"สวัสดีที่รัก ถ้าหากคุณได้อ่านเรื่องราวที่ฉันพบเจอแล้วนั้น......ฉันจะมาบอกคุณที่หลังก็แล้วกัน....
นี้เป็นเรื่องราวสุดท้ายที่ฉันได้เขียน และมันจะเป็นเรื่อง ที่คุณอาจคาดไม่ถึงเลยละที่รัก อ๋อ และอีกอย่าง ฉันมีชื่อว่าอาย เป็นแค่เด็กสาว ม.1-2ที่ไร้ประโยชน์มากกว่า อายุ:13ปี ฉันรักการเขียน
และวิ่งที่ฉันจะเล่าต่อไปนี้ มันเริ่มขึ้นแล้ว
'บายวันที่23เดือน6ปี2004
มันเป็นบายวันหนึ่ง ฉันเตรียมตัวจะไปเข้าเรียน
คาบสุดท้าย ขณะที่ฉันเดินอยุ่ที่!ระเบียง
ฉันรู้สึกหมือนมีบ่างอยาง
กำลังจะหายไป ตลอดกาล และมันจะไม่หวน
คืนมาที่มือฉันแน่ เหมือชีวิต1ชีวิตหายไป
เป็น1ชีวิตของฉันที่ฉันมี
หลังเรียนครบทุกคาบ ก็รีบกลับบ้าน และ..และ...
แม...แม่ของฉันก็ได้นอนอยู่บน...พื้นบ้าน
ในสภาพที่คอนข้างนาเวทนา ที่สุด มันทำไห้นึกถึง
ความรู้สึกสินหวัง เศร้า ทำอะไรไม่ถูก
ฉันรีบหยิบมือถือโทรหารถพยาบาล
และคนอื่นๆที่เป็นญาติ แต่...แต่...พวกเขากลับบอกว่า
ญาติ:น่ารำคาญ โทรหาทำไม...แม่แกหรอ
เหอะ..กูไม่รู้
!!!!!!!
ฉันโกรธพวกเขามาก
ในงานศพแม่ของฉันมี...แค่...ฉัน..ไม่มีคนอื่นเลย
ฉันร้องไห้ตลอดทั้งงาน ไม่มีไครดูหรือเข้ามาปลอบฉันเลย /วันต่อมา/ฉันเริ่มวันได้ไม่สวยนัก
เพื่อนล่อฉันครูว่าฉันฉันรู้สึกหวาดกลัวทุกคน
ไม่กล้าแม้มองหน้า ทุกคนหัวเราะกันมันรู้สึก....
อยากจับมีด
ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก มัน...มันทรแทบไม่ได้
ทุกคนทำเหมือนฉันเป็นตัวตลก!ฉันรู้สึกเกลีดทุกคน!?!?!?
ฉันไม่เข้าใจ ไม่ หยุด พอได้หรือยัง !!!
(ฟู่)
ฉันพยาม คุมจึกใต้สึกนึกของตัวเอง แต่มัน
อดไม่ได้ แต่ ฉันพยามแล้วนะ!
ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนถูกมองทุกทีทุกฝีก้าว
ฉันไม่อย่ากทำ ไม่ ไม่อยากเลยฉันเก็บมันไวมานานมาก...ถึงมากที่สุด แต่ฉันรู้ดีว่า สักวันมันต้องเกิดขึ้น
...สักวัน ที่มันจะเกิดขึ้น...
...แต่ฉันแค่ไม่รู้ว่ามันจะเกินขึ้นตอนไหนเนี่ยสิ...
ฉันร้องไห้ตลอด ความรู้สึกที่ขาดหายไป
นั้นมากพอที่จะทำไห้ ไม่นานฉันก็รู้สึกเหมือนเป็นบ้าเลยละ แต่ก็ยังคงมีคนที่ชอบ...หาเรื่องใส่ตัว
มายุงกับฉันอยู่ดีแหละ'บทที่สองอยู่หน้าทัดไปของไดอารี่🥀
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
