เวทมนต์ ถูกเข้ามามีบทมาเมื่อไม่นานมานี้คนที่สร้างเวทมนต์คือชายนักวิทยาศาสตร์ ผู้คิดค้นสูตรที่นำพามนุยษ์อยู่จุดสูงสุดของจักวาล เเต่เเล้วการค้นพบนั้นทำให้เขาหายตัวไปอย่างน่าสงสัยเหลือเพียงผู้คนบางส่วนที่เข้าถึงเวทมนต์ที่เเท้จริง ผู้ใช้เวทมนต์ในโลกมีไม่ถึง20% ของคนในโลกด้วยซ้ำมีเพียงเเค่เชื้อสายผู้เป็นนักเวท ถึงจะมีเวทมนต์ได้ นักเวทเเต่ละคนมีน้อยลงเรื่อยๆ

ดูเหมือนนักเวทเเต่ละคนนั้นตายลงยังไงยังงั้น สิ่งนี้เป็นเพียงสิ่งสันนิธานเท่านั้น ยังไม่มีข้อมูลไหนจะบ่งบอกถึงการลดลงของผู้คนที่ใช้เวทมนต์

เมืองโยธัน เป็นเมืองหลวงที่ใหญ่ที่สุดในโลก เต็มไปด้วยผู้คน มากมายเเละเป็นจุดกำเนิดเวทมนต์ในปัจจุบัน ตัวเมืองมีพื้นที่ขนานที่ว่าเรียกได้ว่าประเทศได้เลยที่เดียว มีผู้อาศัยอยู่ประมาณ20ล้านคนเป็นสิ่งเเค่ประมาณตัวเลขยังไม่เเน่นอน

บ้านหลังเล็กอยู่ในป่าเด็กหนุ่มผู้อาศัยอยู่คนเดียวเขากำลังว่างเเผนที่จะเข้าไปในเมืองโยธัน สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตั้งใจที่จะเข้าไปในเมืองโยธัน เขาได้เตรียมของที่จะไปในพรุ่งนี้เช้า

[รุ่งเช้า]

เด็กหนุ่มที่กำลังจะออกจากบ้านเขาได้พูดกับรูปเเม่ที่เสียไปเเล้ว เด็กหนุ่มพูดจาลาเป็นครั้งสุดท้าย

เด็กหนุ่ม:"เเม่ครับ ผมจะตามหาพี่เขาให้เจอให้ได้... ไปก่อนนะครับ"

เด็กหนุ่มออกจากบ้านด้วยความตั้งใจที่จะไปตามหาพี่ของเขา เด็กหนุ่มเดินเข้าไปในป่าเรื่อยๆยิ่งเดินเท่าไรก็เหมือนไม่ถึงสักทีเขาเหนื่อยละนั้งตรงต้นไม้สักต้นในป่า เขาเหนื่อยชนิดที่ว่าเผลอหลับไป เด็กหนุ่มตื่นอีกครั้งละเดินอีกรอบประมาณ4ชั่วโมงเด็กหนุ่มได้พบเมืองโยธันที่เป็นรอบนอกไม่ใช่ในใจกลาง

เมืองโยธันเเบ่งเป็น2ชั้น รอบนอกคือที่อยู่อาศัยคนทั่วๆไป รอบในคือเเหล่งทำงาน ค้าขาย หรืองานต่างๆ เปรียบเหมือนรอบนอกคือชนบท ชั้นในคือเมืองกรุงที่มีความเจริญ

[เป็นเพียงภาพประกอบ]

เด็กหนุ่มได้หาที่อยู่อาศัยเขาเดินไปในเมืองรอบๆ เเต่ก็ไม่พบที่จะให้อยู่อาศัยเด็กหนุ่มจึงตัดสินใจที่จะขออาศัยอยู่กับคนอื่น1คืน เด็กหนุ่มได้เหลือบไปเห็นลุงคนนึง จึงเดินเข้าไปหา

ลุง:"อ่าว.. ว่าไงหนุ่มน้อยผู้น่าสงสาร มีไรให้ลุงคนนี้ช่วยไหม"

เด็กหนุ่ม:"ผมไม่ได้น่าสงสารสักหน่อย"

ลุง:"เเค่ฉันมองก็รู้เเล้ว ฮ่าๆ"

เด็กหนุ่มสายหัวละเดินหนีดูเหมือนว่าเขาเจอสิ่งที่น่าเบื่อเข้าให้ เเต่เขาก็ได้ถูกดึกจากลุงคนนั้น อยู่ๆลุงคนนั้นก็ทำหน้าจริงจัง

ลุง:"อยากได้ที่อยู่ไม่ใช่หรอ เเล้วเธทจะไปไหนละ"

เด็ดหนุ่ม:"รู้ได้ยังไงครับ ว่าผมจะขอคุณอยู่อาศัย"

ลุง:"ของเเค่นี้ เด็กทารกยังรู้เลย"

ลุงผู้นั้นจึงนำพาเด็กไปที่บ้านหลังนึง บ้านมี2ชั้น เป็นไม้ทั้งหลัง ข้างในเป็นบ้านธรรมดาๆหลังหนึ่ง ห้องนอนมี2ห้อง ลุงให้เด็กหนุ่มอยู่โดนไม่คิดจะขออะไรเด็กหนุ่มเลย

ลุง:"หลับให้สบาย คิดสะว่าเป็นบ้านของตัวเอง"

เด็กหนุ่มที่เหนื่อยกับการเดินทางระยะไกล เลยได้ลงนอนบนที่นอนละหลับไป..

[จบบทที่1]

*ข้อมูลเสริม*ผู้คนที่มีพลังเวทมนต์บางส่วน มั้งจะหลงไหลในตัวเองเพราะตนนั้นเป็นผู้มีพลังวิเศษ ส่วนผู้คนส่วนมากที่ไม่มีพลังวิเศษ จึงทำให้ตัวเองนั้นพิเศษเเทนที่จะมีพลังวิเศษ มนุยษ์สเเวงหาทางออกอยู่เสมอ จึงค้นพบว่ามนุษย์เราสามารถพัฒนาตัวเองให้สูงขึ้น เพื่อให้เทียบเท่ากับผู้ใช้พลังเวทมนต์ได้ เเต่ บางยากมันยากเกินไป......

[เช้าของอีกวัน]

เด็กหนุ่มได้ตื่นละก็ได้เดินลงไปชั้นล่าง เด็กหนุ่มได้กลิ่นหอมมาจากห้องครัวเด็กหนุ่มเลยเดินไปดู เขาได้เห็นลุงคนนั้นทำอาหารเเละมีฝีมืการทำอาหาร ที่บอกได้ว่าชำนาน

ลุง:"ว่าไงหลับสบายไหมละ"

เด็กหนุ่ม:"ก็งั้นๆ"

ลุง:"อ๊ะ..... คนอุสาให้ที่พัก ไม่คิดจะขอบคุณหน่อยหรอ"

เด็กหนุ่ม:"ขอบคุณครับ สำหรับที่พัก งั้นผมไปก่อน"

ลุง:"ลองชิม ข้าวพัด หน่อยไหม"

เด็กหนุ่มไม่รู้จะทำยังไงดี เพราะว่าเขานั้นพึ่งลุงคนนี้มากเกิ้นไปเเล้ว เเต่เขาก็ได้กินข้าวของลุงเพื่อที่จะไม่ทำร้ายน้ำใจของลุง เด็กหนุ่มกินด้วยความอร่อย ถึงขึ้นข้าวนั้นหมดเลยที่เดียว ถึงเด็กหนุ่มจะพกอาหารมาด้วย เเต่อาหารนั้นเป็นเพียงเเค่อาหารกระป๋องที่อยู่ได้นานสำหรับ เดินทางไกลรสชาติของมัน เเย่เเต่กลับกันอาหารกระป๋องมีโภชนาการที่สูงมาก

เด็กหนุ่มกินเสร็จละได้ออก จากบ้านของลุงคนนั้น เเละได้เดินทางไปที่ใจกลางเมือง ระหว่างทาง ก็เจอผู้หญิงคนนึง

ผู้หญิงปริศนา:"สวัสดี หนุ่มน้อยจะไปไหนหรอ"

เด็กหนุ่ม:"ผมจะไปที่ใจกลางเมืองครับ"

ผู้หญิงปริศนาเหมือนจะสนใจในตัวของเด็กหนุ่ม เลยยืนข้อเสนอที่จะพาวาปไปที่ใจกลางเมือง

ผู้หญิงปริศนา:"ฉันชื่อ นานะ เมื่อเธอต้องการที่จะไปไหนสักเเห่ง ที่ที่ห่างไกลมากๆ ฉันคนนี้จะพาเธอไปเอง"

เด็กหนุ่ม:"เเล้วผมจะตอบเเนด้วยอะไรดีละ"

นานะยิ้ม เเละหัวเราะออกมา เเละก็เเสดงสีหน้าที่เศร้าออกมาเหมือนอารมณ์ของเธอจะ ผิดปกติยังไงยังงั้น เเต่นั้นก็ไม่ใช่ นานะได้ให้เเหวนกับเด็กหนุ่ม

นานะ:"ฉันเคยมีลูกชาย ครอบครัวฉันอยู่อย่างมีความสุข เเต่ความสุขนั้นมันสั้นเหลือเกิน"

เหล่าปีศาจไม่รู้มาจากไหน มันทะลุทะลวงบ้านของนานะจนเเหลกทั้ง3คนกระเดนออกไปคนละทิศละทางกัน สามีของเธอนั้นเห็นลูกบาดเจ็บที่ขาขวา ก็ได้วิ่งที่จะไปช่วยเเต่หารู้ไม่ นานะตะโกนให้ทั้งสองก้มหัวลง ทันใดนั้น ปีศาจก็สบัดมือไปที่พ่อ ลูก

ในไม่กี่วิ หัวของทั้ง2พ่อลูกก็ถูกตัดออก ต่อหน้าของนานะ นานะตัวเเข็งทำอะไรไม่ถูก เธอขยับตัวไปไหนก็ไม่ได้ เเต่เธอก็ถูกช่วยไว้จากชาวบ้าน ชาวบ้านทำได้เเค่ขับไล่พวกมันให้ออกไป

//ปีศาจตัวสูงประมาน4-6เมตร น้ำหนักตัว300-500กิโลโดยประมาน ตัวมันนั้นคล้ายหนูที่มีตัวขนานใหญ่มากกว่าคนถึง4-5เท่า

[เป็นภาพประกอบที่เเสดงให้เห็นถึง เค้าโครงเท่านั้น ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง]

เด็กหนุ่มก็ได้รับเเหวนด้วยความเต็มใจ รู้สึกตัวอีกทีก็อยู่บนยอดตึงสูงราว100เมตรโดยประมาน ใจกลางเมืองเต็มไปด้วยผู้คนเเละสถานที่เด่นละสดุดตาที่สุดคือสนามประลอง เเละมีเหล่านักเวทมนต์รวมตัวกันที่นี้

นานะ:"ฉันมาส่งเเค่นี้เเหละ งั้นลาก่อน"

เด็กหนุ่มทำท่ากังวนใจ เพราะว่าเขาอยู่สูงละเขาก็ต้องเดินลงจากสูงที่สุดลงมาด้านล่าง เขาเก็บเเหวนละเดินลงบันไดไป

จบบทที่2 ความสุข?