......พลังความดีของตน ย่อมคุ้มครองตน......

หญิงท้องแก่ผู้หนึ่งถูกบีบให้กระโดดหน้าผา ด้วยความโหดร้ายชายโฉดที่ต้องการกำจัดเธอให้พ้นทาง เขามีคนที่คิดว่าใช่จริงๆสำหรับเขาแล้ว และเขาตกหลุมรักหญิงคนใหม่อย่างมืดบอด

ในจิตของเธอจดจ่อดิ่งลึกส่งถึงพลังคุณงามความดีที่เคยสั่งสมประพฤติมา มันมากมายและใหญ่หลวง ต่อพระศาสนา การอุทิศทุ่มเทพลังกายพลังทรัพย์และพลังสติปัญญา เพื่อค้ำจุนและสร้างเสริมศาสนสถานที่ชำรุดทรุดโทรม และริเริ่มช่วยชนบทห่างไกลไร้ทรัพย์ให้มีปูชนียสถาน ผลงานทั้งหลายเป็นที่ประจักษ์

สิ่งมหัศจรรย์ มีจริงไหม หากสิ่งมหัสจรรย์มีจริงเธอจะต้องปลอดภัย !

ชายโฉด และคนชั่วหรือจะตระหนักถึงการมีอยู่จริงของสิ่งเหนือธรรมชาติ คนดีเท่านั้นที่จะเชื่อถึงผลของกรรมดี เขาเข้าใจเพียงว่าหน้าผาที่สุดลึกเกินหยั่งถึง ย่อมไม่มีวันพลาดที่จะกลืนกินสรรพชีวิตที่ร่วงหล่นลงไปในนั้นอย่างแน่นอน และนั่นคือ ความมั่นใจและความต้องการอันแรงกล้าที่จะปลิดชีวิตเธอ

เสร็จภาระเขาและพรรคพวกพากันกลับมาฉลองชัย พวกคนโฉดย่อมพอใจย่อมสาแก่ใจกับผลงานอันเลวระยำ ไม่มีเศษส่วนแห่งความเศร้าโศกเสียใจอันมืดบอดแม้แต่น้อย ..."ผู้หญิง จะมาทำตัวเป็นแม่พระ จะมาบังอาจสั่งสอนผู้ชาย จะมาอยู่เหนือเพศพ่อได้ไงวะ กูยอมไม่ได้ ที่กูเอามึงมาอยู่ด้วยก็เพื่อชำระความแค้นเท่านั้นเอง อีโธ่ สำคัญตนไปได้"...

โอ้! บาปกรรม...กฎแห่งกรรมมันคือกฎแห่งจักรวาล มิมีผู้ใดบังอาจหลุดรอดไปได้ แม้ว่าชนเหล่าใดจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตาม

เธอผู้คอยชี้แนะคอยขัดขวางผู้เป็นสามีมาโดยตลอด มิให้คบค้าสมาคมกับคนพาล สันดานบาป มิให้โลภเพ่งเล็งทรัพย์สมบัติของผู้อื่น มิให้เอาเปรียบมิให้รังแกผู้อื่นอ่อนแอกว่า สิ่งนี้ที่ทำให้เขายิ่งไม่พอใจ

ด้วยความกตัญญูรู้คนบิดามารดา ทำให้เธอตกเป็นของเขา เธอผู้มีความงามเป็นเลิศ แต่ต้องยอมเป็นของเขาเพื่อความปลอดภัยของบิดามารดา ทั้งๆที่เธอมีคนรักอยู่ก่อนแล้ว

มันเป็นวิบากกรรมของเธอ ทุกคนต้องเจอละชดใช้นั่นเอง เธอยอมเพื่อคนที่มีพระคุณ และเธอรักมากที่สุดในชีวิต และหวังว่าคุณงามความดีของเธอ จะสามารถเปลี่ยนสันดานคนได้ แต่เธอต้องผิดหวัง ผลท้ายสุดเธอจะต้องจำใจโดดดิ่งลงเหว...

เธอหวังพึ่งสิ่งเดียวที่เธอประกอบมาตลอด คือบุญกุศล เธอภาวนา ในเวลาที่ดำดิ่งลงสู่ความมืดมิด ทำไมมันถึงลึกและไร้พื้นรองรับ หัวใจเธอยังคงเต้น เต้นต่อไป เธอรู้ตัวดีว่ายังไม่ตายสักที ไม่มีพื้นให้กระแทกให้บาดเจ็บ

มันคืออะไรกันนี่ มันคือขุมนรกหรือสวรรค์ชั้นไหนกันแน่ ที่พาเธอลอยลิ่วดิ่งลงไป ก่อนที่หัวใจเธอจะหยุดเต้น ก่อนที่วิญญานจะออกจากร่าง มีสิ่งหนึ่งฉุดดึงเธอให้ลอยลิ่ว สิ่งนั้นทั้งนิ่มนวลแต่เปี่ยมด้วยพลัง

มันคืออะไรกันแน่ เธอมิอาจมองเห็น เธอได้เพียงแต่รับรู้ มันช่างรวดเร็วแข็งแรง และอ่อนโยนจนมิอาจอธิบายหรือเปรียบเทียบกับสิ่งใดได้ สัญชาติญานรับรู้ว่าเธอปลอดภัยอย่างแน่นอนแล้ว...

แม้มีวิบากกรรมแต่กุศลก็ยังไม่ปล่อยเธอให้พินาศย่อยยับดับสลาย ผู้มีจิตกตัญญูเช่นเธอ ย่อมนึกถึงพระคุณของทุกสิ่ง โดยเฉพาะผู้ที่ช่วยให้เธอมีลมหายใจต่อไปอีกเฮือกหนึ่ง โอขอบคุณ ขอบพระคุณ ขอบพระคุณอย่างสุดใจ...

......คนดีย่อมไหลไปรวมกับคนดี......

เหมือนตายแล้วเกิดใหม่อีกครั้ง หัวใจของเธอมันเหมือนหลุดออดจากขั้วไปแล้ว มันรวดเร็วและร้ายแรงเกินกว่าที่จะคิด ตอนนั้นมีเพียงคำคำเดียวที่กังวานก้องอยู่ในสมอง ...มันจบแล้วมันจบแล้ว...จบแล้ว... เมตตา...

มันเจ็บเกินกว่าจะบรรยาย ไม่นึกว่าเขาจะโหดร้ายได้ถึงเพียงนี้ จิตใจคนช่างชั่วช้าเกินคาดจริงๆ จิตใจเธอมันแตกสลาย ก่อนที่ร่างกายจะกลายเป็นเพียงแค่ซากเนื้อ อันปราศจากวิญญาณไปเสียด้วยซ้ำ

แต่ปาฏิหาริย์ก็มีอยู่จริง เมื่อมีผู้มอบชีวิต มอบจิตใจ ช่วยเยียวยาจิตวิญญาณให้เธออีกครั้ง มอบความรู้สึกมอบความหวังให้เธอ มอบโลกใหม่ให้เธออีกครั้ง เขาคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นเลย แค่เห็นเพียงด้านหลังของเขาเธอก็จำเขาได้ทันที จนเธอเผลอเรียกชื่อเขาออกมา ..."ร่วง ร่วงใช่ไหม"...

เขาคือคนที่เคยมีไมตรีจิต เขาผู้ที่เคยมีความรักให้เธออย่างเอ่อล้น ซึ่งใครต่อใครต่างคิดว่าเขาคงลาลับจากโลกนี้ไปแล้ว เพราะความเศร้าโศกเสียใจที่สูญเสียคนรัก เวลาต่อมาเขาก็ได้หายสาบสูญไปในความทรงจำของผู้คน และไม่มีใครพบเขาอีกเลย

เขามีวิชาอะไร เขาบอกว่า..." อย่าสงสัยในตัวร่วงเลย ร่วงมิได้มีวิชาอันใดเลย เป็นเพียงคนธรรมดาที่ตั้งตารอคอยวันนี้ที่จะมาถึงเท่านั้น"...เขายิ้มอย่างอิ่มเอิบและเล่าความต่อไปว่า..."ตอนนี้เราเป็นคนใหม่และเปลี่ยนชื่อจากร่วง เป็นจำแลง เป็นชื่อที่พระผู้ทรงธรรมตั้งให้ เพราะตอนนั้นเราเสียใจมากจนจำไม่ได้แม้แต่ชื่อตัวเอง และเพิ่งนึกชื่อของเราขึ้นได้เมื่อเจอตา และที่ตาเรียกชื่อเรานี่แหละ"

ได้ยินแค่นั้นเมตตา ถึงกับน้ำตาคลอด้วยความสงสารเห็นใจในความรักของเขา ไม่คิดเลยว่าคนที่ชื่อร่วงจะรักเธอปานนั้น และที่น่าศรัทธาในตัวเขามากก็เพราะความมั่นคงในรักของเขา เขารักเธอมากถึงกับรอที่จะพบเธอจนถึงวันนี้ ซึ่งมันเป็นความหวังที่เลื่อนลอย เลือนรางเหลือเกิน

ร่วงบอกเธอต่อไปว่า..."ผู้ที่ช่วยตาไว้คือพระผู้ทรงฤทธิ์ ท่านมีวิชชา และท่านก็รอที่จะถ่ายทอดวิชชาให้กับเด็กน้อย ผู้บริสุทธิ์ ท่านบอกว่าวิชชานี้ยากมากมีเด็กน้อยที่จิตใจยังไม่เปื้อนธุลีเท่านั้นที่จะบรรลุถึงขั้นสุดยอด"...

แม้เธอ จะยังตกอยู่ในความหวาดผวามิหมดสิ้น ต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แม้จิตใจของเธอจะยังไม่ปกติ แต่เมื่อเธอรับรู้ว่าร่วงมีความรักให้กับเธอขนาดนี้ เธอย่อมเห็นใจอย่างมิอาจบรรยาย จนเธอแทบจะลืมพระผู้ทรงฤทธิ์ ผู้ให้ชีวิตเธอ

ต้องยอมรับความจริง ความจริงที่เธอยังคงมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ และความจริงที่เธอมาพบเจอกับชายที่ชื่อร่วง ผู้คอยเยียวยาความรู้สึกของเธอ

ได้พบกันครั้งแรกนับว่าเป็นบุญ แต่มิอาจร่วมชีวิตกันได้ก็เพราะมีกรรมมาบัง แต่บุญยังไม่หมดสิ้นไปเสียเลยทีเดียว มันยังคงเหลืออยู่บ้างพอที่จะทำให้พบกันอีกครั้งหนึ่ง กรรมทำให้สองคนนี้ที่เคยรู้จักกันดีต้องมาจากกันนั้นมันหมดไปแล้ว กรรมที่ต้องระทมทุข์เพราะความโหดร้ายของชายผู้หนึ่งมันหมดคงหมดไปแล้ว หากว่ามันยังคงค้างอยู่บ้างก็ตาม ตั้งแต่นี้ต่อไปเธอจะต่อสู้เพื่อปกป้องลูกให้ถึงที่สุด

......ธรรมชาติ สร้างสรรพสิ่ง......

เด็กชายผู้กำเนิดในระหว่างที่แม่ตกหน้าผา นับว่าเป็นความมหัศจรรย์เกินจริง มันเหลือเชื่อแต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว สิ่งที่น่าพิศวงยิ่งไปกว่านั้นก็ด้วยเหตุที่ว่า มิมีสิ่งใด

มาแผ้วพานต้องกายให้บาดเจ็บเลยแม้เพียงนิดเดียว

เด็กทารกผู้นี้มิใช่ธรรมดาอย่างแน่นอน โตขึ้นเขาจะเก่งกล้าสามารถเพียงใด ก็คงมิใช่เรื่องเหลือเชื่อ ก็ในเมื่อทารกนี้อยู่ในความดูแล ถ่ายทอดวิชชาจากพระผู้ทรงฤทธิ์

ด้วยอภินิหารอันเป็นที่ประจักษ์แล้วนั้น พระผู้ทรงฤทธิ์ได้มอบนามทารกน้อยนั้นว่า 'ยอดเมฆา' อันนามนี้ย่อมมีความหมายถึงความเก่งกล้าสามารถ ด้วยพระผู้ทรงฤทธิ์ได้เพ่งฌานจนทะลุถึงอนาคตของเด็กน้อยคนนี้ พบว่าเขาจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่เกรียงไกร และบำรุงศาสนาให้ความรุ่งเรืองแผ่ไพศาลจนไม่อาจจะประมาณได้

ส่วนร่วงหรือจำแลง เขาทำหน้าที่เหมือนพ่อ ทำมาหากินขยันขันแข็ง เขาต้องขยันมากกว่าคนปกติ เพราะต้องเพาะปลูก ตลอดจนหาของป่าทุกชนิดมาเลี้ยงดู เมตตาซึ่งเขาเรียกเธอว่า 'ดวงตา' หรือบางทีก็เรียก 'ตา' เฉยๆ เพราะเธอเปรียบเหมือนดวงตาของเขานั่นเอง

กระท่อมเล็กๆสองกระท่อมบนเนินเขาเตี้ยๆ หลังที่สองเขานั้นมีขึ้นมาได้ จากหัวใจรักของร่วง เขาทำมันอย่างประณีตจนน่าอยู่ สิ่งเล็กน้อยเพื่อดวงตา ส่วนอีกกระท่อมหนึ่งคือกระท่อมที่พำนักของพระผู้ทรงฤทธิ์ ซึ่งปรากฏอยู่ก่อนที่ร่วงจะมาเยือน ณ ที่แห่งนี้

ส่วนเขาสร้างที่พักบนกิ่งไม้ อยู่ใต้หุบเขา เพราะเป็นที่ติดกับเนินไร่ชายเขาของเขานั่นเอง ไร่ของเขาติดกับลำธาร มันทำให้เขามีอาชีพ และไม่ขัดสน และที่สำคัญในป่าที่เป็นหุบเขาแห่งนั้น มันค่อนข้างอุดมสมบูรณ์ ด้วยต้นไม้และพืชผลหลากหลาย

ขุนเขา สารธาร สรรพสัตว์และป่าไม้ความสงบร่มเย็น และความอิ่มเอม การดำรงอยู่ร่วมกันและการเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติได้หล่อหลอมชีวิตเด็กน้อย ให้มีจิตใจสงบแน่วแน่ มั่นคง เหมาะต่อการศึกษาฝึกฝนศิลปศาสตร์แห่งพลัง ทั้งยังมีพ่อร่วงที่พร้อมจะช่วยเหลือส่งเสริมมิให้ขาดตกบกพร่อง

จากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปี วันเวลาผันผ่านไป กายและใจของยอดเมฆา ทวีความกล้าแกร่ง อันความกล้าแกร่งของกายผสนกับวิชชาแห่งจิตวิญญานมันทำให้เด็กน้อยกระโดดโลดแล่นไปในทุกส่วนทุกซอกแห่งขุนเขา แม้เสือตัวเต็มวัยก็ยังถูกเด็กน้อยหิ้วไปในเวหา ในเวลาที่เล่นสนุกด้วยกัน

บ่อยครั้งยอดสังเกตเห็นพ่อร่วงของเขาหายไปไหนในเวลาเช้าตรู่ และกลับมาในยามสาย ความสงสัยก็เกิดขึ้น ความสงสัยมันเป็นสิ่งหนึ่งที่แอบแฝงซ่อนเร้นอยู่กับส่วนใดส่วนหนึ่งภายในใจของมนุษย์ แม้เขาคนนั้นจะอยู่ในโลกมืดหรือโลกสว่างก็ตาม

และในยามว่างเว้นจากการฝึกวิชชา ยอดเมฆา มิอาจหักห้ามจิตคิดสงสัย และอยากรู้อยากเห็นในโลกภายนอกที่แตกต่างจากที่แห่งนี้ เขาอยากรู้มากมายหลายเรื่องราวกระทั่งเรื่องที่เป็นต้นเหตุให้พวกเขาต้องมาอยู่ยังป่าใหญ่แห่งนี้ เวลานี้แม้กระทั่งแม่ก็ไม่อาจจะแก้ความสงสัยหรือหักห้ามใจเขาได้อีกต่อไป...มันถึงเวลาแล้ว...