สวัสดีค่ะชั้นน่ะ ชื่ออ้าย ชิวิตอ่ะหรอก็หาเช้ากินค่ำนี่แหละค่าาา

อ้าย Talk

"อ้ายทำไมมาช้าจังอ่ะ" เสียงฟ้าเพื่อนร่วมงานและสนิทเอ่ยถาม

"โหแก..รถโครตติด" ติดแบบยาวเหยียดไฟแดงก็นานทีไฟเขียวล่ะไม่กี่นาที

..."เออๆ..รีบเข้าไปในงานกันเหอะพี่เมย์รอนานแล้ว" ฟ้ารีบบอกชั้นเสร็จจึงเดินนำเข้าร้านไป...

ชั้นกับฟ้าจึงรีบเข้าไปในงาน..งานนี้จัดขึ้นที่โรงแรมหรูชั้นถูกจ้างให้มารำในงานนี้..ใช่ค่ะพอเข้าไปถึงห้องแต่งตัวก็โดนเฉ่งตามระเบียบแต่จะว่าใครได้เพราะชั้นมาสายเอง

"อ้ายขอโทษนะคะพี่เมย์.." ชั้นยกมือไหว้ขอโทษพี่เมย์ยกใหญ่ที่ทำให้พี่เค้ารอนาน

"เอาล่ะๆ..ไม่ต้องขอโทษแล้วแค่ตั้งใจรำให้สวยที่สุดเข้าใจมั้ย" พี่เมย์ยืนจัดระเบียบชุดที่ชั้นใส่พร้อมบอกให้หยุดขอโทษ..แต่ก็นั่นแหละก็คนมันรู้สึกผิดนิ่

"ได้เวลาแล้วค่ะ"พี่ทีมงานเดินเข้ามาบอกชั้นกับพี่เมย์และนางรำคนอื่นๆทุกคนรีบเข้าแสตนบายพร้อมขึ้นแสดงโดยมีชั้นเป็นตัวพระและฟ้าเป็นตัวนาง

ภายในงาน

ปุริม Talk

ผมเดินเข้ามาในงานที่คุณแม่เป็นคนจัดขึ้นจริงๆผมไม่ได้ชอบงานแบบนี้ซักเท่าไหร่แต่คุุณแม่อยากให้ออกงานสังคมบ้างอีกอย่างผมพึ่งกลับจากอเมริกาคุุณแม่เลยอยากแนะนำผมกับเพื่อนๆของท่าน

"งานจะเริ่มแล้วนิ่คุณแม่มารึยัง" ผมหันไปถามเมฆลูกน้องคนสนิท

"คุณท่านอยู่ในงานแล้วครับ..และยังสั่งผมไว้ว่าถ้ามาแล้วให้คุณปุริมไปหาท่านครับ" เมฆตอบอย่างฉะฉานส่วนผมคงจะไปไม่ได้แล้วก็ในเมื่อมาถึงแล้วนิ่แค่ไปร่วมงานเสร็จแล้วผมค่อยไปหาแพรที่คอนโดเธอ

"คุณแม่สวัสดีครับ" ผมทักทายมารดาที่นั่งคุยสนุกอยู่กับเหล่าป้าๆเพื่อนของเธอ

"ปุริม..มานั่งสิลูกงานเริ่มแล้ว" ผมนั่งลงข้างมารดา..พร้อมหันไปดูโชว์..สมกับเป็นคุณแม่จริงๆ

ตาผมไปสดุดกับนางรำคนนึงแต่เธอแต่งตัวไปทางตัวพระท่าทางเธอสง่ามากจนผมอดมองไม่ได้...

ผมอยู่ให้คุณแม่แนะนำผมกับเพื่อนๆเสร็จจึงขอตัวกลับก่อนเพื่อจะไปหาแพร..แต่คุณแม่ไม่รู้หรอกว่าผมจะไปไหน

อ้าย Talk

"อ้ายไปนะคะพี่เมย์..พอดีมีงานต่อค่ะ" ชั้นรับเก็บของส่วนตัวหลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จและขอพี่เมย์กลับเลยเพราะชั้นมีงานต่อ

ชั้นกับฟ้าเราแยกกันตรงหน้าโรงแรมฟ้ามีงานพาร์ททามที่ร้านอาหารแต่ชั้นต้องไปที่ผับของพี่เวต่อเพราะชั้นทำงานที่นั่น

ผับเวกัส

"พี่เว..สวัสดีค่ะ" พอชั้นเดินเข้าผับก็เจอพี่เวอยู่ในร้านพอดีจึงทักทาย

"ไงบาร์เทนเดอร์สาวสวยประจำร้าน" พอเห็นชั้นก็ปากหวานทันที..เค้าก็แซวแบบนี้ตลอดแฟนเค้าน่ะสวยกกว่าชั้นตั้งเยอะชั้นน่ะชอบแฟนพี่เค้ามากสวยเก่งครบเลย

"วันนี้พี่แก้มไม่มาหรอคะ" ชั้นแซวพี่เวกัสกลับเค้าถึงกับกรอกตาใส่ขำชะมัด

"อะไรกัน..แฟนพี่ครับน้อง" เค้าพูดพร้อมชี้มาที่ตัวเอง..จ้าพ่อคนคลั่งรัก

"ค๊าาา..งั้นอ้ายไปที่บาร์ก่อนนะคะคันมืออยากชงแล้ว" ชั้นพูดไปถูมือไปคนมองถึงกับขำออก พี่เค้าพยักหน้าเป็นคำตอบชั้นจึงแยกออไปที่บาร์ทันที

โอ๊ยยัยอ้ายแกก็ไปแซวพี่เค้า555

ปล.ก็ใจมันรักอ่ะค่ะทุกคน

ปุริม Talk.

พอผมออกมาจากงานผมก็ตรงดิ่งมาที่คอนโดของแพร เราสองคนไม่ได้เจอกันมา2ปีแล้ว ตอนแรกเราก็เจอกันบ้างแต่ช่วงหลังแพรชอบบอกว่าไม่ว่างเราเลยไม่ได้เจอกัน

ผมขับรถจนมาถึงหน้าคอนโดของแพร ผมไม่ได้บอกเธอหรอกว่าผมจะมา อยากเซอไพรส์ซักหน่อย พอจอดรถเสร็จผมก็เดินเข้าไปบอกพนักงานหน้าเค้าเตอร์ว่าผมมาหาใครเสร็จก็ขึ้นลิฟไปจนถึงชั้นที่แพรพักอาศัย

ผมตื่นเต้นมากที่จะได้เจอแฟนสาวของผมพอเดินมาหยุดตรงหน้าห้องใจผมยิ่งเต้นแรงผมบิดลูกกรประตูเข้าไปสิ่งผมเห็น..เห็นเพียงทีวีที่เปิดทิ้งไว้..กับแก้วไวน์สองใบที่ตั้งอยู่บนโต๊ะกระจกใจผมเริ่มเต้นแรงเพราะผมหันไปเห็นไปเห็นเท้าคู่หนึ่งที่ใหญ่กว่าไซส์ของแพรและมันเป็นร้องเท้าผู้ชาย

สมองผมเริ่มเบลอทำอะไรไม่ถูกผมกลั้นใจเดินไปหยุดที่หน้าห้องนอนของแพรผมยืนอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่งจึงตัดสินใจเปิดเข้าไปและภาพที่เห็นเหมือนทั้งสองกำลังจะเริ่มบทรักกันแต่โดนผมขัดซะก่อน

(คงเป็นโชคดีที่ผมไม่เห็นอะไรไปมากกว่านี้ไม่งั้นผมคงเดินเข้าไปจัดการทั้งสองให้จมกองตีน)

"ปุริม!!" แพรเอ่ยเรียกผมอย่างตกใจคงไม่คิดล่ะสิว่าผมจะมา

"มีความสุขมากสินะ" ผมถามด้วยสีหน้าที่ไม่มีความรู้สึกอะไรแล้วผมทนโง่เป็นควายได้ยังไงกัน

"ไม่ใช่นะ..ปุริมฟะ.." เธอพยายามจะอธิบายเหตุการณ์ให้ฟังแต่ผมไม่สนเพราะภาพตรงหน้ามันเป็นเครื่องพิสูจน์แล้ว

"กูไม่อยากฟัง!!" ผมกลั้นไม่ไหวอยากจะเข้าไปอัดให้เละทั้งคู่แต่ผมก็ต้องกลั้นเอาไว้

"คุณปุริม" เสียงของเมฆเอ่ยขึ้นคงจะรีบวิ่งมาดูเพราะได้ยินเสียงผม

"เมฆ..ชั้นฝากจัดการมันด้วย..ส่วนผู้หญิงคนนี้ก็ปล่อยมันไป..คอนโดยังเป็นชื่อชั้นถูกมั้ย" ผมสั่งเมฆให้จัดการผู้ชายส่วนแพรผมให้ปล่อยไปผมลืมบอกคอนโดนี้จริงๆเป็นของผมไม่ใช่ของแพร

"ยังเป็นชื่อ..คุณปุริมครับ" เมฆบอกผมพร้อมยื่นคีการ์ดที่หยิบมาจากโต๊ะให้ปุริม

"ปุริม!..ทำกับแพรแบบนี้ไม่ได้นะ!!" เธอโวยวายใส่ผมยกใหญ่

"..." ผมไม่พูดอะไรตอบปล่อยให้โวยวายอยู่แบบนั้นแล้วผมก็เดินออกมาโดยมีเสียงของเธอดังไล่ตามหลังและปล่อยให้เมฆจัดการพวกนั้นกับลูกน้องอีกสองคน

"กูแม่งโง่ชิบหาย..โถ่เว้ย" ผมสบทออกมาด้วยความโมโหมือก็ทุบไปที่พวงมาลัยรถผมเจ็บใจที่ทนโง่ให้พวกมันสวมเขา

ผมขับมาเรื่อยๆจนมาถึงผับของเวกัสที่ผมเป็นหุ้นส่วนระหว่างทางผมโทรบอกมันไปแล้วแหละว่าผมจะเข้าไปแต่มันดันมีธุระเลยไม่ได้เจอกัน

อ้าย Talk.

"นี่ค่ะ..บลูฮาวายของพี่น้ำคนสวย" พี่น้ำยิ้มให้ชั้นอย่างเขินอายก็นะคนมันคลู

"น้องอ้ายน่ารักตลอด" พี่น้ำชมชั้นทั้งยิ้มหวานแต่ก็นั่นแหละมิตราภาพที่ดีเสร็จแล้วพี่น้ำก็เดินกลับไปที่โต๊ะ

ชั้นยืนเช็ดของต่อจู่ๆก็มีชายร่างสูงใหญ่ที่ดูสง่าหน้าตาหรอหล่อเลยล่ะแต่หน้าเค้าดูเศร้า เค้าเดินมานั่งที่บาร์เหมือนคนไร้เรี่ยวแรง

(เห็นแล้วห่อเหี่ยวแทนอ่าา)

"เอาอะไรดีคะพี่" ชั้นเริ่มเปิดประเด็นขึ้นก่อนเพราะเห็นเค้านั่งเงียบไม่พูดอะไร

"ไม่รู้สิ..พี่ขออะไรก็ได้" เค้าตอบแบบเอื่อยๆชั้นเลยเริ่มทำน้ำให้เค้า

ชั้นทำเสร็จก็วางตรงหน้าเค้าเค้าก็หยิบมันไปดื่มเค้าสั่งแล้วสั่งอีกอาการแบบนี้อกหักชัว

"นี่พี่..ร้านใกล้จะปิดแล้วนะพี่ไม่กลับหรอ" ชั้นเห็นเค้านั่งอยู่ที่เดิมไม่ยอมไปไหนจนร้านจะปิดอยู่แล้วก็ยังอยู่ที่เดิม

"...." เค้าเงียบใส่ชั้นเค้าดูไม่เมาเท่าไหร่คอแข็งหน้าดู

"อกหักมาอ่ะดิ" ชั้นเริ่มเปิดประเด็นจนเค้าหันมามองชั้นแล้วยกยิ้มขึ้น..ยิ้มทำไมวะ

"พี่ดูโง่มั้ย" เค้าเริ่มเมาขึ้นแล้วก็ถามคำถามชั้น..ชั้นจะไปรู้มั้ยเนี่ยยยย...

"พี่ชื่ออะไรอ่ะ" ชั้นถามชื่อเค้าเพื่อจะได้เรียกถูก

"ปุริม" เค้าบอกชื่อตัวเองด้วยเสียงเบาชื่อเค้าก็เพราะดีชั้นเอามือไปแตะที่ไหล่เค้า

"นี่พี่..อ้ายไม่เคยมีแฟนหรอกแต่เห็นสภาพพี่แล้วคงหนักมาก..พี่เสียใจได้นะ..อ้ายเชื่อการได้ปลดปล่อยหรือระบายออกมาบ้างยังไงมันก็ดีกว่าเก็บเอาไว้" ชั้นบอกเค้าไปแบบนั้นชั้นก็เป็นคนนึงที่ชีวิตไม่ได้สมบูรณ์แบบอะไรเสียใจชั้นก็ร้อง มีความสุขชั้นก็หัวเราะชั้นอยากให้พี่เค้าได้ใช้วิธีนี้บ้างเผื่อมันจะดีขึ้น

"ขอบคุณนะ" เค้ายิ้มออกมาให้ชั้นพร้อมกับยกแก้วสุดท้ายขึ้นดื่ม

"ไหวมั้ยพี่" เค้ายืนขึ้นแล้วเซเล็กน้อยชั้นเลยรีบประคองเค้าไว้

"คุณปุริม" อยู่ๆก็มีชายคนนึงวิ่งมาพร้อมเรียกชื่อพี่เค้า

"เอ่อ..คุณคือ.." ชั้นเห็นเค้าแต่งตัวเหมือนพวกบอดี้การ์ดก็เลยสงสัยว่าเค้าคือใคร

"อ๋อ..ผมเป็นลูกน้องเค้าครับ..นี่บอสผมเอง" เค้าบอกชั้นแล้วชี้ไปที่พี่เค้าชั้นก็เลยปล่อยให้ลูกน้องพี่เค้ามาประคองแทน

"ขอบคุณนะครับ" ลูกน้องพี่เค้าขอบคุณชั้นแล้วก็พานายตัวเองออกไป

"หวังว่าพี่จะดีขึ้นนะคะ" ชั้นพึมพำกับตัวเองก่อนจะเก็บของแล้วก็กลับบ้าน

เค้าเจอกันแบบจริงๆจังๆแล้วทุกคนนน

ปล.ยิ้มหวานแล้วหนึ่ง555

ปุริม Talk.

"ปุริม" เสียงแม่ที่เรียกผมที่นอนอยู่โซฟาส่วนเมฆผมก็ให้กลับไปพักแม่เดินมานั่งข้างผมผมจึงยันตัวขึ้นนั่ง

"ไปไหนมาลูก..ทำไมกลับดึกขนาดนี้" สิ้นคำถามจากแม่ผมไม่รู้จะพูดยังไงผมยังไม่พร้อมจะพูดอะไรเลย

"ปุริมยังไม่ต้องบอกแม่ก็ได้..พร้อมเมื่อไหร่ค่อยมาเล่านะลูก" ผมเอนตัวนอนลงที่ตักแม่พอได้รับไออุ่นจากท่านผมรู้สึกมีแรงจะลุกขึ้นอีกครั้ง..และเพราะคำพูดของหญิงสาวที่บอกให้ผมเข้มแข็ง"

(ระบายออกมายังไงก็ดีกว่า)

คำพูดเธอยังดังก้องอยู่ในหู ผมคงจะต้องลุกขึ้นแล้วเดินต่อไป ยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่รอผมอยู่ ผมจะมาเสียเวลากับคนคนเดียวไม่ได้

"แม่ครับ..ผมเลิกกับแพรแล้ว" ผมตัดสินใจพูดออกไป เพราะผมไม่อยากปิดบังแม่ตนเองแววตาท่านฉายความเป็นห่วง ผมไม่อยากให้ท่านต้องมากังวลไปด้วย

"ไม่ว่าปุริมจะตัดสินใจยังไง..แม่จะอยู่ข้างปุริมเอง" แม่ใช้มือลูบหัวผมอย่างแผ่วเบาทำให้ความคิดในหัวเบาลง

อ้าย Talk

"พร้อมลุย!" ชั้นจัดชุดนักศึกษาที่ใส่อยู่แล้วก็ให้กำลังใจตัวเองเสร็จแล้วชั้นก็ลงไปข้างล่าง

พอเดินลงมาชั้นถึงกับชะงัก..ก็ชั้นเห็นคุณแม่กับคุณยายกำลังจ้องมาที่ชั้นน่ะสิ..ไม่พ้นต้องฟังพวกท่านเอ็ดเอาแน่ๆ..

"คุณยาย..คุณแม่~" ชั้นเดินมาข้างหลังทั้งสองท่านแล้วจุ๊ปแก้มไปหลายฟอด

"ไงห้ะแม่ตัวแสบ" แม่ของชั้นเอ่ยขึ้นมา

"โถ่คุณนภา..ไม่พูดแบบนี้สิคะ" ชั้นพูดพร้อมกับนั่งลงต่อหน้าแม่และยาย

"เมื่อไหร่อ้ายจะมาช่วยแม่ดูงานที่บริษัทล่ะลูก..ฝึกเอาไว้เรียนจบจะได้มาช่วยแม่กับพ่อ"

ใช่ค่ะแม่คุยเรื่องนี้กับชั้นหลายรอบแล้วแต่ชั้นยังอยากใช้ชีวิตวัยเรียนแบบนี้อยู่อยากลองทำอะไรที่ใจอยากทำ

"คุณแม่~ ..อ้ายขอเวลาหน่อยนะคะ...คุณแม่ก็รู้ว่าอ้ายยังไม่พร้อม" ชั้นบอกท่านไปตามตรงว่าชั้นยังไม่อยากทำ

"แล้วเมื่อไหร่อ้ายจะพร้อมล่ะ" เสียงคุณยายเอ่ยขึ้น..ชั้นสะอึกกับคำพูดของยายเลยล่ะ

"คุณยาย" ชั้นเอ่ยเสียงเบา

คุณแม่ก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา..เห้อคงถึงเวลาหมดสนุกแล้วใช่มั้ยเนี่ย

"อ้ายสัญญาค่ะ..อ้ายขอหาประสบการณ์อีกซักหน่อยถึงเวลานั้นอ้ายจะไม่อิดออดเลยค่ะ" ชั้นพูดจบคุณแม่ก็ยิ้มออกมาคุณยายก็เอามือมาลูบหัวชั้น

"ยายให้อ้ายนะลูก" ท่านหยิบสร้อยออกมาพร้อมยื่นให้ชั้น

"ให้อ้ายทำไมคะ?" ชั้นถามด้วยความสงสัย

"วันเกิดอ้ายไง" ชั้นถึงกับตกใจนี่ชั้นลืมวันเกิดตัวเองได้ไง..สงสัยจะเรียนแล้วก็ทำงานหนักเกินไป

"อ้ายจะเก็บไว้อย่างดีเลยค่ะ..นี่ก็สายแล้ว..อ้ายไปก่อนนะคะ" ชั้นจุ๊ปแก้มยายกับแม่เสร็จก็รีบเดินออกไป

มหาลัย

ชั้นเดินไปนั่งกับ'ญดา'เพื่อนอีกคนของชั้นแล้วก็ฟ้าที่นั่งรออยู่แล้ว

"ทำไมมาช้าอ่ะ" เสียงฟ้าเอ่ยถามชั้น

"พอดี..รถติดอ่ะ" ชั้นพูดจบทั้งสองก็กรอกตาใส่นี่ชั้นโกหกไม่เนียนหรอ

"เอานี่มีคนฝากมา" ญดายื่นช็อคโกแล็ตมาให้ชั้น

ชั้นหยิบมันหมุนไปมา..นี่มันยี่ห้อที่ชั้นชอบเลยนะใครกันใจดีซื้อมาให้

"ใครให้อ่ะ" ชั้นหันไปถามญดาที่ก้มหน้าก้มตาทานข้าวอยู่

"พี่ปุริม" ตอบเสร็จก็หันไปทานข้าวต่อ..แต่เดี๋ยวนะปุริมทำไมคุ้นจังแฮะอาจจะชื่อคล้ายกันมั้ง..คิดได้แบบนี้ชั้นก็วางลงพวกเราคุยกันได้ซักพักก็พากันเข้าเรียนตามเวลา

หื้ยมีส่งขนมให้ด้วยอ่ะน่ารักไม่ไหว

ปล.เห็นแววคลั่งรักแล้วหนึ่ง