5ปีก่อนหน้า 

"ซินเอ๋อร์ หากเมื่อใดที่ข้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ ข้าจะแต่งเจ้าเข้าวังไปเป็นฮองเฮาของข้า" 

เสียงของบุรุษผู้หนึ่ง เอ่ย กับ ฟางซูซิน บุตรสาวคนโตของผู้นำแคว้นฉี ด้วยความอ่อนโยนและรักใคร่ เขาคือ ซ่งเว่ยหลง บุตรชายของผู้นำแคว้นฉิน ที่แอบหลงรักฟางซูซินจนหมดหัวใจ 

สตรีน้อยในวัยสิบสองปี ปรายตามองเขาคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยตอบ 

"ขออภัย ด้วย ข้าไม่อยากแต่งงานกับท่าน หากข้าจะต้องแต่งงานร่วมผูกผมเป็นภรรยากับท่าน ข้าขอยอมตายเสียยังดีกว่า" 

คำพูดซึ่งแฝงเอาไว้ด้วยความเกลียดชังและไร้เยื่อใย จนทำให้ซ่งเว่ยหลงหมองเศร้า ยังคงตราตรึงอยู่ในใจของเขาอยู่เสมอ 

ฟางซูซิน!!ท้ายที่สุดเจ้าก็ทรยศข้า!! 

รัชศกเว่ยหลงปีที่1 

"ลูกรักของพ่อ แผ่นดินต้าหยวนแห่งนี้ คงต้องฝากเอาไว้กับเจ้าแล้ว" 

"เสด็จพ่อมิต้องทรงกังวล ลูกรับปากว่าจะปกครองแผ่นดินนี้ให้รุ่งเรือง" 

ซ่งหยางจื่อ บิดาของซงเว่ยหลง อดีตเป็นผู้นำแคว้นฉิน ต่อมาเกิดสงครามระหว่างแคว้น และเขาสามารถกำชัยชนะเหนือแคว้นทั้งสี่ได้สำเร็จ จึงสถาปนาตนเองขึ้นเป็นฮ่องเต้ และให้สมญานามแผ่นดินใหม่ว่า แผ่นดินต้าหยวน แผ่นดินต้าหยวนนั้นโอบล้อมไปด้วยแคว้นทั้งสี่ คือ แคว้นฉี แคว้น ฉู่ แคว้นเยี่ยน และแคว้นเว่ย

ต่อมาเขาเริ่มแก่ชราและล้มป่วยลงเนื่องจากกรำศึกมาอย่างยาวนาน จึงสละราชบัลลังก์ให้แก่พระโอรสเพียงองค์เดียว นามว่า ซ่งเว่ยหลง 

"ถวายพระพรฝ่าบาท ขอทรงพระเกษมสำราญ หมื่นปี หมื่นหมื่นปี" 

เสียงแซ่ซ้องสรรเสริญดังขึ้นไม่ขาดสาย ซ่งเว่ยหลงที่ยามนี้สวมชุดสีดำปักลายมังกรสีทอง บนศีรษะสวมมงกุบนศีรษะสวมเหมี่ยนกวนห้อยลูกปัดสิบสองสาย ขับเน้นให้เขาดูสง่างามและน่าเกรงขามเป็นอย่างยิ่ง 

"ขอทรงพระเจริญหมื่นๆปี" 

เหล่าขุนนางยังคงเอ่ยคำสรรเสริญไม่หยุด จนซ่งเว่ยหลงเริ่มจะรำคาญขึ้นมาเสียแล้ว 

ใครมันจะไปอยู่ถึงหมื่นปี ช่างจะพูดออกมาได้!!! 

หลังจากเสร็จสิ้นพิธีการแล้ว ซงเว่ยหลงก็กลับมาที่ตำหนักมังกรสวรรค์ ดวงตาคมจ้องมองฏีฏาหลายฉบับที่กองพะเนินเป็นภูเขารอให้เขาตรวจสอบก็ถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง  

ชีวิตที่แสนสุขสำราญของเขาคงจะจบสิ้นแล้วสินะ!!

"ฝ่าบาท" 

เสียงของขันทีคนสนิทเอ่ยขึ้นมา ทำให้เขาต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง ก่อนขะขมวดคิ้วมุ่น 

"มีสิ่งใด?" 

"อีกสองวันแคว้นทั้งสี่ที่เดินทางมาเพื่อร่วมเฉลิมฉลองการขึ้นครองราชย์ของพระองค์จะมาถึงต้าหยวนแล้ว พวกเขานำของบรรณาการที่ขึ้นชื่อในแคว้นของตนมาถวายแด่ฝ่าบาทมากมายยิ่งนัก เราจะรองรับการมาถึงของผู้นำแคว้นทั้งสี่อย่างไรดีพ่ะย่ะค่ะ" 

ซ่งเว่ยหลงที่ได้ยินเช่นนั้นก็ครุ่นคิดคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกไป 

"จัดเรือนรับรองให้พวกเขาอย่างดี" 

"น้อมรับพระบัญชา"

ขันทีเอ่ยจบก็เดินออกไปจากตำหนักมังกรสวรรค์ในทันที ซ่งเว่ยหลงจ้องมองไปที่ด้านนอกตำหนักด้วยแววตาที่เย็นชา 

ถึงเวลาที่เขาจะได้พบเจอกับสตรีผู้นั้นแล้ว สตรีที่ อำมหิต และคิดจะสังหารเขาอย่างเลือดเย็น!! 

ฟางซูซิน!!! 

ครึ่งเดือนก่อนหน้า

สายลมพัดผ่านม่านไข่มุกจนเกิดเสียงกระทบกันจนดังกังวาน สตรีน้อยนางหนึ่งกำลังใช้หวีสางเส้นผมอันเงางามของนางอย่างบรรจงประณีต 

ฟางซูลี่จ้องมองใบหน้าของตนในกระจกก่อนจะยกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจ 

ใบหน้านี้งดงามยิ่งนัก 

ตั้งแต่ล้มป่วยและตกตายจากโลกอนาคต และได้กลับมาเกิดใหม่ในร่างของสตรีนามว่าฟางซูลี่ ชีวิตของนางก็ดูจะวุ่นวายไม่น้อย 

ชาติก่อน นางมีนามว่าอวี้หง เป็นถึงนางแบบสาวสายเซ็กซี่ขยี้ใจชาย แต่เบื้องหลังนางกลับรับงานเป็นนักฆ่ามืออาชีพ

เงินทองของนางป่านนี้คงตกไปถึงมือของพี่สาวต่างแม่เรียบร้อยแล้วสินะ!!! 

ซ้ำชาตินี้ ฟางซูลี่ผู้นี้ยังมีพี่สาวต่างมารดาที่ชอบข่มเหงจิตใจนาง อีกทั้งยังตบตีนางสารพัดอีกด้วย ไม่เพียงเท่านั้น ฟางซูซินยังแย่งของดีดีจากนางไปจนหมด 

นับแต่นี้นางจะไม่ยอมอีกต่อไปแล้ว!!! 

ฟางซูลี่จ้องมองตนเองในกระจกอีกคราหนึ่ง ก่อนจะเดินกรีดกรายออกมาจากเรือนนอน ดวงตาคู่งามจ้องมองไปยังสระบัวตรงหน้าอย่างเบื่อหน่าย 

ที่นี่คือแคว้นฉี ยามนี้บิดาของนางได้รับการแต่งตั้งให้เป็นฉีอ๋อง แต่น่าเสียดายเหลือเกินที่มารดาของนางมาตกตายไปเสียก่อน ตำแหน่งนายหญิงใหญ่ในตำหนักอ๋อง จึงเป็นของมารดาของฟางซูซิน 

เดิมทีฟางซูซินเป็นเพียงบุตรของภรรยารอง แม้จะเกิดก่อนนางถึงสองปี แต่อย่างไรก็มิอาจเทียบกับบุตรภรรยาเอกเช่นนางได้ 

แต่โชคชะตากลับพลิกพลันยิ่งนัก ช่างเถิด!!คิดไปก็ปวดหัว 

ฟางซูซินยกถ้วยชาขึ้นมาดื่ม แต่กลับต้องชะงักในทันที ชาในถ้วยนอกจากจะไร้ซึ่งกลิ่นหอมแล้ว ยังเย็นชืดอีกด้วย 

นางปรายตามองสาวใช้ที่ยกถ้วยชามาให้นางคราหนึ่ง ฟางซูลี่รับรู้ได้ถึงสายตาเย้ยหยันของเหล่าสาวใช้ที่มองนางอย่างไม่ปิดบัง

สาวใช้เหล่านี้เป็นคนที่แม่เลี้ยงของนางส่งมาทั้งสิ้น ตั้งแต่ได้เลื่อนเป็นภรรยาเอก สาวใช้ของนางก็ถูกสับเปลี่ยนไปจนหมด 

ท่านพ่อเองก็ไม่มีเวลามาใส่ใจเรื่องในเรือนหลังเลยแม้แต่น้อย

"ชาเย็นชืดเช่นนี้ข้าดื่มไม่ลง เจ้าช่วยเอาไปเปลี่ยนให้ข้าที" 

ฟางซูลี่เอ่ยกับสาวใช้นางนั้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย แต่ทว่าสาวใช้นางนั่นกลับเอ่ยตอบนางอย่างเกียจคร้าน 

"คุณหนู ขออภัยด้วยนะเจ้าคะ นายหญิงบอกว่าระยะนี้จวนเราค่อนข้างคฃาดแคลน จึงต้องใช้ใบชาอย่างประหยัดกว่าแต่ก่อน" 

"เช่นนั้นหรือ" 

"เจ้าค่ะ" 

"หึ" 

ฟางซูลี่ส่งเสียงหัวเราะหึหึในลำคอ ก่อนจะขว้างถ้วยชาใส่หน้าผากสาวใช้นางนั้นจนเลือดอาบใบหน้าของนาง 

"อ๊าาาา!!คุณหนู!!!" 

คิดว่านางไม่รู้หรือ!!ใบชาชั้นดีล้วนถูกส่งไปที่เรือนของแม่เลี้ยงใจดำจนหมด แต่เรือนของนางกลับได้รับแต่ใบชาชั้นเลว!!!

"แหกปากอยู่ได้น่ารำคาญ ข้าจะถีบเจ้าลงสระให้ไปเป็นอาหารปลาเสีย!!!" 

ตู้มมม 

สิ้นเสียงพูดของฟางซูลี่ร่างของสาวใช้ก็ลอยละลิ่วลงไปในสระอย่างน่าเวทนา 

"ซูลี่!! เจ้าจะกำเริบเกินไปแล้วนะ!!!" 

ฟางซูลี่หันไปมองตามเสียง ก่อนจะพบกับแม่เลี้ยงของนางและฟางซูซินที่จ้องมองนางด้วยสายตาที่เกลียดชัง 

ฟางซูลี่ยกมือขึ้นปิดปาก ก่อนจะส่งเสียงไอออกมาอย่างหนัก ราวกับสตรีขี้โรคก็ไม่ปาน ฟางซูซินที่ได้เห็นเช่นนั้น ก็ยิ่งหมั่นไส้น้องสาวต่างมารดาผู้นี้มากขึ้นไปอีก 

"คารวะท่านแม่ คารวะพี่หญิงเจ้าค่ะ" 

ฟางซูลี่ย่อกายคำนับอย่างนอบน้อม ใบหน้าของนางซีดเซียวเล็กน้อย 

"หึ!!เจ้าตบตีสาวใช้ด้วยเรื่องใดกัน แล้วยังผลักนางลงไปในบ่อปลาอีกด้วย!!!" 

เหลียนฟาง หรือก็คือนายหญิงคนใหม่ แม่เลี้ยงของฟางซูลี่ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด 

"ท่านแม่ข้าถาม เหตุใดเจ้าจึงไม่ตอบ ช่างบังอาจยิ่งนัก วันนี้ข้าจะสั่งสอนเจ้าให้หลาบจำ!!!" 

ฟางซูซินเดินเข้ามาหาฟางซูลี่ หมายจะตบตีน้องสาวต่างมารดาผู้นี้อย่างที่เคยทำมาโดยตลอด แต่ไหนแต่ไรมา ฟางซูลี่ก็เป็นสตรีขี้โรค อีกทั้งยังอ่อนแอ สิ่งของใดที่มีค่าของนาง ฟางซูซินก็เอามาเป็นของตนเองจนหมด อวี้หงเพิ่งเข้ามาอยู่ในร่างนี้ไม่ถึงปี แต่ก็รู้นิสัยพี่สาวผู้นี้ดียิ่งกว่าใคร นางพยายามไม่ตอบโต้เพราะต้องการอยู่อย่างสงบ แต่สองแม่ลูกมหาปะลัยคู่นี้ก็ตามหาเรื่องนางไม่เลิก

ฟางซูซินง้างฝ่ามือหมายจะฟาดมันลงบนใบหน้าของฟางซูลี่ ฟางซูลี่ยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะยกเท้าขึ้นถีบไปที่กลางลำตัวของฟางซูซินจนเต็มแรง ฟางซูซินไม่ทันตั้งตัว นางจึงล้มหงายท้องไปบนพื้นในทันที 

"อ๊าาา!!!" 

"ซูลี่ เจ้ากล้าถีบลูกข้าหรือ!!" 

"กล้าสิ!!กับเจ้าข้าก็กล้า!!!!" 

ฟางซูลี่ยกเท้าถีบเหลียนฟางจนล้มหงายท้องไปอีกคน ก่อนจะก้าวเดินเข้าไปหาสองแม่ลูกที่นั่งตัวสั่น แล้วจึงยื่นมือไปกระชากเส้นผมเงางามของฟางซูซินอย่างเต็มแรง ดวงตาคู่สวย จ้องมองไปที่ปิ่นปักผมทองคำบนศีรษะของพี่สาวต่างมารดา ก่อนจะถือวิสาสะดึงปิ่นทองอันนั้นมาไว้ในมือของตน 

"ซูลี่เอาของๆข้าคืนมานะ!!!" 

"ของของข้าต่างหาก ข้าจำได้ว่าเจ้าเคยแย่งมันไปจากข้า เจ้าจำไม่ได้หรือ" 

"ซูลี่!!!" 

"เหอะ!!หมดเวลาทำตัวเป็นคนดีแล้ว ข้าทนพวกเจ้ามามากพอแล้ว หากพวกเจ้ายังกล้ารังแกข้า อย่าหาว่าข้าไม่เตือน!!" 

เรือนใหญ่ 

"ฮือออ ท่านพ่อ ท่านพ่อต้องให้ความเป็นธรรมกับลูกนะเจ้าคะ ซูลี่แย่งปิ่นทองปักผมของลูกไป แล้วนางยังทุบตีลูกกับท่านแม่อีกด้วย!!" 

ฉีอ๋องที่เพิ่งกลับจากตรวจตราแคว้น เมื่อได้ยินเรื่องราวชวนปวดหัวเช่นนี้ ก้อนึกโมโหไม่น้อย เขาปรายตามองฟางซูลี่อย่างขุ่นเคือง 

"ลี่เอ๋อร์!!เหตุใดเจ้าจึงระรานผู้อื่นเช่นนี้!!ส่งปิ่นทองนั่นคืนให้พี่สาวของเจ้าเสีย!!!"

ฟางซูลี่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็เบ้ปากคราหนึ่ง 

"ท่านพ่อ ท่านดูให้ดีสิ ปิ่นทองอันนี้ ท่านเป็นคนมอบให้ท่านแม่ของข้า ท่านจำไม่ได้แล้วหรือ" 

ฉีอ๋องจ้องมองปิ่นทองอันนั้น ก่อนจะครุ่นคิดบางอย่างขึ้นมาได้ 

ใบหน้าหวานล้ำงดงามของสตรีนางหนึ่งปรากฏชัดเจนในความทรงจำจองเขา 

หว่านเอ๋อร์! 

"ท่านพ่อ แท้จริงปิ่นทองอันนี้ควรจะเป็นของลูก ลูกแย่งชิงสิ่งของของท่านแม่กลับคืนมา ลูกผิดด้วยหรือเจ้าคะ" 

"ลี่เอ๋อร์!!นี่เจ้า" 

"ท่านพ่อ ลูกผิดหรือ?" 

"ผิด!!ผิดที่เจ้าทุบตีพี่สาว ทุบตีมารดาของเจ้า!!" 

"นางไม่ใช่มารดาของข้า" 

"ลี่เอ๋อร์! เห็นทีข้าคงต้องสั่งสอนเจ้าให้หลาบจำ!! วันนี้ข้าจะโบยเจ้า!!' 

เมื่อได้ยินว่าฟางซูลี่จะถูกลงโทษด้วยการโบย สองแม่ลูกมหาภัยก็ยกยิ้มมุมปากในทันที 

สมน้ำหน้า!! 

ฟางซูลี่จ้องมองฉีอ๋องอย่างไม่ละสายตา ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา 

"ท่านพ่อ ท่านแน่ใจหรือว่าจะโบยข้า?" 

"เจ้าจะทำไม!!!" 

"ท่านโบยข้าหนึ่งไม้ ต้องจ่ายค่าเสียเวลาให้ข้าเป็นตั๋วเงินหนึ่งพันตำลึง ยี่สิบไม้ก็สองหมื่นตำลึง ตกลงตามนี้นะเจ้าคะ" 

ฉีอ๋อง "..."

แทนที่นางจะเกรงกลัวและร้องขอความเมตตา แต่นางกลับ รีดไถเขา? 

โบยหนึ่งครั้งจ่ายตั๋วเงินหนึ่งพันตำลึง?

ลูกเวร!! เหตุใดจึงมีนิสัยเปลี่ยนไปมากเช่นนี้ 

"ท่านพ่อ ว่าอย่างไรเล่า ลูกรอให้ท่านโบยอยู่นะเจ้าคะ ลูกอดทนรอไม่ไหวแล้ว หลังของลูกมันคันยุบยิบอยากจะโดนโบยเสียเต็มทีแล้ว ท่านพ่อ" 

"ไสหัวกลับเรือนไปเสีย!!!" 

"ท่านพ่อ เราตกลงกันแล้วนี่เจ้าคะ ตั๋วเงินสองหมื่น ตำลึง" 

"ไสหัวไป๊!!!" 

บัดซบ!ตั๋วเงินสองหมื่นตำลึงมิใช่เงินน้อยๆ ใครจะยอมจ่ายกัน 

สองแม่ลูกมหาภัยทำได้เพียงอ้าปากค้าง ไม่อาจเอ่ยวาจาใดได้อีก 

ฟางซูลี่ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย อีกเพียงแค่ก้าวเดียวนางก็จะมีเงินถึงสองหมื่นตำลึงแล้ว 

ท่านพ่อนะท่านพ่อ ช่างงกยิ่งนัก!!

ฟางซูลี่ล้วงมือเข้าไปในแขนเสื้อ ก่อนจะมองดูต่างหูทองคำคู่สวย ที่นางแอบขโมยมาจากหูของเหลียนฟาง ใบหน้างามฉายแววยิ้มเยาะอย่างไม่ปิดบัง 

ร้านเครื่องประดับ 

"เถ้าแก่ ข้าขอเพิ่มตั๋วเงินอีกห้าร้อยตำลึง"

"แม่นางไม่ได้แล้วจริงๆ ข้า นะ..." 

"รู้หรือไม่ว่าข้าน่ะเป็นบุตรสาวผู้ใด?" 

"เอ๋?" 

"ข้าคือฟางซูซิน บุตรสาวของฉีอ๋อง ผู้นำแคว้นของพวกเจ้า หากเจ้าไม่ยอมเพิ่มตั๋วเงินให้ข้า ข้าจะไปฟ้องท่านพ่อให้มาปิดร้านเจ้าเสีย!!" 

"อย่านะ!!อย่า ก็ได้ ยอมแล้ว ข้ายอมแล้ว" 

เถ้าแก่ร้านรีบนำตั๋วเงินมาเพิ่มให้ฟางซูลี่ทันที ฟางซูลี่รับตั๋วเงินนั้นมา ก่อนจะหัวเราะชอบใจ 

เห้อ!!ใช้ชื่อพี่สาวมาหาความสุขให้ตัวเองนี่มันสนุกจริงๆ 

ว่าแล้วนางก็เดินออกจากร้านเครื่องประดับไป ท่ามกลางสายตาเกลียดชังของเถ้าแก่ร้าน 

พวกเขาไม่เคยเห็นหน้าบุตรสาวของฉีอ๋องเลยสักครา รู้เพียงว่าพวกนางงดงามจากคำบอกเล่าของข้ารับใช้ในจวนอ๋องเพียงเท่านั้น 

"เหอะ!!ข้าจะไปป่าวประกาศให้คนรู้กันทั่ว ว่าบุตรสาวของฉีอ๋องนามว่าฟางซูซิน นิสัยเลวทรามเพียงใด!!" 

ฟางซูลี่เดินซื้อของกินไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะกระโดดกำแพงเมืองในบริเวณที่ลับตาคน แล้วเดินสำรวจโดยรอบอย่างสนใจ 

ฮี่!!! 

เสียงม้าดังขึ้นไม่ไกลนัก ฟางซูลี่ที่กำลังปีนขึ้นไปนั่งอยู่บนต้นไม้ จ้องมองไปยังบุคคลที่อยู่บนหลังม้าตัวนั้นด้วยแววตาที่ตื่นตระหนก 

นั่นมันอาเว่ยใช่หรือไม่!!!

ซงเว่ยหลงปรายตามองไปโดยรอบแคว้นฉีด้วยแววตาที่เรียบเฉย ยามนี้เขาสวมเพียงชุดบัณฑิตที่เรียบง่าย และมีองค์รักษ์ติดตามมาเพียงสองนายเท่านั้น เขาไม่อยากให้ผู้ใดล่วงรู้ว่าเขามาที่แคว้นฉีแห่งนี้ 

เขาเพียงอยากออกมาตรวจตราความสงบของทั้งสี่แคว้นเพียงเท่านั้น 

"ฝ่าบาท จะทรงเสด็จเข้าไปในแคว้นฉีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ" 

"ไม่ กลับกันเถิด" 

ซงเว่ยหลงเอ่ยเพียงเท่านั้น ก่อนจะควบม้ามุ่งหน้ากลับต้าหยวนในทันที 

ฟางซูลี่นิ่วหน้าด้วยความรู้สึกเสียดาย นางยังไม่ทันได้ถามความเป็นไปของเขาเลย เขาก็จากไปก่อนเสียแล้ว 

เขาช่างเหมือนกับอาเว่ยของนางยิ่งนัก!

เมื่อไร้สิ่งที่น่าดึงดูดจิตใจ ฟางซูลี่จึงกลับไปที่ตำหนักอ๋องในทันที 

เมื่อกลับมาถึง นางก็พบกับ หวังม่อเยียน ที่กำลังเดินออกมาพร้อมกับฟางซูซินที่ด้านหน้าประตูใหญ่ของจวน 

หวังม่อเยียนเป็นบุตรชายของเว่ยอ๋อง นางมิได้ใส่ใจเขามากนัก ได้ยินเพียงว่าฟางซูซินและหวังม่อเยียนรักใคร่กันมาตั้งแต่วัยเยาว์เพียงเท่านั้น

นางปรายตามองคนทั้งสองคราหนึ่งอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะค่อยๆเดินออกมา แต่ทว่านางกลับได้ยินสิ่งที่ทั้งสองคนนั้นเอ่ยขึ้นโดยบังเอิญ

"ข้าสัญญาจะต้องหาทางสังหารเขาให้ได้" 

"ลำบากเจ้าจริงๆ" 

"เพื่อท่านข้ายอมทุกอย่าง ข้าหวังว่าจะได้เคียงข้างท่านในวันที่ท่านเป็นใหญ่ในแผ่นดินนี้" 

ฟางซูลี่ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะมุ่งหน้ากลับเรือนของตน 

ยามนี้นางเปลี่ยนสาวใช้ใหม่ทั้งหมดในเรือนแล้ว ท่านพ่อเองก็มิกล้าเอ่ยสิ่งใด เนื่องจากนางบอกว่า หากไม่ยอมเปลี่ยนสาวใช้ให้นาง ต้องจ่ายตั๋วเงินวันละหนึ่งพันตำลึงให้นาง หากนางได้รับความอยุติธรรม 

แน่นอนว่าท่านพ่อย่อมต้องเลือกเปลี่ยนสาวใช้มากกว่ายอมจ่ายตั๋วเงินให้นาง 

ชิ!!! 

"คุณหนู ชาร้อนเจ้าค่ะ" 

หลิงหลิง สาวใช้น้อยที่ฟางซูลี่เลือกมาคอยรับใช้เป็นสาวใช้คนสนิท นำชาร้อนกลิ่นหอมมาให้นาง ฟางซูลี่ยกถ้วยชาขึ้นมาจิบอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเอ่ยถามหลิงหลิง 

"เจ้ารู้หรือไม่ว่าหวังม่อเยียนมาด้วยเหตุใด" 

หลิงหลิงที่ได้ยินเช่นนั้นจึงรีบเอ่ยตอบทันที 

"ได้ยินว่ามาสู่ขอคุณหนูใหญ่เจ้าค่ะ" 

"อ้อ" 

ฟางซูลี่ได้สนใจสิ่งใดอีก นางหยิบขนมเปี้ยะขึ้นมากินชิ้นหนึ่ง ก่อนจะคิดถึงใบหน้าหล่อเหลาของซงเว่ยหลงคราหนึ่ง

น่าเสียดายยิ่งนัก!! รู้เช่นนี้ข้าน่าจะเอาไม้หน้าสามฟาดหัวเขาให้สลบแล้วอุ้มกลับจวนก็คงดี จะได้ถามเขาว่าเขาใช่อาเว่ยของนางหรือไม่

วันเวลาล่วงเลยมาจนวันที่ซ่งเว่ยหลงขึ้นครองราชย์ต่อจากผู้เป็นบิดา ยามนี้ทั้งสี่แคว้นต่างเลือกสรรสิ่งของบรรณาการชั้นดีมามอบให้แก่ฮ่องเต้พระองค์ใหม่แห่งต้าหยวน 

ฉีอ๋องครุ่นคิดไม่ตก ยามนี้แคว้นฉีไม่ได้รุ่งเรืองดั่งเช่นแต่ก่อน อีกทั้งแคว้นของเขายังเป็นเพียงแคว้นเล็กๆ เดิมทีเขากับอดีตฮ่องเต้นั้นเป็นสหายสนิทกัน ย่อมมิได้จัดเตรียมสิ่งใดมากนัก แต่ทว่ายามนี้ผลัดเปลี่ยนแผ่นดินใหม่แล้ว เห็นทีเขาคงต้องหาสิ่งของบรรณาการล้ำค่าที่ดีที่สุดเพื่อมอบให้ฮ่องเต้พระองค์ใหม่เสียแล้ว 

แต่ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้จัดเตรียมสิ่งของใด ก็มีสาสน์จากทางต้าหยวนส่งมาถึงมือของเขา เนื้อความในนั้นบอกเอาไว้ว่า ให้ทั้งสี่แคว้น ส่งตัวบุตรสาวเข้าวังมาเป็นพระสนม เพื่อเชื่อม สัมพันธไมตรี 

ฉีอ๋องขมวดคิ้วครุ่นคิด เดิมทีเขาพอจะจำได้ว่าฮ่องเต้พระองค์นี้ทรงเคยโปรดปราณฟางซูซินบุตรสาวคนโตของเชาเป็นอย่างมาก 

แต่ทว่าฟางซูซินกลับมีใจรักในชายอื่น 

เห็นทีคงต้องส่งฟางซูลี่ไปแทนเสียแล้ว! 

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาจึงสั่งให้คนไปเรียกบุตรสาวทั้งสองของตนออกมาพบทันที 

ไม่นานนักฟางซูซินและฟางซูลี่ก็มาถึงเรือนใหญ่ ฉีอ๋องสั่งให้บุตรสาวทั้งสองนั่งลง ก่อนจะเอ่ยขึ้นมา 

"เมื่อครู่พ่อได้รับราชโองการจากฮ่องเต้พระองค์ใหม่ พระองค์ทรงมีรับสั่งให้แต่ละแคว้นส่งตัวบุตรสาวคนโตเข้าวังไปเป็นพระสนม"

ฟางซูลี่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ไม่ได้แสดงท่าทีใด ต่างจากฟางซูซินที่มีใบหน้าซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด 

จะไม่ให้นางตกใจได้เยี่ยงไรกัน เรื่องราวเมื่อห้าปีก่อนนางยังจดจำได้ไม่มีวันลืม 

นางลงมือใช้มีดแทงเข้าไปที่หัวใจของเขา หวังจะให้เขาตกตายไปเสีย เพื่อที่หวังม่อเยียนคนรักของนางจะได้ขึ้นเป็นใหญ่ 

นางหลอกให้เขารักและไว้ใจ สุดท้ายก็ตลบหลังเขาอย่างเลือดเย็น แต่เขากลับไม่ตาย อีกทั้งยังปล่อยนางให้รอดชีวิตอีกด้วย 

นางคาดเดาความคิดของเขาไม่ออกจริงๆในยามนี้ แล้วเช่นนั้นจะให้นางยอมเข้าวังไปเป็นพระสนมของเขาได้เช่นไรกัน 

ไม่มีทาง!!!!!

"ท่านพ่อ ลูกหมั้นหมายกับพี่ม่อเยียนแล้ว เช่นนั้นท่านพ่อก็ส่งซูลี่ไปเถิดเจ้าค่ะ" 

ฟางซูลี่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็หันควับไปมองฟางซูซินคราหนึ่ง 

พี่สาวแสนชั่วของนางคนนี้ มีความลับใดซ่อนเอาไว้กันแน่ เหตุใดจึงกระสับกระส่ายอยู่ไม่สุขถึงเพียงนี้! 

ฉีอ๋องหันมามองฟางซูลี่คราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นมา 

"ลี่เอ๋อร์" 

"ช้าก่อนเจ้าค่ะ หากลูกจะต้องแต่งงานออกไปแทนพี่หญิง ลูกมีเงื่อนไขสามข้อ" 

"เจ้าว่ามาเถิด" 

"ข้อแรก ต้องมอบสินเดิมของท่านแม่ที่แม่ใหญ่เก็บเอาไว้คืนให้ลูกทั้งหมด ข้อสองแม่ใหญ่และพี่หญิงต้องมอบค่าเสียเวลาให้ข้าเป็นตั๋วเงินสองหมื่นตำลึงพร้อมของมีค่าครึ่งหนึ่งมอบให้แก่ข้า ข้อสามท่านพ่อต้องมอบตั๋วเงินให้ข้าห้าหมื่นตำลึง" 

"หา!!นี่ เจ้า จะขูดเลือดขูดเนื้อพวกข้าหรืออย่างไร!!" 

"เช่นนั้นก็ส่งพี่หญิงไปแต่งแทนเถิด ลูกไม่แต่ง" 

ฟางซูซินที่ได้ยินเช่นนั้นก็ร้อนใจยิ่งนัก แผนการของนางยังไม่สำเร็จ และนางยังต้องการใช้ประโยชน์จากฟางซูลี่อีกด้วย 

"ท่านพ่อ มอบสินเดิมให้ซูลี่ไปเถิดเจ้าค่ะ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้นฟางซูลี่ก็ยิ้มตาหยี 

จะให้ข้าแต่งออกไปแทนเจ้า ข้าก็ต้องได้รับค่าตอบแทนที่ดี คนอย่างฟางซูลี่ไม่เคยยอมเสียเปรียบผู้ใดอยู่แล้ว!!