หลังจากแต่งตัวเสร็จฉันจึงเดินลงบรรไดมาที่ชั้น1ของบ้านเนื่องจากฉันกำลังจะไปทำงาน

"ริน แกกำลังจะไปทำงานหรอ"พี่ติณพี่ชายของฉันถาม

"อืม มีไร"

"อย่าพึ่งไป พี่มีอะไรจะบอกแก"

"อะไร"

จู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในบ้าน

"นี่ปืน เลขาของแก"

"เลขางั้นหรอ หนูไม่เอา"

"แกไม่เอาไม่ได้ แกต้องมีเลขา พี่ไม่มีเวลาคอยดูแลแกหรอกนะ"

"นี่รินโตแล้วนะพี่ติณ"

"แล้วไง ยังไงแกก็ยังเด็กสำหรับพี่ ยังไงแกก็ต้องมีเลขา"

"แต่...."

"ไม่ต้องแต่ ปืนกูหวังว่ามึงจะทำได้ดีนะ"

"ครับท่าน"

"เชิญครับ คุณริน"

ฉันทำหน้าพอใจ ใช่ฉันไม่พอใจทำไมพี่ติณต้องทำเหมือนฉันยังเด็ก

ฉันสะบัดหน้าแล้วเดินออกจากบ้านทันที

#ในรถ

"คุณริน จะแวะที่ไหนหรือเปล่าครับ"

"ไม่ต้อง แล้วก็ไม่ต้องมาถามถ้าฉันไม่ได้สั่ง

"เอ่อ ครับคุณริน"

ปืนขับรถมาเรื่อยๆจนมาถึงที่บริษัท

ฉันเปิดประตูแล้วลงจากรถ ฉันเดินเข้ามาในบริษัทปืนก็เดินตามฉันมาติดๆ ฉันไม่สนใจเดินมาที่หน้าลิฟ นิ้วเรียวชี้ไปที่ชั้น12 ไม่นานประตูลิฟก็เปิดออกฉันเดินเข้ามาในลิฟปืนก็เดินเข้ามาในลิฟเหมือนกัน

"ตามฉันมาทำไม"

"ก็ผมได้รับคำสั่งให้มาเป็นเลขาของคุณรินนะครับ"

"ไม่ต้อง จะไปไหนก็ไป"

"คงจะไม่ได้นะครับ ท่านสั่งผมมาผมก็ต้องทำ"

"หึ งั้นก้แล้วแต่นายแล้วกัน"พูดไม่รู้เรื่องนักใช่มั้ย

ไม่นานประตูลิฟก็เปิดออกฉันก็เดินออกจากลิฟแล้วเดินมาที่หน้าห้องทำงานของฉัน

"ริน ทำไมวันนี้มาเช้าจังล่ะ แล้วนั่นใคร?"พิมเลขาของฉันเอ่ยถาม

"ก็ปกตินะ ส่วนนี่เลขาของฉัน"

"อ้าว แล้วฉันล่ะ"

"แกก็เป็นรองเลขาชั่วคราวไปก่อนนะ"ที่เราพูดด้วยกันแบบนี้ก็เพราะว่าพิมเป็นเพื่อนสนิทของฉันคนเดียว

"ชั่วคราวคือไร"

"วันนี้ฉันมีนัดมั้ย"

"มี นัดคุยงานกับคุณชาร์ล"

"อืม เอาตารางนัดให้เลขาของฉันแล้วก็เอางานของเธอมาให้เลขาของฉันทำด้วย"

"มันจะดีหรอแก"

"ทำไมจะไม่ดี แกเป็นรองเลขาแค่ช่วยงานนิดๆหน่อยๆก็พอ"

"อืม เอางั้นนะ"

"อืม แล้วก็เพิ่มโต๊ะกับเก้าอี้ในห้องฉันด้วย"

"โอเค"

คุยกับพิมเสร็จฉันก็เปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วเดินมาที่โต๊ะแล้วนั่งลงบนเก้าอี้

ไม่นานก็มีแม่บ้านยกเก้าอี้และโต๊ะมาวางไว้ข้างๆโต๊ะของฉัน พอทำอะไรเสร็จแม่บ้านสองคนนั้นก็เดินออกไปจากห้องของฉัน

"นั่งสิ"

"ครับ คุณริน"

ปืนลุกขึ้นแล้วเดินมายืนอยู่ตรงหน้าฉัน

"นี่คือเอกสารที่คุรินต้องเซ็นครับ"

"อืม วางไว้สิ"

"ครับ คุณริน"ปืนพยักหน้าพร้อทกับเอาเอกสารวางบนโต๊ะทำงานของฉัน

"เอ่อ....คุณรินครับ"ปืนเรียกชื่อฉัน

"อืม นายมีอะไร"ฉันขานรับแล้วเอ่ยถาม

"คือ....ผมมีธุระด่วนน่ะครับ ผมขอไปทำธุระสักครู่ได้มั้ยครับ"

"ธุระของนายมันสำคัญกว่างานของฉันหรือเปล่าล่ะ ถ้าไม่นายก็น่าจะรู้นะว่าควรไปมั้ย"

"เอ่อ....ธุระของผมไม่สำคัญหรอกครับคุณริน"

"เตรียมตัวนะ อีกครึ่งชั่วโมงฉันต้องไปแล้ว"

"ครับคุณริน"นิคตอบพร้อมกับเดินกลับไปที่โต๊ะ

ฉันเปิดเอกสารดูแล้วก้มหน้าเซ็นเอกสารตรงหน้า

"อ่ะ ฉันเซ็นเสร็จแล้ว"ฉันหยิบแฟ้มแล้วยื่นให้ปืน

"ครับ คุณริน"ปืนตอบพร้อมกับยื่นมือมารับเอกสารไปขากมือฉัน

13:00ก่อนเที่ยง

เมื่อถึงเวลานัดฉันจึงลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้อง

โดยมีปืนดินตามฉันมา ฉันเดินมาหาพิมก่อนที่จะไปเพราะฉันมีธุระด่วนที่ต้องคุยกับพิมนิดหน่อย

"พิม เดี๋ยวจะมีลูกค้าคนสำคัญเข้ามาคุยงานนะ แกต้องต้อนรับเค้าให้ดีที่สุดเลยนะ เพราะลูกค้าคนนี้สำคัญมาก"

"ได้ แกไม่ต้องเป็นห่วงฉันจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย"

"โอเค งั้นฉันไปก่อนนะ"

"อ่ะ นี่เอกสาร"พิมยื่นเอกสารมาให้ฉัน

ฉันหันไปมองปืนแล้วเดินไปที่ลิฟ นิ้วเรียวกดไปที่ชั้น1ไม่นานประตูลิฟก็เปิดออกฉันกับวีเดินเข้ามาในลิฟแล้วประตูลิฟก็ปิด เพียงชั่วอึดใจประตูลิฟก็เปิดออกฉันเดินออกมาจากลิฟปืนก็เดินตามฉันมาติดๆ น่าลำคาญชะมัดเลย

#ภายในรถ

หลังจากเข้ามาในรถแล้ววีก็เอ่ยถามฉัน"คุณรินจะไปคุยงานที่ไหนครับ"

"ร้านไวร์xxxxx"

"ครับคุณริน"วีตอบแล้วหันไปมองทาง

ไม่นานวีก็ขับรถมาถึงที่ร้านไวร์xxxx

ฉันเปิดประตูแล้วลงจากรถ ฉันเดินเข้ามาในร้านไวร์พร้อมกับวี

บรรยากาศภายในร้านดีมากๆ ประดับสไตฝรั่งเศส

หลังจากเข้ามาในร้านฉันก็เดินไปที่โต๊ะที่มีผู้ชายหล่อ สูง รวยนั่งอยู่

"สวัสดีค่ะคุณชาร์ล"ฉันเอ่ยทักบุคคลที่นั่งก้มมองอะไรบางอย่างในโทรศัพท์

"สวัสดีครับ คุณริน นั่งก่อนครับ"เขากล่าวทักทายฉันพร้อมกับมองมาที่ปืน เขาก็คือคุณชาร์ลเจ้าของบริษัทพันล้าน

ฉันหย่อนก้นลงบนเก้าอี้แล้วพูด"คุณชาร์ลจะดื่มอะไรก่อนมั้ยคะ"

"ผมสั่งให้คุณรินแล้วล่ะครับ"

"ไวร์ครับ"พนักงานเอ่ยบอกกับฉันพร้อมกับวางแก้วลงบนโต๊ะ

"ขอบคุณค่ะ"ฉันเอ่ยขอบคุณพร้อมกับยกแก้วไวร์ขึ้นมาดื่ม

หลังจากคุยงานเสร็จฉันก็เดินมาเข้าห้องน้ำ ฉันครุ่นคิดว่าคุณชาร์ลเซ็นสันญาที่จะร่วมธุรกิจกับบริษัทของฉันง่ายไปมั้ย

แต่จริงๆมันก็ไม่น่าจะมีอะไรยากหรอกแต่ก็ช่างมันเถอะ เรื่องที่ฉันควรคิดคือทำยังไงฉันถึงจะสลัดนายปืนอะไรนั่นออกไปจากชีวิตของฉันได้ หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำแล้เดินมาที่โต๊ะแล้วกล่าวลาคุณชาร์ล หลังจากนั้นฉันกับวีก็เดินมาที่รถฉันเปิดประตูรถแล้วเข้ามาในรถแล้วหย่อนก้นลงบนเบาะ

หลังจากนั้นปืนก็ขับรถออกไปจากร้านไวร์ทันที

"คุณรินหิวไหมครับ"ปืนเอ่ยถามฉันในขณะที่กำลังขับรถอยู่

"ฉันไม่หิว"ฉันตอบปืนแล้วหันหน้าหนี

"แต่คุณรินยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่หรอครับ"

ฉันเงียบไม่ตอบอะไร

"คุณรินครับ"

"มีอะไร"ฉันหันฟน้าไปถามปืน

"กินอะไรหน่อยนะครับ เดี๋ยวผมแวะร้านอาหารให้นะครับ คุณรินอยากกินอะไรครับ"

"ฉันไม่กิน แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!!"

"ไม่ได้หรอกครับ ถ้าคุณรินเป็นอะไรไปผมจะแย่เอานะครับ่"

"พูดไม่รู้เรื่องรึไงว่าไม่ต้องมายุ่งกับฉันน่ะ ห้ะ!"ฉันพูดเสียงดังใส่ปืน

"ป่าวครับ ผมแค่ทำตามหน้าที่"

"หึ นี่จำใส่สมองของนายเอาไว้นะว่าฉันไม่จำเป็นต้องมีนาย ไม่ต้องเอาหน้าของนายมาเจอหน้าฉันอีกเข้าใจมั้ย"

"เข้าใจครับ แต่ผมคงทำให้คุณรินไม่ได้"

"นายนี่มัน หื้ย!"ฉันทำหน้าไม่พอใจแล้วหันหน้าไปอีกทาง

ปืนขับรถมาจอดที่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่งเป็นร้านชื่อดัง

พูดไม่รู้เรื่องหรือไง ก็บอกแล้วไงว่าไม่หิว น่าลำคาญที่สุดเลย

ปืนเปิดประตูแล้วก้าวขาลงจากรถแล้วปิดประตูรถหลังจากนั้นเขาก็เดินอ้อมมาเปิดประตูให้ฉัน แต่มีหรอฉันจะลง หึ!ฉันไม่ลงหรอก

"เชิญลงด้วยครับคุณริน"

"ฉันเงียบไม่ได้ตอบอะไรไป"

"จะลงมั้ยครับ"

ฉันเงยหน้าขึ้นมองหน้าปืนแบบไม่พอใจอย่างมาก

"คุณรินจะลงดีๆ หรือจะให้ผมอุ้มครับ"

ฉันตกใจเล็กน้อยกับคำพูดของเขา

เขาทำให้ฉันหงุดหงิดมากที่สุดเลยฉันไม่เคยหงุดหงิดแบบนี้มาก่อนเลย

ฉันก้าวขาลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในร้านอาหารโดยที่ไม่รอปืนเลย

ที่ฉันยอมลงไม่ใช่เพราะฉันยอมแพ้หรอกนะ ฉันแค่ลำคาญ

ฉันเดินไปที่โต๊ะแรกฉันกำลังจะเลื่อนเก้าอี้ออกแต่ปืนเอื้อมมือมาขยับเก้าอี้ออกให้ฉัน

"เชิญนั่งครับ"ปืนเอ่ยบอกกับฉันพร้อมกับยิ้มหวานให้ฉัน

"ขอบใจนะ แต่คราวหลังไม่ต้องฉันทำเองได้".

"ไม่เป็นไรครับ เป็นหน้าที่ของผมยู่แล้ว"

"ฉันไม่ได้สั่ง นายไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้"

"ผมเต็มใจครับ"

สิ้นเสียงเขาฉันก็ไม่พูดอะไรอีก

ไม่นานก็มาพนักงานมารับออเดอร์

"สวัสดีครับคุณริน รับอะไรดีครับ"

"สปาเก็ตตี้1จาน"

"ครับ แล้วอีกท่านรับอะไรดีครับ"

"เสต็ก1จานครับ"

"ครับ รอสักครู่นะครับ"พูดจบพนักงานก็เดินจากไปทันที

"เลิกยุ่งกับฉันสักทีได้ไหม"

"ทำไมล่ะครับ คุณรินไม่สะดวกใจที่จะร่วมงานกับผมหรอครับ"

"ใช่ รู้ก็ดีแล้ว ออกไปจากชีวิตของฉันซะทีสิ"

"น่าเสียดายจังเลยนะครับ ผมไม่ใช่คนที่เปลี่ยนใจง่ายด้วยสิ"

"นี่นายทำไมหน้าด้านแบบนี้ห้ะ!"

"อ้าวจริงหรอครับ ผมไม่เคยรู้เลยนะครับ"

"นะ นายนี่มัน โอ้ยยฉันจะทำยังไงกับนายดีนะหึ!"

"คุณรินอย่าไล่ผมเลยนะครับ ผมจะทำงานให้ดีที่สุด"ปืนพูดพร้อมกับมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่จริงจัง

"ก็ได้ ฉันให้เวลานายแค่เดือนเดียว ถ้านายยังทำให้ยอดของบริษัทฉันเพิ่มขึ้นไม่ได้นายต้องเลิกยุ่งกับฉันตกลงมั้ย"

"ตกลงครับ ผมทำได้แน่นอน"

หึ นายไม่มีทางทำได้หรอก

ไม่นานพนักงานก็เอาอาหารมาเสิร์ฟ ฉันหยิบช้อนขึ้นมาแล้วตักสปาเก็ตตี้ในจานเข้าปาก

"คุณรินชอบกินสปาเก็ตตี้หรอครับ"

ฉันมองหน้าปืนแต่ไม่ได้พูดอะไรเพราะเคี้ยวสปาเก็ตตี้อยู่

หลังจากกินเสร็จฉันก็กลับไปที่บริษัท

#ภายในรถ

"คุณรินครับ"

"อะไร"

"ป่าวครับ ไม่มีอะไร"

"แล้วเรียกฉันทำไม"

"เอ่อ....ขอโทษครับ"ปืนเอ่ยบอกกับฉันพร้อมกับฉันหน้ามาหาฉันแล้วหันไปมองทาง

"อีกเรื่องนะ ช่วยมองถนนมากกว่ามองหน้าฉันด้วย"

"เอ่อ....คะ....ครับคุณริน"

"ทำไมนายถึงตกลงที่จะมาเป็นเลขาให้ฉัน"

"ท่านเป็นคนขอให้ผมมาเป็นเลขาของคุณรินครับ"

"นายก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมาเป็นเลขา

ฉันก็ได้หนิ ทำไมไม่ปฏิเสธไปล่ะ"ฉันถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ผมไม่อยากปฏิเสธครับ ผมยินดีที่จะทำงานนี้ครับ"

"ถ้าถึงเดือนหนึ่งแล้วนายยังทำยอดให้บริษัทของฉันไม่ได้ล่ะก็ฉันไล่นายออกแน่"

"ครับ"ปืนตอบฉันแล้วยื้มมุมปากอย่างเจ้าเล่