.

.

.

19.32

"นี่เป็นเวลาเลิกงานของฉันหรอเนี่ย.."

เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่าแผ่วเบาพลางยกมือป้องปากในยามที่ความเหนื่ยสะสมจนเกิดความรู้สึกง่วง ส่วนมืออีกข้างจับโทรศัพท์มือถือเอาไว้ ก่อนจะยกขึ้นมาเปิด พลางหรี่ตามมองเหล็กชิ้นน้อยที่ตนถืออยู่

แสงที่ส่องสว่างของมือถือเริ่มต้นขึ้นในความมืดเผยให้เห็นตัวเลข 19:32 ที่อยู่ที่เดิมเหมือนเคยพร้อมกับกล่องข้อความของแอปอื่นๆ

"อ่า..นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย หนึ่งทุ่มแล้วงั้นหรอ..เคสคงรอแย่เลย..แต่ฉันไม่ผิดนะน้องรัก.."

เจ้าของมือถือเอ่ยด้วยความเหนื่อยล้า แต่ก็ยังลากสังขารตนเองเดินมาจนถึงหน้าลิฟต์เจ้าตัวมองไปสักพักก่อนจะเดินเข้าไปในห้องแคบสีขาวอย่างเคย

แต่ไม่นานนักเมื่อเขาอยู่ในลิฟต์ก็มีหน้าต่างสีฟ้าโผล่ออกมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ในหน้าต่างนั้นมีตัวหนังสือเขีบนไว้อยู่ ทางคนในลิฟต์ที่เห็นก็นึกว่าตาฝาดอย่างเดียวเนื่องจากความเหนื่อยล้าที่สะสมมา คนผมขาวขยี้ตามองหน้าต่างโปร่งใสอีกครั้ง แต่ที่น่าตกใจคือหน้าต่างนั้นไม่หายไป

"ฉัน...คงเหนื่อยเกินไป?"

เจ้าของผมสีขาวดั่งใยไหมเอ่ยออกมาเวยความตกตลึง ไม่นานนักก็มีเสียงโครมครามดังออกมาจากด้านนอกของลิฟต์ จากความเหนื่อยล้ากลายเป็นตื่นตระหนก เจ้าตัวเมื่อคิดว่ามีเรื่องแน่ๆ ก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าด้วยความร้อนลนพร้อมกับรีบจิ้มที่มือถืออย่างรีบร้อน

ไม่ทันใดหน้าต่างก็ขยายออกให้เห็นเป็นวิดิโอแบบเรียลทาร์ม คนตัวเล็กเมื่อเห็นอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่ละสายตาจากมือถือแล้วไปมองสิ่งที่ถ่ายทอดสดอยู่

[อ่า~ นี่ถึงเวลาที่โลกเฮ็งซวยนี่จะล่มจมแล้วสินะ ต้องขอโทษที่ทำให้ตกใจ พวกเรามาร้าย ไม่ได้ต้องการทรัพสินหรืออะไรแค่ต้องการชีวิตเท่านั้นเอง ถ้าสิ้นหวังมากก็ฆ่าตัวตายไปเถอะนะ ส่วนใครที่ใจสู้หน่อยล่ะก็ มาสู้กับพวกเราสิ] คนในวิดิโอพูดพลางยิ้มเย้ยหยันอย่างสบอารมณ์ ไม่นานนักก็มีเสียงอื่นเข้ามาแทรก

[ตามที่ยัยนี่พูดไป พวกเราไม่ใช่คนดีหรอกนะ พวกเราจะให้เวลาพวกแก หนึ่งเดือนในการเตรียมทุกอย่าง นี่มากพอสำหรับพวกสวะชั้นต่ำแบบนี้แล้วล่ะนะ ถ้าคิดจะประท้วงล่ะก็เชิญเข้ามาที่ testing room ได้เลย พวกเรารอต้อนรับอยู่เสมอ ส่วนข้อมูลเดี๋ยวรอสักพักก็รู้เอง พวกฉันมีเรื่องที่จะพูดแค่นี้] เสียงเข้มพูดยาวเหยียดก่อนที่ภาพจะตัดหายไป

"ห๋า..นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย..?"

"ไม่สิ..แต่ก่อนอื่น..ต้องรีบกลับบ้าน.."

ไม่นานนักจากที่เสียงของลิฟต์ที่เปิดออกก็ดังขึ้น คนตัวเล็กไม่รอให้เสียเวลารีบวิ่งออกจากห้องแคบๆ นั้นแทนที ภายในข้างนอกมีเสียงไซเรนและแสงสีเต็มไปหมดบ่งบอกถึงความโกลาหล

เมื่อเห็นเช่นนั้นคนตัวเล็กไม่รอช้ารีบวิ่งเข้ารถคันสีขาวก่อนจะเริ่มออกตัวไปยังเส้นทางที่เรียกว่า "บ้าน"

เมื่อถึงแล้วคนตัวเล็กรีบกวาดสายตาดูรอบๆ ทันควัน ในใจหวังไม่ให้เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวคนเดียวคนเดียวของตน

.

.

"เคส!"

คนตัวเล็กวิ่งเข้าบ้านของตนมาอย่างกะเสือกกระสนพลางตะโกนลั่นเรียกชื่อน้องของตนรัวๆ และวิ่งไปรอบๆ อย่างไร้ปลายทาง

ไม่มีเสียงตอบรับ

ทันใดนั้นก็มีเสียงกุกกักบางอย่างดังขึัน คนตัวเล็กรีบหันควับไปทันทีหวังให้เป็นน้องตนเอง แต่กลับไม่ใช่ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเขาคือ คน(?)สวมชุดคลุมสีชาดลักษณะเป็นมนุษย์ที่ถือเคียวด้ามยาวดูเป็นผู้ชายที่มีอายุสูง มีลักษณะเป็นนักปราชญ์ เครายาวสีขาว ซึ่งลักษณะเหล่านี้มีความคล้ายบิดาเวลา มองดูดีๆ แล้วก็ดูเป็นคน แต่ด้านหลัง เขากลับมีปีก หรือนี่จะเรียกว่าเทพเจ้ากันนะ?

"คุณ...เป็นใคร..?"

[นี่เจ้า..ถามข้างั้นรึ..?]

[เหอะ..มนุษย์สมัยนี้ช่างโง่เขลาสิ้นดี]

[ข้าคือ โครนอส เทพเจ้าแห่งเวลา]

อา โครนอสหรอ

เทพแห่งเวลาเนี่ยนะ ?

บางทีฉันอาจจะเหนื่อยจนหูฝาดงั้นหรอ ?

หรือ

จริงๆ แล้ว

มันคือความจริง ?

.

.

.

—

: ห๋า...?