บรื้น~ ~ เฮ้อถึงสักที กว่าจะถึงตั้งหลายชม.แน้ะ

ครืด~ ครืด~

ครืด~ ครืด~

ยูกิหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าที่กำลังสั่น ขึ้นมาแล้วรับสาย

"...Moshimoshi"

(*もしもしโมชิโมชิ\=สวัสดี)

( ฮ่าๆทักทายปู่เป็นภาษาญี่ปุ่นเชียวนะ) ปลายสายพูดขึ้นเป็นเสียงที่ฉันคุ้นเคย นั้นเสียงปู่ฉันเอง

"นิดหน่อยค่ะปู่ ◠‿◕"

ฉันเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นนะเลยพูดภาษาญี่ปุ่นได้ ฉันชอบจะแกล้งปู่อยู่บ่อยๆ

(แล้วถึงหรือยัง)

"ถึงแล้วค่ะ แต่ยังไม่รู้จะไปบ้านพักยังไง"

ที่นี่ไม่ค่อยรถเมล์สิ ไม่เหมือนในเมืองหลวง

(..เดี๋ยวปู่ให้คนไปรับแล้วกัน เป็นคนรู้จักของปู่เองอยู่ใกล้บ้านพักของยูกิแหละจ้ะ )

?...ฉันนึกว่าบ้านพักที่อยู่ห่างจากในตัวอำเภอมีแค่หลังของฉันสะอีก

"เอิ่ม..ก็ดีนะคะ แต่จะไม่รบกวนเขาหรอคะ"

(ฮ่าๆ ไม่ต้องห่วงหรอกหลานรักเดี๋ยวปู่บอกให้ รอสักพักแล้วกันนะหลาน)

"โอเคค่ะ"

ปลายสายถูกตัดไป ฉันนั่งอยู่ป้ายรถเมล์อำเภอในต่างจังหวัด มันอตกต่างจากในตัวเมืองสิ้นเชิง รถไม่เยอะมาก ไม่แออัด แต่ก็อำเภอที่เจริญเลยที่เดียว ส่วนบ้านพักของฉันออกจะอยู่นอกอำเภอนิดหน่อย แต่ที่นี่อากาศดีจริงๆ

ครืด~ ครืด~ ครืด~

ยูกิเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ปรากฏหมายเลขแปลกไม่คุ้นตา ยูกินิ่งไปสักพัก เขาประหลาดใจที่มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา ก่อนจะตัดสินใจรับสาย

".....สวัสดีค่ะ"

(สวัสดีจ้ะ ใช่หนูยูกิหรือป่าวจ๊ะ) เอ๋?...ใครกันนะทำไมรู้จักชื่อของฉันกันนะ

"ใช่ค่ะ ไม่ทราบคุณเป็นใครคะ" ฉันยิงคำถามก่อนที่ปลายสายจะพูด

(ฮ่าๆ ขอโทษที่จ้ะ ป้าลืมแนะนำตัว ป้าชื่อป้าแจ่มนะเป็นเพื่อนของปู่หนูแหละจ้ะ อยู่ใกล้ๆบ้านของหนูแหละ ) นึกว่าใคร คนที่คุณปู่พูดถึงนี่เอง(-_-;)

" อ่อ...อย่างนี่นี้เอง"

(เดี๋ยวป้าให้ลูกชายป้าไปรับนะ พอดีป้ายุ่งๆอยู่ คงไม่เป็นไรนะจ๊ะ ถือสะว่าจะได้ทำความรู้จักกับลูกป้าด้วยน่ะ≧▽≦) ตู๊ดๆ~ 📞~📞~

รู้สึกแปลกๆแฮะ....(・–・;) จะว่าไปพรุ่งนี้ต้องไปเข้าเรียนด้วยสินะ จะเป็นยังไงกันนะโรงเรียนที่นี่จะเหมือนกับในเมืองหลวงหรือเปล่านะ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมาใช้ชีวิตในชนบทคนเดียว ใช่คนเดียว ฟังไม่ผิดหรอก ที่นี่ตอนฉันเด็กๆชอบมาเที่ยวเล่นกับคุณย่าอยู่บ่อยๆแต่ตอนนี้ท่านเสียไปแล้ว แต่ฉันก็ชอบที่นี่มาก อากาศดี ทั้งสงบ ไม่วุ่นวาย คนที่นี่ก็ใจดี ฉันหวังว่าจะได้มาอยู่ที่นี่อีกครั้ง แล้วมันก็เป็นจริง ฉันย้ายมาที่นี่และมาเรียนต่อม.ปลายที่นี่ ที่จริงพ่อกับแม่ไปยอมหรอก อยากให้ฉันไปเรียนที่ญี่ปุ่นมากกว่า แต่ก็นะ ฉันไม่อยากไปฉันเลยทำถูกวิธีทางที่จะมาอยู่ที่นี่ให้ได้ ฉันเลยต้องไปอ้อนวอนปู่ ปู่เลยช่วยพูดกับพ่อแม่ แล้วพวกท่านก็ยอมให้มาที่นี่ ดีใจชะมัด<(￣︶￣)> อุ้ย พูดไม่เพราะ ซอรี่🤭

ปัง! พึ่บ!

"..!!!" ฉันตกใจเสียงปิดประตูรถของใครบางคน นี่ฉันมัวแต่เหม่อจนไม่ได้ยินเสียงรถมาจอดเลยหรอเนี้ย

(*﹏*;)

"ขอโทษนะครับ ใช่น้องยูกิมั้ยครับ".

(☉｡☉)!พระเจ้า!!!อยู่ดีๆก็มีหนุ่มหล่อหน้าหวานมายืนตรงหน้า ผมสีดำสนิท ผิวขาว สูง170กว่าๆแน่นอน รวมๆเพอร์เฟค สวยชะมัด⁄(⁄ ⁄•⁄-⁄•⁄ ⁄)⁄

"ชะ...ใช่ค่ะ•///•" นี่ฉันเป็นอะไรเนี้ย ตึกๆ ตึกๆ หัวใจเต้นเเรงนี่เรากำลังเขินหรอไม่ได้ๆ (-.- )( -.-)

"คือพี่ชื่อริวนะ พี่มารับน้องไปบ้านพัก ไปกันเลยมั้ย(^^)"

"ปะ.ไปกันเลยค่ะ>.<"

ตอนนี้ฉันนั่งรถมากับพี่ริวฉันทำอะไรไม่ถูกเลยชวนคุยดีมั้ยน่ะ แต่...จะชวนคุยไรดีหละ แต่จะว่าไปหน้าพี่ริวนี้หวานจังเลนอย่างกับผู้หญิง แต่ก็มีหล่อไม่น้อยเลย ดูเป็นคนดี เป็นมิตรมากเลยน่ะเนี้ย

"หน้าพี่มีไรติดหรือป่าว^^"

"ป่าวค่ะๆ..." ซวยแล้วเพ้อมองนานเกินไปโดนจับได้สะแล้วสิ

"ครับ..."

ฉันชำเลืองมองพี่เขาเล็กน้อย พี่เขาก็หันมาสบตากันฉันพอดี ฉันแถบจะหันหน้าหนีไม่ทัน บ้าเอ้ยย ฉันเป็นอะไรของฉันเนี้ย ยัยบ้าเอ้ย\=_\=

"คือว่าพี่ริวเรียนมหาลัยแล้วหรอค่ะ?" ที่ฉันถามแบบนี้เพราะเห็นพี่เขาใส่ชุดมหาลัยนะ แต่เมืองนี้ไม่มีมหาลัยนี่หน่า

"ใช่ครับ พี่อยู่ปี1 พี่อายุ19 พึ่งเรียนจบม.ปลายเอง"

เป็นพี่เราตั้ง4ปีแฮะ

"พี่เรียนอยู่ในเมืองหรอ แถวนี้ไม่เห็นมีมหาลัยเลยนิ"

"ใช่ครับ ก็ออกจะไกลนิดหน่อยแต่พี่กลับมาบ้านทุกอาทิตย์ "

แบบนี้นี่เอง

"แล้วน้องยูกิทำไมมาอยู่ที่นี่หละ มาอยู่คนเดียวด้วยไม่ใช่หรอ ทำไมไม่อยู่ในเมีองหละสบายออก"

"ก็ยูกิชอบที่นี่ นี้หน่า ทั้งสงบ อากาศก็ดี ไม่วุ่นวายเหมือนในเมืองหลวงด้วย ดีออก ( ♡‿♡) ส่วนเรื่องเรียนยูกิไม่มีปัญหาหรอก โรงเรียนที่นี่อาจจะดีกว่าในเมืองหลวงก็ได้ค่ะ(^^)(^^)"

"อย่างนี้นี่เอง งั้นถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ ถือสะว่าพี่เป็นพี่ชายคนหนึ่งนะ"

"ขอบคุณมากค่ะพี่ริว...(人 •͈ᴗ•͈)"

"ไม่ต้องขอบคุณหรอก คนกันเอง"

คนที่นี่จะใจดีเหมือนพี่ริวมั้ยนะชักอยากจะรู้แล้วสิ ว้าว วิวที่นี่สวยจริงๆทุ่งหญ้าสีเขียวท้องฟ้าแจ่มใส สวยจริงๆ ฉันหวังว่าฉันจะอยู่ที่นี่อย่างราบรื่นนะ......

🌻 End episode🍭

ตอนนี้ฉันมาถึงบ้านแล้วฉันจัดการสัมภาระให้เข้าที่เข้าทาง ส่วนพี่ริวก็ขอตัวกลับก่อนเห็นบอกว่ามีธุระในเมืองต้องรีบไปน่ะ วันเสาร์ค่อยจะมาใหม่ พรุ่งนี้พี่เขาคงมีเรียนด้วยสินะ จะว่าไปฉันต้องทำความสะอาดบ้านซะแล้ว ฝุ่นจับเยอะเชียว แต่บรรยากาศโดยรอบดีจริงๆด้านหลังบ้านเป็นทุ่งหญ้ามีป่าลึกขึ้นเขาแถมมีจุดชมวิวซะด้วย ส่วนข้างๆก็ไม่มีไรมากมายแค่ทุ่งนา แล้วก็ห่างลงไปจจากบ้านฉันนิดหน่อยแล้วซ้ายก็เป็นบ้านของป้าแจ่ม เห็นพี่ริวบอกว่าเปิดเป็นร้านคาเฟ่เล็กๆ สงสัยทำความสะอาดเสร็จต้องไปซะแล้วสิยังไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่มาถึงที่นี่เลย~ชักจะหิวแล้วสิ

(╥﹏╥) ว่าแต่แม่ฉันมาปรับแต่งบ้านตั้งแต่ตอนไหนกันเป็นสไตล์บ้านญี่ปุ่นโบราณไปแล้ว ด้านนอกก็เป็นสวนสไตล์ญี่ปุ่นด้วยนะ ดีนะที่ขนาดพอดีไม่งั้นทำความสะอาดไม่ไหวแน่ๆ ทำความสะอาดดีกว่า (ー_ー゛)

***17:30 นาที***

ตอนนี้ฉันปั่นจักรยานมาร้านคาเฟ่ป้าแจ่ม พอดีแอบเห็นจักรยานเก่าๆในห้องเก็บของเลยเอามาใช้น่ะ ดีกว่าเดินอ่ะนะ

กริ้ง~

เสียงกระดิงที่ติดประตูดังขึ้นเมื่อฉันเปิดประตูเข้ามาในร้าน คนในร้านมีไม่กี่คนอาจเป็นเพราะเย็นมากแล้ว ร้านนี้มีที่นั่งกินที่เคาเตอร์ และมีที่โต๊ะสำหรับมาหลายคนด้วย ฉันเลยเดินไปนั่งที่เคาเตอร์

"รับอะไรดีค่ะ"

"สักครู่นะคะ" ฉันหยิบเมนูขึ้นมาดู เมนูก็เหมือนคาเฟ่ทั่วไปแต่ก็มีบางอย่างที่ฉันไม่รู้จักเหมือนกัน

"ขอเป็นนมสดน้ำผึ้งปั่นละเอียดกับปังปิ้งช็อคโกแลตค่ะ"

"รอสักครู่นะคะ"

ฉันจัดการสั่งของกินไป แต่แน่นอนคงไม่อยู่ท้องแน่ๆคงไปซุปเปอร์มาเก็ตซื้อของเอามาไว้ทำกับข้าวด้วย แต่ก็ยังไม่คุ้นกับที่นี่เลยไม่รู้ว่าร้านมันอยู่ตรงไหนซะด้วย คงต้องถามคนแถวนี้สินะ

"นี่ค่ะ ได้แล้วค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ คือ..ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยค่ะ"

"ได้ค่ะ" พนักงานตอบด้วยสีหน้างงงวยเล็กน้อย

"คือซุปเปอร์ม...เก็....

"ยูกิ ใช่ยูกิใช่มั้ยลูก"

เอ๋ อยู่ดีๆก็มีคนมาขัดจังหวะฉันกำลังถามพนักงาน แถบเรียกชื่อฉันอีกด้วย

"เอ๋.....O_o" ใครฟร้ะ

"แหม๋ อย่าทำหน้าตกอกตกใจขนาดนั้นนี้ป้าเองป้าแจ่มป้าเคยเห็นรูปหนูนะจ้ะเลยจำได้ตัวจริงสวยกว่าในรูปซะอีก"

ป้าแจ่มนี่เองนึกว่าใครซะอีก

"ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ พูดงี้หนูเขินนะป้า>.<"

"งั้นดิฉันขอตัวนะค่ะ" พนักงานได้พูดขึ้นแล้วเดินไปทำหน้าที่ต่อ

"กินแค่นี้จะอิ่มหรอหนูยูกิ" ป้าแจ่มเหลือบมองอาหารที่ฉันสั่งมา

"เรียกยูเฉยๆก็ได้ค่ะ คือหนูว่าจะกินลองท้องไปแล้วค่อยไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตมาทำอาหารนะคะ แต่ก็ยังไม่รู้ว่าไปทางไหน(*﹏*;)"

"ตอนเย็นมาทานข้าวที่บ้านป้าสิจ้ะ ส่วนเรื่องไปซุปเปอร์มาเก็ตเดี๋ยวป้าให้ลูกชายป้าพาไป(^^)"

"จะดีหรอค่ะ หนู..เกรงใจ ส่วนเรื่องไปซื้อของพี่ริวไปในเมืองแล้วไม่ใช่หรอค่ะ"

"ป้ามีลูก2คนนะจ้ะ คนเล็กอายุเท่าหนูแหละ เดี๋ยวให้มันพาหนูไป ส่วนเรื่องอาหารเย็นต้องมาท่านที่บ้านป้าต้องมานะ โอเคะ◠‿◕ ตามนั้นนะเดี๋ยวป้าไปเรียกเรนแปป1

"คะ.ะ..ค่ะ"

ฉันยังไม่ได้ตอบอะไรป้าแกก็เอ่อเองไปซะแล้ว

"อะไรเนี้ยแม่ จะพาผมไปไหนน" จู่ๆก็มีเสียงผู้ชายดังมาจากในร้าน

"มานี้ๆ จะพาไปหาหนูยูกิ"

"ยูกิจ๊ะนี่ลูกป้าคนเล็กชื่อเรน เรนนี่ยูกิ พึ่งย้ายมาอยู่บ้านไม่ไกลจากเรานักหรอก"

ป้าพาเรนมาทำความรู้จักกับฉัน ฉันหันไปมองเรนช่างแตกต่างจากพี่ริวอยู่เล็กน้อย พี่ริวออกจะหน้าหวานไปทางป้าแจ่มส่วนเรนคงจะเหมือนพ่อ มีความหล่อเข้มแต่ก็มีความหวานยุบ้าง เหมือนพวกเด็กเกเกรยังไงยังงั้น แต่ก็กล่อดี มั้ง สู้พี่ริวไม่หรอก<(￣︶￣)>

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันยูกิเรียกว่ายูก็ได้"

"...." เรนมองฉันแว็บเดียวแล้วหันนี้ "ใครอยากรู้จักเทอกันยัยบ้า" อรึ่ยย ว่าฉันยัยบ้าหรอนายคนนี้นี่O_o

"เรน! ทำไมพูดแบบนั้นเล่าพูดดีๆกับหนูยูหน่อย"ป้าแจ่มดุเรน สมน้ำหน้าอยากว่าฉันเอง

"...เรน ฉันชื่อเรน" ฉันหันไปมองหน้าเขา เขาก็มองหาฉันเราสบตากันก่อนที่อีตาบ้านี่จะหันหน้าใส่ฉัน

"ชิ'" ชิ? ชิหรอ นี่ชิใส่ฉันหรออีต้าบ้าเรนนิสัยไม่ได้เอาซะเลย

"เอาหละๆ คืองี้เรนช่วยพาหนูยูไปซื้อของหน่อยแล้วกัน พึ่งย้ายมายังไม่รู้ที่ไหนคือที่ไหน อีกอย่างแกก็รุ่นเดียวกันกับเขาถือซะว่าเป็นเพื่อนกันก็แล้วกันนะ ตามนั้นนะ แม่ฝากดูแลหนูยูด้วย แม่ไปหละ เที่ยวให้สนุกน๊าา~"

ป้าแจ่มทิ้งคำสั่งเสียแล้วจากไปทิ้งให้ฉันอยู่กับอีตาบ้านี่

"อย่าทำตัวน่ารำคาญหละยัยบ้า"

"เอ๊ะ นี่นายว่าใครยัยบ้า" คำก็ยัยบ้าสองคำก็ยัยบ้า เดียวแม่กระโดดกัดซะหรอก(-_-メ)

"ว่าเธอนั่นยัยโง่ ยัยเซ่อ ยัยบ้า" ว่าฉันแล้วก็เดินจากไปง่ายๆนี่นะ อดทนไว้ตัวฉัน อดทน อดทน -_-💢

"มัวยืนเซ่ออะไรอยู่จะไปไม่ซื้อของ "

"ไปๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ"

กริ๊ง~

ตอนนี้ฉันออกมานอกร้านแล้ว แล้วอีตาบ้านั้นไปซะแล้วหละ หายไวจริงๆ

"นี้!.." ว๊ายย ตกใจหมดไอ้บ้านี่อยู่ดีๆก็โพล่มา ดีนะไม่ได้ออกเสียงไม่งั้นขายหน้าแย่

"ตกใจอะไรของเทอ ยัยบ้า ฉันคนไม่ใช่ผี ー_ー"

"จ่ะๆ"

" แล้วเธอจะไปยังไง"

"นี่ไง จักรยานʘ‿ʘ"

"นี่เธอจะบ้าหรอ จักรยานเก่าๆคันนี้นี่นะ จะขนของมาไหวได้ไง ยัยโง่" ก็จริงแฮะ แต่จะทำไงได้มีจักรยานอยู่คันเดียวนิ(╥﹏╥)

"ก็มันมีแต่แบบนี้นี่หน่าา"

"งั้นรอแปป" ว่าเราเขาก็เดินเข้าไปตรงข้างร้านเหมือนจะมีทางเดินเข้าไป ฉันยืนรอเขาสักพักก่อนที่เขาจะออกมากับรถมอเตอร์ไซค์สามล้อที่มุ้งมิ้งเลยที่เดียว

"ไปกันได้แล้ว "

"อะ..อืม" ฉันนั่งรถออกมาได้สักพักแล้วตอนนี้เป็นเวลาเย็นมากแล้วประมาณเกือบจะ6โมงเย็นได้ พระอาทิตย์กำลังจะตกดินเป็นวิวที่สวยจริงๆ

"นี่ ...มาอยู่คนเดียวหรือไงทำไมไม่ให้คนในครอบครัวพาไปซื้อของหละ "

"อืม ใช่ฉันมาอยู่คนเดียว ที่จริงย่าฉันก็อยู่ที่นี่แต่เมื่อก่อนอะน่ะตอนนี้ท่านเสียไปได้หลายปีแล้ว "

"เอาจริงดิ คนเดียวเนี้ยนะ นี่มันไม่ใช่ในเมืองนะนี่มันบ้านนอกนะ คนอื่นอยากจะเข้าเมืองหลวงแต่เทออันอยากมาอยู่เธอนี่มันบ้าของจริงเลย " ...

"เเล้วทางครอบครัวเทอไม่ว่าหรอ เป็นผู้หญิงด้วยนิ"

"ตอนแรกก็ไม่ยอม ตอนหลังเลยยอมนะ ไม่ว่ายังฉันก็จะมาอยู่ที่นี่ให้ได้ฉันชอบที่นี่มากเลยนะ ^_^"

เรนเหลือบมองฉันเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเลี้ยวเข้าไปที่ซุปเปอร์มาเก็ต หลังจากนั้นเขาก็พาฉันไปซื้อของหลายๆอย่าง จนตอนนี้ก็ค่ำแล้ว

"จะซื้ออะไรอีกมั้ย"

"ไม่หละ กลับกันเลย" เรนมาส่งฉันถึงบ้านแล้วขนของช่วยฉัน เป็นอันเสร็จเรียบร้อย ช่วยได้เยอะเลยที่เดียว

"ขอบใจนายมาก ช่วยได้เยอะเลย"

"ฉันไม่ช่วยฟรีๆหรอกนะ ยัยโง่"

"เอ๊ะ จะคิดเงินกับฉันหรอ" ขี้งกชิป* อีต้าบ้าರ_ರ

"ป่าว เอาไว้คิดได้จะบอก" อะไรของอีตานี่กัน

"? เออ นี่ฉันฝากขอโทษป้าแจ่มด้วยนะว่าคงไปกินข้าวด้วยไม่ได้ ฉันไม่หิวนะแล้วก็เหนื่อยจริงๆ ฝากขอโทษป้าด้วยนะ "

"อืม ไปละ"

ฉันเดินเข้ามาในบ้านจัดของใส่ตู้ให้เรียบร้อยก่อนจะขึ้นไปอาบน้ำ เตรียมชุดไว้สำหรับไปโรงเรียนพรุ่งนี้ รู้สึกตื่นเต้นจักแฮะจะมีเพื่อนไม่นะ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นได้สักพัก ก็มีคนมา

กดกริ่งหน้าบ้าน เอ๊ะ ใครกันคงไม่ใช่โจรหรอกมั้ง แต่ถ้าเป็นโจรมันจะกดดริ่งทำไมฟร้ะ(-_-;)

ฉันเดินออกมาเห้นผุ้ชายคน1ยืนอยู่ที่รั่วนอกบ้าน

"ใครค่ะ"

"ฉันเอง.... " เป็นเรนนี่เอง มาทำอะไรมืดค่ำกันนะ

"มีไร มาซะมืดเชียว"

"นี่....ข้าว..แม่ให้เอามาให้กลัวเธอหิว"

"อ้ะ.... อาริกาโตะ(^^)"

(*ありがと อาริกาโตะ \=ขอบคุณ)

ฉันยิ้มพร้อมกับพูดขอบคุณ เรนอึ้งไปเล็กน้อย คงเป็นเพราะฉันพูดญี่ปุ่นใส่มั้ง

"...ยัยบ้า!"เรนหันหน้าหนี

"นายด่าฉันทำไมเนี้ย อีตาบ้าคนอุตส่าห์ขอบคุณดีๆ"

"ชิ" เรนหันหลังกำลังเดินกลับ ส่วนยูกิก็เดินกลับเข้าบ้านไป

เรนเดินมาได้สักพักก่อนสีหน้าของเขาจะเป็นรอยยิ้มที่มุมปาก

"ยัยบ้าเอ้ย....ทำไมต้องยิ้มแบบนั้นด้วยนะ •///• "

แล้วเรนก็เดินเข้าบ้านไป

***🌻 End episod🍭***

ถ้าเขียนผิดพลาดขออภัยด้วยนะคะ🥺

***07:30 น.🕣***

กริ๊ง~~~~ กริ๊ง~~~

⏰⏰

พรึ่บ!(@_@) ฉันตื่นมาด้วยเสียงนาฬิกาปลุก กี่โมงแล้วเนี้ยย หาวว~:0 พึ่ง7:30เอง~ นอนต่ออีกหน่อยดีกว่า เอ๋ 7:30 เดี๋ยวนะวันนี้ฉันต้องไปโรงเรียนนิ แย่แล้ว! ฉันรีบเข้าห้องอาบน้ำแต่งตัวด้วยความเร็วแสง ฉันเปิดประตูออกมากำลังจะไปโรงเรียนแต่ต้องชะงัก ฉันไม่รู้ทางไปโรงเรียน!! แถมมีแค่จักรยานคันเก่า ให้ตายเถอะ!(〒﹏〒)

***08:15น***.

ในที่สุดก็มาถึงโรงเรียน สายจนได้ ประตูโรงเรียนก็ปิดแล้วด้วย(TT)

"นักเรียนตรงนั้นนะมาสายสินะ!" เอ๊ะ เสียงผู้ชายตัวใหญ่ทักฉัน คงเปิดครูสินะน่าจะครูฝ่ายปกครองซะด้วยสิ

"ใช่ค่ะ คือหนูหลงทางค่ะเลยมาสายค่ะหนูพึ่งย้ายมาใหม่"

" ยังงี้นี้เอง งั้นเดี๋ยวครูไปหาครูประจำชั้นเธอแล้วกัน เธออยู่ม.ไหน"

"ม.4ค่ะ"

ฉันเดินถามหลังครูมาเลยๆ โรงเรียนนี้ก็ไม่ได้เล็กนะใหญ่พอสมควร ตอนนี้มาหยุดอยู่หน้าห้องห้อง1 มันเขียนไว้ว่า ม.4/3

"รอแปป1นะ" ครูเดินเข้าห้องไปพร้อมออกมากับครูหนุ่มคน1

"เธอชื่อยูกิสินะ ตามครูมาสิ" ว่าเเล้วเดินเข้าห้อง

ฉันเดินตาม

"ทุกคนเงียบ นี่นักเรียนใหม่":

:ว้าวว น่ารักว่ะ :แม่งแจ่ม555@#&-฿+฿)/฿+ :ลูกครึ่งป่าวว่ะอย่างขาว@฿--฿+฿(:*£^$°)/

"เอาหละๆ เงียบๆหน่อย แนะนำตัวสิ" หันมาบอกฉัน

"สวัสดีฉันชื่อยูกิ เรียกว่ายูก็ได้ยินดีที่ได้รู้จักนะ(^^)"

"งั้นยูกิไปนั่งข้างหลัง" ฉันมองไปที่โต๊ะข้างหลังที่ว่างข้างๆมีผู้ชายคนหนึ่งคนหลับอยู่ ควเป็นพวกเด็กเกเรสินะ ทำไมต้องนั่งคู่ด้วยนะ

•| REN PART |•

วันนี้ผมโรงเรียนเช้ากว่าปกติ ก็ไม่รู้ทำไม ก็คง

เพราะยัยบ้ายูกิละมั้งนี่ก็จะ8โมงอยู่แล้ว แต่ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอเลย เดี๋ยวนะไม่ใช่ว่าหลงหรอกนะ ฉันลืมไปซะสนิทเลยว่ายูกิพึ่งย้ายมายังไม่รู้จักทางเลย แย่แล้วสิ แต่มันไม่ใช่เรื่องของเรานิจะสนใจทำไม ขึ้นห้องดีกว่า แต่อดเป็นห่วงไม่ได้เลย แต่ก็คงหาทางมาเองได้ พอมาถึงห้องผมก็ เอาหน้าฟุบลงกับโต๊ะว่าจะนอนซะหน่อย

"ไอ้เรน~~" เสียงไอ้วินดังมาแต่หน้าประตู

"หนวกหูเว่ย จะตะโกนทำเ*ี้*ไร(-_-;)"

"กูคิดถึงมึงนิ โดดเรียนกัน^•^"

"เห้ยๆ หัดเข้าเรียนบ้างไอ้พวกบ้านิ่" เสียงของไอ้ไผ่เพื่อนอีกคนของผม พวกเรา3คนชอบไปไหนด้วยกันสนิทกันที่สุดในบรรดาเพื่อนในห้อง

"กูนอนต่อดีกว่า" ว่าเเล้วฟุบลงกับโต๊ะอย่างเคย

"มื้อคืนมึงไม่ได้นอนหรือไง หรือมัวแต่ดูหนังxxxxจนดึก ฮ่าๆ" ไอ้วินพูดขึ้น

"ทุกคนเงียบๆกันหน่อย" ครูประจำชั้นเข้ามาในห้องแต่เรนก็ไม่ได้สนใจ แล้วนอนต่อ ผมก็คิดแค่ว่ายูกิจะมาโรงเรียนหรือยังหรือไม่มากัน จะเป็นยังบ้างนะ

"ทุกคนเงียบ นี่นักเรียนใหม่"

พอครูพูดจบเพื่อนในห้องก็ฮือฮากันยกใหญ่ เสียงไอ้วินก็ดังซะลั่นห้อง แม่งอะไรหนักหนาว่ะ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจนอนต่อแล้วเคลิ้มหลับไป จนรู้สึกว่ามีคนมานั่งข้างๆ แต่ผมก็คิดว่าคงเป็นไอ้ไผ่ มันชอบมานั่งข้างๆผมเพราะรำคาญไอ้วินที่นั่งข้างกันมันชอบกวนชอบแกล้งอยู่บ่อยๆ ผมเลยนอนต่อ จนผมได้ยินเสียงดังใกล้ๆผมผมตื่นลุกขึ้นด้วยความงงงวย ผมหันไปข้างๆ

"เห้ย เบาๆหน่อยดิ่"ผมพูดออกไปด้วยความหงุดหงิด

"เอ๊ะ? เรน เรน!" เสียงผู้หญิงพูดขึ้น พอผมมองดีๆอีกทีนี่มัน!

"ยูกิ!O_o"

***YUKI PART***

ฉันมานั่งที่โต๊ะเรียบร้อย จัดการหยิบของขึ้นมาจากในกระเป๋า

"เห้ย เบาๆหน่อยดิ่" เสียงผู้ชายที่นั่งโต๊ะข้างดังขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นมาและปรากฏใบหน้าที่คุ้น

"เอ๊ะ? เรน เรน!" ใช่เรน ไม่ผิดแน่ เขาอยู่ห้องนี้หรอกหรอแถมยังนอนหลับอยู่ด้วย

"ยูกิ!" ตกใจขนาดนั้นเลยหรอเนี้ย

"ยังไงๆพวกเธอรู้จักกันหรอ ยังไงไอ้เรน" เสียงผู้คนหนึ่งพูดขึ้นหน้าตาดีหล่อใช่ได้เลยดูขี้เล่นห้าวๆคงเป็นเพื่อนของเรน

"ก็รู้จักแต่ไม่ได้สนิทหรอก ฉันอยู่ใกล้ๆแถวบ้านเรนนะ"

"แบบนี้นี่เอง"ชายอีกคนพูดขึ้นหน้าตาหล่อเรียบร้อย

"ฉันวินเพื่อนรักไอ้เรนกับไอ้ไผ่(^^)" แล้ววินก็ยืนมือมาจับมือฉัน

แป๊ะ! "โอ้ยย ไอ้เรนตีกูทำไมเนี้ยย" เรนใช้หนังสือตีไปที่หัววินเบาๆ (มั้งนะ-.-)

"ให้มันน้อยๆหน่อยเดี๋ยวเขาก็กลัวพอดี"้ เรนนเหลือบมามองฉันเล็กน้อนก่อนจะหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง

"ส่วนฉันไผ่ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน^_^" ฉันยิ้มให้ไผ่เล็กน้อย

ก่อนที่ผู้หญิงอีก2คนจะโพล่มา

"วัสดียูกิ เราน้ำค้างส่วนนี้โรส ยินดีที่ได้รู้จักนะเราเป็นเพื่อนกับไอ้3ตัวนี้แหละ" เรนมีเพื่อนผู้หญิงด้วยแฮะ คน1ดูตัวเล็กแบ๋วๆดูเฟรนลี่น่ารักดี อีกคนดูเปรี้ยวๆแซ่บๆสวยอย่างกับนางแบบ

"อะ. ..อ้อ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

"เรน~ วันนี้ก็นอนอีกแล้วนะ ไม่ได้นะๆตั้งใจเรียนหน่อย" น้ำค้างเดินไปหาเรนก่อนจะจิ้มที่แก้มเรน สนิทกันจักแฮะ

"ยุ่งน่า" เรนพูดขึ้นก่อนจะปัดมือน้ำค้างออก

"ทุกคนเงียบ นั่งที่ได้แล้ว" ครูเดินเข้ามาในห้องก่อนบอกนักเรียนให้นั่งที่ เเล้วเริ่มเรียน ฉันคิดว่าที่นี่ก็คงแย่หรอกไม่ว่าจะเกิดอะไรฉันก็จะผ่านไปให้ได้

พักกลางวัน

ฉันเดินมาโรงอาหารคนเดียวพวกน้ำค้างไม่รู้ไปไหนแล้วฉันมัวไปเข้าห้องน้ำเลยไม่ได้ไปพร้อมกัน ฉันเดินไปซื้อข้าวกับน้ำแล้วหาโต๊ะนั่ง บ้างคนก็มองฉันแปลกๆ ก็คงจะสงสัยฉันเป็นใครไม่เคยเห็น คงไม่โดนแกล้งหรอกมั้ง

พึ่บ!!! เคร้ง!!

พูดไม่ทันขาดคำ ฉันก็สดุดขาของใครบ้างคนจนล้มข้าวในมือหกเต็มพื้นและเลอะตัวฉัน

... :"ฮ่าๆ ฮ่าๆ ดูหน้ามันดิโคตรตลกอ่ะ"

... :"นั้นดิฮ่าๆ หมดสวยแล้วจ้าา"

... : "อยากให้พวกผู้ชายมาเห็นหน้ามันวะ หมดสวยเลย"

... :"ข้าวอร่อยไม่จ้ะ ฮ่าๆ"

ฉันมองหน้าพวกนั้นด้วยความโกธร ฉันกำลังจะลุกขึ้นแต่ก็โดนพวกนั้นสาดน้ำใส่

... :"กินข้าวแล้วก็ต้องกินน้ำนะจ้ะยัยน่าสวย ฮ่าาาๆ"

คนในโรงอาหารมองมาที่พวกเราต่างคนต่างซุบซิบ หัวเราะ สภาพฉันในตอนนี้มันน่าอายมาก ทำไมเป็นแบบนี้กันนะ

"พวกเธอต้องการอะไร มาแกล้งฉันทำไม"

"เอิ่มม....พวกเราแค่หยอกเองน้าาา อย่าซีเรียสเลนย ฮ่าๆ"

"งั้นฉันขอหยอกบ้างแล้วกัน!" พูดจบฉันคว้าผมของยัยหัวหน้าแก๊งได้ เอาหน้าของมันจุ่มลงไปในจานข้าวแล้วเหวี่ยงยัยนั้นลงกับพื้น เพื่อนพวกนั้นจะเข้ามาช่วยแต่ฉันมองด้วยสายตาขู่ ไม่มีใครเข้ามาใกล้ฉันสักคน ก่อนที่ฉันจะเดินหนีออกมา

... : "ยัยบ้า! ฝากไว้ก่อนเถอะ!"

"ใช่ฉันบ้า! อย่ามายุ่งกับฉัน!" ฉันหันหลังกับไปพูดแล้วรีบเดินออกไป น่าอายชะมัด ตอนนี้ฉันล้างเนื้อล้างตัวเสร็จแต่เสื้อฉันก็เปียกหมดแถมมีกลิ่นอาหารอีกด้วย แย่ชะมัดคงเข้าเรียนแบบนี้ไม่ไหวหรอก คงต้องโดดเรียนแล้วสินะ เฮ้อ วันแรกต้องโดดเรียนซะแล้ว เอ๊ะหรือว่าบอกครูว่าไม่สบายอยู่นอนพยาบาลดีน๊า ฉันเดินออกมาจาห้องน้ำกำลังจะเดินไปดาดฟ้า จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งพูดขึ้น

"เป็นไร มากมั้ยฉันได้ยินเขาพูดว่าเธอโดนแกล้งที่โรงอาหาร"

"เรน อืม นิดน่อยแต่ไม่เป็นไรหรอก แล้วนายมาอยู่ที่นี่ได้ไง โรคจิตป่ะเนี้ยนี้มันหน้าห้องน้ำหญิงนะO_o"

"ยัยบ้า! ฉันไม่ใช่โรคจิต ก็แค่เดาเอาเลยมานี่..."

"แบบนี้นี่เอง ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก สบายมาก ฮ่าๆ"

"!!ใครเป็นห่วงเธอกัน ยัยบ้า! " พูดเเล้วเดินหนี อีตานี้เป็นบ้าหรือไงจะมาก็มาจะไปก็ไป ー_ー ไปดาดฟ้าดีกว่า ฉันเดินขึ้นมาบนดาดฟ้าที่นี่ไม่ค่อยมีคนขึ้นมาหรอกเลยคิดว่าเป็นที่ ที่เหมาะดี ตอนนนี้ทุกคนเข้าเรียนหมดแล้วหละนะ ฉันนั้งลงพิงกำแพงก่อนจะหลับตาลง อากาศดีจริงๆลมเย็นดีชักจะชอบที่นี่แล้วสิ แต่ว่าหิวจัง เฮ้อ~ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลยแฮะ ไม่มีเเรงแล้วว(╥﹏╥) แม่จ๋าหนูหิวว~

พึ่บ!

เสียงคนมานั่งข้างๆฉันฉันรีบลืมตาขึ้นพบว่าเป็นเรน มาอยู่นี้ได้ไงกัน

"นะ..นาย มาอยู่นี่ได้ไง"

"ตามเธอมาไง"พูดได้หน้าตาเฉยมาก

"นี้มันเข้าเรียนแล้วนะทำไมไม่เข้า"

"นั้นสิ ทำไมกัน แล้วทำไมเธอก็ยังไม่เข้า" พูดแล้วก่อนจะหันมามองหน้าฉันก่อนจะหันหนี

"ก็ดูสภาพฉันสิ เสื้อสกปรกกลิ่นก็เหม็นจะเข้าเลยได้ไง....."เรนเงียบไป

"อ่ะ นี้คงหิวสินะ" เรนยื่นขนมปัง แซนวิชกับนมสตอเบอรี่ให้ฉัน

"ของนายหรอ นายไม่กินหรอ"

"ไม่อ่ะ ไม่หิว"

"งั้นขอบใจนะ ฉันกินนะ ยังไม่ได้กินไรแต่เช้าเลย"

ว่าแล้วฉันก็แกะแซนวิชแล้วงับเข้าปาก

โครก~ เสียงท้องของเรนดังขึ้น

"ไม่หิวจริงหรอ " ฉันถามเรนอีกครั้ง

"ไม่....โครก~"^._.^

"นี่ แบ่งกันคนละครึ่งนะห้ามปฏิเสธ" ฉันแบ่งแซนวิชคนละครึ่งกับเรน

"ขอบใจ..."

ฉันเพ้อหลับรู้สึกมีอะไรอุ่นๆมาโดนหน้าผากด้วยแหละหรือฉันฝันไปตื่นมาอีกทีก็ตอนเรนปลุกแถมพิงไหล่อิตาบ้าเรนด้วยดีนะน้ำลายไม่ไหล

"กลับบ้านกันเถอะ"

"กี่โมงแล้วหรอ"

"4โมงแล้ว ทุกคนกลับหมดแล้ว"

"ห่ะ!? นี่ฉันนอนหลับนานขนาดนั้น" เลิกเรียนจริงด้วยไม่เห็นนักเรียนเลย มีก็แต่พวกชมรมกีฬาที่ซ้อมกันอยู่ เรนลุกคนก่อนจะยื่นมือมาหาฉัน

"กลับกันเถอะ" ตึกตัก! ตึกตัก! ท่าทางของเขาช่างดูอบอุ่นจัง

"อะ...อืม"ฉันจับมือเรนแล้วลุกขึ้น

"เรน ฉันแวะไปกินเค้กร้านนายนะ รู้สึกหิวอีกแล้วสิ"

"โอเค"

"ได้นอนแล้วรู้สึกดีชะมัดด"

"รีบไปกันเถอะ หิวเเล้วว<(￣︶￣)>"ว่าแล้วฉันก็จับมือเรนแล้ววิ่ง

🌻 ***End Episode 🍭***