แด๊ดดี้สุดที่รัก
ตอน กอดแรกในชีวิต
รถแท็กซี่วิ่งมาจอดอยู่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ที่มีกำแพงสูงเลยหัวล้อมรอบอยู่
"ขอบคุณค่ะ" เด็กสาววัยสิบแปดลงจากรถ เธอดูร่าเริงแจ่มใส
"นี่บ้านหนูเหรอ" ลุงแท็กซี่แก่ๆลดกระจกยื่นหน้าออกมาถามสาวน้อยที่เพิ่งก้มโค้งให้กับเขา
"ค่ะ อ๋อไม่ใช่หรอกค่ะ บ้านพ่อบุญธรรมของหนู" เนรัญชลาตอบ
"โห้ว! โคตรรวยเลยยัยหนู โชคดี ๆ" ลุงตาโตก่อนจะบึ่งรถออกไป
"โชคดีค่ะ ฮิ ๆ" เด็กสาวโบกมือลา กระโปรงลายสก็อตของเธอปลิวไหวๆ
เนเน่เป็นสาวน้อยที่สูงโปร่งและขายาว เนื้อตัวเพรียวบางเอวเล็ก ใบหน้าเรียวคมจมูกจิ้มลิ้มตาตี่แบบสาวหมวย มองข้างๆเอวของเธอบางเฉียบยิ่งกว่าอะไรดี
"สวัสดีครับคุณหนู" ยามแก่ๆเลื่อนประตูเปิดออกแล้วโค้งให้สาวน้อย
"สวัสดีค่ะลุงยักษ์ อุ๊ไม่ต้องๆ หนูยกกระเป๋าเองได้ค่ะ" เสียงใสแจ๋ว
สาวน้อยเงยมองคฤหาสน์ที่สูงใหญ่สีฟ้าครามอย่างตื่นตะลึง เธอจากบ้านนี้ไปหลายปี ได้กลับมาเยี่ยมไม่กี่หน ทว่าทุกครั้งที่กลับมาก็อึ้งในความหรูหราทุกครั้งไป
ขณะกำลังเดินผ่านสวนดอกไม้หน้าบ้าน หนุ่มรูปงามก็เดินออกบ้านมาคู่กับแม่บ้านแก่ๆอีกคน
"สวัสดีค่ะคุณพ่อ" เนเน่ยกมือไหว้หนุ่มรูปงามที่มีผิวขาวซีด เค้าตัวสูงมากและยังหุ่นหมีแบบฝรั่งตัวหนาๆ
"สวัสดีจ๊ะ" เสียงแหบพร่าตอบกลับมา ใบหน้าหล่อเหลาดูอิดโรย
"สวัสดีค่ะป้ามะลิ" เนเน่ดูจะดีใจกว่าที่ได้เจอแม่บ้านวัยหกสิบปี หล่อนเองที่เลี้ยงดูเธอมาแต่แบเบาะ
"ไม่กอดหน่อยเหรอ" คุณพ่อบุญธรรมกางสองแขนออก รอให้สาวน้อยเข้ามาสวมกอด
ฟุ่บ! เนเน่กระโดดกอดป้ามะลิที่กำลังอ้าแขนรอเธอเช่นกัน
ฟื่ด! เสียงลมหายใจเข้ารุนแรง ใบหน้าอันหล่อเหลาบูดเบี้ยวด้วยความไม่สบอารมณ์
ก่อนหน้านี้เอกธาดาเป็นมหาเศรษฐีที่รวยมากและยังเจ้าชู้เพลย์บอย สาเหตุเดียวที่เค้ายังไม่มีเมียคือคบไปเรื่อย เบื่อก็เลิกแล้วหาใหม่
นางเอกในวงการยังเคยมีข่าวกับธาดาตั้งหลายสิบคน กระทั่งเค้ารู้ตัวว่าจะจากโลกนี้ไปจึงรู้ว่าทั้งหมดที่ทำมาไร้ค่าเหลือเกิน
เงินทองก็ไม่สามารถเอาไปได้ ความหล่อและสาวสวยของเขาก็คงไม่ยินดีจะตามไปโลกหน้า สิ่งเดียวที่เค้ารู้สึกถึงได้ว่าสำคัญจึงเป็นลูกสาว ทว่าไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ เค้าต้องการส่งมอบความพยายามที่ทำมาทั้งชีวิตให้กับเธอ นั่นคือทรัพย์สมบัติที่มีทั้งหมด
"แม้ซักครั้งนึง ซักครั้งนึงที่จะได้สัมผัสรสชาติการเป็นพ่อคน ไม่ได้เลยหรือ" น้ำเสียงแปลกๆชวนให้สาวน้อยสะดุ้ง
ทำไมเค้าขอกอดนะ กลับมาทุกครั้งก็ไม่เคยอะไร ไม่มาเจอหน้าด้วยซ้ำไป เจอกันก็แค่ตอนทานข้าว! เนเน่คิดในใจ
"กอดคุณธาดาเถอะค่ะ" ป้ามะลิคลายแขนออกจากเอว
สาวน้อยกระเถิบเท้าออกข้างแล้วเงยหน้าสูงมองร่างใหญ่ๆตรงหน้า หัวใจของเธอสั่นระรัวเมื่อได้กลิ่นน้ำหอมของเค้า
สายตากราดมองร่างตรงหน้าอย่างไม่คุ้นชิน รูปกายของเค้าเหมือนผีดิบที่หล่อเหลาในหนัง ซึ่งมีผิวขาวซีดและนัยน์ตาคมสีน้ำตาลอ่อน
หมับ! แขนใหญ่ๆรวบรัดร่างเพรียวบาง อุ๊!สาวน้อยตกใจ ใบหน้ากระแทกกับหน้าอกพ่อเลี้ยงดังปั่ก
จมูกเล็กบู้บี้แก้มแดงช้ำ ใบหน้าหล่อเหลอก้มต่ำลงมาแล้วจมูกโด่งๆของเค้าก็บรรจบลงที่กระหม่อมน้อย
ฟ่อด! ธาดาจูบบนกระหม่อมแล้วสูดกลิ่นผมหอมๆของเนเน่เข้าปอด
ฮือ! ทำไมเค้าทำแบบนี้! สาวน้อยคิดในใจ สองแขนเรียวเล็กของเธอเริ่มโอบรอบกายที่หนาใหญ่ สองเต้าของเธอแนบแน่นกับอกแข็งๆของพ่อเลี้ยง
ตุ๊บ! ๆ ๆ เสียงหัวใจของเขาดังกระแทกหูเด็กสาว หล่อนพลอยใจเต้นระรัวจนได้ยินหัวใจตัวเองเต้นแข่งกับคุณพ่อ ตึ่กตั่ก! ๆ
เอวที่เล็กบางของเนเน่ทำให้แขนของธาดากอดเธอแล้วมันล้นเหลือ มือของเขาจึงเลยตกลงไปที่แก้มก้นของเธอทั้งสองข้าง
หมับ! มือใหญ่ๆทาบแนบตูดที่โค้งงอน สาวน้อยร้อนผ่าวขึ้นมาทันที มันเป็นความร้อนในอกที่ลามลงมาถึงท้องน้อย ชวนให้หายใจไม่ออกและตัวอ่อนระทวยจนแทบจะยืนต่อไปไม่ไหว
อ้อมแขนที่อบอุ่นส่งต่อความรักได้อย่างน่าเหลือเชื่อ
ความอบอุ่นมันเป็นอย่างนี้เองเหรอ! เนเน่ครุ่นคิดในใจ
"ต่อไปนี้หนูต้องเรียนและทำงานไปด้วยนะ ธุรกิจที่มีหนูจะต้องดูแลให้ได้ภายในหนึ่งปี" เสียงธาดากระซิบอยู่บนหน้าผากของเนเน่
ลมหายใจของเขาที่พ่นรดผมหน้าม้าทำให้ใบหน้าเรียวเล็กร้อนฉ่าไปหมด ขณะพูดริมฝีปากนุ่มๆของเขาถูรูดหน้าผากของสาวน้อยจนเธอสยิวเกร็ง
"ห๊ะ ทำไมล่ะคะ แล้วคุณจะไปไหน ทำไมต้องรีบร้อน" เนเน่ถามกับหน้าอกที่บดแก้มของเธอ
ไร้เสียงตอบรับใด จู่ๆเม็ดฝนก็ร่วงกราวลงมาบนผมสีน้ำตาลช็อกโกแลต ติ๋ง! ๆ
หนุ่มใหญ่คลายกอดแล้วเดินเข้าบ้านไปก่อน ทิ้งความสงสัยอัดแน่นอยู่ในหัวสาวน้อย
"ป้ามะลิคะ เข้าบ้านกันฝนตกเดี๋ยวไม่สบาย" เนเน่ลากกระเป๋าจนตัวเอนแล้ววิ่งเข้าบ้าน
"ช้าๆค่ะเดี๋ยวล้ม ฝนไม่ได้ตกนะคะคุณหนู"
สาวน้อยหยุดชะงัก เธอแบมือเล็กๆแล้วแหงนมองขึ้นไปบนฟ้า พลันใดเสียงมากมายก็แว่วดังในหัว
"หา! ฝนไม่ตก แล้วเมื่อกี้น้ำอะไรหล่นบนหัว เค้าร้องไห้รึ?"
"ไม่นะเป็นไปไม่ได้ ผู้ชายที่แข็งแกร่งและไร้หัวใจอย่างเค้าไม่เคยจะหลั่งน้ำตา"
แด๊ดดี้สุดที่รัก
ตอน ข่าวร้าย
ฮือ! ๆ ๆ สาวน้อยนอนร้องไห้อยู่บนเตียงโดยไม่ยอมลุกลงไปทานข้าวมื้อเช้า
ด้วยเมื่อวานธาดาได้เรียกทนายส่วนตัวมาเขียนพินัยกรรมมอบทรัพย์สินทั้งหมดให้กับเนเน่ เธอจึงใจหาย
ด้วยความร้อนใจเมื่อคืนเธอจึงไปเค้นถามความจริงจากหนุ่มมหาเศรษฐีพ่อเลี้ยงของเธอ ทว่ากลับไม่ได้คำตอบกลับมา
เธอจึงไปถามป้ามะลิ ป้าแม่บ้านที่เลี้ยงเธอมาแต่แบเบาะ ความสัมพันธ์ของเธอกับป้าจึงไม่ต่างอะไรกับแม่ลูก เธอได้ความจริงว่าคุณพ่อเป็นโรคร้ายเกี่ยวกับไต และเขากำลังจะตายในไม่ช้า
หัวใจดวงน้อยแทบแหลกสลาย เด็กสาวร้องไห้ตั้งแต่เมื่อคืน ยามเธอตื่นได้ร้องไห้จนหมดแรงหลับไป ทว่าพอตื่นขึ้นมาก็ร้องอีก ซ้ำๆ จนเช้า
ใจนึงเนเน่รู้สึกแค้นธาดาที่ปกปิดเรื่องนี้กับเธอ เค้าไม่สนิทสนมและทำเหมือนเธอไม่ใช่ลูก และอีกใจนึงเธอรู้สึกโกรธตัวเองที่ไม่มีเวลาได้ตอบแทนพระคุณพ่อเลี้ยงคนนี้ ถึงจะไม่แท้แต่ก็เป็นผู้มีพระคุณคนเดียวของเธอ
ก๊อก! ๆ ๆ เสียงเคาะประตูดัง บานไม้แกะสลักสีทองสั่นไหว
"หนูไม่กินค่ะ ป้ามะลิกินก่อนเลย" สาวน้อยร้องตอบมาจากเตียงใหญ่หรูหราในห้องนอนอันกว้างใหญ่โอ่โถง
แกร๊ก! จู่ๆประตูห้องที่ล็อคไว้อย่างดีก็โดนกุญแจไขเปิดเข้ามา
ร่างสูงใหญ่ของธาดาค่อยๆเดินโซเซมานั่งบนขอบเตียง ข้างๆเอวเด็กสาวที่นอนคว่ำหน้าซุกหมอน
"จะมัวเสียใจทำไม นี่มีเวลาไม่มากแล้วทำไมไม่ใช้เวลาด้วยกัน" เสียงทุ้มต่ำชุ่มเย็นผิดกับคุณพ่อเมื่อก่อนที่มั่นใจเกินตัวและใจร้อนปากดี
เนเน่ได้ยินก็ตกใจด้วยรู้ว่าเขาปลงแล้วเพื่อเตรียมลาโลก
สาวน้อยเอียงหน้าเรียวสวยเพื่อปาดน้ำตาถูหมอน "ทำไมไม่รีบบอกหนู อย่างน้อยหนูจะได้รีบกลับมาดูแลคุณ"
"ก็มานี่แล้วไง ถ้าเรียนไม่จบจะดูแลธุรกิจของนี่ได้ยังไง" ธาดาเอ่ยพลางลูบหลังสาวน้อย เค้าไม่กล้าแทนตัวเองว่าพ่อได้เต็มปาก
"ไม่ดู หนูไม่ดูแลอะไรทัังนั้น ฮือ! ๆ " สาวน้อยร้องไห้ขึ้นมาอีกยก หนุ่มใหญ่จับตัวของเธอพลิกหงายแล้วก้มมองหน้าที่เลอะน้ำตา
"จำไว้ คนที่เป็นก็ต้องอยู่ต่อ เพื่อเป็นเกียรติให้คนที่จากไป" ธาดาเอ่ยพลางใช้หลังมือใหญ่ปาดน้ำตาบนแก้มแดงๆ ทีละข้าง
"คุณไม่เห็นจะตายซักหน่อย แน่จริงก็อยู่ช่วยกันดูแลสิ" เด็กสาวพูดทั้งน้ำตา ขณะนอนเงยมองใบหน้าคมขลังเบื้องบน
"เอาเป็นว่าลงไปกินข้าวก่อน เดี๋ยววันนี้มีอาจารย์มาสอนแล้ว" ธาดายิ้มแห้งๆตอบ เนเน่ยอมลุกแล้วกอดแขนใหญ่ๆไว้ด้วยมือสองข้าง เธอพยุงคุณพ่อลงจากบันใดด้วยความรู้สึกแปลกๆแต่ก็เต็มใจทำเพราะเหลือเวลาไม่มาก
ที่ชั้นล่างมีอาหารมากมายเรียงรายอยู่บนโต๊ะ ส่วนมากจะเป็นปลาและผัก ซึ่งผิดแปลกจากแต่ก่อน
ป้ามะลิตักข้าวใส่จานและทักขึ้น "คุณธาดาคะ วันนี้จะมีพยาบาลมาสัมภาษณ์งานค่ะ"
อืม! คุณพ่อพยักหน้าอย่างไรัอารมณ์
"สัมภาษณ์ สัมภาษณ์ทำไมคะ" เด็กสาวถามป้าด้วยอาการร้อนรน หันมองสีหน้าคุณพ่อก็ไม่สู้จะดีเลย
"เอ่อ คือ เอ่อ" ป้ามะลิอ้ำอึ้ง
"ต่อไปนี้อาการจะค่อยๆแย่ลง ต้องหาคนมาดูเเลนี่น่ะ อาจช่วยตัวเองไม่ไหว เผลอๆลุกไปฉี่ไม่ได้ด้วยนะ หิ! ๆ" คุณพ่อบอกความจริงเพราะไม่มีเวลาเหลือให้ปิดบัง
อีกทั้งพยายามเปลี่ยนทุกอย่างให้เป็นเรื่องตลก แต่ฟังแล้วตลกร้ายเกินทน
สาวน้อยหลุดปากโพล่งออกมาด้วยความรู้สึกในใจ ทุกคนสะดุ้ง แม้กระทั่งตัวเธอเองก็เช่นกัน
"ไม่เอาค่ะ ต่อไปนี้หนูจะดูแลคุณเอง หนูไม่เคยได้ดูแลคุณเลยทั้งๆที่คุณส่งเสียเสี้ยงดูหนูมาตั้งขนาดนี้"
หิ! ๆ คุณพ่อฉีกยิ้มที่เป็นยิ้มจริงๆแบบเห็นฟันเขี้ยวแหลมๆ เขาดูพออกพอใจกับข้อเสนอ
"นะ นะคะ อย่าให้หนูรู้สึกผิดเพราะว่าไม่ได้ทำอะไรให้คุณเลย" เนเน่จับแขนกล้ามโตเขย่า แววตาและสีหน้าของเธออ้อนวอนสุดใจ
"ได้สิ" เสียงตอบกลับมาห้วนๆแต่ฟังแล้วรู้สึกชื่นใจ
เมื่อรู้ว่าจะได้ใกล้ชิดสนิทสนมกับพ่อเลี้ยงสุดหล่อคนนี้ เหมือนกำแพงความห่างเหินที่ตั้งมาหลายสิบปีพังทลายลงในพริบตา
ฟู่วส์! ใบหน้าเรียวเล็กเอนแนบกล้ามแขนโตๆ ลมหายใจพวยพ่นออกทางจมูกจิ้มลิ้ม
อีกใจนึงเด็กสาวก็รู้ดีเช่นกันว่าตัวเองกำลังยอมรับการจากไปของเขา!
แด๊ดดี้สุดที่รัก
ตอน อยู่ดีๆก็รวยล้นฟ้า
เช้าวันนี้มีรถพยาบาลมารับธาดาออกไปรักษาที่โรงพยาบาลชั้นนำ นอกจากเค้าจะฟอกไตแล้วยังต้องฉีดยาที่บินตรงมาจากฝรั่งเศษเพื่อฟื้นให้ร่างกายคงอยู่ได้นานที่สุด
ซึ่งยานั่นแพงหูฉี่ นับเป็นการยืดอายุที่ใช้เงินเยอะมากๆ
"ทำไมเค้าไม่ให้เราไปด้วยนะ" เสียงบ่นพร่ำดังอยู่ในสวนดอกไม้หน้าบ้าน หากจะเรียกให้ถูกคงต้องเรียกว่าทุ่งดอกไม้ส่วนตัว เพราะว่ามองไปทางไหนก็มีแต่ดอกไม้หลากสีกว้างสุดลูกหูลูกตา
ความกว้างขวางของคฤหาสน์นี้ เทียบว่าหากจะเดินไปประตูหน้าก็เหมือนเดินจากปากซอยไปท้ายซอยนั่นเอง
สาวน้อยเดินบ่นให้พุ่มดอกไม้ฟัง มือก็เด็ดกลีบกุหลาบร่วงหล่นเป็นทาง "ทำไมรู้สึกคิดถึงเค้าจังเลยนะ อยากไปด้วยก็ไม่ให้ไป"
"คุณหนูคะ ครูฝรั่งมาสอนอังกฤษค่ะ" เสียงป้ามะลิประกาศออกไมค์ตามหาเนเน่
"หืม วันนี้มีเรียนอีกแล้วเหรอ"
เด็กสาวในชุดบ้านๆแบบเสื้อยืดกางเกวขาสั้นวิ่งกลับเข้าคฤหาสน์หลังใหญ่ ความที่เธอประหยัดจึงใส่เสื้อยืดตัวเล็กที่ซื้อมาตั้งแต่ตอนม.3
เสื้อมันเลยรัดรูปจนเห็นอกน้อยๆที่ชี้ตั้งได้รูป กางเกงผ้าขาสั้นก็เป็นกางเกงที่ซื้อตลาดนัดข้างๆโรงเรียนประจำ มันสั้นจนเห็นขายาวๆที่เรียวสวยแบบต้นขาใหญ่ไล่เล็กลงมา ตูดสองข้างไม่ใหญ่แต่งอนเด้งขึ้นเตะตา สัดส่วนแบบนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ
ภายในห้องรับแขกมีครูสาวฝรั่งนั่งรอบนโซฟาหนังอันหรูหรา ป้ามะลิชงกาแฟมาให้หล่อนจิบรอพลางๆ สักพักเนเน่ก็วิ่งมาถึง
ซู๊ดดด! อา! ครูฝรั่งยกแล้วกาแฟซด แล้วทำเสียงชื่นใจ กลิ่นเมล็ดกาแฟคั่วบดหอมฟุ้งไปกับไอสีขาว
"โหว! หนูขอแบบนั้นซักแก้วนึงได้ไหมคะแม่มะลิ" เนเน่เอ่ย
"ป้าค่ะ"
"คุณพ่อไม่อยู่ซักหน่อย หนูอยากเรียกแบบนี้ค่ะ" สาวน้อยเถียงได้น่ารักน่าชัง
ฮิ! ๆ ป้าแม่บ้านหัวเราะแล้วออกไปชงกาแฟ เนเน่นั่งลงตรงข้ามครูแล้วทั้งคู่ก็เริ่มเรียนภาษา ธาดากำชับกับว่าเธอจะต้องฟัง พูดและเขียนอังกฤษได้คล่องภายในสามเดือน
"มาแล้วค่ะ เค้กมะพร้าวกับคาปูชิโน่ร้อน" ป้ามะลิกลับมาพร้อมของกิน
"ฮิ ๆ ขอบคุณค่ะ" สาวน้อยซดกาแฟพลางตักเค้กกินอย่างเอร็ดอร่อย
ฮิ! ๆ คุณครูสาวหัวทองก็จิบกาแฟและสอนไปด้วย ทั้งคู่ดูเข้ากันได้ดีมาก เพียงไม่กี่ชั่วโมงเนเน่ก็ฟื้นความรู้ที่เคยเรียนมาได้หมดแล้ว
บรืนน! ๆ ๆ มีเสียงรถหลายคันแล่นเข้ามาในบ้าน
มีทนายคนเดิมเดินนำหน้าคนสามที่คนเข้ามาในห้องรับแขก พวกเขายืนอยู่ข้างๆโซฟาแบบเรียงแถวหลังตรงเผงอย่างกับทหาร
พาลให้สาวน้อยใจคอไม่ดีเมื่อยังไม่เห็นคุณพ่อเลี้ยงกลับมา
คนนึงก้มแล้ววางกระดาษลงบนสมุดของเนเน่ "คุณเนรัญชลาช่วยเซ็นรับบัญชีเงินฝากตรงนี้ด้วยครับ"
สาวน้อยกราดสายตาอ่านเอกสารจนพอเข้าใจว่ามันเป็นการโยกเงินจากชื่อคุณพ่อมาเป็นชื่อของเธอ ที่สะดุดตาคือมันมีเลขศูนย์เยอะมาก เยอะจนนับไม่ไหว
"หน่วย สิบ ร้อย พัน หมึ่น แสน ล้าน สิบล้าน มันเท่าไหร่กันแน่คะ" เนเน่อ่านออกเสียง
"หนึ่งหมึ่นสองพันกว่าล้านบาทครับ" เจ้าหน้าที่ตอบ ครูสาวถึงกับอ้าปากค้าง เนเน่ก็เช่นกัน
แกร่ก! ๆ มือน้อยลงลายเซ็นต์ด้วยความงงๆ ด้วยเข้าใจว่าเป็นคำสั่งจากคุณพ่อจึงยอมเซ็นลงไปแต่โดยดี
"เอกสารสิทธิ์ในการครอบครองอสังหาริมทรัพย์และที่ดินทั้งหมดค่ะ" เจ้าหน้าที่สาวยื่นแฟ้มสีดำๆมาตรงหน้า
เนเน่เปิดดูแล้วอ่านตรงบรรทัดสรุป "บ้านจัดสรรร้อยกว่าหลัง โรงแรม รีสอร์ท และสนามกอล์ฟ"
ครูสาวกำลังซดกาแฟ สองมือเธอสั่นเมื่อได้ยินรายการทรัพย์สิน หูก็ตั้ง ตาค้างโต
งั่ม! ๆ เนเน่ตักเค้กใส่ปากแล้วเคี้ยวไปอ่านไป "สระว่ายน้ำ ฟิตเนส และศูนย์การประชุมกับพิพิธภัณฑ์ศิลปะ"
เค่ก! ๆ เธอสำลักจนหน้าดำหน้าแดง จากนั้นอ่านต่อ "ไร่ผลไม้ ฟาร์มแกะ คอกม้าอีก ห๊ะ รวมสองพันเจ็ดร้อยห้าสิบหกไร่"
พร่วด! กาแฟพุ่งออกทางจมูกครู
ตุบ! ๆ ๆ ครูสาวเอามือปิดปากแล้วลุกเดินปรี่จะไปล้างหน้า
เจ้าหน้าที่อีกคนวางแฟ้มหนาเตอะลงแล้วกล่าวต่อ "ยังไม่หมดครับ"
"อะไรอีกคะ" เนเน่ถามขณะใช้มือเปล่าจ้วงเค้กขึ้นมาอม
"รายการรถที่คุณหนูจะต้องเซ็นรับอีกร้อยกว่าคัน"
ปุก! สาวน้อยสำลักจนเค้กพุ่งออกปาก
"ยังมีทองคำและเครื่องประดับด้วยครับ"
โครมม! คุณครูเป็นลมล้มลงไปกองหน้าประตู
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
