-ตำหนักหยวนซี-

แสงดวงอาทิตย์ของยามรุ่งอรุณสาดส่องเข้ามาในตำหนักหยวนซี พรางให้เห็นหญิงสาวร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง แสงนั้นส่องเข้ามาถึงใบหน้า ของนางจนทำให้นางต้องลุกตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย

ใช่แล้วนางคือ องค์หญิงต่านซูเหลียน พระชายาของรัชทายาท เยว่เฉินหลิง ทั้งคู่สมรสกันได้2ปี กว่าแล้ว ซูเหลียนไม่เคยได้รับความรักจากเฉินหลิงเลยแม้แต่เศษเสี้ยวของหัวใจ นางรอคอยการมาของพระสวามี วันแล้ววันเล่า........แต่ก็ไร้วี่แวว

"พระชายาตื่นแล้วหรือเพคะ" เสียงของตู้เหมิงสาวใช้คนสนิทของซูเหลียน ตู้เหมิงเดินเข้ามาพร้อมกับใบหน้าอันสดใส ราวกับว่าวันนี้เป็นวันดีอย่างไรอย่างนั้น ใช่!วันนี้เป็นวันเทศกาลโคมลอยของแคว้นเยว่ที่จัดขึ้นในทุกๆปี และเป็นวันที่ซูเหลียนจะได้พบกับเฉินหลิงในรอบ1ปี

ซูเลียนพยักหน้ารับพร้อมกับรอยยิ้มเล็กน้อย แต่สีหน้าของนางดูโศกเศร้า นั่นเป็นเพราะวันนี้นางต้องเห็นภาพบาดตาบาดใจอีกเช่นเคย ในเทศกาลโคมลอยของปีที่แล้ว เฉินหลิงไม่สนใจนางเลย เพราะเฉินหลิงสนใจแต่ "หานเสินฮวา" สนมผู้เป็นที่รักของเขา เขาได้ทิ้งซูเหลียนไว้ข้างหลังอยู่เพียงลำพัง เพราะเหตุนี้ซูเหลียนถึงมิค่อยได้อยากไปนัก

"ถ้าท่านไม่อยากไป ไม่ต้องไปก็ได้นะเพคะ ข้ามิอยากให้ท่านต้องเจ็บปวดใจอีก" ตู้เหมิงกล่าวเช่นนี้เพราะนางไม่อยากเห็นซูเหลียนต้องเป็นทุกข์เพราะผู้ชายคนนั้น "ข้าไม่เป็นอะไรจริงๆ เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าควรเผชิญหน้ากับความเป็นจริง" ซูเหลียนตอบกลับ ก็จริงอย่างที่นางกล่าว

นางเป็นถึงพระชายาจะมายอมแพ้แบบนี้ไม่ได้มันไม่สมศักดิ์ศรี

ในระหว่างการสนทนาของซูเหลียนและตู้เหมิง จู่ๆประตูบานใหญ่ก็เปิดออกพร้อมกับหญิงสาววัยกลางคน นามว่า เปิ่นลี่ นางเป็นหัวหน้านางในของวังหลังแห่งนี้ เปิ่นลี่นำชุดมาถวายให้ซูเหลียนที่นางจะใส่ไปงานเทศกาลคืนนี้

"ถวายบังคมเพคะพระชายา หม่อมฉันนำชุดมาถวายให้เพคะ" ชุดที่เปิ่นลี่นำมานั้น ฮองเฮาเป็นคนจัดหามาให้ซูเหลียน

ทุกๆงานของแคว้นเยว่ฮองเฮาจะจัดหาชุดมาให้นางอยู่เป็นประจำ "เจ้านำไปวางที่โต๊ะเถิด เดี๋ยวข้าจะไปขอบพระทัยฮองเฮาเอง" ซูเหลียนยิ้มให้เปิ่นลี่พร้อมกับสีหน้าที่ดูอ่อนโยน

"เพคะ พระชายา" หลังจากสิ้นเสียงของเปิ่นลี่ นางนั้นก็นำชุดไปวางไว้ที่โต๊ะตามที่ซูเหลียนบอกและเดินออกจากห้องไป

ซูเหลียนและตู้เหมิงเดินออกมาจากตำหนัก ทั้งคู่ตรงไปที่ตำหนักหมิงจูตำหนักของฮองเฮา

ในระหว่างการเดินทางนั้นซูเหลียนได้พบกับ

เฉินหลิงและเสินฮวา "ถวายบังคมเพคะเสด็จพี่"

เสินฮวาย่อคำนับลงเล็กน้อยก่อนที่จะยืนท่าเดิม

"เสด็จพี่จะไปไหนหรือเพคะ"เสินฮวาถามต่อ

"ข้าจะไปไหนมาไหนต้องคอยรายงานเจ้าตลอดอย่างนั้นหรือ" ซูเหลียนตอบกลับ ถึงแม้ว่าเสินฮวาจะเป็นสนมที่โปรดปรานของรัชทายาท

แต่ซูเหลียนนางก็ไม่คิดจะไว้หน้าเลยแม้แต่น้อย

สีหน้าของเสินฮวาก็เปลี่ยนไปตอนนี้นางเกิดบันดาลโทสะอยู่ภายในใจ นางอยากจะระเบิดออกมาเสียตรงนั้นแต่ก็ทำไม่ได้

"เสินฮวาแค่ถามเจ้านางผิดตรงไหน" จู่ๆเฉินหลิงก็ตอบกลับมาเสียเอง เขาพูดด้วยนํ้าเสียงที่ดูโกรธ

สีหน้าที่ดูเย็นชา ช่างแตกต่างกับตอนที่เขาอยู่กับคนรักของเขาเสียจริง ซูเหลียนก็ได้แต่มองใบหน้าของเฉินหลิงโดยที่ไม่โต้ตอบอะไรกลับไป

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วข้าขอตัว" ซูเหลียนตอบกลับมาสั้นๆและเดินจากไปอย่างสง่าผ่าเผย ถึงแม้นางจะไม่แสดงออกทางใบหน้าแต่ในใจของนางนั้นแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ นางต้องทนทุกข์ทรมานมาตั้ง2ปี แต่นางก็ทำอะไรไม่ได้เลย

-ตำหนักหมิงจู-

"ถวายบังคมเพคะฮองเฮา หม่อมฉันมาขอบพระทัยเรื่องชุดที่ฮองเฮานำมาให้เพคะ" ฮองเฮาหลี่ยิ้มด้วยความเอ็นดู ที่ฮองเฮาหลี่นั้นดีกับซูเหลียนเป็นเพราะความเอ็นดูและความสงสาร

ฮองเฮาหลี่รู้ว่ารัชทายาทเฉินหลิงให้ความสนใจแก่เสินฮวามากกว่าจึงทำให้ฮองเฮาหลี่ไม่พอใจเป็นอย่างมากแต่นางก็ทำอะไรมิได้ "เจ้าไม่เห็นต้องมาเองเลยฝากเปิ่นลี่มาก็ได้"

"เรื่องแบบนี้หม่อมฉันต้องมาเองสิเพคะถึงจะถูก"

พร้อมกับรินนํ้าชาให้กับฮองเฮาหลี่

ฮองเฮาหลี่รักซูเหลียนเหมือนลูกแท้ๆคนหนึ่ง

ทั้งสองสนิทสนมกันมากไม่ว่าจะเรื่องอะไรฮองเฮาหลี่มักจะเข้าข้างซูเหลียนอยู่เสมอหากมีใครมารังแกนาง ขอเพียงแค่ซูเหลียนเอ่ยปากมาเท่านั้นฮองเฮาหลี่พร้อมจะจัดการให้ทุกเรื่อง นางอยากจะไถ่โทษในทุกๆเรื่องที่เฉินหลิงได้ทำกับซูเหลียนเอาไว้ แต่นางคงทำได้เพียงเท่านี้

"หม่อมฉันขอทูลลาเพคะ" หลังจากที่คุยกันมาสักพักซูเหลียนก็ขอตัวกลับ "เจ้าไปเถิด" ฮองเฮาหลี่กล่าวออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูเป็นกันเองอย่างมาก ซูเหลียนและตู้เหมิงก็พากันออกมาจากตำหนักหมิงจูและพากันเดินกลับตำหนักหยวนซี

-ยามซวี-(19:00น.)

ซูเหลียน เฉินหลิงและเสินฮวาต่างก็พากัน ขึ้นรถม้า เฉินหลิงกับเสินฮวานั่งรถม้าคันเดียวกันตามจริงแล้วที่ตรงนั้นควรเป็นของซูเหลียนเสียด้วยซํ้าเขาทำแบบนี้ไม่ให้ไว้หน้านางเลย ซูเหลียนก็ได้แต่มองและยับยั้งชั่งใจ

รถม้าทั้งสองคันก็หยุดลงตรงตลาดเทศกาล

ทั้งสามก็ลงมาจากรถม้าและพากันเดินชมงาน เฉินหลิงเขาก็ทิ้งซูเหลียนไว้อีกตามเคย เฉินหลิงนั้นสนใจแต่เสินฮวา..ทั้งๆที่ซูเหลียนเป็นชายาของเขา เขากลับไม่เหลียวแลเลยนั่นทำให้ซูเหลียนคับแค้นใจเป็นอย่างมากแต่ความรู้สึกนั้นนางคงเก็บไว้ได้แต่ในใจ

หลังจากที่ทั้งสามเดินชมงานกันจนอิ่มอกอิ่มใจแล้ว ก็พากันเดินมาที่แม่นํ้าเพื่อรอดูพลุ และทันใดนั้นเองเสียงของพลุก็ดังขึ้นผู้คนล้วนต่างมองขึ้นไปบนฟ้า ในระหว่างที่ผู้คนมองพลุอยู่นั้นเสินฮวาก็ได้ผลักซูเหลียนลงไปในแม่นํ้าแต่ทว่าซูเหลียนกลับดึงเสินฮวาลงมาด้วยทั้งคู่ก็พากันตกลงไปในแม่นํ้าหลังจากที่เฉินหลิงเห็นเขาก็รีบลงไปช่วยเสินฮวาทันที เขาอุ้มร่างของเสินฮวาขึ้นมาจากแม่นํ้าและรีบตรงไปยังรถม้า "กลับวัง!!" เขาตะคอกใส่คนขับรถม้าเขานั้นเป็นห่วงเสินฮวาเป็นอย่างมากถ้าเสินฮวาเป็นอะไรขึ้นมาเขาสาบานว่าจะไม่ปล่อยซูเหลียนเป็นแน่!

หลังจากที่รถม้าของเฉินหลิงออกไปแล้วซูเหลียนก็ยังคงอยู่ในแม่นํ้า ซูเหลียนค่อยๆหมดอากาศหายใจไปทีละเล็กละน้อย นางเสียใจเป็นอย่างมากเพราะการกระทำของเฉินหลิง นางแค่หวังว่าเขาจะช่วยนางเพียงแค่นั้น แต่กลับไม่เป็นดั่งความคิดเอาเสียเลย "ช่วยด้วยเจ้าค่ะ มีคนตกนํ้า!"

ตู้เหมิงร้องเรียกให้คนมาช่วยผู้เป็นนายของตนแต่กลับไม่มีใครกล้าเสี่ยงชีวิตลงไป แต่จู่ๆก็มีชายหนุ่มโดดลงไปช่วยซูเหลียนเสียอย่างนั้น เขานำร่างของซูเหลียนที่หมดสติขึ้นมาและวางร่างของนางลงกับพื้น เขาไม่รู้ว่าจะช่วยนางอย่างไรดีแต่แล้วเขาก็นึกวิธีออก เขาโน้มหน้าลงจนเกือบติดใบหน้าของซูเหลียนและผายปอดให้แก่นาง จนซูเหลียนนั้นสำลักนํ้าออกมาและค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ "ขอบพระคุณท่านมากที่ช่วยชีวิตข้า"

ซูเหลียนซาบซึ้งใจเป็นอย่างมากอยู่ดีๆคนที่ไม่รู้จักกลับช่วยนางเสียอย่างนั้น "แม่นางอย่างเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลย เจ้ารีบพานายของเจ้ากลับไปเถิด"ชายหนุ่มบอกตู้เหมิงให้รีบพาซูเลียนกลับก่อนที่นางจะป่วย ตู้เหมิงพยุงซูเหลียนขึ้นมาและเดินตรงไปยังรถม้า

"ชายผู้นั้นเป็นใครกัน" ซูเหลียนพูดด้วยความสงสัยเพราะนางเองก็อยากจะรู้จักชายผู้นั้นเสียเหลือเกิน นางรู้สึกถูกชะตากับชายผู้นี้เป็นอย่างมาก

หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นกับซูเหลียนฮองเฮาหลี่ทรงพิโรธเป็นอย่างมาก นางมิได้พิโรธเรื่องที่เสินฮวารังแกซูเหลียนแต่นางพิโรธเรื่องที่เฉินหลิงนั้นไม่ยอมช่วยซูเหลียนผู้ที่เป็นภรรยาของเขา แต่เขากลับเลือกที่จะช่วยเสินฮวาแทน ฮองเฮาหลี่ทรงมีรับสั่งให้กักบริเวณเฉินหลิงเป็นเวลาหนึ่งเดือนและห้ามให้ผู้ใดเข้าตำหนักซู่หมินยกเว้นแต่คนของฮองเฮาหลี่ที่จะเข้าไปส่งนํ้าและข้าว

และเรื่องนี้นี่เองที่ทำให้เฉินหลิงโกรธซูเหลียนมาก

มากเสียจนเขาอยากจะปลดนางออกจากตำแหน่งพระชายา แต่ต่อให้เขาอยากจะปลดตำแหน่งพระชายามากแค่ไหนเขาก็มิอาจทำได้เพราะมันเกี่ยวโยงถึงความสัมพันธ์ของทั้งสองแคว้น

-จวนตระกลูหาน-

เสินฮวาเป็นบุตรสาวของท่านแม่ทัพหานกับ

ฮูหยินรอง ถึงแม้นางจะเป็นแค่บุตรสาวเมียรองของแม่ทัพหาน แต่แม่ทัพหานรักและเอ็นดูเสินฮวามากที่สุด เสินฮวาอยากได้อะไรแม่ทัพหานก็จะหามาให้ทุกอย่าง

"น่าเบื่อเป็นที่สุด!" เสินฮวาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะพูดออกมา หลายวันมานี้นางอยู่แต่ที่จวนมิได้ออกไปไหนมาไหนเลยเพราะปกติแล้วเฉินหลิงจะพานางเข้าวัง แต่ตอนนี้เฉินหลิงเองก็ถูกฮองเฮาหลี่กักบริเวณอยู่นางจึงมิได้เข้าวังอย่างปกติ นางรู้ดีว่าฮองเฮาหลี่นั้นไม่ชอบนางเสียเท่าไหร่แต่นางก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก

"คุณหนูเป็นอะไรหรือเจ้าคะ" อี้จูเอ่ยถามอี้จูเป็นสาวใช้คนสนิทของเสินฮวานางรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับเสินฮวาทั้งคู่สนิทสนมกันเป็นอย่างมากและหากมีอะไรที่เสินฮวาไม่พอใจนางก็จะลงที่อี้จูอยู่เสมอ

"ก็ข้าอยากพบรัชทายาท นี่ก็หลายก็หลายวันมาแล้วที่ข้าไม่ได้พบกับเขา เพราะนังซูเหลียนแท้ๆที่ทำให้รัชทายาทเฉินหลิงถูกกักบริเวณ!" นางพูดด้วยความโกรธแค้นนางเอาแต่โทษว่าเป็นความผิดของซูเหลียนทั้งๆที่นางเป็นคนผิดแต่นางกลับโทษคนอื่น "ถ้าคุณหนูเบื่อข้าจะพาคุณหนูไปเดินเล่นที่นอกจวนดีไหมเจ้าคะ" พร้อมกับหันหน้ามาหาเสินฮวาด้วยรอยยิ้มอันใสซื่อ

"เอาสิ อยู่แต่ในจวนข้าเบื่อจะตายอยู่แล้ว"นางทำน่าเซ็งๆก่อนที่จะตอบกลับมา

-ตำหนักหยวนซี-

ซูเหลียนนั่งรินนํ้าชาอยู่ที่สวนด้านหลังของตำหนักเวลาที่นางมีเรื่องไม่สบายใจนางชอบมานั่งที่นี่ นางนั้นไม่ค่อยชอบออกไปไหนมาไหนนางเลยอยู่แต่ที่ตำหนักหยวนซี สำหรับซูเหลียนนั้นตำแหน่งพระชายาเป็นตำแหน่งที่ไร้ค่าสำหรับนาง นางมิอยากได้ตำแหน่งนี้เลยเสียด้วยซํ้าแต่นางต้องการหัวใจของเฉินหลิงเพียงเท่านั้น

"พระชายาเพคะ" ตู้เหมิงเรียกซูเหลียนด้วยใบหน้าที่แตกตื่น "ว่าอย่างไร" ซูเหลียนวางแก้วนํ้าชาลงบนโต๊ะก่อนที่จะเอ่ยวาจา ซูเหลียนสงสัยว่าทำไม

ตู้เหมิงต้องแตกตื่นขนาดนั้นหรือว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นหรือ!? "รัชทายาทมาเพคะ"

ตู้เหมิงกล่าวด้วยวาจาที่ดูกระวนกระวาย เขาจะมาหานางทำไมกันนะรอยวันพันปีไม่เคยมาหาเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่วันนี้กลับมาหานางเสียอย่างนั้น หลังจากที่ตู้เหมิงกล่าวมาซูเหลียนก็รีบลุกขึ้นและเดินเข้าไปยังตำหนัก

"ถวายบังคมเพคะรัชทายาท" นางย่อตัวลงเล็กน้อย "พวกเจ้าออกไปให้หมด" เฉินหลิงพูดด้วยนํ้าเสียงที่แข็งทำไมเขาต้องให้คนออกไปด้วยเล่า

ดูท่าบรรยากาศไม่ดีเสียแล้วจะต้องเกิดเรื่องขึ้นกับนางเป็นแน่! สิ้นเสียงของเฉินหลิงสาวใช้ที่อยู่ในตำหนักก็ต่างกันพาออกไปรวมถึงตู้เหมิงด้วยเช่นกัน "ท่านมาทำอะไรที่นี่เพคะ" ซูเหลียนถามด้วยความสงสัยเวลาที่เฉินหลิงมาหานางจะต้อง

มีเรื่องเกิดขึ้นตลอด อยู่ๆเฉินหลิงก็กระโจรเข้าใส่ซูเหลียนพร้อมกับเอ่ยว่า "ข้าเกลียดเจ้า ข้าเกลียดเจ้าได้ยินไหม" เฉินหลิงผลักซูเหลียนจนล้มลงตอนนี้ร่างของนางลงไปนั่งอยู่กับพื้นเสียแล้ว

ซูเลียนพยายามพยุงตัวเองขึ้นมาก่อนที่นางจะตรงเข้าไปตบหน้าของเฉินหลิงหนึ่งฉากนางไม่ยอมเป็นผู้เสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียวถึงแม้นางจะรักชายที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้นมากแค่ไหนก็ตาม

"ข้าจะมิยอมให้ท่านรังแกข้าอยู่ฝ่ายเดียวหรอกนะและจำเอาไว้ถึงแม้ข้าจะรักท่านอย่างสุดซึ้งแต่นั่น!ก็ไม่ได้แปลว่าข้าจะยอมให้ท่านรังแกข้าได้ง่ายๆ"

หลังจากที่เฉินหลิงได้ฟังคำพูดของซูเหลียนนั่นทำให้สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป เพราะเหตุใดนางจึงเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้นี่ไม่ใช่ต่านซูเหลียนที่เขารู้จักสิ้นคำของซูเหลียนนางก็เดินออกจากตำหนักไป

"ตู้เหมิงไปกันเถิด"

"ไปไหนหรือเพคะ" ตู้เหมิงเลิกคิ้วเล็กน้อย

"ไปที่ไหนก็ได้ข้าไม่อยากเห็นหน้าชายผู้นั้น"

ตอนนี้นางโกรธเฉินหลิงมากแม้แต่หน้าของเขานางก็ยังมิอยากจะเห็นนางอดกลั้นมาตั้ง2ปีแต่ตอนนี้นางจะไม่ทนอีกแล้วนางจะมิยอมให้

เฉินหลิงกระทำนางอยู่ฝ่ายเดียวเป็นแน่!

-ยามเซิน- (15:00น.)

-ตลาด-

ซูเหลียนและตู้เหมิงก็พากันออกมาจากวังหลวงทั้งคู่ก็เดินหาของกินบ้าง ดูเครื่องประดับบ้างนางมิเคยรู้เลยว่าของพวกนี้จะมีขายตามตลาดวันนี้นางดูมีความสุขมากกว่าที่เคยเป็นนางออกมาจากวังหลวงนั่นเหมือนกับได้ออกมาเปิดหูเปิดตา

นางปรารถนาที่จะเป็นตัวเองมานานแล้วเพราะอยู่ในวังนางต้องทำเหมือนไม่มีความรู้สึกอยู่เสมอด้วยตำแหน่งของนางแล้วนางมิควรแสดงความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น

จู่ๆก็มีชายคนหนึ่งวิ่งมาชนนางเข้าอย่างจัง

ร่างของทั้งคู่ลงไปกองอยู่กับพื้น ชายผู้นั้นลุกขึ้นและส่งมือให้ซูเหลียน ซูเหลียนเงยหน้าขึ้นไปมองแต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเขานั่นเอง!คนที่ช่วยชีวิตของนางไว้นางจับมือของชายผู้นั้น

"คือท่านนั่นเองที่ช่วยชีวิตข้า" นางส่งยิ้มให้แก่เขาเป็นรอยยิ้มที่ตู้เหมิงเองก็ไม่ได้เห็นมานานมากแล้ว

"ข้าขอถามชื่อท่านได้หรือไม่"

"ข้าชื่อหวังหยาซวี แม่นางล่ะมีนามว่าอะไร"

"ข้า...."นางมิกล้าบอกว่านางเป็นใคร เพราะนางเองก็กลัวว่าถ้าหยาซวีรู้เขาจะเกร็งเวลาที่อยู่กับนาง

"ข้ามีนามว่า จ้าวซู่เหริน" สุดท้ายนางเลือกที่

จะโกหกหยาซวีแต่ถึงอย่างไรสักวันตัวตนของนางต้องถูกเปิดเผยเป็นแน่!

ในระหว่างที่ทั้งคู่สนทนากันอยู่นั้นเสินฮวานางก็เดินมาเห็นพอดิบพอดี

"เอ๊ะ! นั่นมิใช่ต่านซูเหลียนหรอกรึ" นางพูดพรางพร้อมกับมองไปที่ซูเหลียน นางเองก็แปลกใจที่มาเจอซูเหลียนในที่แบบนี้เพราะปกติแล้วซูเหลียนมิชอบออกมาจากตำหนักหากไม่มีเรื่องเกิดขึ้นจริงๆ

"นางยืนคุยกับชายที่ไหนกัน" เสินฮวาเกิดความสงสัยขึ้นมาคนอย่างซูเหลียนหนะหรือจะมีเพื่อน

"ไม่ว่าจะเป็นชายมาจากที่ใดข้าก็หาสนใจไม่แต่เรื่องนี้คงจะต้องถึงหูของรัชทายาทเป็นแน่!"

รอยยิ้มของนางแฟงไปด้วยความชั่วร้ายใช่แล้วเสินฮวานางมิชอบซูเหลียนมาแต่ไหนแต่ไรเพราะนางเองอยากที่จะขึ้นเป็นพระชายาแต่ความฝันของนางกลับต้องล่มสลายในที่สุด

หลังจากที่เสินฮวาเห็นซูเหลียนยืนคุยกับชายแปลกหน้านางก็รีบกลับไปที่จวนตระกูลหานเพื่อที่จะนำข่าวนี้ไปบอกกับแม่ทัพหานผู้เป็นเสด็จพ่อของนาง แม่ทัพหานนั้นต้องการให้เสินฮวาเป็นฮองเฮาจึงทำทุกวิธีทางเพื่อเขี่ยซูเหลียนลงจากตำแหน่งพระชายา

"แม่นางมาจากตระกูลจ้าวหรือ" หยาซวีเอ่ยถาม

"ถูกต้องแล้ว แต่ตัวข้านั้นต้องเข้าไปทำงานรับใช้ในวังหลวงจึงมิค่อยได้ออกมาเสียเท่าไหร่" ซูเหลียนนางตอบด้วยความมั่นใจไม่มีความลังเลเลยแม้แต่น้อย "แล้ว....เราพอที่จะเป็นเพื่อนกันได้หรือไม่" ซูเหลียนนางนั้นอยากจะมีเพื่อนนอกจากตู้เหมิงแล้วนางก็ไม่มีใครเลย

"ได้สิ เหตุใดข้าใยจึงจะต้องปฏิเสธเจ้าด้วยเล่า"

หยาซวีส่งยิ้มให้นาง นางมิเคยได้รับรอยยิ้มเช่นนี้มาก่อนหยาซวีเป็นคนแรกที่ยิ้มให้นางเช่นนี้

ซูเหลียนอยากให้เฉินหลิงยิ้มให้นางแบบนี้บ้างขอเพียงแค่ครั้งเดียวก็ถือว่าเพียงพอแล้วแต่นางก็รู้ดีว่านางไม่มีวันได้รอยยิ้มเช่นนี้จากเฉินหลิงแน่

"เจ้าบอกข้าว่าเจ้ามิค่อยได้ออกจากวังใช่หรือไม่"

"ถูกต้อง" นางพยักหน้าเล็กน้อย

"คืนนี้ข้าจะพาเจ้าไปในที่ที่หนึ่ง เจ้ามารอข้าที่

สะพานแม่นํ้าหวายในยามไฮ่" เอ๊ะ!ที่สะพานแม่นํ้าหวายหรือ!? นั่นมันที่ซูเหลียนได้พบกับหยาซวีเมื่อครั้งก่อนที่นางตกนํ้าหนิ "ได้แล้วพบกัน" นางส่งยิ้มให้หยาซวีก่อนที่จะเดินจากมา

"ท่านจะไปพบเขาจริงหรือ" ตู้เหมิงถามนาง

นางเองก็สงสัยโดยส่วนตัวแล้วนางมิค่อยไปไหนมาไหนกับคนที่เพิ่งรู้จักแต่ทำไมกลับหยาซวีนางยอไปง่ายดายถึงเพียงนี้ "อืม" นางตอบเพียงสั้นๆแต่ได้ใจความซูเหลียนรู้สึกถูกชะตากับชายผู้นี้มากนางจึงยอมไปกับหยาซวีง่ายๆพวกนางทั้งคู่ก็พากันกลับเข้าวังเพื่อนเตรียมตัวสำหรับคืนนี้

*หมายเหตุ ยามไฮ่\=21:00น.-22:59น.

ตามจริงแล้วเฉินหลิงนั้นต้องถูกกักบริเวณเป็นเวลา1เดือน แต่ฮองเฮาหลี่ลดหย่นโทษให้เหลือแค่7วัน