การเวียนว่ายตายเกิดสำหรับมู่ชิงชิงแล้วมันเป็นเรื่องชินชาไปเสียแล้วเพราะอะไรนะหรือมันเคยเกิดขึ้นกับเธอมาแล้วไงเธอย้อนอดีตจากโลกปัจจุบันมายังโลกที่เธอไม่รู้จักแต่ก็เอาเถอะไหนไหนก็ไหนไหนแล้วใช้ให้คุ้มและสมชื่อเสียหน่อยก็แล้วกันเธอมาเกิดในตกูลหลิวลูกของภรรยาเอกของแม่ทัพหลิวแม่เธอตายตั้งแต่คลอดเธอออกมาเหอะแต่พ่อชั่วช้าสามานรับผู้หญิงอื่นเข้ามาอีกมาเป็นภรรยาเอกแทนแม่ของเธอมีหรือที่เธอจะทนได้แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีได้แต่เก็บความแค้นอยู่ในใจพร้อมที่จะคิดบัญชีได้ทุกเมื่อเชื่อวันแถมยังไม่พอลูกแม่เลี้ยงยังแกล้งรักแกเธอแต่ก็ทนไว้ทำตัวอ่อนแอปวกเปียกจนคิดว่านางโง่ดมแต่หาใช่ไม่ทุกครั้งที่พวกเขารังแกนางนางเองก็วางยาพิษพวกเขาเช่นกันค่อยวางไปที่ระเล็กที่ระน้อยจนกว่าพวกมันจะตายทั้งเป็นที่พวกมันบังอาจมาดูถูกนักฆ่าสาวและหมอตำหรับตำราโบราณต่างๆทั้งรักษาและปริดชีพได้อย่างไร

ณ เรือนเล็กท้ายจวน

" ฮ่า ฮ่า ฮ่า จงตายอย่างอนาดเถอะรังแกแม่ข้าไม่พอยังมาทำร้ายข้าอีกขอให้ตายอย่างทรมานก็แล้วกัน " หลิวชิงชิง นางยิ้มอย่างชั่วร้ายเพราะข่าวการป่วยเจียนตายของน้องชายและน้องสาวลูกของชายชั่วกับหญิงโสเพณีที่นางตั้งขึ้นเองในใจ

" นายหญิงทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้วขอรับ " อาจื่อ เขารับใช้สตรีผู้นี้มานานย่อมรับรู้ถึงความหน้ากลัวและความโหดร้ายใครมาดีก็ดีตอบใครมาร้ายก็มักจะร้ายตอบลับหลังเช่นกัน

" ดีงั้นไปรอข้าที่จุดนัดพบ " หลิวชิงชิง นางสั่งการเสร็จก็แสร้งล้มป่วยลงโดยกินยาที่ตนปรุงขึ้นมาทำให้ตัวร้อนมีไข้สีหน้าซีดเผือกเหมือนคนป่วยใกล้ตาย

" อาฉิน แฮก แฮ่ก แฮ่ก โคลม " หลิวชิงชิง แกล้งล้มลงหน้าประตูห้องอาฉินสาวรับใช้ของฮูหยินชั่วส่งมาสอดแนมนางมีหรือที่นางจะไม่รู้

" หึ ข้าจะบอกฮูหยินให้เป็นเอาบุญว่าเจ้าจะตายก็แล้วกัน " อาฉิน นางเดินออกไปโดยไม่สนใจคุณหนูใหญ่ที่กำลังจะเป็นจะตายอย่างไรนางไม่สนก็จะได้ถือว่างานของนางเสร็จสิ้นแล้ว

" โอ้ว โง่กันทั้งบ้านเลยอาหยงไปหาศพคนตายใหม่มาเอาที่ป่วยตายมานะยิ่งเป็นโรคติดต่อยิ่งดีเจ้าไปจัดการหามาส่วนที่เหลือข้าจัดการเองแล้วต้องหาเดี๋ยวนี้ด้วย " หลิวชิวชิง ลุกขึ้นมาแล้วงานสั่งเสร็จเงาดำก็หายไปจากรื้อหลังคาเรือนทันที

" งานนี้ข้าจะได้ออกจากที่โสโครกเสียที่ " หลิวชิงชิง เดินไปหยิบชุดสีดำมาใส่แล้วใส่ผ้าคลุมหน้าอำพรางตัว

" นี้ขอรับศพที่ท่านต้องการ " อาหยง เอาศพคนตายมาให้ผู้เป็นนาย

" ดีมากเข้าไปได้เดี๋ยวที่เหลือข้าจัดการเองเอานี้ไปอาบน้ำล้างตัวให้ดีแล้วเผาชุดนี้ทิ้งซะถ้าเจ้าไม่อยากเป็นหนูทดลองยาของข้ายาตัวนี้จะฆ่าเชื่อโรคได้ดีเจ้าไปได้แล้ว " หลิวชิงชิง ยื่นยาฆ่าเชื้อให้เขาไปแล้วก็มาจัดการกับศพนี้ทันทีนางทำการแปลงโฉมเป็นนางเสร็จแล้วนางก็จัดท่าทางให้เหมือนที่นางล้มลงไปสักครู่นี้แล้วนางก็ทำลายอุปกรณ์ทั้งหมดด้วยไฟยุทรแล้วก็รีบจากไปทันทีของใช้นางไม่ต้องพกไปอย่างไรเสียที่นางสร้างขึ้นมาเองกับมือของก็ครบคันไม่ใช่น้อยแถมมีมากกว่าในจวนเล็กๆแห่งนี้เสียด้วยซ้ำ

พอนางมาถึงที่แล้วนางก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วทำลายเสื้อผ้าเก่าทิ้งซะแล้วก็ลุกไปที่นัดหมายล่วงหน้าวันนี้นางรับภาระกิจให้รอบสังหารฮ่องเต้แคว้นใกล้นี้เอง

" นายท่านทุกคนพร้อมแล้วลุยเลยไหมขอรับ " อาจื่อ เขาอยากทำงานนี้ให้เสร็จไวไวจะได้กลับไปกดเมียต่อ

" ใจเย็นๆทำอะไรต้องมีสติไม่บุ่มบามทำอะไรต้องรอบคอบข้ามีแผนแล้วพวกเจ้าไปป่วนคนในวังส่วนข้าจะไปสังหารฮ่องเต้แอบเงียบๆเอง " หลิวชิงชิง หายตัวไปอย่างรวดเร็วจนมองเหมือนว่านางหายตัวได้

" ไปพวกเราทำงานให้เสร็จสิ้นตามแผน " อาหยง สั่งลูกน้องลุยงาน

" อยู่ห้องนี้เองรึมากกสนมอยู่นี่เองหึงั้นก็ตายแบบไม่รู้ตัวก็แล้วกัน " หลิวชิงชิง ปล่อยผงพิษลงไปด้านในผ่านช่องหลังคาอย่างง่ายดายเพราะองครักษ์เงาโดนนางจัดการในพริบตาเดียวโดยไม่มีเสียงร้องหรือเสียต่อสู้สักแอะ

" หึงานสำเร็จลุล่วงแล้วต้องได้ค่าตอบแทนที่แสนเหนื่อยสักหน่อย " หลิวชิงชิง ทะยานขึ้นหาท้องพระคลังอยู่นานนางก็เจอแล้วก็กวาดทรัพย์สมบัติทั้งหมดเข้าแหวนวิเศษของนางจนเกลี้ยงพระคลังเลย

" ไปพวกเรากลับกันได้แล้วภาระกิจเสร็จสิ้นแล้ว " หลิวชิงชิง นางทำอะไรไม่เคยพลาดสักครั้งแม้จะตายเพราะนางหนีระเบิดที่ตัวเองติดตั้งไว้ไม่ทันก็ตามถึงไอ้ฮ่องเต้นั้นจะรู้ว่ามีมือสังหารแอบสับเปลี่ยนตัวไปแต่ใครมันจะโง่ไปเชื่อกลอุบายกันเล่างานนี้ไม่ตายก็ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ตอนชีวิต

" ขอรับพวกเราถอยไปพวกเรากลับ " อาหยง ได้ยินเสียงของนายตนสั่งการมาแม้จะไกลไม่มากจนก็ได้ยินเบาเท่าเสียงมดเขาก็ได้ยิน

" อย่าให้พวกมันหนีไปได้ " แม่ทัพ พวกเขารีบตามมันไปแต่ผลสุดท้ายพวกมันก็หายไปอย่างไล้ล่องลอยคนของพวกเขาตายเกื่อนกลาดแต่พวกมันไม่มีบาดเจ็บหรือล้มตายเลยสักคนเดียว

" ฮึย มันหน้าเจ็บใจจริงๆ " แม่ทัพ เขาได้แต่เจ็บใจไม่สามารถทำอะไรได้สักอย่างพวกมันไม่ทิ้งหลักฐานอะไรไว้เลยสักอย่างเขาตามจับพวกมันได้

" ฮ่า ฮา ฮ่า ฮ่า เงินเล็กน้อยจากพวกองค์ชายมันก็แค่เศษเงินเศษทองของพวกมันที่ข้าไม่อยากได้ในเมื่อทำภารกิจให้พวกมันเสร็จสิ้นแล้วขอเก็บค่าเหนื่อยก็แล้วกันปล่อยให้พวกมันกัดเหมือนหมากันเองก็แล้วกัน " หลิวชิงชิง สะใจขั้นสุดขีดแล้วกลับไปยังหอพยัคฆ์ทมิฬที่นางสร้างขึ้นมากับมือมันอยู่ในแคว้นนี้และใกล้ที่สุดหอแห่งนี้อยู่ในตลาดมืดนางขายทั้งข่าวจับจ้างสังหารคนคุ้มกันคนรวมถึงตามหาของมีค่าและขายยาต่างๆด้วยไม่ขึ้นตรงกับราชวงค์แถมราชวงค์ต่างก็หวาดกลัวอีกด้วยหอแห่งนี้เป็นหนึ่งในธุระกิจของนางธุระกิจนี้เป็นธุระกิจเล็กๆของนางเท่านั้นนางทำธุระกิจทั้งหมดสิบสี่ธุระกิจบางครั้งนางก็ลงไปภาคสนามเองลงมือเองทั้งหมด

" นายท่านขอรับนี้คือบัญชีรายรับรายจ่ายประจำขอรับ " เฒ่าแก่ เขาเป็นผู้ดูแลหอแห่งนี้นายท่านมาตรวจงานของวันนี้จนแทบจะเตรียมตัวแทบไม่ทัน

" อืมขอบใจเจ้าไปได้เลยวันนี้ใครจะลากลับบ้านก็เชิญข้าอนุญาตให้ไปได้ไม่เกินแปดร้อยนายจากหนึ่งพันสี่ร้อยสิบสองนายให้พวกเขาจับฉลากแบ่งกันกลับบ้านให้เงินเดือนของพวกเขาไปด้วยรอบนี้ข้าขึ้นเงินเดือนให้สองเท่าถือว่าเป็นขวัญกำลังใจก็แล้วกัน " หลิวชิวชิง สั่งการเสร็จก็กระโดดขึ้นชั้นสองไปเพราะขี้เกียดขึ้นบรรไดเข้าห้องหายลับไปทันที

" อ้าวได้ยินสิ่งที่นายหญิงสั่งแล้วใช่หรือไม่รีบมาจับแล้วรีบไปเก็บของได้แล้วข้าจะได้ไปนอนสักทีข้าง่วงแล้ว " เฒ่าแก่ เรียกพวกเขาออกมาจับฉลากกลับบ้านเสียงโฮเสียแฮดังขึ้นแต่มันไม่ได้ส่งผลกระทบคนที่อยู่ชั้นสองเลยสักนิด

" สนุกสนานกันเชียวนะอาชิงเจ้ามาอยู่ที่นี่เองหรือจวนของเรามีทำไมถึงไม่ยอมกลับไปกันเล่า " กวงเฉิน เขาตามหานางอยู่นานเขารู้ว่านางยังไม่ได้ตายและนางก็ตายยากอยู่แล้วเขาเลยออกมาตามหานางเองเลย

" โอ้วว องค์ชายเฉินมีอะไรให้ข้าน้อยรับใช้หรือเจ้าค่ะ " หลิวชิงชิง เคลื่อนไหวเพียงพริบตามาอยู่ตรงหน้าแบบใกล้ชิดเอามือคล้องคอของเขาซะเลย

" ไม่มีอะไรมากแค่ต้องการความอบอุ่นจากภรรยาคนดีเท่านั้นเอง " กวงเฉิน รั้งร่างกายของนางเข้ามาแนบชิดกับร่างของเขา

" ช้าก่อนอาเฉินข้าพึ่งจะทำงานมาต้องการพักท่านนอนกอดข้าได้แต่ห้ามทำเรื่องอย่างอื่นเด็จขาดนะ " หลิวชิงชิง จับสำผัสได้อย่างดีเยี่ยมรู้ว่าเขามีความต้องการทางกายเดี๋ยวนี้

" เห็นที่คงจะต้องทำให้เจ้าผิดหวังเสียแล้วภรรยาคนดีข้าโดนวางยามา " กวงเฉิน เขาเริ่มลูบไล้ไปตามตัวของหญิงสาวก้มลงเพื่อสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างหญิงสาวแล้วก็ทำตราสัญญาลักษณะเจ้าของตรงซอกคอของนาง

" ข้าจะแก้พิษให้ท่านเองอยู่เฉยสิ " หลิวชิงชิง นางแต่งงานกับองค์ชายกวงเฉินได้สองเดือนแล้วแต่เขากับนางไม่เคยมีอะไรกันสักครั้งนางยังช่วยเขาฟรีๆไม่คิดและไม่เก็บกับเขาสักแดงเดียว

" ข้าไม่ไหวแล้วร้อนข้าร้อนเหลือเกินเจ้ามาเป็นของข้าเถอะนะคนงามของข้า " กวนเฉิน ข้าอยากให้เป็นอย่างนี้นานแล้วข้าแอบติตามนางมานานแล้วและก็หลงรักนางนานแล้วตั้งแต่แต่งงานกับนางไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนางไม่เคยทอดทิ้งเขาเลยสักครั้งแถมยังช่วยเหลือเขาจนตัวเกือบตายเขาจึงยอมให้นางรู้ความลับของเขานางงอลและโกรธเขาอยู่พักใหญ่ไม่ยอมพูดกับเขาแต่ยังคงช่วยเขาอยู่นิดๆหน่อยๆไม่เต็มที่เลยสักนิดเขาง้อนางตั้งนานกว่านางจะหายโกรธเขาแล้วเรื่องอะไรกันที่จะให้นางหลุดพ้นมือของเขาไปได้กันเล่ามีผู้คนมากมายต่างพากันจะดึงนางไปจากเขาเรื่องนี้เขายอมไม่ได้จริงๆ

" ท่านตั้งสติหน่อยสิ อุ๊ป อื่อ อื้อ " หลิวชิงชิง นางโดนจูบปิดปากแล้วถูกอุ้มขึ้นเตียงแล้วการกระทำของเขาทำให้นางเสียสาวครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตของนางไปแล้ว

นางพยามไม่อ่อนตามอารมณ์ของเขาพยามพลักเขาออกแต่ผลก็คือบุรุษมีเลี้ยวแรงมากกว่าสตรีถึงนางฝึกยุทย์จนถึงระดับสูงสุดและที่สุดแล้วก็ตามนางก็แพ้เขาอยู่ดี

" อ่า...นี้ท่าน...มีสติหน่อยสิ " หลิวชิวชิง พยามเรียกสติของเขา

" อื้อ...ไม่ไหวแล้ว " กวงเฉิน เขาดึงทึ้งเสื้อผ้าของนางและตัวเองขาดวิ้นว่อนเลือเพียงผ้าพันอกละเสื้อเอี้ยมกางเกงชั้นในตัวเล็กจิ๋วเป็นปราการสุดท้ายในการป้งกันของนางเขาทำการฉีกมันออกมาจนเลือร่างเปลื่อยปล่าวผิวกายเนียนขาวสะอาดเขาไล่จูบไปส่วนต่างๆตามร่างกายตอนนี้เขาขาดสติเต็มที่แล้วเขาปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ

" อื้อ... " หลิวชิวชิง ร่างกายมันไม่ไปกับความคิดนางพยายามที่จะหยุดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้แต่ก็ไม่สำเร็จนางได้แต่หงุดหงิดใจที่ทำอะไรไม่ได้เลย

จนถึงเช้าวันใหม่มาเยือนร่างใหญ่กอดประคองร่างเล็กเอาไว้แนบกายแบบเนื้อแนบเนื้อร่างใหญ่ค่อยปัดผมที่ยุ่งเหยิงออกจากใบหน้าอันงดงามของคนร่างเล็กกว่าตนเล็กน้อยคนร่างเล็กก็เอามือมาปัดมือที่กำลังกวนการหลับนอนของตน

" อื้ออื้อ เจ้าเหมียวอย่ากวนข้าจะนอน " หลิวชิงชิง นางคิดว่าเจ้าแมวดำที่นางเลี้ยงเอาไว้มากวนการนอนของนาง

" หื้ม เจ้าล่ะซิแมวป่าตัวน้อยของข้าตื่นได้แล้วจะเที่ยงบ่ายแล้วนะจะขี้เซาไปถึงไหน " กวงเฉิน ปลุกนางเขากกนางทั้งคืนร่ายน้อยก็ไม่มีวี่แววว่าจะลืมตาขึ้นมา

" อย่ายุ่งกับข้านะเจ้าเหมียว อื้อ " หลิวชิงชิง นางตื่นแล้วแต่แสร้งทำเป็นขี้เซาเพราะจำเหตุการณ์เมื่อคืนได้สนิทตาไม่อาจลืมเลือนไปได้

" หืม ถ้าเจ้ายังไม่ลุกขึ้นข้าจะจับเจ้ากินตับอีกรอบนะหนึ่งสอง " กวงเฉิน กำลังจะก้มลงหอมแก้มและกระทำเช่นที่ตนพูดเอาไว้

" อ้าข้าตื่นแล้วท่านอย่าวู่วามเด็ดขาดเลยนะข้าจะไปตรวจงานแล้วท่านลุกขึ้นก่อนเถอะนะข้าจะได้ออกไปโดยไม่ข้ามร่างของท่านอย่างไรหล่ะแหะแหะ " หลิวชิงชิง ตาองค์ชายเจ้าเล่ห์อย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะเจ้าไม่ได้โดนวางยาแต่เจ้ากินยาบ้านั่นต่างหากเล่ามีทั้งกลิ่นยาบ้านั่นลอยติดตัวเจ้ามาทำไมข้าจะไม่รู้

" อาชิงเจ้าจะให้ข้าลุกขึ้นก่อนจริงๆหรอ " กวงเฉิน ยิ้มตาหยีแผนการรวมรัดนางสำเร็จเป็นผลจะได้ไม่มีใครกล้ามายุ่งกับนางแย้วข้าวสารการเป็นข้าวสุกเรียบร้อยแล้วนางไม่สามารถหนีอุ้มมือมารอย่างเขาผู้นี้ไปได้อีกแล้ว

" อืมเชิญท่านลูกก่อนได้เลยข้าจะได้ลงจากเตียงได้สะดวกไง " หลิวชิงชิง ขืนข้าลุกก่อนเขาก็จะดึงร่างข้าเอาไว้พอดีนะซิแถมตอนนี้โป้กับทั้งคู่ขืนลุกก่อนติดกับเจ้าองค์จิ้งจอกในคาบองค์ชายผู้โง่ดมกันพอดีเสียความบริสุทธิ์ให้เขาไปแล้วก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะยอมเขาทุกข้อเสียเมื่อไหร่

" อาชิงได้ตามที่เจ้าขอ " กวงเฉิน เขาลุกขึ้นมาค่อมทับร่างหญิงสาวทันที

" เดี๋ยวๆ ไม่เหมือนที่พูดไว้นี้หว่าท่านจะลุกขึ้นมาคร่อมร่างข้าอย่างนี้ไม่ได้นะข้าจะลุกไปทำงานแล้วไม่มีเวลามาเล่นกับท่านแล้วปล่อยข้าไปเถอะ " หลิวชิงชิง ได้แต่อ้อนวอนขอให้เขาปล่อยตัวนางไปไม่อยากเล่นเกมส์พลิกผ้าห่มอีกแล้วแถมไอ้เจ้ามังกรนั้นของเขาโดนมาทั้งคืนนางรู้ฤทธิ์ของมันดีเลยเชียวตอนนี้มันผงาดขึ้นมาทักทายนางอีกแล้ว

" อาชิงพักวันหนึ่งไม่ได้หรือ " กวงเฉิน ไม่ว่าป่าวเขาเอามังกรถูไถขาของนางไปมาแถมยังเอาหน้ามาถูกับหน้าอกของนางที่มีขนาดพอดีมือไม่เล็กไม่ใหญ่เพื่ออ้อนน้อยจากนาง

" หึ่ ไม่ได้อ่ะวันนี้มีภารกิจสำคัญมากข้าพึ่งนึกได้ว่าข้าต้องลงไปจัดการด้วยตัวเองนะท่านปล่อยข้าไปเถอะเดี๋ยวข้าทำงานสาย " หลิงชิงชิง เอาเรื่องงานขึ้นมาอ้างทันทีเพื่อตนจะได้รอดพ้นจากความบ้ากามราคะของบุรุษตรงหน้า

" ไม่สนหล่ะเจ้าเมินสามีอย่างข้าวันนี้ต้องลงโทษ " กวงเฉิง จับกดร่างน้อยอีกครั้ง

" ม่ายน้านนนน " เสียงร้องลั่นหอผู้คนต่างก็พากันอุดหูบ้างก็ไม่สนใจสิ่งมีเกิดขึ้น

หลังจากที่ถูกเคี่ยวรำมานานนางก็หาวิธีเผ่นแนบมาได้อย่างรวดเร็วทันทีพอออกมาได้แล้วนางก็หมกตัวอยู่แต่กับงานไม่สนใจสิ่งใดไม่ว่าจะเป็นอาหารการกินนางเลือกที่จะปรุงเองอยู่ในห้องโซนห้องครัวไม่ยอมกินสิ่งที่ลูกน้องส่งมาเด็ดขาดนางไม่เชื่อใจว่ามีอะไรปะปรนมาด้วยหรือป่าวนางเลือกที่จะทำกินเองอยู่ในห้องและออกไปหาซื้อเองทุกครั้งที่นางออกไปทำภาระกิจนางก็จะแวะซื้อของทำอาหารกลับมาด้วยทุกครั้งส่วนตาองค์ชายเจ้าเล่ห์นั้นก็ปักหลักอยู่ที่หอเดียวกับนางนางย้ายหอทุกครั้งที่ทำภาระกิจตอนนี้นางมาอยู่หออัสนีบาดใกล้เมืองหลวงที่สุดเขาก็ตามมาไม่หยุดหย่อนวันนี้ก็เหมือนกันอีกเช่นกันวันนี้นางออกมาทำภาระกิจต่างแดนรากฐานของนางยั่งรึกทั่วพิภพนางจะไปที่ใดล้วนมีผู้เคารพผู้คนหวาดกลัวกับพยัฆค์สาววันนี้นางเดินทางมาทำภาระกิจแคว้นสุ่ยห่างจากแคว้นที่นางไปทำภาระกิจแล้วเอาทรัพย์สมบัติของมีค่าไปจนหมดไม่เหลือหลออะไรไว้แคว้นนี้ในตอนนี้เป็นแคว้นที่จนที่สุดไปแล้วเพราะนางสั่งริบป้ายหยกดำเขตเข้าออกตลาดมืดของพวกเชื้อพระวงค์ในแคว้นนี้เรียบร้อยแล้วพวกเขาไม่สามารถเข้าไปท่วงสิทธอะไรได้อีก

" วันนี้ขอลองเชิงพวกเขาหน่อยก็แล้วกันพวกเจ้ารอข้าอยู่ตรงนี้อาจื่อไปกับข้าวันนี้ข้าจะทดสอบพวกเขาเล็กๆน้อยก่อนจะลงมือจริง " หลิวชิงชิง วันนี้นางรับภาระกิจรอบสังหารคุณชายตกูลจินนางเป็นประเภทที่แก้ไม่หายในตอนนี้คือชอบเล่นกับเยื่อก่อนที่จะจัดการฆ่าแบบนี้ทุกครั้ง

" ขอรับ " อาจื่อ ข้าหล่ะสงสารพวกที่เป็นเป้าหมายครั้งนี้จริงๆดูท่านายท่านจะโกรธที่ท่านเขยเล่นแรงกับนางไม่น้อยเลยทุกครั้งที่ออกไปทำภาระกิจนายท่านเล่นแรงกับพวกเป้าหมายทุกครั้งก่อนโยนให้พวกเขาจัดการ

" ดูดูสิดูมืดค่ำเช่นนี้ทำไมถึงมีคนมาเดินในป่าเขตแดนของหอข้าได้เช่นนี้กฎของหอข้าว่าอย่างไรนะอาจื่อ " หลิวจินจิน นางมานั่งบนต้นไม้ขนาดไม่ใหญ่มากมองคนที่กำลังเดินเข้ามาตรงนี้แล้วจงใจพูดเสียงดัง

" อ่อ ห้ามคนนอกมาเดินในเขตแดนของหอถ้ายังฝ่าฝืนให้สังหารได้ทันทีเลยขอรับ " อาจื่อ อ้าข้าต้องร่วมแสดงด้วยหรือเนี่ย

" หึที่แท้ตรงนี้เป็นเขตแดนของเจ้าจริงๆสินะหัวหน้าใหญ่สุดโผล่หัวออกมาแล้วรึที่ผ่านมาส่งแต่พวกลูกกระจ่อกออกมาแต่พวกมันก็ตกตายไปไม่ใช่น้อย " คุณชายฉิน กล่าวดูถูก

" ฮา ฮา ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าคิดหรือว่าลูกน้องของข้าที่ส่งไปตายหมดแล้วป่าวเลยพวกมันไม่ได้รับบาดแผลแม้แต่รอยเดียวในสิ่งที่เจ้าเห็นมันก็แค่ภาพลวงตาเท่านั้นคนที่ตายจริงๆก็คนในบ้านเจ้าอย่างไรเล่า " หลิวชิงชิง นางไปดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ไม่นานนักด้วยตัวเองนางปล่อยผงพิษที่ทำให้เกิดภาวะภาพหลอนขึ้นมาแล้วสั่งการครอบครัวของตนเองจนสิ้นพวกนางยื่นดูเสืออยู่บนภูที่กัดกันเองจนตายยกครัว

" นี้เจ้าแสดงว่าที่ผ่านมาเจ้าให้คนในตระกูลข้าฆ่ากันเอง " คุณชายเฉิน เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

" ฆ่า " หลินชิวชิง พูดจบนางก็หายไปโผล่ตรงหน้าแล้วปริกชีพของเป้าหมายเพียงพริบตา

" เก็บกวาดทำความสะอาดให้ดี " หลิวชิงชิง นางสั่งลูกน้องเก็บกวาดส่วนที่เหลือ

" ขอรับนายท่าน จัดการอย่าให้เหลือ " อาจื่อ เขาส่งสัญญาณให้พวกที่รออยู่ไม่นานก็ไม่เหลือซากให้เห็นรกหูรกตานายของตน

" วันนี้ไม่สนุกเลยสักนิดไปกลับพรุ่งนี้เตรียมจัดเลี้ยงพิธีต้อนรับผู้มาเยี่ยมเยือนให้ดีไป " หลิวชิงชิง เยียดยิ้มอย่างชั่วร้ายเพราะแขกที่มาเยี่ยมในวันพรุ่งนี้เป็นถึงแม่ทัพทั้งแปดแคว้นเชียวนะไม่ต้อนรับให้ดีเขาจะว่านางเอาได้ว่านางต้อนรับไม่ดีไม่มีมารยาทในการต้อนรับแขก

"ขอรับนายท่าน " พวกเขารีบรับคำทันที