"อืม..."

เด็กหนุ่มผมสีบลอนด์เทาค่อยๆลืมตาขึ้นบนเตียงขนาดใหญ่ เขาไม่ได้ขยับไปไหน เพียงแต่กระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับโฟกัสภายในห้องแล้วจ้องมองเพดานห้องสีขาวด้วยแววตาที่ว่างเปล่าอยู่ครู่หนึ่ง

"นี่มันอาทิตย์นึงแล้วนะ.." เขาพึมพัมเบาๆพร้อมกับยกแขนขวามาปิดหน้าตนเองราวกับข่มคิดอะไรบางอย่าง

ภายในห้องสีขาวนวลที่อบอวลไปด้วยกลิ่นไม้หอมละมุน แสงสลัวจากดาวอาทิตย์สาดส่องผ่านม่านขาวบางเข้ามาในห้องและเสียงนกร้องขับขานบทเพลงยามเช้า

' มีเพียงตัวเขานั้นที่มีความอึมครึมขัดกับบรรยากาศโดยรอบ '

"ก๊อกๆๆ" เสียงประตูดังขึ้นและเงียบไปสักพัก ไม่นานก็มีเสียงสดใสของใครบางคนดังขึ้นจากอีกด้านของบานประตู "ขออนุญาตเข้าไปนะ~"

สิ้นประโยค ประตูขนาดใหญ่ก็ถูกผลักออกเล็กน้อยส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเบาๆ คนผู้นั้นแง้มบานประตูเข้ามาช้าๆ เมื่อทั้งสองสบตากัน ผู้ที่แอบทำตัวลับๆล่อๆก็เผยตัวตนแล้วผลักประตูเข้ามาทันที

' ตึง! '

"อ๊ะ! น้องพี่ตื่นแล้ว~!"

ประตูถูกเปิดออกกว้าง เผยให้เห็นร่างบางของหญิงสาวผมสีบลอนด์เทาคนหนึ่งซึ่งเป็นสีเดียวกันกับเด็กหนุ่มที่อยู่ภายในห้อง

คนผู้นั้นรีบปิดประตูลงและสาวเท้าอย่างรวดเร็วมาหาผู้ที่นั่งสลึ่มสลืออยู่บนเตียงด้วยแววตาที่บบรจุดาวนับล้านเอาไว้ภายใต้ดวงตาฟ้าคราม

"เอ๊ะ! เจ้าพึ่งจะตื่นหรือ?"

"ฮ่ะๆๆ ไม่เป็นไรเจ้าไม่ต้องอายหรอก เพราะข้าก็พึ่งตื่นเหมือนกัน!" เธอเดินมาอยุดอยู่ตรงข้างเตียงนอนของเด็กหนุ่มแล้วยิ้มจนตาหยี

"ดูสิๆ ขนาดตอนตื่นนอนยังน่ารักเลย!"

ผู้เป็นพี่ได้โผกอดเข้าหาคนน้องอย่างรวดเร็ว แล้วลูบหัวเด็กหนุ่มบนเตียงจนหัวยุ่งไปหมด ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันรวดเร็วเกินกว่าจะให้คนน้องได้ตั้งสติอีกด้วย

"ทำไมเจ้าถึงได้น่ารักเช่นนี้กันนะ~!!" เธอพูดพลางถูกแก้มนุ่มนิ่มของเธอเข้ากับเด็กหนุ่มไปมา

คนน้องมองดูผู้เป็นพี่สาวที่กำลังแสดงความรักอย่างล้นหลามให้ตนอย่างเงียบๆด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความงงงวยก่อนจะเอ่ยวาจาออกมา

"ท่านพี่ ข้าหายใจไม่ออก..ท่านช่วยปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่.." เขาพูดกุกกักดูไม่เป็นธรรมชาติเป็นอย่างมาก ถ้อยคำต่างๆที่ได้เปล่งเสียงออกมานั้นไม่ชินปากเขาเอาเสียเลย

"เห๋" เธอคลายกอดลงแล้วยกมือเล็กๆทั้งสองข้างมาทาบบนแก้มของน้องชาย "เจ้าพูดเช่นนี้กับข้าได้ไง 'ธีโอดอร์' ! นั้นไม่ใช่ความผิดข้าเสียหน่อย" เธอพูดพลางพองแก้มของตนแล้วยืดแก้มของเด็กหนุ่มเบาๆ

"ใครใช้ให้เจ้าน่ารักขนาดนี้กันเล่า!"

เด็กหนุ่มผู้มีนามว่าธีโอดอร์ไม่ได้ตอบโต้อะไรเพียงแต่ปล่อยให้ผู้เป็นพี่สาวทำตามใจตอนเองต่อไป

ไม่นานเสียงเคาะประตูก็ได้ขึ้นอีกครั้ง "ขออนุญาตเข้าไปนะคะ" ประตูได้ถูกเปิดออกอีกครั้ง คราวนี้ผู้ที่เปิดประตูมานั้นเป็นหญิงสาววัยกลางคนผู้หนึ่งที่มาพร้อมกับหญิงสาววัยอ่อนกว่าอีกสองถึงสามคน

"อ๊ะ! อรุณสวัสดิ์สเตล่า" พี่สาวของธีโอดอร์พูดขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มอันแสนสดใส

หญิงสาววัยกลางคนที่เดินนำหน้าเข้ามาส่งยิ้มบางให้ "อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านหญิงแครอลลิน่า อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านชายธีโอดอร์"

.

.

.

.

ฝากน้องธีโอดอร์ไว้ด้วยนะคะ น้องน่ารักจนคนพี่จะสวบเข้าไปแล้วว

ถ้ามีประโยคไหนแปลกๆสามารถแนะนำได้นะคะพอดีพึ่งเคยลองแต่งแบบนี้ครั้งแรก และถ้ามีคำผิดตรงไหนก็ขอโทษมากจริงๆค่ะ(ตรวจหลายรอบจนตาลายมากๆ)

คำกล่าวทักทายยามเช้าจบลง สเตล่าเดินนำหน้าหญิงใช้อีกสองคนไปยังหน้าต่าง

' พรึ่บ '

เสียงผ้าม่านดังขึ้นพร้อมกับแสงยามเช้าที่สาดเขามา ทัศนียภาพในนอนของธีโอดอร์สว่างขึ้นโดยพลัน

หญิงสาวคนหนึ่งที่มาพร้อมสเตล่าได้ตรงเข้ามาหาทั้งคู่ด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินอ้อมเตียงนอนไปทางโต๊ะเล็กๆที่อยู่อีกด้านกับที่ที่ทั้งคู่อยู่

"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหนู" น้ำชาในมือของหญิงสาวถูกวางลงบนโต๊ะขนาดกลางชิดกับหน้าต่างกระจกบานใหญ่ เธอเทน้ำชาใส่แก้วใบเล็กอย่างเบามือ หลังจากจัดโต๊ะเสร็จหญิงสาวได้เบี่ยงหลบไปทางด้านข้างของโต๊ะ

เธอหันมาทั้งคู่ด้วยรอยยิ้มอันสดใส "เชิญค่ะคุณหนู"

"ขอบคุณนะเทียร์ อ๊ะ! แล้วก็อรุณสวัสดิ์เช่นกันนะ~" แครอลลิน่าได้กระโดดลงจากเตียงแล้วมุ่งหน้าไปยังโต๊ะอย่างรวดเร็ว

"ขอบคุณ..." ธีโอดอร์นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ไม่นานก็ได้เดินตามแครอลลิน่าไป

ทั้งสองนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ก่อนจะยกแก้วใบเล็กขึ้นดื่ม

ดอกไม้สีชมพูสดกำลังลอยอยู่บนแก้วชาช้าๆ กลีบดอกไม้ส่งกลิ่นหอมอบอวลในปากเมื่อได้ลิ้มรส และความหอมหวานของน้ำชาสีพีชเมื่อได้สัมผัส ก่อให้เกิดความสุขชั่วครู่

แม้ธีโอดอร์จะไม่คุ้นเคยรสชาตินี้เท่าไหร่ แต่ไม่นานก็กลายเป็นชารสโปรดของเขาภายในไม่กี่วัน ชาแก้วนี้เป็นหนึ่งในสิ่งที่ทำให้เขาสบายใจเมื่อได้อยู่ในที่แห่งนี้

เด็กชายหลงไหลในความพิศวาทของรสชติที่ได้ชิมจนเผลอยกยิ้มมุมปากอย่างไม่รู้ตัว

ธีโอดอร์กำลังมีความสุขกับชาเลิศรสได้ไม่นาน บรรยากาศอันเงียบสงบก็ถูกขัดจังหวะจนเขาเผลอสะดุ้ง

"สเตล่า" เสียงของแครอลลิน่าดังขึ้น

"ท่านหญิงต้องการอะไรเพิ่มเติมคะ" สเตล่าตอบรับทันทีเมื่อได้ยินชื่อของตน

"วันนี้ข้ามีงานอะไรเป็นพิเศษหรือไม่?" เธอพูดพลางจิบชาด้วยใบหน้าสุขุม แตกต่างจากเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง

"วันนี้นอกจากรับประทานอาหารเช้ากับนายท่านก็ไม่มีอะไรเพิ่มเติมแล้วค่ะ"

"หืม... แล้วอาหารเย็นล่ะ ท่านพ่อไม่ว่างหรอ?"คิ้วเรียวทั้งสองค่อยๆขมวดเข้าหากัน

"นายท่านถูกเรียกตัวเข้าวังตั้งแต่ช่วงบ่ายค่ะ อาจจะกลับมาทานอาหารเย็นกับท่านไม่ทันค่ะ"

"เข้าใจแล้ว" แครอลลิน่าวางแก้วชาลง มือทั้งสองข้างถูกยกขึ้นมาประสานกันไว้เบื้องหน้า แววตาของเธอจ้องมองธีโอดอร์อย่างจริงจังจนทำให้คนน้องอึดอัด

"...ท่านพี่?" ธีโอดอร์ทำตัวไม่ถูกเล็กน้อยเมื่อถูกแครอลลิน่าจ้องอย่างไม่วางตา ท่าทีของคนเป็นพี่ชวนคิดไปต่างๆนาๆว่าตนทำอะไรผิดหรือทำอะไรให้ไม่พอใจหรือไม่ แววตาเขาเริ่มสั่นไหวเบาๆ

ตอนนี้เขามองผู้เป็นพี่ของตนเป็นดั่งเสือที่พร้อมจะตะครุบเหยื่อไปเสียแล้ว

"ข้าตัดสินใจแล้ว..." ธีโอดอร์สะดุ้งอีกครั้งราวกับกระต่ายตัวน้อยเมื่อจู่ๆคนพี่ได้พูดขึ้น

' ตุบ! ' แครอลลิน่าทุบโต๊ะเสียงดังแล้วลุกพรวดขึ้นมา ผู้เป็นน้องจากที่หน้าซีดอยู่แล้วหลังจากถูกทำให้สะดุ้งอีกครั้งก็หน้าซีดเข้าไปใหญ่

"สเตล่า! เที่ยงนี้เตรียมรถม้าให้ข้าด้วย ข้าจะพาธีโอของข้าไปเที่ยวชมเมืองสักหน่อย~!" รอยยิ้มปรากฏขึ้นอีกครั้งบนใบหน้าของเด็กสาว

ซึ่งแตกต่างจากคนตรงข้ามที่นั่งนิ่งคล้ายกับวิญญาณหลุดออกจากร่างไปไกลแล้ว

"รับทราบค่ะ" สเตล่าตอบ ก่อนจะไปคุยกับหญิงสาวอีกสองคนแล้วเดินออกจากห้องไป

"คุณหนูแครอลลิน่าคะ ตอนนี้ใกล้ถึงเวลาทานอาหารเข้าแล้ว คุณหนูควรไปเตรียมตัวก่อนนะคะ!" สาวใช้อีกคนพูดขึ้นมา

"จริงสิ! ข้าลืมไปเลย โซเนียเจ้านำไปก่อนเลยเดี๋ยวข้าตามไป" เธอรีบลุกขึ้นแล้วหันกลับมาหาธีโอดอร์

"ธีโอข้าขอตัวก่อนนะ! ไว้เจอกันพร้อมกับท่านพ่อล่ะ" พูดจบหญิงสาวก็วิ่งออกไปพร้อมกับสาวใช้ที่ชื่อโซเนีย

ห้องของธีโอดอร์กลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง เจ้าของห้องไม่พูดอะไรได้เพียงแต่ยกชาขึ้นมาดื่มอย่างสุขใจ

สาวใช้ที่อยู่ไกลออกไปไม่มากไหนเลยจะกล้าพูดขึ้นมา

ผ่านไปสักพักเทียร์ก็ได้พูดขึ้น "คุณหนู ได้เวลาแล้วนะคะ คุณหนูก็ต้องเตรียมตัวไปพบนายท่านเช่นกัน"

"อืม รบกวนเจ้าด้วย"

น้ำชารสโปรดได้หมดแล้ว แก้วชาจึงถูกวางลงถูกวางลง

.

.

.

ในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ เด็กชายคนหนึ่งกำลังนั่งแช่น้ำอยู่ เขานั่งนิ่งคิ้วขมวดอยู่พักหนึ่งแล้ว

"เห้อ.." เสียงถอดหายใจเฮือกใหญ่ดังขึ้น มือขาวทั้งสองตักน้ำขึ้นมาแล้วลูบหน้าของตน "ช่างเถอะ ยังไงก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว"

เขากำลังขบคิดถึงการที่เขาต้องมาอยู่ในโลกใบนี้

ภาพจำสุดท้ายของเขาคือกำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบอยู่ หลังจากกำลังงีบหลับพักผ่อนอยู่ภายในบ้านของตัวเอง เมื่อตื่นขึ้นมาเขาก็มาอยู่ที่นี่เสียแล้ว

เขาจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร ชื่ออะไร หรือมีครอบครัวหรือไม่ ราวกลับเรื่องที่อ่านหนังสือสอบเป็นเพียงฝัน

แต่เขารู้ดีว่านั้นไม่ใช่ฝันอย่างแน่นอน

กลับกัน เขาคิดว่าโลกที่ตนกำลังอยู่นั้นเป็นความฝันมากกว่าอีก แต่การที่ต้องอาศัยอยู่ที่นี่มาอาทิตย์กว่าแล้วก็สามารถยืนยันได้ว่าเป็นไม่ได้ฝันไป

ร่างที่เขาเข้ามาอยู่มีชื่อว่า ' ธีโอดอร์ ' ร่างนี้มีเส้นผมสีบลอนด์เทาอ่อน นัยตาฟ้าอัมพัน รูปตาเป็นทรงคู่สวย และมีเรือนร่างขาวที่มีบาดแผลเล็กน้อย มันเกิดขึ้นเมื่อเขามาที่แห่งนี้

ขณะเดินทางข้ามภูเขาจากการไปยังเมืองใกล้เคียง รถม้าเกิดอุบัติเหตุดินถล่ม ทำให้ร่างนั้นได้ร่วงลงมาจากภูเขา

ธีโอดอร์ได้ตายลงในช่วงเวลานั้น และเขาก็ได้เข้ามาแทนที่ธีโอดอร์ แต่เขาในตอนนั้นไม่สามารถทนรับความเจ็บปวดที่ได้รับไว้ได้จึงสลบไปในที่สุด เมื่อตื่นขึ้นมาก็ปรากฏห้องสีขาวที่เขาอาศัยมาจนถึงตอนนี้แล้วรอบข้างมีผู้คนอยู่มากมายและมีหมอนั่งอยู่ข้างเขาอีกคนนึง

เขาจำอดีตที่ผ่านมาไม่ได้จึงถูกวินิจฉัยว่าความจำเสื่อมเนื่องจากการกระทบกระเทือนที่รุนแรง

เขาไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับร่างนี้เลย แต่ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกคุ้นเคยกับร่างนี้ กิจวัตรประจำวันและวัฒนธรรมของที่นี่เป็นอย่างมาก

ราวกับทำมันด้วยความเคยชิน

อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้เขาคือ 'ธีโอดอร์' หน้าที่ของเขามีเพียงใช้ชีวิตให้ 'อยู่รอด' เท่านั้น

' ก๊อกๆๆ '

เสียงเคาะประตูดังขึ้นปลุกให้ธีโอดอร์ตื่นจากภวัง

"คุณหนูเสร็จหรือยังคะ" เจ้าของเสียงนั้นคือเทียร์ "ใกล้ถึงเวลาทานอาหารกับนายท่านแล้วนะคะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงกระสับกระส่าย

"..." ธีโอดอร์นิ่งเงียบ

"ถ้าคุณหนูไม่ตอบ ข้าจะพาคนเข้าไปช่วยแล้วนะคะ"

"ไม่ต้อง! รออยู่ข้างนอกนั้นแหละเดี๋ยวข้าออกไป" เด็กชายสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินว่ามีคนจะเข้ามา

แม้ธีโอดอร์จะรู้สึกเคยชินในบางเรื่อง แต่ก็ได้ได้หมายความว่าเขาจะชินไปทุกเรื่องหรอกนะ

"ค่ะ ถ้างั้นข้าจะเตรียมของรอนะคะ" แม้เทียร์จะกังวลเรื่องเวลา แต่เธอก็ไม่สามารถต่อต้านคำพูดของเจ้านายได้อยู่ดีจึงจากไปอย่างเงียบๆ

เสียงเท้าดังห่างจากประตูไปเรื่อยๆ ธีโอดอร์จึงได้หยิบเสื้อคลุมมาสวมแล้วเดินตรงไปยังห้องที่ถูกเตรียมไว้ทันที

หลังจากแต่งตัวเสร็จสรรพ ก็ถึงเวลาทีจะต้องไปพบท่านพ่อของเขาพอดี

อันที่จริงถึงแม้จะเจอหน้าผู้ที่เป็นพ่อของตนมาหลายวันแล้ว แต่เขาก็ยังรู้สึกขนลุกอยู่ดีเมื่อนึกถึงใบหน้านั้น..

"ท่ายชาย'ธีโอดอร์ เอมโบรส มาถึงแล้ว'ครับ" เสียงของคนรับใช้ที่อยู่ในห้องพูดขึ้นพร้อมกับประตูที่ถูกเปิดออก

เผยให้เห็นโต๊ะที่ถูกประดับด้วยอาหารมากมายดูน่ารับประทาน แต่กลับถูกแย่งความสนใจไปเมื่อทันทีที่บานประตูเปิดออกกว้าง

ดวงตาสองคู่ก็ถูกประสานเข้าหากันทันที

.

.

.