ตอนที่1

"เลขา"

"นายครับ คุณท่านไห้ไปทานข้าวที่บ้านครับวันนี้"

"ฉันไม่ไปอ่ะ" อ่ะแฮ่ม! หวัดดีฉันชื่อเทียร์นักธุรกิจสาวสวยฉันอายุ26แล้ว ตอนนี้ฉันอาศัยอยู่ที่บ้านหรูของฉันเอง ทุกวันพ่อฉันจะโทรมาชวนฉันไปทานข้าวที่บ้านแต่ฉันไม่ไปหรอกนะ ไม่ใช่ฉันอกตัญญูหรอกแต่เป็นเพราะทุกครั้งที่ไปพ่อกับย่าฉันกดดันไห้ฉันแต่งงานมีครอบครัวนี่สิ และนี่ก็เป็นเหตุผลที่ฉันมาอาศัยที่คอนโดแหละนะ

**เข้าเรื่อง**

"นายครับ..คุณท่านบอกว่าถ้านายไม่ไปคุณท่านจะยึดหุ้นบริษัททั้งหมดครับ" "เอ๊ะ!!นี่พ่อฉันกล้าใช้วิธีนี้มาขู่ฉันหรอ"ฉันรู้สึกโมโหในใจนิดๆแต่ฉันก็ไม่มีทางเลือกนี่นาา ไปก็ไปวะ "นายกลับไปพักผ่อนเลยนะคินเดี๋ยวฉันขับรถไปเอง"

"อ๋อ..ได้ครับ" หลังจากเคลียร์งานเสร็จฉันจึงขับรถไปที่บ้าน

"ถึงบ้าน" "มาแล้วหรอจ๊ะหนูเทียร์" นี่คือเสียงของเมียน้อยพ่อฉัน หลังจากที่แม่ฉันตายไปได้แค่7วัน พ่อฉันก็เอานังนี่เข้ามาในบ้าน ฉันไม่ตอบคำถามที่ยัยนั่นถาม ฉันเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างคุณย่า "กินข้าวกันเถอะ" เสียงพ่อฉันเอ่ยปากพูด *สักพัก* "เทียร์จ๊ะ ตอนไหนจะแต่งงานล่ะจ๊ะ คุณพ่อกับแม่แล้วก็คุณย่ารอมา2ปีกว่าแล้วนะจ๊ะ

น้ามีลูกชายเพื่อนน้าอยู่นะ เดี๋ยวน้าแนะนำไห้รู้จักนะจ๊ะ"ฉันรีบวางช้อนลงอย่างแรงด้วยความโมโห "นี่!!ฉันจะบอกอะไรไห้เทอฟังนะ1.เทอไม่มีสิทธิ์เรียกแทนตัวเองว่าแม่กับฉัน

2.เทอไม่มีสิทธิ์มายุ่งเรื่องส่วนตัวฉัน และฉันก็เคยบอกแล้วว่าฉันไม่อยากแต่งงาน" "เทียร์!!แกต้องหาแฟนภายในเดือนนี้และต้องแต่งภายในปีนี้ นี่คือคำสั่งเด็ดขาดจากพ่อ ถ้าแกไม่ทำตาม หุ้นบริษัทจะตกเป็นของเฟิร์สครึ่งนึง" "พ่อ!!!" เสียงฉันตะคอกใส่พ่อด้วยความเจ็บใจ "เฟิร์ส"คือลูกชายเป็นลูกติดของยัยเมียน้อยนั่นของพ่อฉัน เกิดก่อนฉัน5ปี แต่ฉันไม่นับเป็นพี่หรอก เขาดีกับฉันทุกอย่างแต่คิดอย่างเดียวคือเขาเป็นลูกของยัยเมียน้อยนั่นฉันเลยไม่ค่อยชอบเขาเท่าไหร่ "คุณย่าคะ ช่วยเทียร์ด้วย" "เอาตามที่พ่อเขาพูดนั่นแหละเทียร์ ย่าก็อายุเยอะแล้วย่าก็อยากอุ้มเหลนอยากเลี้ยงเด็ก ถือว่าย่าขอนะจ๊ะหลานรัก" "แต่...คุณย่าคะ เทียร์ไม่อยากแต่งงาน เทียร์ไม่อยากเป็นเหมือนแม่" "ยัยเทียร์!!!" พ่อฉันตะคอกใส่ฉันเสียงดัง "คุณคะไม่เอานะคะ" เสียงยัยเมียน้อยนั่นบอกกับพ่อฉัน "คุณย่าคะ เทียร์กลับก่อนนะคะ..สวัสดีค่ะ" "ขับรถดีๆนะจ๊ะหลานรัก"

จบตอน1

"ซู่วววววว....!!!!⛈️⛈️"

ขณะที่ฉันกำลังขับรถกลับบ้านอยู่ จู่ๆฝนก็ตกหนักทำไห้มองทางไม่ค่อยชัดบวกกับความมืดของเวลากลางคืนด้วย "เอ๊ะ!! นั่นอะไรน่ะ" ฉันพยายามใช้สายตามองดู "เห้ย!!นั่นคนนี่" ฉันตัดสินใจจอดรถข้างทางเพื่อลงไปดู เป็นคนอายุราวๆ50+ได้ "เห้ย!!ตายมั้ยวะเนี่ย" ฉันจึงรีบโทรเรียกรถพยาบาล จากนั้น2นาทีก็ได้มีผู้ชายคนนึงวิ่งมาฉันจึงลุกขึ้นยืน เขาสูงประมาณ183ได้ จมูกโด่ง ผิวขาว ปากอมชมพู หน้าเรียว

คิ้วดกเรียงสวย เขาหล่อเหมือนเทพที่หลุดมาจากนิยาย

แต่...ฉันก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเขาพูดว่า..."นี่คุณ!!คุณชนแม่ผมแล้วคิดจะหนีหรอ ผมเรียกตำรวจมาละ คุณเตรียมตัวนอนคุกได้เลย" ฉันได้แต่ยืนอึ้งกับคำพูดของเขา ฉันเป็นคนช่วยแม่เขาแท้ๆแต่เขากลับคิดว่าฉันเป็นคนแม่เขา โอ้ว!!พระเจ้าา จากนั้นรถโรงบาลกับตำรวจก็มาถึง "ขอเชิญคุณผู้หญิงไปสอบปากคำด้วยครับ" "ได้ค่ะ" ฉันจึงไปกับตำรวจที่โรงพัก ฉันไห้การกับตำรวจสัก1ชั่วโมงได้ จากนั้นฉันก็รีบไปที่คอนโดเพื่อพักผ่อน "ถึงคอนโด" ฉันล้มตัวนอนด้วยความเหนื่อยล้าทั้งวัน "รุ่งเช้า" ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวไปที่บริษัท

"นายครับ..เช้าวันนี้ประชุมกับหัวหน้าแต่ละแผนกนะครับ

ตอนเย็นมีนัดทานข้าวกับลูกค้าครับ" "โอเค..ไปเตรียมห้องประชุมซะ ใครมาสายหักเงินเดือนนาทีละ500บาท"

"ได้ครับนาย" หลังจากประชุมเสร็จ นี่ก็ใกล้เที่ยงละ "คิน..

นายไปซื้อกระเช้าผลไม้มาไห้ฉันทีนะ" "นายจะเอาไปทำอะไรครับ" คินถามด้วยความงุนงง "เอามาดูมั้ง" "เอ่อ..ครับๆๆ"

*ผ่านไป5นาที* "ได้แล้วครับ" "ไปเตรียมรถไห้ฉันที..ไปที่โรงพยาบาลนะ" "ได้ครับๆๆ" *ถึงโรงบาล* "เยี่ยมผู้ป่วยห้อง502ค่ะ" พยาบาลจึงยื่นบัตรห้องไห้ฉัน พอฉันเดินไปถึงฉันจึงเปิดห้องเข้าไป ก็ได้พบกับผู้หญิงคนเมื่อคืนกับชายหนุ่มรูปหล่อคนนั้น "นี่คุณ!!มาทำไมกัน ชนแม่ผมแล้วยังมีหน้ามาอีกหรอ คุณนี่มันไร้ยางอายจริงๆ ผู้หญิงแบบคุณไม่มีใครเอาหรอก" ตั้งแต่ฉันเดินเข้ามาเขาก็เอาแต่ด่าฉันจนไม่มีช่องว่างไห้ฉันได้อธิบายเลย "เอ่อ..ฉันคิดว่าคุณน่าจะเข้าใจผิดนะคะ" "เข้าใจผิดงั้นหรอ..ผมเชื่อสายตาที่ผมเห็น" ฉันจึงโมโหขึ้นมานิดหน่อย ฉันจึงตะคอกใส่เขาไป "แล้วคุณเห็นตอนที่ฉันชนรึป่าวล่ะ!!!

คุณเห็นแค่ฉันลงไปดูคุณป้าคุณก็คิดว่าฉันเป็นคนทำงั้นหรอ นี่มันตรรกะไหนของคุณกัน" เขานิ่งเงียบไม่ตอบโต้กลับ "แม่!!แม่เป็นอะไร คุณหมอๆๆแม่ผมเป็นอะไรไม่รู้"เขากดกริ่งเรียกคุณหมอ *หมอมาถึง* "ขอเชิญญาติออกไปก่อนนะครับ..คุณพยาบาลเตรียมห้องฉุกเฉิน" ผ่านไป1ชั่วโมง คุณหมอก็เดินออกมา "คุณหมอครับ แม่ผมเป็นยังไงบ้างครับ" "หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ หมอยื้อไว้ที่สุดแล้ว แต่...ร่างกายคนไข้ไม่ตอบสนองเลยครับ" "หมอ!!มันไม่จริงใช่มั้ย" เขาพูดพร้อมกับน้ำตาลูกผู้ชายที่ไหลออกมา "หมอขอตัวนะครับ" คุณหมอเดินออกไป "เป็นเพราะคุณ!! คุณชนแม่ผมคุณต้องชดใช้!!"

"ก็บอกว่าไม่ได้ชนไง!!" ฉันโมโหแต่ฉันก็อดที่จะสงสารเขาไม่ได้ เห้ย!!!นี่เขาร้องไห้จนเป็นลม "เรียกพยาบาลหน่อยคิน" *สักพัก* "เป็นไงบ้างดีขึ้นมามั้ย" เขาไม่ตอบฉัน "อ่ะนี่..กินสักหน่อยนะ" ฉันป้อนโจ๊กไห้เขา แต่เขาดันปัดทิ้ง "นี่นาย!! โตแล้วอย่าทำตัวเป็นเด็กได้ป่ะ ฉันไม่ใช่คนที่จะมาเอาใจใครแบบนี้หรอกนะ" "ผมไม่ได้ขอร้องไห้คุณมาดูแลผม!!" เขาตะคอกใส่ฉันเสียงดัง "จะตายอยู่แล้วยังมาทำเป็นเก่งอีก" "ตายก็ดีสิผมจะได้ไปอยู่กับแม่" "นี่!!ฉันหมดคำจะพูดกับนายละ ถ้าไม่กินก็นอนหิวอยู่อย่างนั้นแหละ"

ฉันปล่อยเขานั่งอ่านหนังสือโดยที่ฉันก็ทำงานของฉันไป *คร๊อกกๆๆๆ* "เสียงอะไรอ่ะ" ฉันเอ่ยถามด้วยความสงสัย"เสียงท้องนายหรอ" "อื้ม" "หิวล่ะสิ ก็บอกแล้วอย่าทำเป็นเก่งน่าาเด็กน้อย" "ฟังนะผม28แล้ว ผมไม่ใช่เด็ก"

"นายชื่อไรหรอ" "อยากรู้ไปทำไม??" "ก็จะได้เรียกถูกไงล่ะ"

"พอร์ช" "ชื่อเพราะดีนี่..นายมีแฟนรึยัง" "นี่คุณอยากรู้ไปทำไมกัน" "แค่ตอบๆมันจะตายรึไง" "ไม่มี" "อ๋อนี่ๆ ฉันชื่อเทียร์นะอายุ26" "ใครอยากรู้" เขาตอบมาแบบนี้ทำเอาฉันโมโหเลยแหละ "ปากดีนะ..นายทำงานไรหรอ" "ผมทำงานร้านอาหาร" "ลาออกมาเป็นสามีฉันสิแล้วนายจะสบาย"

..."ห้ะ!!นี่คุณจะบ้าหรอ ชนแม่ผมงานศพก็ยังไม่จัดคุณจะยังไห้ผมไปเป็นสามีฆาตกรที่ฆ่าแม่ตัวเองเนี่ยนะคุณโรคจิตหรอ??" "หลังจากงานศพแม่นายจบลง ฉันจะไห้นายคิดอีกทีละกันนะ...

...จบตอนที่2...

ตอนที่3

หลังจากงานศพแม่ของพอร์ชเสร็จ จู่ๆก็ได้มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาหาพอร์ช "น้องใช่ลูกชายผู้ที่เสียชีวิตมั้ยครับ" "ใช่ครับ" "ใช้หนี้1ล้านด้วยครับ ดอก2ล้านครับ รวมเป็นเงิน3ล้านนะครับ" "ห้ะ!!" พอร์ชร้องด้วยความตกใจ จากนั้นผู้ชายคนนั้นก็ได้เอากระดาษแผ่นหนึ่งออกมาคล้ายเป็นร่างสัญญาเงินกู้นอกระบบ พอร์ชได้อ่านกระดาษนั้นเสร็จทำไห้รู้ว่าแม่เขาได้เอาที่ดินกับบ้านที่อยู่ไปเป็นหลักประกันในการชดใช้หนี้ หากแม่พอร์ชตายโดยที่ไม่มีเงินมาใช้หนี้ไห้ยึดบ้านกับที่ดินได้เลย พอร์ชอ่านเสร็จถึงกับหลั่งนํ้าตา เอาจริงๆตอนนี้ฉันสงสารเขามากแต่การที่เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเขาจะได้ตัดสินใจในการทำสัญญากับฉันได้ จากนั้นผู้ชายคนนั้นจึงไห้พอร์ชเซ็นสัญญาการยึดบ้านกับที่ดิน "พี่ครับ..พอมีวิธีอื่นมั้ยครับ" "น้องก็เอาเงินมาไห้พี่3ล้าน" "แต่ตอนนี้ผมไม่มีเลยครับขอเวลาสัก1ปีได้มั้ยครับ" "ไม่ได้หรอกครับพี่ไห้เวลามานานแล้วครับ..น้องเซ็นเถอะครับพี่ไม่อยากใช้กำลังครับ" พอร์ชคิดอยู่สักพักจึงเซ็น จากนั้นพวกผู้ชายพวกนั้นทำการรื้อบ้านออกไปและทำการติดป้ายขายที่ดินผืนนั้น พอร์ชได้แต่นั่งร้องไห้ ฉันจึงเดินเข้าไปจับไหล่เขาเบาๆ "ผมไม่เหลืออะไรแล้วคุณ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "นายไปกับฉันก่อนเถอะ"

"ผมไม่ไปไหนทั้งนั้นอ่ะ" "นี่!!อย่าดื้อได้มั้ย มากับฉัน" ฉันจับแขนเขาลุกขึ้นไห้ไปขึ้นรถกับฉัน "คิน..ไปขับรถ" "ไปที่ไหนครับนาย" "ไปโรงแรมไงล่ะ" "ห้ะ!!นี่คุณจะบ้าหรอ คุณจะทำอะไรผม" "ก็...ฉันมองพอร์ชตั้งแต่หัวจรดเท้า" "นี่คุณหยุดความคิดบ้าๆนั้นซะ ผมไม่มีทางเอาคนที่ฆ่าแม่ผมมาทำเมียหรอก" "แน่ใจ๊??" "นายครับถึงแล้วครับ" เขายังคงนั่งนิ่งไม่ยอมลงหรือเขาคิดจริงๆหรอว่าฉันจะปลํ้าเขาจริงๆน่ะคิดแล้วก็น่าขำแฮะ ฉันแอบขำพอร์ชเบาๆ "คุณขำอะไร" พอร์ชเอ่ยถามฉันน "ป่าวน่ะ..ป่ะไปกินข้าวกันเถอะ" "นี่ร้านอาหารหรอ??" พอร์ชถามด้วยความสงสัย "ก็ใช่น่ะสิ..อย่าบอกนะว่าไม่เคยมา??" " อื้อ..คุณก็รู้นี่ว่าผมไม่มีตังค์" เขาทำหน้าเศร้า "เอาน่าา..ถือว่ามาเปิดประสบการณ์" ฉันจับมือเขาลงรถเข้าไปในร้านทันที พนักงานเดินมาฉันจึงแสดงบัตร "ลูกค้าVIPใช่มั้ยครับ เชิญทางนี้ครับ" พนักงานเดินนำทางฉันไปที่ห้องVIP "คุณลูกค้ารับเมนูอะไรดีครับ" "เอาเมนูที่ขึ้นชื่อของที่นี่มาเลยค่ะ" "โอเคครับ" พอพนักงานเดินออกไปฉันจึงคุยกับพอร์ชเรื่องสัญญา "พอร์ช เรื่องสัญญาจะเอาไง" "สัญญา อะไร??" "ก็...การเป็นสามีฉันไง

นายลืมแล้วหรอ" "คุณพาผมมากินร้านอาหารดีๆแบบนี้ก็เพราะสัญญางั้นหรอ?" "นายฟังข้อเสนอฉันก่อนสิ" "อาหารมาเสิร์ฟแล้วครับ" พนักงานเดินมาเสิร์ฟอาหาร

จบตอนที่3