ในคืนพายุฝนที่เย็นเฉียบ ฉันใช้เวทย์ลมสร้างเกราะป้องกันเป็นทรงกลมแบบไข่เดินฝาพายุฝนเข้ามา ถึงจะเป็นการเดินทางที่ลำบากแต่ฉันไม่มีทางเลือกหากฉันต้องหาทางหนีรอดจากการถอนหมั้น

องค์ชายอับดับที่หนึ่ง ท่าน ณอน เดโน่ เดวานเรด คู่หมั้นของฉันในตอนนี้แอบมีใจให้หญิงอื่น ซึ่งเธอคนนั้นไม่ใช่สาวขุนนางที่ไหนแต่เป็นลูกสาวบาลอนที่เกิดมาจากสามัญชน หรือเรียกอีกอย่างคือลูกนอกสมรถ

ฉันผู้ถูกเลี้ยงมาเพื่อขึ้นเป็นราชินี้ในอนาคตไม่มีทางยอมรับให้สามัญชนแบบเธอคนนั้นปกครองประเทศแบบนั้นได้หน้าตาเฉยเป็นแน่! ความคิดเชิงลบทำให้หลงลืมความเย็นเฉียบของค่ำคืนนี้

และนั่นเองเป็นเหตุผลที่ฉันลงทุนฝาพายุมาถึงหน้าคฤหาสน์ที่ตั้งในกลางป่าอย่างโดดเดี่ยวเช่นนี้

[...]

เป็นคฤหาสน์ที่ดูโดดเด่นสวยในระดับหนึ่งแต่ก็เรียกอีกอย่างว่าน่าขนลุกก็ได้เช่นกันมันให้ความรู้สึกเหมือนมีผีสิงอยู่อย่างงั้นแหละ

ด้วยความที่พายุฝนกรบเสียงเคาะประตูเสียสนิทฉันจึ่งไม่มีทางเลือกแล้วผลักประตูเข้าไป

ห้องที่ดูสวยหรูต่างจากสภาพของคฤหาสน์ด้านนอกชวนให้คิดว่าเป็นคฤหาสน์ที่เพิ่งเห็นเมื่อกี้จริงนะเหรอ? แต่อย่างไงก็ตามตอนนี้เรื่องนั้นไม่สำคัญ ฉันเดินไปตรงใจกลางของห้องโถง ใจกลางมีโต๊ะและโซฟาจัดวางให้ชนหน้ากัน

ตามคำลำลื่อต้องนั่งหน้าตรงโซฟาที่ตรงหน้าตัวแรกที่เข้ามาพบ ฉันนั่งลงตามนั้น และในช่วงไม่กี่อึดใจแสงไฟรอบๆห้องค่อยๆสว่างขึ้นให้มองเห็นทั่วทุกมุมห้อง ด้านหลังโซฟาที่หันหน้ามาทางที่นั่งฉันมีบันไดสองทางที่เชื่อเป็นทางเดียวกันจากชั้นนี้ให้ขึ้นไปชั้นข้างบนได้

เสียงฝีเท้าของที่ไม่หนักเกินไปค่อยๆเดินออกมาจากชั้นบน เนื่องจากชั้นบนไม่มีไฟประดับผนังจึ่งทำให้มองเห็นใบหน้าของเจ้าของเสียงฝีเท้าไม่ชัดหนัก

"ยินดีตอนรับ สู้ท้องของมังกร" เมื่อมาถึงจุดที่บันได้ทั้งซ้ายละขวาเชื่อกันเป็นทางเดียวกัน หญิงสาวหยุดฝีเท้าของเธอแล้วกล่าวต้อนรับ เป็นคำทักทายที่แปลกตามคำลำลือ คฤหาสน์แห่งนี้สามัญสำนึกนั้นเรียกได้ว่าเกินขอบเขตที่คนทั่วไปจะเข้าใจได้เพราะงั้นการไม่ตั้งคำถามเพื่อทำความเข้าใจกับที่นี้ให้เสียเวลาคงต้องตัดทิ้งไป

"ฉันต้องการให้คุณช่วย" ฉันเริ่มธุระที่มาเยื่ยนที่นี่ทันที

"เรื่องความรักสินะคะ" หญิงสาวยิ้มด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเฉยซึ่งเดาอารมณ์ไม่ได้

เด็กหญิงเดินลงมาจากบันไดแล้วมานั่งตรงโซฟาตรงข้าม เธอชีกลิ้นชักออกจากโต๊ะแล้วนำถุงใส่ๆบ้างอย่างออกมาเธอถือมันขึ้นมาแล้วฉีกหัวถุงออก

"..."

ฉันจองมองอย่างใจจดใจจ่อให้สิ่งที่เธอกำลังนำออกมาจากถุงนั่น มันคือแผ่นบ่างๆสีเหลืองทรงกลมแต่มีลักษณะนูนเหมือนถ้วยดูดหักง่าย

ไม่พอแค่นั้นเด็กสาวจับแผ่นบ่างๆนั่นเขาปากแล้วกัดเป็นสองส่วนดังกร็อป

"!?" ฉันเบิงตาแปลกใจกับสิ่งที่เธอทำจนเผลอหลุดเสียงออกมา แต่ก็เหมือนท่าทีของอีกฝ่ายจะไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษเหมือนกับเป็นว่านี้เป็นเรื่องทั่วไปที่จะทำตัวต่อหน้าแขกเช่นนี้

เสียมารยาทเสียจริง! ถ้าเพราะดิฉันไม่กำลังรีบร้อนกลับเรื่องที่ผ่านคงโมโหขึ้นเสียงไปแล้ว

"ช่วยอธิบายรายละเอียดปัญหาของคุณด้วยค่ะ" หญิงสาวกินแผ่นที่ยังเหลือในมือเข้าไปพร้อมกำลังเคียวแผ่นที่กินเข้าไปอย่างใจเย็น แม้จะรู้ว่าฝ่ายนี้ร้สึกการกระทำของฝ่ายนั้นก็ตาม

ฉันตั้งตสิของตนเองก่อนจะเริ่มเรียบเรียงเรื่องราวทั้งมันที่ต้องให้ฉันมาที่แห่งนี้

ทุกอย่างมันเริ่มมาจากที่องค์ชายอันดับที่หนึ่ง ณอน เดโน่ เดวานเรด หรือคู่หมั้นของฉันนั้นเป็นที่นิยมให้หมู่สาวๆในรั้วโรงเรียนตัวดิฉันที่มีฐานะคู่หมั้นและว่าที่ราชินีในอนาคตต้องค่อยตักเตือนและให้คำแนะนำเพื่อให้เขาขึ้นเป็นราชาที่ดีได้ ทุกอย่างเป็นไปได้ดีจนกระทั้งเธอผู้นั้นปรากฏตัวขึ้นประมาณสามเดือนก่อน

สามัญชนที่เป็นลูกนอกสมรสของบารอนได้เข้ามาในโรงเรียนแห่งนี้ โอลิเฟีย มูนโวน์ นอกจะหน้าตาพอสู้ขุนนางได้แต่ความสามารถด้านเวทย์มนตร์กลับแซ่งหน้าอย่างง่ายดาย

นั้นคือเหตุผลที่คนอื่นๆเริ่มเข้าหาเธอแม้แต่องค์ชายเองก็เริ่มสนใจในตัวเธอด้วยเช่นกัน ฉันที่ทำตามหน้าที่จึ่งตักเตือนเธอเป็นครั้งคราวจนกระทั่งฉันต้องลงมือใช้กำลังให้เธอรู้ในฐานะของตนว่ากฏของขุนนางเป็นเช่นไร

แต่ผลลัพท์นั้นทำให้องค์ชายนั้นเริ่มมองดิฉันในด้านแย่ๆ กลายเป็นเพิ่มระยะห่างของกันละกันแม้แต่คนสนิทใกล้ตัวที่เคยทำงานร่วมกันเพื่อองค์ชายเองก็เริ่มมองข้าเป็นหญิงผู้ชั่วร้ายจอมริษยา

ตัวฉันพยายามแก้ต่างให้พวกเขารู้ถึงข้อสำคัญของกฏของขุนนางแต่กลับโดนโต้กลับด้วยสายตาที่เย็นชาราวกับหนาบน้ำแข็ง

ด้วยเช่นนี้เองเหล่าผู้คนแม้เพื่อนร่วมชั้นเองเริ่มสร้างข่าวลือของฉันไปเป็นเรื่องที่ทุกคนรู้จักไปทั่วสถาบัน

ในขณะที่กำลังหาหนทางเปลี่ยนข่าวลือฉันก็ได้รู้ความจริงที่น่าให้อภัยมิได้ เหล่าองค์ชายกำลังวางแผลให้ยกเลิกงานหมั้ยกับฉันในวันปิดภาคเรียนซึ่งไม่ใช่แค่พวกเขากำลังหักหลังฉันแต่คนที่ฉันไว้ใจที่สุดอย่างเพื่อนขุนนางในงานเลี้ยงน้ำชาหรือแม้แต่ค่ารับใช้เองก็ถูกดึ้งไปอยู่ฝั่งอื่นหมด

บอกตามตรงคือผิดหวังอย่างมากและสิ้นหวังในเวลาเดียวกัน

จนกระทั่งฉันก็พึ่งได้ยินข่าวลือแปลกๆในตลาดในเมืองข่าวที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อนอยู่ๆผู้คนที่มีความทุกข์ทรมานแล้วอยากเปลี่ยนแปลงชีวิตของพวกเขาหากเข้าไปทำการจ้างคนจากคฤหาสน์มังกรความ ปรารถนาจะเป็นจริงแต่ก็ต้องแลกกับราคาที่สมน้ำสมเนื้อแต่ไม่มีข่าวที่ชัดเจนว่าต้องแลกด้วยอะไรและปริมาณมากเพียงไหน

ฉันที่ไม่มีแม้คนที่สามารถไว้เนื้อเชื่อใจได้จึ่งคิดว่าอาจจะเหมาะกว่าจ้างพวกทหารรับจ้างที่อาจจะเป็นสายลับให้องค์ชายหรือพวกโจรเองก็ตาม ตอนนี้ฉันแทบไม่มีใครที่สามารถเป็นกำลังให้แก่ฉันหากไม่ใช่คนของราชวงศ์

ฉันเล่ามาถึงครึ่งทางระหว่างที่องค์ชายและคนอื่นๆเริ่มเอาแต่สนใจลูกสาวบาลอนจนลืมหน้าที่ของตนไม่ทันจบ

หญิงสาวที่มีเรือนผมสีน้ำเงินคล้ายสีของพระจันทร์ดวงตาสีฟ้าอ่อนกล่าวขัดด้วยน้ำเสียงเฉยๆว่า

"อ่า เอาใจคร่าวๆแล้วค่ะ" หญิงสาวยิ้มมุมปากแวบหนึ่งก่อนเปลี่ยนเป็นหน้าที่เดาอารมณ์ไม่ได้อีกครั้ง เด็กหญิงโยนถุงที่อยู่ในมือไปด้านหลังขณะที่มันกำลังตกลงพรมหรูๆแต่กลับถูกลุกไหม้ไปด้วยลูกไฟสีฟ้าหายไปในพริบตา

"สรุปคือคุณอยากแก้แค้นคนพวกนั้นสินะคะ?"

ก็จริงอยู่ว่าฉันแค้นที่สาวสามัญชนมาทำให้แม้แต่คู่หมั้นและคนรอบข้างพยายามกำจัดฉัน แต่สำหรับการที่พวกเขาที่รู้จักฉันดีพอแต่ดันกลับ...

"ใช่!"

"ชื่อละ?" เด็กสาวยื่นมือตอบรับความมุ่งมันการแก้แค้นของดิฉันด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย ดิฉันจบมือของเด็กสาวและเอยนามของตน

"อาเล็กเซีย ฟอน โกเดนร์เฮาห์"

แววตาของเด็กสาวเปล่งแสงออกมาแวบหนึ่งก่อนยิ้มพร้อมหางตา

เพราะมีแต่เรื่องแปลกๆพึลึกจากการกรทำของเด็กสาวจึ่งพึ่งนึกอีกข้อขึ้นมาได้

"แล้วข้อตกลงคืออะไร?" หญิงสาวผมเรือนสีเงินเอียงคอมือลองค้างครุนคิดไปแวบหนุ่งก่อนสายตาประจบกันอีกครั้ง

"ไว้นึกได้จะบอกละกันค่ะ"

[ห๊าาา?]

ตอนแรกนึกว่าแค่พูดเล่นแต่ดูจากข่าวลือแล้วสามัญสำนึกของฝั่งนั้นเกินกว่าที่จะสามารถทำความเข้าใจ แบบนี้คิดถูกแล้วใช่มั้ยที่มาหาคนแบบนี้เนี้ย?