โลกใบนี้เต็มไปด้วยเวทย์มนต์ ผู้วิเศษ สิ่งมีชีวิตทรงปัญญาที่นอกเหนือจากมนุษย์

...เราเรียกที่นี้ว่า "รูนเทอร์ร่า"...

๊ณ ตีนเขาทากอน

ภูเขาที่สุดรูนเทอร์ร่าถ้าหากดูจากเขาอื่นภูเขา

ทากอนนั้นสูงกว่าเขารอบๆจนน่าประหลาดใจว่ากันว่าผู้ที่ปีนไปถึงยอดเขาจะได้รับการรับเลือกโดยเทพเจ้าทั้งหลายให้เป็นตัวแทนรับพลังแห่งเทพจึงเป็นเรื่องปกติที่จะมีคนพยายามปีนขึ้นไปแต่หลายคนไปไม่ถึงครึ่งทางก็ต้องยอมแพ้ด้วยสภาพอากาศที่โหดร้ายทั้งความหนาวอากาศที่เบาบางจนแทบจะหายใจไม่ออกแต่สภาพอากาศด้านล่างนั้นมีความอุดมสมบูรณ์แม่น้ำไหลจากยอดเขาไหลผ่านหมู่บ้านต่างๆที่ตีนเขา

นักเวทย์หนุ่มอ่อนต่อโลกคนหนึ่งจากต่างแดนเดินทางมาที่เขาทากอนเขามีความพยายามปีนไปบนเขาทากอนหลายครั้งแต่ไม่เคยสำเร็จเพราะสภาพอากาศที่ไม่เคยจะอ่อนข้อให้เขาเลยทุกครั้งที่ปีนจะมีชาวบ้านจากตีนเขาคอยติดตามเขามาด้วยเพื่อความปลอดภัยโดยชาวบ้านคนนั้นบอก

นักเวทย์หนุ่มเสมอว่า"สภาพอากาศบนนั้นโหดร้ายมากข้าจะติดตามท่านไปถึงได้แค่ครึ่งภูเขาเท่านั้น"

นักเวทย์หนุ่มไม่ตอบอะไรเขาทำเพียงแค่ปีนต่อไปจนเขาหมดสติไปเพราะสภาพอากาศ

ตื่นขึ้นมาอีกที่ตีนเขา

ชาวบ้านA"ข้าเคยบอกท่านแล้วว่าท่านควรพักสัก2สัปดาห์ก่อนไปปีนเขารอบถัดไป"

วินเลอร์(นักเวทย์หนุ่ม):ข้านะมีภารกิจที่ยิ่งใหญ่รออยู่จะนอนพักผ่อนนานขนานนั้นไม่ได้หรอนะ"

ชาวบ้านA"นี้ท่านคิดจริงๆหรอว่าไอเทมเวทมนต์ใหม่ๆพวกนั้นเขาจะช่วยให้ท่านไปไกลกว่าครึ่งเขาได้นะ"

วินเลอร์"ข้าคิดว่ามันคุ้มค่าที่จะลองเพื่อแลกกับเวทมนต์บนเขานั้น"

ชาวบ้านB"ทำไมท่านไม่ไปขอเวทมนต์จากพวกสาวกแห่งดวงอาทิตย์หรือสาวกแห่งดวงจันทร์ละ"

วินเลอร์"คนพวกนั้นคุยด้วยไม่ได้หรอนะถ้าข้าได้เวทมนต์ของฝั่งใดฝั่งหนึ่งมาข้าว่ามันจะส่งผลร้ายต่อตัวข้าแน่"

สาวกแห่งดวงอาทิตย์หรือsolari(โซลารี)คือศาสนาที่นับถือดวงอาทิตย์นั้นคือเทพเจ้าของทุกชีวิตและสาวกทุกคนจะต้องทำลายแสงทุกชนิดที่ไม่ได้มาจากดวงอาทิตย์เพราะคือแสงจอมปลอม

สาวกแห่งดวงจันทร์หรือlunari(ลูนารี)คือศาสนาที่นับถือแสงของพระจันทร์แต่พวกลูนารีจะมีจำนวนน้อยเนื่องการทำสงครามของทั้ง2ศาสนาทำให้พวกลูนารีต้องเผยแพร่ศาสนาในที่ลับสายตาคนเพื่อไม่ให้ถูกโจมตีโดยพวกโซลารี

วินเลอร์"ข้าจะเอาแต่นอนเฉยๆไม่ได้หรอนะ"

(ลุกจากเตียง)

ชาวบ้านA"ท่านพึ่งฟื้นตัวจากการปีนเขาเองนะนี้ท่านคิดจะลงไปที่ตีนเขาอีกแล้วหรอ"

วินเลอร์(ร่างกายเจ็บไปหมดอากาศข้างบนทำเอาร่างกายแทบจะไม่ขยับเลย)

ทันได้นั้นมีเสียงร้องของสัตว์ร้ายดังขึ้นสัตว์ร้ายที่ไม่น่าจะมาที่แถวๆตีนเขาได้

โบลอร์

สัตว์ร้ายของภูเขาทาร์กอนที่มีทักษะการบินที่ดีเยี่ยมและมีกรงเล็บและปากที่แหลมคมมันมักจะล่าโดยการส่งเสียงร้องดังเพื่อให้เหยื่อรับรู้ก่อนจะพุ่งตัวลงอย่างรวดเร็วมาจากฟ้าเพื่อจับเหยื่อไปกิน

ณ ทางลงไปที่ตีนเขาทาร์กอน

เสียงร้องของสัตว์ร้ายดังขึ้น

วินเลอร์รู้ตัวได้ด้วยสัญชาตญาณโดยทันทีว่าอันตรายกำลังมาถึงตัวแล้ว เขารีบพุ่งตัวไปด้วยเวทย์สายลมของเขา โบลอร์ที่พลาดเป้าปากของทันพุ่งไปที่หินก้อนใหญ่ด้านหลังวินเลอร์หินก้อนนั้นแตกละเอียดมันส่งเสียงร้องดังก่อนจะบินขึ้นไปเตรียมโจมตีรอบต่อไป

วินเลอร์ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเขาทำตัวไม่ถูกเพราะไม่เคยคิดว่าสัตว์ร้ายแบบนี้จะลงมาที่ตีนเขาได้โบลอร์โดยธรรมชาติจะล่าสัตว์บนเขาทาร์กอนอาวุธที่มีติดตัววินเลอร์มีเพียงหินมานาและหินไฟเพื่อให้ความอบอุ่นเพียงเท่านั้น วินเลอร์ยื่นนิ่งขาไม่ขยับไปครู่หนึ่งก่อนเสียงร้องของโบลอร์ดังขึ้นอีกครั้ง

วินเนอร์รีบใช้เวทย์เพื่อเพิ่มความเร็ววิ่งหนีอย่างสุดชีวิตเพราะแค่เวทย์สายลมชั้นกลางไม่มีทางที่จะสู้ชนะสัตว์ร้ายที่อาศัยในสภาพอากาศที่หนาวเย็นและโหดร้ายบนเขาได้เลย

โบลอร์พลาดเป้าจากตัววินเลอร์ไปเพื่อแค่นิดเดียวแรงจากการพุ่งตัวของโบลอร์ทำให้วินเลอร์ตกลงจากผาที่เขายืนอยู่

วินเลอร์ถึงเขาจะอ่อนประสบการณ์แต่การตอบสนองถือว่ายอดเยี่ยมเขารีบใช้เวทย์ลมเพื่อลดแรงกระแทกจากการตกลงจากที่สูง

ถึงจะใช้เวทย์มนต์แล้วแต่ความสูงนั้นไม่ใช่น้อยๆเลย

ตกลงสู่พื้น!!

วินเลอร์(หายใจไม่ออกเลยแย่แน่ขยับสิร่างกายอนาคตของเราจะจบลงแบบนี้ไม่ได้)

วินเลอร์ที่มองขึ้นไปบนฟ้าเห็นโบลอร์บินอยู่ด้านบนมันกำลังหาจังหวะที่จะปิดชีวิตของนักเวทย์หนุ่มให้ได้ในครั้งที่3โดยที่จะไม่พลาดอีกแล้ว

วินเลอร์ตะเกียกตะกายสุดชีวิตมือของเขาไปปัดโดนหนังสือบางอย่างที่โดนหิมะทับอยู่

หนังสือบางเก่าๆวินเลอร์รู้โดยทันที่ว่ามันต้องเป็นหนังสือเวทย์บางอย่างแน่สัญชาตญาณของนักเวทย์ในตัวเขาสัมผัสได้ว่ามีเวทมนต์บางอย่างอยู่

ถึงจะไม่รู้ว่ามันจะเป็นเวทย์อะไรและมีมากน้อยแค่ไหนแต่มันเป็นโอกาสเดียวของเขาวินเลอร์รีบใช้หินมานากับหนังสือและรีบถือมันขึ้นมาทันได้นั้น

เวทย์มนต์จากหนังสือระเบิดออกมาตัวของวินเลอร์เริ่มแปรเปลี่ยนไปจากเดิมผิวหนังของเขาชีกขาดออกกลายเป็นสีแดงและปีกสีแดงสดพุ่งออกมาจากร่างเขา

"มันทรมานเหลือเกิน"

??????????????????

"ข้าทรมานเหลือเกิน"

???:ยาวนานแค่ไหนนะมันทรมาร...ทรมานเหลือเกิน มันมืดไปหมดตาของข้ามืดบอดปากของข้าอ้าออกตลอดเวลาปอดของข้าเหมือนจะชีกขาดข้ารู้สึกได้ถึงมันทั้งหมดข้าหายใจไม่ออกข้าขยับไม่ได้ใครก็ได้ช่วยหยิบข้าขึ้นมาที่"

โบลอร์รู้สึกถึงอันตรายมันพยายามบินหนีโดยทันที่แต่ไม่ทันที่มันจะขยับปีกของมันร่างของมันก็ระเยิดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเลือดชิ้นเนื้อตกลงที่พื้นอาบไปทั่วร่างกายของthe darkin(ดาร์คิน)

???:ทาร์กอนงั้นหรอข้าต้องรีบออกจากเขาโง่นี้แล้วสิ

วงเวทย์เทเลพอร์ตชั้นสูงเปิดออกปลายทางคือที่ไหนยังไม่ทันรู้

มีหอกศักดิ์สิทธิ์ของตัวแทนเทพสงครามPANTHEON(แพนธีออน)

ตัดแขนของวินเลอร์ไม่สิตอนนี้มันคือdarkinไปแล้ว

คลื่นพลังของPANTHEONพุ่งมาพร้อมกับตัวเขา

darkinไม่ได้รู้สึกกลัวแม้แต่น้อยถึงจะเป็นdarkinที่ใช้เวทย์มนต์แต่ร่างกายก็ไม่ได้อ่อนแอdarkinหยิบหอกของเทพขึ้นมาแล้วโยนกลับไปทางPANTHEONด้วยความเร็วสูง

PANTHEONรับไว้ได้โดยง่ายทั้ง2ยื่นประจันหน้ากัน

PANTHEON:กล้าดียังไงถึงได้มาเหยียบภูเขาศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้

darkinไม่ตอบกลับแต่มันเตรียมตัวสู้กับPANTHEONโดยไม่กลัวแม้แต่น้อย

ทั้ง2กำลังจะสู้กันแต่อยู่darkinรู้ตัวได้อันตรายอื่นที่นอกการศัตรูตรงหน้าdarkinรีบพุ่งตัวหายจากตรงนั้นภายในชั่วพริบตาPANTHEONตัดสินใจที่จะปาหอกตามไปแต่อยู่ๆตัวเขาก็พุ่งไปด้วยความเร็วชนกับเขาทาร์กอนอย่างแรงจนทำให้แถวๆนั้นเกิดการสั่นไหวไปครู่หนึ่ง

LEONA(ลีโอน่า)

ตัวแทนของเทพแห่งดวงอาทิตย์ตามมาสมทบกับPANTHEON แต่darkinนั้นไม่อยู่แล้ว

LEONAรีบไปดูอาการของPANTHEONแต่เขาไม่เป็นอะไรมากทั้ง2เกิดความมึนงงเล็กน้อยเพราะที่นี้คือภูเขาแห่งเทพไม่น่ามีความเป็นไปได้ที่จะมีdarkinมาอยู่ที่นี้เพราะทั้ง2เผ่าเป็นศัตรูที่ต่อสู้กันมาหลายร้อยปี

PANTHEON:ข้าว่ามันน่าจะหนีออกจากเขตของเขาทาร์กอนไปแล้วละ

LEONA:การที่darkinกล้ามาที่เขาทาร์กอนและสู้กับเจ้ามันจะเป็นลางบอกเหตุบางอย่างที่ไม่ดีในอนาคตแน่เลย

ณ ส่วนลึกของจิตใจของทั้งสอง

วินเลอร์:ที่นี่ที่ไหนขยับร่างกายไม่ได้เลยมืดไปหมดมองไม่เห็นอะไรเลย

(มองเห็นแค่เพียงร่างของตนเอง)

แต่จู่ๆพื้นที่ทั้งหมดก็เริ่มกลายเลือดสีแดงสดที่พื้นวินเลอร์ยืนอยู่บนซากศพมากมายกองเป็นภูเขาเลือดไหลออกมาจากศพจนท่วมวินเลอร์จมอยู่ในกองเลือดกองศพทั้งหลายแต่รู้ตัวอีกที่เขาก็ยื่นอยู่กลางทะเลทรายที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา

วินเลอร์:"เกิดอะไรขึ้นเนี้ย"

มีศพเดินได้ตัวหนึ่งเดินเข้ามาหาเขาจนมาหยุดที่ตรงหน้านักเวทย์หนุ่ม

วินเลอร์:สวัสดี

ศพนั้นไม่ตอบแต่จู่ๆศพนั้นก็ระเบิดออกภายในมีdarkinตัวหนึ่งใบหน้ามันไม่มีปากมีแค่ดวงตาสีแดงปีกที่ใหญ่เหมือนค้างคาวยักษ์เสื้อเป็นเสื้อของนักเวทย์ชั้นสูงวินเลอร์รู้สึกถึงแรงกดดันอันมหาศาล เขารู้โดยทันทีว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือสิ่งมีชีวิตระดับที่ใกล้เคียงกับเทพเจ้าหรือจอมมารแน่นอน ถึงมันจะไม่มีปากแต่รู้สึกได้ว่ามันกำลังยิ้มด้วยความดีใจอยู่วินเลอร์ไม่กล้าแม้แต่จะอ้าปาก

ทันใดนั้นก็มีเสียงเข้ามาในหัวของเขา

???:เจ้าจงเลือกมาว่าเจ้าอยากจะยืนดูโลกใบนี้ถึงจุดจบหรือตายตรงนี้เลย

วินเลอร์:เจ้าคือแล้วที่นี้ที่ไหน

???:ตัวข้าคือaableเอเบอลเป็นdarkin

darkin of discernment

ดาร์คิน แห่งการหยั่งรู้

และเจ้าคือภาชนะของข้า

(darkin)

ในอดีต ณ เมืองที่ชูริมา

ดินแดนที่รุ่งเรืองในทุกด่าน เวทย์มนต์ เทคโนโลยี การปกครอง และกองทัพ เหล่าแม่ทัพในชูริมานั้นส่วนใหญ่คือครึ่งเทพที่ได้รับการคัดเลือกจากเทพแห่งดวงอาทิตย์ให้เกิดใหม่จากคนปกติการเป็นครึ่งเทพsun bornทำให้กองทัพของชูริมานั้นแข็งแกร่งเป็นอันดับ1ในสมัยนั้นแต่ก็ได้เกิดสงครามขึ้นครั้งหนึ่งที่จะเปลี่ยนชูริมาไปตลอดกาล

ชูริมาสู้กับฝั่งศัตรูโดยง่ายเหมือนทุกๆศึกจนฝั่งศัตรูใช้ไพ่ตายเปิดประตูมิติจากต่างโลกให้สัตว์ประหลาดเข้ามาในสงครามพวกสัตว์ประหวาดมันฆ่าไม่เลือกทั้งฝั่งชูริมาหรือฝั่งที่เปิดประตูสงครามจบลงด้วยการที่กองทัพแถบจะหมดสภาพแม่ทัพsun bornล้มตายไปหลายคนแต่ประตูมิตินั้นยังคงเปิดอยู่sun bornหลายคนรับสภาพในสงครามไม่ได้จึงเริ่มเกิดบาดแผลในจิตใจเริ่มถูกความมืดกลืนกินที่ละเล็กที่ละน้อยจนถึงวันที่สำคัญวันที่อาณาจักรชูริมาล่มสลายทุกคนในอาณาจักรตายหมดเหลือเพียงเหล่าsun bornที่มีชีวิตอมตะด้วยความมืดในจิตใจพวกเขาสู้รบกันเองเพื่อแย่งอำนาจสูงสุดและจะสร้างอาณาจักรขึ้นใหม่แต่แล้วมันก็แค่ก็การฆ่ากันเองไม่มีบทสรุปไม่มีผู้นำชูริมาเหลือเพียงทะเลทรายเหล่าsun bornที่เหลือรอดก็ถูกความมืดกัดกินจนหมดจากภาพลักษณ์ของเทพเหลือเพียงปีศาจแห่งสงครามหรือdarkinจนถึงช่วงหนึ่งในประวัติศาสตร์เหล่าผู้รับเลือกจ่กเทพแห่งเขาทาร์กอนและdarkinได้เข้าสู้รบกันบทสรุปแล้วเหล่าเทพชนะพวกdarkinและผนึกพวกdarkinลงในอาวุธที่darkinใช้เองยาวนานนับร้อยปีรอวันที่จะมีคนหยิบพวกเขาและเข้ายึดร่างกายของผู้หยิบอาวุธเพื่อไปทำลายทุกสิ่งให้หมดสิน

วินเลอร์คิดไม่ถึงว่าตำนานปีศาจเหล่าจะมีอยู่จริงเขาไม่อยากตายตรงนี้

Aable:ตอบคำถามของข้าซะมนุษย์

วินเลอร์พยายามขัดขืนเพื่อจะใช้เวทมนตร์โจมตีAable

ทันใดนั้นแขนของวินเลอร์ก็หักกระดูกทะลุออกมาจากแขนเขาร้องด้วยความเจ็บปวด

Aable:ข้าจะถามเจ้าอีกครั้งเจ้าจะเลือกจุดจบแบบไหน

วินเลอร์:ข้าก็มีความฝันนะเจ้าไม่สิทธิมาขโมยร่างของข้ามาใช้ทำเรื่องชั่วๆ

ทันทีที่พูดจบแขนของวินเลอร์ก็หักอีกข้าง

Aable:ข้ารู้ถึงมันความฝันเพ้อเจ้อของเจ้า

"เจ้ามันก็แค่คนที่ไม่ได้รับความยุติธรรมจากราชวงศ์แล้วต้องการพลังมันก็แค่นั้น"

วินเลอร์:(นิ่งเงียบ)

Aable:ข้าจะทำลายทุกอย่างทิ้งยังไงมันก็เหมือนที่เจ้าต้องการเพราะงั้นเจ้ายืนมองอยู่นิ่งในดวงตาของข้าก็พอแล้ว

วินเลอร์ถูกโซ่ดึงไปที่เก้าอี้เก่าๆตัวหนึ่งในที่มืดเห็นเพียงภาพผ่านดวงตาที่ไม่ใช่ของเขาอีกต่อไป

วินเลอร์:สักวันข้าจะเอาร่างคืนมาให้ได้

Aable:ข้าจะไปหาท่านนายของข้า