ฉันมีชื่อว่า พรรณนาราย พิพัฒน์วงค์

(ชื่อเล่นภพรัก) เป็นลูกสาวคนเดียวของ...

นายพิบูรณ์ พิพัฒน์วงค์ และ นางสุธิณี พิพัฒน์วงค์

..คุณพ่อทำธุรกิจเกี่ยวกับการค้า บริษัทพิบูรณ์กรุ๊ป

ตอนนี้ฉันอายุ22ปีแล้ว

...วันนี้ฉันมีนัดกับเพื่อนสนิทของฉัน เราจะไปเที่ยวและไปเดินช้อปปิ้งกัน เพื่อนสนิทของฉันมีชื่อว่า ลดา เธอเป็นคนน่ารักมีนิสัยที่อ่อนหวาน ครอบครัวของลดาเปิดร้านขายของชำเล็กๆครอบครัวของลดาถึงจะไม่ได้ร่ำรวยอะไรแต่ก็พออยู่พอกินไม่ได้ติดขัดอะไรครอบครัวลดาเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากๆ ฉันนั่งรอเธออยู่ที่ร้านไอศครีมเพื่อรอลดามา สักพักก็มีผู้หญิงตัวเล็กๆผมยาวสลวยตากลมโตเดินโบกมือมาทางฉันนั้นแหละเธอคือลดาเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉัน

ลดา : ขอโทษนะภพรักที่ฉันมาสายพอดีที่ร้านคนมาซื้อของเยอะมากเลย พูดจบเธอก็มานั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามฉันและยิ้มหวานให้ฉันทีนึง

ภพรัก : ไม่เป็นไรลดาฉันมาถึงก่อนเธอแค่แปบเดียวเอง พูดจบฉันกับลดาก็หัวเราะใส่กันตามประสาเพื่อนสนิท

ภพรัก : ลดาเธอจะกินอะไรก่อนมั้ย กินเสร็จเราค่อยไปเดินช้อปปิ้งกัน

ลดา : ไม่ละฉันกินมาจากที่บ้านแล้วเราไปเดินช้อปปิ้งกันเถอะภพรัก

...เรา2คนเดินออกจากร้านไอศครีมเพื่อที่จะไปช็อปปิ้งกันเดินมาได้สักพักก็พากันมาหยุดยืนที่ร้านเสื้อผ้าร้านหนึ่งเรา2คนไม่รอช้ารีบเข้าไปเลือกชุดและเสื้อผ้าตามที่แต่ละคนชอบมาคนละ2ชุดและเข้าไปลองชุดในห้องที่ทางร้านเตรียมไว้

ชุดของฉันเป็นเดรสสั้นเหนือเข่ามีระบายรอบๆข้างสีม่วงอ่อน อีกชุดเป็นกางเกงยีนส์ขายาวส่วนเสื้อเป็นเสื้อเปิดไหล่ดูเรียบสีดำเข้ากันกับกางเกงยีนส์ที่เลือกมาฉันพอใจกับชุดที่ฉันเลือกมากลองเสร็จฉันก็ไปจ่ายเงินเคาเตอร์ ลดาก็มาจ่ายเงินพร้อมกัน

ลดา : ภพรักเดี๋ยวฉันต้องรีบกลับบ้านแล้วนะพอดีแม่ฉันโทรมาบอกว่าที่ร้านลูกค้าเยอะมากให้ฉันรีบกลับไปช่วยนะ

ภพรัก : ให้ฉันไปช่วยมั้ยลดา

ลดา : ไม่เป็นไรเธอกลับไปบ้านเถอะ บ๊าย บ๊ายจ้ะ

ภพรัก : บ๊าย บ๊ายจ้ะลดา

..จากนั้นเรา2คนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

...เมื่อฉันแยกกับลดาฉันก็ขับรถกลับบ้าน พอขับมาจอดที่หน้าบ้านคุณป้าแม่บ้านรีบวิ่งมาเปิดประตูให้ฉันอย่างเร่งรีบหน้าตาของของคุณป้าดูจะกังวลใจฉันเลยถามออกไป

ภพรัก : มีอะไรหรือเปล่าค่ะป้าณี

..คุณป้าแม่บ้านมองหน้าฉันแล้วอ่ำๆอึ้งๆไม่ยอมพูดฉันก็เลยเดินเข้าบ้านไป

พอฉันมาถึงที่ห้องโถงฉันก็เห็นคุณแม่ที่นั่งร้องไห้อยู่กับพื้น คุณพ่อยืนอยู่ต่อหน้าคุณแม่เอามือกุมขมับ ฉันเห็นแววตาของคุณแม่แววตาที่เจ็บปวดนั้นทำให้ฉันรีบวิ่งเข้าไปโอบกอดคุณแม่แล้วถามท่านว่าเกิดอะไรขึ้น

ภพรัก : เกิดอะไรขึ้นค่ะคุณแม่?

คุณแม่ไม่ยอมตอบ ฉันจึงหันไปถามคุณพ่อ

ภพรัก : มันเกิดอะไรขึ้นค่ะคุณพ่อ ทำไมคุณแม่ถึงร้องไห้ คุณพ่อทำอะไรคุณแม่?

..พอคุณพ่อได้ยินที่ฉันถามท่านก็เอามือที่กุมขมับออกแล้วหันมาตอบฉันว่า

คุณพ่อ : ต่อไปนี้แกจะมีน้องสาวแล้วนะ

..คุณพ่อพูดจบก็เดินออกไปขึ้นรถแล้วขับออกไป

เพียงแค่นี้ฉันก็เข้าใจแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันโอบกอดแม่และบอกกับแม่ว่า ภพรัก : ไม่เป็นไรนะค่ะ

คุณแม่ : พ่อของลูกไม่รักพวกเราแล้วพ่อของลูกทำแบบนี้กับพวกเราได้ยังไง พ่อของลูกบอกแม่ว่าจะพาผู้หญิงคนนั้นกับลูกเข้ามาอยู่ในบ้านกับพวกเราแม่ทนไม่ได้หรอกนะลูก พูดจบคุณแม่ก็เป็นลมสลบไป ฉันรู้สึกโกรธคุณพ่อมากทำไมถึงได้เอาผู้หญิงคนนั้นกับลูกเข้ามา ทำให้คุณแม่เจ็บปวดถึงเพียงนี้ ฉันให้คนใช้พาคุณแม่ขึ้นไปพักผ่อน และฉันก็ได้นึกคิดย้อนไปในช่วงวัยเด็ก ฉันจำได้ว่าคุณพ่อเป็นคนที่รักคุณแม่มากเอาใจใส่ดูแลคุณแม่กับฉันดีมากอยากไปไหนอยากทำอะไรไม่เคยขัด แต่ทำไมวันนี้คุณพ่อถึงทำกับคุณแม่แบบนี้ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครถึงกล้าเข้ามาทำลายครอบครัวของฉัน

...ฉันจะไม่ยอมให้พวกเธอ2คนแม่ลูกมาทำลายครอบครัวที่อบอุ่นของฉันได้ ฉันจะไม่อ่อนแอเหมือนเมื่อก่อนฉันจะเข้มแข็ง ฉันจะต้องทำให้ครอบครัวของฉันกลับมาอบอุ่นอีกครั้งให้ได้ ฉันเดินขึ้นไปดูคุณแม่ที่เป็นลมหมดสติไป ฉันมองหน้าที่ซีดเซียวของคุณแม่ คุณแม่คงจะเจ็บปวดมากสินะ..