"ได้เวลาแล้วนะลูกเสร็จรึยังจ้ะ"

เสียงของแม่ได้ดังขึ้นมาจากหน้าบ้าน ดังมาถึงห้องของเด็กสาวคนนึง

"ค่ะแม่ กำลังลงไปแล้วค่า"

เสียงของเด็กสาวตอบแม่ เด็กสาวได้ลงไปที่หน้าบ้านและขึ้นรถออกไป เสียงใหญ่ทุ้มได้ดังขึ้นว่า

"นี่ลูกควรรู้นะว่า เรากำลังย้ายบ้านอยู่ลูกควรเร็วกว่านี้อีกนะ"

"ค่าๆ จะจำไว้ล่ะกันค่ะ"

เสียงเศร้าปนโกรธตอบกลับมา รถของครอบครัวนึงได้ขับออกไปในหมู่บ้าน หมู่บ้านนึง ทหมู่บ้านนี้สงบเงียบสงบและสบายมาก ครอบครัวนึงย้ายเข้ามาในหมู่บ้านนี้ ครอบครับนี้มีกันอยู่5คน มีชั้นพ่อ แม่ และน้องทั้งสองคนชั้นเป็นพี่ใหญ่สุดในครอบครัวนี้ ชั้นรักครอบครัวนี้มากๆเลยเเละชั้นก็คิดว่าคนในครอบครัวเราก็คงคิดเหมือนกัน... เอาเป็นว่า สวัสดีนะชั้นชื่อเบลล่า แอนเดอร์สัน ชั้นได้ย้ายเข้ามาที่บ้านหลังนี้เพราะมันใกล้กับที่ทำงานของพ่อ ดังนั้นครอบครัวเลยแยกกันไปคนละทิศคนละทาง ชั้นอยู่กับน้องสาวกับพ่อและแม่ส่วนน้องชายของชั้นก็แยกออกไปอยู่หอคนเดียว ชั้นหน่ะหลังจากมาถึงบ้านใหม่ชั้นก็รีบสำรวจบ้านโดยเร็วเพราะว่าชั้นเป็นพวกสงสัยมากเลยอดที่จะสำรวจไม่ได้ แต่พ่อกลับไม่ยอมเข้าไปในห้องของพวกเขา ชั้นหล่ะเซ็งเป็ด แต่ชั้นก็ไม่คิดที่จะไปนอนที่ห้องหรอก ชั้นเลยไปสำรวจต่อที่ห้องต่างๆ แต่ที่บ้านใหม่หลังนี้มีห้องน้อยมาก ชั้นเลยแทบจะไม่ได้สำรวจเลย ชั้นเดินขึ้นมาเรื่อยๆและได้หยุดที่ชั้น4 ที่ชั้น4นั้นชั้นได้เจอกับ ห้องใต้หลังคาเล็กๆที่ซ่อนอยู่ในมุมหลืบ ชั้นเปิดประตูเข้าไปได้อย่างง่ายดาย เมื่อชั้นเปิดออกก็ได้เห็นกับรูปปั้นโบราณที่ถูกตั้งไว้อย่างสวยงาม ในตู้กระตกนับ10 ทที่ตั้งเด่นอยู่รอบห้อง ชั้นเดินเข้าไปและปิดประตูห้องใต้หลังคาอย่างเบาที่สุด เมื่อประตูปิดลงชั้นก็รู้สึกดีจริงๆ เพราะเหมือนว่าเจ้าของบ้านคนเก่าจะพยายามซ่อนห้องนี้เอาไว้ ชั้นรู้สึกเหมือนได้เจอสมบัติล้ำค่า ชั้นเดินเข้าไปดูรูปปั้นที่หน้าตาแปลกๆเหล่านั้นอย่างใกล้ชิด ชั้นรู้สึกขนลุกขึ้นมาเบาๆแต่ก็ยังเลือกที่จะดูต่อ ด้วยความที่ใคร่รู้ใคร่เห็นชั้นตัดสินใจเปิดกระจกในตู้หนึ่งดู เมื่อชั้นลองมองดีๆชั้นก็สังเกตุเห็นว่า เหล่ารูปปั้นพวกนั้นเหมือนกับ " ใบหน้า "ของคนที่กรีดร้องอย่างน่าสยดสยอง ในทุกๆรูปปั้นและเมื่อว่าจะไม่มีหน้าไหนที่ซ้ำกันเลยเหมือนว่าโดยทำมาจากคนจริงๆที่กำลังทรมานอยู่ ชั้นตกใจผวาในสิ่งที่คิดออกมาจนล้มหงายท้องลงไป

" ปึง!! "

เสียงกระแทกของชั้นที่ดังขึ้น เวลาเสี้ยววินาทีเหล่ารูปปั้นโบราณทั้งหลายที่วางอยู่เริ่มสั่นคลอนและใช้เวลาไม่นานรูปปั้นทั้งหมดได้ตกลงมา

" เพล้ง!! " รูปปั้นทั้งหมดแตกออกไม่เหลือชิ้นดี ชั้นตกใจมากและทำอะไรไม่ถูกเลยในตอนนั้น แต่ก็ได้มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาและได้เรียกสติชั้น

"เป็นอะไรรึป่าวลูก แม่ได้ยินเสียงแตกมีอะไรให้แม่ช่วยรึป่าว?"

"มะ..ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละค่ะ ค..แค่ดู คริปในยูทูปเฉยๆค่ะ" ใจของชั้นสั่นหนักมากจนไม่คิดว่าจะขยับตัวได้ด้วยซ้ำ แต่ถ้าไม่อยากให้ความแตกและเรื่องใหญ่กว่าเดิมตัวชั้นก็บังคับให้จิตใจของชั้นตอบออกไป เสียงของชั้นสั่นมากและชั้นรู้ว่าแม่รู้ว่ามันนั้นไม่ปกติและแม่ต้องขึ้นมาเช็กเป็นแน่ พอรู้ตัวอีกทีร่างกายของชั้นก็วิ่งออกมาเป็นปิดประตูบานนั้นไปแล้ว ชั้นตกใจมากจริงๆและชั้นรู้ว่าชั้นต้องกลับที่ห้อง เมื่อเวลาที่ชั้นกำลังจะวิ่งกลับห้อง แต่ไม่ทันที่ชั้นจะได้ก้าวออกจากหน้าประตูห้องใต้หลังคาชั้นก็เห็นแม่ที่เดินเข้ามาหาชั้น

จบตอนที่1 ย้ายบ้าน

(ม..แม่) ชั้นคิดขึ้นมาในใจ แค่ตัวเเข็งทื่อ และทำอะไรไม่ถูก ชั้นกังวลจนรู้สึกว่ากดดันและกลัว แม่เข้ามาหาชั้น ชั้นยิ่งตกใจมากกว่าเดิมเมื่อแม่ของชั้นเห็นหน้าชั้นแล้ววิ่งขึ้นมาไวกว่าเดิม ชั้นไม่ต้องการให้แม่เดินเข้ามาเพราะเดี๋ยวแม่จะเห็นว่ามีประตูอยู่และเปิดเข้าไป ชั้นเอ่ยปากจะบอกแม่ว่าไม่เป็นอะไร แต่ทว่าเสียงของชั้นทันไม่ถูกส่งของมาเหมือนคนใบ้! แต่ไม่ทันการไปแล้วเพราะแม่วิ่งมาหาชั้นแล้วมองรอบๆว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วแม่ก็ได้พูดขึ้น

"ลูกจ๋า ลูกเป็นอะไรไหม หน้าลูกดูซีดจัง มาเดี๋ยวแม่ช่วยนะ"

แม่พยุงชั้นขึ้นแล้าพากลับห้องชั้นได้แต่อึ้งเมื่อรู้ว่าแม่ไม่เห็นประตูบาน ทั้งๆมันมองเห็นได้โดยง่าย แม่พาชั้นมาห้องและปล่อยให้ชั้นสงบสติอารมณ์10กว่านาทีได้ ระหว่างนั้นชั้นก็ตั้งสติ แล้วแม่ก็เข้ามาหาชั้นดีที่ตอนนั้นชั้นตั้งสติได้แล้ว

"ลูกเป็นอะไรรึป่าว ตอนนั้นดูไม่ดีเลยนะ"

"หา? อะไรนะแม่"

"ก็ตอนนั้นลูกอยู่ชั้น4แล้ว...."

แม่ก็เล่าเรื่องให้ฟังชั้นเลยกลบเกลื่อนว่าไม่รู้ไม่เห็นจำไม่ได้เเละปฏิเสธทุกอย่างแม่ดูงงๆแต่ก็ออกจากห้องไป ชั้นเลยรู้สึกโล่งใจขึ้นมากแต่ก็ยังคาใจเรื่องประตูนั้นอยู่ดี เเต่ด้วยความเพลียเลยเผลอหลับไปเมื่อชั้นตื่นขึ้น ชั้นเลยรีบวิ่งขึ้นชั้น4ทันที แต่ก็ไม่เหมือนที่คิดเอาไว้ เพราะชั้นหาประตูบานนั้นไม่เจออีกแล้วหน่ะสิ ชั้นไม่เข้าใจอย่างมาก แต่ก็พยายามหาทั้งเคาะทั้งเรียกทั้งแตะต่อยแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชั้นเลยรู้ว่านั้นเป็นเพียงแค่ความฝันไม่ใช่เรื่องจริง

ชั้นเลยใช่ชีวิตปกติต่อแต่ว่ามันไม่ปกติขึ้นเรื่อยๆ เมื่อมีเรื่องแปลกๆที่ทำให้ชั้นต้องขนลุกและไม่ใช่แค่ชั้นคนเดียวที่เจอเรื่องเเปลกๆ แต่ว่ามันเกิดขึ้นกับคนทั้งครอบครัวของชั้น แต่ว่าเหมือนว่าชั้นเนี่ยแหละเป็นคนที่เจอหนักที่สุด เพราะเจอในทุกๆวันและครอบครัวชั้นก็รู้แต่พยายามไม่คิดไม่พูดเหมือนว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนเลย

ตอนที่2 ความแปลก

ณ วันนึง แง!แง!แงงงงงง~

เสียงเด็กร้องดังขึ้นตอนที่ชั้นกำลังจะหลับ ชั้นสะดุ้งตัวลุกขึ้นโดยอัตโนมัติชั้นโมโหนิดหน่อย ชั้นเลยตะโกนลงไปชั้นล่าง

"แม่!!ทำให้น้องเงียบนิดหน่อยได้ไหมหนูจะนอน"

"แต่ว่า ลูกวันนี้น้องไปนอนห้องพ่อนะ..."

แม่ตอบกลับแบบอึกๆอักๆ เป็นคำสั้นๆ แต่ได้ใจความที่ทำให้ชั้นขนลุกซู่และนอนไม่หลับในคืนนั้น

ต่อมาเวลาผ่านไปเดือนนึง ในระหว่างนั้นเรื่องแปลกๆก็หายไปทั้งหมดจนคนในบ้านลืมไปโดยสนิท แต่มันไม่หยุดเกิดขึ้นกับชั้น

มันทำให้ชั้นหงุดหงิดมากๆ จนวันนึงชั้นทนไม่ไหวชั้นเอาไปเล่าให้ทุกคนในบ้านฟัง ตอนประชุมครอบครัวทันที

"พ่อคะ!แม่คะ!หนูมีเรื่องใหญ่จะมาบอก"

ชั้นพูดเสียงหนักแน่นแบบที่ไม่เคยทำมาก่อนทำให้ทุกคนในบ้านเงียบกริบและรอฟังสิ่งที่ชั้นพูด ทำเอาบรรยากาศตึงเครียดจนยากที่จะพูด

"ทุกคนคะหนูว่าบ้านหลังนี้มันแปลกๆค่ะ หนูว่ามีเรื่องที่เราจำเป็นต้องรู้เกี่ยวกับบ้านหลังนี้!"

ชั้นกัดฟันหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดต่อ

"หนูว่าเราควรสืบหาเรื่องเกี่ยวกับบ้านหลังนี้ค่ะ! หนูอยากให้เราทุกคนช่วยกันค่ะ"

ชั้นพูดออกไปด้วยความมั่นใจ แต่ว่า....

ชั้นคำตอบกลับเป็น

สายตา

ที่จับจ้องมาที่ชั้นและสีหน้าแปลกๆ

"555+ ลูกนี่ก็อย่าพูดอะไรแบบนั้นสิน้องเขากลัวแล้วนะ"

แม่เอามือไปลูบหัวน้อง แต่ว่าชั้นไม่ได้พูดเล่นๆ

"แม่หนูพูดจริงๆนะ!!"

ชั้นตะโกนออกไป แต่กลับได้เสียงตะหวาดกลับมา

"งั้นถ้าลูกสงสัยนักไม่ไปหาเองแทนที่จะมาทำให้คนอื่นลำบากหล่ะ!!!"

พ่อของชั้นตะโคกกลับมาเสียงดัง ชั้นที่เกียจพ่อเป็นทุนเดิมเลยเผลอด่าไป

"เออ อีเหี้ยกูทำเองก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมีอีตัวน่ารังเกียจ~เเบบมึงมาช่วยหรอกไอสันดาน คนอื่นมีค่ากว่ามึงเยอะ"

ชั้นมีคำอยากพูดอีกเยอะแต่ก็วิ่งเข้าห้องไปก่อน เพราะว่าไม่อยากให้ชีวิตกับมันแม้เพียงวิเดียว ชั้นวิ่งขึ้นห้องเเละพยายามคิดหาวิธีที่จะสืบหาเกี่ยวกับเรื่องนี้

แต่สุดท้ายก็ตันและก็ผลอยหลับไปเหมือนทุกวัน

และฝันแปลกๆเหมือนทุกคืน แต่ครั้งนี้มีอะไรแปลกๆไปเล็กน้อย

ตอนที่ 3 ประชุมครอบครัว