ณ เมือง"ฮิโระชิมะ"มีเด็กหญิงคนหนึ่ง เธอคนนั้นชื่อ"นามิโกะจัง" ผู้คนที่รู้จักเธอในระแวกนั้น มักจะเรียกติดปากกันว่า"นามิ" ครอบครัวของเธอมีฐานะที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไร นามิเป็นเด็กที่ขี้สงสัยมากเธอมักจะถามทุกคนที่ทำให้เธอสงสัยจนได้คำตอบจากเขา อยู่มาวันหนึ่ง นามิก็ล้มป่วยอย่างรุนแรงแม่ของนามิเป็นห่วงมาก เพราะนามิ ตัวซีด ปากซีดและไม่มีเรี่ยวแรงแม้ที่จะยืนได้ แม่ของนามิจึงตัดสินใจว่า จะพานามิไปโรงพยาบาล เมื่อไปถึงนามิก็วูบไปอย่างกระทันหัน จึงทำให้หัวของนามิกระทบกับพื้นอย่างรุนแรง แม่ของนามิตกใจมาก จากนั้นคุณหมอจึงรีบพานามิเข้าห้องฉุกเฉินทันที 1ชั่วโมงผ่านไป นามิก็ได้ออกจากห้องฉุกเฉิน แม่ของนามิดีใจมาก แต่คุณแม่ของนามิเริ่มสังเกตว่านามิมีท่าทางแปลกๆคือไม่พูดคุยกับใครเลยแม่ถามอะไรก็ไม่ตอบ จากนั้นคุณหมอก็เดินมาบอกว่า....... นามิจะจำอะไรไม่ได้ แม่ตกใจมากจนต้องร้องไห้ออกมา ส่วนนามิก็ได้แต่นั่งดูแม่ของตัวเองที่กำลังร้องไห้อยู่ เมื่อพ่อของนามิได้รู้ข่าวว่าลูกของตนจำอะไรไม่ได้ จึงรีบกลับจากที่ทำงานทันที พ่อกับแม่ของนามิจึงอยากทำให้นามิมีความจำอีกครั้ง พ่อจึงพานามิกับแม่ไปโรงแรม แม้จะไม่ค่อยมีเงินสักเท่าไร ห้องที่พ่อจองคือห้อง"313"ซึ่งติดกับห้องที่เคยมีคนเสียชีวิตคือห้อง"314"พ่อแม่และนามิไม่เคยรู้ว่าห้องข้างๆเคยมีคนเสียชีวิตมาก่อน ทุกคนเลยอยู่กันปกติธรรมดา เมื่อค่ำคืนเวียนมาถึง ก็มีคนมาเคาะประตูของนามิ พ่อจึงมาเปิดประตูปรากฏว่า ไม่มีใครอยู่หน้าห้องเลย พ่อคิดว่าตนน่าจะหูขวาดไป จึงเข้ามานอนต่อ คืนนั้นก็มีคนมาเคาะประตูทั้งคืน จึงทำให้ทุกคนนอนไม่หลับทั้งคืนเมื่อเช้าขึ้น นามิก็บอกพ่อแม่ว่า พ่อกับแม่รู้จักคุณลุงคนนั้นไหมคะพร้อมกับชี้ให้พ่อกับแม่เห็นคุณลุงที่กำลังกวาดขยะอยู่ พ่อกับแม่มองหน้ากันอย่างสงสัย แล้วตอบกลับไปว่า ไม่รู้จักจ่ะ นามิได้ยินอย่างนั้นก็ทำหน้าเศร้า พ่อกับแม่คิดว่าคงจะหายเอง เลยพานามิไปเที่ยวต่อ เมื่อมืดค่ำแล้วพ่อกับแม่ก็พานามิกลับโรงแรม จู่ๆก็มีคนมาเคาะประตูเหมือนกับคืนที่แล้ว พ่อรู้สึกแปลกใจว่าทำไมถึงมีคนมาเคาะประตูหรือมีเสียงอะไรกันแน่ แถมลูกของตนก็มีท่าทางซึมๆไม่เคยเปลี่ยน คืนนี้นามิรู้สึกเหมือนมีบางอย่างดึงดูดให้เธอคิดที่จะอยากเข้าไปในห้องข้างๆหรือห้อง"314"นามิพยายามที่จะกดใจอย่าให้ตนเองเข้าไปในห้องนั้น เพราะเธอคิดว่ามีคนอยู่ในห้องนั้น แต่สุดท้ายเธอก็กดอาการไม่อยู่จึงบอกพ่อแม่ว่าเธออยากเข้าไปในห้องข้างๆ แต่พ่อกับแม่ของเธอไม่ยอมให้นามิไปเพราะคิดว่ามีคนอยู่ในห้องนั้นแต่นามิก็ร้องไห้งอแงและส่งเสียงดัง พ่อกับแม่จึงตัดสินใจพานามิไปในห้องข้าง เมื่อไปถึงหน้าประตูพ่อก็เคาะประตู แต่พ่อเห็นว่าประตูไม่ได้ล็อค จึงเปิดเข้าไปดู ปรากฏว่าภาพที่เห็นตรงหน้าคือ มีเด็กหญิงคนหนึ่งกำลังนั่งมองพ่ออยู่ เมื่อพ่อเห็นดังนั้นจึงรีบปิดประตูทันทีและไปบอกผู้จัดการโรงแรมถึงเรื่องที่ตนเจอมาผู้จัดการไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน จึงตอบไปว่าเดี๋ยวผมจะไปพาคนที่มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องไสยศาสตร์ มาปราบเด็กหญิงคนนั้นไปทันที เมื่อคนคนนั้นมาถึงก็เห็นว่าผีตนนี้คิดอยากจะฆ่านามิเพราะเห็นว่าเป็นเด็กเหมือนกันพ่อกับแม่หวาดระแวงมากจึงถามคนที่มาปราบผีว่าทำไมผีตนนั้นถึงอยากจะฆ่านามิ คนคนนั้นก็ตอบว่าเพราะผีตนนี้เป็นเด็กที่อายุเดียวกันกับนามิและผีตนนั้นไม่ได้วิ่งเล่นหรือทำอะไรต่างๆที่เด็กทุกคนควรจะทำ รวมถึงผีตนนั้นด้วย แต่คนคนนั้นบอกว่าไม่เป็นไรนะเดี๋ยวผมจะช่วยพูดคุยกับผีตนนั้นให้เอง จากนั้นเขาก็เริ่มสื่อสารกับเด็กผีตนนั้นว่า ไปเกิดเถอะ เดี๋ยวเราจะขอให้เธอได้ไปเกิดเป็นเด็กอีกครั้ง ผีตนนั้นใจอ่อนเพราะตนก็อยากไปเกิด จึงทำให้นามิหายซึมและกลับมามีความจำเหมือนเดิม จากนั้นนามิและพ่อแม่ก็อยู่กันอย่างมีความสุข จบบริบูรณ์