สวัสดีครับ ผม วิน ครับ อายุ15ปี เรียนอยู่ม.3ครับ ตอนนี้เรากำลังศึกษาวิจัยของป่าไม้เพื่อไปดัดแปลงพันธุ์กรรมของพืชให้มีความน่าสนใจครับ

สวัสดีค่ะ ฉันพรีม อายุ15ปี ได้เดินทางมาวินเพื่อศึกษาพันธุ์ของป่าไม้จะกลับไปดัดแปลง เเต่คนทุกคนค่ะ!! เกิดเรื่องขึ้นกับวินเเล้ววสิค่ะ ขณะที่พรีมกำลังเก็บตัวอย่างของดอกไม้ชนิดหนึ่งอยู่....เป็นดอกไม้ชนิดนี้ค่ะ ซึ่งอย่างไม่ทราบชื่อ ทิ้งเรื่องนี้ไว้ก่อนนะคะ.... พรีมขอไปตามหาวินก่อนนะคะ

วินๆเธออยู่ไหน..?? เเกได้ยินเสียงฉันมั้ย?.*ตะโกนสุดเสียง

วิน! วิน! วิน! เเกอย่ามาเล่นอย่างนี้นะไม่ตลกเลย

เห้ยยย วิน เเกอยู่ไหนของเเก่ว่ะ จนพรีมได้เดินหาวินไปเรื่อยๆก็ยังไม่พบตัวของเขาค่ะ เเต่พรีมได้ไปพบกับสถานที่ๆหนึ่งค่ะ

ใช่ค่ะคือบ้านร้าง จนตอนนี้ค่ำเเล้วค่ะ พรีมกับวินก็ได้หลงเเละไม่เจอกันค่ะ พรีมเลยคิดว่าจะพักที่บ้านร้างที่นี้สักคืนหนึ่งค่ะพอตอนเช้าพรีมก็ไปหาวินค่ะ

ขณะนั้นที่พรีมกำลังก่อไฟ

ก็ได้ยินเสียงของคนเดินมาทางพรีมค่ะ.......... จนตอนนี้พรีมรู้สึกหวาดกลัวเลยรีบดับก้องไฟทันที่ค่ะ

เเละพรีมได้รีบวิ่งไปหากระเป๋าของพรีมเเละของวิน .... ใช่ค่ะพรีมลืมบอกไป วินหายไปเเค่ตัวนะคะ เเต่กระเป๋าของวินอยู่กับพรีมเหมือนเดิมค่

เเละพรีมได้วิ่งหลบเข้าในบ้านร้าง

เพื่อทำการหนีเสียงเท้าของคนที่เดินมาหาพรีมค่ะ........

จนกระทั้งง พรีมได้ยินเสียงของผู้ชายคนหนึ่งค่ะ..... เสียงเค้าคล้ายๆกับเสียงของวินเลยค่ะ

*เสียงของวิน

พรีมๆ พรีมๆ เเกอยู่ไหนฟ๊ะ ไอ้พรีม ไม่เล้นนะเว้ยย ออกมาอย่ามาตลก อยู่ไหนว่ะ

อ๊ะ! อะไรว่ะเนี่ย เอ๊ะ ก้องไฟของใคร

*หยิบไฟฉายขึ้นมาส่อ

"ยังร้อนๆอยู่เลยนะเนี่ย คิดในใจ* "

พรีมๆ ไอ้พรีม เเกอยู่ใหน? ......... ละวินก็ไม่ได้ยินเสียงของพรีมเลย...

(ในขณะนั้นเอง วินก็ได้เผลอเข้าไปในบ้านร้างที่

พรีมกำลัาซ่อนตัวเองจากวินอยู่ )

(วินได้เดินสำรวจรอบๆของบ้านร้าง

จนได้พบกับเศษใบ้ไม้ที่ตัวเองเก็บมาเพื่อดันเเปลง)

...(วินเลยได้อุทานว่า )...

เห้ยย นี้มันใบไม้ที่ฉันเก็บมานิ ทำมั้ยมาอยู่ที่นี้นะ รึจะเป็นเพราะไอ้พรีม ต้องใช่เเน่นๆ พรีมมันต้องอยู่

เเถวนี้เเน่นเลย.....

ตอนนี้ผมกำลังตามหาพรีมอยู่ ซึ่งตอนนี้ผมยังไม่เจอมันเลยครับ.!!! ผมสักจะเป็นห่วงมันละสิ

ผมเลยคิดเเผนออกได้1เเผน ผมจะเริ่มส่งเสียงสัญญาณที่มีเเค่ผมกับพรีมเท่านั้นที่รู้ครับ

:ได้เริ่มส่งเสียงของสัญญาณนั้น!

"ปิลา ปิลา ปิลา จนครบ5รอบ"

(ในฝั่งพรีมนั้นเองก็ได้ยินเสียงสัญญาณของวิน เลยได้ตัดสินใจเดินออกจากที่ซ่อน เเต่ในขณะนั้นเองพรีมก็ได้รู้สึกดีเเปลกใจขึ้นมาว่า..... ไฟฉายของพรีมถึงหายไป.!!!!!)

"พรีม"

เอ๊ะ!!! ไฟฉายฉันละ! เเย่เเล้วๆ

ไฟฉายหาย จะทำไงดี วินก็ตามหาฉันด้วยละสิเนี่ย!

โอ้ยยยย ฉันคิดไม่ออกเลยว่าจะทำไงดี ........

ใช่สิ!!!! งั้นเราก็ส่งสัญญาณกลับไปให้วิน

"ส่งสัญญาณ"

"ปิลา ปิลา ปิลา "จนครบ5รอบ

หลังจากที่พวกเราทั้งสองได้ส่งเสียงสัญญาณที่พวกเราเท่านั้นที่รู้ พวกเราเลยได้หากันเจอ ค่ะ/ครับ

(ย้อนความตอนส่งเสียง)

*พรีม * วินๆ ไอ้วิน ไอ้วินเห้ยยยย ฉันอยู่ตรงนี้ๆใต้บรรใดบ้าน!

*วิน* เย้ในที่สุดฉันก็หาเเกเจอสักที่ไอ้พรีม ในเมื่อฉันเจอเเกเเล้วงั้นเราก็ควรกลับกันได้เเล้วนะพรีม.!!

*พรีม* ไปดิ้ๆฉันกลัวว่ะ เราจะกลับกันยังไงว่ะ....??

*วิน* เเผนที่อยู่ในกระเป๋าฉันอ่ะ เเกลองไปหาดู กระเป๋าวางอยู่ด้านนอก อ่ะนี้ไฟฉาย!

*พรีม* เเกมีใช้หรอว่ะ...

*วิน* มีดิ้ เอาไปเหอะ..

*พรีม* โอเคๆงั้นรอก่อนนะ ฉันจะไปทำธุระส่วนตัวพอดี

*วิน* เออเร็วๆเข้าละ อย่าช้านะ อยู่ในป่ามืดเเบบนี้มันไม่ค่อยดีรีบๆละเราจะได้กลับกันเร็วๆ

*พรีม* ค่ะๆ

พรีม* กรี๊ดดดดดดด!!!! ..........

*วิน* พรีม!!! พรีม เเกอยู่ตรงไหนว่ะ พรีมมมมม

เสียงได้เงียบไปสักพัก.........

*วิน* พรีม!!! เกิดไรขึ้นว่ะ พรีม!!!! ตอบดิ้ เเกอย่ามาเล่นเเบบนี้นะกูไม่ตลกด้วยนะเห้ยยย!!!!

(วินได้ทำการส่องไฟฉายไปจนทั่วเเละทั้นได้นั้นเองก็เกิดการ.....)

*วิน*เหี้ย!!! สัสเอ่ยกูเดินมาถึงตรงนี้ตั้งเเต่เมื่อไรกันว่ะ เห้ยพระจันทร์นิ เอ่อเเปลก ทำมั้ยมันสวยจังวะ

*วิน* ไม่ได้ๆฉันจะมามั่วสนใจอะไรกับพวกนี้ไม่ได้ ฉันยังหาพรีมไม่เจอเลย เวรละไง.........!!!!!

*วิน*กรี๊ดดดดดดดดด....!!!!! (สลบ)!!!

(หลังจากที่วินสลบไปนั่น วินก็ได้สติเเละได้เกิดอาการตกใจว่าทำมั้ยตัวเองมาอยู่ที่นี่เเหละที่ไหน)

*วิน* โอ้ย เจ็บหัวจังว่ะ เอ๊ะเดี๋ยวดิ้ที่นี้ที่ไหนว่ะ.....เห้ยยยยเสียงไรว่ะ...???!!

(เสียงของหล่น)***

*วิน* โถ่!! คิดว่าเเต่อะไรที่เเท้ก็ของหล่น เห้ยเดี่ยว

ไอ้พรีมละ พรีมๆ เเกอยู่ที่นี่ป่ะ!!!

(บุคคลปริศนา) ที่นี้ไม่มีคนชื่อ พรีม หรอกนะ ฟื้นตัวได้เร็วจริงนะคะ

*วิน* เห้ยยยย เเกเป็นใครอ่ะ.......ละที่นี้ที่ไหน เพื่อนผมอยู่ไหน.!!!!!!

(บุคคลปริศนา) ที่นี้เป็นบ้านฉันเอง เมื่อคืนฉันเห็นคุณนอนไม่ได้สติอยู่ที่ด้านนอกบ้านร้างน่ะ ส่วนเพื่อนของเธอที่ชื่อพรีม ฉันไม่เห็นหรอกนะ อ่ะนี้ยาพอดีที่หัวของเธอมันมีเเผลด้วย เเต่ก็ดีขึ้นละ.

*วิน* ขอบคุณนะครับ เอ่อ ผมชื่อวินนะครับ ละคุณละครับชื่ออะไร

(บุคคลปริศนา) อ้อใช่ ฉันเกือบลืมนะว่าตั้งหมอน้ำทิ้งไว้ขอตัวไปดูก่อนนะ พอกินยาตัวนี้เสร็จ คุณวินก็นอนพักนะ อย่าเดินไปทั่วละ

*วิน* เอ่อครับ ขอบคุณมากนะครับ

(บุคคลคนปริศนา) ไม่เป็นไรจ๊ะ....

(หลังจากที่วินได้กินยาที่บุคคลปริศนานั้นให้ มันก็ได้เกิดอาการทำให้วินง่วงนอนอย่างบอกไม่ถูกละวินก็ได้เผลอหลับไป)

(บุคคลปริศนา) เเกเองสิน่ะที่ชื่อ พรีม พอดีเลย ฉันได้ช่วยเพื่อนเเกไว้ได้น่ะ เขาชื่อ....อ้อ ใช่ วิน!

*พรีม* เเก!! เเกเป็นใครกันเเน่น!! จับฉันละเพื่อนฉันมาทำมั้ย เเกอยากได้เงินใช่มั้ย ฉันมีนะปล่อยฉันกับเพื่อนไปเถอะของร้อง ฉันเป็นเเค่เด็กนักเรียนอยู่เลยนะเพื่อนฉันก็ด้วยขอร้องละปล่อยพวกเราเถอะ.

(บุคคลปริศนา) ฉันไม่ได้ต้องการเงินจากเเกหรอนะ..

*พรีม* งั้นเเกต้องการอะไร.???

(บุคคลปริศนา) ต้องการร่างของเเกไง

*พรีม* ทำมั้ย.!!!!

(บุคคลปริศนา) เพราะร่างของเเกมันสวยมันเด็ก มันทำประโยชน์ให้กับฉันได้อีกเยอะ เเละสิ่งที่สำคัญนะ เพื่อนเเกที่ชื่อ วิน น่ะ เหมือนจะชอบเเกด้วยสิ เพราะอย่างงี้ไงฉันถึงรักวินเขาตั้งเเต่ฉันได้ยินเสียงหัวใจของเขาเรียกหาเเต่เเก...!!!

*พรีม* .......เเกนี้มันนางงูพิษ!! อ๊าก!!! เลือดหรอ ห๊ะนี่!!

(บุคคลปริศนา) อุ๊ย...!! ฉันลืมบอกเธอไปอย่างงั้นหรอว่าสิ่งที่ฉันให้เเกกินไปเนี่ยคือยาพิษ!! เเต่ไม่เป็นไรนะ ยาพิษตัวนี้ไม่ได้ทำลายร่างกายของเธอหรอกนะ เเต่มันจะฆ่าเธออย่างช้าๆ เเต่ความจริงฉันต้องการให้มันเร็วกว่านี้ เพราะ พรุ่งนี้ก็เป็นคืนจันทร์เต็มดวงอีกครั้ง.!!!

*พรีม* เเกทำเเบบนั้นทำมั้ย!!! เเกต้องการร่างฉันนิ ฉันยกให้เเกได้นะๆ เเต่ได้โปรดปล่อยเพื่อนฉันไปเถอะ ขอร้องละ...

(บุคคลปริศนา) 555555555 ไม่มีทาง ในเมื่อพวกเด็กก้าวเข้ามาในป่าฉันเเล้วพวกก็ต้องเป็นของฉัน!!!

(เสียงของหล่น)

(บุคคลปริศนา) .....??? นั้นใครนะ!!!!!

*วิน* เวรละไงไอ้สั้ส ทำไงดีๆ เอ่อใช่ต้องนอน! *วิ่งๆ*

(บุคคลปริศนา) เเก! รออยู่นะห้ามส่งเสียง ไม่งั้นเพื่อนเเกตายเเน่น!

(หลังจากนั้นบุคคลปริศนาก็ได้เดินไปดู วิน ที่ได้นอนเเละกินยาไปหรือป่าว)

(บุคคลปริศนา) หลับนิ สงสัยฉันคงคิดไปเอง นี้ก็ใกล้ได้เวลาเช้าละ ฉันก็ต้องพักผ่อนละมาเตรียมพิธีในวันรุ่ง

(หลังจากที่บุคคลปริศนา ได้ไปพักผ่อน วินก็ได้เกิดความคิดบ้างอย่างก่อนจะรุ่งเช้า!!!)

*วิน* โถ่พรีม เพราะฉันเเท้ๆเลยถึงต้องพาเเกมาซวย

เเบบนี้เเต่ไม่ต้องห่วงนะ เเกเเละฉันต้องออกไปจากที่นี้ให้ได้!!! เเละฉันก็คิดออกเเล้วด้วยว่าจะช่วยเเกยังไง.!!!!

(หลังจากนั้น วินได้ทำการเดินไปที่ห้องที่พรีมถูกกักขังอยู่)

*วิน* พรีม!

*พรีม* วิน! วิน ช่วยฉันด้วย

*วิน* ใจเย็นๆนะ ฉันมาช่วยเเกเเล้ว เบาๆนะใจเย็นๆ ฉันอยู่ตรงนี้กับเเกเสมอนะ เชื่อใจฉันนะ เเกควรกินนี้ไปซ่ะ

*พรีม* อะไรอ่ะ ฉันไม่กิน!!!!!

*วิน* เเกควรกินซ่ะ นี้คือยาเเก้พิษนะ กินมันซ่ะ เราจะได้ออกไปจากที่นี่ ละที่นี้ฉันจะเเก้มัดให้เเกละเเกก็ควรดื่มมันซ่ะ ดื่มให้หมดเลยนะ

*พรีม* ได้!! โอ้ย!! เบาๆหน่อยเจ็บนะ

*วิน* เเกนะเบาๆ เดี่ยวมันก็ตื่นหรอกนะ! อ่ะกินให้หมด

*พรีม* ได้ๆ...... ยี้ ข่มจะตาย!!!

.

.

.

.

.

.

*วิน* เร็วเข้าพรีม พอเเล้วๆมันหมดเเล้ว มาเร็วเข้า ช้าๆนะเบาๆ เเกรอฉันอยู่ตรงนี้เดี่ยวฉันจะไปหยิบกระเป๋าฉันก่อนนะ

*พรีม* ได้รีบๆมานะฉันกลัว

*วิน* ได้เเล้วๆ มาเร็วเข้าพรีมๆ

(หลังจากที่ทั้ง2ได้ออกมาจากบ้านของบุคคปริศนา ทั้งก็ได้พักเหนื่อยเเละตั้งเคมป์กันเเละนอนเอาเเรง)

*พรีม* เเกฉันไม่ไหวเเล้วว่ะ เเกไปก่อนเลยก็ได้นะ ฉันไม่อยากเป็นตัวท่วงเเกละ ไปเลยๆ

*วิน* อย่าพึ่งยอมเเพ้ดิ้ มา! ฉันจะไม่ทิ้งเเกหรอกหนะ เเกต้องไปกับฉันเร็วเข้าเดินไปอีก2-3กิโลเมตร พอถึงตรงนั้นเราก็หาที่พักกัน.มาเร็ว ฉันยังไม่อยากเสียเเกไปนะ.!!

*พรีม* ได้ เเต่ฉันเจ็บเเผลมากเลย

*วิน* อดทนไหวเดี๋ยวถึงฉันจะทำเเผลให้มา ถ้าเเกเดินไม่ไหวงั้นมาคี่หลังฉัน ฝากกระเป๋าด้วย

*พรีม* ได้

(หลังจากนั้นทั้งสองได้เดินมาไกลพอสมควร จนทั้งสองได้เจอเเม่น้ำ)

*วิน* พรีมๆเจอเเม่น้ำเเล้วๆ

*พรีม* ห๊ะ...จริงดิ้ เอาฉันลงๆ ฉันหิวน้ำมาก โอ้ย!!!เเผลฉันทำมั้ย.....

*วิน* ลงเบาๆ เป็นไร!? เปิดเสื้อให้ฉันดูเกิดอะไรขึ้นกับเเผลเธอพรีม

(พรีมได้ทำการเปิดเสื้อให้วินดูเเผล)

*วิน* ช็อก!!!! ห๊ะ อะไรเนี่ย ทำมั้ยเเผลเเกเป็นเเบบนี้ละพรีม เเกไม่กระอักเลือดเเล้วใช่มั้ย.??

*พรีม* ใช่ฉันไม่ได้กระอักเลือดเเล้ว เเต่เเผลฉันมันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆราวกับฉันโดน......บางสิ่งบางอย่าง เกามา

*วิน* ไม่เป็นไรๆ เเกลงไปอาบน้ำกินน้ำ ละฉันจะได้ทำเเผลให้.

*พรีม* ได้

(หลังจากที่พรีมได้อาบน้ำเสร็จเเล้ว วินก็ได้ทำเเผลให้

พรีมละทั้งสองก็ได้หลับกัน)

*วิน* เบาๆร้องเบาๆ ไม่เจ็บหรอกน้า เเสบนิดเดี่ยวเอง

*พรีม* โอ๊ยยยย เสร็จยังเนี่ยจะตายห่าอยู่ละ

*วิน* เสร็จเเล้วๆ

*พรีม* ขอบคุณนะ

*วิน* ไม่เป็นไร ความจริงฉันต้องขอบคุณเเกต่างหากที่ไม่เคยทิ้งฉันเลยไม่ว่าจะเป็นตอนนี่ละในอดีต เเละฉันก็ขอโทษจริงที่พาเเกมาเจออะไรเเบบนี้. ส่วนเรื่องที่ฉันของเเก เเกจะไม่ถือสาใช่มั้ย.????

*พรีม* ไม่เป็นไรหรอก ไม่ถือสาหรอก เวลานี้ฉันไม่มีอะไรมาถือสาหรอกนะ ฉันขอเเค่เเกพาฉันออกไปจากป่าเเห่งนี้ให้ได้ก็พอ ฉันเหนื่อยมากเเล้ว ขอนอนก่อนนะ

*วิน* ได้ ขอบคุณนะที่อยู่ข้างฉันตลอด เธอนอนพักเถอะ

ฉันเองก็จะนอนเหมือนกันนะ. ฝันดีนะ.

*พรีม* ฝันดีนะ.