นิยายเรื่องนี้ไรต์เอามาจากเด็กดี ซึ่งเป็นของไรต์เองนิยายเรื่องนี้ไรต์วางขายในเด็กดีคะ แต่ไรต์เอามาลงในนี้โดยไม่ต้องซื้อคะ ซึ่งไรต์ไม่ได้เอานิยายคนอื่นมาลงนะคะ เข้าใจตรงกันนะ ขอบคุณคะ
ในวันที่ทุกคนต่างเร่งรีบกลับบ้านกันได้มีร่างๆหนึ่งเดินอยู่ข้างทางอย่างไม่เร่งรีบร่างนั้นมีผมสั้นสีดำปีกอีกาส่วนสูง170เซนติเมตรดวงตาสีม่วงหน้าตาก่ำกึ่งระหว่างสวยหรือหล่อร่างนั้นมีชื่อว่า นาย ภูวิวัตน์ กาจนริน
หรือเรียกง่ายๆว่ามิยะ
มิยะเดินมาจนถึงคอนโดที่ตนเองซื้อไว้ตั้งแต่เข้าทำงานที่บริษัทได้ใหม่ๆซึ่งเจ้าตัวเห็นว่ามันอยู่ใกล้ที่ทำงานเลยซื้อไว้จะได้ไม่ลำบากเดินทางไกลๆ
"อ้าว..มิยะคุงกลับแล้วหรอจ้ะ"
" ครับ..วันนี้งานไม่เยอะนะครับเลยกลับเร็ว"
"จ้า..ยังไงก็ดูแลสุขภาพด้วยนะจ้ะ"
"ครับ คุณป้าก็ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ"
"จ้า ขอให้เป็นคืนที่มีความสุขนะจ้ะ"
"ครับ" ถึงมิยะจะงงกับคำพูดของป้าอรแต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรและตอบรับกลับไป
เมื่อคุยกับป้าอรที่พักในคอนโดเดียวกันเสร็จ มิยะก็เดินเข้าลิฟท์ขึ้นไปที่ชั้นตัวเองอยู่ทันที ติ้ง..เดินออกจากลิฟท์เลี้ยวซ้ายจนมาถึงห้อง124ซึ่งเป็นห้องของมิยะเอง
แกร๊ก...ปัง...ตุบ...วางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะเสร็จร่างบางก็เข้าไปอาบน้ำในทันทีเมื่ออาบเสร็จมิยะก็มายืนส่องกระจกซึ่งบนหน้าของเขานั้นมีรอยสักอยู่ที่ใต้ตาทั้งสองข้างซึ่งมันไม่ได้ทำให้ใบหน้าของมิยะหน้าเกลียดเลยกลับกันยิ่งทำให้ใบหน้านั้นดูงดงามขึ้นอีก
ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่ารอยสักนี้เกิดขึ้นได้ยังไง มันอยู่กับเขามาตั้งแต่เกิด ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้สร้างความลำบากให้เขา แต่มันก็ทำให้ผู้คนมองเขาแปลกๆไปบ้าง
แต่งตัวเสร็จมิยะก็เอาข้าวออกจากตู้เย็นมาอุ่นในไมโครเวฟ ระหว่างรอก็ไปเอาน้ำและยาออกมาเตรียมพร้อมไว้ ติ้ง..เอาข้าวออกจากไมโครเวฟแล้วมานั่งกินเรื่อยๆจนหมดแล้วกินยาตามทันที
เหตุผลที่มิยะต้องกินยานั้นเพราะเขาเป็นโรคหัวใจมาตั้งแต่2ปีก่อนจึงทำให้ต้องกินยาเป็นประจำทุกวัน
"เฮ้อออ..หวังว่าพรุ่งนี้จะไม่วุ่นวายนะ"
เมื่อพูดจบร่างบางก็จมเข้าสู่ห้วงนินทราในทันที และหารู้ไม่ว่าตัวของมิยะนั้นจะได้รู้ความจริงในค่ำคืนนี้...
————————————————————————————
มาลงเรื่องใหม่ อิอิ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
