นิทานเรื่อง สุนัขกับเงา

กาลครั้งหนึ่งนานมาเเล้ว... ณ โพรงหญ้ารกข้างเมืองใหญ่เมืองหนึ่งมีสุนัขจรจัดตัวหนึ่งที่กำลังนอนหมดแรง เนื่องจากไม่มีอะไรตกถึงท้องมาเป็นเวลาวันแล้ว... มันจึงตัดสินใจจะวางแผนไปขโมยอาหารที่ตลาดสดในเมืองใหญ่มาประทังชีวิต และโชคดีที่ได้เนื้อก้อนโตชิ้นใหญ่มาโดยที่ไม่ใครจับได้เลย ในระหว่างที่เจ้าสุนัขกำลังจะกลับไปยังที่พัก สุนัขตัวนั้นได้เดินผ่านสะพานข้ามลำธารเล็กๆแห่งหนึ่ง แล้วเหลือบไปเห็นเงาสะท้อนของตัวเองในน้ำ ก็เข้าใจผิดคิดว่าเป็นสุนัขอีกตัวหนึ่งที่มาออกหาอาหารเช่นเดียวกันเหมือนกับมันเอง แต่สุนัขตัวนั้นกลับมีเนื้อชิ้นใหญ่ที่น่ากินกว่าของตัวเองมาก

"ทำไมเจ้าหมาตัวนั้นถึงได้กินอาหารที่ดีกว่าของข้า? ข้าไม่ยอมเด็ดขาด! ข้าขโมยเนื้อมาจากตลาดได้ ดังนั้นข้าก็สามารถจะขโมยเนื้อชิ้นใหญ่จากมันได้เหมือนกัน!"

เมื่อสุนัขคิดได้ดังนั้น มันจึงอ้าปากเห่าเงาของตัวเอง และทำให้เนื้อที่มันคาบเอาไว้ในปากนั้นร่วงตกลงไปในลำธาร

"อะ อะไรกัน!? หมาตัวนั้นหายไปไหนแล้ว?

แล้วเนื้อของข้าล่ะ! เนื้อของข้า!"มันคิดเช่นนั้น

มันจึงรีบวิ่งตามหาเนื้อนั้นที่หายไป

ระหว่างนั้น เมื่อเจ้าสุนัขตัวนั้นได้จ้องมองไปที่ลำธารอีกครั้ง...มันก็ได้ค้นพบว่าเจ้าสุนัขอีกตัวที่เห็นก่อนหน้านั้นคือตัวของมันเอง

ท้ายที่สุดมันก็ได้เดินกลับไปยังที่พักด้วยความสิ้นหวังและยังคงหิวโซอยู่เช่นเดิม...

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...

สิ่งของที่เป็นของซื้อของขายตามร้านค้านั้น ถ้าอยากได้ก็ต้องรู้จะเก็บออมเงินไปซื้ออย่างถูกต้อง ไม่ใช่ลักขโมยของมาโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต ไม่อย่างนั้นชีวิตจะพบจุดจบที่เลวร้ายหรือเป็นคนที่ไม่ดี และยิ่งเกิดความโลภมากอยากได้ของผู้อื่นไปครอบครองทั้งๆที่ตัวเองมีอยู่แล้ว ยิ่งเป็นสิ่งที่ไม่ดี เพราะสุดท้ายแล้วตัวของเราเองก็จะไม่เหลืออะไรเลย เหมือนกับเจ้าสุนัขตัวนี้ในนิทานเรื่องนี้นั่นเอง...

นิทานเรื่อง หมาป่าอกตัญญู

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว... มีเด็กเลี้ยงแกะคนหนึ่งกำลังต้อนฝูงแกะของตัวเองกลับลงมาจากภูเขา แต่เผอิญไปได้ยินเสียงของหมาป่าจากในหลุมใหญ่จึงเกิดความคิดที่จะช่วยหม่าป่าตัวนั้นแต่ก็ลังเลว่า

"ถ้าช่วยหมาป่าแล้วมันจะมาจับแกะของเรากินหรือเปล่า?" แต่หมาป่าก็บอกว่า

"ข้าไม่ทำเช่นนั้นหรอก" เด็กจึงตัดสินใจช่วยหมาป่าขึ้นมาได้อย่างปลอดภัย

แต่ทว่าหมาป่ากลับโทษว่ากว่าจะช่วยขึ้นมาได้ข้าต้องตกลงไปกระแทกกับพื้นในหลุมตั้งหลายครั้งหลายครา เจ้าลิงที่อยู่ในระแวกนั้นจึงบอกให้หมาป่าลงไปที่เดิมเพื่อจำลองสถานการณ์อีกครั้งหนึ่ง

แต่ในครั้งนี้เด็กเลี้ยงแกะกลับให้หมาป่าอยู่ในนั้นไปตลอดกาล โดยที่ไม่ช่วยมันอีกเลย

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...

เราควรจริงใจ ซื่อสัตย์ และไม่มีเล่ห์เหลี่ยม

หากเราอกตัญญู เราก็จะเป็นเหมือนกับหมาป่าในนิทานเรื่องนี้นั้นเอง...

นิทานเรื่อง สุนัขจิ้งจอกกับพวงองุ่น

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว... มีสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่งที่กำลังเดินเล่นอยู่แล้วผ่านเข้าไป

ยังสวนผลไม้แห่งหนึ่ง สุนัขจิ้งจอกเดินเข้าไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงพวงองุ่นช่อหนึ่งที่เพิ่งสุกเต็มที่ได้ไม่นานนัก...

สุนัขจิ้งจอกเห็นพวงองุ่นนั้น และคิดว่าพวงองุ่นนั้นดูน่ากินมากมันจะต้องอร่อยมากแน่ๆ _สุนัขจิ้งจอกจึงอยากเก็บองุ่นช่อนั้นมากิน แต่สุนัขจิ้งจอกพยายามครั้งแล้วครั้งเล่าก็ยังไม่สำเร็จสักที สุนัขจิ้งจอกเลยตัดใจยอมแพ้

พร้อมบ่นว่า

"อันที่จริงองุ่นพวงนี้ก็ไม่เห็นจะน่ากิน

สักเท่าไรนัก ถ้าเรากัดเข้าไปอาจเปรี้ยวจี๊ดจนกินไม่ไหวเลยก็ได้"พูดเสร็จสุนัขจิ้งจอกตัวนั้นก็เดินทางต่อด้วยความหิวโซและหลอกตัวเองในใจว่า

"ฉันมีความอดทนและความพยายามนะ แต่องุ่นพวงนั้นคงเปรี้ยวเกินที่ฉันจะกินได้"

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...

หากเรามีความเพียรพยายาม เราก็จะสามารถทำสิ่งสิ่งนั้นได้สำเร็จ ไม่เหมือนกับสุนัขจิ้งจอกตัวนี้ในนิทานเรื่องนี้นั่นเอง...

นิทานเรื่อง ไก่ได้พลอย

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีไก่ตัวหนึ่งกำลังง่วนอยู่กับการหาเมล็ดข้าวสารกินอยู่กลางทุ่งนา...

ระหว่างที่มันก้มลงคุ้ยดินอยู่นั้นมันเห็นก้อนวาววับเหลื่อมตามันอยู่ภายใต้กองดินนั้นเอง

เจ้าไก่ตัวนั้นจึงคุ้ยเขี่ยดินออก จนพบเม็ดพลอยเม็ดหนึ่งสะท้อนแสงแวววาวอยู่เบื้องหน้ามัน

เจ้าไก่จิกเม็ดพลอยขึ้นมาและพยายามที่จะกินมัน ทว่าเม็ดพลอยก้อนนั้นกลับแข็ง

และโตกว่าที่มันจะกินและกลืนลงไเพลงไม่มีหลอกปยังท้องของมันได้...

เจ้าไก่จึงนึกขึ้นว่า"เจ้าพลอยแสนสวย เจ้าช่างไม่มีประโยชน์อันใดต่อข้าเลย"

"หากแม้มีเม็ดพลอยอย่างเจ้ากองอยู่หน้าข้าเท่ากองฟาง ก็ไม่ได้มีประโยชน์ต่อข้าเท่าเม็ดข้าวเม็ดหนึ่งเลยแม้แต่น้อย"เจ้าไก่นึกขึ้นในใจ...

แล้วเจ้าไก่ก็เขวี้ยงเม็ดพลอยเม็ดนั้นไปให้ไกลจากตัวมันแล้วจึงจิกหาเม็ดข้าวสารที่ตกอยู่ต่อไป

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...

ของมีค่า...แม้จะมีค่ามากเพียงใด หากไปตกอยู่ในมือของผู้ที่ไม่รู้คุณค่าก็ย่อมไร้ประโยชน์...

นิทานเรื่อง ห่านกับไข่ทองคำ

ชายชราผู้หนึ่งมีฐานะยากจน สมบัติทั้งหมดที่เขามีก็มีแค่บ้านเก่าๆ หลังหนึ่งกับแม่ห่านอีกตัวหนึ่งเท่านั้น แม่ห่านจะออกไข่วันละฟองเพื่อให้เขานำไปขายที่ตลาดทุกวัน

อยู่มาวันหนึ่งแม่ห่านนึกสงสารจึงออกไข่ทองคำฟองหนึ่งให้แก่ชายชรา ชายชราดีใจมาก จึกรีบนำไข่ทองคำไปขาย ทำให้ได้เงินมามากมายและทำให้ฐานะดีขึ้น แต่ชายชรายังไม่พอใจ เกิดความโลภอยากจะได้ไข่ทองคำหลายๆใบในคราวเดียวกัน

ชายชราคิดว่าในท้องห่านนั้น จะต้องมีไข่ทองคำเหลืออยู่อีกมากอย่างแน่นอน วันหนึ่งเขาจึงแอบย่องเข้าไปในเล้าห่าน แล้วเอามีดที่เตรียมไว้ผ่าท้องห่านทันที แต่ทว่านอกจากจะไม่พบไข่ทองคำเลยสักใบในท้องห่านแล้ว แม่ห่านก็ต้องมาตายลงอีก นับแต่นั้นเป็นตันมา ชายชราผู้โลภมากไม่มีทั้งห่าน หรือแม้แต่ไข่ห่านสักใบให้นำไปขายอีกต่อไป...

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...

หากเรามีความโลภมาก โชคลาภก็จะหายเหมือนกับชายชราผู้นี้...

เหมือนกับสุภาษิต "โลภมากลาภหาย" นั้นเอง...