เซเลน่าได้ร่วมมือกับเจ้าชายซีโน่ก่อกบฏตามเเผนเซเลน่าต้องวางยาพิษในชาขององค์รัชทายาทในขณะเดียวกันซีโน่ได้เตรียมทหารล้อมเมืองไว้เเละบุกเข้ามายึดบัลลังก์ทันที...ได้ให้คำมั่นสัญญาว่า"ถ้าข้าได้เป็นราชา ข้าจะให้เซเลน่าเป็นราชินีของข้า" เเต่กลับไม่ใช่เลยวันนึงซีโน่ได้เข้าไปหา

เซเลน่าที่ห้องเเละซีโน่จูบเซเลน่าได้พูดประโยคนึง

"เซเลน่า ข้าจะให้อิซาเบลล่าเข้ามาในวัง"

เซเลน่าได้ยินเเบบนั้น

"น้องสาวข้า ทำไมล่ะนางเเต่งงานกับเซน

เเล้วนะ"

ซีโน่ได้ยินเเบบนั้นจึงโมโหออกมา

" นั่นน้องสาวเจ้านะ อีกอย่างนางยังไม่ได้ปรนนิบัติท่านพี่ข้า"

จากนั้นซีโน่เดินออกจากห้องไปทิ้งให้

เซเลน่าอยู่ในห้องคนเดียว

1 เดือนต่อมา

วันนี้เป็นวันเเต่งตั้งให้ซีโร่เป็นจักรพรรดิเเละเป็นวันที่เซเลน่าตั้งตารอก็มาถึงวันที่ซีโน่จะเเต่งงานกับเธอเเละให้เธอเป็นจักรพรรดินี ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอทำหน้าที่ของจักรพรรดินีอย่างสุดความสามารถเเต่ยังไม่ได้รับการเเต่งตั้งอย่างเป็นทางการก็เท่านั้น เพราะกว่าจะเป็นได้ต้องได้รับความยินดีจากประชาชน ขุนนางต่างๆ

"วันนี้ข้าขอขอบคุณทุกท่านเเละประชาชนอันเป็นที่รักของข้า ข้าจะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังเลยเเม้เเต่น้อย"ซีโน่พูด

"เเละสุดท้ายนี้ข้าของเเต่งตั้งจักรพรรดินีของข้า"

เซเลน่ายิ้มอย่างดีใจเเต่ตอนนี้ร่างกายของเธอไม่สู้ดีนัก สภาพไม่ต่างอะไรกับซากศพเธอยืนรอซีโน่เรียกชื่อของเธอเพื่อที่จะได้อนู่กับคนที่รักของตน ไม่ว่าจะจะเจ็บป่วยอยู่ก็ตาม

"จักรพรรดินีเเห่งรามิเรสกาเซีย"อิซาเบลล่า เฟอร์เรอร์ส"

"!!!!"

ทำไมถึงเป็นชื่อน้องสาวข้าล่ะ ซีโน่คงจำอะไรผิดเป็นเเน่

"ซีโน่ "เซเลน่าเรียกชื่อเเผ่วเบาเเละพยายามเดินไปหาเเต่ถูกทหารมากันไว้ซีโน่เห็นเเบบนั้นจึงพูดขึ้น

"เซเลน่า เจ้าคิดว่าข้าจะให้เจ้าเป็นราชินีหรอ"

"ดูสภาพของเจ้าสิ อย่างกับคนใกล้ตาย"

เซเลน่าได้ยินเเบบนั้นมำเอาเข่าของเธอทรุดเลยทีเดียวสิ่งที่เธอทำมาทั้งหมดมันไม่มีค่าเลยสักนิด เธอคิดมาตลอดว่าซีโน่จะรักเธอจากใจจริงของเพียงเรื่องเเค่นี้เธอกลับโดนคนรักทรยศ อิซาเบลล่าเดินมาหาพี่สาวสุกรัก

"ท่านพี่ ท่านรู้มั้ยว่าข้าโดนขุนนางสาวใช้

นินทาเเค่ไหน ท่านพูดว่าข้าไม่บริสุทธิ์"

อิซาเบลล่าย่อตัวลงมากระซิบที่หูของเซเลน่า

"ข้ากับซีโน่เรารักกันมานานเเล้ว ท่านโดนหลอกใช้ท่านไม่ได้โดนหลอกใช้อย่างเดียวเเต่โดนข้าวางพิษใส่ท่านด้วย ทำข้าอับอายถึงเพียงนี้ก็สมควรแล้ว" พูดจบอิซาเบลล่าก็ยืนขึ้น

"อย่าทำให้ท่านพี่ข้าต้องทรมารล่ะ"อิซาเบลล่าพูด

ทหารสองนายจับเซเลน่าไปเเละฆ่าเธอให้ดาบเเทงไปที่หัวใจ ในหัวนางคิดเเต่ว่าตัวเองโง่เเละอยากเเก้เเค้นนี้อีกครั้ง ถ้าเป็นไปได้ขอให้ตัวเองย้อนเวลากลับไปได้ จากนั้นก็สิ้นลมหายใจลง ความปรารถนาสุดท้ายของเซเลน่าคือ [ถ้าพระเจ้าให้ความยุติธรรมกับข้า ข้าจะเเก้ไขเรื่องทั้งหมด]

ทหารทั้งสองเช็คร่างกายของเซเลน่าเพื่อให้มั่นใจว่าเสียชีวิตแล้วจริงๆ จากนั้นขุดหลุมใหญ่กว่าตัวเธอเเละโยนร่างกายเธอลงไปพร้อมถ่มดินปิดร่าง

จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ

เสียงนกร้องเป็นจังหวะที่ไพเราะเป็นเช้าที่วิเศษเลยทีเดียวเตียงเเข็งๆภายในห้องที่เย็นเฉียบ เเต่รู้สึกคุ้นเคยมันเป็นอย่างดีใช้เเล้วที่นี้คือร้านเหล้าที่เคยทำงานหญิงสาวได้ลุกขึ้นเเละเดินไปที่กระจกกลับพบว่าใช่เเล้วฉันเอง เซเลน่าลูกสาวของดยุกตอนนี้ฉันได้ย้อนกับมาตอนอายุ15-16ปีเเต่มีสิ่งที่เเปลกไปคือมีรอยเสี้ยวพระจันทร์ที่ข้อมือของเธอ

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฉันย้อนเวลากลับมาหรอ"

มีเสียงฝีเท้าดังลั่นตรงมาที่ห้องของเธอให้เดาก็รู้ว่ามาตามฉันไปทำอะไรสักอย่างเป็นเเน่ เมื่อก่อนฉันไม่ได้สู้หรือถกเถียงเจ้าของร้านตอนนั้นฉันมันโง่มากจริงๆตอนนี้จะไม่เป็น

เเบบนั้นอีกแล้ว

ปัง ปัง ปัง

"เซเลน่า เเกตื่นเดี๋ยวนี้นะอย่าอู้งานเเละรีบลงมาได้เเล้ว"

ตึง ตึง ตึง

"เซเลน่า เซเลน่า!!!"

มันน่ารำคาญมากเลยทีเดียว เมื่อก่อนฉันทนไปได้ยังไง พอคิดดูเเล้วฉันน่าสมเพชตัวเองจริงๆฉันไม่มีเวลามาโทษตัวเองอีกเเล้วมีเเต่ต้องเเก้ไขสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับฉัน เซเลน่าอาบน้ำเเต่งตัวเเล้วลงไปข้างล่าง

"มาเเล้วค่ะ คุณเเนน"

"พอดีเมื่อคืนฉันเก็บร้านจนดึกค่ะ ขอโทษนะคะ"

ใช่เเล้วฉันจำได้ว่าวันนี้เป็นวัยที่พ่อเเท้ๆของฉันส่งคนมารับไที่คฤหาสน์ อีกไม่นานก็จะมาเเล้วพอคิดเเบบนี้เเล้วตัวฉันกับสั่นคลอนขึ้นเมื่อได้เจอกับอิซาเบลล่า น้องสาวต่างเเม่ทำให้นึกถึงตอนนั้นที่ได้เห็นความเล่ห์เหลี่ยมฉันต้องหาวิธีรับมือไม่ว่าวิธีไหนก็ตาม

ตึก ตึก ตึก ปัง

" กลัฟ วิ่งทำไมฉันตกใจหมด" แนนพูดกับสามีของตัวเอง

"ที่รัก คุณต้องไม่เชื่อเเน่!!" กลัฟพูดตอบ เเนนได้ยินเเบบนี้ก็งุนงงกับถ้าทีของสามี จากนั้นออกไปดูด้านนอก รถบ้านของดยุกได้จอดที่ร้านเหล้าของเธอมีชายวัยทองเดินมาหาเเนน

"สวัสดีครับคุณเเนน ผม โดเเม็ก วิตสัน"

"เป็นพ่อบ้านท่านดยุกริชาร์ท"

"มีอะไรรึป่าวคะ? ท่าน"

"ผมมาที่นี่เพื่อมารับคุณหนูเซเลน่า"

เมื่อทั้งสองคนได้ยินชื่อของเด็กผู้หญิงน่ารังเกียจนั้นก็งุนงงทำเอาสงสัยเลยทีเดียว

"ผมจะให้เงินข้าดูเเลคุณหนูของเรา"

"จำนวนสามถุงเงินเเละขอให้เรื่องอย่าหลุดออกไป"

เเนนกลัฟเห็นเบบนั้นก็ตาตั้งเลยมีเงินมากมายขนาดนี้หล่นมาจากฟ้าชาตินี้ทั้งชาติทั้งสองคนยังหาไม่ได้เลย

"มารับตัวข้าหรอ?"

มีเสียงหญิงสาวใบหน้าที่งดงามผมสีม่วงยาวพริ้ว ตาสีฟ้าเป็นประกายระยิบระยับ

"ครับ คุณหนู"

โดเเม๊กพูดตอบ

"งั้นก็ไปกันเถอะ โดเเม๊ก"

เซเลน่าพูดจบก็เดินขึ้นไปรอในรถม้า โดยตกใจท่าทางของเธออย่างพูดไม่ออก

ณ คฤหาสน์ เเกรนด์ดยุกฟาร์รีน

กึก กึก กึก

เสียงรถม้าหยุดหน้าประตูทางเข้าออกของคฤหาสน์ท่านเเกรนด์ดยุกใบหน้าของเซเลน่า

นึกถึงเรื่องในอดีตที่ตัวเองเคยเจอ

ทั้งการถูกเเม่เลี้ยงเเกล้งเเละการหลอกลวงจากคนที่ตนรัก นี้จะเป็นการเเก้เเค้น..

"เชิญครับ คุณหนูเซเลน่า"

ฉันจะไม่ให้เกิดเรื่องเหมือนเมื่อก่อนอีก!!

ห้องทำงานท่านเเกรนด์ดยุก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เข้ามา"

"ผมพาคุณหนูเซเลน่ามาเเล้วครับ

ท่านเเกรนด์ดยุก"

ชายวัยกลางคนไม่เเก่มากดูสง่าในชุดหรู นั่งอยู่ที่โต๊ะที่มีเอกสารกองเท่าภูเขา ตำเเหน่งที่สูงหน้าที่เลยเยอะไปด้วย สักพักชายวัยกลางคนก็วางปากกาลงเเละเงยหน้าขึ้น

" เซเลน่า เจอสักทีนะ"

ใช่เเล้วคนนี้คือพ่อของเธอคนที่เคยห้ามเราไม่ให้เต่งงานกลับซีโร่เเละเป็นคนที่ช่วยเราจนวินาทีสุดท้าย

" สวัสดีค่ะ หนูเซเลน่าเป็นลูกสาวของโซเฟีย"

"เเม่ของหนูเสียไปเมื่อปีที่เเล้วค่ะ"

ใช่เเม่ฉันเสียชีวิตเพราะมีคนอยากจะฆ่าท่านเเม่ ชีวิตที่เเล้วฉันยังสืบไม่เรื่องเลยเเต่ขีวิตนี้ต้องรู้เเน่

" ฉันคือพ่อของเธอ เซเลน่าขอโทษที่ไม่ได้ดูเเลอย่างเต็มที่ "

"ตอนนี้ไปพักผ่อนเถอะ มื้อเย็นค่อยมาคุยกัน"

พูดจบก็พยักหน้าให้กับพ่อบ้านหรือก็คือ เลขาคนสนิทของเขา

"ไปกันครับ คุณหนู"

เซเลน่าพยักหน้า เเละชำเลืองมองไปหาพ่อของตนที่ยืนมองเธออย่างนิ่ง

ห้องนอนเซเลน่า

"นี้คือห้องนอนของคุณหนู ต้องการอะไรเพิ่มบอกผมได้เลยนะครับ"

"เอ่อ ส่วนสาวใช้ท่านเเกรนด์ดัชเชทเตรียมไว้ให้เเล้วนะครับ"

"เข้าใจเเล้ว ขอบคุณมากค่ะโดเเม็ก"

ว่าจบพ่อบ้านก็ยิ้มร่าเเละออกจากห้องไปทำงานของตน

"เห้อออ สาวใช้ของเเกรนด์ดัชเชส"

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

มาเร็วดีจังเลย เเม่บุญธรรมที่ฉันเชื่อมาโดยตลอดทำนั้นทำนี้อย่างกับหุ่นเชิด

" นี่ เเกไปถอดชุดสกปรกนั้นออกซะ "

อารี คนของเเกรนด์ดัชเชสเเละสายของอิซาเบลล่า เธอมักทำตัวไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงฉันจะสั่งสอนให้เธอรู้เอง

"เธอคิดว่ากำลังพูดกับใคร "

"เธอเป็นใครเเล้วฉันเป็นใคร"

เซเลน่าพูด

"เเก ก็คนขอทานข้างถนน"

"อย่าคิดว่าตัวเองสูงส่งหน่อยเลย"

อารีตอบ

"งั้นหรอ " เซเลน่าตบไปทีใบหน้าของเธอ

"อึก เเกตบฉันหรอ "

"ใช่ ฉันกำลังสอนให้เธอรู้สถานะของเธอกับฉันมันต่างกัน"

"ฉันจะไปบอกท่านเเกรนด์ดัชเขส"ว่าจบอารีก็ออกไปจากห้องของเซเลน่า

"ไปสักที รู้สึกดีจริงๆชีวิตนี้ฉันจะไม่

ยอมอีกเเล้ว"

"ฉันต้องไปหาคนๆนั้น ให้ได้เพื่อที่จะรอด"

.

.

.

.

.

.

ตอนเย็น ห้องรับประทานอาหาร

" มีสมาชิกใหม่ครอบครัวเรา พ่ออยากให้พวกเจ้าสนิทกันไว้ " ท่านเเกรนด์ดยุกพูด

"เด็กคนนั้นสินะคะ ท่านเเกรนด์ดยุกที่เป็นลูกสาวเธอคนนั้น"

"ใช่ กินข้าวเถอะ"

"ท่านพี่ของ อลิซหรอคะ" อิซาเบลล่าพูดขึ้น

"ใช่เเล้วอลิซ เซเลน่าคือพี่สาวของเจ้า"ท่านเเกรนด์ดยุกตอบ

" ค่าาา ท่านพ่อ" อิซาเบลล่าพูดตอบด้วยรอยยิ้ม

ห้องนอนเซเลน่า

" ในที่สุดก็จบสักที เเค่คิดก็ขยะเเขยงเเล้ว"

[ ฉันต้องที่เมืองเกล ที่นั้นมีคนที่สามารถช่วยฉันได้ เมืองเกลเป็นเมืองที่ไม่มีตระกูลชั้นสูงไปเท่าไหร่เพราะที่นั้นเป็นสถานที่อยากจนมากสภาพแวดล้อมไม่เคยจะดี เมื่อก่อนฉันคิดอยากจะช่วยคนเหล่านั้นเเต่ก็ไม่ได้ทำ ]

" เริ่มพรุ่งนี้เลยดีมั้ย"