ไม่เกี่ยวกับมังงะ,อนิเมะ, อาจจะอ้างอิงมาจากมังงะนิดๆ

🥋ยังไม่ได้ตรวจสอบคำผิด🥋

_________________________

ในวันที่ 13 มกราคม ปี2005

__________________________

ท่ามกลางซอยเปรี่ยวในย่านชินจูกุ มีชายหนุ่มผมดำขลับยาวสลวย ใบหน้าที่ดุดันและรูปร่างที่สมส่วน ผิวขาวเนียน หางตาชี้ขึ้นดูเข้ากับใบหน้า สีตาเป็นสีน้ำตาลอ่อนๆผสมส้มเข้ม มีเขี้ยวเล็กๆเหมือนแมว ใส่เสื้อยืดสีดำและเสื้อคลุมสีทรายอ่อน กางเกงวอร์มสีดำ มีนามว่า เคย์สึเกะ บาจิ

บาจิกำลังเดินเล่นอย่างสบายใจเพื่อคลายความเครียดที่สะสมมาหลายวัน ร่างหนาเดินไปเรื่อยๆ และเรื่อยๆ

ตึก

ตึก

ตึก

เสียงเท้ากระทบกับพื้นดังไปทั่ว บาจิกำลังเหม่อลอยและสาวเท้าไปตามท้องถนน จู่ๆฟ้าฝนไม่เป็นใจ บาจิเงยหน้ามองท้องฟ้าอันมืดมิด พระจันทร์ที่ส่องสว่างถูกปรกคลุมไปด้วยเมฆ มีแค่แสงไฟจากหลอดไฟข้างทาง เม็ดฝนตกลงมาอย่างกระหน่ำ บาจิรีบสาวเท้าอย่างรวดเร็วเพื่อหลบฝนที่ตกลงมา ทันใดนั้นฟ้าฝนเหมือนจะเกลียดบาจิ เสียงผ่าของฟ้าดังจนหูของบาจิอื้อไปหมด และสติของร่างหนาก็ดับไป...

...

เขามาอยู่ที่ไหน..? บาจิคิดในใจ

บาจิตื่นขึ้นมาในที่ๆตัวเขาเองไม่รู้จัก ร่างหนานั่งสับสนงุนงงอยู่ตรงนั้นสองสามนาที บาจิตั้งสติและรวบรวมเหตุการณ์ก่อนฟ้าจะผ่าตน

เขาจำได้ว่าตัวเองกำลังเดินเล่นในซอยที่เขาชอบไปเดินคลายเครียดในย่านชินจูกุ จากนั้นเขาก็จำไม่ได้อีกเลย

บาจิลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล ร่างหนาสำรวจทั่วทิศทาง เผื่อมีเหตุอะไรจะได้หาทางหนีทีไล่ บาจิคิดอย่างนั้น

แต่มันคงไม่จำเป็นแล้ว..

.

ปัง!!!

บาจิสะดุ้งและรีบหาที่หลบทันที ร่างหนาแอบมองคนแปลกหน้าที่กำลังเดินเข้ามาประมาณสิบกว่าคน พวกมันกำลังไล่ยิงผู้เคราะห์ร้ายวัยกลางคนอยู่ บาจิมองแล้วคิดว่าถ้าผู้ชายคนนั้นเป็นเขา เขาคงไม่รอดแหงๆ จากนั้นหนึ่งในคนแปลกหน้าสิบกว่าคนมองมาที่เขา ร่างหนาตกใจเซถอยหลังไปชนกับกล่องกระดาษเปล่าๆจนเกิดเสียง พวกคนแปลกหน้าหลายสิบคนมองมาตรงที่บาจิอยู่ คนที่มองมาที่เขาตั้งแต่เเรกอาษาเดินมาดู บาจินั่งขดตัว เขากำลังคิดหาวิธีหนีเพราะทางหนีทีไล่ของเขาไปไม่ได้เพราะพวกมันดักทุกทาง เขาสถบในใจก่อนจะสลบไปเพราะโดนสับที่หลังคอ

บาจิกำลังนอนสลบอยู่ที่เตียงคิงไซส์สีดำสนิท เขารู้สึกเหมือนมีคนมองมาที่เขาแต่ไม่ใช่คนเดียว มันมีหลายคนจ้องมองมาที่เขา บาจิสะดุ้งตื่นอีกครั้ง เขาปรายตามองทั่วห้องเจอกับคนแปลกหน้าที่แต่ล่ะคนหัวสีฉูดฉาดและเด่นชัดมากๆในสายตาบาจิ หนึ่งในคนเหล่านั้นเหมือนจะเป็นบอสใหญ่ของที่นี่ บาจิรู้สึกคุ้นเคยกับคนๆนี้อย่างมากแต่เขาจำไม่ได้ว่าใคร แต่เท่าที่เขาลองสังเกตดู คนนั้นมีลักษณะผมขาวเคลือบเงินทั้งศรีษะ ทรงผมกะลาครอบแบบยาว ปล่อยหน้าม้าลงและแสกกลาง บาจิคุ้นเคยจนเหมือนคนๆนึงที่บาจิรู้จัก

"บาจิ..?"

จนคนผมขาวกล่าวขึ้นท่ามกลางห้องที่เงียบไร้เสียงใดๆ คนที่ถูกเอ่ยชื่อก็งุนงง สีหน้าของบาจิทำคนผมม่วงตัดดำน้อยๆที่เซ็ตผมไว้เหมือนคนแก่..หลุดขำออกมาและเขาก็โดนผู้เป็นน้องชายตบเข้าที่กลางหลังแรงๆจนอีกคนตัวงอและจับหลังตรงที่โดนคนน้องตบ บาจินึกสงสารในใจและรู้สึกเจ็บแทนเขาทันที

คนผมสีชมพูเด่นมองหน้ามาที่เขาสายตาอาฆาตเหมือนจะฉีกเลือดเนื้อบาจิให้ได้ แต่บาจิมองหน้ากลับอย่างไม่เกรงกลัวคนผมสีชมพูสักนิด

"บาจิทำไมนายยังไม่ตาย..??"

คนผมขาวเคลือบเงินเอ่ยขึ้นในสีหน้าที่ดูเบื่อหน่ายและไม่สนใจคนรอบข้าง แต่น้ำเสียงเขาดูสั่นและสับสนจนบาจิสังเกตได้

"แกรู้ชื่อชั้นได้ไง และชั้นยังไม่ตายโว๊ย!!"

บาจิหงุดหงิดที่คนผมขาวเคลือบเงินกล่าวออกมาแบบนั้น

"แก!!.."

"หุบปากซะซันสึ"

'ซันสึ? คุ้นๆแฮะ' (Baji)

"ครับ.."

"บาจินายจำชั้นไม่ได้หรอ?.."

"แกเป็นใคร" (Baji)

"..."

ภายในห้องไม่มีเสียงใดๆนอกจากเสียงแอร์เบาๆที่เปิดไว้ คนผมขาวเคลือบเงินหันไปมองทุกๆคนในห้องเชิงถามว่าให้ตอบไหม เป็นชายหนุ่มผมดำแสกกลางที่มีบาดแผลเป็นที่หน้าผากไล่ไปจนถึงตาข้างซ้าย พยักหน้าเป็นคำตอบ คนผมขาวเคลือบเงินหันมามองที่ร่างหนาอีกครั้ง

"ชั้นคือ.."

'คือ?" (Baji)

"ไมค์กี้.."

"..." (Baji)

บาจิตกใจสุดขีดที่เพื่อนรักของตัวเองเปลี่ยนพลันไปมากขนาดนี้ ทั้งสีผมและทรงผมที่เปลี่ยนไปมากๆจนจำไม่ได้ รวมถึงขอบตาที่ดำสุดๆ โดยรวมแล้ว นี่เหมือนไม่ใช่เพื่อนรักของเขา ไมค์กี้ตอนนี้กับตอนอายุ15ปีแตกต่างกันมากๆ

____________________

จบ

แอดไปลองชิมออลบาจิมาแล้วติดใจครับ เลยแต่ง

________________________________________

น้ำสีใสเอ่อล้นติดอยู่ที่ตาสีบรอนซ์จนมันหยดย้อยลงตามกรอบใบหน้าของหนุ่มผมยาวสีดำขลับ และหยดลงพื้น ส่งเสียงดัง แปะ แปะ และ แปะ ทุกคนในห้องต่างมองมาที่บาจิเป็นตาเดียวกันและอยากจะเข้าไปเช็ดน้ำตาให้แต่บอสใหญ่ของบอนเท็นยังอยู่จึงทำอะไรไม่ค่อยได้มาก แม้อดีตก่อนที่บาจิจะมาที่นี่ เพื่อนสมัยเด็กของเขาไม่ได้เสียชีวิตตามพี่ชายคนโตสุดบ้านซาโนะ เขาดีใจที่ไมค์กี้มีอายุยืนถึงตอนนี้ตรงหน้าเขา

"แกกล้าร้องไห้ต่อหน้าบอสหรอ ห๊ะ!!"

ชายหนุ่มผมชมพูบานเย็นเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจและตะคอกใส่บาจิในคำสุดท้ายอย่างสุดเสียง

"หุบปาก ชั้นจะไม่พูดซ้ำ"

บอสใหญ่แห่งบอนเท็นเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดูโมโหแม้เขาจะไม่ได้แสดงกริยาออกมาเหมือนน้ำเสียงก็ตาม

"บาจิตามชั้นมา"

ชายหนุ่มผมขาวเคลือบเงินที่ขนานนามตนว่าเป็นบอสใหญ่แห่งบอนเท็นเอื้อนเอ่ยชักชวนคนตรงหน้าเพื่อให้เดินตามไปในห้องของตน ไมค์กี้อาสาเดินนำและเปิดประตูออกจากห้องนอนของNo.3 ของบอนเท็นอย่างไม่รีบร้อน บาจิเห็นดังนั้นจึงรีบเดินตามไปทันที ส่วนผู้คนที่เหลือในห้องนั้นเห็นว่าบอสพวกเขาได้ออกไปแล้วจึงค่อยๆทะยอยกันออกจากห้องนี้เพราะไม่มีเหตุผลที่ต้องอยู่แล้ว

"ไมค์กี้ นายจะทำอะไร"

"บาจิ นายรู้รึเปล่าว่าชั้นหน่ะ..คิดถึงนายที่สุดเลย"

ว่าเปล่าไมค์กี้เดินเข้ามาหาบาจิเรื่อยๆ และเรื่อยๆ จนอีกคนหลังติดกับผนังกำแพง ไมค์กี้มองอีกคนด้วยสายตาที่...? หื่นกระหาย บาจิมองคนตรงหน้ากลับด้วยสายตาที่สงสัย

"นี่"

"หะ..ห๊ะ ว่าไง"

บาจิพูดด้วยเสียงที่ติดขัดเพราะคนตรงหน้าดันเอาใบหน้าเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆจนปลายจมูกทั้งสองติดกัน

"..."

"ชั้นทำมันได้รึเปล่า บาจิ"

คนที่ถูกเรียกชื่อก็นึกคำตอบไม่ได้ว่าจะปฏิเสธหรือจะตกลง ไมค์กี้ที่เห็นว่าบาจิเงียบไปจึงตัดสินใจเองซะเลย

ปากหนาประกบจูบปากกระจับอย่างไม่รุนแรงเกินไปและเบาเกินไป บาจิสะดุ้งตกใจกับกริยาของคนผมขาว ลิ้นร้อนของไมค์กี้ใช้ลิ้นตนเลียที่เขี้ยวน้อยๆตรงมุมปากของบาจิทั้งสองข้าง ก่อนจะลุกล้ำเข้าไปในโพรงปากของคนผมดำ บอสใหญ่แห่งบอนเท็นต้อนลิ้นเล็กของคนผมสีขลับจนลิ้นเล็กจนมุม ไมค์กี้ผละออกจากปากที่เป็นกระจับของบาจิ คนตรงหน้าหายใจยังไม่ถึงสิบวิก็โดนดึงไปจูบอีกครั้ง ไมค์กี้ทำวนแบบนี้เรื่อยๆจนปากบาจิบวมเจ่อจากการจูบเป็นเวลานานถึงไมค์กี้จะผละออกจากปากอีกคนจริงๆ

"นายจูบแรงชะมัดเลยไมค์กี้"

คนถูกเรียกชื่อไม่ตอบแต่กลับยิ้มบางๆมาให้เขาแทน ไมค์กี้เริ่มไซร้คอขาวของบาจิ

"อื้อ~ ไมค์กี้ นายจะทำอะไรชั้น"

"ขอนิดๆหน่อยๆก่อนทำงาน ได้มั้ย?.."

ไมค์กี้พูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อยดั่งหมาใหญ่รอเจ้าของกลับมาบ้านก่อนจะได้ยินเสียงอื้ออึงในคอของคนตรงหน้าที่ส่งเสียงด้วยท่าทางที่เขินอาย

"หึ. ถ้ารับไหวนะ"

ไมค์กี้พูดขึ้นพร้อมเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ดูไม่น่าไว้ใจออกมา

________________________________________

RED EP:2

________________________________________

ภายในคฤหาสน์หรูเน้นดำเทา ห้องนอนของผู้เป็นดุจดั่งราชามีเสียงเซาะแซะเล็ดลอดออกมาจากประตูไม้ชั้นดีสีดำ เสียงเอี๊ยดอ๊าดของเตียงและเสียงบันเลงเป็นเพลงรักอันเร้าร้อนของทั้งสอง

เคย์สึเกะ บาจิ

และ

ซาโนะ มันจิโร่

เดิมทีทั้งสองขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทที่อยู่ด้วยกันมานาน แต่สถานะของทั้งสองฝ่ายก็เลื่อนขึ้นเป็น "คู่นอน" เริ่มตั้งแต่ที่ทั้งคู่เมาแอ๋กันทั้งคู่และจบที่การมี "****เซ็กส์****" คำๆนี้อยู่ในหัวของไมค์กี้มาตลอด คำๆนี้เป็นคำที่ไมค์กี้ชอบและรักมันที่สุด และคำๆนี้ก็ต้องจบด้วยน้ำตาและเลือด วันวานที่แสนจะเจ็บปวดของบอสใหญ่แห่งบอนเท็นยังคงเห็นเป็นภาพหลอนที่คนรักถือใบมีดที่คมกริบแทงลึกเข้าไปในร่างกาย ริมฝีปากที่มีเขี้ยวประดับไว้เป็นลักษณะประจำเจ้าตัวตอนนั้นมันกระอักเลือดสีแดงข้นออกมา และภายในตอนนั้นมีแต่เลือด เลือด และเลือดเต็มตัวของชายผู้เป็นคนสำคัญของแก๊งค์โตเกียวมันจิไค ไมค์กี้เสียใจการที่คนรักจากไปแบบไม่บอกไม่กล่าว เขารู้แค่ว่าสติของเขามันหลุดลอยจนควบคุมไม่ได้ รู้ตัวอีกทีเขาก็ทำร้ายเพื่อนชายตอนเด็กอย่างบ้าระห่ำดั่งปีศาจไปแล้ว

กาลเวลาผ่านมาเรื่อยๆ เป็นวัน เป็นสัปดาห์ เป็นเดือน และ เป็นปี แล้วในที่สุดก็เกิดปาฏิหาริย์กับเขาชายผู้ได้ชื่อว่าไมค์กี้ผู้ไร้เทียมทาน ตอนนี้คนรักของเขาอยู่ตรงหน้าของเขา ไม่ใช่ภาพหลอนอีกแล้ว ใบหน้าคนรักแบบเป็นๆ เขาเห็นหน้าของบาจิครั้งแรกในตอนที่ลูกน้องของเขาออกไปเก็บเงินของชายหนุ่มที่กู้เงินของเขาไป และพาชายผู้เป็นที่รักกลับมาหาบอสใหญ่

....

'พระเจ้าเมตตาชั้นแล้วสินะ...'

....

เวลาเคลื่อนที่ไปเรื่อยๆนับตั้งแต่ที่ทั้งคู่เริ่มบันเลงเพลงรักด้วยกัน นั้นผ่านมาสองถึงสามชั่วโมง มันจิโร่ก็ไม่ยอมหยุด และดูท่าเขาจะไม่ยอมหยุดง่ายๆแน่นอน มันจิโร่ขยับสะโพกตัวเองและกระแทกแรงๆสองสามทีอย่างหื่นกระหายก่อนจะปล่อยน้ำสีขาวข้นออกมา หลังจากที่เสร็จสมกันแล้ว เคย์สึเกะก็ล้มตัวลงไปนอนราบกับเตียงใหญ่ทันที มันจิโร่ที่เป็นฝ่ายหายเหนื่อยก่อน เขามองหน้าชายผมดำด้วยความรักใคร่ที่มีให้คนตรงหน้า คนตรงหน้าเขาก็มองมาที่เขาเช่นกัน มันจิโร่ล้มตัวลงไปนอนข้างๆของเคย์สึเกะและกอดเคย์สึเกะหลวมๆ คนผมขาวมองหน้าคนรักที่ชิงหลับไปก่อนแล้วอย่างนึกเอ็นดู

...

...

...

ในยามเช้าตรู่ เหมาะแก่การนั่งจิบชาในสวน แสงแดดอ่อนๆกระทบกับใบหน้าชายหนุ่มผมขาวเงิน ก่อนจะถูกเรียกนามออกมาจากปากเขี้ยวเพื่อเป็นการปลุกลุกขึ้นมา นั่นคือคนรักของเขา

"ไมค์กี้ ตื่นได้แล้ว"

เสียงทุ้มห้าวเอ่ยเปิดสนทนา

"อือ..~"

และเสียงที่ตอบกลับของราชาผู้แข็งแกร่งก็เป็นแค่เสียงอื้ออึงในคอเท่านั้น

เคย์สึเกะเลือกเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวด้วยความทะมัดทะแมงจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ ผ่านไปนับสิบนาทีถึงเจ้าตัวจะออกมาจากห้องน้ำและเห็นว่าคนผมขาวเงินได้ตื่นแล้วจ้องมองมาหาเขา อีกฝ่ายก็เดินมาหาเคย์สึเกะและสวมกอดเหมือนกลัวว่าเขาจะหายไปไหน

"บาจิ..นายหายไปไหนมาเมื่อกี้"

และใช่ที่เขาคิดมันถูก น้ำเสียงคล้ายหมาใหญ่กำลังออดอ้อนเจ้านายผู้เป็นที่รักตรงหน้า

"เข้าห้องน้ำไง ก็แกไม่ยอมตื่นซักที"

คนผมดำขลับเอ่ยจบก็ดีดหน้าผากขาวซีดของเจ้าหมาขาวเงินจนเกิดเสียง เปาะ!

"บาจิ!...ว่าแต่นายเดินไหวได้ยังไง"

คนผมขาวถามอย่างสงสัย เคย์สึเกะที่ได้ยินก็นึกถึงเรื่องเมื่อคืน...น่าอับอายซะจริง

"ชั่งมันเถอะน่า..."

เขารีบเอ่ยตัดบทสนทนาทันที

"หื้ม.."

________________________________________

RED EP:3