3-DAY ช่วงเวลาของสองเรา
บทนำ:จุดเริ่มต้นของโชคชะตา
??
ที่บ้านใหม่นี้นี่แหละที่เราจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่
ชายหนุ่มได้ยืนดูบ้านตรงหน้าอย่างภาคภูมิใจ ก่อนที่จะหันไปดูสัมภาระที่รถและถอนหายใจเฮือกใหญ่
??
ยังเหลือของที่ต้องขนเข้าอีกนี่หว่า...
??
เอาเหอะบ่นไปก็เท่านั้น รีบขนของเข้าบ้านดีกว่า
??
เมื่อกี้เราถามว่า "มีอะไรให้ช่วยไหม?"
??
แต่ว่าของพวกนี้มันค่อนข้างหนัก เดี๋ยวผมจัดการเองครับ
??
ขอบคุณสำหรับน้ำใจนะครับ
เมื่อจบประโยคหญิงสาวก็ได้เดินไปยังบ้านหลังถัดไป
??
ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นเพื่อนบ้านเราแฮะ
??
อ้ะ! ลืมแนะนำตัว กับ ถามชื่อเฉยเลย!!
??
แต่เป็นเพื่อนบ้านกัน เดี๋ยวก็คงมีโอกาศได้ทักทายกันอยู่แล้วหละนะ
??
เอาหละ! รีบขนของให้เสร็จจะได้พักซักที
ชายหนุ่มบ่นพึมพัมกับตัวเองก่อนที่จะหยุดชะงักคิดอะไรบางอย่าง
??
(ทำไมกันนะ? ผู้หญิงคนเมื่อกี้.....รู้สึกเหมือน....ช่างมันเหอะ คิดอะไรของเราวะ)
??
ของเราจะเยอะอะไรขนาดนี้วะเนี่ย
??
ขนของ จัดบ้านทั้งวัน ยังไม่ได้กินอะไรสักที
ชายหนุ่มรีบจ่ายเงินก่อนที่จะเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อ
??
กลิ่นหอมม~สุดๆ รีบกลับบ้านไปกินดีกว่า
หมอดู
และฉันก็เห็นชะตากรรมของคุณค่ะ
??
(เธอดูท่าทางแปลกๆแฮะ เป็นพวกต้มตุ๋นไหมวะเนี่ย?)
??
ผมต้องรีบกลับบ้านหนะครับ
หมอดูรีบคว้ามือของชายหนุ่มในทันที
??
ครับ!! แต่ผมไม่อยากดูไง!!
หมอดู
งั้นฉันคิดราคาครึ่งเดียวก็ได้ค่ะ!!!
ทั้งสองคนต่างกระชากไปมา แต่ระหว่างนั้นหมอดูก็ได้หยุดนิ่งไป
??
ช่วยปล่อยมือได้ไหมครับ?
??
(เธอดูมีอาการแปลกไปแฮะ? เป็นอะไรหรือเปล่านะ?)
??
ถ้างั้นผมไปจริงๆแล้วนะครับ
หมอดูได้หยิบของบางสิ่งบางอย่างยื่นให้กับชายหนุ่ม
หมอดู
อย่างน้อยถ้าไม่ดูดวงก็ช่วยรับสิ่งนี้ไว้ทีค่ะ
??
แล้วให้ผมมาทำไมเหรอครับ?
หมอดู
บอกไม่ได้ค่ะ เพราะคุณไม่ได้ดูชะตากรรมของคุณเอง
หมอดู
แต่คุณจำเป็นต้องใช้มัน
หมอดู
ช่วยรับไว้ทีนะคะ ขอร้อง
??
(ทำไมเธอถึงอยากให้ผมรับเครื่องรางนี่ไว้ขนาดนี้นะ?)
ชายหนุ่มมองไปที่เครื่องรางที่เป็นสร้อยคอ ที่มีเข็มนาฬิกา2เข็มห้อยอยู่
??
แล้วมันทำอะไรได้เหรอครับ ไอเครื่องรางเนี่ย
หมอดู
บอกได้เพียงแค่ว่าคุณจำเป็นต้องมีมัน และมันสามรถช่วยคุณได้แน่ค่ะ
??
ถ้าคุณขอร้องซะขนาดนี้ผมก็จะรับไว้
??
แล้วนี้ผมขอดูดวงได้หรือเปล่าครับ ผมจะได้รู้ว่าต้องใช้สร้อยนี่ยังไง
หมอดู
เพราะฉันมองเห็นชะตา ของแต่ละคนแค่ครั้งเดียวค่ะ
หมอดู
เพราะคุณไม่ได้ดูพร้อมกันฉันเลยดูให้อีกไม่ได้
หมอดู
และก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ค่ะ
หมอดู
แต่วิธีใช้สร้อยมีแค่อย่างเดียว
หมอดู
ห้ามถอดออกโดยเด็ดขาดค่ะ
หมอดู
เมื่อถึงเวลาจำเป็น มันจะเป็นประโยชน์แน่ค่ะ
หมอดู
ช่วยเอามาคืนด้วยนะคะ เพราะถึงตอนนั้นคุณก็ไม่จำเป็นต้องใช้แล้วค่ะ
??
สรุป แค่ให้ยืมสินะครับ นึกว่าจะให้จริงซะอีก
หมอดู
ช่วยไม่ได้นี่ค่ะ ปกติฉันขายแพงมากนะแต่กับคุณฉันให้ยืมเป็นกรณีพิเศษค่ะ
ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณก่อนที่จะค่อยๆเดินลับสายตาของหมอดูออกไป
ฉลองก่อนขึ้นปีใหม่
มีน
เสียงนาฬิกาปลุกยามเช้าที่คุ้นเคย
มีน
ไปอาบน้ำ กินข้าว แล้วเริ่มเขียนงานเลยละกัน
มีน
(วันนี้ก็เป็นวันปกติอีกวันของผม ถึงแม้ว่าจะเป็นช่วงใกล้ปีใหม่ แต่ผมก็ยังอยากเขียนงานของผมต่อ)
มีน
(สิ่งเดียวที่ยังคงคาใจผมอยู่ คงจะเป็นเรื่องที่หมอดูคนนั้นบอกไว้เมื่อวาน)
มีนมองดูที่เครื่องรางรอบๆอย่างละเอียด
มีน
อยากรู้จังเลยแฮะว่าเจ้านี้ทำงานยังไง
มีน
รีบไปเขียนนิยายตอนต่อไปดีกว่า
มีน
จะต้องเขียนตอนสุดท้ายให้ทันก่อนปีใหม่ซะด้วยสิ
แล้วชีวิตของผมก็วนอยู่แบบนั้น
ทำงาน กินข้าว อาบน้ำ นอน และก็วนไปเรื่อยๆ
มีน
เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย
มีน
นี่เรายุ่งอยู่กับการเขียนนิยาย จนรู้ตัวอีกทีก็จะปีใหม่แล้วแฮะ
ในระหว่างที่มีนกำลังเขียนนิยายอยู่นั้น ก็ได้มีเสียงกริ่งที่บ้านดังขึ้น
มีน
ใครมากดกริ่งหน้าบ้านกันนะวันนี้
มีนได้เดินมาเปิดประตูเพื่อเช็คว่าใครที่มากดกริ่งที่หน้าบ้าน
มีน
(อ๊ะ! ผู้หญิงที่อยู่ข้างบ้านเรานี่หน่า)
มีน
มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ?
??
วันนี้คุณมีธุระได้ไปไหนหรือเปล่าคะ?
มีน
ก็....ไม่นะครับ คิดว่า
??
วันนี้คุณมาฉลองปีใหม่ที่บ้านฉันไหม
??
ฉันอยากชวนคุณฉลองปีใหม่ด้วยกันหนะ
หญิงสาวพูดออกมาด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉยและดูไร้อารมณ์
มีน
(อาาาา เธอเป็นพวกแสดงอารมณ์ไม่เก่งหรือเปล่านะ?)
มีน
ทำไมถึงจะชวนผมหละครับ?
??
คือฉันอยู่บ้านคนเดียวหนะค่ะ
??
แถมแถวนี้ก็ไม่มีเพื่อนบ้านคนอื่นเลย
มีน
(ถึงจะทำหน้าบึ้งตึงไปหน่อย แต่พูดเก่งเหมือนกันแฮะ)
มีน
คือผมเองก็ไม่ได้มีแพลนจะไปไหนครับคืนนี้
หญิงสาวรีบเดินไปยังบ้านของเธอ
มีน
ยังไม่ทันได้ถามชื่ออีกแล้วแฮะ...
มีน
อย่างนี้ก็คงต้องไปคืนนี้สินะ
มีน
(นี้เป็นครั้งแรกเลยที่มีผู้หญิงชวนไปกินข้าวที่บ้านแบบนี้)
มีน
(คงต้องพักนิยายไว้ก่อนและเตรียมตัวสำหรับคืนนี้หละนะ)
มีน
(แต่งตัวมาแบบนี้คงโอเคหละมั้ง)
มีน
แค่มาทานข้าวเฉยๆ คิดไรมาก
มีนได้กดกริ่งประตูหน้าบ้านของหญิงสาว
มีน
(บ้านนี่ตกแต่งสวยจังแฮะ มีรูปภาพเต็มไปหมดเลย)
??
นั่งตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวไปยกอาหารมาให้
มีน
(ทำไมมันถึงเกร็งอย่างนี้นะ)
มีน
(นี่เราควรมาตั้งแต่แรกจริงไหมเนี่ย)
หลังจากนั้นหญิงสาวก็ได้ยกจานอาหารมากมาย มาวางไว้ที่โต๊ะ
มีน
โห ดูน่ากินจังเลยนะครับ
??
ทั้งที่เรายังไม่รู้จักกันแต่คุณก็ยังมาฉลองปีใหม่ด้วยกันกับฉัน
มีน
ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณ
??
เชิญกินได้เลยนะ ไม่ต้องเกร็งใจ
มีน
โอเค งั้นผมไม่เกรงใจละนะ
มีน
เรายังไม่รู้จักชื่อกันเลยนะครับ เลยอยากจะถามชื่อของคุณได้ไหม
เมย์
อ๋อ ชื่อเมย์ค่ะ จริงด้วยเนอะเรายังไม่รู้จักชื่อกันเลย
มีน
ชื่อมีนครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะ
เมย์
ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ
หลังจากนั้นเราสองคนก็ได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น
เมย์เป็นคนที่อยู่บ้านคนเดียว ทำงานเกี่ยวกับการวาดรูป คอยเปิดรับcommision อยู่เรื่อยๆ
มีงานอดิเรกคือทำอาหาร เพราะเธอใช้ชีวิตอยู่โดยลำพังมาตลอด เลยต้องทำอาหารกินเองตลอด
เมย์
น่าสนใจจัง เขียนเรื่องเกี่ยวกับอะไรเหรอ
มีน
(คำพูดของเธอกับสีหน้าสวนทางกันชะมัดเลยแฮะ)
มีน
เขียนเรื่องเกี่ยวกับความตายหนะ โลกหลังความตาย
มีน
(คงไม่ใช่หัวข้อที่ดีเท่าไหร่แฮะ)
มีน
ผมคิดว่าน่าจะกลับก่อนหละนะ
มีน
มาอยู่บ้านผู้หญิงดึกๆเดี๋ยวจะดูไม่ดีได้นะ
เมย์
ไว้เดี๋ยวจะชวนมากินข้าวกันใหม่นะ
มีน
(สีหน้าของเธอเหมือนกับว่า......กำลังเศร้าอยู่อย่างงั้นแหละ)
มีน
(เราพูดอะไรไม่ดีหรือเปล่านะ? ไว้ขอโทษเธอทีหลังก็แล้วกัน)
มีน
เหมือนจะเริ่มจุดพลุกันแล้วนะ
มีน
พรุ่งนี้ต้องเอาเครื่องรางไปคืนด้วยนี้นะ
มีน
ดึกป่านนี่ใครมากดกริ่งหน้าบ้านเนี่ย?
มีน
อ๊ะ!? เมย์มีอะไรหรือเปล่า? ผมลืมของไว้เหรอ?
ร่างกายของมีนได้ทรุดลงไปกับพื้น
มีน
(อะไร!? นี่เราโดนอะไร!?)
มีน
(เรี่ยวแรงมัน!!...เ...ลื...อ..ด?)
เลือดได้ไหลออกมาจากบริเวณท้องของมีน รอยแผลที่ถูกแทงด้วยมีดนั้น กว้างพอที่ทำให้เลือดของมีนไหลไม่หยุด
มีน
เลือด..มัน..ไหลไม่หยุด
มีน
(ไม่มีแรงแม้แต่จะเปล่งเสียงเลย)
มีน
(นี้เราต้องตายแบบนี้หนะเหรอ?)
มีน
(ไม่เอา....ไม่อยากตาย...)
เสียงพลุปีใหม่ยังคงดังอยู่เรื่อยๆ
ไม่ว่ามีนจะส่งเสียงยังไง ก็ถูกเสียงของพลุปีใหม่กลบทั้งหมดอยู่ดี
สติของมีนเริ่มเลือนลางลง สุดท้ายแล้วเป็นเพราะเสียเลือดมากไปทำให้มีนได้ตายภายในไม่กี่นาที
ฝันหรือเปล่า?
มีน
เสียงนาฬิกาปลุกยามเช้าที่คุ้นเคย
มีน
ไปอาบน้ำ กินข้าว แล้วเริ่มเขียนงานเลยละกัน
ในระหว่างที่มีนกำลังลุกขึ้นจากเตียงนอน เค้าก็ได้หยุดชะงักไป
มีน
(ฝันเมื่อคืน....มันคืออะไรกันนะ)
มีน
(เหมือนกับเป็นเรื่องจริงเลย....แต่เรากลับจำอะไรไม่ได้เลยแฮะ)
มีน
หัวไม่แล่นสุดๆเลย ออกไปเดินเล่นหน่อยดีไหมนะ?
มีน
ออกมาสูดอากาศบ้างก็ดีเหมือนกัน
มีน
(เรื่องความฝันเมื่อคืนมันค้างคาใจไม่หยุดเลย)
มีน
(ไม่มีสมาธิไปเขียนนิยายต่อแล้วเนี่ย~)
มีน
เดินมาถึงร้านสะดวกซื้อเฉยเลยแฮะ
มีน
หาอะไรดื่มหน่อยก็ได้แฮะ
มีนได้เลือกเครื่องดื่มแล้วเดินมาคิดเงินที่เคาเตอร์
พนักงานหญิง
เคาเตอร์2ว่างนะคะ
พนักงานหญิง
พึ่งย้ายมาอยู่เหรอคะ หรือแค่ผ่านทางมา?
จู่ๆพนักงานก็ได้ถามคำถามกับมีน สีหน้ามีนได้มองไปยังพนักงานด้วยความงุนงง
มีน
(ปกติพนักงานเค้าถามแบบนี้กันด้วยเหรอ?)
พนักงานหญิง
เหรอคะ แล้วอยู่แถวไหนเหรอคะ!?
มีน
(อะไรของพนักงานคนนี้เนี่ย...รีบคิดเงินไม่ได้หรือไงนะ!)
มีนได้บอกที่อยู่บ้านด้วยความเซ็งๆแบบรวดเร็ว
พนักงานหญิงที่ได้ยินเกี่ยวกับที่อยู่ของมีนก็ได้นิ่งชะงักไปครู่นึง
พนักงานหญิง
ทั้งหมด100บาทค่า
พนักงานหญิง
ชอบกินนมเหรอคะ? ซื้อตั้ง5ขวดแหนะ
พนักงานหญิง
ไว้โอกาศหน้ามาใหม่นะคะ
พนักงาน
คุยอะไรกับลูกค้าผู้ชายคนนั้นหนะนานเชียว
พนักงานหญิง
เค้าพึ่งย้ายมาใหม่นะ
พนักงานหญิง
อยู่แถวที่เรียกได้ว่ามีคำสาปอยู่ด้วย
พนักงาน
เอาจริงดิ แถวนั้นที่มีบ้านผู้หญิงแค่คนเดียวอะนะ
พนักงาน
แค่ฉันขับรถผ่านๆยังน่ากลัวเลย
พนักงานหญิง
จะเป็นอะไรไหมนะ ชายคนนั้น
มีน
นมเปรี้ยวเนี่ยกินแล้วสมองปรอดโปร่งโครต
เมย์
ยืนพูดพรึมพรำอะไรคนเดียวคะ?
หญิงสาวยื่นถุงที่อยู่ในมือให้มีนดู
มีน
ทำมื้อเย็นกินเองด้วยเหรอครับ ดีจัง
มีน
เปล่าครับ! ไม่ได้หมายถึงอย่างนั้นสะหน่อย
มีน
(ผู้หญิงคนนี้เนี่ยทำหน้าตานิ่งเฉย คนละอารมณ์กับสิ่งที่พูดออกมาจังเลยแฮะ)
มีน
อะ!! จริงสิผมยังไม่ได้ถามชื่อคุณเลย
เมย์
ชื่อเมย์ค่ะ แล้วคุณหละ?
มีน
ชื่อมีนครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะเมย์
มีน
(ไม่รู้เลยแฮะว่าเธอคิดอะไรอยู่ ภายใต้หน้าที่นิ่งสงบแบบนั้น)
มีน
รีบไปเขียนงานต่อดีกว่ารู้สึกเหมือนจะคิดเนื้อเรื่องได้แล้วแฮะ
หลังจากนั้นมีนก็ได้เขียนนิยาย อย่างต่อเนื่อง
มีน
เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย
มีน
รู้ตัวอีกทีก็จะปีใหม่แล้วแฮะ
ในขณะที่มีนกำลังเขียนนิยาย ก็ได้มีเสียงกริ่งหน้าบบ้านดังขึ้น
มีนได้เปิดประตูออกเพื่อเช็คว่าใครที่เป็นคนกดกริ่งหน้าบ้าน
หลังจากทีมีนได้เห็นเมย์ที่หน้าบ้านก็ได้หยุดนิ่งไปชั่วขณะ
มีน
(เอ๊ะ? ทำไมกัน เหมือนเราเคยเห็นภาพนี้มาก่อน)
มีน
(ทำไม? เหมือนเราจะรู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นเลย แต่ครั้งนี้น่าจะเป็นครั้งแรกที่เธอมานี่?)
มีน
อ๋อ ที่จะชวนไปกินฉลองที่บ้านสินะครับ
หญิงสาวเดินกลับไปยังบ้านของเธอด้วยความเร็ว
มีน
ความไม่สบายใจนี้......
เมย์
อาหารเตรียมพร้อมแล้วหละ
มีน
(ไม่หรอก เราคงคิดมากไปเองแหละ)
มีน
(หลังจากนั้นเราสองคนก็ทำความรู้จักกันและกัน แต่ถึงอย่างนั้นเหมือนกับว่าเรื่องที่เธอพูดมานั้น เป็นสิ่งที่ผม..)
มีน
นี้ก็ดึกแล้วผมขอกลับก่อนนะ
มีน
จะให้อยู่ที่บ้านผู้หญิงดึกๆเดี๋ยวจะดูไม่ดีเอาหนะ
เมย์
ไว้จะชวนมากินข้าวด้วยกันอีกนะ
มีน
(สีหน้าแบบนั้น.....ทำไมกันนะ)
มีน
(เหมือนภาพที่เคยเห็นมันชัดขึ้นๆเรื่อยๆ...เราควรทำอะไรไหมนะ)
มีน
(แต่สุดท้ายผมก็เดินกลับมาโดยปล่อยสิ่งที่ค้างคาใจไว้แบบนั้น)
มีน
อะไรกันดึกป่านนี้แล้วใครมากันนะ
ในช่วงขณะนั้นเอง มีนได้นิ่งไปชั่วขณะ
หัวใจเริ่มเต้นแรง เหงื่อเริ่มออกมากขึ้น อุณภูมิของร่างกายสูงขึ้น แบบอัตโนมัติ
มีน
(ทำไมเราถึงเป็นแบบนี้?)
มีน
(ทำไมถึงรู้สึกว่าเราไม่ควรเปิดประตูออกไปกันนะ)
ในขณะที่มีนได้หยุดชะงักไป และเริ่มที่รู้สึกได้ถึงสิ่งที่ไม่ปกติ
เสียงกริ่งที่หน้าบ้านของมีน
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
