ภานในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาลชั้นนำแห่งหนึ่งสุทินหนุ่มใหญ่วัยห้าสิบกว่าปีกำลังนอนรอรับการผ่าตัดใหญ่ด้วยโรคหัวใจตีบต้องผ่าตัดอย่างเร่งด่วนหลังจากยื้อการรักษามาหลายปีจนผลของมันส่งให้เขาเจ็บแน่นหน้าอกและล้มทั้งยืนมาฟื้นคืนสติที่โรงพยาบาลก่อนที่ทุกอย่างจะสายไปหมอที่ดูแลจึงอยากให้ผ่าตัดด่วนทั้งๆที่เขานั้นอยากเลื่อนวันผ่าตัดให้ออกไปอีกหน่อยแต่คำสั่งหมอคือไม่มีเวลารออีกแล้ว“พี่สุทิน...ทานผลไม้หน่อยนะคะ”รังสิณายื่นจานผลไม้ที่เธอนั่งปอกเมื่อครู่มาให้เขาทั้งที่อยากป้อนเองกับมือแต่ก็เลือกที่จะไม่ทำเพราะรู้ว่าสุทินคงไม่ชอบ“ขอบใจนะกวาง”เสียงทุ้มๆของหนุ่มใหญ่เอ่ยขึ้นมองไปยังน้องภรรยาของตนก่อนจะยื่นมือออกไปรับจานผลไม้มาถือไว้“ค่ะ”เธอเอ่ยรับคำมองสุทินจิ้มผลไม้เข้าปากรังสิณานั้นเป็นสาวสวยอายุย่างเข้าสี่สิบปีแลเวในอีกสองสามปีข้างหน้าแต่เพราะเป็นคนดูแลรูปร่างหมั่นออกกำลังกายจึงยังสาวกว่าอายุมากจนใครๆก็มองว่าเธอน่าจะอายุแค่สามสิบต้นๆเท่านั้น“ไม่ต้องมาดูแลพี่ก็ได้นะเธอมีอะไรก็กลับไปทำเถอะ”สุทินถอนหายใจออกมาหนักเมื่อพูดจบเขาวางจานผลไม้ลงบนตักที่ตอนนี้กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงคนไข้คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด“พี่สุทินห่วงเรื่องผ่าตัดเหรอ”รังสิณาเดาตามสิ่งที่เห็น“ส่วนหนึ่งแต่อีกอย่างที่ห่วงมากคือยายหนูจะกลับมาวันมะรืนแล้ว”พูดจบเสียงถอนหายใจของสุทินก็ดังขึ้นหนักๆตามมาอีกครั้งยายหนูที่เขาพูดถึของเขาที่ส่งไปเรียนอังกฤษตั้งแต่เกรดหนึ่งจนถึงตอนนี้ที่เพิ่งสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้เป็นลูกสาวแสนน่ารักของพ่อแต่ก็แก่นเซี้ยวตามแบบฉบับของลูกคนเดียวเขาจึงตัดใจส่งลูกให้ไปไกลหูไกลตาเพราะต้องการให้ณชาณัธฐ์เห็นโลกกว้างให้ช่วยเหลือตัวเองเพราะที่อังกฤษไม่มีคนคอยรับใช้ไม่มีคนคอยรองรับอารมณ์ใดๆต้องไปอยู่กับเพื่อนร่วมอพาร์ตเมนต์เรียกได้ว่าแทบทิ้งความเป็นคุณหนูของบ้านเทพอภิรักษ์เลยก็ว่าได้

จบไปก่อนมีหลายepอยู่น้า อ่านแล้วเขียนบอกไว้ได้ว่ามี ปัญหาไร

แอดมาอัพช้าขอโทษน้าาา ต่อๆ

อีกอย่างที่สำคัญคือไม่อยากให้แกอยู่แล้วรับรู้ว่าเขาทำงานอะไรหรือเจ็บป่วยอะไรอยู่ตอนนี้“เอ๊ะ...ปอจะกลับมาแล้วก็ไหนพี่สุทินบอกว่าหลานจะยังไม่กลับมาตอนนี้ไงคะ”รังสิณาเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ“ยายหนูบอปแค่สั้นๆว่าจะกลับ”.......“ไป อยู่นู่นจะเจ็ดปีไม่เห็นมีวี่แววว่าปอจะกลับบ้านเลยสักครั้งหรือแกจะรู้ว่าพี่สุทินป่วย”คำพูดของรังสิณาสุทินส่ายหน้าให้“ไม่น่าเป็นไปได้”......“แล้วพี่สุทินจะทำยังไงคะ?”น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยเอ่ยถามเพราะพอจะรู้ว่าสุทินไม่อยากให้ณชาณัธฐ์กลับมาตอนนี้เพราะอะไร“กำลังคิด”สุทินมองออกไปยังกระจกห้องพักฟื้นเขาจะให้ณชาณัธฐ์กลับมาแล้วพบว่าเขาป่วยไม่ได้เป็นอันขาดเพราะเรื่องนี้เขาเองก็ปิดเป็นความลับเหมือนกันมีไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้แต่จะห้ามให้ณชาณัธฐ์ว่าไม่ให้กลับก็คงผิดสังเกตรังสิณาเดินเข้าไปใกล้สุทินก่อนจะยื่นมือไปสัมผัสมือเขาไว้มือคนที่ได้ชื่อว่าพี่เขยด้วยความห่วงใยแต่สุทินกลับส่งแววตาตึงเครียดมาให้เธอจนรังสิณาต้องปล่อยมือเขาให้เป็นอิสระ“เอ่อ...กวางกลับก่อนดีกว่า”รังสิณาก้มหน้าพูดก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปจากห้องพักฟื้นของสุทินพรุ่งนี้เขาจะเข้ารับการผ่าตัดที่กินเวลาหลายชั่วโมงเธอค่อยมารอเขาตอนนั้นก็แล้วกันเมื่อเดินออกมานอกห้องสายตาของรังสิณาก็ประสานกับมือขวาของสุทินที่ยืนเฝ้าอยู่พอดี“จะกลับแล้วเหรอครับคุณกวาง”ชายหนุ่มวัยสามสิบต้นๆเดินเข้ามาทักด้วยแววตาของความชื่นชมที่ปิดยังไงก็ไม่มิดเพราะในใจเขานั้นได้หลงรักรังสิณามาตั้งนานแล้วบางครั้งเหมือนเธอจะรับรู้ความรู้สึกนั้นแต่บางครั้งเธอก็เฉยเสียจนเขาปวดใจว่าความรักครั้งนี้คงจะไม่สมหวังเป็นแน่ถึงเธอจะอายุมากกว่าแต่ก็แค่ตัวเลขเท่านั้นเอง“ค่ะ”รังสิณาเอ่ยตอบรับเพียงสั้นๆอีกตามเคยแววตาครั้งนี้เหมือนมีอะไรบางอย่างในใจแต่สักพักแววตานั้นก็หายไป“คุณไม่สบายหรือเปล่าสีหน้าไม่ค่อยดี”...“เปล่า...”(ขอตัดบทนะที่เรา...ก็คือไม่อยากให้ไอ่2ตัวนี้ติดกัน“ ”เข้าใจ นะคะต่อๆ)รังสิณาปฏิเสธคำถามนั้นของเอกรัฐเพราะเธอสบายดีไม่ได้เป็นอะไร จบแล้วน้า~~~~