จะมีสักกี่ที่ ที่รวบรวมเหล่าเด็กๆไว้ด้วยกัน อาจเป็นโรงเรียนที่มีเสาธงชาติตั้งตระหง่าอยู่หน้าโรงเรียน อาจเป็นโรงพยาบาลเด็ก ที่รักษาเด็กๆได้เพียงอย่างเดียว อาจเป็นสนามเด็กเล่นหรือสวนสนุกที่รวบรวมเด็กๆให้มาเล่นด้วยกันในวันหยุด หรือบางทีสถานที่ที่รวมเด็กๆที่ว่า อาจเป็น 'บ้านเด็กกำพร้า' สถานที่รวบรวมเด็กที่มีปัญหาเกี่ยวกับพ่อแม่ บางครั้งพวกพ่อแม่อาจจะตาย หรือบางครั้งพวกเขาก็อาจจะแค่ไม่ต้องการเด็กๆเหล่านั้น แต่เชื่อเถอะว่าสถานที่แห่งนั้นยากที่จะเห็นความสดใสและความสุข....

แต่ณ สถานที่แห่งนี้ค่อนข้างต่างออกไป ที่แห่งนี้คือสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ดูสดใสและอบอุ่น พวกคนในบ้านต่างรักใครกลมเกลียวกันดั่งพี่น้อง แต่นั่นจะเกิดขึ้นไม่ได้เลย หากไม่ใช่เพราะเธอคนนี้ เห้อ~ เธอ...เธอคนนี้ที่ฉันภูมิใจนำเสนอและอยากให้คนทั้งโลกได้รู้จักกับเธอ เธอคือดาวที่แปล่งประกายยิ่งกว่าพระจันทร์ที่เต็มดวงในคืนวันเพ็ญ เธอคือดอกไม้ที่อ่อนโยนและบอบบางยิ่งกว่าดอกลิลลี่ดอกไหนๆ และนอกจากนั้นรอยยิ้มของเธอยังทำให้โลกสดใสยิ่งกว่าสายรุ้งใดในโลกหล้า เธอคือ "ญาดา" เด็กกำพร้าที่พ่อแม่ทอดทิ้ง เด็กที่โดนทอดทิ้งทันทีที่เกิดมา สิ่งแรกที่เธอเห็นไม่ใช่ใบหน้าของพ่อหรือแม่ แต่เป็นหนูแสนโสโครกในถังขยะ สิ่งแรกที่เธอได้รู้สึกไม่ใช่ความรู้สึกอบอุ่นจากอ้อมกอดของแม่ แต่คือความรู้สึกเจ็บปวดจากการโดนมดแดงมากมายกัดผิวหนังของเธอ เธอถูกทอดทิ้งในคืนนั้นและถูกทรมาณจากมันจนเกือบจะสิ้นชีวิต แต่แล้วแสงไฟดวงหนึ่งก็ได้ช่วยเธอไว้ แสงไฟจากไฟฉายที่ฉายแสงไฟอ่อนๆเพราะแบตไกล้หมดส่องมาที่เธอ และอุ้มเธอขึ้นมาจากถังขยะ คนผู้นั้นปัดมดแดงตามตัวเธอและรีบนำนมที่อยู่ในกระเป๋ามาให้เธอดื่ม และนั่นคือสิ่งที่ทำให้เธอรอดชีวิตในวันนั้น และเติบโตกลายมาเป็นดาวแสนงดงามในวันนี้

"เธอสวยมากๆเลยญาดา" เสียงชายหนุ่มวัยรุ่นวัย16กล่าวขึ้นขณะที่ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อย

ฉันหันมาเด็กชายคนนั้นก่อนที่เขาจะทำสีหน้าตกใจ

"ขอโทษนะไออุ่น คะคือฉันคิดว่าเธอเป็นญาดา" เด็กชายตรงหน้ารีบแก้ตัวก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากตรงหน้าของฉัน

"อีกแล้วหรอไออุ่น เธอเนี่ยโดนทักแบบนี้บ่อยตลอดเลยอ่ะ เป็นฉัน ฉันคงเบื่อแย่" เสียงของสาวสวยอายุ17ปีที่อยู่ถัดจากฉันไม่มากพูดขึ้น

"ฉันชินแล้วน่ะญาดา ว่าแต่เธอเถอะทำไมอ่านหนังสือกลับหัวอย่างนั้นเล่า" ฉันว่าพร้อมทั้งหัวเราะเล็กน้อยด้วยความเอ็นดูเพื่อนสนิท เขาหน้าแดงเล็กน้อยก่อนจะกลับหัวหนังสือให้เป็นปกติ

"ก็ฉันหยิบมาแค่ให้หมอนั่นไม่เห็นหน้าฉันเฉยๆนี่นา เอ๊ะ จะว่าไปหนังสือเล่มนี้ ของนักเขียนคนโปรดของเธอนี่" เพื่อนสนิทของฉันว่าไม่ทันจบฉันก็เดินปรี่ไปขอดูหนังสือในมือเธอ

"ไหนๆ เล่มไหม่รึเปล่า" ฉันตาลุกวาวด้วยความตื่นเต้นอยากบอกไม่ถูก ญาดายื่นหนังสือในมือให้ฉันก่อนที่ฉันจะรับไปพิจารณา

"เล่มไหม่จริงด้วย! ญาดาไปเอามาจากไหนอ่ะ!" ฉันยิ้มแก้มแทบแตกเมื่อรู้ว่ามันเป็นเล่มไหม่อย่างที่คาดไว้ ให้ตายสิในใจของฉันตอนนี้ดีใจจนอยากกรี๊ดออกมาระบาย นักเขียนคนนี้นานทีปีหนถึงจะมีนิยายออกมาได้แต่ละเรื่อง

"เจอตรงรถเข็นอ่ะ ว่าแต่เธอเนี่ยทำสีหน้าแบบนั้นให้ได้แค่หนังสือสินะ"

"ญาดาหมายความว่ายังไง เราไม่เข้าใจที่ญาดาพูด"

ฉันกอดหนังสือในมือก่อนจะเอียงหัวสงสัยให้คนข้างหน้าเพราะไม่เข้าใจที่พูดจริงๆ

"ช่างมันเถอะๆไม่มีอะไรหรอก คิกคิก" เขาว่าอย่างนั้นก่อนจะหันหน้าหนีไปหัวเราะเบาๆ

อะไรของเพื่อนคนนี้เนี่ย\="\=

"แฝดสาวคู่นี้ทำอะไรกันอยู่จ้ะ" ไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรออกไปก็มีเสียงชายหนุ่มที่คุ้นหูดังขึ้นจากทางด้านหน้าของเราทั้งคู่

"แฝดอะไรกันคะ บอกกี่ครั้งแล้วว่าเราไม่ใช่แฝดกัน" ญาดาเอ่ยพร้อมทำหน้ามู่ไม่พอใจ สองแขนกอดอก

โหยน่ารักอ่าา ฉันคิดแบบนั้นพร้อมทั้งมองเธอและยิ้มเอ็นดูเล็กน้อย

"จ้าๆไม่ใช่แฝดๆ แค่หน้าเหมือนกันอย่างกับแกะ ฮ่าฮ่าฮ่า" เจ้าของเสียงทุ้มหนุ่มเดินเข้ามาไกล้พร้อมเอ่ยด้วยนํ้าเสียงที่เอ็นดู

ผมบลอนด์อ่อนตัดสั้นรองทรงตาสีคาราเมลน่าหลงใหล ใบหน้าคมหล่อเหลาตามไสตล์ลูกครึ่งไทย-แคนนาดา จะมีใครอีกนอกจาก"เจฟ" เจ้าของเสียงทุ่มหนุ่มที่พูดเมื่อครู่

"หน้าเหมือนกันตรงไหน ไม่เห็นเหมือนกันเลย ดูสิๆ" ญาดาว่าพร้อมก้มลงเอาหน้าตนเองมาเทียบใบหน้าของฉัน

[ตึกตักตึกตัก]

เสียงหัวใจฉันเต้นแทบทะลุออกมาจากร่างกาย มันเต้นแรงราวกับเจอบางสิ่งที่ทำให้มันต้องเป็นอย่างนี้ และอาจเป็นเพราะหัวใจที่เต้นแรงขึ้นตัวของฉันถึงรู้สึกร้อมรุ่มใบหน้าขึ้นสีแดงแถบไปทั้งหน้าเหมือบกับเอาสีมาทาก็ไม่ปาน

อย่าเอาหน้ามาไกล้อย่างนี้สิ มันไม่ดีต่อหัวใจนะรู้ไหม!! ฉันได้แต่ตะโกนว่าอย่างนั้นในใจแต่ไม่กล้าเอ่ยออกมา

"ไออุ่นเป็นอะไรรึเปล่าวะ ทำไมหน้าแดงงั้นอ่ะ" เสียงของเจฟเรียกสติฉันคืนมาก่อนที่สมองฉันจะคิดถึงเรื่องชุดแต่งงานของฉันกับญาดา

"ปละ เปล่า ฉันแค่รู้สึกร้อนๆน่ะ" ฉันแถไถไปเรื่อยก่อนที่ญาดาจะยืนดีๆและหันหน้าฉันไปมองให้เต็มตา

"แดงขนาดนี้ไม่ใช่แค่ร้อนแล้วมั้ง ดาว่าไออุ่นน่าจะกินยาดักไว้ก่อนนะ" ญาดาว่าด้วยเสียงอ่อนโยน พร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างที่ประคองใบหน้าฉันเอาไว้ลูบแก้มฉันเบาๆ

"อื้อ ขอบคุณนะที่ญาดาเป็นห่วง" ฉันยิ้มตาหยีให้คนตรงหน้า

"แหวะๆๆ จะอ้วก มารักอะไรกันตรงนี้" เสียงตัวละครที่เพิ่มมาขึ้นแทรก ต้นเสียงมาจากด้านหลังเจฟ ก่อนที่ไม่นานจะโผล่หน้ามาให้เห็น

ฉันหันไปมองก่อนจะต้องทำหน้าเบื่อหน่ายออกมาอย่างอดไม่ได้

ผิวสีแทนตาสีฟ้าผมสีดำ เห้อไม่อยากบรรยายออกมาว่าหล่อเลยแต่คงจะโกหกก็ไม่ได้ เพราะหมอนี่น่ะเป็นหนุ่มจากภาคใต้ที่หล่อที่สุดในบ้านนี้แล้ว

"จอม มานี่ทำไม" ญาดาเรียกชื่อคนตรงหน้าตัดฉันพร้อมกับสีหน้าที่เบื่อหน่ายไม่ต่างจากฉัน แต่ก็ดีแล้วล่ะชื่อไอ้หมอนี่ ฉันไม่อยากจะพูดออกมาให้เปลืองนํ้าลาย

"ก็มาหาเจฟเพื่อนรักไงครับ มีปัญหาอะไรรึเปล่า" ไอ้หมอนั่น(หมายถึงจอมนั่นแหละ)ว่าขึ้นก่อนจะกอดคอเจฟเพื่อนรักของตน

"และคุณมึงมาหาเพื่อนรักอย่างกูทำไมครับไอ้เชี่ยจอม" เจฟรีบตัดหน้าพูดเพราะไม่อย่างนั้นคงเห็นศึกระหว่างญาดากับจอมเป็นแน่

"ก็เรื่องบ้านไหม่เราไงครับเพื่อน จะมาถามว่าอยากอยู่ริมทะเลหรือว่าในเมืองใหญ่"

"มึงหมายถึงเกมหรอ กูว่าอยู่ในเมืองจะดีกว่านะ"

"ไม่ใช่เกมครับเพื่อน นี่คุณมึงลืมไปแล้วหรอครับว่าอาทิตย์หน้าเราก็ครบ18แล้ว ต้องออกจากบ้านแสนอบอุ่นนี่แล้วนะครับเพื่อน"  ประโยคหลังหมอนี่เน้นยํ้าพร้อมมองมาที่ญาดาเชิงเหน็บแนม ถึงจะไม่รู้ว่าญาดาจะรู้สึกเจ็บหรือแสบคันอะไรกับคำนั้นได้ยังไง แต่ฉันก็คิดว่าไอ้หมอนี่กำลังพยายามทำให้ญาดาของฉันสนใจอยู่

"เออว่ะจริงด้วย แต่เรื่องนี้กูขอไปคิดก่อนนะ เอาไว้จะบอกทีหลัง"

"คิดตอนนี้เลยมั้ยครับเพื่อน พอดีพี่รีบ" ไอ้หมอนั่นมันว่าพร้อมทั้งใช้แขนที่กอดคอเจฟดึงให้เดินตามเขาออกไป

"เออๆๆก็ได้วะ ไปก่อนนะสาวๆไว้เจอกัน" เจฟกล่าวได้ไม่ทันจบประโยคก็ห้องจากห้องไปก่อน

"อะไรของเขาอ่ะ แค่เรื่องย้ายบ้านต้องลากกันไปคิดขนาดนั้นเลยหรอ"ฉันว่าเชิงเพ้อไปเรื่อย

"ดาว่าไม่น่าจะไปคิดนะ น่าจะไปเล่นเกมฮ่าฮ่าฮ่า" ญาดาก่อนจะหัวเราะลั่นฉันเองก็หัวเราะตามทำให้บรรยากาศกลับมาดีอีกครั้ง