"พี่ฟ้าคราม" ฝ่ามือสวยลูบไปตามหน้าอกของฟ้าครามที่เสื้อไม่ได้ปิดไว้ ใบหน้าสวยเงยขึ้น ดวงตาหวานเยิ้ม ใบหน้าแดงฉ่า เรียกอารมณ์ของชายตรงหน้าได้เป็นอย่างดี

"ว่าไงคะ" สำหรับฟ้าครามแล้วนี่ก็คงไม่ต่างอะไรกับการถูกหวยเลยสักนิดที่ได้ของมาง่ายๆ แบบนี้ เป็นเรื่องที่ดีด้วยซ้ำ

"เย็ดกับผมหน่อยสิครับ"

...หลายชั่วโมงก่อน...

"เอาล่ะ วันนี้ก็พอแค่นี้ก่อนนะ" เสียงของอาจารย์วัย 30 ปี บอกลาก่อนจะเดินออกจากห้องไป พร้อมกับเหล่านักศึกษาที่ค่อยๆ ทยอยเดินออกไป 

แต่ตอนนี้ดวงตาของหอมจันทร์เด็กหนุ่มที่ตามไม่ทันโลกสักเท่าไหร่กำลังจดจ้องอยู่กับโทรศัพท์ใต้โต๊ะที่กำลังฉายภาพของอนิเมะที่ตนชื่นชอบอยู่ เขาไม่ได้สนใจที่อาจารย์พูดมาตั้งแต่ต้น และไม่เคยสนใจเลย

หอมจันทร์เป็นเพียงเด็กปี 1 ที่เพิ่งเข้ามา ไม่ได้สนใจการเรียน รับน้องก็ไม่เข้า เลือกที่จะหลีกหนีทุกอย่างที่เรียกว่าสังคม เพื่อนก็ไม่มี รุ่นพี่ยังจำไม่ได้เล่นด้วยซ้ำว่ามีเด็กที่ชื่อหอมจันทร์อยู่ในรุ่นนี้ด้วย

...

กว่าหอมจันทร์จะรู้ตัวว่าทั้งห้องไม่มีใครอยู่ก็เกือบเข้าชั่วโมงแล้ว เด็กหนุ่มเพียงมองไปรอบๆ ห้องก่อนจะเริ่มเก็บของ ใส่กระเป๋าตัวแพงของเขา

ริมฝีปากอมชมพูเม้มเข้าหากันอย่างช้าๆ เมื่อในห้องมันเงียบจนน่ากลัว เห็นดังนั้นเด็กหนุ่มก็รีบเก็บของก่อนจะรีบพาตัวเองออกมาให้เร็วที่สุด พร้อมมุ่งหน้าไปที่ ที่คนที่เยอะที่สุด

canteen [โรงอาหาร]

หอมจันทร์ถอนหายใจออกมาทันทีที่เห็นผู้คน ดวงตาส่องหาโต๊ะว่างสักตัวเพื่อตัวเขาจะได้หาที่นั่งดูอนิเมะต่อ

หมับ!

"โอ๊ะ!" หอมจันทร์ส่งเสียงร้องออกมาทันทีเมื่อมีฝ่ามือใหญ่มาสัมผัสที่ไหล่ของตน ใบหน้าหวานสวยหันไปมองผู้ที่ทำให้ตนตกใจทันที

ปรากฏเป็นภาพของรุ่นพี่ปี 2 ครั้นสีหน้า อารมณ์ดูจักไม่ค่อยดีเสียเท่าไหร่ หอมจันทร์จึงเลือกที่จะถอยออกมา 1 ก้าว เพื่อนเว้นระยะห่าง

"กนกจันทร์ ใช่ไหม" ผู้มาใหม่ถามพร้อมใช้สายตามองหอมจันทร์ตั้งแต่ตัวจรดเท้า 

"รุ่นพี่มีอะไรรึเปล่าครับ" ริมฝีปากสวยขยับพูดอย่างน่าเอ็นดู ใบหน้าสวยดูจักไม่เข้าใจนักว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร

"ทำไมไม่เข้ารับน้อง"

"ผมแจ้งไปแล้วนะครับว่าจะไม่เข้าร่วม"

"ได้ยังไง พวกพี่ไม่รู้ ยังไงน้องก็ต้องเข้า"

ถึงรุ่นพี่จะอยากตะโกน หรือพูดว่าใส่แค่ไหนแต่พอเห็นท่าทางที่ดูเบาะบางของหอมจันทร์แล้วก็ต้องหยุดความคิด เกิดทำแบบนั้นขึ้นมาเด็กตรงหน้าได้บ่อน้ำตาแตกแน่

"ขอโทษครับ" หอมจันทร์ก้มตัวลงเพื่อเป็นการขอโทษหวังว่ารุ่นพี่จะไม่หาเรื่องตัวเขา ในเวลาเดียวกันก็ก้าวเท้าถอยหนี

!...ทันทีที่ก้าวเท้าถอยหลัง แผ่นหลังของหอมจันทร์ก็ชนเข้ากับชายแปลกหน้าที่เพิ่งเดินเข้ามา

"เฮ้ย! เดินดีๆ หน่อยดิวะ" ผู้มาใหม่แสดงสีหน้าที่ไปพอใจก่อนจะหันมาต่อว่าหอมจันทร์ที่เดินไม่ดูทาง

ดวงตาคู่งามไม่กล้าแม้กระทั่งมองคนที่เพิ่งเดินเข้ามา ทำได้เพียงก้มหัวขอโทษต่อไปเรื่อยๆ

"พอๆ ไอ้เด็กนี่ใคร" ผู้มาใหม่ถาม

"เด็กที่ไม่เข้ารับน้องอ่ะ"

"เอาจริง เงยหน้าขึ้นดิ" ผู้มาใหม่สั่ง

ใบหน้าสวยเงยขึ้นมาปรากฏให้เห็นขอบตาที่เริ่มที่น้ำใสคลออยู่ รุ่นพี่ถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ถึงจะเคยทำเด็กร้องไห้มาเยอะ แต่เด็กนี่มันเกินต้านจริงๆ

"ยังไงก็เถอะ เย็นนี้ยังไงก็ต้องไป"

...

17:26

หอมจันทร์รีบสับเท้าให้เร็วขึ้น เหตุเพราะตัวเขานั้นดูอนิเมะก็เกินเวลากว่าจะรู้ตัวอีกที ก็ผ่านมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว แบบนี้ถ้าเข้าไปต้องโดนทำโทษแน่ๆ

"มาแล้วครับ!" ทันทีที่เปิดประตูออกก็ปรากฏให้เห็นเพื่อนรุ่นปีเดียวกันนั่งเรียงแถวกันอยู่ ทุกสายตารวมถึงรุ่นพี่หันมามองที่หอมจันทร์เป็นสายตาเดียวกัน หอมจันทร์กลืนน้ำลายอึกใหญ่ 

"ไอ้เด็กหน้าหวานมาแล้ว" รุ่นพี่พูดเสียงดัง ก่อนจะรีบเดินมาหาหอมจันทร์ที่อยู่นิ่งอยู่หน้าประตู ไม่นานตัวหอมจันทร์ก็ถูกลากไปรวมกับพวกเพื่อนรุ่นปีเดียวกัน แต่ถึงกระนั้นทุกสายตาก็ยังมองมาที่หอมจันทร์อยู่ดี 

"ชื่ออะไรหรอ ทำไมกูไม่เห็นมึงมารับน้องเลยสักครั้ง"

"หอมจันทร์ครับ"

"เอาล่ะ..." ยังไม่ทันที่หอมจันทร์จะตอบคำถามของเพื่อนข้างๆ จบ ก็มีเสียงของรุ่นพี่แทรกขึ้นมาเสียก่อน

กิจกรรมรับน้องดำเนินไปเรื่อยๆ สำหรับผมแล้วก็คงจะเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุด ที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องนั่งเฉยๆ แล้วก็ทำตามที่รุ่นพี่สั่ง ใบหน้าที่บูดบึ้งของหอมจันทร์ คนรอบตัวต่างสังเกตเห็น แต่ก็เลือกที่จะไม่สนใจ

...

ผ่านไปประมาณไม่กี่ชั่วโมงกิจกรรมรับน้องก็จบลง ทุกคนต่างเตรียมพร้อมกับบ้าน ยกเว้นหอมจันทร์ ที่ถูกรุ่นพี่เรียกเข้าไปคุยส่วนตัว

"หมายความว่าไงครับ" หอมจันทร์ถามย้ำอีกครั้ง เมื่อได้ยินสิ่งที่ไม่ควรได้ยินมากที่สุด

"ก็แค่ปลอมตัวเป็นผู้หญิงไปเป็นเด็กเสิร์ฟเอง คืนนี้เป็นงานเลี้ยงรุ่นของพวกรุ่นพี่ที่จบไปแล้ว ไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ได้กลับแล้ว เลือกเอา ถ้าจะมารับน้องแบบนี้ทั้งอาทิตย์ หรือจะแค่ทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟคืนนี้คืนเดียว แล้วก็ไม่ต้องมารับน้อง เพราะยังไงพวกพี่ก็ถือว่ารับรู้แล้วว่าน้องจะไม่เข้ารับน้อง"

ไม่ใช่ว่าไม่ดีหรอกนะแต่สำหรับหอมจันทร์แล้วการเข้าสังคมเป็นอะไรที่ยุ่งยากมาก ถ้าอดทนคืนนี้แค่ไม่กี่ชั่วโมงได้ มันก็คงจะดีมาก

"แต่ผมกลัว..." 

"แค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง ไม่เป็นไรหรอก" รุ่นพี่ยื่นมือมาตบไหล่ของหอมจันทร์เบาๆ ก่อนจะเดินออกไปปล่อยให้หอมจันทร์ยืนเคว้งอยู่ตรงนั้นคนเดียว 

"ถ้าตัดสินใจได้แล้วคืนนี้ตอน 19:00 น. ทักมาหาพี่แล้วเดี๋ยวพี่ส่งโลเคชั่นไป" รุ่นพี่ตะโกนกลับมาก่อนจะออกจากห้องไป

...18:56...

ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก

นาฬิกายังคงเดินต่อไปเหลือเวลาไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ หอมจันทร์ยังคงนั่งอยู่ในรถยนต์คันหรูของตัวเอง ถอนหายใจออกมาแล้วไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง สายตายังคงจดจ่ออยู่กับหน้าจอมือถือที่กำลังแสดงเวลา เสียงนาฬิกาก็ยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับแชทของรุ่นพี่ อดทนแค่ไม่กี่ชั่วโมง แน่นอนว่ามันดีกว่ากับการที่ต้องมาเข้ารับน้องทุกๆ วันเป็นเวลา 1 อาทิตย์ แค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น 

moon /ᐠ｡ꞈ｡ᐟ : รุ่นพี่ครับ

sky_y :   พี่ไม่คิดว่าจะทักมาจริงนะเนี่ย

moon /ᐠ｡ꞈ｡ᐟ : ผมไม่ตลกนะครับ

sky_y : ครับๆ เดี๋ยวพี่ส่งโลเคชั่นให้

...

หอมจันทร์นั่งอยู่ในห้องแต่งตัวพร้อมกับรุ่นพี่ที่อายุแก่กว่าไม่กี่ปี นั่งแต่งหน้าให้อยู่ ทุกคนในที่นี้รู้ดีว่าหอมจันทร์เป็นผู้ชายแล้วก็รู้ด้วยว่าหอมจันทร์ต้องปลอมตัว เดิมทีหอมจันทร์ก็ไม่ได้ว่าอะไรถ้าพูดรุ่นพี่นั้นจะแซวบ้าง มันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วสมัยมัธยมก็โดนแบบนี้บ่อยๆ ติดแค่นิดเดียวต้องอยู่ที่ชุดทำงานนั่นแหละ ชุดแม่สาวน้อยหูแมว หน้าอกเปิดแทบเห็น อีกทั้งกระโปรงยังสั้นจนเกือบเห็นอยู่แล้ว ของแบบนี้โชว์ขาอ่อนได้ดี  

"เสร็จแล้วค่ะ" รุ่นพี่พูดก่อนจะเก็บอุปกรณ์แต่งหน้าแล้วออกไป เป็นอีกครั้งที่หอมจันทร์ต้องอยู่ในห้องคนเดียว แล้วเป็นอีกครั้งที่หอมจันทร์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ 

"ถอนหายใจแบบนี้มันเหนื่อยขนาดนั้นเลยหรือไงวะ"

"ใช่ครับเหนื่อยมาก"

"จริงๆ ด้วย แถมชุดที่มึงใส่ก็..." สายตาของรุ่นพี่จ้องมองหอมจันทร์ตั้งแต่หัวจรดเท้า ขนาดไม่ได้ใส่วิกยังน่ารักขนาดนี้ ถ้าใส่วิกคนก็คงจะมองว่าหอมจันทร์เป็นผู้หญิงไปแล้วล่ะ

"มองอะไรมิทราบครับ" ตามสัญชาตญาณหอมจันทร์หรือใช้มือน้อยๆ ของตนปิดไปที่ส่วนต้นขาอ่อนของตนเอง 

"เออๆ ขอโทษ" รุ่นพี่พูด

"ทำไมถึงต้องเป็นผมเหรอครับ"

"ก็ไอ้พวกรุ่นพี่ปีแก่แม่งรีเควสมาว่าอยากได้สาวน่ารักๆ มึงก็เสือกทำตัวถูกใจพวกกู น่าจะเป็นตัวท็อปได้"

"ผมไม่ใช่กะหรี่นะ" หอมจันทร์เริ่มทำเสียงไม่พอใจ

"หึ ก็เหมือนอยู่นะ" ครั้นเมื่อยิ่งได้ยินเสียงขำ ที่ไม่ต่างอะไรกับการเย้ยของรุ่นพี่ หอมจันทร์ก็ยิ่งอารมณ์เสียเข้าไปใหญ่

"(눈‸눈)" ใบหน้าที่โคตรที่จะไม่สบอารมณ์แบบสุดๆ

"ทำไมต้องเป็นผู้หญิงด้วยอ่ะพี่" หอมจันทร์ถาม

"กูจะไปรู้พวกแม่งหรอ ก็มันบอกว่าอยากได้ผู้หญิงแล้วหน้ามึงก็เสือกเหมือนผู้หญิงน่ารักฉิบหายเลย" ถึงคำพูดของรุ่นพี่จะเป็นการชมแต่ทั้งสีหน้าท่าทางดูเหมือนจะไม่เป็นแบบนั้นเลย 

"พี่ชมผมอยู่ใช่ไหมเนี่ย" หอมจันทร์แซวกลับไป 

"จะพูดอย่างนั้นก็ไม่ผิดหรอกนะเว้ย"

"พี่มั่นใจใช่ไหมว่าพวกเขาจะไม่จับผมได้อ่ะ"

"ก็ไม่ค่อยมั่นใจหรอกมึงยิ่งเป็นเด็กที่ดูจะอ่อนต่อโลกอยู่ มึงก็แค่อย่าไปกับพวกมันอย่าปล่อยให้โดนลวนลามแค่นั้นแหละ" รุ่นพี่เตือน

"ถ้าผมทำได้อ่ะนะ" หอมจันทร์ตอบอย่างไม่ค่อยมั่นใจ 

"พวกรุ่นพี่มันไม่ทำอะไรมึงมากหรอกแต่มีอยู่คนหนึ่งนะที่มึงต้องระวังอ่ะ"

"?"

"มันชื่อฟ้าคราม น่าจะจับสังเกตไม่ยากผมมันน่ะสีแดง ทั้งงานนี้ก็มีมันผมสีแดงอยู่คนเดียวดูไม่ยากหรอกตัวสูงๆ ประมาณ 190 ได้มั้ง อย่าไปยุ่งกับมัน มันไม่สนหรอกว่ามึงจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายมันเอาหมดแหละ"

"ครับ" หอมจันทร์พยักหน้ารับ

"พี่ฝากด้วยระวังตัวด้วยนะ" ก่อนที่จะออกไปก็ไม่ลืมที่จะหันมาตบไหล่รุ่นน้องอย่างหอมจันทร์เหมือนเป็นการฝากภาระอันหนักอึ้งให้กับเด็กตัวน้อยๆ 

"ครับ...ಠ‿ಠ" ผมต้องดีใจใช่ไหมเนี่ย