ผจญภัยในโลกเกม มีทั้งหมด 7 เล่ม

1 เล่ม = 50 ตอน

ในนี้ผมสามารถลงได้ เล่มล่ะ 20 ตอน เพราะ 30ตอนหลังยังไม่สามารถติดเหรียญได้

หากใครสนใจ สามารถอ่านต่อได้ที่

นิยาย Dek-D , Fictionlog , Meb

ทะเลทรายทางทิศใต้

“นายแน่ใจนะคิวว่า มอนสเตอร์ตัวนี้เหมาะสมกับพวกเรา” ซิสรู้สึกเหนื่อย

“ขอเปิดหนังสือคู่มือนักผจญภัยอีกรอบ” คิวหายใจแรง

มินิบอส : งูทะเลทราย

เลเวล : 5

ข้อมูลพื้นฐาน : พบได้ง่ายทางทิศใต้ ถ้าลองมองให้ดี ทรายจะวนเป็นรูปสามเหลี่ยม

ไอเท็มน่าสนใจ : เขี้ยวงูสีทอง , หนังงู , หินสีเหลือง ระดับหนึ่ง

วิธีการต่อสู้ : ชนะมัน

* สำหรับนักผจญภัยเลเวลไม่ถึง 10

และสำหรับนักผจญภัยเลเวลไม่ต่ำกว่า 9

“หนังสือคู่มือราคา 5,000 ทอง ดูเหมือนจะไม่ค่อยคุ้มราคาเอาซะเลย” คิวส่ายหัว

“ชนะมัน” ซิสพูดด้วยน้ำเสียงหัวเราะ “ตลกสิ้นดี”

“ใช่ ในสมุดบอกว่า วิธีการต่อสู้คือ ชนะมัน” คิว พูดอีกรอบ

“พูดง่ายซะจริง ไอ้หนังสือบ้า” ซิสคว้าดาบเข้าไปอีกรอบ

ซิสฟาดดาบไปที่ลำตัวของงูทะเลทราย แต่กลับไม่เป็นผล “หนังของมันแข็งแกร่งจริงๆ ” ซิสพูด

งูทะเลทรายหันมากัดเข้าที่ลำตัวซิส เขาใช้ดาบค้ำไว้ เขี้ยวยาวเกินกว่าจะรับได้ ทำให้ปักเข้ามาที่แขน เลือดพุ่งออกมา ซิสแทงดาบสวนกลับไประหว่างปากของงูและกระโดดถอยออกมากดโพชั่นสีแดงไปสองขวด

“ระเบิดพร้อมอีกชุดพร้อมแล้ว” คิวโยนใส่งูทะเลทรายแต่มันหลบได้ “พลาดซะได้” ระเบิดดังขึ้นกลางอากาศ

ควันลอยฟุ้งอยู่นั่นเอง งูทะเลทรายอ้าปากขนาดใหญ่ กัดเข้ามาที่หัวของซิส เขาใช้ดาบแทงสวนขึ้นไปบนเพดานปาก เต็มไปด้วยคราบน้ำลายไหลย้อย ดาบค้ำยันเพดานที่แข็งส่งเสียง ‘แกร๊กๆ’ เขี้ยวยาวเจาะเข้าที่แขน พิษสีดำไหลตามเส้นเลือดซิส เขาเริ่มอ่อนล้า พยายามเอื้อมไปใช้ยาถอนพิษที่อยู่ในกระเป๋าคาดเอว

คิวใช้จังหวะนี้ติดระเบิดขนาดใหญ่กลางลำตัว

ตู้ม! เสียงระเบิดดังขึ้นอีกรอบ งูทะเลทรายขาดเป็นสองท่อน หางตกสู่พื้น ด้วยปากที่ยังอ้าอยู่ คิวโจมตีต่อเนื่องโดยการยัดระเบิดใส่ปากงูทะเลทราย ระเบิดดังขึ้นอีก ตู้ม!

ซิสดื่มยาถอนพิษอย่างเร็ว และร่ายเวทย์น้ำใส่ดาบโจมตีใส่ส่วนหัว ซิสดันเข้า จับดาบสองมือและทิ่มเข้าไป น้ำก่อตัวขึ้นกลายเป็นเกล็ดน้ำแข็งทิ่มทะลุผ่านผิวหนังของงู

ส่วนหางบิดกลางอากาศเป็นเกลียวแหลมหมุนอย่ารวดเร็ว พุ่งเข้ามาโจมตีทั้งสองคน คิวใช้โล่กำบังไว้ มันเริ่มทะลุเข้ามาเรื่อยๆ ซิสยืนสู้กับหัวงูอยู่ด้านหลังคิว

“ความต้านทานโล่นายแทบจะไม่เหลือแล้ว” ซิสพูด

“แต่ใจที่ต้านทานฉันยังคงอยู่” โล่คิวเป็นรูและทั้งคู่ลอยออกไป “จังหวะนี้เหละซิส อย่าให้มันกลับมาฟื้นฟูอีก ปิดฉากไปเลย”

ซิสตั้งสติร่ายเวทย์น้ำผ่านด้ามจับของดาบ แทงเข้าไปส่วนหาง ฟันขึ้น ลง และจับสองมือทิ่มเข้ากลางลำตัว เกล็ดน้ำแข็งโผล่ออกมาตามผิวหนังของงูไอเย็นลอยขึ้น งูทะเลทรายแตกเป็นคริสตัลลอยทั่วฟ้า

“กำจัดมันได้แล้ว เย้” คิวลุกขึ้นมา โยนโพชั่นให้ซิสสองขวดและกดให้ตัวเองอีกสองขวด

ไอเท็มที่ได้รับ หินสีเหลืองระดับหนึ่ง เกล็ดงูสามแผ่น

“โถ่ นึกว่าจะได้เขี้ยวงูสีทองซะอีก” คิวบ่น

“เอาน่า ชนะมันได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว” ซิสพูดต่อขณะนั่งลง “รู้สึกว่ามันโหดกว่าที่หนังสือบอกซะอีก แต่ทำไมในหนังสือนายบอกว่าเหมาะสำหรับนักผจญภัยไม่เกินเลเวล 10”

“คงเป็นเพราะเรายังไม่แข็งแกร่งมั้ง” คิวตอบ

“อาจจะใช่”

ทั้งคู่ มุ่งหน้ากลับเมือง นกสีขาวบินผ่านหมู่เมฆ แมลงป่องตัวเล็กมุดเขารูทราย ต้นกระบองเพชรยืดและหดหนาม ตามลมหายใจ

ก่อนหน้านั้น 3 เดือน

ป้ายรถเมล์ในเมืองชนบท นกตัวใหญ่สีเทา กำลังป้อนหนอนสีเขียวให้ลูกนกบนต้นไม้

เด็กหนุ่มผมหยิกยาวสีน้ำตาล ดวงตาสีน้ำตาล ยืนรอรถประจำทาง สะพายกระเป๋าสีดำไว้ด้านหลังและเปิดจดหมายที่ดูเหมือนว่าจะเปิดอ่านหลายรอบ เขาพับลงอีกครั้ง หน้าซองเขียนส่งถึงแม่จากซิส น้ำตาไหลกองอยู่ปลายขอบตา แต่ก็พยายามเช็ดออก มองไปที่ฟ้า

รถประจำทางมาถึงพอดี เสียงประตูเปิด พร้อมกับรอยยิ้มของคุณลุงที่ขับรถประจำทาง

“ว่าไง” คุณลุงพูด “ตกลงจะขึ้นไหม ประตูเปิดนานแล้วนะ!”

“ไปครับ” ซิสก้าวขึ้นรถ

เดินทางเข้าสู่หมู่บ้าน ซึ่งเป็นบ้านเกิดของตนเอง ด้วยเวลาที่ผ่านไปกว่า 5 ปี ในการใช้ชีวิตขอบเมืองเพื่อศึกษาเล่าเรียน ในระดับมหาวิทยาลัย และได้ทำงานอยู่ที่นั่น ไม่คิดไม่ฝัน ว่าตัวเองจะได้กลับมาอยู่ในที่แห่งนี้อีกครั้ง

บ้านที่ไม่มีคนอยู่มานาน ย่อมมีฝุ่นเป็นธรรมดา ซิส ทำความสะอาดบ้านหลังเล็ก ที่เต็มไปด้วยใยแมงมุม เศษกระดาษ

“ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าเห็ดยังไม่ขึ้นในบ้าน” ซิสหัวเราะ “อย่าใช้คำว่าบ้าน นี่มันแผ่นไม้บังลมบนพื้นดินขนาดเล็ก”

หลังจากนั้นเขาเริ่มที่จะจัดของเข้าที่ ใช้เวลาไม่นาน กรอบสี่เหลี่ยม มีแผงไม้กั้น หลังคารั่ว มีแค่ที่นอน และห้องน้ำ เมื่อนานมาแล้วห้องเล็กนี้เคยเป็นของแม่เมื่อเขายังเด็ก แต่ปัจจุบันแม่ของซิสย้ายไปอยู่กับพ่อและทำงาน

ซิสกลับมาอยู่ที่นี่อย่างโดดเดี่ยว ไม่มีไฟฟ้า มีเพียงตะเกียงส่องแสงเท่านั้น

เขานั่งลงและมองไปยังขอบฟ้า

“แม่งเอ้ย ทำไมชีวิตต้องเป็นอย่างงี้ว่ะ” ซิสโมโห ตะโกนผ่านหน้าต่าง

ความโกรธตัวเอง ในภาพอดีต ย้อนกลับมาทำร้ายจิตใจเขา ภาพในหัวก็ไม่ต่างกัน นึกถึงแต่สิ่งที่มันทำร้ายจิตใจของเขา ความเชื่อที่เขาเชื่อมาตลอดในตอนที่เขาโต กลับไม่ใช่อย่างที่ควรจะเชื่อ

เขาเปิดจดหมายอีกรอบ ลายมือไม่ค่อยสวยงามเท่าไหร่นัก

‘ผมทำงานอยู่ สบายดีครับ ไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมพ่อและแม่เลย รอให้งานเข้าที่เข้าทางก่อนนะครับ จะไปหา’

น้ำตาไหลไปที่ปลายหางตาอีกรอบ ซิสรู้ตัวดีว่าเขามาถึงทางตันสุดๆ ของชีวิต ไม่มีเงินจะดำเนินชีวิตอีกต่อไปในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า เจ็บใจที่ตนเองเลือกงานเพราะคนอื่น ทำให้เขามีชีวิตที่ทุกข์ทรมาน

แต่หนึ่งปีก่อนหน้านั้น เขาเข้าสู่หนังสือจำนวนมากจึงทำให้เขากลับมามีชีวิตอีกครั้งหนึ่ง

นกบินมาเกาะที่ต้นไม้ แมวสีส้มผสมขาว แอบมองซิสผ่านหน้าต่าง

เวลาผ่านไป ตั้งสติได้ ก็คิดได้ว่า ตัวเองนั้นยังไม่ได้กินอะไรเลย แถมยังหิวมาก

ความหิวทำให้ซิสกินอย่างเต็มที่ ในร้านอาหารที่ตอนเด็กเขามาประจำ ตอนนั้นไม่ใส่พริก แต่ตอนนี้ขอเผ็ด เพื่อจะได้อะไรเขาก็ยังไม่เข้าใจ และดูเหมือนคนที่ทำอาหารให้เขากินไม่ใช่ป้าคนนั้นอีกแล้ว ดูแล้วน่าจะเป็นลูกสาวของแกมากกว่า

เวลาผ่านไปหลายวัน ซิสเดินสมัครงานในหมู่บ้าน คนตัดไม้ , ผ่าฟืน , ปลูกข้าว , เก็บผลไม้ แต่ยังไม่มีตำแหน่งว่าง ไม่มีวี่แววจะได้งานทำ

“นี่เราต้องกลับมาทำงานที่เราไม่ถนัดอีกแล้วใช่ไหม” ซิสพูดคนเดียว

“เอาหน่าอย่าเลือกงานนักเลยมีอะไรให้ทำก็ทำไป ยอมรับชะตากรรมในอดีตที่ผ่านมาซะ!”

เขารู้ตัวเองดีว่าไม่ถนัด ตอนที่อยู่ในขอบเมืองเขาทำงานสารพัดระหว่างเรียนมหาวิทยาลัย และงานล่าสุดขนย้ายท่อเหล็กซึ่งทำได้ไม่นาน

ซิสเดินวนเวียนอยู่ในหมู่บ้าน

“ซิส ใช่ไหม” เด็กหนุ่มรุ่นเดียวกันตะโกนเรียก

“นายเป็นใคร”

“ให้ตายเถอะ” เด็กหนุ่มทำหน้าเซ็ง “ฉันจำนายได้เสมอ ไม่ว่าจะเปลี่ยนไปสักกี่ปี แต่นายตอบแทนฉันด้วยการลืม มันน่าเสียใจซะจริงๆ”

“เอ่อ พอดีฉันไม่รู้จักนาย ฉันรู้จักแต่เพื่อนของฉันในหมู่บ้านนี้” ซิส อธิบาย “เพื่อนฉันมีดวงตาสีฟ้า ชอบกินขนมปัง เวลานอนก็นิ่งสนิทเหมือนคนตาย ที่สำคัญ ชอบทำอะไรโง่ๆ ไปด้วยกัน”

“พอแล้วซิส นายนี่มัน..” คิวพูดแทรกขึ้นมา

จากนั้นเขาทั้งคู่ก็เดินไปในหมู่บ้าน ผู้คนบางตา ร้านอาหารไม่กี่ร้าน ซิสรู้สึกสงบกว่าตอนที่อยู่ขอบเมือง ความวุ่นวาย ที่ไม่มีสิ้นสุด ต่อให้เป็นเวลานอน ก็ยังคงมีเสียง แต่หมู่บ้านที่เขาจากมาไกล เปลี่ยนแปลงไปไม่มากนัก

“นี่คิว”

“ว่าไง”

“ช่วงนี้นายทำอะไรอยู่” ซิสถาม

“ก็ไม่ทำอะไรนะ” คิวพับจดหมาย “สองสามวันมานี้ ต้องช่วยเหลืองานศพคุณปู่น่ะ”

“ไม่ หมายถึงนายทำงานอะไรรึเปล่า” ซิสมีสีหน้ากังวล

“เป็นอะไรไป ต้องการหางานรึยังไง” คิวพูดเสริม “เอาเป็นว่าถ้าสนใจ พรุ่งนี้มาเจอกันที่ลานจอดรถร้านสะดวกซื้อนะ วันนี้ฉันขอตัวก่อน”

คิวท่าทีดูเหมือนจะรีบ ก็เลยคุยกันไม่จบ ส่วนซิส ก็ว้าวุ่นใจ วิตกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น และยังไม่เกิดขึ้น

“สูดลมหายใจลึกๆ” ซิสบอกกับตัวเอง

ลานจอดรถ

“ลานจอดรถ ก็มีแต่รถเต็มไปหมด”

ซิสเดินวนไปรอบๆ เหมือนความรู้สึกสงสัยอะไรบางอย่าง

“พร้อมไหมซิสคุง” เสียงตะโกนมาจากด้านหลัง “ทางด้านนี้”

ซิสเดินตามคิวไป เพื่อไปยัง “ทางหนีไฟ”

“นี่เรามาที่นี่ทำไม” ซิสถาม “มันมีงานอะไรให้ทำงั้นหรอ”

“เดี๋ยวก็รู้” คิวอมยิ้มเล็กๆ “ว่าแต่ขอถามคำถามสักสามข้อก่อน”

“เล่นเกมล่าสุดเมื่อไหร่” คำถามข้อที่หนึ่ง

“6 ปีที่แล้ว” ซิสตอบ ใบหน้าคิวผิดหวัง “ก็มีบ้างตอนเรียนและทำงาน แต่ไม่ได้เต็มที่เหมือนเมื่อก่อนตอนเราอยู่ด้วยกัน”

“คิดว่าทักษะการเล่นเกมของตนเอง ให้กี่คะแนน เต็ม 10” คำถามข้อที่สอง

“ถ้าเป็นรูปแบบผจญภัย เก็บเลเวล หาของ ให้ 7 แต่ถ้าลับสมอง ลองปัญญา เอาไป 2 พอ” ซิสหัวเราะ

คิวรู้สึกมีความหวัง

“อะไรคือจุดเด่นของนาย” คำถามข้อที่สาม

“ไม่มี” ซิสตอบ

“ไม่มีไม่ได้นะเว้ย” คิวหยุดเดิน “อะไรที่บ่งบอกว่านายเป็นนายมากที่สุด โดยที่ตัวเองรู้จักตัวเอง”

“ฉันรู้เรื่องเกี่ยวกับเกมมากกว่าสิ่งอื่น แต่ก็ไม่ได้มากไปกว่าใครนะ” ซิสอธิบาย “ฉันหาทางชนะบอสได้เสมอ แต่ต้องใช้หัวคิดหน่อยนะ”

“เพราะฉันรู้ไงว่า ฉันพามาไม่ผิดคน ฮ่าๆ” คิวเปิดประตู

ในห้องขนาดกลาง ผนังสีเทาเข้มประดับไปด้วยลายการ์ตูนท้องทะเล อีกด้านเป็นภูเขา มีรูปวัวถือค้อนใหญ่แขวนอยู่ โคมไฟรูปฟักทอง

“ยินดีต้อนรับนักผจญภัย วันนี้คุณผจญภัยแล้วหรือยัง” เสียงประกาศจากลำโพง

“งานอะไร เฝ้าคอมพิวเตอร์รึเปล่า” ซิสพูดลอยๆ

“ลองมองไปรอบๆ นายเห็นอะไรบ้าง”

“ก็ มีโต๊ะ ไม้กวาด กล่องกระดาษ โซฟา แล้วก็ผู้ดูแลประตู” ซิสพูดเสริม “แต่เดี๋ยวนะ ประตูนั่นมันแปลกๆ ว่าไหม”

“ใช่แล้วล่ะ ประตูมิติ เขาเรียกกันว่าอย่างนั้น ชื่อจริงๆ ฉันไม่รู้หรอก” คิวกอดคอซิส เดินตรงไปที่ประตู “เพื่อเป็นการไม่เสียเวลา เข้าไปกันเลย!”

แสงสาดส่อง แรงลม ทำให้ตัวซิสเด้งออกมาจากประตูคล้ายคลื่นน้ำยืดหยุ่นอยู่ระหว่างเสาสองข้าง

“คิว คิว!” ซิสตะโกนเรียก “คิว!”

ผู้คุมประตูเดินมาจับตัว แล้วนำไปที่ห้องกักขัง ถามข้อมูลว่าเป็นใครมาจากไหน แล้วทำไมถึงไม่ผ่านเข้าไป ซิสพยายามเล่าเรื่องราวให้ฟัง แต่ก็ไม่ได้ผล เวลาผ่านไปสักพัก

คิวโผล่กลับมา เขาใช้เวลาอธิบายให้ผู้คุมประตูอยู่สักพักหนึ่ง กว่าจะเจรจากันเข้าใจ

“คิว นายเกือบทำฉันตาย”

“ขอโทษที ฉันลืมไป ว่าต้องทำอะไรก่อน” คิวพูดต่อ “จริงๆ แล้ว เราควรจะลงทะเบียนยืนยันตัวตนก่อน เราจะเข้าไปไม่ได้ถ้าไม่มีไอ้นี่” ชี้ไปที่กำไลข้อมือ

“กำไรข้อมือ” ซิสกำลังนึกถึงผู้คนมากมายที่สวมกำไรข้อมือ

คิวพาซิสออกจากทางหนีไฟ เพื่อเข้าไปสู่ร้านสะดวกซื้อ ในร้านเต็มไปด้วยขนม อาหาร โมเดลตุ๊กตาสัตว์ประหลาด หน้าตาแปลกๆ หุ่นปั้นนักผจญภัย ตลับเกม แผ่นพับ แผนที่เกมที่เขาทั้งสองคนเคยเล่น ทุกสิ่งอย่าง เหมือนกับโลกในเกม

“ฉันชอบร้านสะดวกซื้อนี้จัง” ซิสบอก

“ดีแล้วที่ชอบ นายจะเจอสิ่งที่นายชอบอีกเยอะ” คิวพูด

“คิว ขอคุยก่อนสักแปปนึงได้ไหม ฉันมีอะไรสงสัย” ซิสพูดเสริม “นายตั้งคำถาม ฉันตอบคำถาม เหมือนการสมัครงานไปแล้ว แต่นายยังไม่ได้บอกว่าจะให้ไปทำงานอะไร”

“งานที่ต้องทำ คือ นายต้องค้นหาเศษเสี้ยวความถนัดเพื่อทำสิ่งนั้น บางคนใช้พรสวรรค์ บางคนใช้พรแสวง” คิวเคาะประตูในร้านสะดวกซื้อ “บางคนทำตลอดชีวิต บางคนแค่ชั่วคราว แต่ฉันแค่แนะนำในสิ่งที่ฉันทำอยู่”

“งานอะไรของมัน เดินเข้าทางหนีไฟ แล้วก็เข้าประตู” ซิสรู้สึกสงสัย

ในหัวของซิสเต็มไปด้วยคำถาม ถ้าให้เขาเดา น่าจะเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับ พ่อมด แม่มด เวทย์มนต์ แบบที่เขาเคยดูมาในโรงภาพยนตร์ แต่ในอีกมุมหนึ่ง ก็ทำให้คิดถึง การทำงานด้านมืด การค้ายาเสพติด การทำสิ่งผิดกฎหมาย เพราะต้องมีคนดูแลประตู ประตูนั้นจะส่งเราไปไหน ซิสก็ยังไม่รู้

“คิว! ฉันไม่อยากทำงานผิดกฎหมาย ขอตัวก่อน” ซิสลุกจากที่นั่ง

“เดี๋ยวก่อน” ประตูเปิดออก แต่คิวหันมาคว้าตัวซิสไว้ “ฟังนะ สิ่งที่ฉันจะบอก นายอาจจะไม่เชื่อ หรืออาจจะว่าฉันบ้า นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันต้องพานายมาพิสูจน์ด้วยตาของนายเอง และที่เรากำลังทำ คือ การเริ่มต้น”

“อะไรล่ะ พูดออกมา สัญญาฉันจะไม่ว่านายบ้า” ซิสคิ้วขมวด

“เอาล่ะ” คิวสูดลมหายใจ “ฟังฉันนะ อีกด้านของประตู คือ โลกแห่งเกม เกมที่เราเคยเล่นกัน แต่อันนี้เป็นความเหมือนที่สมจริง ในโลกแห่งนั้นมีผู้คนสามารถทำมันเป็นอาชีพได้ ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่านายเหมาะกับวิธีการไหน”

“เข้าประตูไปเพื่อเล่นเกม คอมพิวเตอร์เนี่ยนะ” ซิสหัวเราะ “เราทั้งสองคนบ้าไปแล้วจริงๆ”

“ไม่เชิง” คิวเสริม “อย่างบางคนก็ออกแบบตุ๊กตาเกี่ยวกับเกมขาย ฉันว่านายน่าจะทำอะไรในแบบของนายออกมาขายได้บ้าง แววตานายกำลังเป็นทุกข์เรื่องเงินนะ”

ซิสนิ่งเงียบไปถึงคำที่แทงใจดำเข้าเต็มๆ เหมือนกับว่าซิสไม่สามารถปิดบังปัญหาที่เขากำลังเผชิญอยู่ได้ คิวผู้ที่เป็นเพื่อนเขามายาวนานที่สุด ถึงแม้จะจากกันไปประมาณ 5 ปีกว่าๆ แต่ก็ยังคงรับรู้ได้ ด้วยสายตา

“เอาเถอะ ฟังดูโง่ๆ ดี ฉันชอบ ถ้าได้ทำในสิ่งที่ฉันพอทำได้นะ” ซิสพูด “สิ่งที่เราควรทำอันดับแรกคืออะไร”

คิวพาซิสเดินเข้าไปในประตู ห้องคล้ายกับทำบัตรประจำตัว เอกสาร ถ่ายรูป สแกนนิ้วมือ ซึ่งเท่าที่มองแล้ว สิ่งนั้นไม่ได้ใช้เลยสักนิด เพราะมีรอยฝุ่นเต็มไปหมด คงมีแต่ตู้เก็บเอกสารมีสัญลักษณ์วงกลมเล็กๆ สองวง ที่เหมือนว่าจะเปิด - ปิด อยู่เป็นประจำ

“ลุงพิล อยู่ไหมครับ” คิว ส่งเสียง ไม่มีวี่แววตอบกลับ

“ซิส ค่าใช้จ่ายอยู่ประมาณ 100,000 ทอง” คิวชี้ไปที่สายรัดข้อมือของเขา

“แย่แล้ว” ซิสก้มหน้า เขารู้สึกถึงปัญหาที่เขากำลังเผชิญอยู่เช่นเดียวกับการกระทำที่ผ่านมา

“ฉันไม่มีเงินขนาดนั้นหรอก ทั้งตัวมีแค่ 500 ทอง นายมีให้ยืมก่อนไหม” ซิสพูดขึ้นอีก “ฉันดำรงชีวิตอยู่ด้วยเงินวันล่ะ 6 ทองเอง”

“ขอคิดดูก่อนนะ” คิวครุ่นคิดสักพัก

เงาด้านหลังก็โผล่ออกมา

“ไม่เป็นไรลุงรอได้” ลุงพิลเดินมาด้านหลัง

“ลุงพิล ไม่ได้เจอซะนาน นี่เพื่อนผม เขาต้องการไปผจญภัย” คิวพูดอย่างดีใจ

“เงินมา ของไป แค่นั้นจบ” เสียงดุดัน และแผ่วปลาย “สบายดีนะ คิว”