เล่ห์ร้ายกลบุปผา
ตอน 1
กู้ซิ่วอิง
ฮึก....//ลืมตาขึ้น
เธอตื่นขึ้นมาในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย
พร้อมกับตัวเธอที่นอนอยู่ในแนวราบด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่าร่ายกายถูกห่อไว่ด้วยผ้าห่มไหมบางๆ ผืนหนึ่ง มันห่อหุ้มเธอไว้ตั้งแต่หัวจรดเท้า
และในขณะเดียวกันก็มีชายร่างใหญ่สองคนกำลังหามเธออยู่
พวกเขาแต่งกายด้วยชุดนักรบโบราณแม้จะเดินหามคนอยู่ก็ไร้สุ้มเสียง ดูแล้วน่าจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์ที่มีวรยุทธ์ไม่เลว
เธอเป็นถึงสุดยอดนักฆ่าในยุคปัจจุบันโหดเหี้ยมและน่าหวาดกลัว ไม่มีใครเทียบได้ในใต้หล้านี้
คนที่เธอไว้ใจมากที่สุดเขากลับทำร้ายเธอ...
ลู่หลิงครูฝึกของเธอและคนที่เป็นหมอคอยรักษาเธอมาตลอดทุกครั้งที่ได้รับบาดเจ็บจากการออกไปทำภารกิจ เพียงเพราะคู่หมั้นของเขาป่วยหนักจึงยอมที่จะทำร้ายเธอด้วยการวางยาสลบ จากนั้นก็ทำการผ่าตัดเพื่อนำหัวใจของเธอไปเปลี่ยนถ่ายให้คู่หมั้นของเขา
ทั้งๆที่เธอเชื่อใจและรักเขามากขนาดนั้น ยอมแม้กระทั่งที่จะแต่งงานกับเขาหากมันเป็นไปได้
คงนึกไม่ถึงสินะว่าเธอจะฟื้นขึ้นมาระหว่างการเปลี่ยนถ่ายหัวใจ บนเตียงผ่าตัดเธอสังหารเขาที่ลงมือผ่าตัดด้วยตนเองก่อนที่จะแทงทะลุหัวใจของเธอเอง
กู้ซิ่วอิง
(เดิมทีฉันควรตายไปแล้ว..คิดไม่ถึงว่าจะไม่ได้ไปดื่มชากับท่านยมบาล แต่กลับมาโผล่ในสถานที่โบราณแบบนี้งั้นหรอ?)
กู้ซิ่วอิง
(คงไม่ใช่สถานที่ถ่ายทำหรอกนะ?)
ไม่นานนักชายร่างใหญ่ทั้งสองก็ได้พาเธอมาถึงห้องๆหนึ่ง บนเตียงขนาดใหญ่ที่ดูหรูหราและงดงามมาก มีร่างกายขาวผ่องสองร่างกำลังพัวพันกันอยู่
ปรากฏชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลารูปร่างกำยำ เรือนผมยาวสยายที่ถูกกลัดไว้ด้วยปิ่นหยกเขียวยุ่งเหยิงแผ่สยายไปทั่วลาดไหล่ ท่วงท่าการเคลื่อนกายขึ้นลงของเขาดูแข็งแรงและทรงพลัง เข้ายิ้มให้คนใต้ร่างอย่างเย็นชา
ใต้ร่างของเขาปรากฏเด็กสาวอายุน้อยใบหน้างดงามและซีดเซียว นางร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง หยาดเหงื่อเย็นเหยียบไหลชุ่มโชกเส้นผมของนาง
เห็นได้ชัดว่าได้รับความเจ็บปวดอย่าวถึงที่สุดแล้ว
กู้ซิ่วอิง
(ไอ้ชาติชั่วเอ้ยนี่มันพรากผู้เยาว์ชัดๆ!)
ชายร่างใหญ่ทั้งสองหามกู้ซิ่งอิงเข้าไปแต่ก็ไม่เป็นการรบกวนควาทสุนทรีของชายผู้นั้น
การเคลื่อนไหวของเขารวดเร็วและรุ่นแรงยิ่งขึ้น ในที่สุดเด็กสาวตัวน้อยก็ทนรับไม่ไหว นางกรีดร้องเสียงแหบแห้งออกมาสองสามครั้ง นัยน์ตาเหลือกขึ้นศรีษะพับเอียงลง ร่างกายแน่นิ่ง
เล่อฮวาโหว (หรงอี้)
น่าชังนัก!!
เขาสบถออกมา พร้อมกับพลิกกายผละออกมาจากเด็กสาวก่อนที่จะถีบร่างของนางลงจากเตียง
เด็กสาวคนนั้นแน่นิ่งดวงหน้าเล็กๆ เปลี่ยนเป็นสีเหลืองซีด มุมปากมีโลหิตไหลซึมออกมาไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย...
เล่อฮวาโหว (หรงอี้)
นังนี่ใช้การไม่ได้แล้ว เอาศพมันไปทิ้งที่สุสานร้างให้สุนัขกินเสีย!
น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความไม่สบอารมณ์
เล่อฮวาโหว (โหว) ในสมัยจีนโบราณบรรดาศักดิ์ 5 ขั้น รองจากอ๋อง คือ กง โหว ป๋อ จื่อ หนาน ตามลำดับ แต่ ละสมัยนี้คำเรียกและลำดับแยกย่อยแตกต่างกันโดย (กง) ถือเป็นยศสูงสุดของขุนนาง
ตอน 2
“ท่านโหวโปรดระงับโทสะ ตรงนี้ยังมีอยู่อีกหนึ่งคน ขอเชิญท่านโหวสุขสำราญ”
กล่าวพลางวางกู้ซิ่วอิงที่โดนห่อม้วนไว้ด้วยผ้าห่มผืนบางลงบนเตียงใหญ่
สายตาคมปลาบของเขาหลุบมองใบหน้าของนาง สองคิ้วพลันขมวดมุ่น แสดงสีหน้ารังเกียจออกมา
เล่อฮวาโหว (หรงอี้)
อัปลักษณ์ยิ่งนัก!
เล่อฮวาโหว (หรงอี้)
พวกเจ้าไปเอาขยะเช่นนี้มาจากไหนกัน?
กู้ซิ่วอิง
(อัปลักษณ์หรือ?)
แน่นอนว่านางไม่เคยเห็นใบหน้าในร่างนี้ของตนเลย นางไม่รู้ว่าใบหน้าของนางเป็นเช่นไร ต้นมาก็ต้องมาพบเจอกับเดรัจฉานพวกนี้
รู้เพียงแต่ว่าในร่างกายนี้ไม่มีกำลังภายในใดๆเลย หากสู้แบบแข็งชนแข็ง มีความไปได้เก้าสิบส่วนว่าจะมาทิ้งชีวิตไว้ที่นี่
กู้ซิ่วอิง
(ข้าไม่ควรเคลื่อนไหวชั่วคราว...และหาโอกาสที่เหมาะสม)
ชายร่างใหญ่ทั้งสองคนก้มศรีษะลง ด้วยความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ทหาร
ท่านโหว เด็กสาวผู้นี้แท้จริงแล้วรูปร่างไม่เลว ข้าน้อยหาเด็กสาวคนอื่นที่เหมาะสมได้ไม่ทัน แต่ท่านโหวโปรดวางใจนางยังบริสุทธิ์อยู่แน่นอน อีกทั้งยังผ่านการชำระล้างร่างกายด้วยน้ำปรุงแล้ว...
เล่อฮวาโหว (หรงอี้)
//โบกมือไปมา
ชายร่างใหญ่ทั้งสองเข้าใจในทันที จึงโน้มตัวลงหามร่างเด็กสาวที่หมดสติอยู่ออกไป ในห้องจึงเหลือเพียงแต่ท่านโหวและกู้ซิ่งอิงที่ถูกมัดไว้ในผ้าห่ม
เล่อฮวาโหว (หรงอี้)
//มองสำรวจใบหน้าของกู้ซิ่วอิง
เขาสำรวจใบหน้าของนางอีกครั้งและได้สบเข้ากับดวงตากลมโตคู่นั้นของนาง นางไร้ซึ่งความตื่นตระหนก
ไร้ความหวาดกลัวและการขอความเมตตา นางมีเพียงความมืดมิดเท่านั้น
ความประหลาดใจวาบผ่านในดวงตาของเขา
เล่อฮวาโหว (หรงอี้)
สาวน้อย..เจ้าไม่กลัวข้าหรือ?
น้ำตอบกลับด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง บนโลกนี้สิ่งที่ทำให้เธอกลัวได้มีอยู่ไม่น้อย แต่เธอไม่กลีวคนที่กำลังจะตายอยู่แน่นอน
เล่อฮวาโหว (หรงอี้)
คาดไม่ถึงเลย ว่าสาวน้อยอัปลักษณ์เช่นเจ้าจะกล้าหาญยิ่งนัก! //มอง
สายตาของเขากวาดมองใบหน้าของกู้ซิ่วอิงอีกครา จึงพบว่าองคาพยพทั้งห้าบนใบหน้าของนางช่างงดงามเฉินฉายยิ่งนัก
โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น เป็นดวงตาที่กระจ่างใสแวววาว คล้ายมีดวงดารามากมายพร่างพราวอยู่ในดวงตาของนาง
เล่อฮวาโหว (หรงอี้)
(หึ! แม้ร่างกายจะผอมแห้งไปหน่อย แต่ผิวพรรณกับไม่เลวทีเดียว ขาวเนียนนุ่มดั่งไข่ปอก หากไม่ใส่ใจปานแดงขนาดใหญ่ที่อยู่บนหน้าผากของนางแล้ว สาวน้อยผู้นี้ก็นับว่าเป็นหญิงงามผู้หนึ่ง)
เล่อฮวาโหว (หรงอี้)
น่าเสียดายยิ่งนัก....
แต่ตอนนี้เขายังไม่ได้ปลดปล่อยอย่างแท้จริง ทั้งยังไม่มีตัวเลือกอื่น ทำได้เพียงมองข้ามปานแดงขนาดใหญ่ของนางชั่วคราว แล้วก็ร่วมอภิรมย์กับนางเสีย...
แววตาที่เหมือนหมาป่าของเขาจ้องมองเข้าไปในดวงตาของกู้ซิ่วอิง
เล่อฮวาโหว (หรงอี้)
//กดหน้าท้อง
เขากดหน้าท้องของนางผ่านผ้าห่มแล้วชักมือกลับไปทันที ริมฝีปากเหยียดโค้งขึ้น
เล่อฮวาโหว (หรงอี้)
ที่แท้นอกจากเจ้าจะเป็นหญิงอัปลักษณ์แล้วยังเป็นสวะที่ไร้ซึ่งพลังวิญญาณ //ยิ้มเย็นชา
ในที่สุดเขาก็วางใจได้แล้ว
หญิงสาวทั้งหมดที่ถูกเขาลักพาตัวมาไม่มีใครที่เห็นเขาแล้วไม่หวาดกลัว เมื่ออยู่บนเตียงของเขาทุกคนล้วนแต่หวาดกลัว เนื้อตัวสั่นเทา ร้องไห้คร่ำครวญ วอนขอความเมตตาดิ้นรนขัดขืน แต่สุดท้ายก็สิ้นใจภายใต้ร่างของเขาอย่าวไม่มีข้อยกเว้นใดๆทั้งสิ้น
ตอน 3
เด็กสาวตรงหน้าไม่หวาดกลัวเขาทั้งยังสามารถเจรจาตอบโต้เขาอย่างเยือกเย็น เขายังคิดอยู่ว่าสาวน้อยผู้นี้อาจมีวรยุทธ์ที่ร้ายกาจ ดังนั้นจึงลองทดสอบดู
แต่ภายในจุดตันเถียนของนางไม่มีพลังใดๆเลย เทียบกับคนธรรมดายังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ นับว่าเป็นขยะไร้ค่าชิ้นใหญ่ที่ยากจะได้พบ!
เขาคล้ายจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้ นัยน์ตาที่มองกู้ซิ่วอิงวูบไหว
เล่อฮวาโหว (หรงอี้)
ข้ารู้แล้ว เจ้าคือบุตรสาวไร้ค่าผู้น่าขบขัน ที่ถือกำเนิดจากภรรยาเอกจวนแม่ทัพ คู่หมั้นองค์ชายสิบสาม!
ประโยคนี้ของเขาคล้ายเป็นกุญแจไขความทรงจำของกู้ซิ่วอิง
ความรู้สึกนึกคิดนับไม่ถ้วนที่ไม่ใช่ของเธอกำลังหลั่งไหลเข้าสู่สมองเธอ..
กู้ซิ่วอิง
(ความทรงจำเหล่านี้น่าจะเป็นควาททรงจำของเจ้าของร่างเดิมสินะ...)
ภาพเหล่านั้นยุ่งเหยิงและซับซ้อน
ไม่นานกู้ซิ่วอิงก็ประมวลผลได้แล้ว
นางคือบุตรสาวที่กำเนิดจากภรรยาเอกจวนแม่ทัพกู้ มารดาผู้ให้กำเนิดนางหายตัวไป อายุสามขวบถูกตรวจพบร่างกายไร้สมรรถภาพ อายุสามขวบครึ่งบนใบหน้าปรากฏปานแดง ทั้งไร้ค่าและอัปลักษณ์ ถือเป็นความอัปยศของจวนแม่ทัพ ด้วยเหตุนี้นางจึงตกเป็นเป้าหมายการกลั่นแกล้งของเหล่าพี่น้อง ชีวิตบุตรสาวที่กำเนิดจากภรรยาเอกคนหนึ่งยังเทียบกับข้ารับใช้ไม่ได้เลยด้วยซ้ำ นางมีติสัยขี้ขลาดและหวาดกลัวต่อทุกสิ่ง
แถมยังมีองค์ชายองค์หนึ่งเป็นคู่หมั้น....
เหตุผลที่นางมาที่นี่ก็เป็นเพราะได้รับจดหมายมาจากคู่หมั้นคนนั้น นัดหมายให้กู้ซิ่วอิงมามาพบเขาที่นี่ เมื่อเธอตกอยู่ในกำมือปีศาจแล้วจึงได้รู้ว่านี่คือกับดักหลุมใหญ่
กู้ซิ่วอิง
//มองชายตรงหน้า
ชายที่อยู่ตรงหน้าของนางมีชื่อเสียงในหมู่เชื้อพระวงค์ เขาได้รับขนานนามว่าคนวิปริต
เขาคือบุตรชายของหลูอ๋องผู้เป็นพี่ชายร่วมสายเลือดกับองค์จักรพรรดิในรัชกาลปัจจุบันแห่งอณาจักร ชิงเหยียน
ชายผู้นี้ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็นเล่อฮวาโหว มีพลังวิญญาณขั้นสี่ หากกล่าวกันตามความสามารถ เขาก็นับว่าเป็นอัจฉริยะผู้หนึ่ง แต่กลับมีข้อเสียที่รับไม่ได้เป็นอย่างยิ่ง คือชื่นชอบการข่มเหงชำเราเด็กสาวอายุน้อย
กู้ซิ่วอิง
(เดิมทีเจ้าของร่างเดิมหวาดกลัวชายผู้นี้มาก เมื่อรู้ว่าตนจะต้องมาปรนนิบัติเขาผู้นี้ ซ้ำหัวใจที่บอบซ้ำของนางที่ได้รับรู้ว่าตนถูกหักหลังจากคู่หมั้นเมื่อสบโอกาสนางจึงพุ่งศรีษะเข้าชนกำแพงงั้นหรือ?)
กู้ซิ่วอิง
(นางคงจะเสียชีวิตจากเหตุการนี้ จากนั้นข้าก็จับผลัดจับผลูวิญญาณเข้ามาร่างนี้แล้วฟื้นคืนชีพหรือ?)
การฟื้นฟูความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมสำหรับกู้ซิ่วอิงนั้นใช้เวลาเพียงชั่วครู่เท่านั้น นัยน์ตาของเธอฉานแววเย็นชา
กู้ซิ่วอิง
(ชีวิตของเธอช่างไม่ได้รับความเป็นธรรมยิ่งนัก!)
กู้ซิ่วอิง
(ในเมื่อตอนนี้ข้ามาแทนที่ของเจ้าแล้วข้าจะทวงคืนทุกสิ่งให้แก่เจ้าข้าจะใช้ชีวิตอย่างยอดเยี่ยมเอง)
กู้ซิ่วอิง
(หึ! สวะไร้ค่าหรือ ในพจนานุกรมของข้าไม่มีสิ่งนี้หรอก!)
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
