ซาคุมะพากษ์

ผมมีเพื่อนรวมชมรมอยู่คนหนึ่งเป็นคนที่เก่งมากๆเลยล่ะเขาสุดยอดทางด้านการเรียนและกีฬาเป็นคนที่ผมไม่อาจที่จะเทียบเทียมได้เขาคนนั้นคือ คิโด ยูโตะ

ผมชอบคิโดแต่ก็แค่นั้นได้แต่แค่แอบชอบคิโดมองเขาอยู่ห่างๆเท่านั้นเพราะว่าผมมันไม่กล้าสารภาพออกไปแค่ได้แอบชอบก็ดีแล้ว

พวกเรามักจะฝึกซ้อมที่ชมรมกันเป็นประจำชมรมของพวกเราคือฟุตบอลและที่โรงเรียนนี้คือโรงเรียนเทย์โคคุผมกับคิโดเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากในชมรม

แต่เมื่ออยู่นอกชมรมเมื่อไหร่ผมกับคิโดก็จะห่างหายกันไปทำเป็นไม่รู้จักอีกฝ่ายซึ่งทำแบบนี้ผมเจ็บแต่ผมก็อยากทำให้เขาสบายใจมากกว่าจึงพยายามหลบหน้าหรือเมินหน้าเขาในตอนที่อยู่นอกชมรม

ผมแค่ไม่หวังอะไรเท่านั้นแค่ให้เขามองผมด้วยความรักสักนิดหนึ่งก็ยังดีแต่ก็ได้แค่หวังล่ะนะเพราะคิโดมักจะมองผมด้วยสายตาที่ผมเดาไม่ออกแต่ที่ผมแต่ใจแน่ๆคือสายตาเย็นชา

ผมไม่ค่อยชอบสายตาแบบนี้เท่าไหร่แต่ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะก็ผมนะเป็นได้แค่เพื่อนสนิทร่วมชมรมแค่นั้นเองนี้นะถึงจะเจ็บแต่มันก็คือความจริง

เวลาผมอยู่กับเพื่อนในชมรมคนอื่นคิโดมักจะมองผมด้วยสายตาขุ่นมัวตลอดสายตาแบบนั้นผมก็เดาไม่ได้เหมือนกันว่าคิโดกำลังรู้สึกอะไร

พออยู่นอกชมรมแล้วเก็นดะเพื่อนสนิทของผมไม่ว่าจะอยู่นอกชมรมหรือในชมรมและยังเป็นผู้รักษาประตูในทีมของชมรมผมอีกด้วยก็เข้ามาทักผมและแซวเล่นนู้นนี้นั้น

พออยู่นอกชมรมแล้วคิโดที่เห็นภาพนั้นก็ได้ทำการดึงผมเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดและบอกเก็นดะเพื่อนสนิทของผมไปว่า

"ขอโทษนะเก็นดะพอดีมีเรื่องจะคุยกับซาคุมะหน่อยเรื่องแผนการเล่นนะ"คิโดดึงผมและลากผมไปด้วยแต่เก็นดะก็ยอมด้วยพอผมถามว่าคุยเรื่องอะไร

"มีอะไรรึป่าวคิโด..จะคุยเรื่องอะไร..ฉันจำได้ว่าแผนการเล่นเราทำเสร็จตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้วไม่ใช่หรอ"ผมพูดพร้อมทำหน้าสงสัยแต่ก็ได้คำตอบกลับมาแค่นี้

"เงียบน่า..ซาคุมะ"แค่นี้จริงๆคำตอบที่คิโดตอบผมผมจึงถามต่อไปว่า

"งั้นนายมีเรื่องอะไรจะคุยเกี่ยวกับแผนการเล่นล่ะ"ผมถามนั้นทำให้คิโดหยุดชะงักกันเลยและตอบผมแต่คำตอบนั้นแบบว่าโคตรกวนประสาทเลยและก็ลากผมไปต่อ

"ไม่มี"ห้ะ..ไม่มีแล้วทำไมต้องบอกเก็นดะแบบนั้นด้วยเล่า..ตอนนี้ผมจับได้เลยว่าเส้นเลือดของผมกำลังทำงานอยู่ด้วยล่ะผมโกรธใช่โกรธแต่ความเขินอายมันมาก่อนเมื่อผมนึกได้ว่าคิโดดึงผมเข้าไปกอด

ตอนนี้ไม่ต้องส่องกระจกก็รู้ว่าผมนั้นหน้าแดงเพียงแค่ไหนคิโดหันมาและก็เจอผมที่หน้าแดงถึงใบหูก็คิโดจึงพูดออกมาว่า

"นายห้ามอยู่ใกล้เก็นดะหรือคนในชมรมหรือนอกชมรมเด็ดขาด"คิโดพูดกับผมด้วยเสียงที่เย็นชาและเรียบๆซึ่งนั้นทำให้ผมกลัวได้แต่ขอโทษด้วยนะผมเจอคิโดอยู่ทุกวัน

จำได้แม้กระทั้งเสียงและกลิ่นเฉพาะตัวของคิโดด้วยล่ะถึงจะอยู่ห่างกันตอนอยู่นอกชมรมก็ตามทีเถอะนะแค่นี้นะผมไม่กลัวหรอกผมจึงถามกลับไปด้วยอารมณ์โกรธซึ่งผมแกล้งทำแค่นั้นเอง

"ทำไม!!?"เพราะผมไม่อยากให้คิโดรู้ว่าผมเขินอายที่หน้าแดงนี้เพราะอารมณ์โกรธทั้งนั้นผมบอกแล้วไงว่าได้แค่แอบชอบก็พอแล้วแต่คำตอบที่คิโดตอบกลับมาทำเอาผมช็อค

"ก็ฉันไม่ชอบไง!!?"คิโดตะคอกผมกลับตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวผมหดลงเหลือสองมิลเลยล่ะแต่ผมก็ไม่ยอมแพ้หรอกนะจึงตะคอกกลับไปบ้าง

"ไม่ชอบ..ไม่ชอบอะไร!!?..นายไม่ได้เป็นอะไรกับฉันซะหน่อยๆ"ผมตะคอกกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกันเป็นอะไรของนายกันคิโด

ก่อนที่พวกเราจะทะเลาะกันไปมากกว่านี้โค๊ชคาเงยาม่าก็ออกมาห้ามก่อนพวกผมจึงเดินกันออกไปคนล่ะทางแบบนี้นะดีแล้ว

ซาคุมะพากษ์

ใช่แบบนี้นะดีแล้ว..เพราะว่าตอนนี้ผมกำลังตัดใจจากคิโดอยู่ผมอยากตัดใจจากคิโดก็มีอยู่หลายครั้งที่การกระทำและคำพูดทำให้ผมคิดว่าคิโดก็คงจะชอบผมเหมือนกัน

แต่มันไม่ใช่เลยคิโดยังไงก็ยังคงเป็นคิโดอยู่วันยันค่ำ..ผมนะมองสายตาของคิโดออกสายตาที่มองผมของคนเป็นเพื่อน..หลายครั้งที่ผมพยายามตัดใจจากคอนโด..แต่ทำไม่สำเร็จสักที

ผมทำไมได้หรอกนะ..แอบชอบอยู่ข้างเดียวแบบนี้ก็เจ็บอยู่เหมือนกันนะแต่ก็ได้แค่แอบชอบนั้นและ..ผมตัดใจจากคิโดไม่ได้จริงๆแต่ครั้งนี้มันต่างออกไป

ผมกำกระดาษแผ่นหนึ่งไว้แน่นในกระดาษนั้นมีตัวอักษรภาษาอังกฤษเด่นอยู่คำว่าต่างประเทศ..และใช่ครับ..ตอนนี้ผมกำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่เพราะว่าผมกำลังจะไปเรียนต่อต่างประเทศ

ผมอยากจะบอกคิโดเรื่องนี้แต่ก็ไม่เคยมีโอกาสเลยสักครั้งจนกระทั้งตอนนี้ก็ยังไม่มีโอกาสเข้าไปพูดกับคิโดเลย..ผมจะพยายามตัดใจจากคิโดให้ได้เร็วที่สุดเพื่อพออยู่ต่างประเทศจะได้ไม่ต้องมานั่งคิดถึง

เพราะตอนนี้ผมกำลังจะไปเรียนต่อต่างประเทศถ้าการแข่งฮอรี่โรสจบลงไม่ว่าจะแพ้หรือชนะ..ผมก็จะยอมรับได้อยู่แล้วล่ะ..ผมหวังว่าที่ต่างประเทศจะช่วยเยียวยาจิตใจที่บอบช้ำของผมจากการรักข้างเดียวมาโดยตลอดอยู่หรอกนะ

ผมขอยอมรับเลยนะว่าผมชอบคิโดไม่สิเรียกได้ว่ารักเลยล่ะมั้งนะผมรักคิโดด้วยใจบริสุทธิ์แต่ก็ได้แค่แอบรักมองเขาอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ..เพราะผมไม่มีสิทธิ์ที่จะรักเขาหรอกครับ

ผมรู้ดีที่สุดว่ารักเขาแล้วมันต้องเจ็บและผมก็ไม่อยากให้ความเป็นเพื่อนจบลงตรงนี้ผมจึงไม่เคยคิดที่จะสารภาพรักเลยสักครั้ง

ผมแค่ต้องไปบอกเขาว่าผมจะไปเรียนต่อต่างประเทศ..ผมไม่จำเป็นต้องสารภาพรักหรือบอกรักเขาเพราะว่าผมยังรับไม่ได้ที่จะต้องแยกทางจากคิโดโดยไม่มีคำว่าเพื่อนอีกต่อไป

ผมยังอยากให้ความเป็นเพื่อนของผมกับคิโดยังคงอยู่ต่อไป..ผมบอกเพื่อนคนอื่นไปแล้วเพื่อนในชมรมผมก็บอกแล้วรวมถึงเก็นดะด้วยแต่มีแค่คิโดเท่านั้นที่ผมยังทำใจบอกไม่ได้

ทำใจอยู่นานมากก็ไม่มีโอกาสบอกเรื่องนี้สักทีหรือผมจะไม่บอกคิโดดีนะถ้าทำแบบนั้นแล้วคิโดจะโกรธผมรึป่าวผมควรบอกหรือไม่บอกคิโดเรื่องนี้ดี..เป็นแบบนี้ดีแล้วหรอ??..ไม่ใช่สิ..เพราะเป็นแบบนี้ถึงดีแล้วต่างหากล่ะเพราะไม่อยากให้คิโดเป็นห่วงและเสียน้ำตาด้วย

ผมทำแบบนี้มันดีแล้วจริงๆหรอ..ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำแบบนี้มันดีรึป่าว..แต่แค่มันดีกับเราทั้งคู่ก็ถือว่าดีแล้วล่ะ..แค่ให้ผมกับคิโดยังเป็นเพื่อนกันต่อไปก็ถือว่าดีแล้วอยู่ในสถานะเพื่อนก็ยังดีกว่าอยู่ในสถานะคนรู้จักหรือคนไม่รู้จักเป็นไหนๆ

อยู่ในสถานะคนแอบรักที่กำลังพยายามตัดใจอยากเขาแบบนี้ก็ถือว่า..ดีแล้วสินะถ้าวันไหนตัวฉันตัดใจได้แล้ววันนั้นนายอย่าเข้ามาในชีวิตฉันอีกเลยนะคิโด..ถือว่าฉันขอร้องล่ะ

อย่ามาทำให้ฉันหลงรักนายอีกเลยอย่ามาทำให้ฉันเหมือนคนโง่ที่แอบรักนายข้างเดียวอีกเลยนะคิโดเราไม่ได้เป็นอะไรกันขออย่างเดียวอย่ามาทำให้ฉันรักนายอีกเลยคิโดเราจะยังคงอยู่ในสถานะอดีตเพื่อนร่วมทีมในชมรมแค่นั้น

ขอแค่ผมตัดใจจากนายได้เราจะยังคงอยู่ในสถานะเพื่อนแค่นั้นก็เพียงพอแล้วฉันยังอยากมีชีวิตที่สดใสรออยู่นายก็คงจะมีชีวิตของนายสินะ..สักวันหนึ่งนายก็จะต้องมีคนที่นายรักรอคอยนายอยู่และฉันหวังว่าคนคนนั้นก็รักนายเหมือนกัน

ฉันปล่อยวางนายแล้วนะคิโดขอให้นายโชคดีฉันปรารถนาดีกับนายมาโดยตลอดแต่ตอนนี้ฉันคงต้องหวังให้นายเจอคนคนนั้นที่ใช่สำหรับนายแล้วล่ะแลขอจบแต่เพียงเท่านี้..ลาก่อนคิโดเมื่อจบการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศฮอรี่โรสฉันจะไปจากนายทันที

มันตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ..ที่ฉันตัดสินใจจะตัดใจจากนายคิโดและตัดสินใจจะไปเรียนต่อต่างประเทศ..คงตั้งแต่ที่เราแพ้ไรมงในแมตฝึกซ้อมนั้นล่ะไม่ใช่แพ้สิแต่พวกเราชนะต่างหากแค่แต้มก็รู้ว่าชนะขาดแต่คิโดก็ยังให้พวกเราถอยเพราะเหตุนี้เองไรมงจึงชนะไป

แต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่คิโดต้องการสิ่งที่คิโดต้องการจริงๆก็คือการทำให้โกเอนจิมาเล่นฟุตบอลต่างหากล่ะผมก็รู้อยู่หรอกนะว่าคิโดสนใจโกเอนจิมากนิดหน่อยเป็นพิเศษ

ตั้งแต่นั้นมาไรมงก็มีคู่แข่งมาขอฝึกซ้อมด้วยไม่ขาดสายกันเลยและมีข่าวลือเกี่ยวกับพวกเราแพร่สะพัดไปทั่วว่าเทโคคุแพ้ เทโคคุผู้ชนะมาตลอดแพ้

แน่นอนข่าวลือนั้นกระทบคนทั้งทีมเทโคคุรวมถึงผมด้วยและอยู่ๆคิโดก็ชวนผมไปดูการแข่งแมตฝึกซ้อมของไรมงซึ่งผมก็แอบดีใจนะแต่มันก็แค่เป็รการไปดูคู่แข่งเท่านั้นผมจึงบอกไปว่า

"ให้เก็นดะไปด้วยได้รึป่าว"ผมถามคำถามที่ทำให้หน้าของคิโดชะงักไปในทันทีและผมก็เดินเข้าห้องชมรมหวังจะไปชวนเก็นดะแต่อยู่ๆคิโดก็จับมือของผมไว้แน่นแน่นจนเกินไปผมจึงหันไปมองคิโด

"โอ้ย..เจ็--"เสียงของผมขาดหายไปทันทีที่เห็นหน้าของคิโดหน้าที่กำลังโกรธจัดแบบนั้นไม่เคยเห็นมาก่อนเลยแล้วอยู่ๆคิโดก็ดึงตัวผมเข้าไปกอด

เหตุการแบบนี้ทำให้ผมอดหน้าแดงไม่ได้แต่ก็เก็บมันไว้ในส่วนลึกของจิตใจของผมตลอดการ

ผมเลยตัดสินใจไปดูกับคิโดแค่สองคนแมตฝึกซ้อมของไรมงเป็นแมตที่ถ้าไรมงชนะก็จะได้ไปแข่งระดับประเทศอย่างฮอรี่โรสแต่ถ้าไรมงแพ้ก็จะต้องยุบชมรมทันที

ซึ่งแน่นอนว่าไรมงชนะด้วยมังกรสลาตันท่าไม้ตายใหม่ของโซเมโอกะประสานกับท่าไม้ตายของโกเอนจิ

จนไรมงสามารถเข้าแข่งขันฮอรี่โรสได้จากนั้นไรมงก็ชนะมาเรื่อยมาจนชนะระดับเขตไปเข้าแข่งขันในฮอรี่โรสได้

ซึ่งโรงเรียนเทโคคุของพวกผมก็ชนะระดับเขตเหมือนกันจึงเข้าแข่งฮอรี่โรสได้แต่ถึงไม่แข่งระดับเขตพวกผมก็สามารถเข้าแข่งฮอรี่โรสได้อยู่

นัดแรกที่จะแข่งก็คือไรมงแต่ระหว่างแข่งก็เกิดเรื่องขึ้นอยู่ๆคานเหล็กก็หล่นลงมาทางฝั่งทีมไรมงตอนนั้นพวกผมตกใจมากอยู่คิโดก็เดินออกจากสนามไปห้องผู้บัญชาการคาเงยาม่า

พวกผมจึงตามคิโดไปอยู่ๆคิโดก็ตะโกนขึ้นมาว่า

"ผู้บัญชาการ!!! ผู้บัญชาการ!!!"คิโดเปิดประตูเสียงดังพลางตะโกนหาผู้บัญชาการคาเงยาม่า

"ผู้บัญชาการนี้หรอวิธีจัดการของคุณนะ!!"คิโดตะโกนถามผู้บัญชาการคาเงยาม่าทันที

และคำถามนั้นทำให้พวกผมตกใจไม่น้อยเลยตอนนี้คำถามในหัวของพวกเราคือ

'วิธีจัดการอะไร..วิธีจัดการงั้นหรอ'พวกเราคงจะคิดแบบเดียวกันจึงหันหน้ามองกันอย่างงงๆแค่นั้น