คำเตือน  นิยายเรื่องนี้มีความรุนแรง มากพอสมควร หากท่านใดไม่ชอบกรุณากดออกค่ะ

สวัสดีค่ะ  ดิฉันเป็นหนึ่งในนักเรียนห้อง3 ห้องที่อันตรายที่สุด พร้อมจะมาเผยแพร่ความสนุกให้ทุกคนฟังแล้ว

นิยายเรื่องนี้สร้างมาจากความคิดและเพื่อความสนุก หาก ไม่ชอบรีบออกจากนิยายนี้อย่างด่วน เพราะนิยายนี้มีความดาร์ก และอื่นๆอีกมาก ทำให้ ใครบางที่ไม่สามารถรับได้  กรุณาออกจากนิยายนี้ เพราะถือว่านักเขียนเตือนแล้วนะ

ห้องเรียนนี้มีนักเรียนทั้งหมด29คน

ดังนี้

ซ่อนสปอยล์

สมาชิกทุกคน

1 นินทา วรรธนะสิน       (เค้ก)

2 ปภาวดี สีหนุวิลล์        (งามตา)

3 พิมลรัตน์  พิศยบุตร    ( หวาน)

4 ชรินทร์ นันทนาศร      (มาเรีย) 

5 วริตา ภูภาณิชย์          (แอมม่า) 

6 หวัง   ฟาง ซิน            (ซิน)

7สุนิศา   อุดมวงศ์        (เฟย)

8 ธนชาญ    บุญดี         (ชู)

9วีรศักดิ์     วัชรจิระกุล  (เติร์ด)

10 กิตติเชษฐ์   ตรีวฒิ    (วิน)

11 เมขลา   วรรณสรณ์     (มินะ)

12 ฮิบิกิ    ยูเมะโกะ      (ฮิเมะ)

13 พชิรา   ศิริวพาสุข   ( มีน)

14 ชยุตรา   ชนะสมบัติ  (หยก)

15 ภัทรกร    สมุทรนาวา   (ภัทร)

16 นิภา อุดมวิทยา       ( เหม่ยลี่)

17 อารียา   พิจิตเจริญวงศ์   (แพรว)

18 นิภา สถานนท์       (ไอวี่)

19 ธิดา    วรวงศ์คุณากร   ( ครีม)

20 บดินทร์  ศรีสดุดี        (คิง)

21ชยพล      วงศ์สวัสดิ์      (คิว)

22 ภากร    ปิตธวัชชัย      (คีย์)

23 นโรดม    คมคาย      (หมิง)

24เจตริน   พิชชัย        (เวิน)

25 ชนนิกานต์   ชนาทิพย์    (คม)

26นันทิญา  ศิริวงศ์สกุลชัย  (นิดหน่อย) 

27 จิราภา    แพรพิไล      (เพียงขวัญ)

28 ภูวนัย   กลับเพชร        (คิม)

29 พิชญา     พินดี          (แพร)

.

.

ทั้งห้องของห้องที่3นั้นเป็นเด็กหัวกะทิทุกคน แม้แต่ในการสอบไม่มีใครตกสักคน แม้ไม่เคยสอนก็ตาม 

 ถือเป็นตำนานด้านอันตรายและการเรียน ที่บางคนคิดว่าเป็นแค่การฟลุก หรือการลอกกันของห้อง3รึป่าว

แต่ใครจะเชื่อล่ะว่าจะมีเด็กหัวกะทิเยอะขนาดนั้น 

ห้อง3นั้นได้สิทธิไม่มีครูประจำชั้น และครูประจำวิชา 

ทำให้ ทุกครั้งที่มีงานหรืออะไร ก็จะเป็นการประกาศหรือส่งใบประกาศให้ทุกห้องเรียน

ห้องเรียนที่เสียงดังปกติ ภายในห้องนั้นไม่มีครูมาสอนหรือเดินผ่านสักคน ห้อง3นั้นได้อยู่บริเวณที่คนผ่านน้อยคน ซึ่งก็เป็นสิ่งดีเพราะห้อง3บางคนไม่ชอบความเสียงดัง

"สวัสดี ที่นี่ห้อง3 เธอมาใหม่ใช่มั้ย"  แววตาอันเชือยชากับหน้าตาที่เย็นชาทำให้คนตรงหน้านิ่งไปสักพัก ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองนั้นจะเข้าห้อง3 

"อ- อ่ะ ใช่" สิ้นเสียงคนตรงหน้าก็ยิ้มก่อนจะเงียบ สิ่งที่น่าแปลกใจที่สุดคือคนตรงหน้าถึงจะมีแววตาที่เย็นชาแต่รูปร่าง และ สัดส่วนกับดีจนน่าอิจฉา 

"ฉันชื่อภัทร ซึ่งเป็นหัวหน้าห้องยินดีต้อนรับสู่ห้อง3" สายตาคนตรงหน้าก็ยัังเย็นชาเช่นเคยกับน้ำเสียงเข้มขึม ทำให้ร่างบางที่กำลังฟังรู้สึกไม่โอเค

"เออ สวัสดี ฉันชื่อ แพร " ร่างบางที่พึ่งมาถึงห้องเรียน แนะนำตัวกับทุกคนในห้อง ในขณะที่ทุกคน มองเธอโดยที่ไม่แสดงอาการอะไรมาก

"สวัสดีจ้า" สิ้นเสียงคนพูดร่างบางก็หันไปมอง สายตาไปเห็นหญิงสาวยิ้มหวานต่างจากเพื่อนที่แสดงอาการสงบ เธอเป็นคนที่น่าจะตื่นเต้นที่สุด แววตาเปล่งประกายยังกับเจอดารา 

"เออ ส- สวัสดี " ร่างบางพูดติดติดขัดขัด เนื่องจาก เพื่อนสาวคนนี้เอาหน้ามาใกล้เกินไป จนร่างบางถอยไม่ทัน

"ฉันชื่อ เพียงขวัญ เลขที่27 เรียกสั้นๆก็ขวัญ" ร่างบางพูดเสร็จก็ถอยออกมาเพื่อให้แพรไม่ตกใจ

"ให้ฉันแนะนำเพื่อนให้มั้ย" สิ้นเสียงหญิงสาวก็มองร่างบางเพื่อรอคำตอบว่าอยากรู้จักคนอื่นหรือไม่

"ได้หรอ" ร่างบาง สงสัยแต่ก็ตอบไปตามที่ต้องการ 

"ได้สิ มาๆ" ร่างเรียว ตอบก่อนที่จะพาแพรเดินไปหาเพื่อนคนอื่นๆ ซึ่งคนแรกก็เป็นคนที่เย็นชานิดหน่อย แววตาขึม แต่ก็ยิ้มบางครั้ง

"คนนี้ชื่อมีน เลขที่13 " ร่างเรียวแนะนำก่อนที่จะบรรยายลักษณะ นิสัย และอื่นๆ "มีนเป็นคนที่ยิ้มไม่มาก แต่ก็ เย็นชา พูดตรง บางครั้งก็น่ารัก"สิ้นเสียงร่างเรียว ก็ตามด้วยเสียงที่เย็นชาปมขึมและยังคงตรงมากจนแพรต้องหันไปหา 

"หยุดพูดถึงฉันแบบนั้นสักที" แววตา ของเขานั้นช่างเย็นชา มือเรียงเรียวสวยงามจนหยุดมองไม่ได้ ถ้าไม่ติดว่าเป็นหญิงคงชอบไปแล้ว 

"ขอโทษ ๆ" ร่างเรียวยกมือขอโทษเค้าก่อนจะพูดกระซิบหูร่างบาง 

"ก็เป็นคนแบบนี้แหละ " ร่างบางถึงกับอมยิ้มเกือบหลุดขำออกมา กับรางเรียวที่ขำไปเบาก่อนจะพาร่างบางเดินไปหาเพื่อนคนต่อไป

"อ่ะ" ร่างบางชนกับหนังสือที่อยู่บนโต๊ะจนมันตกพื้น ทันใดนั้นเพื่อนอีกคนกับจับทัน แววตาของแพรกลับจ้องคนนั้น และนึกใจใน 

(ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงไวขนาดนี้กันนะ )

"ขอโทษนะ คือว่าฉันซุมซ่าม" ร่างบางพูดออกไปโดยก้มหัว กลัวคนตรงหน้าจะว่าเธอตัวสั่นๆ และกลัวขนาด 

"ไม่เป็นไร ที่หลังเดินดูด้วย" ร่างหนาพูดก่อนจะหันไปช่วยงานเพื่อนเช่นเดิม

"ไปกัน เถอะ" สิ้นเสียงขวัญ เธอพาแพรเดินออกมาจากทั้งสองก่อนจะพูดเบาๆว่า 

"เดินดูทางด้วยนะ คนที่เธอทำหนังสือเค้าตกชื่อ ซิน เลขที่6 เป็นคนที่เงียบพอสมควร แต่เป็นคนดีนะ " ขวัญพูดก่อนจะชี้ไปยังคนที่จับหนังสือทันก่อนจะตกพื้น

"ส่วนคนนั้นชื่อชู เค้าเลขที่8 เค้าเป็นคนเย็นชามาก บางครั้งก็ อารมณ์ร้าย" ในขณะที่แพรฟังร่างเรียวอธิบาย หางตาเธอไปเห็นคนผู้หนึ่ง ทำให้ตาเธอโตราวกับเห็นอะไรสักอย่าง 

ดางตาเย็นชา มองกี่ครั้งก็อยากมองอีก ร่างเรียว บาง ตัวผอม เวลาเส้นผมกระทบแสงแดดยิ่งทำให้รู้สึกอยากมองเข้าไปอีก 

เค้าคนนั้นใครกันนะ?

ดางตาเย็นชา มองกี่ครั้งก็อยากมองอีก ร่างเรียว บาง ตัวผอม เวลาเส้นผมกระทบแสงแดดยิ่งทำให้รู้สึกอยากมองเข้าไปอีก 

จะเป็นใครไปไม่ได้ที่จะมีดวงตาที่สวยงามเช่นนี้ 

"เธอได้ฟังฉันพูดมั้ย" ร่างเรียวพูดพร้อมกับมองแพร แต่เธอกับหันไปมองหัวหน้าห้องที่นั่งข้างหน้าต่าง พร้อมกับลมที่พัดจนน่ามอง เรียวปากสีออกแดงๆจนน่ามอง 

"นี่ เธอมองภัทรหรอ" ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้นแพรก็ สดุ้งพร้อมกับหันมาตามเสียง ซึ่งคนตรงหน้าก็คือมีน 

"อ่ะ เอ่อ ใช่" สิ้นเสียงร่างบาง เธอก็หลบตาทันใดนั้นดวงตาเธอโตอย่างกับเจอผี เมื่อได้ยินสิ่งนี้ 

"อย่ายุ่งกับเค้าจะดีต่อชีวิตนะ" ทันทีที่ร่างบางพูดจบก็มีเสียงเย็นยะเยื่อก ข้างหลัง ร่างบางรู้สึกกลัวทันทีที่ได้ยิน เธอหันไปช้าๆ

สิ่งที่พบเจอคือหญิงสาว ผิวขาว ดวงตาสีแดงเสมือนเลือด เส้นผมสีดำสนิท แววตาเธอนั้นดุดันแถมยังจ้องมาหาแพรที่กำลังผว่า กับดวงตาที่แสนเย็นชา 

"แต่วัน แรกก็หาเรื่องเข้าตัวแล้วหรอ" ทันทีที่เพื่อนบางคนพูดออกมาเสียงดังหน่อยแพรก็ ตั้งสติไม่ทันเหมือนตกในผวัง  

ดวงตาคมหันไปสบตากับคนพูดคำเมื่อกี้ จนเพื่อนทุกคนเงียบสงบ 

"อ่ะ เออ แพร จะถึงเวลากินข้าวแล้วนั้นเราไปกันเถอะ" สิ้นเสียงขวัญร่างเรียว ก็จับมือก่อนที่จะพาออกมาจากห้องเรียน เพื่อนเดินทางไปโรงอาหาร

"นี่แพร ทำไมถึงไปหาเรื่องใส่ตัวล่ะ" ร่างเรียวชักถามก่อนจะอธิบาย ให้ร่างบางฟัง 

"ผู้หญิงคนเมื่อกี้นี้เธอชื่อฮิเมะ  เธอเป็นคนที่นับว่าอันตรายที่สุดในห้อง3 เธอมีประวัติไม่ดีหลายอย่าง แต่เธอนิสัยดี และห่วงเพื่อนมาก " ร่างเรียวอธิบายไปพร้อมกับพาแพรเดินไปยังจุดหมาย

"แต่ถ้าหากนับว่าคนในห้องนี้ ใครเก่งสุดก็มีน  ปีที่แล้วเธอสอบได้ที่1 " ร่างเรียวยังคงอธิบายไป จนร่างเรียวสัมผัสได้ถึงสิ่งไม่ชอบมาพากล

ใช่แล้วแพรยังคงอยู่ในผวัง ความกลัวครอบงำ แค่ดวงตาดวงเดียวสามารถครอบงำจนยังไม่สามารถออกมาได้ 

"แพร !! ตื่นสิ !!" ร่างเรียวตะโกนพร้อมใช้มือสบัดร่างบาง 

"อ่ะ เฮ้อ เฮ้อ น่ากลัว!! น่ากลัว!! " สิ้นเสียงร่างเรียว ร่างบางก็ออกจากผวัง และบ่นกับตัวเองเสมอ 

"ดีแล้วที่เธอต้องกลัว" ร่างเรียวพูดก่อนจะจับมือร่างบางเดินไป   ในระหว่างที่จะไปถึงจุดหมาย

#อีกด้านหนึ่ง

"เด็กใหม่ชื่ออะไรนะ" ฮิเมะถามชูเนื่องจากช่วงเวลาเช้าที่แพรเข้ามาในห้อง ฮิเมะนั้นหลับไปแล้ว และไม่มีใครกล้าไปปลุกเธอ ทำให้เธอรู้ช้า

"ชื่อ แพร นับว่าเก่งพอตัวในด้านการเรียน " ร่างหนาพูดเนื่องจากการไปสืบจนรู้ทุกอย่าง 

"แต่ซุมซามมากนะ จะไหวหรอ" ร่างหนาพูดก่อนมองฮิเมะ เธอไม่ตอบแต่พยักหน้าคิดเช่นกัน 

"ไปกินข้าวกันเถอะ" ฮิเมะพูดก่อนทุกคนจะลุกไปยังโรงอาหารที่ซึ่งทุกห้องเรียนจะได้เจอกัน 

#หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ 

ทุกคนได้เดินทางกลับมายังห้องเรียนที่สงบกับห้องเรียนที่ไม่มีใครสอนกับการเรียนด้วยตัวเอง ถึงห้องเรียนนี้จะแปลกแต่ทุกคนมีความสามารถพอตัวบางคนเก่งคอมพิวเตอร์ บางคนก็แค่มองคนอื่นก็ทำได้ แม้แต่ทำนายก็ยังมี

และบางคนก็น่ากลัวเกินกว่าจะมีใครล้ำเส้นได้ 

"นี่เด็กใหม่" เป็นครั้งแรกที่ฮิเมะเรียกกับแพรแบบนี้ ร่างบางเดินมาหาพร้อมกับทำใจ เดินมา

"เพื่อนฉันทำนายไว้ว่าจะมีเด็กมาใหม่ ที่จะมาเปลี่ยนชะตาชีวิตเราทุกคน หวังว่าจะไม่ใช่เธอนะ" ร่างบางตาโตก่อนจะงง กับสิ่งที่ฮิเมะพูด 

"ห๊ะ เอ๋!!!!???" ร่างบางพูดก่อนจะมองทุกคนที่จ้องมาหาเธอ 

"ก็อย่างที่ฮิเมะพูดแหละ เธอจะมีคุณสมบัติจริงๆหรอ" ร่างเรียวอย่างขวัญก็ยังคงสงสัยเช่นกันเพราะคนที่ซุมซามแบบนี้เนี้ยนะ จะมาเปลี่ยนทุกอย่าง 

"แล้ว ความสามารถของเธอ คืออะไร" สิ้นเสียง ร่างหนากับอึ้งกับคำพูด 

"ฉั-ฉัน เอิม ไม่มีค่ะ" ร่างบางพูดก่อนจะหลบสายตาทุกคนที่กำลังจ้อง

"ห๊ะ!!!  ฉันนึกไว้แล้ว ซุมซามอย่างนี้ " ร่างบางยิ่งรู้สึกอึดอัดที่ได้ยินเช่นนี้  ฮิเมะมองเธอก่อนจะใช้สายตาแหลมคมไปยัง  มินะ 

"อ่ะ  ฉันพูดถูกหนิ ไม่ใช่หรอ" มินะพยายามเถียงด้วยเหตุผลทุกอย่างที่มี

"ถ้างั้นแล้วเธอมาอยู่ห้องนี้ได้ยังไงหล่ะ" สิ้นเสียงฮิเมะ ทุกคนต่างมองหน้ากัน 

ก็เข้าใจอยู่หรอกที่ว่าห้อง3เป็นห้องที่มีตัวอันตรายแต่คนที่เข้าได้ ต้องมีปัญหาและเป็นเด็กหัวกะทิอยู่แล้ว  เพราะห้อง3 ได้สิทธิ์ที่ว่า นักเรียนทุกคนอยู่สบายได้โดยไม่เรียนแต่ต้องสอบผ่านทุกคนโดยคะแนนต้องสูงเทียบเท่ากับคนที่เรียนหนังสือ 

หากได้มีเส้นสายก็ไม่สามารถเข้าได้อยู่ดีเพราะก่อนเข้า ก็ต้องได้ฝึกทักษะเอาตัวรอดและทักษะ ความอันตรายของตัวเองอยู่ดี 

ห้อง3ไม่ใช่แค่ห้องอันตรายแต่เป็นห้องที่มีทักษะเอาตัวรอดโดยไม่ต้องเรียนให้เสียเวลากับ iqระดับสูง เพื่อนการค้นคว้าหาเอง 

ในการที่จะเจอนักเรียนแบบนี้นั้นหายากมากเพราะโรงเรียนนี้ทำเพื่อนนักเรียนและคุณครูที่คิดว่าห้อง3ควารได้รับการยกเว้นทุกอย่างเพราะมีความสามารถที่เก่งเกินรุ่นเดียวกันกับรุ่นพี่ทำให้มีการสร้างห้อง3มาโดยเฉพาะ

เพราะฉะนั้นการที่เข้ามาได้นั้นต้องเป็นคนมีเหล่เหลี่ยมและจุดแข็ง และทักษะเอาตัวรอดที่ดี แม้แต่คนที่ได้รับเลือกเป็นหัวหน้าอย่างภัทรก็มีความสามารถเฉพาะตัวที่นับได้ว่าไม่เหมือนใครแน่นอน

#นิยายเรื่องยเรื่องนี้น่ากลัวสำหรับคุณมั้ยถ้าหากเราเป็นหนึ่งในห้องอยากเป็นใคร 

คอมเม้นท์มากันนะ

#เวลาอดีต  

ในเวลาที่มืด ซินได้เกิดอาการที่เรียกว่าซีสเตอร์ อาการนี้นับว่าเป็นการทำนายอนาคต

"อนาคตของห้องเรานั้น มืดมนมาก  จะมีเพื่อนที่มาใหม่ มาเปลี่ยนแปลงเราทุกคน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต้องศัทธาและซื่อตรง" ซินพูดก่อนสลบไปนอนกับพื้น

"เค้าคนนั้นจะมาทำให้เราทุกคนเท่าเทียมกับคนอื่นรึป่าว" เพื่อนๆในห้องต่างพูดเสียงดัง

"แต่ฉันว่าแบบนี้ก็โอเคแล้วนะ ไม่มีเรียนแค่สอบ ในเมื่อพวกเราก็รู้หมดแล้วด้วย" คิงพูดออกมาพร้อมกับมองหน้าทุกคนให้ฟังตน

"ทำไงดี ภัทร" ฮิเมะถามภัทรที่เป็นหัวหน้าและตัวแทน ของห้อง ด้วยหน้าตาที่เหมือนคนอมทุกข์มาก

"ไม่ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น  ฉันว่าการรอจะดีที่สุด"     ภัทรพูดพร้อมกับทำหน้าตาตึงเครียด ก่อนจะให้ทุกคนแยกย้ายกัน 

"งั้นวันนี้แยกย้ายเถอะ"

#เวลาปัจจุบัน

สรุปก็คือเด็กใหม่ไม่มีอะไรที่เป็นความสามารถ งั้นน่าจะถนัดทุกอย่างแค่ไม่มีด้านไหนเด่นกว่าด้านไหนสินะ 

แววตาผู้คิดก็ยังคงสาวงามและสง่างามเช่นเคย  ( ภัทร)

ทันใดนั้นหญิงสาวหน้าหวานคนหนึ่ง ดวงตา สวยงาม ร่างผอมเรียว สง่า สุขุม และเย็นชานิดๆ 

"สวัสดี แพรฉัน ชื่อนิดหน่อย " สิ้นเสียงคนตรงหน้าร่างบางถึงกับต้องหันไปมองเพราะเสียงมันชวนให้ค้นหาอย่างบอกไม่ถูก 

"อ่ะ สวัสดี" ร่างบางตอบกลับโดยไม่คิดอะไรมาก เพราะคนตรงหน้ากลับเดินไปยังที่นั่งตัวเองเสียแล้ว

# ประกาศ!! ในวันศุกร์นี้จะมี กิจกรรมกีฬาสี นักเรียนทุกคนช่วยมาสุ่มสีด้วยค่ะ  ขอบคุณค่ะ 

ในขณะนั้นแทบทุกห้องดีใจมาก แต่ห้อง3นี้ทุกคนแทบจะไม่ดีใจเลย แค่อยากนอนในห้องที่สงบ ไม่วิ่ง ไม่เล่น 

ซึ่งมีก็ยังคงมีผู้สังเกตการณ์ "แต่เเล้วไงล่ะ ไม่มีใครบังคับพวกเขาได้แต่บางคนอาจจะอยากก็เป็นได้ หึ " ชายปริศนาพูดก่อนจะเดินหายไปตรงทางมืด

ตอนต่อไปจะอันตรายมั้ย? จะเกิดอะไรขึ้นกันนะ

"กีฬาสีปีนี้สนุกแน่ๆเลยค่ะ จะได้เห็นการแข่งของทุกห้องเรียน เนื่องจากมีการปรับเปลี่ยนในการสุ่มสีเป็น แต่ล่ะห้องเรียนค่ะ"  สิ้นเสียงประกาศทันใดนั้นห้อง3ทั้งห้องกลับแสดงสีหน้าที่ทำให้ร่างบางอย่างแพรจดจำไปตลอด

สีหน้าที่แสดงถึงชัยชนะแม้ยังไม่แข่งก็ตาม เรียวปากยิ้มยังกะจะฉีกไปถึงหู ถ้าหากนี่เป็นไททันจะไม่สงสัยเลยสักนิด แค่ปฎิกิริยาตอนเค้าประกาศว่ารวมทั้งห้อง ก็รู้สึกถึงชัยชนะแล้ว

เสียงในใจยังคงดัง(คนพวกนี้น่ากลัวและสยองมาก) 

"เอิ่มคือว่า ฉันต้องทำอะไรหรอคะ" ร่างบางถามไปด้วยความใสซื่อ เพราะตนไม่ทราบจริงๆ

"อย่าห่วงเลย เด็กใหม่"  สิ้นเสียงพูด ก่อนจะเดินมาไกล้ร่างบางพร้อมตบไหล่เบาๆ 

เซียววินาทีทันใดนั้น ก็มีเสียงมากระซิบข้างหู  "เธอแค่อยู่สบายๆ และเอาน้ำให้พวกเราก็พอ" สิ้นเสียงนั้นทำให้ร่างบางขนลุก แถมใกล้หูมาก

"อ๋อ ลืม แนะนำตัว ฉันชื่อ หยกเลขที่14" หลังจากแนะนำตัวเสร็จร่างบางก็พยักหน้า เข้าใจ 

กีฬาสีปีที่แล้ว ทุกคนต่างโดนแยกและต้องแข่งกันเอง ทำให้ไม่มีใครอยากโชว์ความสามารถเลยสักนิด ซึ่งปีนี้ก็เป็นปีแรกที่ได้รับการเปลี่ยนแปลง

กิจกรรม

- ฟุตบอลรวม

- วอลเลย์บอล

- บาสเก็ตบอล

-เทนนิส

และอื่นๆ

"ช่าง น่าสนใจ จริงๆนะ ปีนี้" สิ้นเสียงหัวหน้าห้องทุกคนต่างก็พอใจเป็นอย่างมาก

"เอาเป็นว่าทุกคนใครที่อยากเล่นอะไรก็ตามสบาย" หัวหน้า ห้องออกปากพูด ขนาดนี้ มีหรือที่จะปฎิเสธ แต่มีหรือที่จะไม่อยากเล่น

ซึ่งในการแข่งขันไม่มีกฎให้โกงไม่ได้ ซึ่งทำอะไรก็ได้  กลุ่ม นักเรียนห้อง3ไม่เคยเจอนักเรียนห้องอื่นๆ  แถมไม่เคยมีใครเคยเจอห้อง3เช่นกัน ถือเป็นการสร้างปัญหาได้เลย 

# ขอเชิญฝ่ายบริการทุกห้องเรียนที่โรงยิมค่ะ

"แพร เค้าเรียกแล้วนะ รีบๆล่ะ ยืนตรงนี้รอ" ร่างบางได้ยินขวัญพูด เช่นนั้นจึงเดินทางไปยังโรงยิม

ในขณะนั้นเกิดการพูดถึงร่างบางเป็นจำนวนมาก   "นั้นใครอ่ะ ไม่เคยเห็น" "จริงไม่เคยเห็นเลย" คนจำนวนมากต่างกระซิบกัน  

"ทำไมนานจัง" ขณะที่ขวัญยังคงบ่นออกมา ก็ยังคง รอ รอจน ทนไม่ไหวเลยเดินเข้าไป 

"เชี้ย!! "  ทันทีที่ร่างเรียวเห็นร่างบางล้มลงกับพื้นก็อารมณ์ขึ้นทันที 

"ใครทำ !!! กูถามว่าใคร!!!" ร่างเรียวตะโกนออกมาจนคนทั้งยิมกลัว 

"ใจเย็นสิ เรื่อง เล็กน้อยๆ " ทันที่ที่พูดจบร่างเรียวก็หันไปหา ต้นตอของเสียง 

"ฮิเมะ ? " ร่างเรียวยังคงงง กับสิ่งที่ฮิเมะพูดว่าเรื่องเล็กน้อย 

"อ๋อ จริงสิ ฉันลืมความสามารถเธอไปเลย" ร่างเรียวถึงกับขำกับตัวเองว่าตนลืมไปได้อย่างไรว่าความสามารถของฮิเมะนั้น รุนแรง มากขนาดไหน การที่สามารถทำให้คนตรงหน้ากดดันถึงขั้นสุดจนหมดสติไป  โดยแค่ใช้สายตา บวกกับสิ่งที่พูดในใจ 

" แต่ฉันอยากรู้ทุกอย่างที่เธอคิด " ร่างเรียวยังคงมองฮิเมะเพื่ออ่านใจ ความสามารถของร่างเรียวก็คือการอ่านใจ ทุกคน 

"อึก " ร่างเรียวตาโตและกลัวสุดขีด และ กดดัน สิ่งที่ได้รับสารจากฮิเมะคือ 

... เดียวฆ่าเลยนี่

ฮิเมะยังคงยิ้มให้กับร่างเรียวจนร่างเรียวกลัวและ ไม่ ตอบโต้อะไร

"แล้ว จะทำอย่างไร" สิ้นเสียงร่างเรียวฮิเมะกับตอบสิ่งที่ทำให้เธอไปต่อไม่เป็น 

"ปลุกเธอแล้วกลับห้อง ฉันจะเอาทุกคนกลับมาแบบปกติเลย หึ " ร่างเรียวยังคงไม่เชื่อหูตัวเองเนื่องจากไม่เคยเห็นฮิเมะ ปรานีใครเลย หรือกลุ่มไหนที่เจอเลยสักครั้ง 

(สรุปแล้วเธอมีความสามารถอะไรกันแน่)