แอดขอชี้แจงตอนนี้เป็นตอนที่เพื่อนแอดเเต่งมา

และแอดเอามาเขียนอาจจะดัดแปลงจากที่มึงเขียนไปบ้าง และมึงอย่าพึ่งใจร้อน เพื่อน บ่นบ่น เวรมันเบี้ยวนัดแอด แอดบอกให้มันส่งมาตั้งแต่วันพุธ(ที่14มิถุนา พ.ศ.2566) แต่มันเบี้ยวจ้า เครดิตจากเพื่อนที่ไม่ยอมคืนเงินแอด

เข้าเรื่อง

สวัสดีดีครับผมชื่อบอส ผมจะมาแชร์ประสบการณ์ในการอยู่โรงเรียนหลัง18:30น

ขออธิบายโรงเรียนของผมก่อนนะครับ โรงเรียนของผมมี4อาคารนะครับ อาคารฝั่งตะวันออกมีสองชั้น อาคารนี้เป็นอาคารที่เก่าแก่มากและไม่ได้ถูกใช้แล้ว ตอนผมเด็กๆ ผมได้ยินครูเล่าว่าที่อาคารนั้นไม่ถูกทุบเพราะมีอาถรรพ์

มาเข้าเรื่องกันเถอะครับ

ผมเป็นนักกีฬาของโรงเรียน ที่ผมไปแข่งเเป็นกีฬาที่ใช้ไม้ ก่อนผมจะแข่งกีฬาหนึ่งวัน ในลายกลุ่มนักกีฬาโรงเรียนคุณครูส่งข้อความมาว่า วันนี้เราจะต้องนอนที่โรงเรียน ผมตอบกลับไปว่า ได้ครับคุณครู ผมเก็บของและนัดเพื่อนนักกีฬาคนอื่นให้ไปเจอกันอยู่หน้าประตูโรงเรียน ผมขอแนะนำนะครับเพื่อนขอผมมี4คนชื่อ ต้น เจมส์ มังกร นิว ผมกับต้นเป็นนักกีฬาตัวหลักนะครับ ส่วนคนอื่นเป็นตัวสำรอง ผมมาถึงโรงเรียนผมกับเพื่อนเจอคุณครูคนหนึ่ง คุณครูคนนั้นเดินไปหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งมาจากป้อมยามแล้วยื่นให้พวกผม ผมและเพื่อนได้รับมา จากนั้นพวกเราก็เดินถึงห้องพักนักกีฬาที่อยู่แถวๆหลังโรงเรียน ผมเปิดกระดาษออก

บนนั้นหน้าแรกเขียนว่า

ถ้าคุณทำตามกฎแล้วจะปลอดภัย ผมและเพื่อนๆงงนิดหน่อย เพราะตอนแรกพวกเราคิดว่าเป็นกระดาษที่เขียนกำหนดการแข่งกีฬาผมคลี่การดาษออก

กฎนี้มีไว้สำหรับนักกีฬา นอกจากนักกีฬาและบุคลากรของเราแล้ว

ผู้อื่นที่เข้ามาในโรงเรียนหลัง18:30น. เราจะถือเป็นผู้บุกรุกทั้งหมด 1.หลัง18:30น. ห้ามออกจากห้องพักนักกีฬาเด็ดขาด แม้คุณจะเป็นนักกีฬาแต่สิ่งพวกนั้นอาจจะเห็นคุณเป็นผู้บุกรุก

2.เวลา19:00น.จะมีเสียงจากนอกประตูฟังดีๆ จะมีสามกรณีคือ1เสียงชายชราพูดว่า เปิดประตูหน่อยจ้า คุณจะต้องพูดว่าเปิดให้แล้วนะครับ/คะ แม้ว่าคุณจะไม่ได้เปิดก็ตามและห้ามออกจากห้องเด็ดขาด แล้วคุณจะคุ้มครองคุณไม่มากก็น้อย

ขอพูดว่าแอดเป็นคนตลก แล้วเราต้องมาแต่งนิยายเกี่ยวกับผีตอนสองทุ่มครึ่ง และอีกอย่างคือเราจะเพิ่มความน่ากล้วลงไปในนั้นนิดหน่อย(มั้ง)

เริ่ม

2.2.หากเป็นเสียงคนบาดเจ็บขอความช่วยเหลือให้คุณตรวจสอบให้ดีว่าคุณล็อคประตูแล้วหรือไม่ และคืนนั้นจงจำไว้ว่าไม่มีคนจะคุ้มครองคุณและ คุณคงจะสงสัยว่าได้ยินเสียงคนขอความช่วยเหลือแล้วทำไมไม่ออกไปช่วยคำตอบของเราก็คือ

ฮุ ฮุ พวกผู้บุกรุกพวกนั้นกำลังหาเพื่อนอยู่ยังไงล่ะ!

2.3.เป็นกรณีที่เลวร้ายที่สุดเลยล่ะ คุณจะได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงร้องไห้แล้วพูดว่าหลบ!หลบ!หลบให้ไว! คุณต้องซ่อนตัวอย่างมิดชิดที่สุด เพราะถ้าคุณล็อกประตูไปก็ไร้ประโยชน์

และถ้าคุณพบกรณีที่2และ3จงจำไว้ว่าห้ามนอนเด็ดขาดถ้าคุณไม่อยากเป็นเหมือนผู้บุกรุกก่อนหน้ารายอื่น

ถ้าคุณปฏิบัติตามกฎข้อที่2

ยินดีด้วยคุณจะมีชีวิตรอดไปอีกไม่ช้าก็นาน

3.ถ้าคุณอยากเข้าห้องนํ้าจงจำไว้ว่าให้สังเกตให้ดีว่าผนังห้องทางใดทางหนึ่งของคุณมีหิ้งพระหรือไม่ คุณคงจะสงสัยห้องน้ำก็อยู่ในห้องแท้ๆแต่ทำไมต้องระวัง ทางเราบอกอะไรไม่ได้มากแต่คุณจงจำไว้ถ้าคุณทำตามกฎแล้วคุณจะปลอดภัย คุณอ่านมาถึงตรงนี้อาจจะสงสัยในตัวคนเขียนทางเราขอบอกเลยว่า ทางเราที่เขียนกฎพวกนี้ขึ้นมาเพื่ออยากให้คุณปลอดภัย และถ้าคุณจะไปเข้าห้องน้ำโดยลืมสวมสร้อยพระ ทางเราไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากเก็บสิ่งที่เหลืออยู่ของคุณ! ฮุ ฮุ เราไม่ได้ลำบากที่จะเก็บสิ่งที่เหลืออยู่ของคุณ!

ตอน21:00น. จะมีเสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้น คุณต้องหลับตาทันที เพราะสิ่งนั้นกำลังใกล้เข้ามา คุณยังต้องห้ามนอนแม้ว่าคุณจะเหนื่อยก็ตาม ตอนเช้าเราไม่อยากส่งนักกีฬาของเราเข้าโรงพยาบาลจิตเวช แต่ถ้าคุณหลับตาไม่ทัน ยินดีด้วยคุณจะกลายเป็นเพื่อนของผู้บุกรุกทั้งหลาย ทางเราขอแนะนำว่าถึงตอนนั้นให้คุณหาวิธีที่จะทำให้คุณสิ้นลมอย่างถาวรโดยเร็วที่สุดมันคงจะทรมานน้อยกว่าการถูกพวกมันใช้เป็นของเล่นล่ะนะและทางเราขอสัญญาว่าจะฝังซากศพของคุณไว้อย่างดี ฮึฮึฮึฮึ555 5.กรณีเกิดได้น้อยมาก จงจำไว้ว่าคุณจะต้องละทิ้งกฎและคำเตือนทุกคำก่อนหน้านี้อย่างเด็ดขาด! แต่จงจำไว้ว่าถ้าเธอเข้ามาแล้วให้หาวิธีดับลมหายใจของตัวเองอย่างถาวรให้ไวที่สุด อลิซเธอไม่คำนึงหรอกนะว่าคุณจะทำอะไร เวลาในนาฬิกาบอกเวลาจะขึ้นเลข666 ให้คุณรีบเปิดประตูและวิ่งออกไปให้ไวที่สุด

ด้วยคำเตือนจากโรงเรียน---และขอบคุณทุกท่านที่เสียสละเวลามาแข่งขันให้ทางเรา

ขอให้ทุกคนปลอดภัย

พวกผมอ่านกฎต่างๆจนจบ พวกผมเข้าใจดีว่าข้อความทั้งหมดเป็นความจริง

เอาแค่นี้ไปก่อนเดี๋ยวถ้าจบแล้วเดี๋ยวจะลงต้นฉบับไว้ให้

จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นผมมองลอดช่องใต้ประตูพบว่าคนที่มาเคาะประตูนั้นใส่เครื่องแบบยาม เสียงเคาะประตูดัง ก็อกก็อกก็อกยังคงได้ยิน ผมตัดสินใจได้ผมเปิดประตูหลังจากผมเปิดประตูเสียง เอี๊ยด ดังขึ้นตรงหน้าผมมียามคนหนึ่งยืนอยู่แต่น่าแปลกใจนะผมก็อยู่โรงเรียนนี้มานานแล้วแต่ไม่เคยเห็นยามคนนั้นเลย ยามคนนั้นพูดกลับผม "รับนี้ไป'' ความสงสัยอยู่เต็มหัวของผมผมจึงถามไป "ทำไมหรอครับ" ผมเหลือหลุดถามไปยามคนนั้นตอบผม "รับไปและจะปลอกภัย" ผมตัดสินใจรับมา ผมยื่นมือออกไปนอกห้อง แต่ก่อนที่ผมจะยื่นมือออกไปเสียงของยามคนนั้นดังขึ้นก่อน

กฎข้อที่1 ห้ามออกจากห้องนักกีฬาเด็ดขาด! ในใจผมตอนนั้นคิดว่า ฮะแสดงว่า ห้ามทำให้ทุกส่วนของร่างกายยื่นออกไปเลยหรอ แต่เสียงของยามคนนั้นดึงผมออกจากภวังค์ของตัวเอง

รับไป จากนั้นจากนั้นยามคนนั้นก็ยื่นมือมาจับมือผมและยกขึ้น ผมสัมผัสได้เลยว่าเขาพยายามแกะมือผมออกจากนั้นก็ยัดกระดาษแผ่นหนึ่งใส่ลงไป

ตอนนั้นผมเหมือนหลุดเข้าไปในภวังค์ของตัวเอง

ผมรู้สึกตัวเพราะเสียงเรียกของเพื่อน บอส บอส ไอ้เชี้ยบอส เสียงของต้นดังออกมา เชี่ยอะไร ผมพูด

มึงยืนอยู่ตรงนั้นทำไมว่ะ รอให้ยุงดูดเลือดมึงตายรึไง ปิดประตูยุงเข้าเต็มห้องแล้ว คนที่พูดคราวนี้คือมังกร เออ ผมพูด จากนั้นคนก็เดินเข้ามาผมเดินมาถึงเตียงจากนั้นก็คลี่กระดาษออกมา เพื่อนอีกสี่คนก็มามุงดูด้วย ผมคลี่กระดาษออกในนั้นเขียนว่าคำเตือนบนหัวกระดาษ

ผมกวาดสายตาของกระดาษ

ถ้าคุณพบผู้หญิงสวมชุดสีขาวกระโปรงยาวถึงพื้นมีสี่กรณีที่ผู้หญิงตนนั้นจะทำคือหนึ่งยืนอยู่เฉยเเละจ้องมองคุณ คุณอาจจะรู้สึกแปลกอยู่บ้างแต่ผู้หญิงตนนี้เป็นสิ่งมีชีวิตปริศนาที่เหล่าภูตผีวิญาณหวาดกลัวมากเลยล่ะไม่เว้นแม้แต่อลิซ แต่เธอก็เป็นเพื่อนดื่มนํ้าชายามหลังว่างจากการจัดการเหล่าซากศพ ได้อย่างดีเลยล่ะแต่น่าเสียดายเหล่าซากศพนั้นเยอะเกินไปจนเเทบไม่มีเวลาว่างเลยล่ะ