สวัสดีครับ..ผมชื่อ เฟย์ ..ผมเป็นเด็กถูกทิ้ง..เพราะพลังของผมเอง..โดยพ่อแม่ของผมที่ทิ้งผมไป..ผมเชื่อแบบนั้นมาตลอด..ผมเกิดมาโดยมีสายเลือดSSCที่เป็นสายเลือดของคนมีพลังจิต..สายเลือดนี้เกิดขึ้นมาได้เพราะฟุตบอล

จนวันหนึ่ง..มีคนคนหนึ่งที่ทำให้ผมออกมาจากความมืดมิดนั้นได้..คนที่มีพลังเหมือนกับผม..คนที่เป็นแสงสว่างที่ส่องลงมายังเส้นทางความมืดมิดของผม..เขาคนนั้นคือ ซารุ คนที่ทำให้ผมอยากจะแก้แค้นให้ทุกคนยอมรับในตัวผมเพราะฉะนั้นจึงเลือกแก้แค้นด้วยฟุตบอล

จนซารุก่อตั้งองค์กรเฟย์ด้าขึ้นมาโดยใช้ผมเป็นต้นแบบในชื่อองค์กรองค์กรเฟย์ด้าจะรวบรวมคนที่เหมือนกับพวกผมอยู่..และเป็นคนที่มีสายเลือดSSCเหมือนกับพวกผมเป็นคนมีพลังจิตเป็นคนที่ไม่เหมือนใคร

จนพวกผมได้ทำแผนการครั้งใหญ่ขึ้นแผนการลบล้างมนุษย์ที่เกลียดพวกเราโดยการจะทำแบบนั้นได้ก็ต้องทำการโจมตีฐานที่มั่นของคนใหญ่คนโตทั่วมุมโลก..จนมาถึงพวกองค์กรเอลโดราโดเข้า

พวกเอลโดราโดทำการส่งคนไปกำจัดฟุตบอลในอดีตเพราะฉะนั้นซารุจึงส่งตัวผมไปอยู่กับด็อกเตอร์เอร์โน่คนที่คิดค้นทฤษฎีมิติเวลาขึ้นมา..เพื่อให้ผมย้อนเวลามายังอดีตเพื่อปกป้องฟุตบอลไม่ให้ถูกทำลาย

เพราะถ้าฟุตบอลถูกทำลายตัวของผม..ไม่สิตัวของพวกผมคงจะไม่เกิดขึ้นมาแน่ๆ..เพราะพลังของพวกผมและตัวของพวกผมเองคงจะไม่เกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้แน่ๆ..ผมเป็นคนซื่อสัตย์แและซื่อตรงมาก

ซารุเลยทำการลบความทรงจำของผมที่มีต่อองค์กรเฟย์ด้าและพลังของผมซิคเคิลสเตนชิ่วเด้น..พวกผมจะเรียกพลังจิตแบบนี้และให้ไปช่วยฟุตบอลที่กำลังถูกทำลาย

ยังดีที่ด็อกเตอร์อาร์โน่ไม่เห็นด้วยกับการเปลี่ยนประวัติศาตร์และไม่เห็นด้วยกับปรากฎการแทรกซ้อนนี้จึงได้ส่งตัวผมไปยังในอดีตตามแผนของซารุเพื่อช่วยฟุตบอลในอดีต

และผมก็ได้เจอกับเทนมะและเหล่าเพื่อนมากมายที่ร่วมต่อสู้กับเอลโดราโดที่พยายามจะเปลี่ยนแปลงประวัติศาตร์และผมก็ไม่ได้มองพวกเขาเป็นเพื่อนเลยสักนิด..ผมพยายามบอกตัวเองตลอดว่า..ผมมาที่นี้เพราะหน้าที่เท่านั้น

แต่หน้าที่อะไรล่ะพอพยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกซักทีและทุกครั้งที่นึกก็จะปวดหัวและเจ็บปวดทรมานทั่วร่างกายอย่างแสนแสนสาหัสทุกครั้งกันเลยทีเดียวเจ็บปวดทรมานเจียนตายเลยก็ว่าได้ร่างกายเหมือนจะสลายไปได้ทุกเมื่อพอนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกสักที

ผมจึงได้ทำการเลิกคิดถึงมันทันทีหรือจะเรียกว่าปล่อยวางมันไปตามเรื่องและร่วมสู้กับเอลโดราโดกับพวกเทนมะแต่ผมก็ยังมองว่าพวกเขาไม่ใช่เพื่อนอยู่ดีเพราะผมมาที่นี้ตามหน้าที่เท่านั้น

พอพยายามนึกถึงคนที่มอบหน้าที่นี้ให้ก็นึกไม่ออกหน้าตาเป็นยังไงนิสัยยังไงอารมณ์ยังไงความรู้สึกยังไงรูปร่างเป็นยังไงน้ำเสียงเป็นยังไงนึกไม่ออกเลยสักอย่างเดียว

ผมนะทุกครั้งที่พยายามนึกถึงหน้าตาคนที่มอบให้ก็เหมือนร่างกายไร้เรียวแรงไปซะอย่างนั้นจากนั้นสติก็ค่อยๆเลือนลางลงไปเรื่อยๆและก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย..เพราะผมสลบลงไปนั้นเอง

มันไม่ได้เจ็บปวดทรมานหมือนที่นึกหน้าที่อะไรสักอย่างที่ผมควรทำพอมองหน้าเทนมะแล้วผมรู้สึกเหมือนว่าจะนึกออกแต่ก็นึกไม่ออก..แปลกจริงๆเลยนะผมเนี้ย

พวกผมปกป้องฟุตบอลโดยการจะดึงพลังอ่อร่าของบุคคลในยุคประวัติศาตร์มาเริ่มจากคนแรก

ชินโดได้ทำการดึงพลังอ่อร่ามาจาก โอดะ โนบุนากะ ที่อยู่ในสมัยยุคสงครามแคว้นญี่ปุ่น

คิริโนะได้ทำการดึงพลังอ่อร่าจาก โยน ออฟอาร์ก ที่มีประวัติศาตร์ในสมัยยุคสงครามอัศวินฝรั่งเศษ

ไทโยได้ทำการดึงพลังอ่อร่าจากข้งเบ้งในยุคของความชั่วร้ายของโกโฉในสามก๊กในแผ่นดินจีน

ชินสุเกะได้ทำการดึงพลังอ่อร่ามาจากเล่าปี่ในยุคเดียวกันกับข้งเบ้ง

สึรุงิได้ทำการดึงพลังอ่อร่ามาจาก โอคิตะ โซจิ ในยุคของญึ่ปุ่นซามูไร

นิชิกิได้ทำการดึงพลังจาก ซาคาโมโตะ เรียวมะ ในยุคเดียวกับโอคิตะ

โทบุเด็กที่เกิดจากความผิดพลาดของเครื่องท่องเวลาทำให้เข้าไปอยู่ในยุคไดโนเสาร์ได้ทำการดึงพลังอ่อร่าจาก เซราโน อาร์กนี่ เป็นไดโนเสาร์ประเภทบิน

ส่วนผม เฟย์ ได้ทำการดึงพลังอ่อร่าจากราชาไดโนเสาร์ มิกส์ นั้นเอง

เทนมะได้ทำการดึงพลังอ่อร่าจากกษัตริย์อาเธอร์หรือราชาในนิยาย

คินาโกะได้ทำการดึงพลังอ่อร่าจากมาสเตอร์ดร้ากอนในที่เดียวกับกษัตริย์อาเธอร์

พวกเราก็ทำการเล่นฟุตบอลกันอย่างปกติแต่เมื่อพวกเราได้รับพลังอ่อร่ามาครบสิบคนแล้วอยู่ๆพวกเราก็ถูกวาปไปทีาเอลโดราโดทันทีรวมถึงพวกรุ่นพี่ที่ไม่ได้มาด้วยกันกับพวกผมเพื่อไปเอาพลังอ่อร่า

หลังจากเจรจากันไปพวกผมกลายเป็นผู้เล่นของเอลโดราโดทันทีเพื่อแข่งฟุตบอลแร็ตนาร็อคกับทีมซิลเคิลสเตนชิ่วเด้นหรือองค์กรเฟย์ด้าที่มีพันธุกรรมยีนSSCซึ้งเป็นคนมีพลังจิต

พวกผมโดนแยกกันฝึกซึ่งผมก็ไม่ขัดอะไนเพราะว่าผมอยากจะขออยู่คนเดียวสักพัก

ระหว่างฝึกซ้อมในสามวันพวกผมต้องเล่นฟุตบอลกับผู้เล่นเอลโดราโดซึ่งไม่ค่อยจะฟังคำสั่งใครเลยครับขนาดกัปตันเป็นชินโดยังไม่ค่อยฟังคำสั่งกัปตันชินโดเลยพวกนั้นบอกว่าจะเล่นตามใจตัวเอง

'เอาแต่ใจเกินไปแล้ว'ผมได้แต่คิดในใจเพราะทำอะไรไม่ได้เพราะโค๊ชเป็นคนเลือกพวกเขามา

ระหว่างที่พวกผมกำลังพักซ้อมกันอยู่เพราะตอนนี้เป็นเวลาเลิกซ้อมแล้วผมเลยเดินไปที่ดาดฟ้าของตึกเอลโดราโดนี้ผมขอมองดูดาวสักพักเพื่อให้จิตใจสงบลงหน่อยเถอะ

ผมแหงนหน้าดูดาวที่ตรงนี้ไม่มีเมฆทำให้มองเห็นดาวได้ชัดเจนผมมองดูกลุ่มดาวสักพักผมก็ร้องเพลงออกมา

"ผมมาทำอะไรที่นี้กันแน่นะ"หลังร้องเพลงเสร็จผมก็พูดออกมาและก็ปวดหัวทันที

"อึก"อีกแล้วความเจ็บปวดทรมานนี้มันอะไรกันร่างกายเหมือนจะแตกร้าวได้ทุกเมื่อเลย

'เพื่อชัยชนะของพวกเรา'อยู่ก็มีเสียงใครไม่รู้เข้ามาในหัวสมองของผม

"อึก"ผมเจ็บปวดทรมานร่างกายอ่อนแรงลงในทันทีเหมือนร่างของผมจะค่อยๆสลายหายไปได้ทุกที

"อ้ากกกกกกกกกกกก"ผมตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด

"เฟย์!!?"เสียงใครนะ..ใครกำลังเรียกผมอยู่งั้นหรอ..แต่ว่าเสียงคุ้นจังเลย..เหมือนเคยได้ยินที่ไหนเลย..เสียงดูอบอุ่นอ่อนโยนแบบนี้..เสียงใครกันนะ..ร่างกายขยับไม่ได้..เปลือกตาหนักจังเลย..ผมจึงค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นในเช้าวันถัดมา

"อึก"ผมค่อยๆลืมตาขึ้นและเห็นเพดานห้อง

'เกิดอะไรขึ้น'ผมนั่งคิดทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้นอยู่นาน

"เฟย์เป็นไงบ้าง"เป็นเทนมะที่เปิดประตูเข้ามาและถามอาการทันที

"ก็ปวดหัวอยู่นิดหน่อยนะ..ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ"ผมตอบคำถามเทนมะที่ถามมาทันทีและผมจึงค่อยๆถามกลับ

"พวกเราเห็นเฟย์นอนสลบอยู่หน้าประตูห้องนะ"เทนมะอธิบายทันที

"งั้นหรอ..."ผมจึงไม่พูดอะไรต่อ

"ว่าแต่เป็นอะไรไปหรอเฟย์ทำไมนายถึงได้ไปนอนสลบอยู่หน้าประตูล่ะ"เทนมะถามเฟย์อีกครั้ง

"ดูเหมือนจะไม่ค่อยสบายนะ..และก็ปวดหัวเลยสลบลงไปนะ"แน่นอนว่าผมโกหกแต่ผมไม่อยากให้ใครเป็นห่วงผมนี้น้า

"งั้นหรอ"เทนมะยื่นมือมาจับที่หน้าผากผมทันทีที่ผมพูดจบ

"อืม..ตัวร้อนๆนะเฟย์"เทนมะบอกว่าผมตัวร้อนล่ะ..ก็แหง่ล่ะดันไปนั่งดูดาวตากลมตอนกลางคืนอีกไม่ตัวร้อนก็แปลกและครับ

"เอาเป็นว่า..นายพักผ่อนไปเถอะ"เทนมะบอกให้ผมพักผ่อน

"ขอบคุณนะเทนมะ"ผมพูดขอบคุณเทนมะทันทีที่เทนมะพูดจบ

"ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องซ้อมหรอกนะ..แค่นอนพักนิดหน่อยก็น่าจะหายแล้วล่ะ"ผมบอกกับเทนมะเหมือนสื่อว่าผมจะไปซ้อม

พวกผมแยกกันฝึกซ้อมจนมาถึงวันที่สามอยู่ๆก็เกิดระเบิดขึ้นในฐานเอลโดราโดพวกผมและเอลโดราโดหนีไปได้แต่ความวุ่นวายก็ยังอยู่..จนในที่สุดตึกฐานหลักของเอลโดราโดก็ถล่มลงมาทำให้พวกผมเห็นคนกลุ่มหนึ่งยืนบนซากกองตึกเอลโดราโดหลังจากที่ฝุ่นหายไปจากการที่ตึกถล่ม

"ซิลเคิลสเตนชิ่วเดน"ประธานโทโดของเอลโดราโดร้องเรียกคนพวกนั้นทันที

"พวกปีศาจ"โค๊ชของชิ่วเดอสเตคัพเค้กพูดขึ้นมาทันทีหลังจากประธานโทโดพูดจบ

"ไง"คนที่คาดว่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มของซิลเคิลเสตนชิ่วเดนพูดขึ้น

"นายที่ตอนนั้น..ซารุนายเป็นซิลเคิลสเตนชิ่วเดนหรอ"เทนมะถามไปและเหมือนผมจะเคยเจอหมอนี้ที่ไหนนะแต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก

"ใช่แล้วล่ะ..ฉันคือจักรพรรดิผู้รวบร่วมซิลเคิลสเตชิ่วเดนนะ"และคนที่ชื่อซารุก็ตอบกลับมาแบบไม่ปิดบังเลยสักนิด

"จักรพรรดิหรอ..หมายถึงหัวหน้าของกลุ่มเฟย์ด้าหรอ"เทนมะถามด้วยสีหน้าตกใจเป็นอย่ามาก

"ใช่..ฉันคือหัวหน้าของเฟย์ด้า..และก็อีกไม่นานจะเป็นหัวหน้าของโลกนี้ด้วย..จำไว้ด้วยล่ะเทนมะ"ซารุยังคงพูดต่อไป

'อะไรกันความรู้สึกนี้นะ..อ..อึก'เฟย์พูดในใจและยกมือกุมขมับทันที

"สนุกกับพิธีเปิดการแข่งขันแร็คนาร็อคกันรึป่าวล่ะ"ซารุยังพูดตออีก

"ไหนบอกว่าจะแข่งฟุตบอลกันไม่ใช่หรอ"ชินโดพูดด้วยความโกรธเป็นอย่างมาก

"ฟุตบอลเดี๋ยวจะเล่นแน่..สงครามสุดท้ายที่จะเปลี่ยนโลก..แร็คนาร็อคไง"ซารุพูดแค่นั้นพวกเราก็งงกันไปตามระเบียบสิ

"หา..อ..อ"พวกเราต่างพากันสงเสียงในลำคอด้วยความงง

"งั้นก็ไปเตรียมพร้อมกันเถอะ"ซารุว่าจบก็ชูมือขึ้นฟ้าและทุกสิ่งทุกอย่างที่กลายเป็นซากไปแล้วก็กลับกลายมาเป็นสนามแข็งแร็คนาร็อคซะงั้น

"อ..ห้ะ"พวกเราอยู่ในความตกตลึงไปชั่วขณะ..พลังน่ากลัวอะไรอย่างนี้เจ้าพวกนี้นี่

"นี้มัน"เทนมะถามด้วยความตกใจและตกตลึงเป็นอย่างมาก

"เอาละเสร็จแล้ว..สนามการแข่งแร็คนาร็อคสเตเดี้ยม..ที่นี้จะเป็นสถานที่เริ่มต้นของโลกใหม่"ซารุพูดพลางเอามือยื่นขึ้นมาทั้งสองข้าง

"นี้นะหรอ..พลังของซิลเคิลสเตนชิ่วเดน"เทนมะพูดพลางเหงือตก

"เราต้องสู้กับพวกปีศาจนี้นะหรอ"คาริยะพูดพลางเหงือตกเช่นเดียวกับเทนมะ

"แบบนี้ชนะไม่ไหวหรอก"ฮามยามิพูดด้วยความจิตตกเป็นอย่างมาก

"ฉันสร้างที่อยู่ของพวกนายในสเตเดี้ยมแห่งนี้ให้แล้วนะ"ซารุพูดขึ้นมาอีกครั้ง

"ที่อยู่หรอ"คุรามะพูดพลางเหงือตกเช่นเดียวกับทุกคนที่อยู ณ ที่นี้

"เป็นที่ใช้ชีวิตอย่างตามใจชอบพวกนายและก็ที่ฝึกซ้อมด้วยไงล่ะ..ช่วงแข่งแร็คนาร็อคก็ใช้เป็นที่ประชุมของพวกนายเอลโดราโดด้วยแล้วกัน"ซารุพูดพลางยิ้ม

"สร้างจากตึกเอลโดราโดที่ทำพังเนี้ยนะ..ไม่ใช่ของของตัวเองแท้ๆทำเป็นปากเก่ง"คาริยะพูดด้วยความไม่ชอบใจแต่ก็ถูกสายตาของซารุทำให้เงียบไปทันที

"ถ้างั้นนัดแรกแข่งพรุ่งนี้เตรียมตัวกันให้พร้อมด้วยแล้วกัน..ถึงจะเปล่าประโยชน์ก็เถอะ"ซารุพูดพลางหลับตาและยิ้มอย่างรู้ผลแพ้ชนะแล้ว

"ของแบบนี้ไม่ลองก็ไม่รู้หรอกน้า"ชินสุเกะพูดด้วยความหัวเสียเล็กน้อย

"เหอะ..ไม่ต้องรอให้ถึงพรุ่งนี้ให้เสียเวลาเลยหรอกน้า..จัดการพวกมันซะตอนนี้ก็ยังได้"คนผมขาวด้านบนผมเป็นส้มหน้าตาโหดๆหน่อยผิวแทนพูดขึ้น

แต่ก็ถูกซารุเอามือจับหมัดที่คว่ำหน้าอยู่ได้ทันทีด้วยความเร็วพร้อมทำหน้าโหดๆนิดหน่อยเหมือนจะดุคนคนนั้นหันหน้าไปหาซารุทันทีพร้อมเรียกชื่อ

"ซารุ"พอคนคนนั้นเห็นหน้าซารุเท่านั้นและถอยหนีแทบจะทันทีและซารุก็บอกอีกว่า

"ใจเย็นๆกาโร่"ซารุเรียกชื่อกาโร่ด้วยเสียงเรียบๆที่ทำให้ดูน่ากลัวมาก

"อ..เข้าใจแล้ว"และแล้วคนที่ชื่อกาโร่ก็ถอยไปด้านหลังซารุทันที

"ฉันสัญญา.ใว่าพวกเราจะไม่ใช่พลังนี้ในการแข่งขันแร็คนาร็อคเด็ดขาด..ต่อให้ไม่ใช้พลังนี้พวกเราซิลเคิลสเตนชิ่วเดนก็จะพิสูจน์ว่าพวกเราเก่งกว่าพวกนายมากแค่ไหน"ซารุพูดจบก็เค้นยิ้ม

"ซารุ"เทนมะพูดด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

"จะรอให้ถึงพรุ่งนี้นะ"ซารุพูดจบก็หันหลังเดินออกไปทันทีแต่ก่อนจะไปเขาหันมาทำให้ผมเห็นแต่ด้านข้างของเขาก่อนเขาจะเค้นยิ้มที่ดูอ่อนโยนมาให้ผม

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก บ้าเอ้ยหัวใจบ้าจะมาเต้นแรงอะไรตอนนี้เล้าผมค่อยๆเงยหน้ามองซารุอีกครั้งก็เห็นเพียงแค่รอยยิ้มที่สะใจของซารุเท่านั้น

ในตอนนั้นเองผมก็ปวดหัวขึ้นนมาเหมือนหัวจะระเบิดแตกตายตรงนั้นเลยปวดหัวมากจนผมยกมือกุมขมับทั้งสองข้างทันที

ในตอนนั้นเองผมเหมือนหลุดไปอยู่ในโลกที่มีแต่ความว่างเปล่าและผมก็ล้มลงไปพร้อมกับค่อยๆหลับตาลงภาพเบลอๆค่อยๆเข้ามาในหัวของผมอย่างช้าๆ

"นี้เพื่อชัยชนะของพวกเรา"เสียงใครสักคนพูดกับผมด้วยความอ่อนโยนจากใจจริงผมสัมผัสได้แบบนั้น

"เฟย์"ทุกคนเรียกผมแต่ผมไม่ตอบอะไรเพราะผมสลบลงไปนั้นเอง

"เฟย์ทำใจดีๆไว้นะ"คินาโกะเรียกผมพร้อมเขย่าตัวผมไปด้วย

"เป็นอะไรนะเฟย์"เทนมะก็เรียกผมและเขย่าตัวผมด้วยแต่ผมไม่ตอบสนองอะไรเลย

"เฟย์"ล่าสุดคือผมได้ยินเสียงคินาโกะร้องเรียกผมซ้ำไปมา

"เฟย์"ผมได้ยินเสียงใครบางคนเรียกชื่อของผมในความมืดซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น

"เฟย์ตื่นเถอะ"ใครสักคนในความมืดสั่งให้ผมตื่นและในที่สุดแพขนตาของผมก็ค่อยๆขยับเลือนขึ้นและผมก็ค่อยๆลืมตาและกระพริบตาเเพื่อปรับโฟกัสการมองเห็น

รู้ตัวอีกทีผมก็ตื่นมาในห้องพยาบาลแล้วทุกคนดูเป็นห่วงผมมากเลยผมทำให้ทุกคนเป็นห่วงอย่างนั้นหรอ

"อ..อึก"ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาพอผมตื่นขึ้นมาคนแรกที่เรียกผมคือคินาโกะ

"อ..เฟย์"คินาโกะเรียกผมด้วยความเป็นห่วงแล้วก็เล่าว่าผมเป็นอะไร

"งั้นหรอ..ฉันสลบไปงั้นหรอ"ผมตอบด้วยรอยยิ้มที่พยายามฝืนยิ้มที่สุดเท่าที่จะเป็นได้

"เป็นอะไรรึป่าว..เห็นตอนสลบลงไปนะเอามือจับหัวตลอดเลย..ปวดหัวรึป่าว"คินาโกะถามผมด้วยใบหน้าสงสัยปนเป็นห่วงผมสุดๆ

"ก็นะ..แต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว"ผมตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริง

"ก็แค่รู้สึกคุ้นเคยกับพวกซิลเคิลสเตนชิ่วเดนเท่านั้นนะ"ผมพูดพึมพำเบาๆราวกลับเสียงกระซิบเลย