เช้าวันหนึ่ง อากาศแจ่มใสท้องฟ้าสว่างไสว เสียงนกประสานเสียงกันอย่างน่าอัศจรรย์(ตรงไหน)

ติ่ง!!ติ่งๆๆ!! เสียงนาฬิกาปลุกดังจากห้องนอนของพิมสา

"เช้าแล้วหรือนี่ รีบไปอาบน้ำทำงานเดี๋ยวสาย"

ระหว่างที่เธอมารับประทานอาหารเช้า

"วันนี้มีประชุมตอน8.30น ไม่ต้องกินแล้ว"

พิมสารีบขับรถไปบริษัทอย่างเร่งด่วน

ณ บริษัท

"อ้าวพิมรีบเลยใกล้ประชุมแล้ว" ฮานิเพื่อนของ

พิมสาในสมัยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน

พิมสา:"ฉันพร้อมแล้วสำหรับการประชุม"

เมื่อเปิดประตูเข้าไป

!!เซอร์ไพรส์!! พิมสาตกใจมากเมื่อเข้ามาในห้องประชุมก็พบว่า เธอได้ออกแบบผลงานที่มียอดขายสูงสุดในประเทศ

ท่านประธาน:"ฉันขอชื่นชมเธอ เธอทำได้ดีมาก

แต่ฉันอยากให้เธอออกแบบแฟชั่นแบบเรียบหรู

ช่วงนี้ตลาดต้องการสูง เธอทำได้มั้ย"

พิมสา:"ไม่มีปัญหาค่ะ ฉันจะทำงานออกมาให้ดีที่สุดเลยค่ะ"

เลิกประชุม

ฮานิ: "พิมเธอทำงานเก่งจังเลยนะ "

" ฝีมือสุดยอดมากๆเลย"

พิมสา:"ฉันก็ไม่ได้เก่งอย่างที่เธอคิดหรอก"

"น้องพิมครับ วันนี้หลังเลิกงานไปเลี้ยงฉลองกับพี่มั้ยครับ" พี่คิม รุ่นพี่ที่ทำงานฝ่ายการคมนาคม

ฮานิ:"ฉันว่าก็ดีนะพิม นานๆทีจะได้ไปฉลอง"

พิมสา:"ไม่ดีกว่า"นั้นไว้วันหลังนะคะพี่คิม

(ฉันจะกลับไปดูซีรีย์ตอน18.30น.)

"ไม่เป็นไรครับ"

หลังจากเลิกงาน

พิมสากำลังเดินทางกลับถึงบ้าน

"งานเยอะจัง ออกไปเดินเล่นซักพักดีกว่า"

ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง

"ออกมาข้างนอกมันอากาศดีแบบนี้จริงๆ"

ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่เธอได้พักผ่อน เป็นช่วงเวลาที่ทำให้เธอสบายใจขึ้น หลังจากที่เธอเลิกงาน

ระหว่างทางเดินกลับบ้านมานั้น

เหมียว! เหมียว!เหมียว! เธอได้หันไปเจอกับเจ้าแมวขนปุยสีขาวราวกับก้อนเมฆ มีนัยน์ตาสีทอง

ร้องเรียกเธอ เหมือนมันอยากให้เธอช่วยอะไรมันซักอย่าง ด้วยความสงสาร เธอจึงเก็บมาเลี้ยงไว้

"เจ้าเหมียว มาจากไหนหรอ ฉันพอมีบ้านให้เจ้าอยู่นะ ใครนะมาปล่อยไว้แบบนี้ ไม่เป็นไรฉันเลี้ยงแกเอง"

แมวตัวนี้มีอะไรพิเศษ ทำไมถึงมีตาสีทอง

มันต้องการให้เธอช่วยเหลืออะไร

**โปรดรอติดตามตอนต่อไป**

เวลา21.00น.

"พิมสา!พิมสา!ตื่นสิ"

"ฉันเผลอหลับไปเหมือนไหร่กันนะ"

"ว่าแต่ใครเรียกฉัน ฉันอยู่คนเดียวกับแมว"

เมื่อพิมสาลุกขึ้น เธอก็เห็นดวงตาสีทองของแมวตัวนั้น ดวงตาของมันช่างเปล่งประกายดุจแสงจันทร์

แล้วเธอก็ได้ยินเสียงเรียกนั้นมาจากแมวตัวนั้น

"ทำไมดวงตาของมันไม่เหมือนแมวทั่วไป"

"พิมสา!พิมสา!ช่วยฉันที"

"แมวพูดได้! ฉัน ฉันน...จะเป็นลม"

เช้าวันต่อมา

8.00น.

"เห้ย! สายแล้ว ทำไมเราถึงตื่นสายขนาดนี้นะ"

"เหมียว เหมียว เหมียว"

พิมสาเหลือบไปเห็นแมวตัวนั้น

"ฉันยังไม่ได้ตั้งชื่อให้แกเลยนะ นั้นชื่อน้องเมฆแล้วกัน" ("วันนี้มันก็ดูปกติดีนะ แล้วเมื่อวาน คงเป็นความฝันละมั้ง") พิมสารีบให้อาหารแมวแล้วไปทำงาน

ณ บริษัท

"อ้าว! พิม ทำไมวันนี้ถึงมาสายล่ะ"

(จ๋าเพื่อนในที่ทำงาน เธอเป็นคู่แข่งของพิมสา

จ๋ามักจะอิจฉาพิมสา เพราะพิมสาทำงานเก่งกว่าจ๋า

จ๋าจึงคอยแกล้งพิมสาตลอดทุกครั้งที่มีโอกาส)

"วันนี้จะแกล้งอะไรเพื่อนฉันอีก" ฮานิรีบเข้ามาหาพิมสา จ๋าจึงรีบเดินหนี

"ดีนะที่เธอไม่โดนยัยนั่นแกล้งอีก"

"พี่พิมครับ "

ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหาพิมสา

"ผมมีเรื่องอยากจะบอกครับ"

"เรื่องอะไรหรอ สำคัญมากมั้ย"

"คือผมชอบพี่ครับ"

พิมสาผู้เย็นชาตอบกลับไปอย่างตรงๆ

"พี่ไม่ว่างนะ และพี่ก็ไม่ได้ชอบเธอ"

ชายคนนั้นถึงกับเงิบเพราะถูกเธอปฏิเสธอย่างง่ายดาย

กริ่ง! กริ่ง!! "สวัสดีค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะหัวหน้า"

"มีเรื่องด่วน ท่านประธานอยากพบเธอ มาที่ห้องท่านประธานด่วน"

"โอเคฉันจะรีบไป"

ห้องประธาน

"นี่เธอเลียนแบบงานบริษัทอื่นหรอ"

พิมสาถึงกับช็อค เพราะเธอเป็นคนคิดเองหมดทุกอย่าง แต่ทำไมบริษัทคู่แข่งถึงได้ออกแบบเหมือนกัน

"เธอจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้"

"ฉันคิดแบบเองหมดทุกอย่างเลยนะคะ เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะเรียนแบบคนอื่น"

"ฉันให้เวลาเธอ20วัน พิสูจน์ว่าเธอไม่ได้ลอกเลียนแบบงานมาจากบริษัทอื่น"

"ได้ค่ะ"

"แต่ ฉันให้เธอพักงานในช่วงนี้"

"ไม่ได้นะคะ! "

"เธอออกไปจากห้องของฉันได้แล้ว"

"ไงพิมเป็นไงบ้างล่ะ "

"เรื่องที่เธอไปเลียนแบบงานบริษัทอื่นน่ะ"

จ๋ามาเพื่อซ้ำเติม

"เรื่องของฉัน เธออย่ามายุ่ง"

"ไปละ ฉันก็ไม่อยากยุ่งเรื่องของเธอหรอกนะ"

พิมสาเริ่มสงสัยในตัวจ๋า จะเป็นอย่างไร

ใครคือคนที่ทำให้เกิดเรื่องนี้

โปรดติดตามตอนต่อไป

เมื่อเดินทางกลับมาถึงบ้าน พิมสาเครียดมาก

เรื่องที่เธอถูกพักงานและโดนใส่ร้าย

"เซ็งจังเลยนะวันนี้"

"ทำไมถึงต้องเจอเรื่องแบบนี้นะ"

เธอเปิดประตูเข้าบ้าน ก็พบว่าเจ้าเมฆนั้นไม่ได้อยู่ในบ้าน เธอจึงออกจากบ้าน เดินตามหาเจ้าเมฆ

เธอกลัวว่ามันจะหลงทาง

"เจ้าเมฆ! เหมียวเหมียวเหมียว!! เจ้าเมฆอยู่ไหน"

เธอพยายามเดินหาเจ้าเมฆรอบหมู่บ้าน แต่ก็ไม่เจอ

จนตกดึก เธอจึงตัดสินใจกลับบ้านในสภาพคนใกล้จะหมดแรง

"ไปอาบน้ำดีกว่า อากาศร้อนมากๆเลย"

หลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จแล้ว

พิมสาต้องหาข้อพิสูจน์ให้ได้ว่าเธอไม่ได้ลอกเลียนแบบงานบริษัทอื่น เธอจึงโทรศัพท์คุยกับฮานิเพื่อนสนิทของเธอ ระหว่างนั้นเองก็มีเสียงดังมาจากทางห้องรับแขกของบ้านเธอ พิมสาเหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่ง แต่งตัวดูดีไม่เหมือนคนทั่วไป ผิวพรรณขาวสะอาด รูปหล่อราวกับชายหนุ่มในมิติ

ด้วยความที่เธอกลัว เธอจึงเดินไปหยิบไม้มาเพื่อป้องกันตัว "ถึงจะหล่อ แต่อาจเป็นโจรก็ได้"

ทันใดนั้น! ชายหนุ่มคนนั้นก็เข้ามาดึงไม้ออกจากมือของพิมสา ทำให้พิมสาตกใจกลัวจนสลบไป

เวลาต่อมา

"เธอ เธอ เธอ ตื่นได้แล้ว"

"ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก"

พิมสาค่อยๆลืมตาขึ้นมา ก็เห็นชายคนนั้นนั่งอยู่ข้างๆเธอ

นายเป็นใคร? เข้ามาอยู่ในบ้านของฉันได้ไงห๊ะ!

"ฉันคือ เจ้าชายจินกิ ฉันถูกพวกพ่อมดยึดบัลลังก์"

"ใครจะเชื่อนายกัน"

"ฉันจะพิสูจน์ให้ดู"

เจ้าชายจินกิได้ก้มหน้าลงมามองหน้าพิมสา

"นายจะทำอะไรฉัน"

"มองตาฉันสิ แล้วเธอก็จะรู้ว่าฉันไม่ได้โกหกเธอ"

เมื่อเธอมองตาของเจ้าชาย ทำให้เธอได้เห็นภาพต่างๆที่เจ้าชายพูดมา "ดวงตาสีทองนั้น..มัน.."

"เจ้าเมฆ!"

"ทำไมนายถึงได้กลายเป็นแมวแบบนี้"

"เพราะพวกพ่อมดไงล่ะ ฉันถึงเป็นแบบนี้"

"ฉันหนีพวกพ่อมดออกมาจากอีกมิติหนึ่ง"

"เวลากลางวันฉันจะกลายเป็นแมว พอตอนกลางคืนก็กลับกลายเป็นคน"

"เธอต้องช่วยให้ฉันกลับกลายเป็นคนเถอะนะ"

"แล้วฉันจะต้องทำไงล่ะ"

"เพียงแค่เธอต้องช่วยฉันหาพระคู่หมั้นของฉันให้พบ ที่ดวงตาของนางจะสีทองเปล่งประกาย ตอนที่นางมีความสุข นางเป็นคนเดียวที่จะช่วยฉันได้"

"ฉันว่านะแบบนี้มีแค่ในนิยายเท่านั้นแหละ"

"ฉันไปนอนก่อนนะ"

"เดี๋ยวก่อนสิเธอ"

ทันใดนั้นเองเจ้าชายก็เข้ามาจับมือเธอไว้

และจะบอกอะไรกับพิมสาบางอย่าง

รอชมตอนต่อไป