ตัวข้าหน่ะหรือที่เป็นใบ้
ตอน 1
ยามนภาสีใสในกลางวัน กลับกลายเป็นนภาอันมืดมิดไร้แสงดวงดาวในยามค่ำคืน ตัวข้าได้แต่นั่งเหม่อมองขึ้นไปเพื่อหาแสงจันทร์ยามราตรี แต่ช่างน่าฉงนนักที่หาเท่าไหร่ก็มิอาจพบ สิ่งที่ข้ามองเห็นมีเพียงหมู่เมฆสีดำที่ล่องลอยบดบังทัศนียภาพยามค่ำคืนไปเสียหมด
มู่เฉิน
'คาดว่าราตรีนี้ฝนจะต้องตกเป็นแน่แท้...'
เหม่ยหลิน
ท่านอย่าได้เครียดนักเลยพี่ใหญ่ ถึงแม้ท่านจะไร้พลัง ก็อย่าได้ลืมพวกข้าไป พวกข้าจะอยู่ดูแลและปกป้องพี่ใหญ่เอง!
คนพูดตะโกนเสียงดัง ยามพูดจบยังยกกำปั้นขึ้นมาทุบอกดังปักๆ อย่างแน่วแน่
เขารับรู้ว่าคนพูดนั้นกำลังพูดกับเขาอยู่
มู่เฉิน
'หากแต่ข้ามิได้เคร่งเครียดเรื่องนั้นเสียหน่อย...'
เขาหยิบดินสอประยุกต์ก้านไม้ขึ้นมา บรรจงเขียนตัวอักษรสวยลงบนสมุดที่เขาประดิษฐ์ขึ้นมาเอง ก่อนจะยกให้คนตรงหน้าได้อ่านมันเต็มสองตา
'ข้าหาได้เครียดไม่เหม่ยหลิน'
นางทำหน้ายับยู่ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันประหนึ่งสะพานข้ามแม่น้ำ
เหม่ยหลิน
แล้วเหตุใดท่านถึงทำหน้าเคร่งเครียดเช่นนั้นเล่า?
มู่เฉินชี้นิ้วขึ้นท้องฟ้าอันมืดมนเป็นคำตอบ แต่น้องหญิงผู้ซื่อบื่อก็ยังไม่เข้าใจคำตอบอยู่ดี
หลี่กัง
เจ้านี่โง่เสียจริงน้องเล็ก พี่ใหญ่ท่านกำลังเคร่งเครียดเรื่องพระจันทร์ต่างหากเล่า!
หลี่กังช่างตอบได้ตรงประเด็นนัก
เหม่ยหลินขมวดคิ้วตนเองอีกครั้ง ถ้าหากว่าคิ้วของนางเป็นเชือกเส้นยาว ป่านนี้มันรงพันกันจนยากที่จะแก้
เหม่ยหลิน
เหตุใดต้องเครียดเรื่องพระจันทร์เล่า?
เหม่ยหลิน
มันมีอันใดให้น่าเครียดกัน?
หลี่กัง
พี่ใหญ่บอกข้าว่า ยามที่พี่ใหญ่มองพระจันทร์มันทำให้รู้สึกสบายใจยิ่ง แต่วันนี้มันไม่ปรากฏพี่ใหญ่เลยไม่สบายใจอย่างไรเล่า เจ้าเข้าใจหรือไม่น้องเล็ก?
ข้าอยากปรบมือและมอบถ้วยรางวัลอันทรงเกียรติให้กับหลี่กังยิ่งนัก น้องชายร่วมสำนักข้าเขาคนนี้ช่างรู้ใจข้าเสียยิ่งกว่าใคร
เหม่ยหลิน
ข้าไม่เห็นจะเข้าใจสักนิด ข้าก็นั่งมองจันทร์อยู่แทบจะทุกเมื่อเชื่อวัน เหตุใดข้าจึงไม่เห็นสบายใจแบบพี่ใหญ่เลยเล่า?
เหม่ยหลินยกมือเกาหัวตัวเองด้วยความงงงัน เด็กน้อยยันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงหลังจากนั่งอยู่ข้างๆ ข้าเมื่อครู่
หลี่กัง
เจ้าจะไปไหนน่ะน้องเล็ก?
หลี่กังเป็นผู้เอ่ยถามออกมา ส่วนตัวข้าที่พูดอันใดมิได้ก็ทำได้เพียงมองเด็กน้อยทั้งสองคนแทน
เหม่ยหลิน
กลับเรือนพักอย่างไรเล่า ฝนจะตกอยู่แล้ว ท่านไม่กลับหรือไร?
หลี่กังพยักหน้าเขายันตัวลุกขึ้นยืนเช่นกัน ก่อนจะหันมามองข้าที่มิมีท่าทีว่าจะลุกตามพวกเขา
หลี่กัง
พี่ใหญ่จะกลับเลยหรือไม่?
ข้าก้มหน้าเขียนกระดาษอีกแผ่นในสมุด แล้วชูคำตอบให้หลี่กังได้เห็น
‘อีกสักประเดี๋ยว กลับก่อนเลย’
เขาพยักหน้ารับ แต่แววตากลับฉายแววความเป็นห่วงเอาไว้อย่างปิดไม่มิด เหม่ยหลินเองก็เช่นกัน นางทำท่าทางราวกับว่าไปต่อไม่เป็น จะนั่งต่อก็ไม่นั่ง จะกระโดดลงจากต้นไม้แล้วกลับเรือนพักก็ไม่ทำ จนข้าอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา และอธิบายด้วยข้อความอันน้อยนิด แต่พวกเขากลับเข้าใจได้ง่าย
‘ไม่ต้องห่วง ข้าแค่อิจฉาพวกเจ้า พวกเจ้าไปเถิดข้ามิเป็นอันใดหรอก’
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
