ตระกูลเยี่ย

     ย่ำค่ำคืนหนึ่งในคิมหันต์ฤดู ท้องฟ้าไร้ซึ่งเมฆบดบังแต่กลับมองไม่เห็นประกายสุกสกาวของดวงดาวบนท้องฟ้า แต่ท้องนภาก็ยังสว่างไสวด้วยแสงจันทร์นวลผ่องในคืนวันพระจันทร์เต็มดวง ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นยามห้ายแล้วนอกถนนบ้านเรือนต่าง ๆ ปิดประตูเข้าสู่ห้วงนิทรากันจนบรรยากาศโดยรอบเงียบสงัด คงมีเพียงจวนสกุลเยี่ยที่ตอนนี้ถูกแขวนด้วยโคมไฟสีขาวและธงผ้าริ้วสีขาวตกแต่งรอบประตูหน้าจวน

   เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักของครอบครัวดังออกมาจากห้องพิธีศพไม่ขาดสาย บ่าวไพร่เดินไปเดินมาเตรียมของในงานขาวดำด้วยใบหน้าเศร้าโศก รอบดวงตาแดงก่ำ เสียงสะอึกสะอื้นบ่งบอกถึงความอาลัยอาวรณ์ของผู้ลาลับ ในห้องพิธีสถานที่ตั้งศพและโต๊ะสถิตดวงวิญญาณสำหรับเซ่นไหว้ถูกตกแต่งไว้อย่างดีเพื่อเป็นการเคารพให้เกียรติแด่ผู้ล่วงลับไปแล้ว

   บนถนนที่เงียบสงัดชายชราหลังค่อมเดินถือคบไม้เคาะบอกเวลายามจื่อ 

     "อากาศแห้งแล้งระวังฟืนไฟ"

ชายชรายามบอกเวลาประจำหมู่บ้าน พยายามตะเบ็งเสียงที่แหบพร่านั้นเพื่อแจ้งเวลาแม้ในยามนี้จะไม่มีผู้ใดตื่นมารับฟังก็ตามทีเขาก็ยังคงเดินเยื้องย่างอย่างช้า ๆ ไปตามถนนนั้นอยู่เช่นเดิม ชายชราหลังค่อมเดินมาเรื่อย ๆ จนถึงหน้าจวนสกุลเยี่ยพลันนั้นก็รู้สึกถึงบรรยากาศที่เงียบสงัดมากขึ้นยิ่งกว่าเดิม ถึงจะเป็นคิมหันต์ฤดูแต่ก็ยังพอมีลมพัดปลิวต้นไม้มีใบสั่นไหวบ้างแต่ตอนนี้กลับมีสิ่งผิดปกติกำลังเกิดขึ้น แม้แต่เสียงใบไม้วูบไหวก็ยังเงียบสงัด ไม่มีลมพัดวูบผ่านร่างเลยแม้แต่น้อย ความรู้สึกเย็นเยียบสะท้านแทรกเข้ากระดูกสันหลัง มีดวงไฟสีเขียว ๆ ดวงนึงลอยมาอย่างช้า ๆ เหนือศีรษะของชายชราหลังค่อมผู้นั้น 

มือที่ถือโคมไฟและคบไม้ของชายชราสั่นเทามือเย็นสะท้านสัมผัสได้ถึงดวงไฟนั้นหยุดนิ่งบนศีรษะ ร่างคนชราสั่นเทาไม่กล้าหันไปมองแม้จะเห็นแสงวูบวาบนั้นที่ปลายลานสายตา ขาสองข้างหนักอึ้งจนไม่สามารถก้าวเท้าต่อไปข้างหน้าได้เหงื่อบนใบหน้าเริ่มไหลหยดลงมาตามใบหน้า

     "ไม่ว่าเจ้าจะอยู่แห่งหนใดข้าจะตามหาเจ้าให้พบ"

เสียงเย็นเยียบอยู่ข้าง ๆ คล้ายออกมาจากแสงไฟสีเขียวนั้น ทันทีเท้าเริ่มขยับได้ชายชราหลังค่อมไม่รอช้าเดินยืดหลังตรงได้แล้ววิ่งซอยเท้าฝุ่นตลบพลางตะโกนโหวกเหวกโวยวายเสียงดังไปทั่วท้องถนน

     "ช่วยด้วย ผีหลอก ช่วยด้วย ผีหลอก ข้าแก่จนจะเข้าโลงอยู่แล้วเกิดมาเพิ่งเคยพบเคยเห็น"

ชายชราที่ตอนนี้หลังหายค่อมวิ่งอย่างรวดเร็วราววัยหนุ่มหายลับไปในทันที ก่อนดวงไฟดวงนั้นจะเคลื่อนที่ไปยังหน้าบ้านสกุลเยี่ย ก่อนจะลอยข้ามกำแพงเข้าไปแล้วลอยวูบไหวไปมาเหนือจวน

เหมือนมีแรงดึงดูดจากสนามแม่เหล็กดูดดวงไฟสีเขียวนั้นพุ่งตรงเข้าไปยังที่ตั้งศพก่อนจะพุ่งเข้าไปในโลงศพไม้อย่างดีนั้นพลันเกิดแสงสว่างวาบออกมาแล้วโลงเขย่าไปมา ภายในห้องพิธีที่เต็มไปด้วยเสียงสะอึกสะอื้นเสียใจต่างหยุดเงียบตกใจดวงตาเบิกโพลงกับสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้านั้น 

     "กะ....เกิดอะไรขึ้น อาเป่า เจ้าลองเข้าไปดูสิ"

ชายรูปร่างท้วมชี้มือไปที่โลงศพสั่งให้ชายอีกคนที่นั่งอยู่ด้วยกันเข้าไปดู 

     "ทำไมข้าต้องเข้าไป พี่สิเข้าไป"

     "ข้าเป็นพี่ของเจ้านะ ข้าเกิดก่อนเจ้าต้องฟังข้า ข่ะ เข้าไปดูเดี๋ยวนี้"

สองชายวัยกลางคนที่หนวดขาวแล้วทั้งคู่ต่างใช้ไหล่เบียดกันไปมาให้อีกคนเข้าไปดู ต่างไม่มีใครยอมขยับตัว

     มีดวงตาคู่หนึ่งลืมขึ้นมองบรรยากาศที่มืดรอบ ๆ 

     "เข้าร่างใหม่แล้วใช่หรือไม่"

พุดพลางหยิกที่แขนตัวเองอย่างแรงคล้ายกำลังพิสูจน์ว่ามีกายเนื้อจริงหรือไม่ 

     "โอ้ย!!"

     "หึ๊ เสียงอะไร เมื่อครู่ท่านพี่ได้ยินหรือไม่ เสียงคนร้อง"

ต่างคนต่างมองหน้ากัน บ่าวไพร่ต่างนั่งเงียบกริบกลืนน้ำลายลงในคอ ใบหน้าเริ่มแสดงสีหน้าหวาดกลัว

ปัง!!! ฝาโลงไม้ลอยปลิวออกจากตัวโลงศพตกลงด้านข้าง คนในห้องต่างตาโตราวไข่ห่านกระโดดมากอดจับมือกันแน่น ก่อนที่ในโลงนั้นจะปรากฏมือของคนเคลื่อนไหวเกาะขอบโลงแล้วลุกพรวดขึ้นนั่ง 

ย๊าก!!! เสียงกรีดร้องตกใจของบ่าวไพร่วิ่งหนีกระเจิงออกจากห้องพิธีศพเมื่อพบว่าผู้ที่วายชนม์ไปแล้วลุกนั่งขึ้นมา ชายวัยกลางคนสองคนกุมมือกันแน่นหลับตาแน่นปี๋ไม่กล้าลืมตามอง จนมีมือมาแตะสะกิดที่ไหล่ของทั้งคู่พร้อมกัน ก่อนจะร้องเสียงหลงมากขึ้นยิ่งกว่าเดิม

     "ท่านพ่อ ข้าฟื้นแล้ว"

เสียงคนที่เพิ่งกลับมามีชีวิตเรียกชายทั้งสองที่นั่งถูมือพลางหลับตาคำนับไปมาอยู่นั้น ทำให้ชายทั้งคู่หยุดนิ่งทันใดก่อนจะค่อย ๆ หรี่ตาข้างนึงมอง ก่อนจะประจันหน้ากับคนที่เพิ่งฟื้นที่นั่งลงจ้องหน้าอย่างใกล้ชิด ก่อนตกใจจนเสียหลักหงายหลัง

     "ท่านแม่ ข้าผิดไปแล้ว เงินที่ข้าแอบขโมยเอาไว้ไปให้เมียน้อยข้าจะเอามาคืนท่านแม่ทั้งหมดเลย"

ชายหนึ่งในสองคนพูดออกมาพลางถูมือทำท่าขอขมา คำนับนับครั้งไม่ถ้วน

     "เดี๋ยวนะ ท่านแม่งั้นหรือ ข้าไม่ใช่ลูกสาวที่เพิ่งตายของบ้านนี้งั้นหรือ"

เสียงคิดในใจของผู้ที่เพิ่งฟื้นขึ้นมากำลังสับสน สองมือค่อย ๆ ยกขึ้นมาดูเมื่อพบผิวที่แห้งเหี่ยวย่น ผิวตกกระหยาบกระด้าง ใจแทบจะหลุดวูบไปในทันที มือเหี่ยวแห้งนั้นค่อย ๆ ยกมาคลำใบหน้าของตนเองช้า ๆ ก่อนจะสัมผัสได้ใบหน้าที่ทั้งแห้งเหี่ยวและหย่อนคล้อย ก่อนจะยืนขึ้นเดินหากระจกไปทั่วห้องจนไปเจอกระจกบานนึงตั้งอยู่ทันทีที่ส่องเห็นใบหน้าตนเองที่ปรากฏบนกระจกใบนั้นหัวใจพลันกระตุกวูบอย่างแรงก่อนจะส่งเสียงกรีดร้องออกมา

"อ๊าก..ก..ก...ก..ก"

ทุกคนต่างตกใจส่งเสียงร้องออกมาพร้อมกัน ชายสองคนในห้องพิธีรีบวิ่งหนีออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ทุกคนต่างวิ่งหนีกันแตกตื่นเสียงดังระงมวุ่นวายไปกันหมด

ใบหน้าบนกระจกปรากฏริ้วรอยและกระเต็มใบหน้า ใบหน้าหญิงชราอายุอานามน่าจะราวแปดสิบปีได้ มือแห้งเหี่ยวนั้นลูบที่ใบหน้าตนเองอย่างช้า ๆ แววตาแดงก่ำยืนอ้าปากค้างตัวแข็งราวกับหุ่นไม้ 

ผู้คนในจวนสกุลเยี่ยทั้งนายทั้งบ่าวต่างพากันมายืนแอบอิงตามพุ่มไม้ต้นไม้เพื่อดูสถานการณ์ด้านในที่ยังมีเสียงกรีดร้องออกมาเป็นระยะของผู้ที่อยู่ด้านใน

     "ทำไมกัน ทำไม สวรรค์ เหตุใดจึงเล่นตลกกับข้าเช่นนี้ ร่างแรกเกิบนเกาะอันไกลโพ้นที่มีแต่สตรีไม่รู้ประสาจนถูกฟ้าผ่าตายก่อนตามหาเจ้าบ้านั่น รอบที่สองให้ข้าอยู่ในร่างเงือกช่วงเกิดสึกสงครามของคาบสมุทรเงือกหนุ่มถูกเกณฑ์ไปออกรบหมด ข้าถึงขนาดว่ายข้ามเจ็ดคาบสมุทรกลับต้องมาตายเพราะถูกตากแห้งที่โขดหิน พอมาร่างที่สามของข้าดันเป็นยายแก่ที่แม้แต่เดินข้ายังเหนื่อยเลย สวรรค์เหตุใดจึงกลั่นแกล้งข้าเช่นนี้ ฮือ ๆ ๆ "

น้ำเสียงตัดพ้อต่อว่าและดวงตาที่แดงก่ำพยายามจะร้องไห้แต่น้ำตาแม้สักหยดยังไม่มี 

     "ดูสิแห้งเหี่ยวจนแม้แต่น้ำในร่างกายยังไม่มีแม้แต่จะผลิตน้ำตา โธ่!! ชีวิตน้อย ๆ ของข้าเหตุใดจึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ ข้าสาบานเลยต่อไปข้าจะไม่ไปสัญญาเรื่องความรักกับใครพร่ำเพรื่ออีกแล้ว"

ดวงตาที่เหม่อลอยน้ำเสียงหมดอาลัยนั่งทอดถอนใจอยู่ครู่นึง  โกรก~~~!!  เสียงท้องที่ดังบ่งบอกความหิวของร่างกาย

     "เอาเถอะ ก่อนจะตายอีกครั้ง ข้าหาอะไรกินให้อิ่มท้องใช้ชีวิตให้มีความสุขดีกว่า"

หลังจากคิดได้ดังนั้น ร่างหญิงชราก็ลุกขึ้น กร่อบ!!! เสียงกระดูกสันหลังดังลั่น อาการปวดเอวร้าวลงขาเข้ามาเยือนทันที

     "โอ้ย !!  หลังข้า"

ร่างหญิงชราหลังตั้งหลักได้ ก่อนจะค่อย ๆ รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง ก่อนจะเดินชนประตูอย่างจังจนคนที่มองจากด้านนอกตกใจเมื่อหญิงชราล้มหงายหลังลงไป

"ห้ะ!! ท่านแม่ ท่านแม่!!"

ชายสองคนด้วยความรักต่อมารดาจึงขจัดความหวาดกลัววิ่งเข้าไปประคองหญิงชราที่ล้มหงานหลังตึงลง

      "ท่านแม่ ท่านยังไม่ตายจริง ๆ ด้วย ปาฏิหารย์จริง ๆ ขอบคุณสวรรค์"

หญิงชราทำปากขมุบขมิบเสียงแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน

     "ท่านแม่ ท่านพูดว่าอะไรงั้นหรือ ท่านพูดใหม่ทีสิ อาเป่าเจ้าเงี่ยหูฟังสิท่านแม่กำลังพูดอะไร"

ชายผู้เป็นน้องพยักหน้าก่อนค่อย ๆ เอียงหูไปมือหญิงชราคว้าหมับเข้าที่ปกคอเสื้อดึงเข้ามาใกล้ ๆ ปาก

     "ข่ะ....ข้า...ข้า......หิ.......ว"

สิ้นประโยคหญิงชราก็หมดสติไปทันทีแต่ยังมีลมหายใจอยู่

     "พวกเจ้าทำอะไรกันอยู่ไปตามหมอเร็ว อาเป่าเจ้าไปบอกพ่อครัวรีบทำอาหารให้ท่านแม่เร็ว ๆ เข้า ท่านแม่ของลูก ท่านอย่าเพิ่งตายอีกรอบนะ"

ร่างของหญิงชราถูกเขย่าไปมาอยู่อย่างนั้นก่อนจะมีบ่าวมาช่วยยกเข้าไปในห้อง

หลังจากจวนสกุลหลี่วุ่นวายกันมาจวบจนรุ่งเช้า โคมไฟที่ตกแต่งหน้าบ้านและริ้วธงผ้าขาวสำหรับตกแต่งงานศพถูกรื้อออกอย่างรวดเร็ว ท่านหมอที่ต้องถูกปลุกตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ฉายแสงเดินตามบ่าวในบ้านสกุลเยี่ยเข้าไปให้ห้องของเยี่ยฮูหยิน

ทันทีที่เห็นท่านหมอเดินเข้ามาเยี่ยเสี่ยวหยวนบุตรชายคนโตของเยี่ยฮูหยินที่เดินวนเวียนเฝ้ามารดาที่นอนสลบอยู่บนเตียงก็แสดงสีหน้าท่าทางดีใจออกมา รีบพุ่งเข้าหาท่านหมอเดินมาจับแขนให้เข้าไปตรวจร่างกายหญิงชราที่นอนอยู่บนเตียงนั้น

ร่างหญิงชราที่นอนนิ่งบนเตียงอยู่นั้นได้รับการตรวจจับชีพจรและตรวจร่างกายอย่างละเอียดพบว่าร่างกายแข็งแรงเลือดลมไหลเวียนดี

     "เรียนท่านเยี่ย ข้าตรวจทุกอย่างของเยี่ยฮูหยินแล้วพบว่าท่านผู้เฒ่าร่างกายแข็งแรงดี หัวใจเต้นแรงและเร็วที่สลบไปตอนนี้ ดูเหมือนจะหลับจากอาการอ่อนเพลียจากขาดอาหารมากกว่า หากได้พักผ่อนเต็มที่ทานอาหารดี ๆ สักสองสามวันก็น่าจะหายสนิทแล้วล่ะ" ท่านหมอพูดอย่างชัดเจนชัดถ้อยชัดคำ

     "ถ้าเช่นนั้นก็ต้องขอบคุณท่านหมอมาก ไม่รบกวนแล้วเชิญ"

เจ้าของเรือนยกมือคำนับพลางผายมือเชิญผู้มาเยือนกลับ

หญิงชราค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาก่อนจะลุกขึ้นมานั่งด้วยท่าทีกระฉับกระเฉง บุตรชายหัวแก้วหัวแหวนของเยี่ยฮูหยินตระกูลเศรษฐีอันดับหนึ่งของเมืองหยางโจวพอเห็นมารดาลุกขึ้นมานั่งได้ก็รีบวิ่งมาคุกเข่าต่อหน้าทันที

     "ท่านแม่ ตอนนี้ท่านรู้สึกเช่นใดบ้าง รู้หรือไม่...ว่า ท่านเพิ่งจะฟื้นจากความตายราวปาฏิหารย์"

เยี่ยเสี่ยวหย่วนบุตรชายคนโตรีบสอบถามอาการด้วยความเป็นห่วง เยี่ยเสี่ยวเป่าบุตรชายคนรองรีบพยักหน้าตามพี่ชาย สายตาสองคู่ต่างจ้องมองไปยังหญิงชราผู้เป็นมารดาที่นั่งก้มหน้ามือกอดอก แล้วขาสองข้างนั่งสั่นหงึก ๆ จนร่างสั่นสะเทือน ราวกับกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก

     "ทำเช่นไรดี ทำเช่นไรดี ถ้าเป็นเยี่ยงนี้แม้แต่จะหาบุรุษมาลองแต่งงานด้วยสักคนก็ยากขึ้นไปอีก ใครจะอยากมาแต่งกับหญิงแก่ชราอายุเกือบจะร้อยปีกัน ยกเว้นสมบัติจะเยอะแยะมากมายหวังสมบัติแบบนี้ก็ว่าไปอย่าง"

นอกจากนั่งเขย่าขาสองข้างแล้ว หญิงชรายกนิ้วมือขึ้นมานั่งแทะเล็บตนเองสีหน้าท่าทางครุ่นคิดหนักคิ้วขมวดรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้ายิ่งทวีเพิ่มมากขึ้น บุตรชายสองคนเอียงหน้าตามมารดาไปมาที่กำลังครุ่นคิดหันหน้าไปซ้ายทีขวาที

     "เฮ้ย!!!"

เยี่ยฮูหยินตะโกนออกมาสองตาเบิกกว้าง ลุกขึ้นยืนจนบุตรชายทั้งสองตกใจหงายหลังลงไปพร้อมกัน นางหันไปจ้องมองที่บุตรทั้งสองแล้วเดินไปคุกเข่าข้างนึงเบื้องหน้าสายตาจดจ้องอย่างคอยจับผิด มองสลับหน้าไปมาบุตรชายทั้งสองเบือนหน้าหลบสายตามารดาของตนเอง

     "ข้าได้ยินว่าเจ้า!!! คนใดคนนึงยักยอกเงินของข้าไปใช่หรือไม่"

น้ำเสียงและแววตาราวกับกำลังโมโหที่บุตรอกตัญญู เยี่ยเสี่ยวเปา รีบคุกเข่าแล้วกราบคำนับมารดาสารภาพผิด

     "ท่านแม่ข้าเอง ข้าผิดไปแล้ว ข้าเพียงแค่อยากร่ำรวยเท่าพี่ใหญ่บ้างเลยอยากได้เงินไปลงทุน ข้าเลยเอาเงินไปเข้าบ่อนแต่ก็เสียพนันจนหมดตัวแถมติดหนี้บ่อนอีก เจ้าหนี้ติดตามทวงขู่ข้าทุกวันข้าเลยขโมยเงินในคลังของท่านแม่นิดหน่อยเพื่อนำเอาไปใช้หนี้"

เยี่ยเสี่ยวเปาพูดด้วยน้ำเสียงกระมิดกระเมี้ยนยกนิ้วมือทำท่าขโมยเงินในคลังไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เยี่ยฮูหยินรีบหันหน้ามาทางบุตรชายคนรองอย่างรวดเร็ว

     "นิดหน่อยของเจ้ามันเท่าไหร่กัน ห้าร้อยตำลึงหนึ่งพันตำลึง"

หญิงชราคาดคั้นจากบุตรชาย ที่กลัวมารดาจะลงโทษจนตัวสั่นจนผู้เป็นพี่สะกิดให้รีบสารภาพ

     "เจ้าขโมยไปเท่าไหร่ก็บอกท่านแม่ไปซะที ใยชักช้าอืดอาดเช่นนั้น"

เยี่ยเสี่ยวหยวนตวาดผู้เป็นน้องชายจนสะดุ้งโหยง

     "ก็ไม่มาก ก็แค่...แค่หนึ่ง...."

เขาพูดพลางยกนิ้วขึ้นมาหนึ่งนิ้วน้ำเสียงแสนเบาราวกับลมผ่านออกมาจากในลำคอ หญิงชราเงี่ยหูฟัง

     "ห้ะ ว่าไงนะ หนึ่งพันตำลึงงั้นหรือ"

เยี่ยฮูหยินพูดเสียงดังออกมา เยี่ยเสี่ยวเปาส่ายหน้า

     "หนึ่งหมื่นตำลึงทอง"

หญิงชราตาเบิกโพลง ตกใจกับจำนวนเงินจำนวนมากนั้นก่อนจะลงมือทุบตีเยี่ยเสี่ยวเปาอย่างหนักมือ

     "ไอ้ลูกบ้า ลูกอกตัญญูเล็กน้อยที่ไหนของเจ้าเงินหนึ่งหมื่นตำลึงทองไม่ใช่หมดคลังแล้วหรือ"

เยี่ยฮูหยินไล่ตีจนหอบ นั่งพักบนเก้าอี้ เยี่ยเสี่ยวหยวนบุตรชายคนโตเข้ามานวดไหล่ให้ท่าทางออดอ้อนออเซาะ

     "จะทำยังไงดี ตอนแรกข้ากะว่าจะใช้เงินจ้างหาบุรุษที่อายุ 20-25 ปีมาแต่งงานด้วยซะเลย ตาลุงนี่ดันใช้เงินของข้าจนหมด"

หญิงสาวในร่างเยี่ยฮูหยินนั่งหอบพลางคิดในใจถึงแผนในการติดตามหาชายที่ติดค้างคำสัญญาเมื่ออดีตชาติ

     "ท่านแม่โปรดใจเย็น ๆ ก่อน เงินหนึ่งหมื่นตำลึงทองเพียงน้อยนิดเมื่อเทียบกับทองคำมหาศาลและของล้ำค่าต่าง ๆ ในนั้น ท่านแม่ไม่ชอบสะสมเงินแต่ท่านแม่ชอบสะสมทองและของล้ำค่า น้องร้องหยิบยืมไปแค่หนึ่งหมื่นตำลึงทอง ข้าชดใช้คืนให้เขาก็ได้ แต่ท่านแม่เพิ่งจะฟื้นโปรดใจเย็นก่อนเดี๋ยวจะหัวใจวายไปอีก ครานี้เกรงว่ารอบนี้ท่านจะไม่ฟื้นแล้วนะ"

ทันทีที่ฟังเยี่ยเสี่ยวหยวนพูดจบ เยี่ยฮูหยินก็ตาเบิกโพลงออกมาอีกครั้งดวงตาเป็นประกายวิบวับพลางหัวเราะออกมาอย่างพออกพอใจ อารมณ์เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

     "ฮ่า ๆ ๆ ๆ ลูกของข้าดีมาก ช่างดีจริง ๆ"

หญิงชราพูดพลางตบไหล่บุตรชายทั้งสองอย่างพึงพอใจ

หญิงชราก้มศีรษะลงพลางกระดิกมือเรียกบุตรชายทั้งสองคนขยับมาฟังใกล้ ๆ

     "พวกเจ้าสองคน จะแสดงความกตัญญูกับแม่ผู้ให้กำเนิดเป็นอย่างสุดท้ายได้หรือไม่"

ฟังมารดาพร่ำพูดอะไรแสนแปลก สองพี่น้องต่างมองหน้ากันอย่างสงสัยในคำพูดของมารดา

     "ท่านแม่ต้องการสิ่งใดหากพวกข้าทำได้ จะจัดหาให้ท่านทันที"

เยี่ยเสี่ยวหยวนบุตรชายคนโตพูดตกปากรับคำด้วยสีหน้าท่าทางมั่นใจและเต็มใจทำโดยมีเยี่ยเสี่ยวเปาผู้น้องพยักหน้าทำตาม

     "คือว่าที่แม่ฟื้นมาคราวนี้เพราะมีเรื่องที่ค้างคาภายในใจแม่มาตลอดที่อยากจะทำแต่ทำไม่ได้ พวกเจ้าทั้งสองเป็นลูกรักของแม่ แม่จึงอยากให้พวกเจ้าสองคนช่วยอะไรแม่จะได้หรือไม่"

ชายวัยกลางคนสองคนต่างจ้องมองหน้ากัน ยกมือขึ้นมาจับประสานกันแล้วพยักหน้าตอบตกลงพร้อมๆ กัน

     "เพื่อท่านแม่ของข้า เราสองคนยินดีทำตามความปรารถนาของท่าน ได้โปรดบอกพวกเรามาเถิด"

หญิงสาวในร่างหญิงชรายิ้มออกมาอย่างพอใจแววตาเป็นประกายแล้วตัดสินใจพูดแผนที่อยู่ในใจออกมา

     "แม่อยากแต่งงานกับบุรุษที่มีไฝตรงหน้าอกซ้ายอายุ อยู่ในช่วง 20-25 ปีเพื่อแก้เคล็ดที่ฟื้นจากความตาย!!!"

หญิงชราตะโกนออกมาสุดเสียงยืนขึ้นยาสองข้างยืนแยกจากกันมือสองข้างกางออกเงยหน้าขึ้นบนฟ้าแสดงถึงความต้องการอย่างเต็มเปี่ยม

     "หา!!! ว่าเช่นใดนะท่านแม่ของลูก"

ชายสองคนพูดออกมาพร้อมกันแววตาฉายแววตกใจระคนปนสงสัย หญิงชราที่กำลังอ้าปากกางมือแหงนมองเพดานอยู่นั้น หุบปากลงในทันใดแล้วแสดงสีหน้าเบื่อหน่ายออกมาทันทีแล้วมองจ้องที่บุตรชายทั้งสอง

     "ทำไม...เรื่องแค่นี้พวกเจ้าทำให้ข้าผู้เป็นแม่ที่ให้กำเนิดพวกเจ้ามาไม่ได้หรืออย่างไรกัน ฮือ ๆ ๆ ๆ สวรรค์เหตุใดจึงใจร้ายกับข้าเช่นนี้ ข้าดูแลเลี้ยงดูมาบุตรมาอย่างยากลำบากเลือดตาแทบกระเด็นแต่บุตรอกตัญญูของข้าแม้แต่คำขอก่อนตายของข้าก็ยังปฏิเสธ ฮือ ๆ ๆ ๆ"

เยี่ยฮูหยินแกล้งร้องไห้ฟูมฟายออกมายกชายแขนเสื้อทำเป็นซับน้ำตาพลางเอามือจุ่มชาในถ้วยแตะ ๆ ที่ตาอย่างเจ้าเล่ห์ จนบุตรทั้งสองคนร้อนรนทนไม่ได้รีบคลานเข่าเข้ามากอดแข้งกอดขาอย่างรวดเร็ว

     "เข้าใจแล้ว ๆ ท่านแม่ แค่แต่งแก้เคล็ดใช่หรือไม่ พวกเราแค่ตามหาคนมีไฝที่หน้าอกซ้ายอายุอยู่ในช่วงยี่สิบถึงยี่สิบห้าพอเข้าพิธีแต่งงานเสร็จก็ให้เงินค่าจ้างไปเช่นนี้ใช่หรือไม่ท่านแม่"

เยี่ยเสี่ยวหยวนบุตรชายคนโตที่ค่อนข้างฉลาดเฉลียวเข้าใจได้โดยไว หญิงสาวในร่างหญิงชรารีบพยักหน้าอย่างรวดเร็วดวงตาเป็นประกาย

เช้าวันต่อมาก็มีข่าวใหญ่ติดป้ายประกาศไปทั่วเมืองหยางโจว ผู้คนผ่านไปมาในตลาดต่างพากันโจษจันเรื่องข่าวการตายแล้วฟื้นของเยี่ยฮูหยินแล้วหาชายหนุ่มเพื่อแต่งงานแก้เคล็ดหลังจากฟื้นแล้วจะมีเงินค่าจ้างหนึ่งพันตำลึงหลังเข้าพิธีแต่งงานกันแล้ว

ข่าวแพร่ไปอย่างรวดเร็วชายหนุ่มมากหน้าหลายตาต่างพากันมาออกันที่หน้าจวนสกุลเยี่ยเพื่อรับการตรวจสอบร่างกายก่อนจะผ่านด่านเข้าพิธี แถวที่เหล่าบุรุษที่ต้องการเงินทองมายืนรอต่อแถวยาวเลื้อยราวกับงูจนกีดขวางทางคนเดินเท้าไปมา จนมีคนไปฟ้องนายอำเภอจึงได้ส่งมือปราบมาตรวจสอบความเรียบร้อยและสืบข่าว

     "เยี่ยฮูหยินตายแล้วฟื้น เลยต้องการแต่งงานกับบุรุษหนุ่มเพื่อแก้เคล็ดเช่นนั้นหรือ"

นายอำเภอหยางโจวยืนฟังรายงานจากกุนซือประจำตัวก่อนจะพยักหน้าเข้าใจอย่างง่ายดาย 

     "ถ้าเช่นนั้นก็ส่งมือปราบไปช่วยดูแลความเรียบร้อยจัดระเบียบผู้คนอย่าให้กีดขวางถนนหนทางก็แล้วกัน"

เจ๋อจางหมิ่นนายอำเภอเมืองหยางโจวสั่งงานด้วยน้ำเสียงสุขุมใจเย็นน้ำเสียงเนิบนาบจนผู้ฟังแทบจะหลับ เขาหันไปมองกงซุนที่ยืนฟังคำสั่งด้วยอาการสัปหงกจึงค่อย ๆ หยิบไม้เคาะที่วางอยู่ด้านข้างขึ้นมาตีบนโต๊ะ เสียงดังจนกงซุนเฮ่อสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมา

     "ขอรับท่านนายอำเภอข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้"

กงซุนเฮ่อคำนับรับคำสั่งกำลังจะก้าวเท้าออกไป นายอำเภอก็เรียกเอาไว้

     "เดี๋ยวก่อน จุยมิ่งอยู่ที่ใดเหตุใดข้าไม่เห็นเจ้าลูกไม่เอาไหนนี่อีกแล้ว"

นายอำเภอฉุกคิดมาได้ว่าบุตรชายที่สุดแสนจะเจ้าชู้เสเพล ไม่มาท่องตำราให้ฟังเพราะถูกลงโทษจากการก่อเรื่องวุ่นวาย เจ๋อจางหมิ่นนายอำเภอที่ย้ายมาประจำการเมื่อสิบปีที่แล้วหลังภรรยาเสียชีวิต จึงพาบุตรชายวัยสิบขวบทำเรื่องย้ายมาอยู่หยางโจวบ้านเกิดของตนเอง แต่บุตรชายคนเดียวกลับเป็นหนุ่มสำอางเจ้าสำราญ เจ้าชู้เสเพลไปวัน ๆ ไม่ตั้งใจศึกษาเล่าเรียน

     "คุณชายน้อย แอบหนีออกไปกับเวยหลงตั้งแต่ช่วงสาย ๆ แล้วขอรับท่านนายอำเภอ" 

กงซุนเอ่ยรายงานด้วยน้ำเสียงเรียบเแยเช่นกันเพราะนิสัยเอาแต่ใจไม่โตเป็นผู้ใหญ่ของจุยมิ่งหาใช่ครั้งแรกที่เป็นนี้ไม่

     "อะไรนะ หนีออกไปอีกแล้วงั้นหรือ เจ้ารีบเลยส่งมือปราบไม่สิ ไม่ได้ ๆ เดี๋ยวจะกลายเป็นว่าข้าใช้อำนาจโดยมิชอบอีก ให้บ่าวในจวนไปตามตัวมาเดี๋ยวนี้"

นายอำเภอเจ๋อออกคำสั่งให้กงซุนไปตามบ่าวไพร่ออกไปตามหาจุยมิ่งเพราะกลัวจะไปก่อเรื่องซ้ำอีก

หอดอกบัววสันต์

ภายในห้องของแขกที่ใหญ่ที่สุด เตียงหลังใหญ่เสาสูงจรดเพดานทำจากไม้แดงสลักเป็นลายดอกโบตั๋นตั้งอยู่กึ่งกลางภายในห้อง ม่านสีขาวสะอาดพรมกลิ่นหอมจนหอมฟุ้ง ปลิวไสวตามสายลมอ่อน ๆ ด้านข้างเตียงมีบ่ออาบน้ำร้อนส่วนตัวที่ควันขาวฟุ้งลอยกระจายตัวอยู่บนน้ำ กลีบกุหลาบสีแดงถูกโปรยเต็มในบ่อขนาดใหญ่นั้น

ร่างของชายหนุ่มรูปร่างกำยำสองคนนั่งแช่ในบ่อน้ำนั้นนั่งอยู่ข้างกายกัน หนึ่งบุรุษสวมเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาดผ่าลึกแสดงให้เห็นถึงผิวขาวราวหยวกกับกล้ามเนื้อมัดหน้าท้องเป็นลูก ๆ ของเขา ผมสีดำขลับที่ถูกปล่อยสยายออกมาระยาวไปแช่ในอ่างน้ำ หน้าผากกว้าง คิ้วดกดำคมเข้มเรียงเส้นสวยงามราวกับไผ่ที่ลู่ไปตามลมกับดวงตาเรียวยาวนัยน์ตาคล้ายเหยี่ยวจมูกโด่งเป็นสันรับกับใบหน้าและริมฝีปากที่ได้รูปนั้นใบหน้างดงามราวภาพวาด ผิวบนใบหน้าละเอียดราวกับผิวของสตรีก็ไม่ปาน แขนข้างซ้ายกางวางที่ขอบบ่อมือขวาถือถ้วยสุราไว้ในมือ สีหน้าแววตาแสดงถึงความสุขสบายและเคลิบเคลิ้มจากการถูกนวดคลึงที่ไหล่ของโบตั๋นงามอันดับหนึ่งของหอดอกบัววสันต์ อีกหนึ่งบุรุษท่อนบนเปลือยเปล่าแสดงความหนาแน่นของมวลกล้ามเนื้อและร่างกายผิวขาว ใบหน้าสะอาดสะอ้านดูเจ้าสำอางกว่าบุรุษที่อยู่ข้างกายอีกคนยิ่งนักแต่ความหล่อเหลาบนใบหน้าต่างก็ไม่มีผู้ใดด้อยกว่า ในมือข้างนึงถือกาสุราอีกมือถือถ้วยสุราเอาไว้

     "ปีนี้เจ้าก็ไม่เข้าไปสอบราชการอีกแล้วหรือ ท่านพ่อของเจ้ายอมใช่หรือไม่"

เขาพูดกับบุรุษข้างกายที่กำลังเพลิดเพลินกับการนวดคลึงไหล่จากนวดผ่อนคลาย พลางรินสุราลงในถ้วยสุราที่เตรียมไว้ก่อนจะวางกาสุราไว้ขอบบ่อ

ชายหนุ่มที่กำลังเคลิบเคลิ้มจากการถูกนวดลืมตาขึ้นมายิ้มที่มุมปาก

     "ไม่ปีนี้ข้าจะไปเข้าสอบตามที่ท่านพ่อต้องการ"

เจ๋อจุยมิ่งบุตรชายเพียงคนเดียวของท่านนายอำเภอเจ๋อยิ้มออกมาแววตาแฝงไปด้วยความนัย ตอบสหายรักหลิวซิ่วเหวินเจ้าของหอดอกบัวสันต์ชายหนุ่มผู้มั่งคั่งไปด้วยทรัพย์สิน เขาแสดงสีหน้าแปลกใจหรี่ตามองหันหน้ามาทางเจ๋อจุยมิ่ง

     "แต่ในการเรียนเจ้าสอบได้ที่สุดท้ายตลอดเลยมิใช่หรือ นี่มันความฝันอะไรของท่านพ่อของเจ้ากัน แล้วเจ้าก็ช่างไร้ยางอายความรู้เจ้าก็เพียงเท่านี้จะเอาอะไรไปสู้กับใครเขา"

หลิ่วซิ่วเหวินพูดจาอย่างเปิดเผยตรงไปตรงมาคำพูดแต่ละคำราวกับมีธนูและหอกทิ่มแทงไปที่จิตใจและสมองของเจ๋อจุยมิ่ง จนเขาทนไม่ไหวเหล่ตาหันมามองสหาย

     "เจ้านี่มัน....ช่างเป็นสหายที่ดียิ่งนัก เปิดเผยจริงใจไร้ซึ่งลิ้นสองแฉก"

พูดไปพลางกัดฟันแยกเขี้ยวยิ้มชื่นชมความวิจารณ์อย่างตรงไปตรงมาของหลิวซิ่วเหวิน

     "ยังไงปีนี้ข้าก็ต้องสอบให้ผ่านให้ได้ เพื่อที่จะได้ให้ท่านพ่อไปสู่ขอเว่ยหลิงซานให้ข้า ข้าสัญญากับนางไว้แล้วปีนี้ข้าจะต้องสู่ขอนาง เพียงแต่มีข้อแม้เดียวจากบิดาของนางคือข้าต้องสอบนายอำเภอให้ได้"

แววตาน้ำเสียงแสดงความมุ่งมั่นของเจ๋อจุยมิ่งทำให้หลิวซิ่วเหวินนั่งขำในลำคอ ยกมือขึ้นมาตบไหล่สหาย

     "เจ้าคงรู้ใช่หรือไม่ว่าเว่ยหลิงซานแสนงามของเจ้ามีอีกคนที่หมายปองเช่นกันแล้วก็เป็นคู่ต่อสู้ที่สุดแสนจะน่ากลัวยิ่งนัก ถ้าว่าการตามตรงจะเรียกคู่ต่อสู้ก็คงจะไม่ได้เพราะเท่าที่ข้าดูเจ้าแล้วตอนนี้ช่างต่างกันราวฟ้ากับนรก"

หลิวซิ่วเหวินเอ่ยถึงถึงฟ้ากับนรกพลางยกมือขึ้นชี้บนฟ้าให้เจ๋อจุยมิ่งมองนิ้วตามและนรกที่ชี้นิ้วลงไปในบ่อน้ำร้อน คำพูดเตือนสติของหลิวซิ่วเหวินทำให้ดวงตาของเจ๋อจุยมิ่งราวกับมีไฟเผาไหม้ในดวงตาคู่นั้นเมื่อนึกถึงคนผู้นั้นขึ้นมาก็ทำให้รู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออก เขารีบหันไปมองหน้าหลิวซิ่วเหวินแววตาจริงจังมือสองข้างกุมมือข้างขวาของหลิวซิ่วเหวินแล้วจ้องมองด้วยแววตาระยิบระยับราวมีดวงดาวนับล้านดวงทอแสงประกายอยู่ในนั้น

     "เพราะเหตุนี้ข้าถึงต้องมีเจ้าไงสหายรักของข้า เจ้าช่วยหาอาจารย์มาช่วยสอนข้าได้หรือไม่ เจ้ามีสหายมากมายกว้างขวางไปหมดช่วยแนะนำและช่วยข้าด้วยเถิดนะ"

เขาพูดจบมองปฏิกิริยาของสหายรักที่ไม่เคยปฏิเสธขอความช่วยเหลือเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้หลิวซิ่วเหวินกลับดึงมือออกแล้วเอาไปกอดอกตนเองแนบมือหนีบไว้ใต้วงแขนนั้นแล้วพลางใช้ความคิด เจ๋อจุยมิ่งเริ่มใจคอไม่ดีเพราะเมื่อใดที่หลิวซิ่วเหวินยัดฝ่ามือไปไว้ใต้วงแขนแล้วล่ะก็นั่นหมายถึงเป็นงานที่หิน พลันนั้นหลิวซิ่วเหวินก็คลายมืออกแล้วหันหน้ามามองสบตากับเจ๋อจุยมิ่ง

     "มันก็พอที่จะมีอยู่นะ แต่เจ้าจะยอมรับอาจารย์คนนี้ได้หรือไม่"

หลิวซิ่วเหวินถามจบแล้วหันไปมองหน้าเจ๋อจุยมิ่งเพื่อหยั่งเชิง

     "ข้ายอมรับขอเพียงข้าทำข้อสอบได้ ข้ายอม"

เจ๋อจุยมิ่งพยักหน้าแววตามุ่งมั่น หลิวซิ่วเหวินพยักหน้าช้า ๆ ดวงตาเจ้าเล่ห์นั้นฉายแววออกมาเขายิ้มอย่างมีเลิศนัย

     "ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็รอฟังข่าวดีจากข้าก็แล้วกัน"

รอยยิ้มของหลิวซิ่วเหวินทำให้เจ๋อจุยมิ่งรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งสรรพางค์กายจนต้องเอามือขึ้นมาลูบตัวทั้งที่แช่ในบ่อน้ำร้อน

     "เหตุใดจู่ ๆ ข้าถึงรู้สึกหนาวเช่นนี้กันนะ"

ปัง!!! ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต บุรุษทั้งสองคนขณะกำลังสวมใส่อาภรณ์อยู่นั้น มองออกไปที่ประตูพบเวยหลงวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น

     "คุณชายรีบไปกันเถอะด้านล่างหอตอนนี้บ่าวไพร่ออกมาตามจับท่านกลับไปแล้วหากมาเจอว่าท่านอยู่หอดอกบัววสันต์ท่านได้ถูกนายท่านตีอีกแน่"

เวยหลงคนใช้คู่ใจของเจ๋อจุยมิ่งวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามารายงานให้นายน้อยรีบกลับจวนไปก่อนจะถูกลงโทษหนัก เจ่อจุยมิ่งรีบหันมามองหลิวซิ่วเหวินแล้วต่างคนต่างพยักหน้าให้กัน ชายหนุ่มวิ่งคว้าเสื้อก่อนจะวิ่งหนีออกไปทางด้านหลังเปิดหน้าต่างแล้วกระโดดออกไปสวมเสื้อคลุมแบบหลวม ๆ แล้วเดินไต่ตามหลังคาไปอย่างรวดเร็ว ส่วนเวยหลงหนีไปอีกด้านเพื่อหลอกล่อให้พวกบ่าวไพร่ไปอีกทาง

เจ๋อจุยมิ่งวิ่งหลุน ๆ หลบบ่าวไพร่มาถึงจวนสกุลเยี่ยก็เจอมือปราบเดินขวักไขว่เต็มไปหมดจึงรีบแฝงตัวเข้าประตูจวนสกุลเยี่ยที่มีบุรุษมากมายกำลังเข้าแถวต่อคิวเข้าจวนกันอยู่

     "ขอทางหน่อย ขอทางด้วย ข้าเข้าไปด้วย กำลังชุมนุมอะไรกันงั้นหรือ"

ชายหนุ่มมากมายยืนออกันที่หน้าประตูต่างเบียดกันเข้าไปในจวนสกุลเยี่ยซึ่งเจ๋อจุยมิ่งที่คิดแค่แฝงกายกลับถูกดันเข้าไปจนถึงจุดลงทะเบียนตรวจร่างกาย

     "เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อน อย่าดันข้า อย่าดัน"

หญิงสาวในร่างเยี่ยฮูหยินนั่งอยู่ฉากม่านกั้นโดยชายหนุ่มที่อายุผ่านการคัดเลือกต้องมาตรวจดูไฝโดยการปิดตาแล้วถอดเสื้อคลุมด้านบนให้เห็นตรงบริเวณหน้าอก

     "อะไรกัน ผ่านมาครึ่งค่อนวันคนที่อายุเข้าเกณฑ์และมีไฝที่หน้าอกซ้ายเหตุใดจึงมากันน้อยนิดนัก โอ้ว! ว๊าว! พ่อหนุ่มคนนี้ร่างกายแข็งแรงใช้ได้ กล้ามเนื้อนั้นดูสิช่างงดงามยิ่งนัก"

เยี่ยฮูหยินคิดในใจแต่นัยน์ตาเยิ้มฉ่ำ บ่าวไพร่สาว ๆ ต่างยืนยิ้มกลั้นขำกันกับหญิงชราที่มาเสียคนเอาตอนนี้

"แจ้งนามของเจ้ามาและวันเดือนปีเกิด"

เจ๋อจุยมิ่งมองซ้ายมองขวาเพื่อนบุรุษคนอื่นด้วยความงุนงง พอถึงรอบตนเองก็ตอบคำถามไป ก่อนจะมีคนเอาผ้ามาผูกตากับถอดเสื้อคลุมเจ๋อจุยมิ่งออก อารามตกใจร่างกายป้องกันตัวเองโดยอัตโนมัติเขาจับข้อมือบ่าวในจวนพลิกข้อมือแล้วใช้ฝ่ามือซัดไปจนกระเด็นไปชนม่านกั้นตรงเยี่ยฮูหยินนั่งอยู่ หญิงชราลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจกระโดดถอยหลังจ้องมองไปยังเจ๋อจุยมิ่ง ชายหนุ่มรูปงามที่ยืนค้างในท่ากางขาย่อตัวกำหมัดชกศัตรูผมยาวสยายพริ้วไหวตามลมกับเสื้อที่หลุดลุ่ยเผยแผงหน้าอกนวลเนียนกล้ามเนื้อแน่นนั้น ทำให้หญิงชราตกหลุมรักในทันที

เสียงหัวใจของหญิงชราเต้นเสียงดังตึกตัก ๆ สั่นระรัวราวจะทะลุออกมาด้านนอก ภาพทุกอย่างรอบตัวดูช้าดูชัดราวกับเวลาได้ถูกหยุดเอาไว้

     "ช่างเป็นบุรุษที่รูปงามอะไรเช่นนี้"

หญิงชราแค่เพียงคิดในใจแต่ขากลับหมดเรี่ยวแทบจะทรุดลงไปนั่ง เจ๋อจุยมิ่งเห็นหญิงชรากำลังจะเสียหลักล้มรีบถลาตัวไปเอาวงแขนรั้งเอวหญิงชราเอาไว้ มือของเยี่ยอูหยินเผลอไปดึงเอาปกคอเสื้อของเขาหลุดจากไหล่เลื่อนลงไปอีกจนมองเห็นหน้าอกฝั่งซ้าย พลันนั้นดวงตาของนางก็เบิกกว้าง เงยหน้ามองบุรุษรูปงามผู้นั้น

     "ไฝนี่ เขามีไฝที่หน้าอก หรือเขาจะเป็นบุรุษผู้นั้นของข้า"

แววตาหญิงชราแวววาเป็นประกายราวกับกำลังตกหลุมรักคนเบื้องหน้า

     "ท่านยายท่านเป็นอะไรหรือไม่"

เสียงนุ่มทุ้มลึกราวกับมีลำแสงแห่งสวรรค์สาดกระจายไปทั่วร่างงดงาม หญิงชราทำท่าเอามือปิดตาเบือนหน้าหลบ

     "ท่านยาย" เจ๋อจุยมิ่งเอ่ยปากเรียกอีกครั้ง

     "โอ้ ข้าช่างแสบตาเหลือเกิน แสงแห่งความงดงามของท่านช่างส่องแสงสว่างเรืองรองเหลือเกินจนตาข้าพร่าเลือนไปหมด"

หญิงชรายืนขึ้น จ้องมองหน้าเจ๋อจุยมิ่งพลางยืนบิดม้วนตัวไปมาลืมตัวว่าตนเองอยู่ในวัยชรา พลันนั้นเสียงดังจากมาจากข้างหลังเยี่ยเสี่ยวหยวนวิ่งเข้ามาพร้อมมือปราบของอำเภอ

     "ไหนใครเข้ามาก่อกวน ท่านมือปราบจับตัวไปเลย ท่านแม่ของลูก ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่ เอ๋า พวกท่านยืนนิ่งอยู่ทำไมเขาจงใจมาก่อกวนทำให้ท่านแม่ของข้าตกใจจับตัวเขาไปเลย"

เยี่ยเสี่ยวหยวนออกคำสั่งแต่เหล่ามือปราบยืนมองหันซ้ายหันขวากันไม่ยอมเข้ามา

     "หยุดนะ ห้ามพวกเจ้าแตะตัวบุรุษผู้นี้"

เยี่ยฮูหยินยกมือขึ้นมาเชิงห้ามเหล่ามือปราบ แล้วหันไปยิ้มให้เจ่อจุยมิ่ง

     "ท่านผู้นี้ไม่ต้องเป็นห่วง ข้า...จะปกป้องท่านเอง"

เยี่ยฮูหยินเอามือทาบที่อกเชิงอาสาจะปกป้องเขา แต่เหล่ามือปราบพร้อมใจกันยกมือคำนับบุรุษหนุ่มผู้นั้น

     "นายน้อยได้โปรดอย่าทำให้พวกเราลำบากใจได้โปรดกลับไปที่จวนด้วย"

     "หา!! นายน้อยงั้นหรือ งั้นนี่ก็คือเจ๋อจุยมิ่งบุตรชายของเจ๋อจางหมิ่นเองหรอกหรือ"

เยี่ยเสี่ยวหยวนเป็นสหายศึกษาวัยหนุ่มกับเจ๋อจางหมิ่นมาก่อนที่เขาจะแต่งงานแล้วย้ายไปอยู่บ้านเกิดของภรรยาหลังจากย้ายมาก็เพียงแต่คุยกันเรื่องของเขากับผู้เป็นบิดาแต่ไม่เคยพบหน้ากันจริง ๆ เลยสักครั้ง

     "ขออภัยท่านลุง ข้าเสียมารยาทแล้ว ข้าขอตัว"

เจ๋อจุยมิ่งรีบลาเยี่ยเสี่ยวหยวนก่อนจะเดินจากไป เยี่ยฮูหยินก็ตะโกนออกมาจากด้านหลังพลางชี้นิ้วไปที่เจ๋อจุยมิ่ง

     "ข้า..จะ...แต่ง...งาน...กับ...เจ้า"

เสียงดังฟังชัดของเยี่ยฮูหยินทำให้ทั้งสวนต่างตกใจตกตะลึงตาค้างโดยเฉพาะเจ๋อจุยมิ่งหันกลับมามองแล้วชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง พลางจ้องมองไปที่หญิงชราที่ยิ้มออกมาจนเห็นฟันสีดำที่เกิดจากการเคี้ยวหมาก เขาตาเบิกโพลงพลางเอามือมากุมที่อกไว้ปกป้องตนเองจากหญิงชราที่มองด้วยสายตาแทะโลมนั้น