...ฟู้ว...
...เสียงสายลัมพัดมากระทบหน้าของเด็กชาย มันทำให้...
...เขารู้สึกสบายใจ เเละปลอดภัยจากทุกสิ่ง เเต่มันก็...
...ไม่ใช่ทุกสิ่งเสมอไป ถึงเเม้เด็กชายจะไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่...
...นี่ได้อย่างไร เเต่เด็กชายก็เเทบไม่สนใจเขารู้สึกดี มี...
...ความสุขที่อยู่ที่นี่ จนเขาไม่รู้สึกว่ามีอะไรจ้องมองเขาอยู่เลย ...
...เด็กชายวิ่งกระโดดโลดเต้นไปทั่วทุ่งดอกไม้ลาเวนเดอร์ เเละลมก็ยังพัดเย็นสบายอยู่เรื่อยๆ เด็กชายคิดว่าเขาอยากอยู่ที่นี่ตลอดไปเลย เขาไม่อยากไปไหนทั้งนั้น เขาเชื่อว่านี่คือความจริงที่เขาต้องการเขายิ้มเเย้มหัวเราะไปกับผีเสื้อ กระรอกเเละสัตว์ต่างๆจนกระทั่ง…เขาเพิ่งรู้สึกได้ว่านี่คือ"ความฝัน"...
...เด็กชายก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที เขาคิดว่านั่นคือความจริงมาโดยตลอด ท่านกลางพายุโหมกระหน่ำพัดพาเสียงฟ้าร้องเเละความมืดมาให้กับเขา เด็กชายมองไปที่กระจกจ้องมองดูสภาพตัวเองที่ไม่ต่างอะไรกับเชลยในบ้านของเขา บาดเเผลทั่วร่างกายรวมไปถึงบาดเเผลในใจของเขามันก็ยังไม่จางหาย เขานั่งร้องไห้พร้อมกับกอดเขาอยู่อย่างงั้น เด็กชายพยายามร้อง ให้ดังที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ เเต่มันก็ไม่เป็นผลเสียงฟ้าร้องดังกว่าเขาหลายเท่า มันสร้างความกลัวให้กับเด็กชายจากนั้น เขาก็ผล่อยหลับไป ...
...เช้าในวันถัดมา เด็กชายลุกขึ้นพร้อมตาที่บวมแดงเพราะเมื่อคืนเขาร้องไห้หนัก เเต่กลับไม่มีใครได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กชายเลย...
...เขาลุกขึ้นขึ้นมาจากเตียง เดินลงไปห้องจากเเละสิ่งที่เด็กชายเห็นอยู่ตลอดก็คือ เสียงทะเลาะของพ่อกับเเม่ เขาเเทบไม่เข้าใจเลยว่าทำไมกันเเต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้เขาได้เเต่ยืนจ้องมองมาจากบันไดเเค่นั้น บางครั้งพ่อก็ทุบตีเเม่ตลอด เเล้วเเม่ก็มักจะมาทุบตีเขาเพื่อระบายความอัดอั้นใจที่มีต่อพ่อ เด็กชายเเทบทำอะไรไม่ได้เลยได้เเต่ต้องมารับสิ่งที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิดมาตลอด ตั้งเเต่เขายังเด็กตอนอายุได้ 5 ขวบพ่อไปมีผู้หญิงคนอื่นจนได้ตั้งท้องขึ้นมา เเล้วเธอก็คลอดเด็กสาวคนหนึ่งนั่นคือน้องสาวต่างเเม่ของเขาเธอมีชื่อว่า "มาเรีย"ตั้งเเต่เธอลืมตาดูโลกได้ไม่กี่เดือน เเม่ของเธอก็ฆ่าตัวตายเพราะทนไม่ได้ที่พ่อของเด็กชายไม่ยอมรับมาเรีย เธอทิ้งมาเรียทิ้งให้เธออยู่กับครอบครัวของเขา…ถึงพ่อจะไม่ยอมรับเเม่...
...ของมาเรียเเต่เขากลับยอมรับเธอเข้าเป็นสมาชิกในบ้านตระกูลคาร์เรน เเต่เเม่ของเด็กชายก็ไม่ยอม ...
...ตั้งเเต่นั้นมาเเม่ก็คอยเเต่จะหาเรื่องไล่มาเรียออกจากตระกูลตลอดมา พ่อก็เริ่มทนไม่ไหวทั้งสองก็เลยทะเลาะกันตลอดจนเด็กชายอายุได้ 12 ปีพวกเขาก็ยังผิดใจกัน...
..."เลิกหาเรื่องมาเรียได้เเล้วนะ!"...
..."เธอเป็นเเค่เด็กไร้เดียงสา!"...
..."คุณพูดว่าไร้เดียงสาหรอ!เหอะ งั้นอีนังผู้หญิงบำเรอที่มันตายไปคงจะไร้เดียงสาเหมือนกันล่ะสิท่า"...
..."นี่คุณ!มันก็ผ่านมานานเเล้วคุณจะเอาเรื่องนี้พูดขึ้นมาทำไมอีก ห๊ะ!"...
..."ทำไม?เป็นห่วงนังนั่นมากหรอ งั้นก็ไปตายให้ได้ไปอยู่กับนังนั่นเลยสิ!"...
..."จะบอกอะไรให้นะในนามของภรรยาที่สมรสถูกกฎหมาย!"...
..."ชั้นไม่ยอมให้นังเด็กนั่นมาเป็นครอบครัวเดียวกันใช้นามของตระกูลเราหรอก!"...
..."นังเด็กบำเรอกล้าดียังไงมาเสนอหน้าในที่เเห่งนี้"...
..."มันจะมากเกินไปเเล้วนะ!"...
..."ทำไมคุณจะทำอะไรชั้นได้!"...
...เพี๊ยะ...
...พ่อตบหน้าของเเม่เข้าอย่างจังมันทำให้เธอล้มลงไปกับพื้นทันที...
..."หุบปากของเธอเอาไว้ซะ!ก่อนที่ผมจะทำอะไรได้มาก กว่านี้…"...
...สิ้นเสียงคำเตือนของพ่อ พ่อเเละมาเรียก็เดินออกไปจากห้องทำงานทันที ทิ้งให้เเม่อยู่ตามทำพังพร้อมกับความเจ็บปวดที่เเสนสาหัส ทั้งกายเเละจิตใจที่บอบช้ำไม่ต่างจากเด็กชายเลย...
..."ฮึก.."...
..."ทำไม ทำไมกันฮึก.."...
..."เเม่ฮะ.."...
...เด็กชายเรียกขานเเม่จากบันได...
..."คาร์ล..คาร์ลของเเม่..ฮึก"...
...เเม่เรียกด้วยชื่อของเด็ก ก่อนที่เด็กชายจะเข้าไปสวมกอดในอ้อมเเขนของเเม่ อบอุ่นเหลือเกินเด็กยิ้มพร้อมน้ำตาที่ไหลพรากออกมาอีกครั้งเเต่ครั้งนี้มันกลับเต็มไปด้วยความสุขอบอุ่น เด็กชายคงพอใจที่ได้มีเเม่มากกว่าพ่อเเล้วล่ะ เขาคงไม่ต้องการอะไรอีกเเล้ว...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
