คุณหนูสุดบื้อจะออกรบละนะ!!
ไร้ค่า
เสียงฝีเท้าอันเร่งรีบดังขึ้น
ตามมาด้วยเสียงเรียกของสาวน้อย
เสียงฝีเท้าหนากระทบกันกับพื้นหินปูนจนเกิดเสียง
ชายร่างหนาตรงหน้าหยุดนิ่งตามเสียงเรียก
ก่อนที่น้ำเสียงเย็นชาจะถูกเปล่งออกมา
•Shu•
ท่านพ่อจะไม่อยู่กับลูกจริงๆหรอคะ?
•Shu•
ละ..ลูกก็ไม่ได้อยากรบกวนท่านพ่อหรอกเเต่ว่า!!/ลน
•Shu•
หยุดทั้งทีเเล้วอยู่กันพร้อมหน้าไม่ดีกว่าหรอคะ!?
•Sun•
ลูกก็รู้ว่ามันเป็นงาน
•Shu•
อย่างน้อยก็ทานข้าวด้วยกันเถอะค่ะ..
•Sun•
ลูกอย่าทำให้เวลานั้นเสียประโยชน์เลย
•Shu•
เวลาที่อยู่กับลูกคือเปล่าประโยชน์หรอคะ!?
•Shu•
ท่านพ่อไม่เคยใส่ใจความรู้สึกลูกเลย!
•Shu•
เกลียดท่านพ่อที่สุด!!!
บทสนทนาที่เกี่ยวกับการทะเลาะของพ่อลูก
×××น้องนั่งกอดเข่าพิงเสาอยู่นะคะ×××
•Aya•
คุณหนูควรจะควบคุมอามรมณ์มากกว่านี้นะคะ
•Aya•
ทั้งๆที่ชั้นสอนไปขนาดนั้นเเต่กลับ..
•Shu•
รู้เเล้วน่าๆอีกอย่างไม่ได้ร้องไห้ซะหน่อย
•Aya•
นายท่านต้องใช้ความอดทนกับคุณหนูขนาดไหน
•Aya•
คุณหนูควรรู้ตัวได้เเล้วนะคะ
•Aya•
ชั้นก็เริ่มทนไม่ไหวเหมือนกัน
•Shu•
ชั้นไปทำอะไรให้เธอ!?
•Shu•
ทำไมต้องทำเหมือนเกลียดขนาดนั้นด้วย
•Aya•
ชั้นไม่อยากย้ำอีกรอบหรอกนะคะ
•Aya•
เเต่คุณหนูก็ยังไม่รู้ตัวสักที
•Aya•
ทั้งๆที่เกิดมาเป็นลูกของนายท่านเเต่กลับไร้ค่า
•Aya•
ชั้นทำใจสอนคนเเบบคุณต่อไม่ไหวจริงๆ
•Aya•
เรื่องที่จะพูดมีเเค่นี้ค่ะ/เดินจากไป
•Shu•
หมะ..หมายความว่ายังไง!?
•Aya•
นายท่านยุ่งเกินกว่าจะมา
•Aya•
เข้าใจด้วยค่ะ/วางอาหาร
พร้อมกับชายร่างหนายืนเคียงคู่กับเด็กสาวอีกคนคน
•Shu•
เด็กคนนั้นคือใครคะ?/ชี้
•Sun•
อาญ่าชั้นให้เธอสอนมารยาทลูกสาวชั้นทไไมถึงเป็นเเบบนี้!
•Aya•
ต้องขออภัยค่ะนายท่าน!
•Aya•
ชั้นพยามยามอย่างสุดชีวิตเเล้วค่ะ!/ก้มหัว
•Aya•
ฮึก..ชั้นพยายามเต็มที่เเล้วค่ะ!
•Sun•
นี่คือเเมซเธอเป็นครอบครัวเราตั้งเเต่วันนี้
•Aya•
ทางนี้เช่นกันค่ะ/ก้มหัว
•Shu•
มันคืออะไรคะท่านพ่อ/ทุบโต๊ะ
•Shu•
ลูกมันไร้ค่าถึงขั้นนี้เลยสินะ!
•Sun•
ถ้ารู้ตัวก็ทำตัวให้มีประโยชน์ซะสิ!
•Max•
ป๊าพอเถอะค่ะ/ดึงเสื้อ
การทะเลาะวิวาทจบลงอีกครั้งด้วยสาวน้อยวิ่งถอยออกมา
•Shu•
ชั้นมันไร้ค่าขนาดนั้นเลยหรอ?
สมเพช
จากการวิ่งในตอนเเรกค่อยๆลดความเร็วลงเปลี่ยนเป็นเดิน
ก่อนที่สาวน้อยจะค่อยๆเปิดประตูห้องนอนตัวเอง
หลังจากเข้ามาในที่ๆเรียกว่าเซฟโซนจองเธอก็ไม่วายทิ่งตัวลงไปกับเตียงทันที
•Shu•
ก็ดีใจอยู่หรอกที่ท่านพ่อมาทานข้าวเเต่
•Shu•
ทั้งๆที่ผ่านมาคอยสอนชั้นโดยไม่พูดอะไร
•Shu•
สมเพชตัวเองชะมัดคุณอาญ่าคงทนไม่ไหวเเล้วจริงๆ
•Sun•
พ่อจะให้ลูกไปดูเเลคฤหาสน์ของพ่อ
•Sun•
เเละให้เเมซอยู่ที่นี่
•Shu•
ทำไมธอถึงได้อยู่ละ!?
•Shu•
ในขณะที่ลูกต้องออกไป!
•Shu•
ลูกก็อยากอยู่กับท่านพ่อ..
น้ำตาของสาวน้อยเริ่มเอ่อล้นออกมา
เธอรู้ตัวดีว่าเธอไร้ค่าเเต่เธอไม่คิดว่าถึงขนาดที่คนที่มาใหม่สำคัญกว่า
•Sun•
เพื่อความปลอดภัยของลูก
•Sun•
ลูกก็เเค่ไปดูเเลคฤหาสน์หลังที่2ของพ่อเอง
•Sun•
พ่อจะพยายามไปเยี่ยมให้ไ--
•Shu•
ที่ๆพ่อเอาไว้ซุกหัวนอน!
•Shu•
ท่านพ่อยังมีปัญญามาเจอหน้าลูกได้เเค่เดือนละครั้ง
•Shu•
ทั้งๆที่สัญญากันว่าจะต้องเจอกันทุกวัน!
•Aya•
คุณหนูกรุณาสงบสติอารมณ์ด้วย
•Aya•
เพราะนายท่านงานยุ่งเลยไม่มีเวลา
•Aya•
เเถมคุณหนูก็ช่วยอะไรไม่ได้ด้วย
•Max•
ทำตามที่ปะป๋าบอกดีกว่าค่ะ
•Sun•
เพื่อความปลอดภัยของลูกเองนะ!
•Shu•
อย่าว่าเเต่คฤหาสน์เลยท่านพ่อคงจะทิ้งลูกไว้ที่นั้นสินะคะ!!
•Shu•
ลูกอ่านทุกอย่างออกตั้งเเต่เเรก
•Shu•
เรื่องที่ท่านพ่ออาญ่ามาสอดเเนมเฝ้าระวังลูก
•Shu•
ท่านพ่อไม่เชื่อใจลูกอยู่เเล้วก็ไม่เเปลกใจเท่าไหร่!
•Sun•
เพราะเธอช่วยพ่อไว้พ่อเลยเก็บเธอมาเลี้ยง
•Shu•
งั้นทำไมต้องมีเธอด้วย!
•Shu•
ปล่อยให้ท่านพ่อโคม่าเเละกลับมาหาลูกให้ลูดกูเเลไม่ได้หรอ!?
•Shu•
ไม่ว่ายังไงลูกก็จะอยู่ที่นี!!
•Max•
ส่งเธอไปที่อื่นก็ได้ค่ะ
•Aya•
ยังไงก็ไม่มีใครพบเธออยู่เเล้ว
•Sun•
พ่อก็ไม่อยากทำเเบบนี้หรอกนะ
•Sun•
เเต่เพื่อความผลอดภัยของลูก
•Sun•
เเละพ่อจะทำโทษลูกในเวลาเดียวกัน
•Shu•
ท่านพ่อจะส่งลูกไปจริงๆหรอคะ!?
•Sun•
ลูกไปเตรียมตัวเก็บของเถอะ
เธอรีบวิ่งขึ้นห้องของเโออีกครั้ง
ก่อนที่จะทรุดตัวลงทันทีเมื่อถึงห้อง
•Shu•
ฮึก..อึก..ฮือ~/ร้องไห้
•Shu•
เผลอร้องจนหลับหรอเนี่ย
•Shu•
ชั้นนี่มันน่าสมเพชจริงๆ
เธอจมพวังค์ในห้วงเเห่งความคิด
พลันมีความคิดบางอย่างลอยเข้ามา
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
