เมื่อ25ปีก่อนฉันถูกล้อว่าเป็นตัวประหลาดมันเป็นความรู้สึกที่อึดอัด ฉันไม่มีเพื่อนไม่มีใครเลยนอกจากคุณย่าของฉัน เกลียดการโดนด่าที่สุด

"ยัยผีร้ายๆ!"

"ตายๆไปซะ!"

ที่ฉันโดนด่าโดนว่าเป็นนังผีร้ายยัยตัวประหลาดปีศาจฉันก็อาจจะเป็นจริงๆก็ได้นะ เพราะฉันน่ะ..

มองเห็นวิญญาณได้ยังไงละ

ในวันนั้นฉันเดินอยู่คนเดียวแต่จู่ๆก็มีคุณลุงคนนึงเดินเข้ามาหาฉัน แล้วขอให้ฉันช่วยอะไรเขาสักอย่าง

"แม่หนู ช่วยอะไรฉันหน่อยได้มั้ย"

"ชะ..ช่วยอะไรหรอค่ะ"

"ตามฉันมาสิ จินซอนมี "

"คุณลุงรู้ชื่อหนูได้ยังไงค่ะ!"

คุณลุงคนนั้นไม่พูดอะไรกับฉันแล้วเดินนำฉันไป เกิดคำถามขึ้นมากมายในหัวของฉัน แต่กลับพูดไม่ได้

"ลุงพาหนูมาที่นี่ทำไมค่ะ"

สถานที่ที่ฉันเห็นนั้น เป็นป่าดูสวยงามแต่ก็แอบน่าขนลุก ฉันไปสะดุดตากับบ้านสวยๆหลังนึงอยู่ริมน้ำ คุณลุงคนนั้นที่เงียบมาตลอดทางยิ้มให้ฉันพลางพูด

"หนูเข้าไปสิ ไปเอาวัตถุเรืองแสงที่อยู่ในนั้น"

"แล้วทำไมต้องเป็นหนูละค่ะ"

"คุณลุงเข้าไม่ได้หรอ"

"ใช่ ฉันเข้าไม่ได้ เธอช่วยฉันหน่อยนะ"

"ก็ได้ค่ะ.."

ฉันไม่เข้าใจว่าตอบตกลงไปทำไม หรือด้วยความอยากรู้ว่าข้างในมีอะไร พูดตามตรงบ้านหลังนั้นสวยจริงๆนะฉันค่อยๆเปิดประตูเข้าไปในนั้นมีเพียงห้องกว้างๆมีเทียนจุดเต็มไปหมด เหมือนบูชาอะไรไว้สักอย่าง และฉันสัมผัสถึงอะไรบางอย่างได้ นั่นก็คือ..

"นี่เธอน่ะ!!"

"โอ้ย"

มีผู้ชายคนนึงหน้าตาหล่อเหลาพอควรเขามาโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียง เขาถือไม้บางอย่างคล้ายๆไม่ตีแมงวัน

"แหมๆก็คิดว่าแมงวันจะตีให้ตายซะหน่อย"

"คุณเป็นใครค่ะ"

"ฉันต่างหากที่ต้องถามว่าเธอเป็นใคร!"

"เข้ามาในเขตของฉัน ไม่กลัวโดนกินรึไง!"

"มีลุงคนนึงให้หนูเข้ามาเอาของค่ะ"

"หน้าตาเป็นไงละ"

"ก็ใส่หมวกใส่สูทสีดำค่ะ"

"หน๊อยย! ไอกระทิงแก่เอ้ย!!"

"คุณรู้มั้ยค่ะว่าของนั่นอยู่ไหน"

เขาคนนั้นเงียบไปพักนึง แล้วทำเหมือนนึกอะไรออกเขาเดินไปหยิบที่ดับเทียนมาให้ฉัน ละพูดว่า

"ดับเทียนพวกนี้ให้หมดก่อนสิ แล้วฉันให้ของ"

"เยอะขนาดนี้หนูดับไม่หมดหรอกค่ะ"

"เธอดับแค่ตรงนี้ก็พา"

เขาแสยะยิ้มขึ้นมา ฉันรู้ว่ารอยยิ้มนั่นมันไม่จริงใจเอาซะเลย แต่ฉันก็ดับเทียน10เล่มนี้ให้หมด ฉันดับด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มเพราะในตอนนั้นฉันยังเด็ก เขาคนนั้นก็ยืนดูฉันดับเทียนที่ละอันๆละสุดท้ายก็ดับจนหมด

"ฮ่าๆๆทำดีมากฮ่าๆๆ"

เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเหมือนโรคจิตในหนังตอนนั้นฉันตกใจแต่ก็พยายามไม่แสดงสีหน้าแต่จู่ๆเรา2คนก็มาอยู่กลางทุ่งกว้างแห่งหนึ่งฉันงงไปหมด

"ฉันจะตอบแทนเธอนะที่ปลดปล่อยฉัน"

"ยังไงหรอค่ะ!?"

"ฉันจะคอยเป็นเทวดาปกป้องเธอจากทุกสิ่งทุกอย่างแค่เธอเรียกชื่อฉัน ฉันก็จะมาหาเธอ"

"จะ..จริงหรอค่ะ!!"

ฉันพูดจบเขาหันหลังมายิ้มให้ฉันแล้วหายไป ฉันดีใจนะที่จะมีคนที่ปกป้องฉันได้ ฉันจะได้ไม่ได้ต่อสู้กับปีศาจภูตผีวิญญาณพวกนั้นอีก แต่สุดท้าย..

บริษัทแห่งหนึ่ง

ฉันได้แต่รอเขามาตลอด25ปีแต่เขาก็ไม่มีท่าทีที่จะออกมาให้ฉันเห็นเลยมันเป็นการรอที่สิ้นหวัง ฉันนี่มันโง่จริงๆดันไปเซ็นต์สัญญานั่นด้วยจิตของฉันได้ยังไง!

แต่ยังไงก็ช่างฉันสามารถดูแลตัวเองได้และปราลพวกผีด้วยตัวฉันเองได้ ฉันไม่ต้องการหมอนั่น

"คุณซอนมีนี่บริษัทที่จะสร้างหรอครับ"

"อืมใช่"

"ยิ้มหน่อยสิครับคุณประธาน"

"ฉันไม่มีอารมณ์จะยิ้มหรอกนะ ออกไปได้ละ"

"คะ..ครับ"

ฉันรอนายทำไมกันนะ รอไปนายก็ไม่ออกมาสักทีรอทุกวันมานายจะมาหาแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมา ฉันต้องตายก่อนรึไงถึงนายจะมาหาฉันน่ะท่านเทวดา..

ตัดภาพมาที่ท่านเทวดา(ซุน โอกง)

"เห้ออ น่าเบื่อจังโว้ยย!"

"เบื่อบ้าอะไรของแกไอเจ้าลิง"

"ฉันบอกกี่ครั้งแล้วอย่าเอาเสื้อของนายมาพาดที่กระทิงของฉัน!"

"มันก็พาดได้เหมือนกันแหละน่า"

"แกน่ะ ไม่ไปตามหาซัมจังหรอ"

"ยัยนั่นไม่เรียกฉัน ทำไมฉันต้องไปละ!!"

จริงๆตัวเราแม่งก็โคตรหงุดหงิดเลยนะที่ยัยนั่นไม่ยอมเรียกฉันออกไปสักที..เอ๊ะ แต่ว่าฉันไม่ได้บอกชื่อฉันให้เธอรับรู้นี่หว่า! ว่าละว่ายัยนั่นทำไมไม่เรียก เธออยู่ไหนกันแน่นะจินซอนมี..(ซัมจัง)

"แกน่ะ วาปไปก็เจอเธอแล้ว แต่แกจะจับเธอกินสินะ"

"ก็เธอเป็นซัมจัง! จะไม่ให้ฉันกินได้ยังไง!"

"กลิ่นเลือดกลิ่นตัวของเธอปลุกความหิวโหยของปีศาจทั่วทั้งจักรภพ ฉันต้องปกป้องเธอไง!"

"อ่อ อย่างนี้นี่เองหวงของกินนี่เอง"

"หยุดพล่ามสักทีไอกระทิงแก่!"

ตัดภาพมาตอนกลางดึก

ริมถนนที่ซอนมีเดินอยู่

พรึบ! เสียงนี้อีกแล้วมีผีแถวนี้สินะแต่วันนี้ขี้เกียจแล้วสิไม่อยากปราบผีแล้ว ทำไมฉันต้องไปทำสัญญากับเทวดาบ้านั่นด้วย! เห้อเหนื่อยชะมัด

"โอ้ย!"

หกล้มจนได้เลือดไหลเลยแหะ ทำยังไงดีละ

ตัดมาที่ซุน โอกง

"ฉัน..ได้กลิ่นเลือดของซัมจัง!!!"

"ฉะ..ฉันก็ได้กลิ่น"

"บ้าเอ้ยยัยบ้านั่นอยู่ในอันตราย!!"

บ้าเอ้ยๆไอพวกปีศาจนอกคอกจะมาเอาเหยื่อของฉันไปกินไม่ได้นะ! ซัมจังรอก่อนฉันกำลังไป!

ตัดภาพที่ซอนมี

"อะ..อะไรน่ะ!"

นี่มันอะไรกันวิญญาณพวกนี้มาจากไหนเต็มไปหมดเลยฉันสู้ไม่ไหวออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!

"ออกไปนะ! อ๊ากก!"

"ซัมจัง!! ไอพวกโสโครก!"

พรึบ! ไม่นะๆเลือดของเธอมันยั่วยวนน้ำลายชะมัดอดใจไว้ไอซุนใจเย็นๆไว้สิวะ!

"คะ..คุณ"

นายมาแล้วท่านเทวดาของฉันมาแล้ว เขามาแล้วนี่ฉันกำลังดีใจและร้องไห้ในเวลาเดียวกันหรอเนี่ย

"ระวังหน่อยสิเด็กโง่!"

"คะ..คุณเทวดา"

"ยัยบ้า! เกือบโดนกินแล้วมั้ยละ!"

"เธอต้องโดนฉันกินเท่านั้นไม่ใช่ปีศาจตัวอื่น!"

"ห..ห้ะ"

"ไม่เข้าใจรึไงซัมจัง"

"เธอเป็นอาหารของฉัน ถ้าถึงเวลาเมื่อไหร่ฉันจะจับเธอกินทันทีเลยคอยดู!"

"คุณโกหก.."

"โกหกบ้าอะไร"

"ฉันเรียกคุณแต่คุณก็ไม่เคยออกมาหาฉัน! แต่พอเลือดฉันออกคุณก็มา!"

"ฉันรอคุณอย่างสิ้นหวังมา25ปีคุณมันเห็นแก่ตัว!!"

"บ่นอะไรของเธอซัมจัง!!"

"อึก..คุณมันฮึกใจร้ายที่สุดฮือ!"

ซัมจังวิ่งออกไปพร้อมคาบน้ำตาของเธอบนใบหน้าที่ขาวซีด ฉันทำเธอร้องไห้หรอรออย่างสิ้นหวังมันแปลว่าอะไร เธอร้องไห้ทำไมกัน ก็เธอเป็นอาหารของฉันจริงๆนิฉันพูดผิดตรงไหน มนุษย์เนี่ยเข้าใจยากจังนะ

บ้านของซอนมี

"ฮึก..ฮือฉันเจอคุณแล้วอึก..แต่ทำไมถึงฮึกฮืออ"

ใจฉันแตกสลายการรอที่ไร้ประโยชน์สุดท้ายที่เขาบอกจะปกป้องฉันก็แค่หวงอาหารก็แค่นั้นหรอ คุณมันไม่ใช่เทวดาคุณมันปีศาจชัดๆใจร้ายที่สุดเลย

"นี่ หยุดร้องสักทีฉันรำคาญ!"

"คุณมาได้ยังไง!"

"เธออยู่ที่ไหนฉันก็รู้หมดนั่นแหละ!"

"ออกไปเถอะค่ะ.."

ฉันพูดพลางเช็ดน้ำตา ตาของฉันแดงกล่ำจากการร้องไห้ไม่กี่นาทีเขามองฉันสักพักเหมือนสงสัยอะไรบางอย่างแต่เขาก็พูดออกมาได้สักที

"เธอกล้าไล่เทวดาของเธอหรอซอนมี!"

"คุณมันไม่ใช่เทวดา คุณมันปีศาจ!"

"ใช่!! ฉันมันปีศาจ ปีศาจที่จะกินเธอ"

"ฉันไม่อยากเป็นซัมจัง ไม่น่าเกิดมาเลยด้วยซ้ำ"

"มีปีศาจมากมายคอยจะกัดกินฉัน รวมถึงคุณด้วย"

"รู้ตัวก็ดี ถึงเวลาเมื่อไหร่ฉันจับเธอกินแน่"

"การรอคอยของฉันลงเอยแบบนี้หรอค่ะ.."

"พูดบ้าอะไร"

"ฉันรอคุณมาตลอด แต่คุณดันจะกินฉันเหมือนปีศาจตัวอื่นๆเป็นการรอที่เจ็บปวดมากๆเลยละค่ะ"

"..."

เขาเงียบไปแล้วหายไปต่อหน้าต่อตาของฉันปล่อยฝห้ฉันรู้สึกแย่กับการรอที่ไร้ประโยชน์นี้ นี่ฉันรอปีศาจมาโดยตลอดเลยหรอ นังบ้าซอนมีเอ้ย!

วันต่อมา

บริษัทจินซอนมี

ไม่มีแรงทำงานเลยแหะ ปวดหัวชะมัดเมื่อคืนก็ไม่ได้นอนเลย ไม่เป็นไรซอนมีเธอต้องสู้ๆสิ!

"ท่านประธาน ขอบตาแดงๆนะครับ"

"นายยุ่งอะไร"

"ขอโทษครับ ผมไม่ยุ่งก็ได้"

นี่มันชัดจนพนักงานยังทักเลยหรอเนี่ย เจอครั้งแรกก็ร้องไห้ฟูมฟายเป็นเด็กเลยเรา โตสักทีเถอะซอนมี จะเลิกงานแล้วนี่ ไปเดินเล่นหน่อยดีกว่า

ข้างนอก

"ท่านประธานจะไปไหนหรอครับ"

"เลิกงานแล้วนี่ นายก็กลับไปทำธุระของนายสิ"

"ผมยังทำโอทีไม่เสร็จน่ะครับ"

"ไม่เป็นไรฉันอนุโลมให้"

"ขอบคุณครับๆ!"

อากาศหนาวจังเลย หนาวจริงๆผ้าพันคอยังกันความหนาวไม่ได้เลยเอ๊ะ..ทำไมฉันถึงรู้สึกแปลกๆเหมือนว่าคุณเทวดาจะอยู่แถวๆนี้นะหรือคิดไปเองนะ

บนตึก

"ยัยนี่สัมผัสรับรู้ดีนิ"

"ไปหาหน่อยก็แล้วกัน"

ย้อนไปเมื่อคืน

แม่งเอ้ย! ฉันก็รู้อยู่หรอกว่าตัวเองเป็นปีศาจใครๆก็พูดแบบนั้นแต่พอยัยนั่นพูดแล้วจุกอกแปลกๆแหะ แล้วไอคำว่ารออย่างสิ้นหวังมันแปลว่าอะไรกันแน่วะ

"คิดอะไรอยู่ไอเด็กเวร"

"ไแคำว่ารออย่างสิ้นหวังมันแปลว่าอะไร"

"สมมุติว่าแกมีคนรักนะแล้วคนรักคนนั้นทิ้งแกไป แกก็รอเธออยู่อย่างนั้นถึงรู้ว่าเธอจะไม่กลับมาแต่ก็ยังจะรอเพราะความหวังไงละ"

"แกทำฉันรู้สึกผิดวะ.."

"อะไรของแกวะไอลิงเอ๋อ"

"ยุ่งเว้ย!"

ปัจจุบัน

ทำไมวันนี้มันหนาวกว่าทุกวันละเนี่ย เห้อไม่น่าออกมาเดินเล่นเลยถ้ารู้ว่าหนาวแบบนี้จะไม่ออกมาเลย

"นี่..กำลังทำอะไรอยู่น่ะ"

"เย้ย! คะ..คุณมาทำไ-!"

"ฉันขอโทษนะ.."

"ที่ต้องทำให้เธอรออย่างสิ้นหวัง แต่ตอนนี้ฉันอยู่นี้แล้วนะ เทวดาของเธอไงซัมจัง"

ฉันรู้สึกตกลงไปในวังวนสายตาของเขาสะกดจิตฉันใจของฉันเต้นแรงมากๆเลย หมอนี่พูดอะไรดีๆก็เป็นนี่หน่า

"แต่ยังไงเธอก็ต้องเป็นอาหารของฉันอยู่ดีฮ่าๆๆ"

ซะที่ไหนกันละ พูดดีได้แปปเดียวกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้วเห้อ..แต่คำพูดเมื่อกี้ก็ดูเท่ดีเหมือนกันนะ

"คุณเนี่ยนึกแต่จะกินฉันนะ"

"เขาบอกเนื้อ,เลือดของซัมจังน่ะอร่อยสุดๆไปเลยละนะ ฉันเลยทำซอสไว้เผื่อกินเธอด้วย"

"ไอเทวดาบ้า!!"

"เห้ยๆมาตีเทวดาอย่างฉันได้ยังไงกันเนี่ย!"

"นี่!!หยุดได้แล้ว"

"..."

เราของคนจ้องตากันสักพักใหญ่ๆจนเขาพูดคำที่ฉันอยากจะได้ยินที่สุดจากปากของเขาทำเอาฉันใจสั่นแปลกๆเลยละนะ

"ฉันน่ะ..จะปกป้องเธอเองนะ"

"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันจะปกป้องอาหารของฉันจากปีศาจโสโครกพวกนั้นให้ได้"

"คุณนี่มัน..จริงๆเลยนะ"