ณ.บ้านหลังหนึ่งได้มีเด็กสาวผมสีเงินดวงตาสีม่วง เป็นประกายร่าวกับดวงดาวในยามค่ำคืน ชื่อของเธอคือ

"ลูเดีย โรมานอฟ "ได้เก็บของและการ์ดเชิญออกจากบ้านหลังหลังใหญ่พร้อมเดินทางไป สถานีรถไฟ ณ.18.00 รถไฟได้ถึงที่หมายนั้นคือเมืองHที่แสนสงบ

เด็กสาวนั้นได้ลงจากรถไฟและไปขึ้นรถโดยสาร ทั่วไปและลงที่หมู่บ้าน4 เด็กสาวเดินทางไปต่อจนถึงบ้านสองชั้นหลังใหญ่มีสวนดอกไม้ที่กว้างใหญ่หมายเลขบ้าน20 เด็กสาวได้ก้าวเท้าเข้ามาด้วยความมั่นใจในตนเอง เธอนั้นจัดของจนเวลาเลยไป20.30

จู่จู่เธอนั้นได้ยินเสียงร้องอย่างน่ากลัว

ลูเดีย:น่ากลัวจัง//มองตาแมวที่ประตู

ลูเดีย:กรี๊--//เอามีปิดปากไว้

สิ่งที่เธอเห็นคือเลือดและคนที่ถืออาวุธแหลมคมกำลังตรงมาหน้าประตูบ้านเธอ

ก๊อกก๊อก

เสียงปริศนา:สวัสดีครับเพื่อนบ้านคนใหม่ของฉันช่วยเปิดประตูหน่อยได้ไหม//เสียงอ่อนนุ่มและดูใจดี

สาวน้อยได้ขึ้นไปบนห้องนอนของเธออย่างเงียบที่สุด

เธอได้หยิบปืนพกจากใต้เตียงพร้อมใส่กระสุน

เสียงปริศนา:เธอเปิดประตูเดี๋ยวนี้เลยฉันจะนับ1-3เธอไม่เปิดฉันพังประตู//เสียงดุน่ากลัว

ลูเดีย://แอบข้างประตูบ้าน

เสียงนั้นได้นับ1 2 และ3

ปัง ปัง เสียงปืนดังและสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือร่างผู้ชายสูง170เซนติเมตรใส่หน้ากากสีขาวนอนอยู่อย่างไร้วิญญาณได้มีบาดแผลตรง ศีรษะเป็นรูและตรงท้อง

ลูเดีย:ฉันทำมันงั้นหรอ?

ลูเดีย:มันสนุกจังกับการที่ได้ล่าแบบนี้ฉันดีใจที่ได้มาอีกครั้ง//ยิ้มหลอน

ณ เวลานั้น แสงอาทิตย์สาดส่องมายังหน้าของญิงสาวแล้วร่างของชายผู้นั้นได้หายไป.......ร่าวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ลูเดีย:ไปอาบน้ำดีกว่าอ๋อและทำอาหารไปฝ่ากเพื่อนบ้านด้วย^^

ณเวลา 7:13 น.

เสร็จแล้วไปหาเพื่อนบ้านดีกว่าลูเดียพูด

ก็อกก็อกเสียงเคาะประตู

ลูเดีย:สวัสดีเราเป็นเพื่อนบ้านที่พึ่งย้ายมา

เสียงเปิดประตู

ได้มีชายร่างใหญ่สูงร่าว174ผมสีดำดวงตาสีเขียว มรกตสวยงามเปิดประตูมา"สวัสดีเพื่อนบ้านฉันชื่อ

"เดม่อน มาโลเวีย"

อ่ะฉันชื่อ"ลูเดีย โรมานอฟ"ค่ะทำอาหารมาฝาก

ลูเดียกล่าว

ขอบคุณนะลูเดียว่าแต่เธออายุเท่าไรเดม่อนกล่าว

ลูเดีย: ฉันอายุ15ส่วนสูง168

งั้นหรอชายหนุ่มกล่าว ว่าแต่คุณอายุเท่าไร?ลูเดียกล่าว

เดม่อน:20ปี .....เธอมาใหม่ต้องไปที่เขต

เพื่อไปเอากำไลดูค่าสถานะ

ลูเดีย:ได้..งั้นไปก่อน

อืมไปดีนะชายหนุ่มตอบ

ตัดไปตอนได้กำไลเรียบร้อย

ลักษณะกำไล:สีน้ำเงินดูทันสมัยมีตัวเลขของจำนวนคนที่กำจัดและจำนวนครั้งที่ตาย

ตอนกลางคืนในถนนใจกลางหมู่บ้านที่มีสวนเดินเล่นแสนสงบแต่กลับกันดันมีเลือดสีแดงราวดอกกุหลาบสดใหม่และร่างจองผู้คนจำนวนมากนอนอยู่มากมาย

แต่มีคนอยู่หนึ่งคนเดินเล่นและโปรยดอกกุหลาบสีขาวไปทั่วเค้าคนนั้นใส่หน้ากากจิงจอกสีขาวใส่ชุดสีขาวเส้นผมสีน้ำเงินอ่อนราวกับว่าเค้านั้นเป็นปีศาจ

เขาที่ฆ่าคนด้วยความหล่อของเขาอย่างไม่ตั้งใจ

โค้นแนมของเขาคือจิงจอกขาวเค้ามองลูเดียอย่างไร้อารมณ์และกระโจนเข้ามาอยางเร็วพร้อมเอา

ดาบคาตานะมาฟันลูเดียแต่ว่าลูเดียหลบได้และยิงปืนไปที่แขนของจิงจอกขาวทำให้เค้าได้รับบาดเจ็บ

จิงจอกขาว:สาวน้อยที่กล้าท่าท้ายฉันคงมีแค่เธอ มาเพิ่มแต้มให้ฉันเถอะ//พุ่งโจมตี

ลูเดีย:คุณนั้นแหละมาแป็นแต้มเหอะ//หลบ+ยิ่งไปที่หน้ากาก

จิงจอกขาว:อึกจบแล้วงั้นหรอ//ล้มลง

ลูเดีย:ลาก่อนแล้วเจอกันใหม่//ยิง

ร่างกายของจิงจอกขาวล้มลงและนิ่งไป

ตายแล้วมั้งงั้นฉันไปแล้วละ

ณที่คนถูกกำจัดอยู่

หมายเลข142ถูกกำจัดเสียงระบบ

เฮ้ยจิงจอกขาวถูกเด็กใหม่กำจัดแล้วว่ะฮ่าฮ่า

*ยูมิน โซวอน คือชื่อจริงของจิงจอกขาว*

นี้ยูมินแกถูกเด็กคนนั้นกำจัดหรอทั้งที่ไม่เคยโดนนี้

หุบปากแกเลยไอจิน เอองั้นไปแล้วนะ

อีก5วินาที่ทุกคนจะได้กลับไปยังบ้านของตัวเอง

4

3

2

1

วูป

ณลูเดียตอนเช้าแล้วงั้นสินะได้แต้มที่กำจัดเจ้านั้นมาเยอะเลยเอาไปซื้อของดีไหมน่าา

แต่ก่อนอื่นต้องกลับบ้านแล้วสิแล้วเจอกันนะคุณยูมิน

และทุกคนหึหึฮ่าฮ่าแต่ว่าหมายเลขของเราคือ01สินะ

ตัดมายังอดีตของลูเดียตอนเด็ก

นี้มันคือบัตรเชิญนี้ว้าวแต่ดูสวยจังแม่ามียัตรเชิญมาให้หนูกับแม่ด้วย

ไหนจ๊ะลูเดีย นี้มันบัตรเชิญไปหมู่บ้านที่4นี้เพิ่งเปิดใหม่ด้วยน่ากลัว

คืออะไรหรอแม่ ไม่ต้องสงสัยแล้วไปอาบน้ำได้แล้ว

ค่าาาแม่

และในตอนที่ลูเดียนอนอยู่ก็ได้ยินเสียงของแม่พูดว่า"หนีไปลูเดี-----เดีย"

เสียงแม่นี้แม่ แม่

พาเด็กผู้หญิงอายุ12ผมสีเงินตาสีม่วงพาไปด้วย

(เสียงผู้ชาย)

เจอแล้วไปกับพวกเรา ไม่แม่ช่วยด้ว-

แม่แม่เด็กสาวได้ร้องไห้ออกมาพร้อมชายที่สังหารแม่ของตนไปอย่างไม่เต็มใจแต่เพราะไม่มีทางเลือกก็ต้องจำใจตามไป

ฌหมู่บ้านที่4ชื่อเต็มคือหมู่บ้านสึกิยามิ โคโนะฮานะ

(ในญี่ปุ่น)

นี้คิดว่าเธอเชื่อชาติอะไร ญี่ปุ่นมั่ง

หนูมีเชื่ออังกฤษด้วย

ลูกครึ่งสินะ

ใช่

นี้คือที่เธอต้องไปพบเจ้าหมู่บ้านเสียก่อนจงดีใจเถอะเธอคือคนแรกที่ได้อยู่หมู่บ้านนี้

|

เสียงเคาะประตู

นายท่านข้าพาเด็กสาวที่บอกมาให้แล้ว

"พานางเข้ามา"แล้วอเมซ่า(ชื่อแม่ของลูเดีย)เธอมาด้วยไหม

ข้าขออภัย

ลูเดีย;(ได้การแล้ว)พวกเขาฆ่าแม่ของข้าไปแล้ว

พวกเจ้ากล้าดียังไง!!จับมันไว้ให้สุนัขเนื้อกิน

นะ-นายท่าน---อ้ากกกกกกก

เฮ้อเจ้าเงยหน้าขึ้นเสีย

ทันที่ที่เด็กสาวเงยหน้าขึ้นก็ได้เห็นชายวัยกลางคนสูงประมาณ178เซนติเมตรผมสีดำดวงดาสีม่วงเป็นประกายเหมือนกับของเด็กสาว

ข้ามีนามว่า "มิยากิ อาสึมะ"ชายหนุ่มบอก

ข้าชื่อว่า"ลูเดีย โรมานอฟ"เด็กหญิงตอบกลับด้วยความหวาดกลัวและกังวลเพราะเธออยู่กับคนที่สั่งให้คนไปฆ่าแม่ของเธอ

ลูเดียนี้คือแม่ของหนูใช่มั้ย พร้อมเอารูปของผู้หญิงผมสีน้ำเงินเฉดlapisดวงตาสีฟ้าราวกับว่าท้องฟ้าในยามเช้า ชายหนุ่มถาม

มะ--แม่!! คุณทำอะไรแม่หนู

ลูเดีย:แม่หนูต้องตายเพราะคุณ//หยิบมีดปอกผลไม้ข้างๆมา

มิยากิ:ใจเย็นสิ

ตอนนี้เด็กหญิงขาดสติจนเอามีดปอกผลไม้ฟันเข้าไปที่หน้าของชายหนุ่มทำให้มีน้ำสีแดงไหลออกมาจากหน้าของชายหนุ่ม จนชายหนุ่มนั้นต้องจับแขนเธอไว้ไม่ให้ทำอีกแต่แล้วเด็กหญิงก็ได้ร้องไห้ออกมาดังลั้นบริเวณนั้น จนเด็กหญิงร้องไห้จนเหนื่อยและหลับไป

...ยามราตรีมาเยือน...

เด็กสาวตื่นขึ้นมาพบว่าชายหนุ่มได้นั้งข้างเธอทำให้เธอนั้นรู้สึกอบอุ่นแต่ก็

แฝงไปด้วยความแค้นที่อยากจะควบคุมไว้ได้เธอค่อยๆลุกขึ้นมาและหยิบโคมไฟมาจ้องจะทำร้ายชายหนุ่มอีกครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะว่าชายหนุ่มนั้นได้จับมือเธอไว้และถามว่าโกรธหรอ ใช่หนูโกรธคุณมากจนอยากจะอยากจะอึกอึก วู้ไม่ร้องสิเธอนะคือผูอาศัยคนแรกของหมู่บ้านนี้เลยนะควรที่ใจสิ ดีใจทำมั้ยล่ะค่ะ?หนูควรเสียใจสิ เธอนะมาเป็นลูกฉันเถอะถึงแม้ฉันจะเป็นอยู่แล้วก็ตามนะแต่ที่ผ่านมาฉันคิดถึงแม่เธอมาเลยนะควรเห็นใจฉันหน่อยสิ:)

คุณมันเลวที่สุดเด็กสาวตอบ

ว้าวพูดเหมือนอเมซ่าเลยตอนที่ฉันขื่นใจเธอจนมีเธอเนี้ยเฮ้อเเต่เธอก็หนีฉันไปโดยไม่เห็นความดีที่ฉันทำกับเธอไว้เลยเนี้ยสิ คุณมันเวรเลวสันดารหมาชาติเหี้ยมากเลยล่ะคะ ในจังหวะนั้นเองเธอก็ได้หยิบปืนพกที่เอลของชายหนุ่มออกมาแล้วลั้นยิงเข้สไปที่ศรีษะของชายหนุ่มจนมีน้ำแดงไหลออกมาแต่จังหวะนั้นเองก็เช้าพอดีเลยชายหนุ่มได้ลุกขึ้นมาทำให้เด็กสาวตกใจมาก

และชายหนุ่มก็ได้อธิยายเรื่องราวของหมูบ้านนี้ให้เด็กสาวฟังพร้อมบอกกฏทั้งหมด

...ปัจจุบัน...

เรื่องนี้ก็ผ่านมานานแล้ว สินะคิดถึงแม่จังเลย