ณ งานเลี้ยง

ภายในงานเลี้ยงสุดหรูหราของตระกูลเเห่งหนึ่งที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเหล่านักธุรกิจหน้าใหม่หน้าเก่า รวมไปถึงดารา ไฮโซ หรือเเม้เเต่ผู้ดำรงตำแหน่งสำคัญทางการเมือง ที่เข้ามาร่วมงานวันเกิดของ "ฟอร์ด" เจ้าพ่อธุรกิจบ่อน้ำมันที่จัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดครบรอบอายุ 25 ปีของตนเองอย่างสมฐานะ

ซึ่งในขณะที่เด็กที่ได้รับการเชิญกำลังเดินเข้ามา รวมตัวกันบริเวณตัวโถงทางเดินของบ้าน พร้อมกันในมือที่เเก้วไวน์ใบสวยถือไว้ในมือของใครของมัน ผู้คนนั่งพูดคุยกันจนเกิดเสียงอื้ออึงไปทั่ว

"พร้อมรึยังครับคุณหนู"

น้ำเสียงราบเรียบของบอดี้การ์ดประจำตัวของบุคคลที่เรียกว่าคุณหนูตั้งเเต่ตอนน้อยๆ แม้ว่าเจ้าตัวจะห่างจากคุณหนูตรงหน้าถึง 7 ปี บอดี้การ์ดคนดังกล่าวกำลังยืนรอคุณหนูของตนเองนั้นใส่เสื้อผ้าหลังจากที่พึ่งอาบน้ำเสร็จหมาดๆ

"คนเยอะจังว่ามั้ยเกรน"

คุณหนูคนนั้นเดินตรงเข้ามาให้บอดี้การ์ดของตนเอง ในขณะที่สวมชุดคลุมอาบน้ำสีดำเเบรนด์ดัง หยดน้ำที่เกาะตามร่างกายอีกทั้งยังมีกล้าเนื้อลอนต่างๆ ในร่างกายที่เผยออกมาสร้างความน่าเกรงขามขึ่นไปอีก

"ครับ"

บอดี้การ์ดนั่นไม่รู้จะตอบอะไรนอกจากเอ่ยตามปกติ ซึ่งขณะตอบก็ไม่ลืมที่จะก้มใบหน้า โดยในตอนที่คุณหนูนั้นเดินเข้ามาใกล้ชิดก็รับรู้ถึงความสูงที่ว่าตนนั้นสูงได้เพียงเเค่ระดับอกอีกฝ่ายเท่านั้น

"วัดเกิดผมทั้งที่ไม่มีอะไรให้ผมจริงๆ หรอครับพี่"

คุณหนูในชุดคลุมอาบน้ำกำลังใช้มือทั้งสองข้างของเจ้าตัวจับหมับเข้าที่มือของบอดี้การ์ดที่มีกล้าเนื้อจากการฝึกหนัก ราวกับอีกฝ่ายตัวเล็กเพียงไม่กี่เซน อีกทั้งยังพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนคนพี่

"...รีบเเต่งตัวเเล้วลงมาเถอะครับ อย่าให้ผู้ใหญ่รอ"

เกรนนั้นพยายามไม่รับรู้ถึงสายตาของอีกฝ่าย ร่างหน้าที่เป็นไปด้วยกล้ามเนื้อโดยเฉพาะบริเวณเสื้อสีขาวนั้นนูนขึ้นด้วยกล้ามอกได้เเต่ก้มหน้าให้กับคุณหนูอย่างเดียว เเล้วเดินออกจากห้องนั่นไปอย่างช้าๆ เพื่อไปยืนรอด้านอกห้อง

ใช้เวลารอไม่นานคุณหนูก็ออกมาในชุดสูทสีกรมให้ความรู้สึกดุดัน ใบหน้าของฟอร์ดนั้นมีความคล้ายลูกครึ่งเพราะมีเชื้อสายทางฝั่งอิตาลีพอสมควร คนตัวสูงนั้นเหลือบมองคนที่เป็นอดีตพี่เลี้ยงตนเอง เเต่ตอนนี้เป็นบอดี้การ์ดด้วยใบหน้าติดงอนเล็กน้อย หลังจากอีกฝ่ายเดินออกมาแบบไม่รอเจ้าตัว

"..."

บรรยากาศความเงียบระหว่างที่ฟอร์ดเดินเข้าไปในงานเพื่อเปิดนั้น ทำเอาเกรนแอบเครียดอยู่ไม่น้อย เเต่ทว่านึกอย่างไรก็นึกไม่ออกว่าตนเองไปทำอะไรให้อีกฝ่ายโกรธ ทว่าก็นึกไม่ออก

"ทำไมไม่รอเเต่งตัวให้ผม"คนตัวสูงเอ่ยในขณะที่ขมวดคิ้วเป็นปมเเน่น

"นึกว่าคุณหนูต้องการความเป็นส่วนตัวนะครับ"

เกรนตอบอย่างตรงไปตรงมาซึ่งก็ยิ่งทำเอาฟอร์ดหงุดหงิดกว่าเดิมจนรีบสาวท้าวเดินเข้าไปในฝูงชนโดยไม่รอบอดี้การ์ดตามมาเเม้เเต่น้อย ส่วนบอดี้การ์ดกล้ามเเน่นได้เเต่เม้มปากเเล้วเดินตามอีกคนเข้าไป เเต่ทว่ายังเว้นระยะห่างไม่ให้ติดอีกคนมากเกินไป

"จริงรึปร่าวที่บ้านเเกกำลังจับเเกดูตัวกับ 'คุณฟอร์ด' "

"อืม...จริงๆ ก็ใช่ล่ะนะ เราสองคนรู้จักกันตอนที่ไปเรียนเเลกเปลี่ยนที่เมืองนอก เเต่เรื่องเเต่งงานก็เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ไปแล้วกัน"

"แหมๆ ยังไงก็ได้เเต่ง ถ้าไม่ใช่เเกก็ไม่มีใครหน้าไหนเเล้วจ่ะ"

"ปากหวานเดี๋ยวต้องส่งการ์ดเชิญให้คนเเรกเลย"

ในขณะที่กำลังยืนอยู่นั้นหูเจ้ากรรมของเกรนก็ได้ยินเข้ากับประโยคสนทนาเพียงไม่กี่คำของเเขกที่เป็นหญิงสาวในงาน

ขณะที่หล่อนนั้นกำลังพูดคุยกับเพื่อน แม้ว่าตนเองนั้นไม่ได้ตั้งใจที่จะฟังก็ตาม

"คุณหนูกำลังจะเเต่งงานสินะ..."

เกรนพูดกับตนเองด้วยน้ำเสียงเเผ่วเบาเพื่อให้ตนเองได้รับรู้เพียงคนเดียว ร่างหนานั้นยืนตัวชาราวกับโดนไฟฟ้าช็อตหรือมีคนมาบังคับไม่ให้ขยับตัวไปไหนได้ น้ำตาสีใสกำลังเคลือบดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ทว่าก็ถูกปาดออกอย่างรวดเร็วในตอนที่เจ้านายของตนเองกำลังเดินมาทางที่มีหญิงคนดังกล่าวยืนไม่ไกลจากตรงนั้น

ทั้งสองคนนั้นพูดคุยกันอย่างออกรส ราวกับเป็นคู่ที่ถูกสร้างมาเพื่อกันเเละกันอย่างเเท้จริง อีกคนก็รูปโฉมหล่อเป็นถึงลูกชายเพียงคนเดียวของเจ้าของบ่อขุดเจาะน้ำมัน สวนหญิงสาวที่คุยอยู่นั้นคงเป็นลูกเต้าเหล่าใครที่สูงส่งอยู่ไม่น้อย อีกทั้งยังมีหน้าที่เรียกได้ว่าสวยเทียบดาราหลายๆ คนได้สบายๆ

"นั้นสินะ...คุณหนูจะเอาชีวิตมาทิ้งกับบอดี้การ์ดไม่มีหัวนอนปลายเท้าเเบบเขาได้ยังไง...สมเพชตัวเองชะมัด"

.

.

.

.

.

.

ตอนต่อไป

ก่อนเริ่มงานวิวาห์

"วันนี้ผมดูเป็นยังไงบ้างเกรน หล่อมั้ย" เจ้าตัวสูงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นกับบอดี้การ์ดที่อยู่ภายในห้องเเต่งตัว ขณะที่ภายในห้องเหลือกันอยู่เพียงเเค่สองคน เพราะยังไม่ถึงเวลาออกไป

"ครับ ดูดีมากครับ" เกรนตอบโดยที่ไม่เงยหน้ามอง ร่างหนานั้นกลัวว่าตนเองจะเผลอไปสบตากับเจ้านายจนร้องไห้ออกมา

เลยตัดสินใจก้มหน้าไปตอบไป

"อะไรกัน หน้านายยังไม่มองผมเลย เงยหน้าๆ"

"ครับ"

เกรนนั้นไม่อาจที่จะห้ามคำขอของอีกคนไว้ได้ เจ้าตัวเลยได้เเต่เงยหน้าขึ้นตามมาด้วยการเหลือบสายตามองไปทางอื่น

ฟอร์ดที่เห็นเเบบนั้นก็อดขำไม่ได้กับท่าทางของอีกฝ่ายแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

ทั้งสองพูดคุยกันไม่นานก็ได้ยินเสียงของพิธีกร กล่าวสวัสดีทักทายเเขกที่มาร่วมงาน ซึ่งก็ถือเป็นสัญญาณได้ว่าถึงเวลาที่บ่าวสาวจะออกมาปะหน้ากันบนเวทีอันทรงเกียรติ เพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่ฟอร์ดจะออกจากห้องเเต่งตัวเจ้าตัวก็เดินเข้าไปกอดกับบอดี้การ์ดคนสนิจ

"ไม่ได้กอดกันนานมากเเล้วสินะ..."

คนเป็นเจ้านายนั่นกอดบอดี้การ์ด แต่ทว่าคนถูกกอดนั้นได้เเต่ยืนตัวเเข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก เกรนนั้นไม่ได้กอดอีกฝ่ายกลับแม้เเต่น้อย สิ่งที่เขาทำมีเพียงเเค่ผลักอีกคนออกเบาๆ พร้อมกับเอ่ยอะไรบางอย่าง

"หลังจากวันนี้ ผมจอลาออกจากการเป็นบอดี้การ์ดของคุณนะครับ"

ประโยคนิ่งๆ เรียบๆ เเต่ทว่าเเฝงไปด้วยความหมายที่ทำเอาคนฟังถึงกับยืนค้างอยู่หลายวินาที ก่อนที่จะยกมุมปากแล้วจับเข้าที่ไหล่ของอีกคนและเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่ถอดสี

"ล้อเล่นใช่มั้ย...พี่ล้อผมเล่นใช่มั้ย"

ภาพตรงหน้าช่างเป็นอะไรที่ปวดร้าวสำหรับคนที่เลี้ยงดูอีกฝ่ายและอยู่กับคนตรงหน้ามานานเกินกว่า 30 ปี เจ้านายของเกรนเอ่ยทั้งน้ำตาที่คลอเบ้าเพื่อเค้นคำตอบจากอีกคน เเต่สิ่งที่ได้กลับมาคือสีหน้าที่เรียบนิ่งของอีกคนและริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง

"คุณหนูรีบไปเข้างานเถอะครับ อย่าให้ผู้ใหญ่รอ"

"..."

ไม่มีเสียงตอบรับจากผู้เป็นนายนอกจากเเววตาที่เเสดงถึงความเจ็บปวดราวกลับถูกหักหลังจากคนที่ไว้ใจที่สุด ฟอร์ดนั้นค่อยๆเอามือออกจากไหล่ของอีกคน ก่อนที่จะเดินเข้าไปภายในงานด้วยเเววตาที่ว่างเปล่าและคราบน้ำตาที่เลอะอยู่

"โธ่เว้ย!"

ปึง!!!

เกรนกำหมัดของตนเองเเน่นก่อนที่จะทุบมันลงไปบนกำแพงอย่างรุนเเรง น้ำตาของเกรนนั้นไหลออกมาจากดวงตาทั้งสอง

เกรนได้เเต่ร้องไห้ตัวคนเดียว ก่อนที่จะตัดสินใจเดินออก

จากงานเเต่งเเล้วขับรถของตนเองตรงไปยังถนนเส้นใหญ่

เรื่อยๆ

.

.

.

.

.

.

ตอนต่อไป