนั้นจึงพาอินกลับไปพักผ่อนที่กระท่อม

...----------------...

เมื่อถึงกระท่อม อินขอนอนพักสักหน่อย พิมลกลัวว่าอินจะไปสบายอีกจึงถามอินว่าจักกินกะไรรึไม่ แต่คำตอบของอินมีเพียง

"มิเป็นไร..ข้ามิเอา..ข้าจักพักเสียหน่อย"

พิมลที่ได้ยินเช่นนั้นจึกเดินออกไปโดยทิ้ง ของเล็กๆน้อยๆไว้ให้

"หิ..น่ารักจัง"

เสียงของอินเอ่ยเมื่อเห็นของที่ทิ้งไว้ให้ แต่หารู้มั้ย

พิมลแอบฟังอยู่

...----------------...

...หลังจากเหตุการณ์ทำให้อินป่วยอีกรอบ แต่ผ่านมาไม่กี่วันอินก็หายดี...

...----------------...

รุ่งเช้า

"เอ้ก อิ เอ่ก เอ้ก!"

เสียงไก่ขันเชิญชวนให้อินตื่นขึ้น

เมื่ออินตื่นเตรียมจะเดินออกไปอาบน้ำ แต่เพิ่งคิดได้ว่าตนนั้นไม่รู้ว่าที่อาบน้ำอยู่ไหน

"ก๊อกๆ..ก๊อกๆ"

"อิน! เอ็งอยู่มั้ย?"

เสียงพิมลเพรียกหาอินจากด้านนอกของประตู อินได้ยินเช่นนั้นจึงรีบไปเปิดประตู

"เอ็งมิรีบไป ที่ท่าน้ำรึ!"

"มีกะไรข้าถึงต้องไปที่ท่า?"

"เอ็งต้องไปอาบน้ำขัดตัวให้คุณกรมิใช่รึ"

"ห๊า!!"

อินตกใจในคำตอบขอพิมล ก่อนจะถามให้แน่ใจว่าเป็นเรื่องจริงมั้ย

แต่ต้องตกใจครั้งสอง เมื่อคำตอบนั้นเป็นเรื่องจริง

"เอานี้ไป แล้วเดินไปที่ท่า"

"ข้.."

อินยังไม่ทันตอบเสร็จ พิมลก็ยัดขันน้อยล่ะของต่างๆ ที่ใช้ดูแลผิวพรรณ จากนั้นพิมลก็เดินจากไป

ทิ้งให้อินยืนงงอยู่ แต่อินรู้ดีว่าหากตนมิไป คงจักโดนบ่นมิใช่น้อย คิดได้ดังนั้นอินจึงรีบไปที่ท่า

โดยอาศัยการมอง เมื่อมาถึงท่า

ตนรีบมองหาคุณกรทันที หากแต่ว่าคุณกรกลับขึ้นเรือนไปแล้ว

ไม่ปล่อยเวลาให้นานก็มีบ่าวหญิง เข้ามาเรียกอินเพราะคุณกรเพรียกหา อินได้รู้เยื้ยงนั้นจังกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนที่บ่าวหญิงผู้

นั้นจักหายไป อินได้ถามบ่าวหญิงผู้นั้นก่อน

"คุณการเรียกข้า..ไปรึ"

"ใช่จ๊ะพี่ พี่รีบขึ้นไปเถอะจ๊ะ"

"เดี๋ยวคุณกรจักโกรธขึ้นมา"

เมื่อจบการสนทนา บ่าวหญิงก็เดินไปที่โรงครัว อินจึงรีบขึ้นไปหาคุณกรที่เรือน แต่ก็มิลืมล้างเท้าก่อน

"เอ็งมาแล้วรึ"

น้ำเสียงที่อ่อนนุ่มกว่าปกติที่ตนได้ยิน ทำให้อินขนลุกเบาๆ ก่อนจะเอ่ยถาม

"เรียกข้ามา..มีกะไรรึขอรับ"

"หิ"

คำตอบสั้นคำนั้นทำให้อินรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย ทำให้เขาประมาท จนไม่สบตาคนตรงหน้า

"มึง มิกล้ามองหน้ากูรึ"

"..."

คุณกรที่ถามพร้อมเอามือเสยครางของอินขึ้น ทำให้อินประมาทมากกว่าเดิม จนทำให้พูดไม่เป็นภาษา

"ข้..ข้า.."

"มึงรู้รึไม่ กูเรียกมึงมาทำไม"

"ข้ามิรู้ขอรับ.."

ถึงอินจักเอ่ยไปเยื้ยงนั้นแต่ครานั้นอินรู้ดีว่าทำไม ตนถึงถูกเรียกหาเช่นนี้

"คราวหน้า.."

"มึงจักต้องมาให้ตรงเพลาจำไว้"

"ขอรับ.."

เมื่อได้ยินอย่างนั้นอินก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะอินกลัวว่าจักโดนเฆื้ยน

กรที่เห็นอย่างนั้น จึงแอบยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเอามือลูบหัวหนุ่มน้อยตรงหน้าเพราะความเอ็นดู

"มิต้องกลัว กูมิใช่คนชั่ว คนร้ายดอก"

อินได้ยินอย่างนั้นจึงอยากจะโพลกอดคนตรงหน้าเพราะโลงใจแต่ก็ได้แต่คิดเพราะทำอย่างนั้นมิได้.

"มึง จำกะไรได้บ้างรึไม่"

"ข้าจำมิค่อยได้ขอรับ"

"กูถึงว่า.."

"ปกติแล้วมึง ดื้อด้านจะตาย"

อินที่ได้ยินแม้อยากจะกระโดด ถหวายบาทาให้คนตรงหน้าเพียงใด แต่คงทำมิได้อยู่ดี ทำได้เพียงตอบกลับไปแค่ว่า

"ขอรับ"

...----------------...