แดนไร้คน
โลกใบนี้เป็นแค่การ์ตูน 01
*จิตแพทย์*
เชื่อผมเถอะคุณเป็นคนปกติคนหนึ่ง
*จิตแพทย์*
เพียงแต่ความกดดันของคุณมันมากเกินไป
*จิตแพทย์*
หรือเพราะคุณอินกับนิยายที่คุณเขียนมากจนเกินไป
*จิตแพทย์*
ถึงทำให้รู้สึกว่าโลกใบนี้มันไม่ใช่ของจริง
*จิตแพทย์*
ผมจะช่วยคุณสุดความสามารถอย่างแน่นอน
จี่หลิง👑
ผม...ไม่ใช่คนปกติคนหนึ่ง
จี่หนิง:ให้พูดตามตรง...ผมเป็นนักเขียนนิยายฆาตกรรมสืบสวนคนหนึ่ง ที่ถูกวินิจฉัยว่าเป็นโรคจิตเภท
จี่หนิง:ผมสามารถรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าโลกใบนี้มันไม่ใช่ของจริง
จี่หลิง👑
เป็นแค่การ์ตูนเรื่องนึง...
จี่หลิง👑
(ตอนนี้ผมอยู่ในการ์ตูนเรื่องหนึ่ง)
*กำลังโหลดคอมเม้นของคนอ่านการ์ตูนเรื่องนี้*
:การ์ตูนเรื่องนี้น่ากลัวไหม
:พวกแกเป็นลูกชายคนที่เท่าไหร่ของฉันเนี่ย?
:ทำไมฉันถึงปิดคอมเม้นไม่ได้ล่ะ?
จี่หลิง👑
(ยังมีตรงนี้ด้วย...มีไปทุกที่...)
จี่หนิง:ผมอาจจะเป็นตัวเอกของการ์ตูนเรื่องนี้ หรืออาจจะเป็นตัวประกอบที่อีกวินาทีเดียวก็ตายแล้วก็ได้
จี่หนิง:ระหว่างผมกับคนสนิทแล้วก็เพื่อนๆ ที่อยู่รอบตัวนั้นไม่มีความรู้สึกที่เป็นของจริงเลยล่ะ
จี่หนิง:พวกเขาก็เป็นได้แค่ "ตัวละคร" ที่ไม่ได้วางบทบาทเอาไว้ก็เท่านั้น
จี่หนิง:หลังจากที่รู้เรื่องนี้ทั้งหมดผมก็เสียพลังจากการทุ่มเท สูญเสียแม้กระทั่งอารมณ์พื้นฐาน อย่างความหวาดกลัว ความเจ็บปวด ความสงสาร
จี่หลิง👑
สำหรับผมแล้วชีวิตมันก็แค่...
น่าเบื่อน่าเบื่อน่าเบื่อ
น่าเบื่อน่าเบื่อน่าเบื่อ
น่าเบื่อน่าเบื่อน่าเบื่อ
น่าเบื่อน่าเบื่อน่าเบื่อ
น่าเบื่อน่าเบื่อน่าเบื่อ
น่าเบื่อน่าเบื่อน่าเบื่อ
น่าเบื่อน่าเบื่อน่าเบื่อ
น่าเบื่อน่าเบื่อน่าเบื่อ
น่าเบื่อน่าเบื่อน่าเบื่อ
น่าเบื่อน่าเบื่อน่าเบื่อ
น่าเบื่อน่าเบื่อน่าเบื่อ
น่าเบื่อน่าเบื่อน่าเบื่อ
น่าเบื่อน่าเบื่อน่าเบื่อ
น่าเบื่อน่าเบื่อน่าเบื่อ
น่าเบื่อน่าเบื่อน่าเบื่อ
น่าเบื่อน่าเบื่อน่าเบื่อ
น่าเบื่อน่าเบื่อน่าเบื่อ
น่าเบื่อน่าเบื่อน่าเบื่อ
น่าเบื่อน่าเบื่อน่าเบื่อ
น่าเบื่อน่าเบื่อน่าเบื่อ
น่าเบื่อน่าเบื่อน่าเบื่อ
น่าเบื่อน่าเบื่อน่าเบื่อ
น่าเบื่อน่าเบื่อน่าเบื่อ
น่าเบื่อน่าเบื่อน่าเบื่อ
จี่หลิง👑
จากโรงพยาบาลถึงบ้านน่าจะใช้เวลาแค่ 24-27 นาทีเองนี่นา
จี่หลิง👑
เรานั่งรถไฟใต้ดินเที่ยวสุดท้ายเที่ยงคืนพอดี...
จี่หลิง👑
ความเร็วของรถไฟใต้ดินก็เหมือนปกติ
จี่หลิง👑
ทำไมผ่านมาตั้ง 30 นาทีแล้วแต่ยังไม่ถึงสถานีสักทีล่ะ?
จี่หลิง👑
แถม...ตั้งแต่เมื่อกี้...
จี่หลิง👑
รู้สึกเหมือนจะไม่เห็นคนอื่นเลยแฮะ
จี่หนิงได้ตวาดสายตามองรอบๆตัวเอง
จี่หลิง👑
ตอนนี้เราอยู่ที่ท้ายขบวนรถไฟ
จี่หลิง👑
รถไฟใต้ดินนี้มีทั้งหมด 10 ตู้
จี่หลิง👑
ถ้าเดินจากท้ายขบวนไปถึงหัวขบวน...
จี่หลิง👑
อาจจะเจอคนอื่นก็ได้
จี่หนิงได้เดินไปกดเปิดประตูรถไฟ
ก่อนที่จะตวาดสายตามองรอบๆข้างในอีกครั้ง
จี่หลิง👑
ไปดูตู้ถัดไปสักหน่อยดีกว่า
จี่หลิง👑
ตู้ที่ 9 ก็ยังไม่มีคนแฮะ
จี่หลิง👑
ตู้ที่ 8 ไม่มีคน...
จี่หลิง👑
คนอื่นหายไปไหนกันหมดนะ?
จี่หลิง👑
หมายความว่าไงเนี่ยรถไฟใต้ดินทั้งขบวนมีแค่เราคนเดียวเหรอ?
จี่หลิง👑
นี่น่าจะเป็นตู้สุดท้ายของขบวนนี้แล้วล่ะ
จี่หลิง👑
หลังประตูบานนี้น่าจะเป็นห้องควบคุมสินะ
จี่หลิง👑
ข้างในก็น่าจะมีคนละนะ...
จี่หนิงเอื้อมมือจะเปิดประตูห้องควบคุม แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นนาฬิกาข้อมือที่ตนเองใส่อยู่
จี่หลิง👑
เดี๋ยวสิ...เมื่อกี้ที่อยู่ท้ายขบวนก็เวลา 00:35 นี่นา
อยู่ๆรถไฟก็สั่นอย่างแรง ทำให้
จี่หนิงเกือบล้มลง แต่ดีที่ยังประคองร่างกายไว้ได้
อยู่ๆก็มีเสียงกรี๊ดของหญิงสาวปริศนาดังขึ้นมา
จี่หนิงรีบวิ่งไปเปิดประตูตู้ที่ 9
จี่หนิงได้มองหญิงสาวปริศนาด้วยความมึนงง ก่อนที่จะกำมือเเน่น
จี่หลิง👑
ตอนเราเดินจากท้ายขบวนมาถึงหัวขบวนไม่เห็นมีใครสักคนเลยนี่
จี่หลิง👑
หล่อน...โผล่มาได้ไงกัน?
อย่าเสวเดี๋ยวเสียว
อ่าาา ตอนเเรกเป็นไงกันบ้างครับ
อย่าเสวเดี๋ยวเสียว
สนุกรึเปล่า
อย่าเสวเดี๋ยวเสียว
ถ้าไม่สนุกก็เรื่องของทุกคนนะครับแค่ถามไปงั้นแหละครับ
อย่าเสวเดี๋ยวเสียว
เดี๋ยวประมาณดึกนิดๆเดี๋ยวจะมาอัพตอนที่ 2 ให้นะครับ
ตัวอะไรอยู่ในนั้น 02
...
ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้...?!
จี่หลิง👑
ฉันก็อยากจะถามเธอแบบนั้นอยู่เหมือนกัน...
จี่หลิง👑
ทำไมอยู่ดีๆ เธอถึงมาโผล่บนรถตู้ไฟฟ้านี้ได้ล่ะ!?
...
ฉะ...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน...
...
เมื่อกี้เดิมทีฉันกำลังจะกลับบ้านจากที่เรียนพิเศษ...
...
ตอนอยู่บนลิฟท์อยู่ดีๆ ลิฟท์ก็ไม่แสดงเลขชั้น
...
หลังจากนั้นไฟก็ดับลง...
...
แล้วลิฟท์มันก็เริ่มร่วง ฉันยังนึกว่าตัวเองจะตกลงไปตายซะแล้ว...
...
คิดไม่ถึงว่าผลคือจะร่วงลงมาบนรถไฟขบวนนี้ได้
จี่หลิง👑
อย่างนี้เองเหรอ...
...
เอ่อ...พี่ชายขอบตาดำคะ
...
รถไฟขบวนนี้กำลังไปที่ไหนกัน...
อยู่ๆก็มีเสียงแปลกประหลาดเกิดขึ้น
จี่หลิง กับหญิงสาวปริศนาได้กวาดตามองรอบๆอย่างรวดเร็ว
จี่หลิง จะเดินไปหาต้นตอของเสียงที่เกิดขึ้น แต่หญิงสาวปริศนาก็ได้จับมือของ จี่หลิง ไว้
...
เดี๋ยวสิ! พี่ชายฉันกลัวนะ!
...
ตัวอะไรอยู่ในนั้นก็ไม่รู้?...
จี่หลิง👑
จากท้ายขบวนจนถึงตรงนี้นอกจากเธอที่โผล่มาแล้ว...
จี่หลิง👑
ก็เหลือแค่ตรงนั้นที่ฉันยังไม่ได้ไปตรวจสอบ...
อยู่ๆก็มีกลุ่มคนปริศนาทั้ง 4 คนเดินออกมาจากห้องควบคุมรถไฟฟ้า
...
พวกแกนี่มันทำเสียแรงเสียเวลาจริงๆ!
...
บัดซบเอ้ย! เห็นหรือยัง! มันต้องเปิดแบบนี้สิ!
...
ว๊าว! ในที่สุดก็ได้สูดอากาศบริสุทธิ์ได้สักที!
จี่หลิง👑
1...2...3...4 ทั้งหมดมี 4 คน
...
เดี๋ยวก่อนในห้องควบคุมยังมีอีกคนนึง...
จี่หลิง ได้มองไปยังห้องควบคุมอีกครั้ง ก่อนที่จะเห็นหญิงสาวที่นั่งหลับตาอยู่
จี่หลิง👑
ทำไมหล่อนถึงได้ดูสงบขนาดนั้น
...
เฮ้ย! สองคนตรงนั้นน่ะ! พวกแกเป็นใคร!?
...
พวกแกเป็นคนเอาพวกเรามาขังไว้ใช่ไหม?!!
...
ยังไม่ตอบอีก! เดี๋ยวก็ตื๊บพวกแกให้ตายซะหรอก!
...
อย่าโหดขนาดนั้นเลยไม่เห็นสาวสวยที่ยืนอยู่ตรงนั้นเหรอ?
...
นี่พวกเราอยู่บนรถไฟใต้ดินกันจริงๆใช่ไหม...
...
ดูเหมือนพวกเราเองก็ไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้สักเท่าไหร่...
จี่หลิง👑
โทรศัพท์ก็ไม่มีสัญญาณตลอดเลย
จี่หลิง ได้พึมพำอยู่คนเดียว
...
ขอถามหน่อยค่ะพวกคุณมาที่นี่กันได้ยังไงคะ...?
...
เรื่องนี้น่ะ เมื่อกี้พวกเราก็เถียงกันมานานพอสมควร
...
ดูเหมือนว่าจะถูกใครบางคนสะกดจิตแล้วหลังจากนั้น...
...
หลังจากนั้นก็ไม่มีต่อแล้วล่ะ
...
หลังจากที่ทุกคนตื่นขึ้นก็โผล่มาอยู่ในห้องแปลกๆแล้ว
...
เหมือนว่าเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้พวกเราเองก็จำไม่ค่อยได้แล้วแหละ
...
นึกอะไรไม่ออกสักอย่าง! เรื่องบ้าๆนี่ใครเป็นคนทำวะ!!
...
พนักงานรถไฟไปตายอยู่ที่ไหนกันหมดวะ!!
...
ถ้ายังไม่ออกมาพ่อจะกระทืบที่นี่ให้พังกระจกไปเลย!
จี่หลิง👑
ผมไม่แน่ใจว่าจะใช้ตรรกะทั่วไปมาวิเคราะห์เรื่องพวกนี้ได้ไหม
ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างมองมาทาง จี่หลิง
จี่หลิง👑
ผมน่าจะเป็นคนแรกที่เช็ครถไฟขบวนนี้สินะ
จี่หลิง👑
ผมเดินจากท้ายขบวนมาที่หัวขบวนไม่ใช่แค่พนักงานรถไฟ
จี่หลิง👑
นอกจากพวกเราที่ไม่รู้ว่ามาที่นี่ได้ยังไงแล้วก็ไม่มีคนอื่นเลยแม้แต่ทีเดียว
...
พูดอย่างนี้ก็แสดงว่าวิญญาณขับรถไฟอยู่สินะ...
...
รถไฟใต้ดินสามารถขับเคลื่อนเองได้อัตโนมัติ
...
รถไฟใต้ดินสมัยนี้ใช้คอมพิวเตอร์ควบคุมหมดแล้วล่ะ
...
พนักงานรถไฟที่อยู่ในห้องควบคุมมีหน้าที่จับตามองระบบเท่านั้นเอง
...
แต่ว่ามันก็แปลกไปหน่อยนะ
...
เมื่อกี้พวกเราลองค้นหาเบาะแสในห้องนั้นอย่างละเอียดอยู่รอบนึง...
...
พบว่านั่นมันไม่ใช่ห้องควบคุมของจริง
...
เครื่องยนต์ในห้องควบคุมมันพังหมดแล้ว...
...
ไม่มีทางจะบังคับรถไฟขบวนนี้ได้ตั้งแต่แรกเหมือนว่ามันจะถูกเซ็ตขึ้นมา...
...
พวกเราจะต้องหาที่ ที่สามารถบังคับรถไฟขบวนนี้ได้ให้เจอถึงจะ...
อยู่ๆรถไฟก็เบรคอย่างกะทันหัน ทุกคนต่างหาที่จับกันอย่างรวดเร็ว
...
แหมโชคดีที่ลูกรักยังไม่เป็นไร...
ชายหนุ่มรูปร่างผอม ผมบางใส่แว่นหนาๆ ได้รีบยกกล้องถ่ายรูปขึ้นมาดูอย่างรวดเร็ว
...
สะดุดล้มรัวๆเลย...ไม่โอเคค่ะ!
อยู่ๆรถไฟฟ้าก็เปิดประตูเองโดยอัตโนมัติ
ทุกคนต่างชะเง้อมองออกไปยังนอกรถไฟฟ้า
...
รู้สึกทั้งคุ้นเคยทั้งแปลกตาเลยล่ะ...
...
นี่มันล้อกันเล่นอยู่ใช่ไหมเนี่ย...?
...
นี่ไอ้เสาไฟ! อย่าเป็นกระต่ายตื่นตูมจนทำให้คนอื่นตกใจไปด้วยสิ!
ชายหนุ่มปริศนาได้ชี้ออกไปข้างนอก
...
มันไม่ใช่แล้ว! พวกเราไม่มีทางที่จะมาถึงที่นี่ได้...
...
อื้อหือ ภาษาอะไรก็ไม่รู้
...
นี่แกล้งตูที่ไม่จบชั้นประถมใช่ไหมเนี่ย!!!
...
หลีกทางหน่อยใอ้หนูตัวใหญ่ ขอฉันดูหน่อยสิ
...
วะ! ตูอยากต่อยคนอีกแล้วโว้ย!!!
ชายหนุ่มรูปร่างผอม ผมบางใส่แว่นหนาๆ ได้มองออกมาข้างนอกรถไฟ
...
บอกฉันทีว่าใช้วิธีไหนภายในเวลาสั้นๆแบบนี้...
"ยินดีต้อนรับสู่นิวยอร์ก"
...
แถมยังนั่งรถไฟใต้ดินมาอีก....
อย่าเสวเดี๋ยวเสียว
จริงๆแล้วตัวประกอบที่แท้จริงก็คือ!!!!
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
