สำหรับเราแล้ว แต่แรกเกิดมา ก็ไม่เคยได้ทำงานอะไรเลยสักครั้ง ตอนเด็กๆ เราเล่นดินเล่นทราย เล่นอะไรตามประสาเด็กทั่วไป ไม่มีอะไรแปลกเลยสำหรับเรา แต่เราเป็นเด็กที่อ่อนแอและขี้กลัว เป็นส่วนมากที่เราจะไม่กล้าทำอะไรด้วยตัวเอง และชอบให้คนอื่นทำแทนอยู่เสมอ และตลอดเวลานี้ เราอยู่แค่กับตัวเองไม่เคยคิดถึงความรู้สึกคนอื่น จนกระทั่งเวลาล่วงเลยผ่านไป.......
ตอนเราอายุ 7-8 ปี มันคือความทุกข์ครั้งแรกในชีวิตของเรา เพราะช่วงนั้น มีโทรศัพท์และเทคโนโลยีมากมายเริ่มก้าวก่ายเข้ามาในโลกมากขึ้นเรื่อยๆ และเราได้เล่นเกมจนเป็นเด็กติดเกม ชอบเล่นแต่เกม ไม่ยอมออกมาทำกิจกรรมต่างๆกับครอบครัว จนกระทั่ง......
แม่ได้โมโหขึ้นมา เพราะว่าเราเล่นยามเช้าจนค่ำ ไม่ยอมทำอะไรเลย และแม่........ก็ได้ด่าเราแรงๆเป็นครั่งแรก.......
พ่อที่ได้แต่มองดูเพราะไม่สามารถต่อต้านแม่ได้ สุดท้ายแล้ว เราร้องไห้ไปยกใหญ่จนหายใจแทบไม่ออก พ่อและแม่ก็ยังเห็นเราเป็นเด็ก เลยปลอบเราและพาเราไปซื้อขนมกิน
ตอนนั้นน่ะ เรามีความสุขมากเลยนะ ที่แม่กอดเรา มันอบอุ่นมากเลยล่ะ เหมือนเราได้เข้าไปอยู่อีกโลกเลย...
และมันก็เกิดเป็นลูปเดิมๆ วนซ้ำๆไปเรื่อยๆ
ต่อมานั้น พอเราอายุ10ปี คนเราไม่มีพลังวิเศษอันแสนเพ้อฝันกันอยู่แล้วล่ะ ดังนั้นเลยไม่รู้ ว่าใครคิดอะไรอยู่กันแน่ ช่วงนั้นเราเริ่มสนิทกับพี่มากๆ เราคุยเรื่องส่วนตัวด้วยกันตลอด จนกระทั่งเวลามรณะเริ่มใกล้เข้ามาถึงตอนนั่นเอง คุณตาที่สุจภาพไม่ดีก็เสียไป ตอนแรกเราไม่ได้ร้องไห้เลย แต่เราก็ยังคิดถึงตาคนนั้นอยู่ เพราะเราไม่ค่อยได้เจอกันเลย และเราก็ต้องมาอยู่กับยาย เฝ้ายายที่ม่านตาหลุด ดวงตามองไม่เห็น1ข้าง เราก็ได้แต่คิดว่ายายจะอยู่กับเราได้ไหมนะ
แต่ถึงแม้จะไม่ค่อยชิน แต่เพื่อคุณแม่และคุณพ่อที่เลี้ยงดูเราอย่างลูกคุณหนูมาตั้งแต่เด็กๆ เราก็ต้องอดทนสักนิดเพื่อตอบแทนพวกเขาที่เรารักอยู่เสมอ แต่ว่า.....ความสัมพันธ์ของเรากับพี่ก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น เมื่อเราทั้งสองทะเลาะกันอยู่ทุกวัน โดยไม่มีใครเอาชนะใครได้เลย แต่ก็ไม่แน่ใจว่ายายลำเอียงหรืออะไร ทำไมถึงได้ไม่ต่อว่าอะไรพี่เลย
เพราะก่อนหน้านั้นเอง......ก็เป็นข่วงฝนตกฟ้าร้อง ยายก็ได้ว่าเราที่เล่นโทรศัพท์ ทั้งๆที่......พี่ก็เล่นอยู่แท้ๆ.
.....สุดท้ายแล้ว จากเราที่คุยกับพี่เหมือนดั่งเพื่อนสนิท ตอนนี้เอง ก็คงเป็น"ศัตรู"กันแล้วล่ะ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
